Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
23-10-2010
Zaterdag 23 oktober 2010
Goeiemiddag mijn allerliefste kleinste meisjes, Ik was jullie helemaal nog niet vergeten hoor,maar eigenlijk wist ik niet meer zo goed wat ik jullie nog kon schrijven. Ik kwam elke dag nog eens piepen,maar kreeg er eigenlijk geen enkel woord meer uit. Ondertussen zijn we alweer een hele poos verder en is er alweer een en ander veranderd in ons leven. Na mijn epuderalespuitjes voor mijn hernia begon ik stilletjes aan weer te denken aan een kleintje in mijn buikje. Helaas was de afspraak hier thuis dat wij dat niet meer zouden proberen omdat wij het eigenlijk niet zo goed aan kunnen als wij denken. Maar jullie weten ook..als het kriebelt..hou het maar eens tegen Dus..ik sprak er met niemand over,wou er ook niemand mee ambeteren,maar ik kreeg een groot probleem met mezelf.. Ik kon namelijk niet anders meer doen,dan denken aan zwanger zijn,s'morgens opstaan en het eerste waar ik aan dacht was,voel ik iets?maar het kon niet,ik had zoals altijd mijn nuva ring in. Het kwam uiteindelijk zover dat ik elke dag telde in mijn agenda'als ik vandaag zwanger zou zijn' zou ik over 40 weken op die datum bevallen! Maar er zat helemaal geen baby in mijn buik...!!??? Dus onbewust begon ik mij te keren tegen alles en iedereen,had geen zin meer om te lachen, geen zin meer om naar tv te kijken,geen zin meer om samen als gezin iets te doen, ik wou enkel en alleen maar horen dat we het toch nog eens zouden proberen, maar dat kwam niet! Ik deed alsmaar afstandelijk en dit allemaal onbewust,en toen..toen liep het bijna verkeerd natuurlijk. Op een dag werd ik wakker,moest ik gaan werken,moest pas om 9.00 uur beginnen en papa was thuis,hij deed zoals gewoonlijk normaal,maar met zijn ochtendhumeurtje was dat nogal lastig voor mij,en ik ben vertrokken,had geen zin in discussie's,geen zin in stomme woorden die er toch niet nodig waren,en ik was weg. Ik besloot wat vroeger te beginnen met werken en lag er ook niet wakker van. Even later kreeg ik telefoon van papa,en toen maakte hij mij wakker.. Ik was veranderd,ik kon hem natuurlijk niet zeggen dat ik nog eens een poging wou doen om opnieuw zwanger te worden,want hoe zou hij reageren?Wat wou hij?En ik wist wat hij wou,hij wou een zorgeloos leven leiden,de pijn vergeten,de pijn die we hebben proberen te omzeilen om toch nog iets van ons leven te kunnen maken. Maar ik,ik wou alleen over baby's praten en over jullie,mijn kindjes.. Aan de telefoon raakten wij er helemaal niet uit,het ging vankwaad naar erger en we begonnen mekaar schuldig te maken,dus na een werkdagje goed kunnen nadenken ging ik naar huis,en eens thuis..praten we over heel andere dingen.. Het probleem werd weer verschoven,en ik besloot het dan ook maar voor even met rust te laten en het opnieuw erover te hebben als de tijd rijp was. Maar wanneer kwam die?Ik wachtte daar natuurlijk op.. Op een zorgeloze zondag namiddag dook het probleem ineens weer op,en toen is de bom ontploft. We hadden helemaal geen oplopende ruzie,maar wel een felle discussie die ons ogen open trok. Ik wil zo graag dat kindje,papa ook..maar de angst,de pijn... Durven we dat nog?Kunnen we dat nog?Gaan we ons riskeren en als het mislukt hopen dat het allemaal ook weer goed komt tussen ons?! Allemaal vragen die wij onszelf moeten stellen. Uuiteindelijk weten wij het antwoord niet op de vraag als wij dit nog aankunnen, want niemand weet wat er van komt,hoe ik zal zijn,hoe papa zal zijn, maar we hebben beslist om het nog eens te proberen en hopen dat alles goed komt. Ik voel mij ondertussen al heel wat beter,en onze relatie is ook alweer stukken gegroeid. Of het ooit weer hetzelfde zal zijn,dat kan ik alleen maar hopen. Wij zien elkander graag en papa wil ook niet dat als ik het kindje niet krijg onze relatie daar dan ook zou stoppen,maar ik probeer nog liever 10 x dan dat ik bij iemand anders zou gaan,want dat is niet onze bedoeling. Wij willen ook niet via sperma van een ander werken,want dat zou nogal een domper geven op onze relatie.
Ondertussen is mijn nuva ring volledig verwijderd,en moet ik nu mijn natuurlijke maandstonden krijgen,en dan..dan gaan we er weer voor,en dan hoop ik dat jullie mij voor 1 keer van hierboven wat geluk kunnen toe gooien,want ik kan het goed gebruiken. Hopelijk duimt gans de wereld met ons mee,en kan ik eindelijk eens iets goeds komen schrijven. Ik zal jullie nooit kunnen vervangen,ik zal jullie nooit vergeten,ook niet het feit wat een inpact het heeft gegevn op ons leven. Hoe het ons zelf ons karakter en onze emoties zo heeft kunnen veranderen, hoe mij leven er nu uit ziet,dat had ik niet gedroomd toen ik nog puber was, maar je ziet..het leven loopt niet altijd zoals je het wilt,en misschien.. Misschien moet je wel een tegenslag krijgen,want dan open je pas je ogen, en zie je hoe de wereld in elkaar zit,en hoe je leven kan zijn. Mensen die ruzie maken over banale dingen,mensen die pijn hebben door dingen die je zelf veroorzaakt..wij hebben pijn en verdriet..nu..na al die tijd nog steeds even veel. Ik denk nog elke dag aan die dag,van allemaal even veel.. Hoe het was,wat een gevoel ik toen had.. Kindjes toch...Ik mis jullie kusjes mama
Hallo mijn lieve kleine engeltjes.. Zoals beloofd...hier ben ik weer terug om even iets te komen schrijven. Er is de afgelopen dagen nog niet zo heel veel speciaals gebeurd hoor. Gisteren heb ik moeten werken,en nadien kwamen tante Anja en pepe Nico Lynn en Kelly om een glaasje te drinken en een hapje te eten. Het was zoals altijd weer heel leuk om even samen te zitten en even bij te kletsen over de afgelopen weken. Normaal zitten wij redelijk veel tesamen,maar aangezien wij al elk weekend weg zijn geweest,was het er nog niet van gekomen. Met broertje Toby gaat alles heel goed. Hij zit nu in het derde kleuterklasje en gaat heel graag naar juf Inge. Ik ben ook blij dat hij heel wat beter kan spreken nu hij psychomotortiek krijgt,je voelt echt wel het verschil bij vroeger hoor. Hij gaat nu zo al een dik jaar naar Juf Annelies en Nele en ik moet zeggen,het was zeker geen slecht idee om hem zo vooruit te helpen. Hij heeft er deugd van ... Maar hij zal altijd een zorgekindje blijven,en we zullen er altijd moeten blijven achter zitten zodat hij altijd mee kan met zijn leeftijdgenootjes. Soms vind ik het zo zielig voor hem,dat hij iets minder kan en begrijpt dan andere kindjes. Het moet erg zijn als je niet goed begrijpt waar de juf het over heeft, maar ze zijn heel goed voor hem op school,en daar ben ik heel blij om. Wij zelf proberen ook elke dag zijn woordjesdie hij verkeerd zegt te verbeteren zodat hij ook goed onthoud dat het zo niet is,maar ook dat is heel moeilijk als je allebei moet gaan werken en bijna nooit thuis bent. In ieder geval hoop ik dat hij volgend jaar mee kan naar de grote klas,want dat zou voor hem heel veel pijn doen als zijn vriendjes in de grote klas op de grote speelplaats zitten en hij nog steeds in het derde kleuter zal moeten blijven zitten. Iedere mama zou dat heel erg vinden voor hun kind,en ook ik. Soms denk ik dat ook bij Toby iets niet goed gegaan is in de zwangerschap, maar eigenlijk is dat niet zo,het ligt gewoon aan hij zelf die een beetje minder goed functioneert voor zijn leeftijd. Ik kan mezelf uren en dagen en weken verwijten dat ons kind niet zo snel is in praten en wat dan ook,maar hij is er,hij is anders heel gezond en daar ben ik toch blij om. En hoe dan ook,hij is al heel wat verbetert en in zijn normen spreekt hij al als een advocaat. We zullen wel zien hoe hij het dit schooljaar vanaf brengt. En we zullen alles doen zodat hij gelukkig kan worden. Hij is ook heel wat flinker geworden,ik kan al eens wat meer doen met hem want hij heeft een periode achter de rug dat je nergens met hem moest gaan,want hij weende ook heel snel,is ook vlug op zijn teentjes getrapt... Maar nu word hij heel vlug groot,en je ziet en voelt dat wel. Hij gaat al alleen de school binnen,want mama moet dat niet meer doen hij voelt zich al te groot. En hoe groter hij word,hoe meer ik verlang naar een kleine baby. Ik denk dat iedere mama dat wel zo aanvoelt,want je moet je kleine baby laten opgroeien,en er word minder zorg aan.. Maar hoe groter ze worden,hoe groter de zorgen he... Ah ik ben zo blij dat ik mijn kleine Toby heb,hij kan zo verschrikkelijk lief zijn en opeens aan mijn arm wrijven en zeggen dat hij van mij houd. En mijn hartje breekt dan,hij is het allerliefste kind dat ik ken, ook al is hij van mij en zeggen ze eigen kind schoon kind, maar hij kan oprecht lief zijn ,zonder het te vragen en heel plotseling.. Ik ben trots op wat hij is en hoe hij is,ook al heeft hij een moeilijk en koppig karakter.. Hij zit nu naast mij en geloof mij..hij is schattig... Ik ga jullie nu moeten laten,want we gaan naar een filmpje kijken, zondag is rustdag e.. Dikke kus,jullie mama
