Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
27-03-2011
Hallo allemaal, Alweer een hele poos geleden dat ik nog komen schrijven ben. Maar de tijd gaat ongelooflijk snel voorbij en voor ik het weet..is er een maand voorbij. Omdat ik nu even rustig en alleen ben,en mijn gedachten weer eens heel ver zaten,dacht ik..waarom eens niet naar mijn blogje komen piepen?! Ondertussen is er in ons leven nog niet zo heel veel veranderd. Heh jullie dachten toch niet dat ik jullie kwam vertellen dat er een spruitje in mijn buikje zat he?! Nee hoor,zo ver zijn we helemaal nog niet. Ik heb in die paar weken wel al contact gehad via email met een dokter van het Uz Leuven ,die persoon is diegene die al de inleidende gesprekken voert met patiënten die een ivf of ivm behandeling willen laten doen. Ik zelf kom dus wel degelijk in aanmerking voor de beide behandelingen,alhoewel ze nog altijd eerst nog naar mijn eierstokken moeten kijken om te zien of die dat aankunnen. Maar ik kan wegens de vele slechtlopende bevallingen wel aanspraak maken op een van die dingen. Ik heb ook een afspraak mogen maken,maar aangezien mijn angst en verdriet van de afgelopen maanden en ondertussen al jaren heel groot is geworden, durf ik nog niet echt denken aan een afspraak;want dat maakt het proces alleen maar sneller om de behandeling in gang te steken,en voorlopig heb ik er helemaal geen zin in. Bovendien hebben wij hier thuis al heel grondig over de in vitro behandelingen gepraat,en nog steeds is Yves van de gedachte dat spontaan zwanger zijn een van de beste dingen is,en hij wil hetdus ook nog eens zo proberen,als ik dat natuurlijk wil. Als ik dan toch voor de in vitro kies,maar dan niet de klasieke in vitro fertilisatie, maar wel de maturatie,dan zal hij mij volgen,enkel en alleen omdat ik het ook zelf op die manier zou willen. Ik heb op dit moment nog geen keuze kunnen maken tussen beide,maar ik weet zeker dat ik misschien wel voor de easy way zal kiezen en de dokters het voor mij zal laten bepalen. Wij zijn er in ieder geval van overtuigd dat de dokters er als de eerste zullen willen bij zijn om mij die invitro toestanden aan te praten,want voor hen is dit nog altijd een leerschool. Er zijn ondertussen al 46 patiënten die de bahandeling doen,waarvan 12 zwanger zijn geraakt op die manier. Het enige risico dat wij lopen is dat de baby niet aan pakt,en ik dus in feite een miskraam kan krijgen;of het kindje in zijn geheel niet wil in nestelen. De behandeling is ondertussen al minder duur geworden dan de ivf en er komen ook geen hormonen aan te pas,dus voor ons als vrouw,al een hele opluchting. Wel worden de eitjes uit de baarmoeder gehaald onder volledige narcose en het is twee weken intensief naar Leuven rijden. Meer info volgt dan nog. Voor de dames die mijn blogje lezen en in dezelfde schoenen staan als wij en interesse hebben in de ivm behandeling,kun je best naar KUB Leuven surfen en daar de in vitro maturatie in vullen. Dan zie je alles wat ze nu al willen vrijgeven . Maar besef wel dat niet iedereen het op die manier kan en mag doen,deze behandeling is enkel voor mensen met gynaetische aandoeningen.
Zo,ik zal jullie moeten laten,want het is al wat laat geworden en ik moet nog naar House kijken he mijn favoriete serie, tot gauw,en dat is beloofd, dikke kus aan mijn lieve kleine engeltjes, p.s Kleine broer Toby huilde gisteren voor zijn zusjes
Hallo allemaal, Vandaag is het een ellendige dag hoor,gisteren was het broertje Toby zijn verjaardagsfeestje en eigenlijk waren we weer zoals altijd een beetje te uitbndig. We hebben gedanst,gelachen,gedronken en vooral weinig geslapen Maar dat moet kunnen he? En vooral nu ik een weekje in verlof ben,pfft ik heb ernaar uitgekeken hoor, want sedert de bevalling heb ik nog geen verlof genomen en ik voel dat ik dat wel eens nodig heb nu. Al heb ik voor deze week niks speciaals gepland enkel woensdag,want dan gaan we met de neefjes en nichtjes en de vriendjes van op Toby's school naar aviflora,het indoorspeelplein. Vandaag moeten we naar tante Wendy haar huisje,want nichtje Thylàna word op 9 maart 1 jaartje oud,en dat word vandaag gevierd. Papa is peter van Thylàna,en we hebben we voor haar heel wat kleertjes gekocht. Ik hoop maar dat we daar niet te veel moeten eten,want ik kan in mijn kleertjes niet meer,amai de kilo's blijven maar komen,vooral na al die zwangerschappen, en dat vind ik eigenlijk niet zo leuk,want weet je..ik geraak ze ook niet meer kwijt. Telkens ik een dipje heb,snak ik naar iets uit de kast,en dan eindig ik de week met een kilo erbij. Jammer dat ik van miserie niet vermager,want ik zou vel over been zijn en nu moet ik het stellen met een dikke 6 kilo erbij. En ze zeggen wel dat het nog zal verbeteren als de zwangerschappen eens uit mijn lichaam zullen zijn,maar dat denk ik niet,het zit overal en ik zie wel dat hoe ouder ikword,hoe minder ik die nog kwijt geraak. Ik heb me te veel laten gaan he de laatste tijd... Ik zal proberen er iets aan te doen,vanaf morgen,haha weer uitstellen naar een volgende dag he,das typisch vrouwen zonder karakter hé?! Ik zal de papa dan maar eens gaan wakker maken he,want hij slaapt nog en straks vertrekken we naar tante Wendy. Toby is ondertussen al gewassen en zit nu op zijn nintendo ds te spelen,die tegenwoordig het belangrijkste spel geworden is in zijn leven. Zo ondervind je wel dat hij ouder word,het speelse zit er alsmaar minder in, en gamen is nu iets wat hij belangrijker vind. Maar we beperken dat hier hoor,als hij stout is of tegenspreekt is het direct 1 dag zonder nintendo. Een goeie straf sedert onze aankoop. Op 18 maart moet ik naar school samen met de directie en het clb voor een gesprek over de evolutie van Toby. Ik hoop maar dat ik daar goed nieuws krijg,al bereid ik me voor op een slechte evaluatie.. we zullen zien he,ik zal het jullie laten weten.. dikke kus jullie mama
Hallo mijn kleine engeltjes,en heykes iedereen die mijn blogje leest.. Hier ben ik dan,na een lange tijd te zijn weggeweest Ik kon een hele tijd niets komen schrijven,want we hebben nogal drukke weekends gehad,en tijdens de week was er wel altijd iets in mijn vrije dag om te doen. Ik heb ook een tijdje weer miserie gehad met mezelf, voelde mij na de bevalling natuurlijk zoals altijd weer zo sterk,dat het er toch eens moest van komen dat ik plooide,en dat is weer gebeurd. Heb namelijk nooit meer kunnen huilen,zoals ik vroeger deed,dacht dat het lag aan het feit dat ik het al 'gewend' ben om het zo te noemen,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel sterk genoeg was,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had,maar dat was het natuurlijk ook niet.. Maar wat was het dan wel?! En eerlijk gezegd,ik heb het lang niet geweten,maar ik uitte mijn verdriet deze keer op andere manieren. Liep verschrikkelijk boos rond,kon niks verdragen,kon niks verkroppen, kon niks verbergen,behalve dat inmense verdriet dat ik al al die maanden en ondertussen al jaren met mij meedraag. Het is niet alleen oud verdriet,het is ondertussen al nieuw verdriet,en veel verdriet. Sommige denken wel,kan die Bren dat nu eigenlijk niet eens gaan stoppen met zeuren en treuren om die afgebroken zwangerschappen,zoals ze dat heten. Kan zij niet eens aan iets anders denken.. Ja hoor,Bren doet dat hoor!! Sedert mijn laatste bevalling nu van Elle,reageer ik ook helemaal anders op alles. Voordien was zwanger zijn mijn doel,was zwanger worden iets wat voor kwam op alles wat ik had,wilde en deelde. Het kon nooit niet snel genoeg gaan,maar nu is dat echt wel anders hoor. Ik heb er inderdaad genoeg van om te wachten,om 4 maanden ongeduldig te zitten wachten en mij af te vragen of ik deze baby wel mag houden of niet. Ik heb er genoeg van om die pijnlijke lange bevallingen mee te maken. Ik heb er genoeg van om mezelf,de papa,grote broer en mijn ganse familie pijn aan te richten.. Ik denk ook niet meer elke dag aan die baby die in mijn wiegje thuis zou moeten liggen. Ik kijk ook niet meer zo op naar bolle buiken als ik ze in de winkel zie passeren. Ik heb eigenlijk op dit moment dat ik dit nu schrijf,geen enkele behoefte aan alles wat gebeurd is,nog eens opnieuw mee te maken. Maar de droom en het gemis blijft er natuurlijk wel. En ik weet dat deze fase van rouwen altijd zo gaat,en ik nu zeg dat ikhet opgeef,omdat ik nu weet dat het nooit meer kan zijn. De prachtige kans om via IVM zwanger te gerakenen de baby gezond geboren te laten worden,zal ik zeker in mijn leven nog grijpen,maar voorlopig staat mijn hoofd er niet naar. Zoals ik al zei,heb ik deze keer een goeie deuk gekregen in mijn 'sterk' zijn. Ik zal eerst voor mezelf moeten zorgen,want ik voel me niet zo gezond. Ik denk ,maar dit is slechts een klein vermoeden;dat ik kamp met eventuele kleine of een lichte depressie,waar ik van af wil zien te raken. En dat kan maar op één manier,en dat is,mijn hoofd luchtig houden. En daarvoor moet ik nu even aan mezelf denken. Maar ik geef niet op hoor! Die droom komt er wel,en zoals papa zei deze week,ik krijg mijn babytje wel nog Ik kan niet eeuwig verloren blijven open,er is nu al 2 jaar van mijn leven weg 2 jaar waarin ik niks anders heb gedaan dan denken aan een baby, terwijl er hier thuis een flinke grote zoon rondloopt die vrijdag 6 jaar word en mij heel hard nodig heeft. Alhoewel ik Toby nooit links heb laten liggen,maar ik besef wel dat mijn leven niet alleen rond jullie mag draaien kindjes,grote broer krijgt daarom zaterdag een flink groot feest,en woensdag mag hij met al zijn vriendjes naar het in door speelplein in Ingelmunster zijn 6 de verjaardag vieren. Ik ben benieuwd wat hij daarvan zal vinden,al heb ik de verrassing natuurlijk alweer voor een deeltje verklapt,maar toch..het blijft een leuke dag worden.
En dit dan even naar mijn kleine engeltjes toe, Het mag nog lang geleden zijn,het mag vandaag gebeurd zijn of vorig jaar het heeft mij allemaal tot in het diepst getroffen,en ik zal geen enkel van jullie vergeten. Het is allemaal alsof het gisteren is gebeurd. Ik kan elke zwangerschap nog correct na vertellen,elk detail,elke herinnering ik weet alles nog. Weet dat ik jullie nooit uit mijn hart zal sluiten. Weet dat ik pijn lijd omdat dit is gebeurd. En besef dat niemand jullie kan vervangen.
Even naar grote zus Zoë toe, Mijn kindje,mijn op zijn west vloams gezeit,mien skoon skaapke, ik heb jouw het langst gedragen,jouw het best gekend,je het meest gevoeld,en jou op de wreedste manier moeten afgeven. Ik zal mezelf nooit vergeven,hoe ik zo snel van jouw heb moeten afscheid nemen,en voor jouw niks speciaals heb kunnen doen. Ik zal ook nooit begrijpen waarom ze andere baby's er wel hebben kunnen doortrekken en jouw niet,maar ik weet..en besef..maar al te goed.. Dit leven zou jouw heel hard hebben pijn gedaan. Ik wil jou,mijn kleine Zoë heel eventjes zeggen; Sorry dat ik je niet heb mogen leren kennen,sorry voor alle pijn en verdriet rond jou en je zusjes, maar toch bedankt voor de les die ik voor altijd in de toekomst zal onthouden, en dat is,niks is wat het lijkt! Ik hoop in mijn leven de draad terug te kunnen opnemen en voor de rest zijn jullie allemaal uit mijn buikje geboren en dus allemaal even veel mijn dochters!
jullie dachten toch niet dat ik jullie kwam vertellen dat er een spruitje
