Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
14-09-2009
Maandag 14 augustus 2009
Zo,ik ben er weer... Zoals elke dag begint mama over hoe haar dagje is verlopen,en dat ging vandaag alweer beter maar toch moeizaam vooruit.. Ik had weinig werk..veel tijd om na te denken,en dan komt dat ene je weer tegemoet; namelijk mijn grootste vijand;het verdriet! Hij komt mij eerst waarschuwen in de ochtend,als ik opsta.. Hij laat me dan even met rust tot ik broertje Toby heb afgezet,en dan... dan laat hij me eerst mijn werk uitleggen aan mijn verkoopsters.. en dan weet hij me te pakken,hij overdonderd mij,ik kan dan aan niets anders meer denken ik krijg geen ademruimte,en voel mij heel slecht worden. En dan ..dan komen die tranen,die ik maar niet kan bedwingen. Mijn keel doet pijn,je kan het dan wel uit gillen,ik zou willen schreeuwen,maar dat mag niet! Ik moet even naar de wc lopen,traantjes afvegen,spiegeltje kijken en sporen uitvegen en dan terug de winkel in,hopend dat niemand het ziet,en dan moet ik mijn dag starten met een getrokken gezichtje.. Ik ben dan nog eens ziekjes op de hoop toe. Ik wil geen medicijnen nemen,ik wil ook niet rusten,want heb er geen tijd voor. En ik kan ook niet rusten,want broertje Toby loopt er ook nog rond. Maar al werken,genees je wel,dat is bewezen geweest. Ik ben al een tijdje heel erg gek op een liedje dat mega mindy gezongen heeft op de televisie in zo is er maar 1,het tekstje heb ik voor jou hieronder opgeschreven, ik kan je niet uitleggen waarom het mij aanspreekt,ik vind er gewoon iets in dat mij een beetje triest maakt,maar dan ook weer opgewekt. En zoals je mama kent,zing ik het uit volle borst mee als ik naar mijn werk rijd.. Zo ken je mama het best van al hé? het gaat zo; Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Kwamen hij en zij ergens samen Ergens kruisten beide paden En de blauwe lucht zat vol met muziek En de wereld is plots gaan stilstaan Hij en zij dachten niet meer aan de tijd, de tijd
En zij zochten gauw een plekje in het groen Hun verhaal begon al met een zoen Beiden wilden alles weten van mekaar Maar wat zij vertelden was banaal, banaal
Hij sprak van de zee en van 't mooie weer Zij van gekke vakantieplannen en van heerlijke gouden stranden Net als kleine kinderen dansten zij vrij Plukten bloemen en zonnestralen Geen van beiden dacht nu nog aan de tijd, de tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Hij, een donkerbruinverbrand avonturier Zij op zoek naar een gouden zonnestraal
En zoals het past in elk mooi verhaal Komt aan alles steeds een einde Ergens moeten de wegen scheiden Nog een laatste zoen en toen was het uit Zij trok verder naar het zuiden Hun geluk ging ten einde aan weinig tijd, weinig tijd
Het begon gewoon zoals elk mooi verhaal Op een zomerdag, niet ver van hier Niet ver van hier
