Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
31-05-2010
Maandag 31 mei 2010
Vandaag is de laatste dag van de maand mei,en morgen de eerste dag van de maand juni.. Een maand die voor mij altijd al een mooie tijd was,omdat mijn verjaardag daarin valt, die van jullie tamte ook.. Sedert vorig jaar is die maand nogal wat triestig geworden,en ben ik ook niet meer zo blij als die tevoorschijn komt. Ik voel het ook aan mijn manier van doen.. Afgelopen zaterdag was het de communie va neefje Baptiste,op zich had ik daar totaal geen problemen mee,want niks kon mij daar toe leiden dat ik zou emotioneel zijn. Maar toch is het gebeurd.. Toen we op het feest zaten en opa Ludo zijn muziek aan stak,en het liedje You re never walk alone van Elvis Presley zong,zat ik er ineens helemaal door. Tja..ik kon er helemaal niks aan doen,het liedje werd al verschillende keren op deze blog door Opa geschreven,en dan doet het mij inderdaad wel aan jullie denken. Toen ik begon stil te staan bij het liedje,en besefte dat dit het was,heb ik moeten lopen, en heel hard. Ik ben uit de tent gegaan,en ben binnen in tante Wendy haar huis gegaan,waar ik in alle rust en eenzaamheid kon huilen. Het moest er ineens weer eens uit.. Mijn nonkel heeft mij dan komen troosten,nam mij tegen zijn buik,en vroeg mij of het ging. Het idee alleen al dat iemand mij hielp,mij trooste met woorden en daden deed mij alweer helemaal ophelderen. Ik was blij met zijn kus op mijn voorhoofd,een teken van respect en liefde,en bezorgdheid. Ik vond het echt heeeeeeeeeeel lief,en was er ook gans de avond mee bezig dat hij zo bezorgd was. En ik kan er alleen maar meer respect voor hebben. Indertussen heb ik diezelfde avond nog de draad terug kunnen opnemen en terug normaal gaan doen,wat normaal dan betekent in die zin toch.. Ik heb nog gedanst,niet zo veel,maar toch een beetje gekjes,en heb mij dan nog geamuseerd. Beter of slechter kon de avond niet zijn. Het heeft Neefje Baptiste zijn feest helemaal ook niet verpest,want er zijn er maar weinig die het gezien hebben,want ik sta niet graag in de belangstelling. Gisteren was ik dan doodmoe,veel te laat in bedje gezeten,was wel 2u30 OF 3uur toen we in ons bedje zaten,en we zijn al elke week op trim geweest,wat nu een beetje zijn tol eist. Ik geraak dus al enkele dagen niet meer uit mijn bed. Ik ben ook nog steeds verkouden,en heb een droge hoest,het sleept al twee weken aan. Maar het gaat gewoon niet over. Vanaf woensdag heb ik dan ook weer mijn vrije dag,en zal ik dan ook weer meer kunnen schrijven. Tegenwoordig heb ik echt geen tijd meer,en als ik tijd heb is er altijd wel iets te doen. Maar ik houd mij aan mijn belofte ,en ik blijf altijd komen. Opa en Oma hebben vandaag een nieuwe fiets voor Toby gekocht,hij had een nieuwe nodig omdat zij hem graag zonder steunwieltjes zouden willen leren rijden,al denk ik dat hij er nog niet rijp voor is,toch willen we hem die kans nu al geven,omdat hij dan misschien eens een stapje voor kan zijn op zijn klasgenootjes. Ook ik heb nog iets in petto voor de komende weken,maar dat ga ik julliie nog niet verklappen, want het is maar voor na mijn verjaardag,en het is iets voor mijzelf. Iets dat ik al bijna een jaartje wil,en dat er nu eindelijk zal van komen. Omdat ik niemand op het verkeerde spoor wil brengen,neen hoor,ik ben niet zwanger, het is iets totaal anders,en het is iets persoonlijks,maar ik zal het jullie pas verklappen als het zover is. Enigzins ben ik niet blij dat het bijna mijn verjaardag is,vorig jaar heb ik die niet al te best gevierd,het was toen allemaal nog niet gebeurd,maar we wisten toen wel al dat het verkeerd zou lopen,al was de hoop er toen wel nog. Ik heb jullie foto in mijn zonneklep van mijn auto zitten,en telkens de zon fel begint te schijnen en de klep naar beneden doe,zie ik jullie,heb ik veel verdriet ook,en voel ik die tranen terug opkomen. Het is zo verschrikkelijk jammer dat ik van geen enkel van jullie kan genieten,en dat ik toch nog steeds met dat gemiste gevoel blijf zitten. Er is een groot deel van mijn leven en lichaam met jullie meegegaan naar hierboven,en dat deel zou ik zo graag terug krijgen,al was het maar voor even. Voor even terug gelukkig zijn. Ik weet en besef nu al dat ik jullie nooit meer zal terug krijgen,en jullie nooit zal kunnen vervangen, maar wil echt wel mijn leven terug van voordien. De Bren die met alles kon lachen en van alles kon genieten. De Bren die alles deed om verder te geraken in het leven,vol moed en enthousiasme. Die Bren is ergens wel verdwenen,en ik zoek ze wel hoor,maar ze komt er niet. En als ze kont,verdwijnt ze heel snel. Er zijn zoveel mensen in de wereld met heel veel verdriet,zoveel ongelukkige mensen, en ik..ik blijf bij de pakken neer zitten. Zou er iemand zijn die mij een antwoord kan geven op de vraag>zou mijn verdriet ooit een beetje leefbaarder worden? Ik zou het echt willen weten en mijn toekomst eens laten voorspellen. Ik zou zelfs dolgraag willen weten of ik ooit nog de kans,de durf en de moed zou vinden om ooit nog eens zwanger te geraken... Zelf ben ik er niet van overtuigd als ik zeg,dat het nooit meer zo zal zijn. Maar zelfs al zeg ik dat,is mijn twijfel bij allebei de antwoorden heel groot. Ik mis jullie nog elke dag evenveel,en ik ben er echt nog steeds kapot van dat dit allemaal zo gegaan is,gebeurd is.. Ik hoop dat jullie ons letterlijk en figuurlijk wat zonneschijn kunnen brengen, en voor ieder van onze familie een goede engel aan de hemel zijt. Ik weet dat jullie hier ergens zijn,en hoop dat jullie dit ergens wel kunnen begrijpen wat ik jullie elke week schrijf. Ik doe dit allemaal voor jullie en een klein beetje voor mijzelf,want zonder dit, zou het nooit lukken . Ik hou van jullie, mis jullie, heb nog nooit zoveel moeten missen.
Hallo mijn kleine kindjes, Ik ben er eindelijk eens geraakt,je dacht toch niet dat ik jullie vergeten was zeker? Neen hoor,Ik had het alleen een klein beetje druk op het werk,en ben s avonds pas heel laat thuis..Zoals nu.. En dan ben ik zo verschrikkelijk moe,en moet ik nog eten en douchen enzoverder.. Ik praat inderdaad niet veel meer over jullie omdat ik er dan natuurlijk problemen door krijg,maar ik denk wel nog elke dag aan jullie,en mijn verdriet is bijlange nog niet over hoor.Ik heb het zelfs heel moeilijke de laatste weken,ups en downs en zo, maar toch ga ik verder met mijn leven,hoe moeilijk dat ook is en zal blijven. Ik ben er van overtuigd dat ik een grote levensles heb ervaren,en op lange termijn zal dat wel goed zijn voor mijn levensweg. Toen het allemaal pas gebeurd was eind juni 2009 heeft iemand mij toen verteld dat ik beter zou gaan relativeren,en dingen anders zou bekijken. Ik zou dat toen nog niet ondervinden,maar dacht het toen wel al,maar nu maanden later en al bijna een jaar geleden...besef ik dat ik anders ben, en inderdaad beter kan relativeren. Ik trek mij de kleine akkefietjes in het leven niet meer zo aan,en doe verder met de serieuse dingen die het leven ons biedt. Ik kan ook niet zomaar meer gaan lachen om domme dingen zoals voorheen, wat ik dan wel weer jammer vind. En vroeger was ik dan weer heel vergevingsgezind,wat nu niet meer zo is. Mensen die mij verschrikkelijk veel pijn hebben gedaan de afgelopen maanden kunnen mij met niks meer bekoren en heb ik dan ook volledig uit mijn hart en leven gesloten. Ik neem geen voldoening meer aan mensen die er toen voor mij waren maar achteraf wel het mes in mijn rug hebben gestoken. Het zijn er niet veel,en gelukkig maar,maar er zijn er dus wel. Verder ben ik mijzelf heel bewust dat ik wel veranderd ben en dan nog in de positieve zin volgens mijzelf dan wel,ik ben volwassener geworden, en ik kan ook andere mensen hun verdriet over allerlei dingen beter begrijpen. Ik hoop dat ik voor anderen ook een luisterend oor kan zijn,zoals zij voor mij waren,al heb ik nooit om hulp gaan vragen naar iemand,er was wel altijd iemand die aan mij dacht... En dat vind ik zo lief van al die mensen. Er zijn ook mensen waar ik mee in ruzie ben gekomen,wat totaal niet mocht gebeuren, en toch zo is gegaan,die mensen wil ik dan weer mijn spijt tonen en hen zeggen dat het eigenlijk allemaal niet zo had hoeven te zijn,maar ik voel mij elke dag dan ook weer anders. Ik wil ook broertje Toby een beter jaar geven dan het afgelopen jaar,en ik hoop dat hij dat ook ondervind dat ik mij beter probeer te voelen en verschrikkelijk veel van hem hou,en dat ik goed besef dat hij voor mij de enige is. Ik voel zoveel liefde van hem,en geniet daar dan ook elke dag heel veel van. Alleen heeft hij wat achterstand opgelopen omdat ik niet genoeg met hem bezig was in de grote vakantie,maar daar heeft hij nu genoeg bijlessen voor, en de hulp die wij krijgen,is fantastisch,want je hoort en ziet het ook. Ik heb vandaag opnieuw mijn ganse verhaal over jullie verteld tegen mijn vriendin,die ik eigenlijk al een tijdje niet meer had gezien. En het deed weer deugd om over jullie te praten,weliswaar voelde ik alweer die tranen in mijn ogen en dat kropje in mijn keel,maar ik heb het kunnen verbijten,en maar goed ook.. Ik voel nog steeds die pijn als de dag zelf van elke bevalling. Ik vind het soms zo erg dat ik er nu nog altijd zo om kan huilen en soms zo belabberd ben van al die miserie,maar die is er nu eenmaal,en ik kan ze niet uit mijn leven verbannen.. Hoe dan ook,jullie zijn er ,en dat is het belangrijkste. Wat mijn boek betreft,is natuurlijk nog bijlange niet af,ik heb nu al 70 pagina s maar er komt alsmaar weer bij,en ik moet dan opnieuw kijken,pas het dan weer aan, en tegen dat ik het eindig,heb ik alweer vijf paginas bijgeschreven. Hoe dan ook houd het mij bezig,en zolang ik bezig ben,en blijf schrijven,gaat het mij goed. Eenmaal ik dat niet meer kan,zal het voor mij ook allemaal niet meer zo goed gaan. Zo,ik moet je nu laten,want ik ga wat tv kijken,papa roept
Tot gauw meisjes,ik hoop dat jullie mij niet te lang moeten missen, want ik heb het ook lastig dat ik er niet zoveel meer kan zijn,
Maar ik mis jullie nog elke dag,jullie zijn in mijn hart gegrift.. X X X JULLIE MAMA
Na een lange warme dag en een frisse douche ben ik hier dan maar eens weer om naar mijn lieve meisjes te komen kijken. Het zonnetje zal nu beginnen schijnen en de glimlachjes zijn weer op alle mensen hun gezichtje te zien,dat wil dan ook zeggen dat het voor mij weer drukke dagen zullen worden en weer van die pijnlijke voetjes zal hebben. Ik sukkel alweer een paar maanden al met mijn rug,en het ziet er naar uit dat het voor de rest van mijn leven zal blijven. Voortaan probeer ik dan ook wat minder mijn rug te belasten,maar als ik de winkel om de twee dagen moet verbouwen voor nieuwe collecties,zal dat ook niet goed gaan, dus ga ik al elke avond met een kromme rug naar huis en is de pijn eigenlijk niet te doen, toch besef ik dat dit een klein deeltje is van mijn prille zwangerschappen die ik van jullie heb overgehouden,dus kan ik niks anders dan er gewoon mee leven en weten dat ik dan nog steeds iets van jullie allemaal met mijn meedraag,lichamelijk dan. Ik ben de laatste tijd heel wat vergeten te vertellen,we hebben een nieuwe auto gekocht, omdat papa zijn auto wat sleet begon te krijgen,en wij geen zin meer hadden in zotte kosten,en ja hoor ik geef toe,om ons verdriet weer wat te compenseren hebben wij ons weer eens laten gaan,papa rijd weer in iets fris en moderns... Dus we zijn weer gesetteld dit jaar met aldus de nieuwe auto,nieuwe meubels en een nieuwe salon ,het is er zelfs weer eentje dat je nergens bijna vind, een home cinema salon,met van die bakjes om je chips in te leggen en een gaatje om je glas cola erin te zetten,mama kan haar buikje weer vullen En zo schrijf ik dan elke avond aan mijn boekje voor jullie,in mijn nieuw salonneke met alles dicht bij mij zodat ik het maar te grijpen heb. Sinds kort heb ik dan ook mijn haartje afgeknipt,ik dacht Brenneke,het wordt eens tijd voor een nieuwe look he... En dus ja..ik ben weer bijna de oude Bren,het enige wat nog ontbreekt is mijn karakter die dat duwtje nog steeds niet kan verwerken. Begin juni ga ik naar de dokter die mijn rug weer wat zal bijkraken,gelukkig bestaat die nog want anders kon ik wel thuis beginnen blijven,want zo erg is die pijn wel. Maar zoals gewoonlijk bijt ik door,en de ene dag gaat het ook wel wat beter dan de andere. Ik ben ook terug op mijn gewcht,na de bevallingen en de zovele zwangerschappen was ik al aardig wat bijgekomen en begon mijn buikje ook wel wat af te zien van al dat verdikken en verdunnen. Door niks te doen ,alles te blijven eten,en enkel en alleen verdriet te hebben ben ik alweer vijf kilo kwijt van mijn vetjes.. Dus ik kan wel alweer de straat op... Met broertje Toby gaat het voornamelijk goed,hij leert snel bij,en praat bijna als een volwassene, ze zijn er dan op school heel goed mee bezig,en dat merken wij dan ook. Vorige week zaterdag was hij samen met papa op bezoek bij zijn meme, en naar het schijnt kon hij dan ook geen minuut over jullie zwijgen. Hij is er nog altijd mee bezig dat hij jullie niet ziet,en nooit zal kennen. Het brak mijn hart toen ik hem hoorde vertellen hoe hij dacht dat jullie waren. Jullie neusjes bloeden en het kan niet stoppen,en jullie zitten in de wolken en de vliegtuigen mogen nu niet vliegen want anders zal hij tegen jullie botsen.. Ah..het is allemaal met zo veel fantasie gezegd,maar ik was zo blij ,maar ook zo verdrietig dat ik hem dat hoorde zeggen. Ik had hem nochtans niks over jullie verteld de afgelopen dagen,maar dat ventje hoort en ziet ook,en heeft ook heel wat beseft de laatste maanden.. Zo mijn meisjes,ik ga jullie nu moeten laten,want ik ga wat tv kijken, ik heb een grote verkoudheid en ik heb heel veel hoofdpijn nu..
Tot morgen of zo... Dikke kus aan jullie drietjes bye bye
Hallo mijn lieve kleine kindertjes, Ik heb een tijdje niet geschreven en mijn website ook even niet meer toegankelijk gemaakt voor de wereld. Ik weet niet waar ik kon beginnen met schrijven,en ik weet het nog steeds niet. Ik heb het inderdaad heel moeilijk de laatste dagen. Ik weet zelf niet waarom,door wat of wie,maar het is gewoon zo. Ik zou het ook liever anders zien,maar ik heb het niet kunnen voorkomen. Misschien is het omdat het nu allicht de periode zal zijn dat het een jaar geleden is, of misschien komt het door de stralende zon,en al die gelukkige mensen te zien. Of misschien krijg ik nu gewoon mijn klopke. Er is de laatste tijd ook heel wat gebeurd,die ik moeilijk en eigenlijk niet kan verteren. Zowel op werkvlak,als prive. Tussen papa en mij gaat het nog steeds goed,al hebben we wel nu en dan onze problemen omtrent jullie,waar we dan niet bij mekaar mee terecht kunnen. Op het werk doe ik mijn best,en meer kan en wil ik er ook niet over zeggen.
Het feit dat ik niet weet waarom ik de laatste dagen zo in mijn binnenste loop te mokken, kan ook zijn omdat mijn klopje nooit helemaal heeft kunnen door komen. Ze hadden mij verwittigd dat ik het rouwproces moest doorstaan,moest huilen, mezelf moest tijd geven om alles te verwerken,en dat heb ik niet gedaan. Ik neem het mijzelf kwalijk dat ik telkens zo vlug na elkaar zwanger ben geweest omdat ik mezelf dan de kans niet heb gegeven om het verdriet te plaatsen. Je kan het gewoon geen drie keer na elkaar doorstaan. Het gaat gewoon niet alles te verwerken en een plaats te geven. Hoe graag ik ook verder wil met mijn leven,ik geraak er niet. Ik geef ook toe dat ik nu pas te verwerken heb dat ik nooit geen broertje of zusje meer zal krijgen voor Toby. En met dat heb ik het heel zwaar. Nu en dan kan ik er goed mee omgaan om zwangere vrouwen te zien,maar sommige dagen, zoals vandaag is dat er gewoon te veel aan. Ik ging vandaag naar de winkel,kwam buiten en zag iemand die ik kende, niet bij naam,maar van zien,niet iemand waar ik een of andere band mee heb, en toen ik zag dat ze voor de derde keer zwanger was,dacht ik.. Ik kan dat niet zeggen dat ik er nog eentje bij wil,want het gaat bij mij niet. Ik kan er niet mee om dat gewoon niet gelukt is,dat het eigenlijk nooit zal lukken. En wat moet ik daarmee doen? Nochtans kan ik alles nuchter bekijken en besef ik dat ik er goed aan doe om het niet meer te wagen,maar die pijn blijft er natuurlijk wel. Ik weet eigenlijk niet of dat ik dat eigenlijk ooit te boven zal komen. Er hadden zoveel mensen vertrouwen in het feit dat ik een sterke persoon was en of ben,maar ik moet ze nu eigenlijk teleurstellen. Want ik ben niet sterk meer,ik kan niet meer vechten,en ben dat verdriet zo beu. Ik zie het goede niet meer in die kleine dingen waar ik vroeger wel het goede in zag. Maar ook dat zal ooit eens anders zijn zeker? Ik hoop het wel...
Ik wil er ook bij zeggen dat jullie niet hoeven te panikeren meisjes,mama slaat er zich wel door, het heeft alleen heel wat tijd nodig,en blijkbaar heeft het mij serieus geraakt.. Wat ik zelf nooit heb beseft is,iemand verliezen is hardverscheurend.. En vooral jullie dikke kus en tot gauw xxx
Hallo mijn allerliefste kleinste meisjes, Hier ben ik weer... Vandaag moedertjesdag,een heel leuke maar soms ook triestige dag. Je krijgt er als mama heel wat kadotjes van je kindjes,maar in ons geval missen wij dan ook altijd steeds weer die kleine kreetjes die wij van jullie zouden gekregen hebben als elk van jullie er zou geweest zijn. Ik heb mij vandaag heel sterk gehouden,en tot nu toe doe ik dat nog altijd. Ik heb in de loop van de namiddag wel ondervonden dat ik altijd maar weer jullie kettingetje rond mijn hals en het ringetje rond mijn ringvinger vasthield. Ik deed het niet met opzet,maar in mijn onderbewustzijn voelde ik dat ik nog even veel met jullie bezig ben in mijn achterhoofd. Maar ik vind het helemaal niet erg. Papa en ik hebben het natuurlijk vandaag wel over jullie gehad bij familie. Over het feit dat je dit nooit kan vergeten,en wij nog steeds heel veel verdriet voor jullie hebben. Dat het ons leven niet zo gemakkelijk heeft gemaakt,maar ons wel meer doet relativeren. In ieder geval hebben wij al heel wat moeilijke periodes achter de rug, maar vinden het wel heel sterk van ons zelf dat wij blijven voortdoen met wat we bezig zijn. Wij houden ons hoofdje in de lucht en blijven met beide voetjes op de grond staan. Het zal altijd wel eens bergaf gaan,maar zolang we de weg weten te vinden naar de oplossing ,komen wij er wel. We hadden het natuurlijk liever anders gezien,maar voor alles is er een reden,het antwoord op de vraag waarom het nu net ons zou overkomen zijn,zullen we wellicht nooit te weten komen, maar misschien is het beter dat we dit niet weten, en gewoon met de gedachte verder gaan dat God jullie hierboven nodig had om daar een beter leven te krijgen dan wij misschien voor jullie hier beneden konden geven. Ik vind het jammer dat ik als mama van jullie niks meer kan doen dan jullie een briefje schrijven,en dat ik enkel en alleen op papier kan vastleggen hoe veel ik wel van jullie hou. Maar ik weet heel zeker,dat ook dit een teken is van liefde,van respect en vertrouwen. Jullie vertrouwen erop dat ik steeds terug kom,en ik vertrouw erop dat jullie dit van mij apprecieren dat ik dit doe. Het is het enige wat ik voor jullie kan doen. En in alles wat ik doe,zullen jullie altijd in mijn gedachten blijven. Mijn kindjes,mijn engeltjes... Ik mis jullie Ik laat jullie nooit in de steek. Dank u voor deze mooie dag en de mooie herinneringen aan jullie. XXX
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Hoe gaat het hierboven?Met mama gaat alles redelijk goed. Eigenlijk kan ik best wel eens zeggen dat het eigenlijk goed gaat. Het loopt natuurlijk niet altijd en overal schitterend,maar ik voel mij de laatste dagen niet meer slecht. Ik heb in geen dagen meer negatief gedacht,en er is ook niks gebeurd die mij aanleiding zou kunnen geven om mij een mindere dag te geven. Op het werk gaat het ook redelijk goed. Ik trek mij niks meer aan van wat er rondom mij gebeurd en ik doe gewoon mijn werk. Weliswaar is er iets in mij dat zegt dat ik het vroeger beter had,en mijn vertrouwen in bepaalde collegas is nu ook helemaal verdwenen, en zal eigenlijk nooit meer hersteld geraken. Maar ik geef er ook niks om,want zij geven ook niet om mij. Ik zal nooit meer iets vertellen over jullie mijn meisjes tegen collegas dan kunnen ze dat ook zeker niet meer gebruiken. Jullie zijn er tenslotte niet geweest om van mijn leven een puinhoop te maken,niemand mag dan ook jullie naam gebruiken om het mij lastig te maken. Maar enfin,het is nu voorbij,alles is nu gebeurd,en nu ga ik gewoon elke dag werken met jullie in mijn gedachten,en doe ik alsof er nooit iets is gebeurd. Ik gedraag mij sterk,maar toon ook geen emotie meer. Diegene die er dan zo over denkt dat ik geen gevoel heb, kan maar beter naar zichzelf kijken,want ik kan mij niet laten gaan omdat jullie er niet meer zijn,ik moet er door,en dat weet iedereen. Ik zal altijd van jullie blijven houden,en zal jullie altijd heel erg missen, en niks of niemand kan mijn gevoel vervangen of wegnemen, en ik zou dat ook niet willen. Ik heb veel neegemaakt,maar heb er zeker en vast heel veel uit geleerd. En jullie...jullie hebben toch op zijn minst in mijn buikje mogen leven. Vraag me soms nog steeds af waarom dit alles is gebeurd. Erg he?
Beste bloglezertjes, Bij deze schrijf ik nu eens niet naar mijn kindjes,maar naar jullie toe gericht. De reden is simpel,ik heb net sinds juli 2009 ,toen ik de blog aangemaakt heb mjin statistieken eens bekekeen,en ik ben geschrokken. Echt waar en alleen maar in de positieve zin. Ik heb namelijk uit alle landen mensen die elke dag of toch gemiddeld drie keer per week mijn blogje komen lezen. Ik heb ook gekeken wie mijn site bekijkt,al weet ik niet persoonlijk wie dat is, maar mensen uit mijn omgeving,vrienden en familie,kennissen enzverder maar ook mensen uit het u z Leuven,mensen uit het katho,de school van geneeskunde ik ben daar zeer gelukkig om,ik dank iedereen dat ze mijn blogje willen lezen,dat ze mij steun hebben geboden en mij zo goed hierheen hebben geholpen. Niettemin zal ons verdriet blijven bestaan,en zullen wij nog vele traantjes laten, maar het doet ons beiden deugd dat jullie er voor ons zijn.
Al had ik graag mijn blogje afgesloten voor bepaalde mensen en met een code gewerkt,ik heb het niet gedaan omdat Yves dat niet wou,de blog moet toegankelijk blijven voor iedereen en daar heeft hij gelijk in. Ik ben trots op wat ik tot hier toe heb bereikt. Ook al heb ik nooit de bedoeling te schrijven naar jullie toe, toch verschiet ik ervan dat ik jullie nodig heb,dat ik toch zelf wil dat jullie mijn en ons verdriet mee lezen,op de hoogte blijven van ons bestaan,van ons leven na alles wat er is gebeurd. Bedankt voor alles,echt waar mensen,iedereen die dit leest, dankuwel voor het lezen en het vertrouwen. Jullie zijn mijn redding. Onze redding.. Mijn beste vrienden. Ik hoop jullie nog een tijdje te kunnen schrijven,en mijn verhaal binnenkort toch openbaarder te kunnen maken. Aarzel niet mijn blogje door te sturen aan familie en vrienden van jullie, wij zijn er graag voor iedereen. Ik moet van mijn blogje zelf nog meer mijn site gaan promoten bij andere mensen,maar iedereen die ik ken kent deze site al,misschien hebben jullie wel een idee,of kennen jullie wel iemand die interesse heeft in wat autobiografie van Brenneke. Dikke kus aan jullie allen, tot schrijfs xxxxxx
ps.kindjes,ik schrijf jullie morgen terug,hou van jullie,en voor eeuwig in mijn hartje
