Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
29-10-2009
slaap maar Zoë mijn engeltje,slaap maar,toe slaap maar ,je bent zo moe bij ons op het schouwke, lach je naar ons toe sluit nu je oogjes maar sluit ze maar verjaag de vliegjes in je wiegje Lach in je droom, lach kind,doe maar het leven vergaat zo gauw nog zonder zorgen jij, slaap nu maar
Hallo lieve Zoë, Ik heb de laatste tijd heel wat emoties te verwerken. Ik word van het ene in het andere geslingerd,en het ziet er niet naar uit dat het een beetje rooskleuriger zal worden. Ik hoor van alles omtrent zwangerschappen,ze mislukken ze zijn doodgeboren,er gaat gewoon altijd iets mis de laatste tijd. Ik denk nu echt dat 2009 een rotjaar is. Niet alleen voor mij,maar voor iedereen! Elk kent miserie op zijn manier,maar ik zie het toch. Het is jammer dat ik mijn punctie in 2009 zal moeten laten uitvoeren,want je zou schrik hebben om dit jaar nog iets te moeten ondergaan. Want stel dat het echt zo is,dat 209 een verdoemd jaar is! Ah,weet je,als het moet gebeuren zal het toch gebeuren,of we nu 2009 zijn of 2010! wat komt moeten we toch aanvaarden,ook al kunnen we dat soms niet. We moeten ons recht trekken aan de goede dingen in ons leven. We vergeten soms te veel de positieve dingen,en dat maakt ons leven heel wat minder aangenaam. Ik leef nu van dag tot dag,en ook dat is lastig. Ik zou graag terug in de toekomst leven,zoals ik vroeger deed. Maar dat kan ik nu even niet meer. Ik zou ook graag terug gelukkig kunnen zijn,en plezier maken zonder zorgen en schuldgevoelens. Maar dat lukt nu even niet. Ik moet nog even volhouden en dan zal mijn leven misschien terug een boost krijgen. 9 november komt in zicht..afwachten dan..en dan erop of eronder! En dan zal alle stress van mijn lichaam vallen,zal ik terug kunnen lachen zal ik terug naar de toekomst kunnen leven en verlangen naar die ene speciale dag,zal ik met broertje Toby kunnen uitkijken naar zijn broer of zusje.. Mar nu..kunnen we er enkel en alleen al wat over dromen.
Gisterenavond ben ik vroeg gaan slapen.. En ik heb gehuild.. Emoties van de ganse dag heb ik gewoon zijn gangetje laten gaan. Ik kon het even niet plaatsen wat die dag was gebeurd bij mijn neef en zijn vrouwtje vanessa.. Wat zij moeten meemaken,en ik heb meegemaakt.. In dezelfde familie..in hetzelfde jaar.. Maar dan denk ik aan jou mijn kleine meid.. En dan denk ik dat ik het nu niet meer zou aankunnen je nog eens te verliezen. Ik vraag me soms af hoe ik het doe om zonder jou te kunnen leven, en mijn leven te lijden zoals ik het nu al gans de tijd doe. Hoe doe ik dat toch? Waar haal ik die krachten vandaan? Ik weet het soms zelf niet. Ik dnek gewoon..als ik niet stil sta bij wat er echt is gebeurd ik nog lang kan blijven doorgaan.. Maar ik mag er echt niet dieper op ingaan dan nu.. Die dag in het moederhuis..was echt zo hard.. Die nacht daar..was zo lastig. Nu en dan als ik in slaap val,dan denk ik aan die nacht toen ik zo verschrikkelijk hard moest vechten voor mezelf en voor jouw toen ik mij zo ziek voelde,en zoveel pijn leed. Ik moest afscheid van jouw gaan nemen,en wist niet eens wat me zou overkomen ik moest over zoveel tegelijk beslissen,en dat ging gewoon niet op dat moment. Ik kon niet helder denken,ik kon niet logisch denken. Ik dacht alleen aan het feit,of ik je heel misschien en heel even levend zou kunnen zien. Maar je gaf geen kreet,je gaf helemaal geen teken van leven. Je was zo plots weg,terwijl je 5 minuten ervoor er nog was voor mij. Waarom? ik mis je zo verschrikkelijk,ik zou je graag nog eens in mijn armen sluiten en je willen zeggen dat ik jouw mama ben,ik zou je nog een laatste kusje geven. want nu moet ik je lang genoeg missen,en mijn leven is nog lang. Tot morgen meisje, zorg voor ons xxx
Heb je al gezien dat er naast jouw een klein sterretje is bijgekomen? Wel,mama's neefje Randy en zijn vrouwtje vanessa zijn hun kindje sinds gisteren verloren..ze was 3 maanden zwanger en het babytje zou al 2 weken dood in haar buikje hebben gezeten .. Ik herbeleefde de pijn helemaal opnieuw toen ik het nieuws hoorde, maar ben er van overtuigd dat jij hierboven zal zorgen voor het kleine wondertje.. Dat er nu twee hele mooie sterretjes naar ons toekijken,het ene zal wat groter zijn dan de andere,maar samen schitteren ze vanuit onze hemel. Langs deze weg wil ik ze dan ook nog een hartje onder riem steken en zeggen dat jullie wereld er nu helemaal anders zal uitzien dan hij voorheen was,dat jullie nu meer angsten bij jezelf zullen ontdekken. En dat jullie nu een pijn kennen ,die niemand kan herkennen. Niemand kan jullie steunen zoals jij dat zelf wilt,niemand zal reageren zoals jij dat wil. Maar zie het goede ervan in,hoe moeilijk dat nu ook wel lijkt. Het kindje zal niet gezond zijn geweest,en beter nu,dan wanneer het groter was,en afstand nemen heel wat moeilijker zou liggen. Het 'kindje'zal nu met een gerust hartje zijn weg naar boven nemen, en vanuit onze mooie hemel zal het schitteren naar zijn of haar mama en papa en broertje Jordy.
Hunker niet weg in je bedje,want niets zal helpen Huil de tranen die je wilt laten gaan,maar blijf doorgaan. Geef je moed niet op,want het zal niet altijd verkeerd lopen. De natuur had het nu misschien in zijn hand, maar eens zal hij toch een van zijn talenten moeten afgeven. Ik duim voor jullie dat je vlug terug zwanger zal zijn en dat alles goed mag gaan.
Opa en oma zijn jouw zondag komen bezoeken en hebben witte roosjes bij jouw weide neergelegd. Mama zal jouw volgende week komen bezoeken en zal ook iets mee brengen. Gisteren heb ik jouw niet kunnen schrijven,ik heb moeten werken tot 2Ou30. Ik had een teambespreking en er moest van alles uitgelegd worden. Tegen dat ik thuis kwam was het al heel laat en ben ik direct gaan slapen. Maar zoals altijd ben ik hier weer terug om jouw te troosten en te zeggen hoe mijn dagje ging. Gisteren verliep niet zo vlot,ik was al van s'morgens niet goedgezind. Ik voelde mij niet zo lekker,had veel zorgen en was op de kop toe nog verdrietig ook. Het maakte mijn dagje niet zo goed en mijn humeur helemaal kapot. Ik moest constant aan je denken,en het liet mij geen seconde met rust. Ik heb heel wat angsten om over twee weken naar Brugge te gaan, en de testen te gaan afleggen. De gedachte dat het vlug begint te komen maakt mij zeer zenuwachtig, en het gevoel dat het toch niet pluis zal zijn,zit me dwars. Hoe dan ook wil ik er echt van uitgaan dat alles nu nog een goede kans maakt,en dat we er toch goed kunnen vanaf komen. Ik hoop echt uit de grond van uit mijn hartje dat alles goed komt. Zodat mijn verdriet niet groter word,en mijn leven toch nog een positieve straal krijgt. Het zou mij heel diep kwetsen als het mij nu opnieuw overkomt. Ik mag er niet aan denken dat ik mijn kindje weer zal verliezen. Ik ken alweer zoveel mensen die in 2010 hun kindje zullen vasthouden en ik zou alweer achter blijven met niks. En ja natuurlijk ik heb bengeltje Toby wel nog,en ik heb jouw mijn engeltje maar het zou mij zo gelukkig maken. Kon jij er maar iets aan doen dat het allemaal in orde zou komen. Maar ik weet...dat niemand mij kan helpen. Ik lig de laatste dagen ook wakker in mijn bedje,ik kijk elke avond voor het slapen gaan naar je foto,en telkens weer denk ik dan bij mezelf dit kan toch niet waar zijn. En toch..toch is het waar. Ik denk nog steeds dat ik ergens ben gestraft voor iets wat ik in mijn leven zou kunnen hebben verkeerd gedaan,en daardoor jouw ben kwijt geraakt. Maar ook dat kan een verkeerde gedachte zijn. Vandaag had ik het met iemand op mijn werk over jouw.. Het is een nieuw meisje,een moslim meisje. Haar geloof is heilig,en toen wij het over geloof hadden,vond ik dat ik nu wel kon zeggen dat voor mij God niet meer bestaat. Zij had daar een grondige uitleg voor,en eigenlijk vond ik het knap gezegd van haar,ik stond eigenlijk perplex toen ze mij dit allemaal zei. Ze zei;God heeft jouw kindje niet aan jouw gegeven,hij geeft nooit kindjes weg, hij leent ze jullie als mama alleen maar. Hij heeft jouw(mijn kindje dus)kindje terug meegenomen omdat het niet gezond was. Hij had ze ergens hierboven nodig.En dat is niet omdat God niet bestaat dat jij jouw baby kwijt bent,want God doet niet altijd wat mensen vragen. Je moet God dankbaar zijn dat hij je baby terug heeft gevraagd,want zij zou heel ziek geworden zijn hier op deze aarde. Je moet God dankbaar zijn omdat jij verstand hebt gekregen,omdat jij benen en armen hebt,omdat jij zoveel niet hebt gekregen wat jij eigenlijk wel wou,en omdat je dingen hebt gekregen die je wel wou! God zal altijd wel iets in je leven wegnemen,mensen sterven nu eenmaal, kinderen,ouders,meters en peters,iedereen gaat dood... Vond ik echt mooi gezegd,maar dan nog zie ik God niet zo als zij dat ziet. Mijn geloof is sterk verzwakt na juni 2009.
Gelukkig geloof ik wel nog in de sterretjes en het verhaaltje over de engeltjes hierboven,want daar waakt voor mij de mooiste ster van het heelal en dat ben jij mijn kleine meid.
26 oktober 2009 was gisteren,het was op de eerste plaats papa zijn verjaardag.. Maar wij waren natuurlijk allebei niet vergeten dat jij gisteren 4 maanden geleden om 11u50 werd geboren,en direct bent heengegaan. Ik heb in de voormiddag even stil gestaan bij ons verlies, en mijn gedachten waren een ganse dag bij jouw.
Zo,ik ga je nu laten mijn kleine meid, ik zal nu wat rusten tot morgen, knuf ,mama xxx
Hallo lieve Zoë, Gisterenavond bij Tante Anja geweest voor papa zijn verjaardag. Meme Georgette en pepe Willy waren er ook. In het begin liep het volgens mij wat stroef,de laatste keren was meme Georgette helemaal niet meer zo vriendelijk tegen ons allemaal,maar vooral tegen mij. Omdat ik haar niet zelf had gezegd dat ik zwanger was,maar papa dat had gedaan, was zij een beetje op haar tenen getrapt. Ook kon zij de laatste twee keren toen Monique(haar schoondochter)bij mij kwam zitten om te vragen hoe het nu met mij ging het ook niet echt accepteren dat Monique haar aandacht een beetje naar mij toe kwam. Nu,gisteren was Monique er niet bij ,en was ze eigenlijk wel vriendelijk. Ze is er de laatste tijd van overtuigd dat zij van alles de laatste is die op de hoogte word gebracht,en nu vroeg zij mij of ik haar nu zal opbellen als ik de uitslag weet van de testen. Het enige wat ik wat jammer vond aan gisteren was dat zij tegen Toby zei da hij nog geen zusje of broertje had,waarop ik direct heb gezegd dat Toby wel een zusje heeft. En dat is ook zo,jij bent zijn kleine zusje,en daar mag Toby elke dag op gewezen zijn, zodat ook hij niet vergeet dat jij er was. Dat hij opgroeit met de gedachte dat hij niet alleen was. Ook al zal hij je nooit kennen ,hij verdient de waarheid! En hoe ouder hij word,hoe beter hij alles zal begrijpen. Ik begrijp heel goed dat meme en pepe niet beseffen dat jij een babytje was, dat het niet zomaar een miskraam was,alhoewel zij zouden moeten beseffen dat jij helemaal volmaakt was,en als zij niet goed weten hoe te reageren of als zij helemaal niks van verdriet hebben voor jouw,vind ik dat ze zich dan beter niet uitspreken,vooral omdat ze zouden moeten beseffen dat dit voor mij een groots verdriet is,die ik jammer genoeg tot de dag van vandaag noet heb kunnen plaatsen in mijn leven. Spijtig dat ik op deze manier blijf gekwetst worden,en dat jij er voor hen niet hebt bestaan. Ik hoop dat jij u niet gekwetst voelt dat er voor velen geen leven in jouw zat, dat je voor velen al lang vergeten bent, maar mijn kleine meisje,je moet weten en onthouden dat jij er voor mij wel hebt bestaan, en dat je verder leeft in mijn gedachten. Zolang we verder doen met deze gedachte,zullen we er beiden wel komen.
Ook voor papa blijf je zijn kleine meid. Heeft mij dat deze morgen nog verteld.Hij denkt ook nog heel veel aan jouw, en wil op zijn manier alles blijven verwerken. Ook zegt hij dat hij het nog niet kan verwerken,maar zeker niet wil geconfronteerd worden met foto's van jou,of verhalen van andere mensen die dit ook hebben tegen gekomen. Hij zegt dat hij al genoeg problemen heeft met zichzelf om het dan nog van iemand anders te moeten lezen. Hij wil geen verdriet kennen van een ander,omdat hij wat wij zelf hebben tegen gekomen, erg genoeg vind! Ik daarentegen ben nog heel graag met jouw geconfronteerd. Ik kijk graag naar je foto's,lees graag mijn verhaal opnieuw,en geloof erin dat dit mij zal blijven recht trekken. Ik heb ook mijn mindere dagen dat ik er niet goed tegen kan,maar als ik dan alles kan van mij afschrijven,voelt dit dan een stukje beter. Alsof ik dit naar jouw kan schrijven,ook al weet ik dat dit niet kan. Het kan geen kwaad dat ik dit zo denk. Zolang ik maar blijf beseffen dat dit geen oplossing is voor de komende jaren. Ooit zal dit vervagen,en zullen de mooie herinneringen mij tegemoet komen.
Wat gisteren betreft was zeker geen saaie avond,ik heb mij wel geamuseerd. Heb met tante Anja even gepraat over de nieuwe zwangerschap en de vele risico's er rond. Tante Anja vroeg of ik mij eventueel zou laten sterilliseren als ik nu een gezonde baby ter wereld heb gezet. Mijn antwoord daar tegenover is resoluut neen! Je weet nooit hoe je leven in elkaar zit,ik mag dit eigenlijk niet zo zeggen, maar stel dat ik Toby verlies door een of andere reden,een ongeval,ziekte.. Je kan het gewoon niet weten,het kan ons vandaag..morgen of volgend jaar overkomen. En als ik dan helemaal geen kindjes meer kan krijgen zou dit mijn ganse leven misschien ongelukkig maken dat ik niet opnieuw kan zwanger zijn. Ondanks de risico's die ik altijd zal hebben,je weet maar nooit. Ik zal mijn lichaam zo laten,zoals het nu is,en als het moet dan moet het. Plotseling zwanger raken na deze strijd kan altijd gebeuren,maar dan is dat het lot die dit zou beslissen,en daar zal ik niks tegen doen. Ik heb het nu aangedurfd een risico aan te gaan,ik zal het ooit wel nog eens aan kunnen als het per ongeluk weer van dat zou zijn. Hoe deze zwangerschap zal uitdraaien weten wij nu nog niet,maar het is zeker een feit dat papa dit niet meer wilt meemaken en dat dit de allerlaatste kans is voor mij. Blijven duimen dus dat alles in orde komt.
Zo,ik ga nu naar opa en oma,zoals altijd de zondag, dada mijn kleine engeltje.. Kusje en knuf mama
Vandaag heb ik lang geslapen,was negen uur toen broertje Toby mama wakker maakte. Hij had tuusen ons mogen slapen omdat het laat was toen papa thuis kwam met hem. Ik had hem van de ganse dag nog niet gezien,en ben dan blij dat ik hem nog eens kan voelen als hij bij ons slaapt. Ik neem hem dan eens stevig vast,ook al wil hij dat niet,maar toch doet het voor mama eens deugd. Toen we wakker waren wou broertje al meteen tv kijken, mama heeft terwijl haar strijk gedaan,en eten klaar gemaakt voor als papa thuis kwam. Straks vertrekken we naar tante Anja en pepe Nico en de kids.. Leuk voor Toby,en mama en papa zijn er dan nog eens uit. Normaal was het vandaag het feestje voor papa zijn 30 ste verjaardag, maar aangezien ik zelf dat heb afgelast omwille van de vlokkentest die ik normaal rond deze datum had mogen afleggen heb ik dit geannuleerd. Het moest nu wel lukken dat het pas op 9 november zal gebeuren,maar het kon. In ieder geval ,er zijn geen potten bij gebroken,we gaan nu zelf weg,dus zal papa er even goed kunnen van genieten of andere jaren. Voor papa is dit toch geen feestje waard,hij word elk jaar een jaartje ouder zegt hij.
Deze morgen was ik heel erg misselijk wat had ik verwacht?Ik ken niks anders dan overgeven tijdens mijn eerste weken. Ik ben vandaag 9 weken zwanger En verlang naar de testen,niet omdat ze zo leuk zijn, maar om mijn angsten kwijt te zijn. Zo,ik ga broertje wakker maken en dan vertrekken naar tante dada meisje tot morgen
Dag mijn kleine engeltje, Mama heeft net een triestig filmpje bekeken. Ik had eens zin in een avondje deprie zijn en alleen maar kunnen huilen zonder reden en bij een film. Nu ik alleen thuis ben was dit het gepaste moment,en ja hoor..daar profiteer ik nu van,eens kunnen verdrietig zijn in mijn eentje heeft een mens nu en dan eens nodig. Vandaag mijn bazinneke op bezoek gehad in mijn winkel. Ik dacht bij mezelf zou ik het nu zeggen van mijn zwangerschap of niet? En ja hoor..ik kon het toch niet laten,ze was zo lief en vond dat ze eerlijkheid verdiende en ik ben altijd oprecht met haar geweest. Dus zei ik haar dat er een babytje in mijn buikje zit.. Ze was zeer blij en ik kreeg onmiddellijk een dikke knuf en zoen. Ze begreep meteen wel dat dit voor mij een belangrijk iets is, en dat dit nu boven alles gaat. Ik heb haar ook direct verteld dat ik er een weekje niet zal zijn als de testen zullen gebeuren,ook daar heeft ze alle begrip voor. Wat nodig is moet ik nemen,zegt ze! Ik was heel blij dat ze ook vroeg naar mijn echo's,ze had er zo graag nog eentje gezien van bij het begin van een zwangerschap. We hebben ook uitgebreid gepraat over de gevolgen en de angsten die ik nu heb..Ook daar heeft ze mij goed in geholpen. Maar zoals iedereen het zegt,goede hoop hebben,en alles komt in orde! Ik ben blij dat ik zo een goede regiomanager heb,want bij velen zou er geen begrip zijn,en bij deze wel. Ik mag zelfs altijd bellen en mailen als er iets is,en ik moest haar vooral nu op de hoogte houden van wat er zal gebeuren want ze zegt dat ze daar aan zal denken,en dat ze een kaarsje zal branden. Ik hoop deze keer op goede kaarsjes,de vorige hebben ons niet geholpen en ze kwamen nochtans uit de kerk,ben ze trouwens zelf nog gan halen.
Ze had ook gezien vorige week op de vergadering dat ik getrokken was ze dacht toen bij r zelf dat er iets niet goed zat met mij,en daar heb ik haar nu ook in gelijk moeten geven want vorige week was mijn bevallingsweek en die dag met de gerante vergadering was echt wel een slechte dag voor mij. Ik huilde al van s'morgens bij het vertrekken met de auto naar Kortrijk. En toen moest ik nog een ganse dag vergaderen,ik zat er inderdaad die dag een beetje door.
Nu,in ieder geval zal ze nog wachten om door te geven aan de big bosses dat ik zwanger ben tot ik de uitslag heb,en als ik er zelf klaar voor ben. Het moet natuurlijk nog goed zitten ook hé. En we gaan ook niet te snel reageren van deze keer.
Want mijn kleine meid,niemand weet hoeveel verdriet ik heb vor jouw, en niemand kan weten hoeveel ik nog aan jouw denk. En hoe ik in godsnaam dit ooit zal verwerken op een goede manier. Als ik daar even bij stil sta..dan weet ik het eigenlijk niet. Ik weet niet of dit mijn leven ooit nog zal gelukkig maken. Ik vraag mij af wat dit met ons zal doen met tijd. Of nu..of straks? Ik besef en voel wel dat de pijn al zachter is,maar als ik dan even stil sta bij wat er gebeurd is,komt alles even snel weer te boven als op het moment zelf..en dan denk ik..waarom heb ik al zolang niet meer zoveel gehuild als toen? Ik voel me dan soms schuldig,voel me dan zo eenzaal. En heel even en heel soms,wil ik terug keren naar de tijd dat ik amper kon praten omdat ik zo hard moest huilen. Naar de tijd als ik papa achterna reed,omdat hij even wou uitblazen met zijn moto.. Ik mocht dan achter rijden omdat Toby en ik dan niet alleen zouden zitten. Ik kon toen amper rijden,alles leek toen anders te zijn , ik huilde en Toby die me toen troostte.. Ik hoefde enkel maar te gaan plassen,en ik zat daar..te wenen.. Ik kon niet slapen,want ik was bang te dromen was bang te ontwaken s'morgens en alles weer te herbeleven. En nu..nu droom ik niet meer..nu sta ik s'morgens niet meer op al denkend van;is dit nu echt gebeurd,of droom ik nu kan ik alleen maar zeggen,zal dit nu in orde komen,of niet? Nu lig ik s'avonds in mijn bed,mijn gebedje te lezen,en God te vragen of hij mij alsjeblieft dat babytje wilt geven,dat ik alles zal doen wat hij vraagt. En even later..nog geen seconde later denk ik bij mezelf,Bren..God bestaat niet want anders was hij er geweest op 26 juni voor jouw mijn kleine meid. Voor ons..Om ons gelukkig te maken.
En zo zie je maar Zoë,dat ik toch nog elke dag even stil sta bij jouw, bij de momenten die verschrikkelijk hard,lastig en emotioneel waren Bij de momenten dat er met mama eigenlijk niks aan te vangen was. Toen ik eigenlijk aan niks anders meer kon denken dan aan jou, aan wat er eigenlijk gebeurd was.. Aan wat mij nu is overkomen,wat jou is overkomen, wat niet mocht zijn,en toch zo is gegaan.. Ik vind er geen woorden voor.. jammer... Spijtig.. Hartverscheurend.. Onverstaanbaar.. En het zijn dan nog de juiste woorden niet. Ik zal het tijd geven, tijd om de wonden te doen helen,en om dan op mijn eigen tempo alles een plaatsje te geven in mijn grote hartje, een plaats die groot genoeg is voor al mijn kindjes en vooral het grootste plaatsje voor mijn kleinste engeltje, jij ...Zoë
Zoals je al gezien en gehoord hebt is broertje Toby nogal spraakzaam geworden en praat hij heel veel over jouw. Hij vertelde mij zonet dat jij in de sterretjes hebt gezwaaid naar hem, en dat jij terug hebt gewuifd. Hij denkt dat er nu opnieuw een zusje in mijn buikje zit,en dat hij haar dan flesjes zal mogen geven. Is dat niet lief van hem? Hij is op een korte tijd heel erg veranderd,en soms praat hij als een advocaat. Tegenspreken kan hij ook al heel goed en soms is dat hilarisch. Hij profiteert nu en dan ook van de zaak,nu mama en papa het verdriet voor jouw hebben leren kennen reageren wij soms anders op bepaalde zaken, en daar is Broertje Toby hem heel bewust van. Wij kunnen soms uren kijken naar hoe hij speelt,en soms dingen ratelt die eigenlijk niet door de beugel kunnen. Maar toch zien wij hem heel graag en zijn wij blij dat hij hier bij ons is. Wij zijn er ook van bewust dat hij misschien onze enige zoon zal zijn, en dat wij dat moeten koesteren. We zijn blij dat wij toch iets hebben die van ons komt,en gezond is. Het is een wondertje die toch op de wereld is verschenen. Ook al kan hij soms stout zijn,het raakt toch altijd ons hartje als we er even bij stil staan.
Met mama gaat het vandaag redelijk.. Beetje hoofdpijn,maar voor de rest oké. Ik moet vandaag les geven,beetje nerveus en helemaal nog niet voorbereid ga ik er toch voor. Het is niet dat ik de lessen niet ken,ik heb ze al een paar keer per jaar gegeven, en ik zou ze nu al inmiddels moeten kennen.
Met papa gaat het ook redelijk goed,is al vertrokken naar zijn werk. Voelt zich na zijn amandelen eruit te hebben gehaald nog steeds niet beter. Moet in november terug naar de neus oor en keel arts en die zal dan wel een bevestiging geven. Ik hoop voor papa dat ze toch iets zullen vinden.
Met tante Wendy gaat het niet zo goed,met de baby normaal gezien wel. Ze heeft vorige nacht heel ziek geweest,en kan amper werken. Neefje Nathan was ook ziek die nacht,moest constant overgeven. Tante vertelde ook dat haar ene arm niet meer mee wilt. Misschien heeft ze iets opgedaan tijdens haar zwangerschap.
Maandag is het papa zijn verjaardag,ik heb nog geen kadotje gekocht,ik zou ook niet weten wat ik moet halen,ik zal er nog eens moeten over nadenken.
Gisteren in de winkel een klant tegen het lijf gelopen die nog niet wist dat ik bevallen was. Ze schrok toen ik het verschrikkelijke nieuws vertelde,opeens waren al de zorgen die zij nu heeft verdwenen,en zei ze mij dat er inderdaad ergere dingen zijn dan wat zij nu meegemaakt heeft. Ik heb je foto getoond...ze was sprakeloos.. Ik moest alweer een traantje wegpinken..maar deed deugd je naam nog eens te kunnen ophalen. Zo zie je maar dat er altijd nog iemand niet weet wat er gebeurd is,maar intussen kan ik er al goed over praten omdat ik het verhaal al meer dan honderd keer heb mogen vertellen. Ik kan het al zondanig vertellen dat de mensen waarschijnlijk denken dat ik het zonder emotie kan doen,maar eigenlijk is het puur gewente, want eens ik in detail ga,dan moet ik toch telkens weer huilen.
Zo,ik ga je nu moeten laten want ik moet gaan werken. Tot straks lieve meid, xxx mama
Hallo lieve Zoë, Mama heeft een slechte nacht achter de rug.. Ik voelde mij niet zo lekker,ben om 20.00 uur gaan slapen. Was gisterennamiddag al niet zo lekker,ik had verschrikkelijke hoofdpijn,en mijn maagje draaide.. Toen ik ging slapen draaide ik van de ene kant naar de andere kant. Ik kon maar de slaap niet vatten. Ik dacht aan van alles..zag de bevalling voor mijn ogen, dacht aan 1 november die daar vlug zal zijn..kortom ik dacht aan alles wat met jouw te maken heeft. Ik moest wenen,de tranen rolden over mijn wangen, ik kon ze niet bedwingen,ik weet niet van waar het kwam, zo opeens..en zonder reden. Ik dacht ook aan het kindje die nu in mijn buikje groeit. Ik wil er zo graag aan hechten,maar kan het niet. Ik zou zo graag willen zeggen dat er in mei een babybroertje of zusje voor jullie komt,maar dat kan ik niet. Ik kan niet optimistisch zijn,ik kan helemaal niet positief denken, al zou ik dat moeten doen,en moeten zeggen dat het er zeker komt. De onzekerheid speelt mij parten,en ik moet er aan toegeven dat alles nu weer te boven komt. Dat ik nu nog enkele weken zal leven met hoop,hoop op leven. Nog nooit heb ik zo veel moeten wakker liggen over dingen die mij dwars liggen,over dingen die ik wel en niet zal kunnen krijgen. Ik ben zo jaloers op diegene die gezond zwanger zijn,en niet bang hoeven te zijn omdat er iets zou kunnen verkeerd lopen. Voor de meesten zijn die risico's zeer laag,en voor ons is het een kwestie van winnen. Winnen tegen de natuur. Het is zo onbegrijpelijk dat er iets kan fout lopen. Het is zo onbegrijpelijk dat het bij ons al is verkeerd gegaan. En nu 4 maanden later dat het opnieuw kan gebeuren. Ik ben met de gedachte opnieuw zwanger geworden omdat ik zeker was dat het mij niet opnieuw zal treffen. Maar nu het nadert..ben ik er niet meer zo zeker van.En ik geef heel graag toe dat ik heel bang ben voor de resultaten. Ik weet dat ik ergens halverwege november zal thuis komen en er een telefoontje zal gebeurd zijn naar papa toe.. En dat het dan erop of eronder zal zijn. Ik hoop alleen..dat ik er dan te boven zal komen. En als het positief is..zal ik tranen laten van blijheid en verdriet om jouw. Ik hoop dat je meeleeft met mama en papa, en dat je voor ons een goede engelbewaarder bent,en het leven in mijn buikje kan verder laten bestaan.
Ik mis jou elke dag een stukje meer, het is onbeschrijflijk welk gevoel ik heb in mijn hartje. Ik kan het met geen enkel woord uitdrukken hoe ik me voel. Ik zou alles doen om jouw nog maar 1 keertje te zien, of om de tijd terug te keren naar de goede tijden met jou en daar zou ik op dat moment nog zoveel meer van genieten. Ik mis jou lief kindje,als je dat maar blijft onthouden. dikke knuf mama
Er zijn veel mensen die niet begrijpen dat wij(papa en mama van Zoë) drager zijn van de stapelingsziekte, en hier heb ik een goede uitleg gevonden in begrijpelijke taal.
Erfelijkheid
De fout in het erfelijke materiaal (een fout in een gen waarop de informatie zit die nodig is om een van de taken in het lysosoom goed uit te kunnen voeren) wordt meestal geërfd van zowel de vader als van de moeder.
links: AR overerving, vader en moeder drager rechts: overerving bij defect op X-chromosoom van moeder
Vader en moeder zijn dan beiden drager van deze fout, maar hebben hier geen last van omdat zij ook nog een normaal gen hebben. Iedereen heeft een dubbele set van zijn of haar erfelijke materiaal, één set van zijn of haar vader en één set van zijn of haar moeder. Als zowel vader als moeder drager zijn van dezelfde fout, dan is de kans 25% dat hun kind van beiden het gen met de fout erin erft en dan ook echt ziek wordt. Deze vorm van overerving heet autosomaal recessief (AR - zie linker figuur).
In dit geval hebben jongens en meisjes evenveel kans op het krijgen van de ziekte, en als ze de ziekte krijgen, dan is dat voor jongens en meisjes meestal ook even erg.
Bij twee van de lysosomale stapelingsziekten (bij de Ziekte van Fabry en bij MPS 2) zit de fout op een gen op het X-chromosoom, een van de geslachts-chromosomen. Jongens hebben een X en een Y geslachtschromosoom, meisjes hebben twee X chromosomen. Door deze bijzondere vorm van erfelijkheid hebben jongens meestal veel meer, en al op veel jongere leeftijd dan meisjes, last van deze ziekte
Mama is hier terug voor jouw... Gisteren heb Ik een mailtje gekregen van iemand die in augustus van een kindje is bevallen tijdens een zwangerschap van 20 weken. (Zie mijn gastenboek) Zo te zien en te lezen zijn wij niet de enige met een groot verdriet en een leeg gevoel. Op het eerste moment toen ik die mevrouw haar mailtje las,begreep ik niet goed wat er gebeurde..Ik begreep niet dat er nog mensen waren die met dit geconfronteerd zijn geraakt. Ik wist eigenlijk ook niet hoe te reageren,ondanks het feit dat ik net hetzelfde heb meegemaakt. Er zijn gewoon geen woorden voor,en je kunt nooit juist reageren op zoiets. Ik hoop dat die mama net als ik haar weg vind in dit leven, en dat ook zij haar kindje een plaatsje kan geven in haar hartje. Het zal even duren,maar het zal slijten,en dan zal de pijn ook niet meer zo intens zijn. Ze zal er leren mee omgaan,en er zullen nog heel wat dagen komen dat het bergaf zal gaan. Maar ook dan..in die moeilijke tijden zal zij haar weg weten te vinden.
Misschien kan ze net als ik proberen te schrijven. Haar gedachten en pijn naar haar kindje toe schrijven,dit kan echt wel heel goed helpen. Ik hoorde vandaag op het werk van iemand dat ik moet leren praten tegen mensen in plaats van schrijven naar een computer. Ik kan er eigenlijk alleen maar dit op zeggen;mijn computer is mijn kindje, ik schrijf niet naar mensen,niet om medelijden te wekken, ik schrijf enkel en alleen naar mijn kleine meisje. Omdat dit mijn enige band naar haar toe is. Ik heb niks in mijn handen om mijn troost te zoeken. Ik heb geen enkele band met mijn meisje kunnen kweken. Ik heb enkel mijn mooie blog waar ik elke dag met tranen en moed aan heb gewerkt en zolang ik rouw,verdriet heb en zolang ik aan jouw denk mijn meisje, zal ik schrijven. Ik hoef helemaal niet te praten met iemand. Ik hoef geen medelijden of respect omwille van ons voorval. Ik wil alleen in mijn eigen schrijven. Ik wil zelfs niet geconfronteerd worden met wat ik schrijf. Want dan hoor ik altijd dat mensen nog steeds niet begrijpen wat rouwen is. Het doet me dan achteraf pijn te moeten horen dat ze gelezen hebben op mijn blogje dat ik heb geweend,of dat ik een slechte dag heb gehad. Ofwel lachen ze er dan om,en vragen ze allé Bren waarom hebt gij nu geweend??? Of als ik eens plezier heb gehad... En dat ze mij dan confronteren met hetgeen ik doe... Ik kan alleen maar zeggen, mensen die dit lezen;die mijn ganse verhaal kennen,denk eens goed na.. Kijk eens rond jouw,voor somigen onder jullie die zwanger zijn...Voel eens aan je buikje en denk dan eens dat het wezentje die nu in jullie buikje groeit straks weg zou kunnen zijn, en de dag dat het zo zou zijn,zouden jullie dan nooit eens wenen. Of beter nog,wie zou er zo goed zijn best doen als ik nu? Wie zou zo vroeg zijn draad terug hebben opgenomen op het werk? Wie zou mij na doen? Wie zou zo vlug in een nieuw avontuur springen? En wie zou elke dag doen alsof hij sterk is ,maar uiteindelijk helemaal kapot zijn van de commentaar die men geeft,en de moed die zeje afnemen. Voor diegene die het nooit zullen begrijpen,jammer voor jullie.. Maar ik zal blijven schrijven,en mijn rouwproces blijven volgen. Het is niet omdat het maandag 4 maanden geleden is dat ik al alles ben vergeten. Je eigen vlees en bloed verliezen is het ergste wat een mens kan overkomen. Zijt daar maar zeker van. Voor ons is Kerst en Nieuwjaar dit jaar een heel ander concept. Voor ons is Sinterklaas jammer genoeg een drama. Voor ons is pasen een eenzaam ding. En voor ons is de maand juni een ramp van een maand die wij elk jaar zullen moeten overleven met tranen en spijt. Wij zijn voor de rest van ons leven samen met onze familie getekend om dit verlies. Wij moeten elke dag aan zoveel meer denken dan alleen onszelf. Wij hebben iets meer gekregen om aan te denken,namelijk onze Zoë. En dit voor het leven. Ik kan het hier niet genoeg zeggen dat ik het heel erg jammer vind dat niet veel mensen mij kunnen begrijpen. En ergens voel ik me dan heel eenzaam,ik voel mij dan zo anders. En kan dan soms zo kwaad zijn,dat ik dan bij mijzelf denk allé hoe is dat nu mogelijk dat mensen niet begrijpen hoe het voor mij moet zijn nu... Maar ah...ik zal er met de tijd wel iets op vinden als ik iets ouder ben..
Want hoe dan ook kindje,ik verdedig jouw,ons ... Omdat ik niet wil dat mensen denken dat ik niet meer om jouw huil. Ik doe dat zeker wel nog ,en meer dan de mensen denken. Meer dan ik zelf nog zou toegeven. Het is natuurlijk anders nu..Ik moet vooruit blijven denken, jij zou willen dat ik vooruit streef. En voor jouw doe ik dat. En als bewijsje dat ik nog aan je denk,heb ik dit.. Ik heb je fototje in mijn zak zitten,en elke dag kijk ik er naar.. Ik moet dan slikken.. Maar dan kan ik weer de dag door brengen,en dan weet ik.. Dat jij hierboven over mij waakt.. Dikke kus je mama xxx
Hallo mijn kleine meisje, Hier ben ik dan weer om mijn schade van dit weekend in te halen Met mama gaat het redelijk goed. Behalve dat ik heel erg nerveus ben de laatste dagen. Voor de rest voel ik me redelijk in orde,en ik kan nog steeds werken. Wat mijn verdriet naar jou toe betreft.. Ik ben er nog steeds niet over,het ligt inderdaad nog goed op mijn maag. Ik schrijf en praat er nu wel al minder over,maar dat wil niet zeggen dat ik jou al verwerkt en vergeten ben. Het is gewoon niet meer zo gemakkelijk om met mensen over jouw te praten. Vooral tegen diegene die jouw nooit hebben gezien. Zij begrijpen dan ook minder,en nu na bijna 4 maanden zijn er al heel veel mensen jou vergeten. Ook denken de meesten niet meer aan hoe ik het nu in mezelf stel. Zij zijn er allemaal van overtuigd dat mijn nieuwe zwangerschap mij volledig zal recht trekken,en zijn er zelfs niet van bewust dat dit een grote risicozwangerschap is. Voor diegene die dan wel begrijpen en jouw hebben gezien weten dat ik nog niet helemaal over jouw en mijn verdriet ben,en dat ik nog steeds heel bang ben voor de mogelijke gevolgen. Ik ben ook niet de persoon die elke dag zal blijven zeggen dat het slecht kan met mij gaan. Ten eerste omdat niet iedere dag nu een slechte is,en ook omdat ik geen medelijden wil opwekken. Dat is voor niks nodig,en we moeten er toch boven op komen,of we nu medelijden krijgen of niet. Ik geef wel toe ,dat ik erg ben geschrokken hoeveel mensen in de naaste omgeving al opnieuw die draad terug hebben gevonden en jouw mijn kleine meid zijn vergeten. Of wel praten zij daar niet direct meer over,maar tegenover mij zijn er bepaalde mensen wel heel grof geweest,en ook zijn er velen die nooit een woord over jouw gerept hebben. Vind ik natuurlijk jammer. Maar zo zie je maar,dat iedereen het anders verwerkt. Ik kan nu ook wel verstaan dat er voor sommige familieleden geen rouwen aan was omdat zij jouw nog geen baby vonden,en jouw nooit hebben gekend. De band met jouw lag enkel tussen ons als mama naar kind toe, en voor papa ook naar jouw toe. Enkel en alleen wij weten wat we missen in ons leven,en wij hopen daar nu enigzins toch boven te komen. Je weet ook wel dat er ooit een dagje zal komen dat wij daarover zullen spreken zonder tranen,en zonder dat die keel terug dicht schroeit. Maar voorlopig is dit nog met traantjes die wij proberen in te houden. Op het werk kan ik mij wel al focussen op hetgeen ik echt moet doen. Mijn gedachten dwalen niet meer zo af als in het begin,en ik kan al terug de draad opnemen. Thuis hebben we geen gekibbel meer om het feit dat wij jouw nu kwijt zijn. Alles verloopt weer zoals het hoort te lopen,en daar ben ik blij om. We hebben nu natuurlijk heel wat aan ons hoofdje met de testen die er aan komen, en de gedachte dat ook dit kindje zou kunnen ziek zijn is natuurlijk voor ons een reden om ons weer aan het denken te zetten. Maar wij vergeten jouw hoe dan ook nooit. Zo,ik ga je nu laten want ik moet naar school om broertje Toby. Tot later meisje
Op maandag 9november 2009 moet ik de vlokkentest gaan doen in het ziekenhuis van Brugge. Die week zal ik dan ook niet kunnen werken. Het beloofd een zware test te worden,en een pijnlijke. De uitslag zal dan bekend zijn een paar dagen later.
Mama en papa hadden een heel druk weekend. Vrijdag moest ik naar Brugge gaan werken,en toen ik er eenmaal was, kreeg ik de vraag of ik zaterdag ook naar daar wou gaan werken. Dus heb ik dat gedaan. Het is een eindje rijden,en toen ik vrijdagavond laat thuis was,kon ik helemaal niet meer schrijven. Zaterdag was het ook iets later toen ik thuis kwam,en dan moesten we met het team uit mijn winkel gaan eten in de passim in Ieper,en dan kon ik weeral niet schrijven. Ons avondje uit naar de Passim begon niet goed,ik was mijn foto toestel vergeten thuis,en papa wou nog even terug keren om het te halen,en toen hij buiten kwam gooide hij de deur dicht,en lagen onze sleutels eigenlijk nog binnen. We wisten dat toen nog niet omdat we met de camionette waren van papa zijn werk, en wij die eerst terug gingen zetten vooraleer we doorreden naar Ieper. Omdat het toch op onze weg lag zouden we dat zo doen. Eens we op papa's werk aankwamen zagen we dat we de sleutels van onze auto niet mee hadden,en dus ook niet binnen konden. Toen we doorhadden dat papa sinds vrijdag onze reservesleutel van bij Tante Anja ook hadden terug gehaald om aan opa te geven,leek het helemaal om zeep te zijn. We hebben dan naar Kimmie gebeld,van op mijn werk,om te vragen of zij ons in Moorslede kon oppikken,en zo door te rijden naar de Passim. Terwijl we op hen wachten,belde papa naar opa,om te vragen of hij kon kijken of ze niet meer op onze voordeur zaten. Of als de buren eens over de platen konden springen op te zien of de achterdeur open was. Helaas was dat niet het geval. Tante Heidy was ook mee ,dus we konden die nacht bij haar overnachten,en de volgende dag naar de slotenmaker bellen. Eens in de passim waren we natuurlijk een driekwartier te laat. De anderen waren daar al ,en diegene die ons zou opdienen leek al zenuwachtig omdat hij dacht dat wij niet zouden gaan. Na het aperitief kwam al snel het voorgerecht,en nadien vloeide het hoofdgerecht. Het was allemaal zeer lekker,maar zeer vlug na elkaar. Diegene die achteraf gehoord de gerante was van het spel,leek ons eigenlijk niet vriendelijk te zijn. Hij vrieg direct na het eten al het geld,het was natuurlijk 540 euro voor twaalf personen,en dat was een hoop geld ,maar hij zou het wel krijgen hoor,de ene stond op de dansvloer,de andere buiten te roken,dus kon hij wel even wachten ook hé. Nu ja die meneer was dus alles behalve vriendelijk,en was zeer onbeleefd bij ons aan tafel. Het schijnt dat de grote baas naast ons zat te eten,en alles gehoord en gezien heeft. Toen het dansen begon,hebben we ons van niks meer aangetrokken en gewoon ons ding gedaan. We hebben vanaf dat moment ons ook gejeund. De dj stond er al op twaalf uur met ons alleen voor,we konden liedjes vragen wat we maar wilden horen. Het was leuk!
Om drie uur sluitte het dansbuffet,en moesten we naar huis. Met zijn allen in Kimmie haar auto,en samen naar huis. Het was 4 u 20 toen we bij tante Heidy thuis waren,en 5uur toen we bijna sliepen. Zondag heeft papa dan om negen uur opgestaan,ja natuurlijk waren tante en ik dan ook wakker, en dan heeft de slotenmaker onze voordeur terug geopend. Het zou normaal 150 euro kosten,maar het is brandverzekering. Dus voor iedereen die dit ooit tegen komt,je kan dit dus degelijk op de brandverzekering steken hé! Na het eten bij opa en oma,zijn we naar huis vertrokken,en ik heb dan ook wel een ganse namiddag geslapen. En s'avonds ben ik dan ook nog eens vroeg onder de wol gekropen. En nu vandaag,ga ik werken.
Zo,kleine meid,dit was ons weekendje, tot straks meisje ik mis je.
De eerste echo zit erop. Ik was heel zenuwachtig. Op weg naar de gyneacoloog was het zo druk, het was kwart na vijf en ik stond nog aan te schuiven. Ik had mijn afspraak om 17u30,ik wilde per se op tijd zijn,zoals iedereen. Ik was er om 17u21,gelukkig,ik kon direct mijn bloed laten meten, en niemand in de wachtzaal. Ik kon binnen de vijf minuten bij de dokter. Eens ze mijn naam riep,dacht ik ;hup we zitten weer in de routine. Ze zei direct dat het vlotjes gegaan was om zwanger te zijn. Maar dat was geen nieuwtje voor ons. De echo verliep goed,mijn eierstokken waren normaal, en de baby 's hartje klopte heel goed. We zagen de vruchtzak,en het vruchtwater,en even hoorden we zijn haar hartje. Het deed me iets,maar minder dan vorige keer. Ik wil mij niet nog niet gaan hechten,daarvoor zijn er nog te veel vragen. De baby meet 13,5 mm en voor de rest weet ik nog niks.
Wat er nu gaat gebeuren; Ze zal morgen bellen naar Brugge en Leuven. Ik had graag de testen zo vroeg mogelijk gedaan, maar gezien het risico neem ik best tijd en doen we best de testen op 12 weken . Ik ben nu 8 weken zwanger. Aangezien de vlokkentest een vrij zware test is,en dat ze dan de baby moeten aanraken, is het beter iets later,de baby zou namelijk ledematen kunnen ontbreken, en het zou kunnen serieus mislopen door die testen. Het is bangelijk om te horen,maar beter iets langer wachten dan voorzien. Het risico op miskraam is volgens haar vrij groot,en daarmee stelt zij voor naar Brugge te gaan,de afstand is minder groot,en om terug te keren voor mij is het veel beter, gezien mijn weeën zullen opkomen. Hoe eerder ik dan in mijn bedje kan liggen na de punctie,hoe beter voor ons kindje. Als de test voorbij is weten we binnen de 4 dagen of het goed is of niet. Als de test goed is,dwz de baby geen dna problemen heeft dan mag ik mijn zwangerschap rusteloos uitzitten zoals een ander. Is de test nagatief,en heeft de baby een probleem,dan gaan wij abortus moeten doen, en zijn we terug van vooraf aan. En gaan wij met lege handen terug naar huis toe. In ieder geval zal ik tegen halverwege november met een gerust hartje hopelijk kunnen genieten van mijn zwangerschap. Ik hoop ten zeerste dat alles in orde komt. Het kan..maar het kan ook weer mislopen. In ieder geval,ik moet nog even wachten op nieuws.. XXXX
Mijn bevallingsdatum... Ik reed deze morgen naar mijn werk.. Vreemd..normaal zou ik dat niet meer hoeven doen, normaal lag ik nu in het moederhuis,een dagje vol felicitaties.. Een dagje vol stress voor de zovele bezoekers die onze kleine meid zouden bewonderen. Een dagje waar iedereen benieuwd naar het brievenbusje zou zitten loeren om te zien welk kaartje er nu in de bus zit,en benieuwd naar de naam die wij hadden gekozen. Ik zou vandaag al mijn mooie kadootjes ontvangen voor mijn kleine meid. Wie weet was ze vandaag al mee naar huis,of wie weet zaten papa en mama nu vol stress nog op jouw te wachten. Wie weet..waren we nu aan het persen.
Helaas mocht het niet baten,en zitten wij vandaag met veel tegenstrijdige gedachten. Wij missen onze kleine meid,en proberen ons vandaag goed te houden omdat er nog zo veel meer in het leven is,het nieuwe wondertje in mijn buikje mag zeker niet gaan denken dat het niet welkom is,maar vandaag is nog steeds een moeilijke dag.
Toen ik op mijn werk aankwam en even wat stil stond bij het wachten op de parking bij deze dag gingen mijn gedachten zeer diep. Ik kon wel huilen,en even liet ik ook wel een traan. Ik keek even je foto aan,en dacht ..dit kan toch niet? Maar direct kwam ik in de realiteit terecht,en besefte ik dat alles wel zo is, en dat ik nu eenmaal deze aangrijpende gebeurtenis moet leren aanvaarden.
Elke dag zal ik mij blijven afvragen wanneer je zou geboren zijn, en hoeveel je zou wegen. Hoe goed je er zou uitzien,en hoe jij zou opgroeien. Elk jaar zal je een jaartje ouder worden, en elke maand een maandje ouder. Ik mis jou heel erg,en als ik kon....Dan... Maar het kan niet,en nu moeten moeten wij allemaal sterk zijn, voor jou,voor mij ,voor papa en broertje Toby. Ik hoop dat jij vandaag over ons waakt,en dat je misschien een klein deeltje van jezelf hebt meegegeven aan dit nieuwe kindje, namelijk je sterke kant,je was zeer zeker een sterke baby en dat maakt mij vandaag ook sterk. Tot straks meisje, Ik moet nu naar de dokter. Hoop voor mij,en schitter met je sterretje vandaag voor ons, xxxxx
Eerst en vooral bedankt aan de mensen die mij vandaag en gisteren een hartje onder de riem hebben willen steken,ik wist niet dat er zoveel mensen nog dachten aan onze kleine meid, en dat zij vandaag zou geboren worden in theorie natuurlijk. Ook de mensen die mij steun willen bieden voor straks bij de eerst echo van ons nieuwe wondertje. Ik hoop zeer zeker dat het hartje gaat kloppen,en hoop stiekem op een tweeling. Ik mag natuurlijk niet te veel hopen,als het maar in orde is. Vandaag zal mij niet veel nieuws brengen,maar het is een start voor weer iets nieuws. Ik hoop dat mijn zenuwen iets bedaren als ik daar ben.
Altijd bij elkaar, m'n armen om je heen M'n allergrootste droom, dat wist ik echt meteen De allerlaatste weken, de dagen gingen snel Dichtbij komt het afscheid, moeilijk wordt het wel
Zeg dat je niet hoeft te gaan Ga schat, want je moet, ik weet je moet Als het even kon dan bleef ik nog een nacht bij jou Dan zou ik zeggen dat ik op je wacht En dat de toekomst naar ons lacht Dan zou ik zeggen voor de zoveelste keer Ik wil geen ander nooit meer
De koffers staan al buiten, de achterklep slaat dicht Een laatste lange kus in het vroege avondlicht Ik fluister in je oor dat ik je niet vergeet
Nooit meer zal ik voelen wat ik voel voor jou Ik hoop dat ik kan leven zonder jou Kom ga nu maar, veeg je tranen weg En onthou heel goed dat ik van je hou, van je hou
We weten allebei dat een leven voor jou hier niet kon zijn, dat jij alleen maar mama en papa vele zorgen en verdriet zou brengen dat jij pijn zou lijden al van in het begin van je jonge levensjaren. Dat wij jouw geen vreugde en plezier konden geven. Dat laat niet weg dat wij van jou blijven houden. Bitter weinig maar goede herinneringen moeten wij aan jouw blijven onthouden,en met deze gedachten verder gaan. Ik hoop dat het leven hierboven jouw goed behandeld En ik hoop dat jij alles hebt daar waarvan je hebt gedroomd.
Ik heb hieronder de tekst gevonden die ik wou op mijn blogje zetten, het zegt niet veel,maar genoeg.. Het is een klein beetje aangepast aan onze situatie In de hoop dat onze Zoë dit zou zeggen aan ons
Waar m'n wiegje zou staan 't Is niet ver hier vandaan Had geluk me omringt al die jaren Tussen bloesem en bomen Zou ik zorgeloos hebben kunnen dromen En geluk kon ik daar al gaan sparen 't Was een hele rare dag Waar m'n leven begon 'k Leerde daar van m'n ouders toen verdriet Daar vertrok toen m'n trein 'k Moet er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar Bedankt liever ouders Bedankt voor 't leven Bedankt lieve ouders Voor wat u mij hebt bespaard Ik begrijp nu pas goed Wat u voor mij hebt gedaan Bedankt dat mijn wiegje In uw huisje had mogen staan
U had om mij wel verdriet Maar dat weet een ander niet Toch blijft u altijd van mij houden Ik kreeg van God een mooie plaats En een broertje waar 'k veel van hou Ik denk weer terug aan die dag Waar m'n leven toen begon Waar de trein voor 't eerst toen ging rijden We kenden vreugde en pijn Ik zal er dankbaar voor zijn Nu ben ik weg, maar eens was ik daar
ik heb je vaak geschreven maar er kwam nooit een antwoord ik was echt zo gelukkig, maar dat is nu voorbij
nu jij hier niet meer bent, terecht zegt dat je mij niet kent mijn hart huilt en doet zeer sluit ik mijn ogen zie ik jou steeds weer
ik had naar je moeten luisteren, dan was jij misschien nog bij me maar wat heb ik aan suggesties, dat heeft geen enkele zin toch moet ik zeggen dat ik jou nooit, nee nooit meer kan vergeten ik zocht de schuld nooit bij mezelf, daarvan heb ik nu spijt ik hoop dat je mij kan vergeven en dat je heel gelukkig wordt dit is de straf voor mijn eigen fouten, dat doet me zoveel pijn ik leg me hoofd zacht in jou dekentje en staar dan naar je foto ik ruik je lichaampje voel je warmte, ach wat mis ik jou! ik zou de klok terug willen draaien en dan opnieuw beginnen ik liet dan niet zover komen, maar ach, het is te laat!
nu
nu jij hier niet meer bent, terecht zegt dat je mij niet kent Nu heb ik zoveel spijt, ik kan wel huilen want ik ben je kwijt
het gaat je goed ik zal je missen, dat was het laatste wat ik je zei lief en leed deelde we samen, is dat nu allemaal voorbij? vooral de nacht 't is koud en donker, valt me zwaarder dan ik dacht om thuis te moeten komen, als er niemand op je wacht
Ik ben zo eenzaam zonder jou, je moest eens weten hoeveel ik van je hou waarom moest het zover komen, wat is er over van die dromen hebben wij niets meer , om erover te praten hadden wij geen tijd is het nu te laat ben ik je kwijt, krijg je niet uit m'n gedachten ik zie je gezichtje nog voor mij, waarom is dit nu voorbij? we hebben allebei verloren, al wat overblijft is de pijn
Wereld stond in brand, niemand kon je redden, behalve ik van je lijden te verlossen Het is vreemd wat verlangen met een mens kan doen Ik had nooit gedroomd dat ik iemand als jij zou moeten afgeven Deze wereld zal altijd iemand zijn hartje breken Wat een slecht spelletje om te spelen ,en om me dit gevoel te geven wat een slecht ding om te doen Mij te laten dromen van je Wat een slecht ding te zeggen Je nooit hebben gevoeld op deze manier Wat is slecht wat je doet
Zoals je ziet..is het voor mama en papa geen zo een goede week hebben gisterenavond samen traantjes gelaten omdat wij jouw deze week niet kunnen verwelkomen in ons gezinnetje. Deze week is dus een weekje die eigenlijk snel mag voorbij gaan. Wij missen jou zoals elke dag sinds de bevalling elke keer weer meer. Het gevoel die wij hebben is onbeschrijflijk,en voor andere mensen onbegrijpelijk. Wij hebben een deeltje van ons leven verloren,een deeltje van onszelf die we kwijt zijn,en waar we elke dag aan herinnerd zijn. Wij geven de moed zeker niet op,maar wij kunnen ons verdriet om jouw voorlopig nog niet plaatsen. Wij hopen in de toekomst een betere manier te vinden om dit een plaatsje te geven in ons leven,maar nu is het nog te vroeg daarvoor. Je bent niet lang in ons leven geweest,maar toch is dit een inmens verdriet. Ik hoop dat jij die pijn zo niet ervaart als wij voor jou hebben, want dan weet ik niet wat ik jou moet toesturen. Ik kan alleen maar hopen dat jij hierboven je weg hebt gevonden, en dat je papa en mama niet te hard mist. Vandaag voel ik me helemaal niet goed,het dubbele gevoel naar morgen is zo eng,en toch weer zo spannend. Ik kan niet langer genoeg nadenken over wat er kan komen,want ik kom bijna gek van peizen. Maar in ieder geval,zal morgen mij gemengde gevoelens meegeven,en dit ieder jaar opnieuw. Ik hoop voor ons,en voor jou dat iedereen morgen aan je denkt,en er heel even bij stil staan dat wij jou koesteren in onze herinnerngen. en voor altijd in ons geheugen zal gegrift staan.
Telkens ik vandaag een liedje hoor,kan ik wel huilen,kan ik er ook niks aan doen. Telkens ik jouw naam noem,kan ik het even niet meer aan. Ik denk aan mensen die hun kindje ook verloren hebben, en hoe die nu opnieuw gelukkig zijn, waarom is het voor ons dan zo moeilijk om alles te verwerken? En waarom zou het voor ons dan niet nog een keertje lukken? Het is zo moeilijk om te begrijpen hoe alles in elkaar steekt, en hoe de mens eigenlijk in elkaar zit. Hoe een baby kan falen in zijn opbouw naar mensje, hoe het eigenlijk allemaal kan zijn dat de natuur zijn eigen creaties afstoot. Ik begrijp er elke dag iets minder van,maar één ding ben ik zeker, dat als het lot in mijn handen ligt,mijn toekomst er alleszins heel wat beter zal uitzien.
Kleine Zoë, Denk maar niet dat wij jouw zullen vergeten, want dat kunnen wij helemaal niet. Ook papa en broertje Toby denken aan jouw. Hoe wel Toby niet veel begrijpt,toch mist hij zijn zusje om mee te spelen,en later zal hij alles wel beseffen. Ik zal hem zeker op de hoogte brengen als hij daar rijp voor is. Ik hou van jou,en ik mis je mijn kleine meisje. Kusje,en knufje mama,papa en broertje Toby
Vandaag een dipdagje,en zoals ik het hier altijd beschrijf een dagje met laagtes en hoogtes. Ik moest vandaag op vergadering in Kortrijk. Op weg naar daar had ik een dipje,ik luisterde naar diepzinnige muziek en stond alweer te veel stil bij de tekst. Ook de gedachte dat ik vandaag de gotere bazen en gerantes ging terug zien voor de eerste keer sinds juni maakte mijn dagje niet beter. Ik had het gevoel vandaag heel wat geconfronteerd te worden met allerlei vragen rondom jouw, en daar had ik dan weer geen zin. De blikken die ze je toewerpen als je binnen komt of langs je passeren zijn spreken dan boekdelen. Je weet op dat moment al dat ze je iets willen zeggen,maar niet echt weten hoe. Bij sommigen raakt het er zelfs niet in dat het heel moeilijk is voor mij ook als ze mij blijven ontwijken. Dat wekt bij mij een gevoel op van schuldig zijn,en dat ben ik helemaal niet. In ieder geval startte mijn dagje met een traan. Ik heb die redelijk snel kunnen verbergen toen ik aankwam in Kortrijk,en heb mijn gedachen dan ook proberen te verzetten. Eens ik er was in het filiaal zelf sloeg mijn hartje duizend keer sneller dan anders. Ik was heel nerveus om iedereen terug te zien. De één en de ander kwam mij al vragen hoe het nu met mij ging,en na een kort en bondige 'alles goed,'was het eindelijk voorbij, de vergadering begon,en zo konden mij ook niet verder uitvragen. In de pauzes probeerde ik dan ook vlug naar buiten te gaan zodat ze mij ook niet konden vatten op een moment dat iedereen het kon horen en zien. En gelukkig is de dag voorbij gegaan zonder gekwetst te worden op de ene of andere manier.
15 oktober nadert... Een dag die dit jaar als een depressieve dag zal worden opschreven. Een dag die mij liefde en zorg ging brengen. Een dag die mij jou had kunnen geven,en die niet zo geworden is. Een dag die ik in mijn hele leven nooit meer zal vergeten. Elke dag deze week is een unieke dag,een onvreugdevolle week... Een week waar op ieder moment het jouwe kon zijn. Misschien kwam je wel vandaag,misschien gisteren,en misschien wel een dagje na 15 oktober, wie zal het zeggen,we zullen het nooit weten. Iedere dag deelt mee aan mijn rouwproces,iedere dag zal ik heel hard mijn best moeten doen, om mij niet te laten gaan,en te hopen dat deze week mij meer en beter nieuws zal geven dan het nu eigenlijk is. Ik zal elke dag een traan voor je laten,in de hoop dat dit je hartje een beetje blij maakt hierboven, ik zal elke dag aan je blijven denken,zoals ik de afgelopen weken en maanden al deed, maar deze week nog extra veel meer. Deze week staat voor jouw in de belangstelling,en hierbij wens ik jou,mijn kleine meid,een gelukkige verjaar'week' Ik had nu ongeveer in het ziekenhuis moeten liggen,met jou in een klein bedje met een plastiek omranding naast mij... Ik had kunnen s'nachts rondlopen met jou in mijn armen omdat je niet zou willen slapen. Ik had met jou al naar huis kunnen zijn... Ik had nu zoveel kunnen doen met jouw,en nog steeds...Heb ik niks in mijn handen. Ze zijn leeg,ze moeten niks doen,mijn moedergevoel zegt niks meer... Het huilt ook niet meer naar baby,het is verdwenen.. Het wil nu enkel iets in de ruil voor.. Ik verlang naar een baby,waarvan ik dat beetje liefde kan krijgen ,die ik nu niet meer heb. Het kleine deeltje dat jij in mijn leven was,heeft mij zoveel liefde gegeven, hoe klein en tenger je ook was,ik mis alles aan jou,en ik zou het echt opnieuw willen voelen.
We hebben gisteren op het werk gependeld. Toen ik zwanger was van jou,heeft een dame ooit gependeld op mijn hand. Ik was toen ongeveer 4 maanden,en ik wist nog geen geslacht. Het is echt waar wat ik je vertel.. Toen ze pendelde bleek mijn eerste kindje een jongen te zijn. aangezien ik toen terug zwanger was pendelde ze door,en zei ze mij dat het een meisje was. Maar de pendel viel stil bij het meisje,dat wilde zeggen dat er iets zou verkeerd lopen. Wat ook is gebeurd! Op dat moment heeft die dame haar niet uitgesproken over dat feit,want niemand geloofde daar toch in, en wij wisten toch niet hoe het pendelen in elkaar stak. Nu,gisteren pendelde Kim op het werk op mijn hand, en bleek dat dus mijn eerste kindje Toby een jongen was,de tweede jij,en was idd een meisje, en mijn volgende zou dus ook terug een 'gezond'meisje worden. Het zou kunnen,maar ik zal mij er niet over uit spreken,het enige wat telde voor mij was;dat de pendel niet stil viel, want dat betekende voor mij weer het einde van een jong leven.
Tijdens het schrijven van mijn dagboekje naar jouw ben ik alleen in mijn gedachten,en schrijf ik alles op wat ik echt denk,ik kan nu en dan wel eens depressief overkomen,maar daardoor ben ik het niet altijd. Dit zijn gedachten,en vandaag zijn die;
hoe zou het zijn als ik je vandaag in mijn armen zou zien liggen. Hoe zou het zijn als ik je ogen zag,of als de tijd werd terug gedraaid.? En de pijn zou overwaaien,en mijn hartje niet meer moe zou zijn. Hoe zou dan alles zijn? Waar zouden we nu zijn,hoe zou het zijn gegaan. Ik vraag me af of je daar nu alleen bent,en als de tijd je nu heeft beloond. Hoe zou het zijn als ik wakker werd en jij hier in mijn huisje zou zijn?
Ik droom ervan om jou te leren kennen,en met jou overal te gaan pronken. Ik kan mij voorstellen dat je nu niemand om je heen hebt,niemand die je herkent. Jij hoort bij mij,bij ons,er is niemand die dat zal ontkennen. In het licht of in de nacht,maakt niet uit wanneer je bent de engel van mijn hart.
Ik weet niet waarom het is gebeurd. Iedere dag begin ik met dat gezeur. Laat maar los,denk ik dan... Maar het blijft toch knagen.. Ik kan niet begrijpen dat ik dit alles heb gezien en meegemaakt. Ik had het nooit durven denken. Ik zit elke nacht gevangen in mijn eigen web. Mijn lichaam denkt nog steeds aan jouw mijn meisje..
Ik voel je nog steeds,ik zie je overal en ik neem je ook overal mee met mij. Ik mis je elke dag,we waren zo dichtbij. Ik houd me vast aan die gedachte. Je bent nooit uit mijn gedachten geweest. Door mijn hart,en in mijn hoofdje,ik wil vrij zijn, maar dat kan ik niet,het is misschien wel over,maar nog niet voorbij hoor ik weet niet wat het is,maar ik mis je zo verschrikkelijk. Je bent zo onzichtbaar,maar toch zo dichtbij. Het was zo onverwachts.
Kleine Zoë,.Broertje Toby had nog dit willen zeggen,ik heb het hieronder gelinkt,ik hoop dat je het kan horen,hij denkt elke dag aan jouw,gooit je elke avond een dikke zoen, en elke morgen bij het naar school gaan vraagt hij wanneer je nu komt. Ik hoop je iets goeds te kunnen schenken hiermee,
dikke kus,je mama en hier heb je dan de link om op te klikken.
Hallo lieve Zoë, Ik heb een slechte nacht achter de rug,ik ben wakker geworden halverwege de nacht, ik had serieuse krampen in mijn buik. Ik kon niet meer in slaap geraken,en ben dan maar even opgestaan. Na een halfuur driekwartier ben ik dan maar weer in mijn bedje gaan kruipen. Ik heb daar dan nog een eindje wakker gelegen. Ik panikeer direct als iets niet goed gaat in dat buikje,en beeld me dan allerlei dingen in die er voorlopig niet zijn. Deze morgen werd ik dan wakker door de dagelijkse wekker,en ik had echt geen zin om op te staan.Ik was nog zo moe en had liever nog een paar uurtjes in mijn bed gelegen. Broertje Toby gaat vandaag naar het bos met school. Hij heeft zijn laarsjes aan en ziet het flink zitten. Ik hoop dat het niet blijft regenen voor hem. Voor mama is het vandaag weer werkdag...Ik zie het wel zitten hoor, we hebben zoals altijd veel werk,maar vervelen er ons niet door. Papa is ook gaan werken van ergens deze nacht rond een uur of vier denk ik. Zo,ik zal je dan laten want ik ga straks Toby naar school brengen en ik moet om acht uur op het werk zijn voor iemand die mijn gasconteur komt vervangen. Tot later lieve meid. En vergeet niet dat ik van je hou,en dat ik je nog altijd heel erg mis. Jij bent de liefste mooiste engel die ik ooit heb gezien, dada meisje xxxxxxxxxxxx
Mama komt nog eens piepen voor we het weekendje afsluiten. Ik ben deze morgen gaan werken,om dat de winkel een puinhoop was Wel heeft gans mijn team mij komen helpen. Ik was thuis rond twee uur.. Deze middag zijn we dan eens met papa en Toby naar de dierenzaken geweest in Roeselare ,Gits ,Hulste en Lichtervelde.. Ze leveren binnenkort onze nieuwe salon en daardoor moet ons interieur een beetje aangepast worden. Wij hebben nu een enorme grote kattenkrabpaal staan voor onze twee poesjes Lola en Winny. En die is nu al 5 jaar oud,en begint zijn tanden te zien. Dus zou ik graag een nieuwe paal kopen een beetje een kleinere en die oude weg doen. Helaas vond ik niet echt de ideale. Daarna zijn we naar huis gegaan,en heb ik een filmpje bekeken. En nu ben ik naar jou aan het schrijven Ik heb net naar een gezondheidsprogramma gekeken op vijf tv.. Het ging over een kindje die alsmaar achterstand krijgt na zijn geboorte. Zijn spieren verzwakken en na een jaar of drie kan hij al niet meer lopen. Hij kan ook de woordjes niet meer zeggen die hij eigenlijk al kon. Het leek heel erg op de feiten die er bij ons zouden gebeuren als jij zou geboren worden. Het heeft niet dezelfde diagnose als van ons,maar het geen er met jou zou kunnen gebeurd hebben in jou eerste levensjaren lijken sterk op die van het verhaal op tv. Intussen ben ik al blij dat ik jou dit leven niet hebn aangedaan,en kan ik met een gerust hartje zeggen dat er voor jou geen betere oplossing was dan hetgeen ik gedaan heb voor jou nu. Deze middag had ik een kropje in mijn keel voor jou. 1 november komt in zicht en dat is de dag dat iedereen zijn vriend familie of kennis ,dochter of zoon man of vrouw,neef of nicht enzoverder gaan bezoeken op het kerkhof. Dit jaar hebben wij voor de eerste keer een verplichting om na te komen. Ik zal de dag zelf niet komen naar het kerkhof,dan zijn er veel te veel mensen en dan kan ik niet echt mijzelf zijn. Ik zal wel in diezelfde week naar jou toe komen en jou knuffelbeertje meebrengen en voor jou daar neer zetten. Ik weet niet of het mij goed zal doen,de laatste keer stelde ik mijzelf veel te veel vragen en dat eindigde in een dagje zoals een hel. Ik weende een ganse dag door,en was helemaal ondersteboven van de as te zien van andere kinderen en baby's. Ik sta dan te veel stil bij hoe ze dat gedaan hebben ,en hoe die mensen dat nu kunnen, een baby verbranden en dan zomaar uitstrooien. Het is een beroep apart en daarvoor moet je een stalen hart hebben. In ieder geval,zal ik die week toch komen. En het spijt mij mijn kleine meid dat ik nog niet eerder ben gekomen, het is alleen zo heel moeilijk om naar daar te komen,en dan lijkt alles zo erg te zijn. Alleen komen zou dan eigenlijk de beste oplossing zijn,maar dan vrees ik dat ik mij daar gewoon zal neerploffen en er niet meer weggeraak. Voor de rest heb ik mij dan toch goed gevoeld vandaag,het kropje ging snel weg toen ik mijn gedachten op iets anders zette. Ik zal je nu moeten laten mijn kleine meid,tot morgen kapoentje van mij.
Mama voelt zich vandaag iets minder goed,alles ligt op mijn maagje, Ik heb ook gans de tijd dorst en kan die niet echt lessen met iets. Ik kan ook geen cola verdragen op mijn maagje,en limonade en al dat soort dingen vind ik nu niet meer lekker. Voelde me deze nacht ook heel misselijk en dacht een ganse dag te moeten overgeven,wat niet gebeurd is,maar toch voel ik mij niet goed. Ik voel ook iets op mijn blaas miggen waardoor ik constant moet plassen. En voel ook visjes in mijn baarmoedertje rondzwemmen. Nu verlang ik wel naar mijn echo... Op hoop van!
Hallo lieve Zoë, Vandaag weer een drukke dag voor mama op het werk,geen tijd om te ademen maar dat is maar goed ook,zo heb ik geen tijd om na te denken. Deze morgen voelde ik mij niet zo goed in mijn velletje. Ik weet niet hoe het komt,maar de laatste tijd heb ik dat nogal in. Ik voel ook die druk weer van met jouw naar boven komen, en het bezorgd mij wel wat stress. Ik denk voortdurend aan de tijd die wij samen hadden,en aan de pijnlijke momenten die ik in Leuven heb gehad. Straks begint het weer voor mama,en moet ik er weer tegenaan gaan om te vechten voor dit kindje nu. En nu en dan ben ik echt bang. Ik heb ook het gevoel dat niemand begrijpen kan hoe bangelijk het voor mij nu wel is. Hoe stresserend het voor mij wel zal zijn de komende weken. En vooral dat ik zo machteloos sta over dit. Niemand die mij helpen kan,het zal alleen erôp of eronder zijn! Met papa praat ik ook nooit meer over jouw,en ook niet over onze nieuwe zwangerschap het is alsof we er niet horen over te praten,en nu en dan...mis ik dat wel een beetje. Ik zelf ben nu ook wel minder enthousiast als toen ik zwanger was van jouw,maar nu ben ik ook even blij voor het wondertje die in mijn buikje groeit. De vraag is alleen,zal dit wondertje mijn leven weer compleet maken?! Ik weet niet waarom,maar ik vind papa geen gemakkelijke op dit vlak, alsof alles wel nu in orde zal zijn,en ik daarvoor niks moet ondergaan. Soms denk ik dat hij het niet beseft dat die bevalling veel van mijn energie afgenomen heeft, en dat de testen die nu komen voor mij als mama heel zwaar kunnen liggen. Ik denk ook niet dat hij weet dat ik er zo mee in zit dat alles terug zal mislukken. En soms is dat jammer.Ik wil niet door alles alleen gaan. En ik heb soms ook een duwtje en een woordje nodig in deze afwachtende tijden. Ik hoef er niet zelf om te vragen,vind ik ,dat moet spontaan komen. Maar ik denk..dat het voor een andere keer zal zijn. Het heeft toch veel kapot en anders gemaakt in onze relatie. We vullen elkaar zo niet meer aan,van te voren leek alles veel beter,en veel spontaner. Nu is alsof en deeltje van ons weg is,of toch van mij.. En alles en iedereen verwerkt het uiteindelijk toch op zijn eigen manier. Dit is mijn enige weg om mijn hartje te luchten,en ik wil het ook doen voor mezelf. Zolang ik kan schrijven,lijkt mijn wereld goed te gaan,en denk ik dat het mij op een of andere manier red van een depressie. Ik ben een lange tijd ongelukkig geweest,sinds je geboorte leef ik in een totaal andere wereld, eentje waarin ennkel huilen nog aan bod kwam,eentje waarin pijn mijn grootste dagtaak was. En alles leek altijd maar voor mij alleen te zijn,ik mis toch die steunende woorden van jou papa, ondanks alles zou hij toch nog iets moeten voelen van toen? En waarom verbergt hij dat dan zo? Ik wil alleen maar zeggen,dat het voor mij nu niet gemakkelijk word,en mijn enige uitweg om mijn gevoel te kunnen uitdrukken is deze blog. Jammer dat er al zoveel mensen vergeten zijn dat jij,onze kleine meid bestaat,en dat jij voor mij het beste was wat mij kon overkomen,dat ik nu net jouw verloren ben, zal allemaal wel zijn redens hebben,maar toch moet ik het mezelf kunnen zeggen dat; er zal nooit meer iemand zijn zoals jij mijn meisje.. Jij hebt die dag ,die tijd,mijn hartje gestolen,en je hebt mij potverdikke veel tranen gekost en ik zal altijd van jouw houden,ook al ben je ver weg! Ik hou van jou,en zou je vandaag nog naar huis sturen als ik kon. XXXXXXXXXXXXXX
Hallo lieve meid, ik laat je hierbij dan ook even weten dat alles goed gaat met mama voor de eerste keer voel ik me goed tijdens een zwangerschap (toch wat kwaaltjes betreft) De testen mogen er nu gaan komen,want volgende week ben ik 8 weken ver. Tgen dat ik dan naar Leuven kan,en dan die testen laat doen, is het lang wachten naar de uitslag en dan pas kan ik verder zwangeren, of net helemaal niet. Mijn gevoel zegt nog steeds dat het niet positief zal zijn, ik hoop voor die ene keer verkeerd te zijn in mijn gevoel. Laat ons hopen en bidden! Het begint te prikkelen van binnen en de zenuwen beginnen mij serieus op mijn zenuwen te werken. Ben wel blij dat ik mijn werk nu nog kan doen,want bij jouw was ik heel erg misselijk en nu gaat de tijd vlug omdat ik kan door doen. Mijn buikje duwt al in mijn broekje,zal weer vlug een klein bolletje worden daar. Vlees eten lukt alweer niet meer.Frietjes zullen ook voor later zijn. Limonade lukt wel,cola niet meer Voor de rest ben ik matig enthousiast en verlang naar volgende week donderdag! We zullen dar horen hoe het nu verder moet. En misschien kan ik je goed nieuws brengen binnekort. i hope so
Vandaag weer een hectisch dagje achter de rug.. Druk in de winkel,en broertje Toby gans de nacht mama wakker gemaakt. Hij had gisteren namiddag plost koorts,anders niks enkel die koorts. Na een perdolan zetpilletje te steken was hij al vlug weer de oude maar deze morgen vond ik hem nog iets te warm hebben om naar school te doen. Dus vandaag bij opa gebleven. Ondertussen is hij al helemaal weer de oude en blijft de koorts weg. Ik zelf heb vandaag een andere dag dan anders gehad. Mijn winkel gaat elk dag een beetje meer achteruit..heb geen energie meer genoeg om hem draaiende te houden en met mijn nieuw personeel lijkt het allemaal niet meer zo simpel. Dus heb ik voor de eerste in die tijd dat ik mijn werk doe, mijn regiomanager op de hoogte gebracht via email dat het zo niet verder kan en dat ik graag zondag mijn winkel met gans het team terug wil op orde zetten. Ik hoop nu maar dat ik niet te overhaast heb gereageerd,want dat kan me mijn functie kosten. Voor vele is het onbegrijpelijk..maar je ziet dat niet als klant,maar het is een hele hoop werk om die winkel mooi te krijgen,en het personeel goed op te leiden. We staan ook elk jaar met minder personeel en dat verhoogt de druk voor ons. het is overal blijkbaar crisis. Ik vraag mezelf dan af of het nu aan mij begint te liggen,of ik nu helemaal niks meer aan kan. Ik heb die winkel nu al 2 jaar en sinds jouw geboorte kan ik het niet meer aan.. Ik heb voordien 4 jaar in Izegem gestaan,waarvan 2 jaar daar als gerante en toch.. het lijkt of alles mij ontglipt... Alsof ik net dat tikkeltje moed ben verloren sinds juni... Ik hoop maar dat het mijn functie niet zal kosten door het aan hogerop te gaan vertellen. Toch ben ik ervan overtuigd dat ik de winkel nog steeds kan runnen ,alleen heb ik een vermoeden dat het te zwaar word met zo weinig man. en die nieuwe meisjes leren ook niet zo vlot meer aan. Ze begrijpen ook niet hoe alles moet liggen,en ze snappen ook niets als ik het uitleg. Voor hen is dit dan ook maar hun werk,voor mij is dat mijn carierre als gerante die op het spel staat. Ik krijg elke maand punten voor die winkel,en wil zeker die punten blijven behalen, maar dan moet het ook met gans het team,en niet mijn assistente en ik alleen. Ik hoop maar dat ik niet alles verlies dit jaar,want dat zou pas de druppel zijn..!! Ik denk ook constant dat het aan mezelf ligt,je weet wel.. na mijn bevalling dacht ik nooit meer gerante te kunnen zijn,ik was zo depressief en nu sta ik er ook na drie weken bevallingsrust en rouwen terug. Misschien heb ik nu een dipje,en komt alles weer goed na een tijdje.. Hoop doet leven hé.
Vandaag een goed dagje,fysiek gezien toch.. Psychisch gezien. niet echt..weer een dagje vol diepzinnige praat.. Te veel stil gestaan bij mijn beslissing wat jouw betreft. Mijn collega Severine op het werk had gelezen op onze site dat ik schrijf dat ik spijt heb van mijn beslissing die ik heb genomen om jou geen levenskansen te geven,omdat het medisch gezien onverantwoord zou geweest zijn. Ik werd vandaag even geconfronteerd met mijn eigen woorden en daden, en dat doet dan even alles weer te boven komen. Het feit dat ik gen keus had ,en dan weer wel,maakt het mij als mama niet altijd gemakkelijk. Je denkt als moeder altijd het beste te kunnen doen voor je kinderen, en dat je tot ze en bepaalde leeftijd krijgen altijd voor hen over hun leven beslist, maar eigenlijk zijn wij als ouder diegene die beslissen over jullie leven als er iets dreigt mis te gaan in jullie lichaampje.. Op dat moment ben je niet graag een moeder,noch een vader... Maar beslissen moet je altijd op dat moment,en dat veranderd ons leven ook drastisch en in een mum van tijd,beoordeel je ook uzelf,of wij nu goed of slecht zijn. Ik vind mezelf geen slechte mama omdat ik jouw heb verlost van een leven vol met slangetjes en buisjes door je lichaampje,omdat ik ook aan jouw,maar ook aan ons Toby'tje heb gedacht bij beide beslissingen die ik kon nemen. Anderzijds sta ik een er gewoon van versteld dat mensen die net zoals wij dezelfde diagnose te horen krijgen,vele keren hun ongeboren kind wel ter wereld laten komen. En dan doet mij dat nadenken...Ben ik dan slechter omdat ik het niet aandurfde om zo een baby op te voeden..?!Of ben ik egoïstisch geweest en heb ik mij alleen maar over de kosten en de eventuele vele zorgen druk gemaakt? Wat voor mama zou ik dan niet zijn in de ogen van andere moeders? Ik heb drie weken van begin tot eind juni alle oplossingen overwogen, ik heb raad gekregen van familie,vrienden en kenissen,geen enkel van allemaal vonden het een goede keuze om jouw geboren te laten worden,als je geen enkele kans had op een gezond perfect leven. Mijn vragen nu,en mijn schuldgevoelens zijn blijkbaar een deel van het proces die ik niet klaargespeeld krijg,en nooit zullen opgelost raken. Het is iets dat ik moet los leren laten,en mij niet verder moet afvragen waarom ik op dat moment die keuze heb gemaakt. Ik besef heel goed de gevolgen van wat ik heb beslist,maar vrees toch dat mijn vragen mij mijn hele leven zullen parten spelen. Anderzijds ben ik opgelucht naar jou toe kleine meid,dat je geen pijn hoeft te lijden, en dat je daar ergens in de hoge wolken veilig bent,en dat je ook heel goed weet dat er iets niet pluis was in je tere lichaampje. Hoe dan ook blijf ik je mama,en zal ik altijd die drang hebben jou te terug te willen. Ik heb mij vandaag ook zo uitgedrukt dat ik mijn verdriet een klein beetje aan de kanten schuif om mijn nieuwe zwangerschap een kans te geven. Dit wil helemaal niet zeggen dat ik nooit meer huil,of nooit meer aan je denk. Ik voel me nog steeds hel verdrietig als ik terugdenk aan de tijd.. Wat ondertussen al drie maanden geleden is. Als ik het verhaal blijf herhalen aan mensen die het maar half of zelfs niet wisten moet ik echt gaanhuilen,ik hoef het niet eens te forceren,het komt er zo uit! Maar ik kan niet zeggen dat ik mij nog in slaap moet wiegen met tranen langs mijn wangen. Dat deel van mijn fases is voorbij,en gelukkig,want anders was ik op het randje depressief aan het worden,en ik moet nog voor zo veel andere mensen blijven doorgaan. Ik ben weliswaar bang om jou te vergeten,niet jouw naam,niet jouw als mijn kindje want dat vergeet je nooit,maar wel je uitzicht,je geurtje,je te voelen.. elke dag slijt dat meer en meer,,en vergeet ik ook die kleine details aan jouw, die ik altijd zo fris in mijn geheugen had. Het klinkt cru..maar het vervaagt zo snel,en ik houd de gedachten zo heel erg vast, dat ze toch durven wazig te worden. Ik heb je ook maar een paar uur gezien,en mijn leven duurt wel heel wat langer dan dat. Ik bedoel maar..je vergeet ook wel hoe je was als je klein was,dus nu.. vergeet ik ook die keine dingen aan jouw die voor mij o zo kostbaar zijn. Het enige moment zal ik nooit kunnen vergeten,en dat is toen je van mij afscheid nam, en ik van jouw..je laatste schopje.. Doet me nu zelfs huilen..deed me vandaag al eerder op het werk huilen.. En nu..ja hoor ik herinner je voetje in mijn zijde,vijf minuten voor we je op de wereld brachten..het was inmens hard,maar tegelijkertijd ook heel lief van jouw dat je mij een teken gaf,dat je nu zou gaan. Mijn levenslange vraag na de ganse bevalling is nog steeds..waar heb je u krachten verloren in die vijf minuten van de arbeidskamer naar de verloskamer of tijdens mijn contracties... Ik vermoed dat je door de kracht van de persweeën,er niet meer goed was geraakt. Ofwel toen je in onze wereld kwam konden je kleine longetjes deze lucht nog niet aan. ik weet het niet..en zal het ook nooit weten. Maar weet je mijn kleine meid,jij hebt mij in ieder geval iets unieks gegeven, er kunnen er maar weinig mama's vertellen dat zij een mooie engel hierboven hebben die waakt over hun zieletje.. Ik heb die kans nu gekregen,het was een pijnlijke..maar ben dankbaar dat ik jouw mama mocht zijn,en dat je er al dan niet met besef mij toch een geweldig afscheid hebt gegeven en dat kan ik als grote herinnering koesteren. Ik leef heel erg met je mee kleine meid als ik je moet vertellen over de nieuwe baby in mijn buikje,ik probeer zo weinig mogelijk informatie naar jou toe te lossen om je zo weinig mogelijk te kwetsen,helaas maakt ook dit kindje deel uit van jouw en ons leven. En jij moet dit kindje ook een kans geven,meisje.. Wat het ook word.. Het word een broertje of zusje voor jouw wereldje of voor onze wereld. Hoe dan ook zullen wij voor jouw en voor dat kindje zorgen na alles wat we zullen meemaken. Ik blijf hopen op iets goeds..
Ik moet nu denken aan dat liedje.. ik mis je elke dag een beetje meer,t gevoel alleen te zijn,dat doet zo'n zeer...
zie je wel kleine meid..dat ik me elke dag wel zorgen maak om jouw.. en denk aan wat ik had kunnen doen..
tot morgen meisje slaap lekker en droom zacht xxxx
Hallo lief kindje van mij, Mama moest vandaag gaan werken,toen ik wakker werd,dacht ik oh neen het misselijk gevoel kwam op..dacht niet nu..want heb het druk vandaag. Maar eens op mijn werk heb ik mij vlug herpakt. Ik kon niet anders dan alles geven,want Kimmie is ziek, heb ze naar huis laten gaan,kind zat met koorts... Dusja ,over de middag voelde ik mij weer sleiren, ik dacht dat ik weer koorts ging krijgen,voelde mijn benen terug zwaar worden,en mijn temperatuur stijgen. Gelukkig heb ik me direct in de sleur gebracht en ben ik met volle moed weer na de middagpauze eraan begonnen. Aan het eind van de dag was ik wel echt kapot,ik was moe,uitgeput en vooral toe aan mijn bedje. Ik ben nu thuis,voel mij een beetje misselijk. Maar ga nu op mijn gemakske rusten. Veel nieuws heb ik niet van vandaag. Kim die vroeger bij mij werkte is langsgekomen. Zij moet binnen acht weken bevallen van haar zoontje. Ik was enigzins jaloers op dat buikje. Ik had die van mij al bijna kwijt geweest op dit moment. Moet leuk zijn om pyamatjes en gedgets te kopen voor je kleine die er straks komt. Ik heb daar wel hart zeer bij.. Ik mis dat wel.. Maar voor ons komt die tijd ook wel hoop ik. Ik heb het alleszins ooit al eens mogen meemaken van broertje Toby.. Dus wie weet..nu ook misschien. Ik ga je laten,want ik moet nog van alles doen. Tot morgen kleine meid. Ik was nu een beetje haastig,maar beloof morgen veel te schrijven. XXXXXXXXXX
:Goeienavond mijn kleine meid, Het is ongelooflijk hoe sterk ik me ook weer kan herinneren van toen ik nog zwanger van je was. Alles lijkt weer hetzelfde te zijn. Ik heb ook weer dezelfde kwaaltjes,en lijkt alsof de baby weer hetzelfde is. Wat ik me nu wel realiseer is,dat ik ongelooflijk schrik heb bij de minste dingetjes die opkomen. Ik herinner mij dat ik nog nooit in 1 van mijn zwangerschappen heb schrik gehad voor iets wat verkeerd zou gaan. Ik ging elke zwangerschap met ogen toe aan,en dacht dat iets verkeerd lopen nooit in mijn leven zou voorkomen. Zo zie je maar dat niet alles altijd loopt zoals je had gepland of verwacht. Ik voel me net weer zoals begin juni.. Toen we het slechte nieuws kregen,en tussen leven en dood leefden. Alsof ieder moment,het moment van de waarheid zou zijn. Soms wou ik slapen,tot alles over was..en nu heb ik dat ook. De weg die ik nu moet af lopen tot we zover zijn,en de dag is aangebroken waar we zo allen op wachten lijkt nog zo ver weg. En ik denk...dat eens we die dag zijn,ik kapot zal zijn van de zenuwen. Het zal erop of eronder zijn,net zoals in juni. Het enige verschil zal zijn,dat ik die mooie baby niet zal moeten afgeven,en ik nooit zal zien hoe het er zou kunnen uitzien. Het enige wat ik nu kan doen is positief kijken,en hopen dat het ons geen twee keer treft. Ik zal nooit de dag vergeten toen ik die enorme moeilijke beslissing moest nemen. En ik nooit van niemand kon horen dat alles wel in orde zou komen. Ik had altijd gedacht dat de geneeskunde heel ver stond in onze tijd, en dat ze al heel veel konden doen aan afwijkingen en ziektes van foetussen. Ik begrijp nog steeds niet dat je zo perfect was,en eigenlijk helemaal geen levens kansen kreeg. De meesten begrijpen nog steeds niet dat wij ons nu in het diepe hebben gegooid, en dat onze kansen heel miniem zijn om er nog eentje in ons gezinnetje te mogen verwelkomen. Ik droom soms weg..en vraag me dan af of ik ooit nog zal kunnen genieten van zo een klein wondertje. Of ik eigenlijk echt wel die kans zal krijgen. Voor de meesten lijkt dat van zelfsprekend dat de bevallingsdatum hun leven compleet zal veranderen en dat rond die datum hun kleine wondertje zijn of haar gezichtje zal laten zien. Dit alles kan ik niet meer. Ik kan niet gezellig thuiskomen met een pyamaatje voor mijn ongeboren baby, want ik weet niet zeker of het er wel zal komen. Ik moet gewoon negen maandjes wachten,of toch op zijn minst tot eind oktober voor de eerste uitslag. Ik denk nu en dan aan mensen die ziek zijn,en dan denk ik dat zij hun leven helemaal anders in zien. Dat zij niet weten wanneer geluk hen nog zal treffen,wij weten het ook niet. Het is onze levensdroom er nog een kleine bengel bij te krijgen die ons leven weer voor een stuk zal herstellen. Het intens genieten van een zwangerschap kunnen wij niet,en wij kunnen ook nooit meer vooruit gaan plannen. Alhoewel wij nu en dan al zeggen dat we de babykamer zullen afwerken,dan nog heb je altijd zoiets van waarom?Zal het er wel komen.?
Ik voel me ook heel slecht. Energie heb ik niet meer,had ik ook niet meer toen ik zwanger was van jouw. Het maakt het mij nu alleen maar moeilijker en moeilijker. Ik heb een hele hoop te verwerken,en voel dat papa hier thuis ook nu en dan begint te beseffen waar we nu terug aan begonnen zijn. Deze avond legde hij zijn hoofdje op mijn buik. Iets wat hij de vorige keren nooit heeft gedaan,omdat een band met een ongeboren baby voor een papa heel moeilijk is. Deze keer doet hij dat wel..Heeft hij nu spijt dat hij nooit geen aandacht schonk aan de buik, en nu hij jouw verloren is,kan hij die schade misschien gaan herstellen. Of misschien legt hij zijn hoofdje op mijn buikje,om in zijn gedachten te zeggen,kindje zal dit nu met jouw ook gebeuren? Ik ben wel blij dat hij toch iets van emotie toont. Hij heeft ook de website komen bekijken. En leest nog steeds de reacties van onze lezertjes. Ook zal hij kijken om het uitzicht van mijn blogje terug te herstellen,zodat alles weer staat zoals ik hem heb aangemaakt in het begin van ons verdriet. Het was het mooiste wat ik voor jouw heb gedaan mijn kindje. En ik zou elke dag duizend sites aanmaken voor jouw,als ik maar bezig ben met je. Ik heb ook het gevoel dat ik niet kan gewoon zwanger zijn. Ik kan dit jouw niet aandoen om zomaar spontaan te zijn hierover. Wij zijn jouw kwijt en het is niet de bedoeling jouw aan de kant te schuiven voor een ander. Ik wil jouw helemaal niet vergeten als er ooit iets positiefs zal gebeuren. Het mag zijn wat het is,ik zal altijd aan jouw denken,als je dat maar weet. Ik hoop dat je voor mama iets goeds kan doen met de baby,dat je ons dit hummeltje zal geven. Dat je over dit kindje waakt,want het is jouw broer of zusje. Ik hoop dat je heel goed weet dat een mama een groot hartje heeft,en dat er daarin plaats is voor ieder kindje die ik baar. Dat ieder klein kindje daar in zit,en er nooit meer uit kan. Of ze nu slechte dingen of goede dingen doen,een eigen kindje is iets aparts,iets unieks,en dat ... kan je zo vlug niet meer aan de kant schuiven. Ook al hebben wij jouw niet mogen kennen,ik ben er van overtuigd dat jij ook weleens had stout geweest, en dat mama ook altijd zou van jouw houden. Ik mag er niet bij stil staan,dat ik mijn kleine meisje ben verloren. Hadden ze mij nu maar wakker gemaakt,want ...soms denk ik echt dat ik droom. Een dochtertje kwijt? Hoe kan dit nu? Zal ik ooit datgene terug krijgen? Mis je baby Zoë.... Ongelooflijk erg
Mama komt eens piepen. Ik heb gisteren geen tijd meer gevonden om te schrijven. Ik ben met papa en broertje Toby naar meme georgette geweest. Iedereen was er die er had moeten zijn. En niemand was op de hoogte van mijn zwangerschap. Aangezien ik niet zo enthousiast ben,is het ook niet simpel om het te vertellen aan iemand dat ik zo ben. Papa's meme wist het al van papa zelf,van toen hij in het ziekenhuis lag. Dus hoefde ik dat al niet meer te doen. Tante Anja wou het wel in mijn plaats in de groep gooien,omdat het van mij echt niet lukte het zomaar te vertellen. Wie weet..wat zouden de reacties zijn. Dus...Nonkel Dany zei dat we met dertien aan tafel zaten, en dat het een ongeluksgetal is.. Waarop tante Anja zei,we zitten met veertien aan tafel.. Zo keke ze allemaal rond,en wisten ze ineens dat ik zwanger ben. Meme Georgette haar reactie was minder leuk. Ze zei dat ze mij geen proficiat zegt zolang ze het niet van mij zelf hoort. Ik heb gezwegen,en geslikt. Na alles wat mij is overkomen is het niet abnormaal dat ik er niet mee te koop loop. Iedereen mag alles weten,maar ik kan het echt niet optimistisch laten zien. Het is een tegenstrijdig gevoel nu. Vandaag voel ik mij een beetje down. Gisteren van die gesprekken gehad of alles nu zal in orde komen, hoe de testen gaan verlopen,hoe ik het nu stel met mijn verwerking rond jouw. En van te diep in detail te gaan,ben ik vandaag een beetje deprie. Ik heb zelfs gedroomd over jouw. Ik mocht je opnieuw in mijn armen sluiten. Ik was zo blij je nog eens te voelen,je nog eens dicht te zien. En vooral dat aanraken. Ik droomde zo goed,dat het leek alsof het echt was. Ik ben zelfs wakker geworden omdat ik een volle blaas had, eens ik weer ging slapen,ging diezelfde droom verder. Alsof ik nu echt kon afscheid nemen van jouw,en ik je nu ook moest loslaten. Ik geloof dat dromen er zijn om je een handje te helpen bij iets te verwerken. Ik geloof ook dat wat soms in je dromen gebeurd,later in je leven nog wel van toepassing zullen zijn. Ik weet het niet...
In ieder geval he ik gisteren mijn hartje nog eens kunnen uitstorten bij Monique. Ik was blij toen ze mij vroeg hoe het nu met mij was. Zij kan heel goed luisteren,en begrijpt ook heel veel van wat ik vertel. Zij heeft ook al heel veel meegemaakt,en soms kan ik wel een goede raad gebruiken voor als het even moeilijk word. Ik denk ook dat zij de enige is die echt kan begrijpen hoe het voor mij nu moet zijn. En wat ik heb meegemaakt. Ze kan ook heel goed verstaan dat ik nu in en tweestrijd leef,en dat ik moeilijk kan accepteren dat jij er niet meer bent. Alsof het nog gisteren was dat je in mijn buikje zat. Ik heb heel veel moeite dat juist ik die keuze heb moeten maken om je zomaar van je leven te verlossen,dat ik diegene ben,die mijn kindje heb laten gaan. Het is zo hard om die realiteit mee te dragen,een hartverscheurende keuze, met zoveel nare gevolgen. Ik ben blij dat ik al een fase verder zit,en nu eigenlijk al kan rijden in auto zonder huilen. Dat ik nu al een klein beetje kan vertellen over jouw,zonder tranen te laten. Maar toch heb ik het de laatste dagen hard te verduren. Het zal wel beteren ,hoop ik.
Ik heb gisteren ook voor de eerste keer kunnen uiten,dat iedereen zijn leven alweer normaal is, en dat iedereen denkt dat Brenda wel weer de oude is,en dat ik nu een gezonde baby zal krijgen,en dat alles wel zal vergeten zijn. Je eigen vlees en bloed verliezen is een moeders grootste nachtmerrie. Of we nu oud of jong zijn,maakt niet uit. Iedereen met een beetje moedergevoel moet weten dat dit ons leven een grote duw heeft gegeven. Dat wij dag per dag moeten nemen zoals het is. Dat wij elke dag moeten leren omgaan met dit verdriet. Dat wij jouw moeten missen,en nooit meer zullen terug zien. Het was geen miskraam hé,het was een doodgeboorte. Iets wat voor de meesten een domper is voor het leven. En wij proberen nog altijd het beste te maken van ons leven. Maar altijd...is er een moment op een dag,dat je niet kan lachen, dat je daar even bij stil staat,dat je eigenlijk niet kan lachen, want wat ons is overkomen,is het ergste wat een mens kan krijgen. En nog steeds vat ik niet,dat vele mensen mij hebben laten vallen om dat ik jouw ben verloren.Dat vele mensen niet meer over jouw spreken,alsof je nooit hebt bestaan. Jij bent mijn dochter,ons tweede kindje. Mijn gezin telt er vier!!
Straks naar opa en oma. Toby zaagt al twee dagen om naar oma te gaan,dus geven we hem vandaag zijn gedacht. Nieuwe gezichtjes,andere onderwerpen. Tot schrijfS kleine meid. ik hou van jou
Heb heel veel krampen in mijn buik. Verlies heel veel bruin ... Normaal kan dit geen kwaad,maar het is echt niet zo simpel om er niet naar om te kijken. Vooral de krampen maken mij zorgen. Voor de rest neem ik nu ijzer in,en voel ik mij nog steeds flauw. Kan geen vlees meer eten,toch niet vandaag. Misselijk zijn zal nu wel serieus gaan opkomen.
Ik ben vergeten te zeggen dat papa zegt dat het lot ons geen twee keer zal kwetsen. Het deed zo veel deugd,en gaf mij zoveel steun. Ik moet er gewoon nog in geloven. Het enige wat ik nu heb is... Ik kan wel huilen... Ik weet niet waarom,ik ben zo bang dat het allemaal opnieuw zal boven komen. Dat ik alles opnieuw zal beleven. Ik wil het echt niet allemaal herbeleven. Ik wil alleszins die pijn van net na de bevalling van jou opnieuw doorstaan. Ik kon toen niet eens met mijn auto rijden die weken. Ik huilde altijd maar door,en ook al wou ik eens lachen, het was altijd al huilend. Ik wil gewoon die intense pijn niet meer voelen. Want dat zou niet meer lukken. Het kan gewoon niet. Nu doet het mij nog zo veel pijn,en nu nog huil ik soms in mijn bedje als ik ga slapen, maar stel je voor als je er twee verliest. Wat dan?
Hallo kleine meid. Deze morgen opgestaan,en voelde mij heel goed. Beter dan gisteren. Omdat ik nu en dan nog flauw ben,dacht ik vandaag nog even rust te nemen. Maar op het werk was het nogal hectisch met de komende wintermaanden en kerst en sint ertussen is voor ons nu al een drukke periode. Wij moeten dit nu al in de verkoop halen,en dat konden ze niet redden zonder mij op het werk. Dus ben ik deze middag gaan werken. Ik was blij er weer te zijn.
Deze avond ben ik naar huis gekomen met de moed in mijn schoenen. Ik had een gesprek met iemand die ik al heel lang kende,en zoals altijd draait het dan wel uit over jouw geboorte. Ik stond weer heel even stil bij de dingen die ik juist nu andersom zou doen, en dat heb je altijd als je iets gedaan hebt,later krijg je altijd spijt. Ik wou dat ik voor jouw kleertjes had meegenomen, dat ik toch iets had om jou aan te trekken. Ik wou dat ik de bevalling uitstelde,tot nu.. Dat er misschien toch iets zou beter zijn dan wat het nu is. Al zegt mijn gezond verstand dat dit de beste kortste manier was om mezelf en jouw van ons lijden te verlossen. Hoe je het ook draait en keert,er zal altijd een waarom en een hoe bestaan. Ik zal altijd van iets spijt hebben. Ik zal altijd die pijn blijven meedragen,en ik vond het nog zo vroeg voor mezelf om zoiets mee te maken. Eigenlijk mocht ik het niet meemaken,maar het is nu zo.. Nu en dan twijfel ik nog steeds of ik het gedroomd heb. Dan sta ik ineens op,en zeg ik allé Bren..hebt gij dat nu echt meegemaakt. Tjonge toch ,ben ik dat nu die dat heb gehad? Kunt ge daar nu bij stil staan dat jij dat allemaal hebt doorstaan? En soms...vind ik het super van mezelf dat ik hier zo sterk in ben. Maar soms misschien iets te sterk,dan moet ik alles zodanig goed laten overkomen dat ik er ziek van ben als ik mij goed heb voorgedaan. Ik ben dan kwaad op mezelf ,dat ik voor jouw mijn kleine meid heb gelogen. Ik moet mij slecht voelen,ik ben jouw kwijt. Dan mag je helemaal niet lachen. Je moet blijven denken dat je er niet meer bent,en dat we net iets dierbaars kwijt zijn. Ik kan er nu eigenlijk al heel goed over praten,maar als ik in detail ga, dan ben ik kapot als ik naar huis toe ga. Maar ik moet wel toegeven,dat ik heel graag praat over jouw, ik weet niet waarom,maar er gaat geen dag voorbij of ik noem jouw naam. Ik hoop gewoon dat jij toch ooit iets opvangt van wat ik je allemaal schrijf. Soms wou ik dat één van mijn bloglezertjes zich voordoet als jouw, en dat ze me zouden schrijven,in jouw plaats. Het zou mij zo veel deugd doen iets van jou te vernemen. Ik kijk zelfs naar tekens.. Zo had ik toen ik al een dagje over tijd was de neiging alweer een testje te gaan kopen. En toen ik in de winkel kwam..waren de testen uitverkocht. Ik dacht Hmm toevallig! Ik nam mijn boodschappen mee,betaalde en reed naar een andere winkel. Gesloten! Ik dacht toevallig in verlof!?! En toen zei ik;nu ga ik niet meer rondrijden,het is voor morgen. Het is een teken dat ik nu nog niet mag gaan testen. En toen de dag erna,was het zondag,alles gesloten! Weer een teken dat het nu nog niet mocht. De maandag rijd ik naar de apotheker,gesloten! Ah ,ik kon het wel krijgen hé,maar ik ben doorgereden,en toen ik eindelijk licht zag bij de volgende apotheker,zei ik ,nu ga ik testen. En ja hoor ,positief! Maar zo zie je maar,dat ieder mens een teken krijgt of het nu goed of slecht is wel of niet mag. Je moet er gewoon in geloven,en nu en dan ..zie je wel iets hoor! Let er maar eens op!
Dus zoals ik al zei,ik was dus in een bad mooth toen ik mijn werk verliet en dan kom ik bij mijn zusje aan,omdat zij Toby heeft opgehaald in school, en zij wist mij te vertellen dat de juf heeft gezegd dat mama moet leren koekjes in zijn boekentas stoppen,dat hij al gans de week niks mee heeft gekregen. Het is nu al vier weken zo dat wij van alles moeten pikken van de juf, en daar kan ik nu niet meer om lachen,zowel opa als oma, tante's en nichtjes krijgen tegen hun voeten van de juf als iets niet goed is. Dus ging ik uit mijn dak deze avond. Ik ben geen slechte mama dat zijn kindje daar alleen in school in een hoekje zal laten zitten zonder koekjes,wat kan mij een koekje schelen,het kost amper 2 euro voor een doos plopkoeken. Ik ben niet helemaal te vinden voor dit schooljaar,en zal ook geen jaar op mijn tanden bijten. Ik zag dit jaar al helemaal niet zitten,maar nu is de maat vol! Er zal dringend iets moeten gebeuren,of ik zal Toby in een andere school stoppen. Toby heeft al elke dag twee koekjes of een banaan met koekje meegekregen, als hij die niet meer in zijn tas heeft zitten kan ik er niks aan doen,ik houd de boekentas geen ganse dag in de gaten. Dan nog vind ik het onterecht dat ik al een ganse week zowel s'avonds als s'morgens Toby zelf naar school breng,en zij mij gisteren zelf gesproken heeft. Zij kon mij dit dan ook zeggen. Het ligt zo op mijn lever dat het niet klikt dit jaar. Ik moet tenslotte mijn kindje daar achter laten,niet dat hij in geen goede handen is, integendeel,maar als ze mij niet liggen,en de rest van mijn familie ook niet dan is er iets mis tussen ons als personen. In ieder geval,volgende week zal ik er iets aan doen.
Ik ben ook heel stressy... Ik denk voortdurend deze week aan de vlokkentest die als eerste test zal worden uitgevoerd. Ik heb heel veel schrik voor de test zelf,en ik ben bang voor de uitslag. Ik weet dat prof catte in Leuven de beste dokter is in foetale geneeskunde en dus ook in het uitvoeren van die testen. Maar toch ben ik bang voor die pijn. Het is nu zo uitkijken naar die dag,en dan kan ik een klein beetje gaan genieten van een zwangerschap,en dan zal iedereen ook durven zeggen proficiat. Want nu durft niemand iets te zeggen,omdat zij niet weten hoe te reageren. Ik voel me nu en dan abnormaal. Ik hoop dat ik niet om de twee weken zal moeten rijden naar Leuven en terug Roeselare, het is zo een lange afstand als je in fasen zit van goed en slecht. Het is zo een pijnlijke ondraaglijke weg,en vooral,wij hebben de laatste keer die weg bereden toen we zouden gaan bevallen van jouw, het was een ritje die ons bijna om het leven bracht.
Het lopen door straten Gewoon zonder doel Het stilletjes praten Alleen in 't gewoel Het kijken naar mensen Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Het onbezorgd dromen Gewoon over jou En dat je zal komen 't Liefste heel gauw Je weer te ontmoeten Dat maakt me blij
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn 't Gevoel niet alleen te zijn Dat heet dan gelukkig zijn Om dan met z'n twee te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn Een deur die plots opengaat Dat heet dan gelukkig zijn Waardoor je weer hopen gaat Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Ik heb een beetje tijd nodig, een beetje tijd om alles te overdenken, Ik kan maar beter tussen de regels door lezen voor het geval ik dat nodig heb als ik ouder ben,
Deze berg nu moet ik beklimmen, en dat voelt aan alsof ik de hele wereld op m'n schouders heb, Door de wolken heen zie ik de zon schijnen die verwarmt me terwijl het leven verder gaat
In m'n leven heb ik innig verdriet en leed gekend en ik weet niet of ik dat opnieuw onder ogen kan zien, 'k kan nu niet meer stoppen, 'k ben al zover gekomen om iets aan dit wrede leven te veranderen
Ik neem er een beetje de tijd voor, een beetje de tijd om om me heen te kijken, Ik heb niets meer te verbergen, en het ziet ernaar uit alsof het geluk me eindelijk heeft gevonden
Als ik de tijd kon terugdraaien, en als ik een manier zou vinden,dan zou ik die beslissing niet meer nemen Ik weet niet waarom ik zo snel handelde,en ik weet niet waarom ik al die dingen zei Het leven is als een mes,die jou diep kan snijden Woorden en daden zijn als wapens,ze verwonden je soms Ik wou je nooit kwetsen,maar kindje kon ik maar de tijd terugzetten. Dan zou je kunnen blijven. Als ik de sterren kon raken,dan zou ik ze jouw allemaal geven, en dan zou jij van mij houden,zoals je zou moeten doen. Mijn wereld was zo wreed en apart zoals van iemand die ene mes in mijn hart stak Ik verliet die kamer,alsof het mij niks deed, maar diep vanbinnen was ik gebroken en wist ik dat ik daarbinnen alles verloren heb en het is te sterk om jou te kunnen zeggen, dat het mij spijt.....
Alweer een maandje voorbij...en deze maand de maand waar we allen zouden naar uitkijken. De maand waarin onze kleine meid zou geboren worden.. Jij ...Zoë'tje.. Jammer dat ik het niet kan beleven dit jaar ,om jou in mijn armen te sluiten,en jou het veilige gevoel te geven van bij mama te zijn. Ik kan je enkel van op afstand een dikke kus toegooien en je toefluisteren dat ik jouw graag zie. Op hoop dat jij deze ontvangt. Ik denk dat ik telkens ik oktober ergens zal in vullen,of een blaadje aan de druivelaar zal afscheuren ik aan jou zal denken.. Het is nu eenmaal zo.. Een maand lang treuren dat dit mijn maand had kunnen worden. Dat ik jou roze pakjes zou aandoen,dat ik met jouw had kunnen pronken om dat jij een meisje was. Eindelijk een meisje van onszelf,want zoals je weet zijn er enkel meisjes bij tante Heidy en zoals wij altijd zeggen,de meisjes zijn voor tante Wendy en mij niet gegund.. En dat is bewezen!Wij hadden nu ons meiske..En der was dan nog potverdikke geen kans in dit leven voor jouw. Zou je dan niet geloven dat wij er niet voor gemaakt zijn om meisjes te krijgen? Ik weet dat ik realistisch moet blijven,en moet nemen wat ze mij geven, maar mijn droom is en blijft een meisje! Ik was al heel blij toen de anatoom patholoog ons vertelde dat het niet geslachtsgebonden gaat. Want dan pas zou ik mijn baby girls droom op kunnen zeggen. In ieder geval,ik duim!Op een gezonde baby!en een tikkeltje een meisje
Met mama ging het deze morgen beter..tot ik bijna flauw ging vallen. Ik zat op mijn stoel,tante Wendy was langs gekomen,en ik voelde mij onwel worden. Schijnt dat mijn lippen wit kleurden. Ik ben direct gaan platliggen met mijn beentjes in de lucht,en precies een minuut later kwam de hevige hoofdpijn op. Ik heb de uitslag van mijn eerste bloedtest. Waarin ze aantonen dat mijn toxoplasmose negatief is,dus zoals gewoonlijk opletten bij gehakt en alles wat niet doorbakken is.Katten uitwerpselen en zo van die toestanden. Ook zien ze dat er een infectie aanwezig is,dat ik dus ziek ben. En als de koorts er morgen nog is,moet ik terug naar de dokter! Ook heb ik een bio ijzer voorgeschreven geweest omdat spreekt voor zichzelf mijn ijzer waarden te laag liggen. En het kan daardoor zijn dat ik nu en dan neigingen heb om flauw te vallen.
Deze morgen is papa ook vroeger dan voorzien naar huis gekomen. Hij is ook ziekjes en zijn amandelen zijn nog niet helemaal genezen. De dokter heeft hem nog geen antibiotica voorgeschreven,maar wel een zwaarder medicijntje dan neurofen en dafalgan. Op hoop dat het nu vlug verbetert,want ziek zijn is voor niemand leuk. Als er al één iemand in het gezin ziek is volgen de rest meestal ook!
Met broertje Toby gaat alles nog steeds goed. Hij zit nu in zijn tweede kleutterklasje bij juf Karien. Het is voor ons een moeilijke aanpassing van de ene juf naar de andere. Alles word via Toby geregeld en onze Toby onthoud nog niet zoveel als het hem niet interresseert. Zo moet hij als hij een stip op zijn handje heeft staan iets mee brengen naar school. Als het een groene stip is ,dan is het iets in het groen,dat weten we nu al, maar wat het is,raad het maar,want eens Toby thuis is,is hij vergeten wat hij moest meedoen. Ik kan mij voorstellen dat hij nu en dan als enige in de klas zit die iets niet mee heeft. Onlangs zei hij dat hij balonnen moest mee hebben,dus mama snel in de winkel balonnen kopen en hij zei ook nog een bekertje en een bordje,ik dat allemaal kopen. Een paar dagen later zit het nog in zijn boekentas,hat was niet waar! Toby moest helemaal niks mee hebben. Dus ja..het word een moeilijk jaar voor ons! En ik kan me niet goed aanpassen. Misschien mocht hij wel nog een jaartje dubbelen bij juf Corine,dan kon hij nog dat tikkeltje meer kleuter zijn,en wisten we waar het op stond. Maar de jaren gaan door,en we moeten ze allemaal passeren.
Net voor de eerste keer vandaag iets gegeten. Mmmm spaghettie! Ik zou elke dag spaghettie eten,en Toby ook. Alleen krijg je er na een uurtje terug honger van,en moet ik nog een bordje eten. Vandaag was het maar een kleine portie,ik eet al enkele dagen niet zo veel meer. En zoals altijd heb ik een afkeer van vlees gekregen.
Eigenlijk ondervind ik dat ik niet zoveel meer over mijn verdriet om jouw gaan schrijven, maar dat is enkel en alleen omdat ik nu en dan niet kan uitdrukken wat ik nog voel. Meestal als ik discussie (of een kleine ruzie)met papa heb,komen die emoties boven. Dan huil ik heel veel,en kan ik eigenlijk aan niks anders meer denken dan aan dit. Jouw verliezen was een serieuse relatie test en eigenlijk had de dokter gelijk toen hij zei dat het voor onze relatie een dobber ging worden. Voor alle duidelijkheid,er is niks gaande,maar het is gewoon zo. Iemand verliezen brengt andere emoties mee,je reageert anders op kleine domme dingetjes. Ik als mama heb meerder slechte dagen dan papa als 'papa'. Het is ook heel normaal,en nu en dan vraag ik mij dan af,als het even niet goed gaat tussen ons, of er mij eigenlijk nog meer verdriet kan worden aangedaan,dan ik al heb gehad. Bij gekibbel vergeet je soms dat ook de papa de pijn heeft moeten dragen,en dat voor hem nog bijlange niet alles vergeten is. En op dat moment zou ik de klik moeten hebben,en niet denken dat ik alleen door deze wrede wereld moet. Maar dat kan je niet. Soms kan je het wel gaan verwijten,dat hij jouw niet gebaard heeft.Dat hij de pijn niet kan hebben die ik voel. En dat hij het gemis,de leegte in mijn buikje niet kan weten,omdat hij als papa die moederinstincten niet heeft. Maar eigenlijk...is het voor een papa,even moeilijk. Maar soms ligt dat ver weg van mijn verstand. In ieder geval,weten wij altijd na elke discussie onze weg wel te vinden,en uiteraard proberen wij altijd opnieuw alles te begrijpen van elkaar,al is het moeilijk en een heel groot verschil tussen mama en papa. Ik kan het zo moeilijk gaan neerschrijven,omdat ik niemand wil en zal kwetsen. Hoe dan ook is het waar wat ik de laatste maanden altijd heb gezegd,ik zou me rect trekken aan het feit dat er een nieuwe toekomst is voor mij en papa,een nieuwe baby. Het maakt een deel van mijn pijn draaglijker en het zou mijn verdriet een plaatsje leren geven. Ondanks het feit dat dit jouw niet kan vervangen,zal ik het ergens als vervangmiddel gaan zien. Ik ben daar heel eerlijk in. Ik ben ook eerlijk als ik zeg dat een zwangerschap na een doodgeboorte in deze korte tijd als van mij héél zwaar is,ik had nooit energie in mijn zwangerschap vanjouw Zoë, nadien toen ik me iets beter voelde volgde dan die zware testen rondom jou ziekte.. Toen de enorme zware bevalling,die mij helemaal naar beneden trok. De herstelling van mijn bevalling er bij,de verwerking van mijn verdriet erop.. Opnieuw gaan werken,voor Toby zorgen,hem niet vergeten. Elke dag opstaan en huilen,gaan slapen en huilen.. En toen...een maandje gezond,zonder bloedingen,op reis gaan.. Genieten van de zon,genieten van de rust,en zonder denken gaan slapen. En plots,er bewust voor gegaan om zwanger te zijn,maar prijs! Ik ben zwanger. Mijn energie direct naar beneden,ziek op de kop toe,en nu alles doorstaan om te zorgen dat alles goed gaat. Voor de mensen die mijn blogje lezen,en zoals ik iets hebben meegemaakt,ik weet dat iedereen zo snel mogelijk wil zwanger zijn,maar het is echt heel vroeg. Ik ga met alle hoop iets tegemoed,iets waarvan ik droom dat ik het mag hebben, maar het is zeker niet gemakkelijk,en het is zeker geen aanrader.. Je lichaam moet eerst tot rust komen,en je energie moet even de vrije loop hebben gekregen. Nu ondanks alles,ben ik gewoon blij,niet overmatig,niet super,maar gewoon...blij Ik wil het ook niet vervloeken,en ik wil het ook niet kwijt,maar mijn blogje is mijn dagboek, en alles wat ik denk word geschreven. Ik hoef helemaal niet bang te zijn om te zeggen wat ik voel,het zijn de normaalste reacties van een mama. Oei,ik zie dat ik geen schrijfruimte meer heb, op naar een volgend blad!
