Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
19-09-2009
Zaterdag 19 september 2009
Dag Zoë, Goeiemorgen mijn mooie meid,hoe gaat het daar in wolkenland? Hier beneden is het zonnig en redelijk warm... Mama heeft vandaag en verlof dagje,ik ga deze middag met Toby naar meme en pepe Willy. Om de veertien dagen is er daar op zaterdag koffieklets met iedereen van papa zijn kant. Papa gaat niet mee,heeft pijn en kan amper op zijn voeten staan. Weliswaar vind hij nog altijd de kracht om mama op stang te jagen, kvind het echt niet leuk dat ik altijd maar op mijn dak moet laten zitten. Soit,Genoeg daarover ,want ik mag hier niks schrijven over papa. Ik wou gewoon zeggen dat ik deze namiddag even weg ga,want anders zullen wij in ruzie komen.
Ik ben nog steeds niet ongesteld. Ik begrijp er niks van,de ene keer voel ik die maandstonden opkomen,en de andere keer is het alsof ze voor eeuwig zullen weg blijven. Ik zal zeker nog niet beginnen dromen van een zwangerschap,maar we zijn er toch serieus naar toe aan het gaan. Ik weiger al gans de week medicijnen in te nemen voor mijn hoest,keel en hoofdpijn,en ik moet nu en dan overgeven,en zou graag dan als ik ongesteld ben iets innemen dat ik s'nachts weer normaal kan slapen. De reden waarom ik weiger iets in te nemen,is omdat ik heel bang ben dat als ik zwanger zou zijn,ik bang ben dat dit het vruchtje kan schaden,het lijkt inderdaad wel overdreven, maar ik wil echt niet de reden zijn waarom het opnieuw kan en zou mislukken. Als het dan fout gaat,dan kan ik mezelf later nooit geen schuldgevoelenens geven. Dat is de enige verklaring die ik daarvoor heb. Maar zo ver zijn we nog niet,ik voel wel iets,maar ze durven zich ook laten wachten omdat ik er nu constant aan denk ook,het lichaam zit raar in elkaar ook. Ik zal je in ieder geval iets laten weten als ik ongesteld ben,of niet. Tot later kleine meid. Kusje mama
Ik heb net zoals elke dag een redelijke dag,die soms minder goed gaat en soms beter gaat.. Ik weet dat ik bijna elke dag hetzelfde moet gaan schrijven,maar zolang ik me verdrietig voel zal ik ook niet gaan schrijven dat het 'goed 'met mij gaat. Ik had deze voormiddag een les ingepland voor de 'nieuwe 'verkoopsters in onze regio, ik had Valerie(een collega' van mij )beloofd het fotoboek van jou(Zoë) mee te brengen omdat zij dit blijkbaar nog niet gezien had. Toen ze het zat in te kijken kwamen natuurlijk al mijn cursisten toe,en zagen zij natuurlijk dat dit geen fotoboek was van een gezonde geboren baby.. Ik had het moeilijk om dat ze het ook inkeken,maar anderzijds heb ik voor niemand geheimen en mogen zij mijn kleine meid zien,want ik ben er trots op! Mijn les liep zoals gepland,en mijn voorbereidingen hadden mij daar serieus op geholpen. Ik liep op schema,en konden om 12u30 stoppen en naar huis toe. Eenmaal ik thuis kwam was papa er al,hij lag in de zetel en probeerde wat te rusten. Ik heb mijn eten klaargemaakt,mij helemaal dik gegeten en ben dan maar eens gaan piepen naar mijn site.. Ik ben ook gaan zoeken naar verhalen die redelijk wat over hetzelfde zouden gaan als die van mij, en ik heb er eentje gevonden,na lang zoeken. Ik heb een ganse namiddag naar die verhalen gekeken,ik heb ze gelezen,ik heb gesnikt,gesnotterd en gehuild...Het is een aangrijpend verhaal. Ik ben trots op die mevrouw hoe zij haar verdriet kan verwoorden,en hoe zij talent heeft om dat allemaal op een site te gaan plaatsen. Het enige verschil die ik met haar heb is,zij heeft drie engeltjes verloren.. 1 baby afgegeven op een zwangerschapsduur van rond de vijf zes maanden,en dan eentje die na een twaalftal weken het leven verliet,en dan eentje die drie dagen geleefd heeft. Ik dacht bij mezelf,hoe is dit mogelijk,drie keer dat zelfde verdriet meemaken,hoe overleeft een mens dat zo? Ik mag er niet aan denken dat ik ditzelfde weer zal doormaken,en hoe mijn lichaam daar tegen over zou staan. Ik kan mij heel goed in die mevrouw haar gevoel stellen,maar drie keer zou voor mij mijn doodskistje worden. Ik ben er zeker van dat ik dit niet nog een keer aan kan,al lijkt het mij vrij waarschijnlijk dat ook ik mij terug in die situatie kan bevinden als het lot dit beslist. Het verhaal die ik daarnet las was helemaal hetzelfde op 1 puntje na,zij hebben gekozen de zwangerschap iets later af te breken,om van hun dochter afscheid te nemen in levende lijve,ik daarentegen was niet sterk genoeg om jou te horen wenen,en je je flesje te mogen geven,terwijl je in de daaropvolgende uren zou gaan sterven. Ik as bang dat jij pijn zou hebben,en dat ik je nooit had kunnen afgeven. Als ik hun verhaal nu lees,heb ik spijt,want zij hebben zo veel meer van hun engeltje over gehouden dan ik, ik heb enkel de weinige foto's,geen kleertjes,en geen fopspeentje waar jij je laatste zuigreflex aan hebt gegeven. Ik heb enkel je dekentje in mijn kamer liggen,waar jij hebt in gelegen toen je net uit mijn buikje kwam. En ik weet wel,spijt komt altijd te laat,maar ik ben ervan overtuigd dat als ik het moet meemaken nog een keertje, beslis ik om de baby te houden,hoe dan ook,kost wat kost. Ik heb er nu veel te veel spijt van dat ik maar een korte tijd heb kunnen genieten van jou bestaan, en dat er zoveel mensen zijn die jou nog hadden willen zien. Ik heb jou en die mensen geen kans gegeven,en dat doet bij mama heel veel pijn. En laat veel sporen van schuldgevoelens na. Ik kan mij alleen maar koesteren aan alles wat ik nog over heb,en hopen dat het toch niet weer gebeurd. Ik riskeer mij alleszins heel ver met het opnieuw te proberen. Alhoewel ik niet eens weet hoe het nu zit,want vandaag moest ik ongesteld worden,en ik voel niks opkomen. Ik voel me wel raar,maar niks wat op menstruatie lijkt. We zullen zien,ik hoop dat het dan morgen zo ver is,want het wachten duurt mij nu te lang. Ik wil het niet forceren,maar ik weet dan hoe ver ik sta,en dan kan ik ook om medicijnen voor mijn ziek zijn.
Papa zijn amandelen zijn er sedert deze morgen uit,hij is heel ziekjes en verblijft vanavond in het ziekenhuis. Mama zal het dus alleen moeten doen vannacht,ik kan heel moeilijk alleen zijn na het verlies van jou mijn meisje. Hoe dan ook zal ik het wel overleven om eens alleen te zijn,en wie weet komen er ooit nog dagen,en dan zal ik het ok moeten redden. Ik voel wel dat ik heel emotioneel ben,en dat ik in het naar huis rijden daarstraks een dipje had.. Ik moest opeens zo wenen,en ik kreeg geen lucht meer.. Broertje Toby maakte zich zelf los uit zijn gordel en kwam naast mij zitten, alsof hij wist wat ik voelde en dacht..hij nam mijn hand vast en gaf mij een flinke zoen. Het deed mij zo deugd om de warmte van mijn zoontje te voelen,en anderzijds miste ik zo het handje van jou mijn kleine meid,ik heb nog zo sterk jou gezichtje in mijn geheugen, en ik hoop dat deze nooit vervaagt. Ik heb het zeer moeilijk met het aanvaarden van mensen die mij zo in de steek laten, en vind het zo verschrikkelijk erg voor mijn vader,jouw opa dat hij zo veel verdriet heeft om jou en dat ik hem helemaal niet kan helpen in dit,mijn verdriet is allereerst nog veel te vers,en ik beschik niet over de middelen om een ander te helpen,daar ik zelf niet sterk genoeg ben . Ik kan mijn vader maar deze raad geven en dat is,hou je vast aan de gedachte dat ze er was, en dat ze heel graag bij jou had willen spelen en zijn. Ze is er nu eenmaal niet meer,en ook wij zullen haar niet meer zien opgroeien en lachen. Het is een groot verlies,maar ik ben er van overtuigd dat zij jou toe lacht hier boven in de hemel. Neem er vrede mee dat zij het leven hier op deze planeet niet kon leiden, en dat zij daarboven als een engel schittert in haar velletje. Meer dan dit kan ik niet zeggen,want ik begrijp het ook soms niet en ik kan het ook niet echt aanvaarden,maar zo is het leven ik hoop voor jou dat je het een plaatsje kan geven in je hart,en als er tranen vloeien ,hou ze dan niet tegen gun haar die traantjes,das het enige wat wij kunnen doen voor haar. De pijn die je voelt is nu ondraaglijk,maar ooit zal ook deze een plaats in je leven krijgen,en ook voor ons zal de ons ooit weer gaan schijnen,aldus dat hoop ik.
Tegenstrijdige gedachten weliswaar,want voor mij als mama...zal deze pijn nooit overgaan. ik mis je kleine meid,wat heb ik jou aangedaan en mezelf als ik de klok kon terug draaien,dan had ik je gehouden,eerlijk waar Ik zal het hier maar bij laten, ik kan even niet meer schrijven dada
Goeiemorgen mijn kleine lieve mooie meid, Papa is al naar het ziekenhuis,hij moest er om 7u30 zijn, hij moet zijn amandelen laten uithalen,en ik vermoed dat het een heel pijnlijke ingreep zal zijn. De ingreep zelf zal niks zijn,maar nadien zal hij wel veel pijn hebben als ik het zo hoor van de dokter. Mama heeft niet veel zin om straks te gaan werken, ik ben heel laat gaan slapen,ik kon mijn slaap niet vinden, had heel veel pijn in mijn maag,had dit ook nig nooit gehad. Ik ben nog nooit ziek geweest en had nooit ergens pijn, en is alsof mijn lichaam dit jaar niet goed weet wat het moet doen. Ik was ook heel misselijk en net als nu moet ik telkens naar de wc lopen om over te geven,ik vermoed dat ik iets heb in de aard van buikgriep, alhoewel je daar heel ziek van bent,en niet kan gaan werken, misschien is het ook iets anders,ik weet het niet,en zal zien als het niet over gaat om naar de dokter te gaan. Het is namelijk vreselijk ambetant als je geen energie hebt om te gaan werken, en je dan nog eens misselijk bent op de kop toe. Ik hoop dat mijn dagje snel voorbij gaat,want ik zie het echt niet zitten. Tzal zowat de eerste keer in mijn leven zijn dat ik er echt tegen op zie. Vanavond ga ik dan rechtstreeks na het werk naar het ziekenhuis, papa gaan bezoeken,en daarna ga ik Toby ophalen bij tante Heidy. Ik heb gisteren nog iets gaan bestellen voor oma Sonja, ik hoop dat ze mijn site niet leest,want anders is het geen geheim meer, het is een houten juwelenkistje met een granieten gedeelte er boven op in dat granieten deeltje is jou foto verwerkt,en normaal gezien zal ik die ontvangen volgende week woensdag of donderdag. Ik hoop dat ze heel tevreden zal zijn,maar ik vermoed van wel. En anders hou ik het voor mezelf,en koop ik iets anders. Ik had het haar beloofd omdat zij meter was van jouw,en ze verdient iets als aandenken van haar kleinkind die er niet meer is.
Zo,ik zal dan maar eens gaan vertrekken naar school,want broertje Toby kan nooit wachten,en wil altijd direct als hij wakker is naar die school toe.. Alsof hij er niet lang genoeg kan zijn. Ah het is beter zo,dan dat ik hem moet sleuren naar daar. In ieder geval,beter hem dan ik! Zo kleine meid,ik ga nu naar mijn winkeltje en hoop vanavond tijd te vinden om te schrijven,ik zal in ieder geval alleen thuis zijn, dus eenzaam zal het wel zijn,en dan zal ik wel schrijven, dada kindje xxx mis je hou van jou prinsesje
Hallo allemaal, ik ben er klaar voor om mijn foto's op mijn site te tonen, ik ben er hoe dan ook trots op aub geen negatieve reacties plaatsen op de foto's,het is al moeilijk genoeg om ze zomaar op een website te publiceren. Ik hoop dat ik er geen spijt van krijg xxxx Bren
Het is een nachtmerrie voor elke mama het verlies grijpt diepgaand en langdurig in na een bepaalde periode zoals nu blijf je met het verlies alleen achter zonder luisterend oor,want onze omgeving gaat verder en dat wordt ook van mij verwacht moet ik dan verder gaan zonder stil te staan? Het heeft nieuwe gevoelens in mij losgemaakt Ik heb niet eens de mogelijkheid gekregen om mijn meisje te leren kennen,haar karakter haar gewoontes het afscheid was zo onverwachts,en het was niet voldoende mijn wereld is vergaan,er is niemand die mij helpen kan ik moet een gevecht winnen om de dood van mijn kindje te overleven.
Mijn leven stopte, midden een mooie zomerdag. Ik voel de warmte niet. Ik zie de zon niet, alleen mist. Ik verlang zo naar mensen, en durf geen mens te zien. Bang voor wat ik zeggen moet. Bang dat ik de kans niet krijg om te zeggen wat ik voel. En dan is er die ene, die niet komt zeggen hoe het moet, maar die luistert hoe het voelt. Ik voel weer kracht tot leven, niet ineens, maar telkens weer. Ik heb tijd nodig, om door tranen heen die ogen te zien, die de belofte van een nieuwe morgen dragen en ik ontdek dat de vreugde, die helemaal verdween, op dezelfde lijn ligt als verdriet.
Het is nogal vroeg om een wens te doen,het nieuwe jaar is nog ver van hier, maar sedert alles ben ik bij mijn leven stil gaan staan en heb ik dit kunnen op paier zetten; Ik hoop dat ik vrede en rust zal vinden in deze wereld die ik nooit zal begrijpen. Dat de pijn die ik nu heb en de conflicten die ik moet ondergaan mij kracht zullen geven om elke nieuwe situatie in mijn jonge leven in de ogen te kunnen kijken. Dat ik mag ontdekken dat er nog goedheid in de mensen zitten,en dat een vriendelijk woord een warme lach elke dag van mijn leven zal raken en dat ik deze geschenken kan doorgeven zoals ik ze van jullie ontvangen heb. Ik wil diegene liefde leren kennen die alleen maar haat kennen,en dat hetgeen ik als les uit mijn verlies leer iets kan zijn dat mensen bewonderen in mij,zodat jullie ook altijd beroep kunnen doen op mij. Ik wil onthouden dat het leven van iedereen die met mij in contact is geweest een deel van mij zijn zelfs al waren de ontmoetingen minder dan ik had willen. De inhoud van deze ontmoetingen zijn belangrijk . Ik wil elke dag tijd maken om de schoonheid van het leven in te zien,en dat ik ook kan inzien dat iedereen anders is op zijn eigen manier. Zoë is een gebrek uit mijn verleden en zal één van mijn krachten zijn voor de toekkomst. Een toekomst gevuld met beloftes en mogelijkheden Ze was een waardevolle betekenis Mijn wens is bovenal;dat ik me altijd geliefd wil voelen en dat ik iedereen ook lief heb om de persoon die zij in wezen zijn.
Ik zit zo vol angst en ik voel me gevangen In een web van onzekerheid, maar ik heb een verlangen Ik zit in een lichaam dat niet voelt als eigen Praten doet zeer, maar ik wil niet meer zwijgen Willen jullie me helpen om me niet te verschuilen? Ik durf weinig te zeggen, maar ik kan al iets huilen Ik zeg nog niet alles, alhoewel ik wel praat Soms zie je mijn tranen, die je mijn tranen laat Alles wat nu pijn doet mag jij van me weten En dat ik wel wil vechten, mogen jullie niet vergeten Jullie mogen me vasthouden, alleen om te helen Want ik denk dat het helpt om het met jullie te delen Ik verzwijg soms mijn tranen, maar blijf ernaar vragen Want door het te delen, leer ik te dragen!
Ik stond s'morgens op,één en al geluk het kon gewoon niet stuk in het kamertje was het stil t'voelde koud en kil ik keek op ons kindje neer t'gaf geen teken van leven meer machteloos keken we naar ons kindje om al denkend hoe,waarheen en waarom? Ze was ingeslapen lief en zacht in een voor haar lange nacht aan zoiets hadden wij nooit gedacht wie had dit nu zo vlug verwacht? We denken nog veel aan onze lieve meid een korte tijd mocht zij in mijn buikje zijn we waren gelukkig ,dankbaar het was fijn ze is misschien ver weg van ons dat is heel moeilijk te begrijpen soms dat was het geluk,t'was mooi kort en zeer vlug stuk
Hallo lieve Zoë en hallo alle mensen die mijn blogje lezen.. Mijn dagje is nog niet halverwege en alweer heb ik gekke rare dingen tegen gekomen.. Ik had mijn huisje al vroeg in de morgen zijn poetsbeurtje gegeven,en nadien had ik nog wat werk op mijn laptopje om vrijdag terug les te geven,ik had nog enkel voorbereidingen te doen,want sedert mijn bevalling nog van kleine Zoë heb ik alles laten vallen,en had ik geen zin meer in les geven,ondertussen ben ik dan ook nog op reis geweest,en nu sedert september zag ik dat ik alweer met mijn lesgeven moest beginnen,ik denk gewoon dat ze willen dat ik toch nog vooruit ga. Na een paar uur op de laptop te tokkelen ben ik dan maar even in mijn auto gesprongen om naar het nieuwe shoppingcenter te rijden hier in Izegem.Ik was nog niet helemaal onderweg en mijn gsm ging af, wist niet goed wie het was,maar herkende ergens die nummer van..Was mijn meme,ik had ze al maanden niet meer gehoord of gezien. Sinds de geboorte van Zoë heb ik haar geen enkele keer gehoord,al zegt ze dat ze mij verschillende keren heeft gebeld,ik weet het echt niet,en vermoed dat dat niet zo was,soit het doet er niet toe. Ze vroeg mij hoe het nu met mij was,ik kon niet goed zeggen hoe ik me vandaag voelde,want telkens ik zag alles gaat goed met mij,heb ik achteraf heel wat spijt,omdat ik naar kleine Zoë toe dit niet kan zeggen,ik voel me ook rot,en de vraag alleen al is redelijk bot voor mij. Meme begon te vertellen dat zij niet naar mij en onze baby kon komen kijken in het moederhuis,omdat mijn tante moest werken en zij meme niet kon voeren tot daar,ze wou er ook niet naar toe komen omdat zij over zovele jaren twee babytjes heeft verloren,eentje van wiegendood en eentje waarvan de oorzaak bij mij niet bekend is.Ik wist wel dat het in onze genen zat,omdat mijn eigen mama ook een babytje verloren heeft. Meme begon dus te wenen aan de telefoon,en vertelde mij dat zij nu nog na al die lange jaren heel veel verdriet heeft om haar verloren kindjes, en zij er niet over kan dat nu ook ik,als jongste van al haar kleinkinderen dit heb moeten meemaken,ze zei dat ik het mijn ganse leven zal mee dragen,en dat ik er echt alles zal aan moeten doen om mij zelf weer gelukkig te doen voelen. Ze kon opeens niet meer praten,en zei als laatste ik zal je gerust laten,als snikkend. En daar zat ik dan in mijn autotje,met tranen in mijn ogen,ze had neergegooid,en ik begreep niet waarom. Niemand kan de laatste maanden nog recht in mijn ogen kijken,niemand weet wat gezegd tegen mij,en dat voelt zo schuldig aan. Ik begrijp dat mensen niet weten wat gezegd,en dat het moeilijk is tegen mij praten,maar ik ben ook maar ne mens he,en ik ben nog altijd wel Bren dat iedereen kent he,iedereen weet dat ik een makkelijke ben in omgang,en dat ik nooit iemand kwaad zou doen. Nuja,na dat gesprek ben ik dan als de vlucht naar mijn ouders gereden om te vertellen wat ik nu had gehad. En daar ben ik dan een beetje tot mijn positieven proberen te komen. Ben dan maar ineens naar school vertrokken om Toby,en omdat ik nog te vroeg was,stak ik een sigaretje op,en ineens komt daar een meneer naar mij toe met een cowboy hoed op,een oudere man,rond de 6O jaar schat ik,al ben ik slecht in schatten,maar alé, hij kwam over mijn auto geleund,mijn raam stond open en hij zei,meisje dat is niet goed voor u om te roken, ik dacht;wat nu weer,kan er mij nu niemand ne keer met rust laten,ik doe niks en niemand mis.. Ik heb die meneer vriendelijk gezegd dat ik wel weet dat roken niet goed is,maar dat ik dat nodig heb in mijn leven, en toen zei hij;zo jong en dat nu al moeten nodig hebben klinkt onwaarschijnlijk,ik ben mijn vrouw net verloren zei hij, en ik ben nog altijd gestopt,en ik kon het niet laten van zeggen,ik heb gewoon geantwoord,kijk meneer ik ben over twee maanden mijn dochter verloren en ik heb dat wel nodig,zijn gezicht vertrok,en hij gaf mij een schouderklopje en zei;ik begrijp u meisje,en ik kan mij voorstellen dat dit u leven helemaam overhoop heeft gegooid,en ik wens u alle geluk toe, ondertussen moest ik uitstappen want de bel ging,hij liep nog mee naar waar alle mama's staan en pakte mij ns vast en zei;sterkte meisje! Ik had dan weer bekijks voor die ganse school,aan de poort zijn het al allemaal mensen die altijd zo kijken,en dan nog zo een cowboy mens die mij vast neemt,ah...mijn dag zat al vol zenuwen en ie was nog maar begonnen. Ik moest mijn keel alweer dichtsnoeren ,want ik voelde de pijn al weer drukken,en mijn tranen hadden al weer weer willen vloeien, ik heb ze maar goed tegen gehouden,want Toby heeft mij al genoeg zien wenen,straks denkt het kind dat ik niet anders kan dan dat. Ondertussen ben ik alweer thuis,heb nu weliswaar geen zin meer om iets te gaan doen,want mijn dag is grotendeels naar de kl... Blijkbaar werkt dit wreed op mijn gemoed. Ik moest eigenlijk vandaag naar ergens gaan kijken(weet niet eens waar) om een stukje te laten maken voor mijn mama van kleine Zoë, ze zou zo graa iets hebben om op haar kast te zetten,en ik had mij voorgenomen dit vandaag te doen. Ik moet eerlijk zijn;ik geraak er niet en durf niet goed ergens binnen te gaan en dit te gaan uitleggen. Ik kan maar moeilijk in een doopsuikerwinkel binnen gaan om een stukje te laten maken voor een overleden kindje, je moet daar naar toe gaan als je wilt goed bevallen natuurlijk,bovendien zou de confrontatie wel eens heel zwaar kunnen worden in zo een winkel,dus zal ik het mijzelf besparen en het weer nog even uitstellen,zoals altijd. Mama zal moeten wachten tot ik er klaar voor ben,en dat zal ze ook doen. Ik heb de indruk dat ik al weer een flinke pagina heb geschreven,eens ik bezig ben vloeien de woorden altijd eruit,en dan zie ik opeens dat ik alweer zo ver ben gaan schrijven. Maar nu geraak ik eigenlijk wel uitverteld.... Ik ga ook niet schrijven om te kunnen schrijven,het moet spontaan komen en gemeend zijn. Ik wil geen opgezette blog,maar eentje die recht uit mijn hartje komt. Ik heb mezelf voorgenomen om mijn site op 26 juni 2010 niet af te sluiten,maar wel te laten overbrengen in een boek, ik zal mijn verhaal over de inleiding van mijn bevalling helemaal opnieuw gaan uitschrijven,maar dan met een correcte zinsbouw en een iets beter verhaal,zo als het nu hier staat geschreven,is hetgeen wat ik die nacht in mijn hoofdje heb geprint,en in mijn gsm had opgeslagen omdat ik wist dat ik alles zou gaan uitschrijven naar anderen toe.De zinsbouw is zeker niet fantastisch maar is zeker wel de enige echte emotie van toen. Ik heb het deze week opnieuw gelezen,ik moet er telkens bij wenen,en hoe meer ik het lees,hoe dieper het tot mij indringt dat ik dit echt wel heb meegemaakt,dus bij deze zal ik ze als dit een jaar oud is als kado naar mijn dochtertje toe een boek laten publiceren met mijn verhaal. Mijn blog zal blijven bestaan tot hij zo wat vol geschreven is,want veel plaats heb ik niet meer over. Weliswaar zal ik een nieuwe site aanmaken als ik een derde babytje krijg,voor dat kindje,omdat ik persoonlijk vind dat dit haar eigen site is,en zij niet mag in conflict komen met een nieuwe broer of zus,ik heb in mijn gevoel iets dat zegt dat dit niet eerlijk en mooi zou zijn tegenover Zoë, dit is haar dagboekje,en niemand mag in die plaats komen,dit is haar leventje,en niet dat van een 'gezonde baby' Ik wil mijn kleine meid langs geen kanten kwetsen. Ook al is ze nergens,toch is ze ergens volgens mij. Ik ga nu een beetje strijken en ik kom straks wel nog eens piepen, tot later kleine meid,en voor de mensen die het lezen,toedeloe en c you next time xxxxxxxxxxxxxxx
Als er iemand waar je veel van hield, plotseling door de dood wegvalt, en je nooit serieus over de dood hebt nagedacht, je geen kader hebt om zaken als dood in te plaatsen, nooit beseft hebt dat leven ook loslaten is, dan zal deze gebeurtenis je leven totaal overhoop zetten. Het is een krisis die alles op losse schroeven zet. Niets is meer zeker. Je levensdoel kan totaal onduidelijk worden. Zekerheden, zaken en mensen die je kon vertrouwen vallen weg. Wat is nu mijn houvast ?
Hoe je iets kunt verwerken en hoe je teleurstellingen, fouten en pijn kunt incasseren, heeft veel te maken met je levensverhaal tot nu toe. Ieder mens schrijft reeds in zijn eerste levensjaren aan zijn eigen levensverhaal. Een verhaal gevuld met idealen, dromen en verwachtingen, maar ook met de verwachtingen en waarden zoals je omgeving die aan je meegeeft. En het is interessant om bij een krisis na te gaan hoe je levensverhaal tot nu toe eruit gezien heeft. Bij mijn verwerking spelen mijn emoties een grote rol. Gevoelens kunnen je zelfs geheel blokkeren. Want het lijkt alsof je er geen vat op hebt. Je kunt je wil inschakelen en positief proberen te denken, maar je gevoelens schakel je niet zomaar uit.
In je eigen gemeente is er vaak zo weinig privacy en veiligheid, dat je vaak iemand buiten je eigen kennissenkring moet zoeken. Maar mijn advies blijft, zoek er één, al is het aan de andere kant van het land. Vanuit zowel mijn eigen ervaring, als uit de praktijk heb ik ontdekt dat het enorm bevrijdend werkt als je een geheim, waar je jaren mee rondliep eens met een ander kunt delen.
Met je verstand weet je, dat je er geen schuld aan hebt, maar met je gevoel ligt dat anders. Je tracht je binnenkant te verbergen uit angst dat als men alles van je weet.Toch is ook hierbij de oplossing dat je iemand in vertrouwen gaat nemen. Iemand die niet te snel schrikt en jou serieus wil nemen. ik heb al gezien dat mijn levensverhaal van groot belang is bij het verwerken van mijn pijn en teleurstelling. mijn verhaal ligt in duigen en er is bijna geen hoop voor een betere toekomst. Ik probeer alleen maar te overleven.Via mijn blogje heb ik veel rust en genezing gevonden,ik vraag mezelf dan af wat ik nog voor anderen wi betekenen en wat ik diep in mijn hart nog zou willen,ook al vind ik mijn verstand niet. Ik probeer mijzelf te vergeven wat ik jou heb aangedaan,en ik weet dat ik van je hou,en ik zal het honderd keer zeggen, het is mijn hulpmiddel,datgene dat ik heb vastgezet. We zouden ons allemaal zo graag anders willen voelen.
Veel mensen voelen zich schuldig om iets,net zoals ik,maar dan moet je het eerst hebben over: wat is een verkeerde daad? Als je niet weet dat iets verkeerd is, heb je dan schuld? Je moet het zo zien:
- als je niet beter wist, heb je geen schuld.
- als je niet beter wílt weten, heb je wel schuld.
Misschien voel je je schuldig, lijd je onder wroeging over dingen waar je niet verantwoordelijk voor was. want wij kennen dit zo niet,wij hebben het altijd anders geleerd. Je hebt geleerd je dagindaguit over dingen verantwoordelijk te voelen, terwijl je er niet verantwoordelijk voor bént:
a. omdat het niet met jouw leven te maken heeft; b. omdat het verleden tijd is.
Ga je verkeerd om met de gevolgen, dan heb je schuld, maar alleen aan dat verkeerd omgaan, omdat je beter kon weten.
Moeilijk
Het leven zou zo eenvoudig kunnen zijn, zo vanzelf kunnen gaan. Maar het is voor velen zo verschrikkelijk moeilijk! Mensen zitten zó vol schuldgevoelens, vooroordelen, principes, enz. dat er van de Waarheid niet veel te ontdekken valt.
Onnodige Schuldgevoelens
Veel mensen lijden aan onnodige schuldgevoelens. Mensen hebben over de verkeerde dingen schuldgevoelens, tot ondragelijke wroeging. Ik weet daar alles van...
Mensen barsten van de onnodige schuldgevoelens en, wat erger is: wroeging. Wroeging krijg je als er iemand door jouw toedoen bijvoorbeeld het leven verloor. Dat is een overweldigend schuldgevoel, waar mensen zo aan kapot kunnen gaan dat ze zelfmoord plegen.
Leef zo bewust en voorzichtig, dat je nooit veroorzaakt dat iemand de dood vindt. omdat heel kleine oorzaken gigantische gevolgen kunnen hebben
Het gebeurt ook nogal eens dat je ergens de schuld van krijgt waar je geen schuld aan hebt. Probeer daarover te praten. Daar heb je recht op!
Er is binnenkort een familiefeestje voor meme haar verjaardag.. Ik heb besloten er niet naar toe te gaan.. Toen ik net bevallen was van jou mijn engeltje heb ik heel pijnlijke reacties gekregen, ik stelde het ook zeer op prijs als familie en vrienden mij een kaartje schreven,of mij een smsje stuurden. Ik kreeg van alles en iedereen een hart onder de riem,maar van mijn naaste familie heb ik niet eens een warm woordje gekregen,en ik kan er niks aan doen, maar ik heb daar heel veel pijn in. Ik kan met deze reden niet naar een feest gaan waar niemand iets af weet van mijn verdriet,waar niemand heeft om mijn verlies, waar iedereen denkt dat ik een miskraam heb gehad,en waar ze denken dat het de volgende keer wel over een leien dakje zal lopen. Helaas ligt dit niet op mijn weg,en kunnen deze woorden mij niet beter doen voelen. Ik kan de confrontatie met meme of tante niet aan.. En zou mezelf willen besparen van nog meer pijn,of schuldgevoel. Ik weet dat eens ik daar ben,ik mijzelf zal moeten verdedigen over het feit dat zij zich zullen afvragen of er geen manier was om jou toch te kunnen redden,of als er een andere oplossing was. Ik heb er totaal geen zin in,en ik zou mezelf alleen maar meer schuldgevoelens geven,en ik heb er al meer dan genoeg. Ik moet niet zeggen dat ik alles had gedaan,ik heb gewoon alles geprobeerd,en het leek allemaal achteraf zo zinloos. Geen enkele test heeft ooit verbetring getoond in jou fragiele lichaampje,wij leefden gewoon op hoop dat er een mirakel zou gebeuren. En die gebeuren enkel en alleen in goede films. De tijd van lijden en hopen is nu wel voor bij,de tijd van vergeven en vergeten is nu aangebroken,en daar moet ik het nu maar mee doen. Het heeft van mij een beter mens gemaakt,en bij alles wat je doet sta je nu even stil. Ik bedoel;als jong meisje ga je nog naief door het leven,je neemt beslissingen waar je niet eens bij stil blijft staan,je denkt dat alles van zelf gaat en je kent geen gevaren. Het beslissen over het leven van je eigen baby maakt je in je leven echt wel sterker. Voor wie nog nooit voor hete vuren heeft gestaan,zou ik zeggen,zet je schrap voor wat kan komen,want het komt zomaar uit het niets en je kunt het niet ontwijken. Ik zou terug willen keren naar de tijd dat alles goed ging,dat mijn leven nog een weg zag tussen de lange wegen, en dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken. Het beginnen aan een zwangerschap was voor mij al heel erg ,want ik ben telkens altijd maar ziek geweest, ik had zo lang gewacht om zwanger te zijn omdat ik op de eerst plaats carriere wou maken en altijd wou doorgroeien en doorgroeien. Eens ik alweer een stapje hoger ging wou ik dan de grootste winkel van europa,en dan nog had ik geen zin in een baby. Ik wou alles geven voor mijn nieuwe winkel,ik wou er zijn voor mijn team,en zou een goede filiaalbeheerdster worden. En toen overviel mijn moederinstinct mij,het moest diect gebeuren en heel even dacht ik niet na en boem.. Ik was zwanger na een maandje proberen.. Ik was dolgelukig,maar o zo ziek.. Overgeven,niks binnen lrijgen,4 maanden lang.. Ik kon net twee weken eten binnen houden toen ik het slechte nieuws hoorde dat kleine Zoë iets had wat niet juist was. Ik kon mijn oren niet geloven,wat zegt die nu! Wie staat daar nu bij stil dat er nog iets kan verkeerd gaan. En ja hoor,alles ging toen verkeerd sinds die dag,en sindsdien is er ook nooit nog iets juist gekomen. Ik weet niet eens wat ik nu wou gaan vertellen,ik schrijf maar en ik typ gewoon wat er in mijn gedachten op komt. Ik denk ook in flitsen aan goede dingen die er sindsdien gebeurd zijn,maar hoe dan ook..vergeet ik vlug die goede dingen. Een mens is ingesteld om de slechte dingen te onthouden in zijn leven,de goede dingen zijn ver te zoeken.
Ik ga eerst broertje Toby in zijn bedje gaan leggen,want hij hangt halverwege uit de zetel, ik ben direct terug kleine meid.. XXXXX Mama
Hier zijn we dan weer,alweer een dagje voorbij.. Met mama alles redelijk,ik heb nog steeds een verkoudheid,en die word alsmaar eger.. Ik heb dan toch maar iets ingenomen,en ga dan eens vroeg slapen vanavond,en misschien dat het dan wel wat beter gaat. Vandaag alweer over jou verteld tegen een ex collega van mama,ze wist niet eens dat ik zwanger was geweest,en was natuurlijk verschoten toen ik het nieuws meededeelde. Iedereen schrikt zich rot als ze dit horen. Het is natuurlijk niet iets wat je dagelijks te horen krijgt in je omgeving,maar hoe meer je er over praat,hoe meer je te horen krijgt dat er nog mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt. Weliswaar altijd om een andere reden,maar het gevolg is hetzelfde. Ik kon het nieuws eigenlijk vlot over mijn lippen krijgen,al voelde het ineens heel raar dat ik het zo spontaan kon vertellen. Ik weet wel dat ik een mondige mied ben,en redelijk vlot iets kan vertellen,maar dit is niet iets wat je zomaar rondbazuint. Gelijk hoe heb ik er deugd van gehad het nog eens aan iemand te kunnen vertellen die een goede aardige persoon is,en die mij lief heeft, deze dame is een echte moederfiguur en ze is zeer goed van hart,het zal wel door dat komen dat alles zo van zelf ter sprake kwam. En het feit is ook dat ik trots ben dat ik een dochtertje heb,en dat mag gezegd worden,ook al is de situatie raar. Ik voel me de laatste dagen ook wel beter,ondanks mijn verkoudheid en andere akkefietjes, ik kan nu al eens gaan slapen met andere gedachten,ik hoef niet telkens in slaap meer te vallen met de gedachte dat ik mijn baby kwijt ben, ik kan nu eindelijk mijn gedachten nu en dan eens verzetten,en dat komt omdat meedere mensen voor verstrooing zorgen, en daar ben ik blij om.Ik geloof dat mijn verwerkingsproces een goede kant op gaat,en zoals ik moest doen van de dokter heb ik ook gedaan,namelijk,het rouwproces blijven volgen en niks overslaan,wat komt,dat komt en moet je laten vloeien. Ik kan ook al veel beter mijn gedachten focussen op mijn werk,en dat is voor mij nu het allerbelangrijkste. Ik weet dat ik altijd bij mijn collega's terecht kan als het even niet meer gaat,en chapeau voor hen dat zij met mij nog kunnen werken, want ook voor hem is het lastig met zo iemand als mij nu te moeten werken,ik kan weleens heel verdrietig zijn,maar ook heel boos en kort op de bal spelen.Zo ben ik nu eenmaalingesteld de laatste weken. Voordien was alles altijd goed,en zou ik nooit streng zijn,nu ligt dat natuurlijk anders.. Als een gevoelige snaar geraakt word,dan bezorgd het je een andere persoonlijkheid. Ik weet ook dat mensen die iemand dierbaars verliezen als hun zoon of dochter dat zij en zeker op jonge leeftijd zich meer en meer gaan afsluiten van hun vriendenkring en familie,en ook ik ben zo een gevalletje. Ik sluit mij niet af omdat ik het wil,maar omdat mijn gevoel zegt dat het nu niet hoeft,ik hoef geen medelijden te hebben en ik hoef niet elke dag iemand rondom mij te hebben die vraagt of alles oke is,want ik kan er toch geen positief antwoord op geven. Ik word gewoon graag met rust gelaten,en als ik iets wil zeggen of doen,zal ik van zelf wel komen. Ik ben graag op mijn vrije dag in mijn eentje thuis zodat ik de was en de plas kan doen,en dan nadien tot mijzelf kan komen, om dan met Toby rustig iets te doen. Hij zal misschien mijn enige kindje zijn,en wil er zeker voor hem zijn. Ik wil langs deze weg niemand afschrikken of kwetsen,ik wil alleen maar bedoelen dat mensen die rouwen nemen onbewust afstand, en reageren dus ook anders op reacties die ze krijgen. De ene keer kunnen wij dit goed opvatten,en de andere keer zou het in het verkeerde keelgat schieten. Hoe dan ook ben ik blij met de vele reacties,zelfs nu nog op mijn site,ik krijg zo nu en dan het gevoel dat het blijft boeien voor de meesten. En hopelijk kan ik er toch iemand mee helpen die misschien in dezelfde situatie als mij zit. Ik zou zeggen;laat je niet op je kop zitten,we moeten er nu eenmaal door,en het geluk zal op ieders zijn weg nog liggen. Ik hoop dat het nooit tegen mijn zal keren dat ik mijn gevoelige kant open bloot gooi,want dit zijn mijn intense emoties die ik de vrije loop geef,ik heb mijn hart en ziel op deze site gegooid,en ik hoop ten zeerste dat mijn kleine meisje dit kan lezen,of op een of andere manier naar haar toe gaat. Ik blijf piekeren over het hiernamaalse,zou er iets bestaan,of is er helemaal niks.. Ik heb ooit eens met iemand samen gewerkt die voor dood werd verklaard,en zij wist mij toen te vertellen dat er iets is waar je heengaat, wel,als dit zo is...hoop ik dat er daar veel mensen zijn die voor mijn babytje zorgt,de gedachte alleen dat zij daar zo alleen zou zitten,zou een mes door mijn kleine hartje steken.
En hier is er eentje van mama en Toby.. Deze werd genomen op 5 juni 2009 Net toen ik het slechte nieuws nog niet wist,en jij nog in mijn buikje zat... Het enige wat je hier niet ziet is mijn buikje..
