Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
14-09-2009
MAANDAG 14 AUGUSTUS 2009
Hallo kleine meid,
ik kom direct nog eens schrijven,ik ga eerst de reacties gaan lezen die we van onze maatjes kregen, tot straks kleine meid. xxxxx
Aan al mijn vrienden familie,kennissen en collega's
Ik ondervind heel erg dat er mensen zijn met heel wat problemen en dan heb ik het niet over een verlies zoals bij ons, maar over echte problemen in relaties..werk..ziektes enzoverder.. Ik hoor overal in mijn omgeving wel een probleem,en velen zijn er helemaal kapot van dat zij problemen hebben. Ik kan niet zomaar over kleine akkefietjes praten,want bij ons is een akkefietjes het minste van onze zorgen. Hoe dan ook besef ik heel goed dat er mensen zijn die hun ganse leven moeten vechten om ergens te komen, dat er mensen zijn die hun relatie proberen stand te houden,dat er mensen zijn die ziek zijn en vechten voor hun leven, en dat noem ik dan alweer geen akkefietje. Ik geef om alle mensen die het nu moeilijk hebben en die heel graag van mij hun steun zouden krijgen, en die wil ik hen van harte gunnen en geven,al lig ik met mezelf in de knoop,probeer ik nog steeds een luisterend oor te zijn en mag iedereen met zijn probleem bij mij aan kloppen,dat is het minste wat ik voor jullie allemaal kan doen. Ik ben misschien niet meer Bren van vroeger,,of van 2-3 maand geleden,maar ik probeer terug de oude te worden,al zal dat nooit meer zo zijn,dat beseffen wij allemaal. Het enige wat ik aan jullie allemaal kan zeggen is;geloof in je zelf,doe wat je moet doen en ga vooruit. Iedereen kan zijn problemen oplossen en voor iedereen is er hoe dan ook iets positiefs weggelegd. Jullie hoeven niet te zitten wegkwijnen als er problemen zijn,zelfs wij doen dat niet.. Zadel jezelf niet op met schuldgevoelens,dat doet die ander ook niet voor jouw.. En aub ,maak jullie niet druk over kleine akkefietjes,er zijn zoveel grote dingen in je leven die nog moeten gebeuren,er zal nog heel veel leed zijn en misschien ook heel veel lief, laat jullie allemaal niet doen door deze boze gemene wereld,hij kan soms grof zijn,en soms heel pinlijk zijn maar jullie kiezen allemaal jullie eigen weg. Door alles wat je zelf beslist, kies je je eigen weg. Het lot bestaat niet,het ligt daar in jullie handen.. En hopelijk doet ieder van jullie er iets heel moois mee. Ik hoop voor iedereen iets positiefs te kunnen doen,want ik kan nooit terug doen,wat jullie voor mij gedaan hebben. Ik denk aan iedereen die mij nauw aan het hart ligt,en ik hou van iedereen hier. Nomaals dank u wellekes voor de lieve warme woordjes van elk van jullie.. En ik hoop dat ik mijn blogje kan verder blijven schrijven en van deze site een prachtig afscheid te kunnen maken van mijn kleine meisje,ik hoop dat zij hierboven jullie allemaal zal helpen,en dat zij van jullie houd,zoals ik dat doe. Zo moeder..zo dochter
mama is heel ziekjes.. Keelpijn,hoofdpijn,krampen in buikje,overgeefachtig..heb kortom beschreven,van alles last! Gisteren gaan werken,niet zo simpel als je ziekjes bent,maar toch een ganse dag volgehouden. S'avonds met broertje Toby naar de kermis,pepe Nico en tante Anja en de nichtjes Lynn en Kelly waren ook mee. Rond 22.30 u terug naar huis gekomen,waren allemaal heel moe en uitgeput. Vandaag heeft mama kunnen slapen tot 10.00 uur,ik ben nog steeds ziekjes.. heb deze voormiddag al overgegeven,een klein beetje maar.. Misschien ga ik straks naar oma en opa ,opa is hier nu even bij ons,hij passeerde in de omgeving en heeft langs gekomen. Voor de rest heb ik nog niet veel nieuws.. Mijn weekend is nog maar pas begonnen en eindigt alweer vanavond,dan heb ik ook geen tijd om verdriet te tonen of te hebben,alhoewel het mij altijd weet te treffen op een moment dat je het minst verwacht. We hadden het gisteren nog over jou,dat je een mooie baby was,en dat je zo op onze Toby lijkt. Raar hoe dat zomaar kan,terwijl je een compleet andere baby was,en je dan nog een meisje was. Ik hoop dat ik ooit nog een kans zal krijgen om te bewijzen dat ik nog een mama kan zijn voor een flinke dochter. Maar ik zal voor nu maar hopen dat ik toch een gezond kindje zal krijgen,en ook al is dat dan een jongen,gezond en goed zal al volstaan! Maar de droom blijft er wel in zitten,en nu met jouw verlies,mis ik toch een dochtertje in mijn leven. Eerst zwanger raken he meisje,en dan zullen we wel zien. In ieder geval,niks zal mijn verdriet weg nemen,het kan het alleen maar verzachten. ik zal je nu een beetje laten,mama voelt zich niet lekker,en ik zal maar een beetje rusten. dada kleine meid.. xxxx
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, de schuifelende voeten, nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw: het is voorbij. Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was en ook niet wat je betekende Ik zal nog altijd aan je denken we zullen samen door het stille landschap gaan. Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken, raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Hallo mijn kleine engeltje, Mama heeft vandaag een vrije dag genomen. Ik moest al een tijdje elke dag werken,maar omdat ik heel moe ben en nog niet veel gedaan heb in mijn huishouden,ben ik vandaag maar thuis gebleven. Broertje Toby heeft ook maar ene half dagje school vandaag,en dus komt dit goed uit! Ik heb een beetje buikpijn vandaag,waarschijnlijk zal ik mijn maandstonden krijgen en is het daardoor dat ik me niet zo lekker voel. Sinds ik geen anticonceptie meer gebruik heb ik heel pijnlijke maanden,en kan ik amper uit mijn bedje als het zover is.. Maar we kunnen er tegen hoor,niks aan te doen he.. Voor de rest gaat het vandaag redelijk goed met mij,ik heb net gans mijn huisje gepoetst en nu zit ik even te schrijven naar jou,straks Toby afhalen en dan een beetje eten en nadien de grote strijk van een weekje ver! Niet leuk,maar ook dit moet gebeuren. Papa moet maandag naar het ziekenhuis,hij is al sinds januari ziek,en na vele medicijnen geraakt hij er nog steeds niet door,dus zullen ze ene grondig onderzoek doen,en hopen dat er niks ernstigs maar toch iets uit de bus komt. Met tante Wendy gaat ook alles prima,en de kleine baby in de buik lijkt het ook goed te stellen. Voor de rest heb ik nog niks van nieuwtjes rondom onze familie.. Geen nieuws is goed nieuws hé zo,ik ga je nu laten,ik ga vertrekken om Toby en schrijf je vanavond dan wel nog eens terug dada xxxxxxxxx kusje,mama
ps Broertje Toby zei gisteren dat je dood was,en dat je nu in de lucht bent, het was cru gezegd,maar het kwam uit een kindermondje Hij denkt ook aan jou hoor..
Amai..al 74 dagen geleden en lijkt alsof het gisteren was Misschien niet voor anderen,maar voor mij wel. Ik heb een goede dag achter de rug,heb goede puntjes voor mijn winkel en dat bewijst dan ook nog maar eens dat ik toch nog sterk bezig ben. En dat mijn verdriet en verlies mij niet tegen de grond heeft geduwd. Al moet ik zeggen en toegeven dat ik nu en dan toch deprie ben, maar wat niet wilt zeggen dat ik depressief ben. Het is een groot bangelijk woord,maar het schrikt mij niet af. Sowieso moet ik de depressieve dagen toch te boven komen. Ik heb vandaag ook tegen mijn regiomanager verteld dat ik het héél moeilijk heb met de ochtends.Ik sta op en moet onmiddellijk in die dagelijkse sleur geraken. En op dat moment zakt mijn wereld heel even in elkaar,en moet ik echt wel knokken om op te staan,en voor die spiegel gaan staan en zeggen; Bren dit is je dag,je moet er door! En dan verzet ik mijn gedachten op wat die dag allemaal moet gedaan zijn, en dan kan ik er door komen. Als ik niks heb gepland,en helemaal alleen ben op dat moment,en ik niet moet gaan werken, dan ben ik gans de dag verdrietig.. Zoal het liedje op mijn blog jouw ook weet te vertellen is,dat ik dit gevecht moet proberen te winnen,maar dat ik het echt niet kan. Ik probeer jou echt wel een plaatsje in mijn hart te geven,om het daar te laten verder bestaan,en het verdriet toch enigzins een positief gevoel te geven. Ik moet het gewoon leren aanvaarden dat mijn kleine dochtertje niet bij mij is. Dat ik je om medische redenen en om je eigen bestwil heb laten gaan. Later zal ik misschien zeggen,dat ik er goed heb om gedaan,maar nu kan ik het niet zeggen en wil ik het ook niet horen. Het zijn voor mij heel eenzame dagen,en ik verlang echt wel naar de mooie dingen in mijn leven. Ik vind het zo jammer dat ik zo jong al dit grote verdriet moet aan kunnen,en dat ik er nog zo lang zal moeten leren mee omgaan. Kan iemand hem dat eigenlijk inbeelden dat dit zo verschrikkelijk lastig is. Het laat mij geen moment met rust,het heeft mij getekend voor de rest van mijn dagen. Ik ben toch heel blij dat ik voor jou deze herinnering heb gemaakt,en dat het eigenlijk zonder besef heel goed is gelukt om mijn verlies op deze manier bekend te maken,en te delen. Ik heb dus inderdaad verborgen talent. Hoe je het ook draait of keert,ik had het liever niet moeten schrijven. Er kruipt enorm veel tijd en moed in deze site,maar al de tijd die ik hieraan besteed had ik aan jou kunnen besteden,met je badje en je flesjes en misschien je aparte ritueeltjes. Gelukkig vinden we elkaar terug op deze site. En denk maar niet kindje dat ik alleen aan je denk,opa en oma zijn er nog steeds niet over en denken nog heel veel aan jou. Je was hun kleinkindje en je blijft voor ons allemaal dat kleine Zoë'tje....
Ik wil ook nog de mensen bedanken om mijn site telkens te komen lezen, ook al hebben ze geen woorden voor ons,een simpel woord kan ons hartje minder doen bloeden. Ik heb veel steun aan jullie allemaal gehad,en nu nog.
En aan mijn kindje dit nog;ik mis je en je bent voor eeuwig in mijn hartje, niemand kan je vervangen,en ik zal je ook niet laten vervangen. Je bent misschien de kleinste bewoner in mijn hartje,maar je hebt de grootste plaats gekregen. Ik hoop dat ik dit ooit te boven kom,maar wil je zeker nooit vergeten,en ik vermoed dat dit ook nooit kan gebeuren.
Voor de mensen die zich afvragen of wij bezig zijn voor een derde telg... Ja hoor,maar het zal ook niet zo vlug gaan,en heb mezelf voorgenomen dat het ook niet vlug hoeft te zijn. Geforeerd kan alleen maar slecht zijn voor ons en voor die mogelijke derde wonder.. Hoe dan ook was vorige week mijn eisprongetjes week,of het aangepakt zal zijn weten we pas op 19 september,maar ik reken er niet op. Trouwens ze kunnen mij al niet meer teleurstellen,oh als het maar dat is wij hebben al tegenslagen gehad,en kunnen dat wel aan hoor. Als ik op mijn gevoel afga,dan denk ik dat er nog geen wondertje groeit in mij.
Aan de mensen die zwanger zijn; proficiat met jullie zwangerschap,geniet er van nu het kan. Let op wat jullie doen,platte rust is rusten! En denk nooit negatief! Voor de hoogzwangeren onder diegene die ik ken.. Een vlotte bevalling toegewenst zonder complicaties.. Zorg voor jezelf,en bewonder jullie kleine telg van zodra hij/zij er is.. En geloof mij,het is een wonder! Het zal jullie allemaal 1 voor 1 een goede bezorgde mama maken, en het zal jullie leven voor goed veranderen. Je zal je iegen vleesje en bloed laten opgroeien en je zult er zoveel liefde van krijgen. En als jullie ooit denken,oh neen;wat nu? Denk dan aan mij,en je zult zien,dat je niet kan missen wat je straks of nu in je armen sluit. Het verwacht zo veel zorg en energie,en jullie en ook ik als mama kunnen die energie aan!
groetjes Brenda
p.s Zoë , zorg voor de andere engeltjes en zorg vooral voor mama en papa en broertje Toby Ik kijk naar je op! Welterusten mijn sterretje
Mama is er terug.. Hoe gaat het hierboven meisje? Met mama gaat het vandaag redelijk tot goed. Gisteren naar de kermis geweest met broertje Toby en tante Kimmie. Het was heel leuk voor Toby,en voor ons eigenlijk ook wel.. Het was de eerste keer dat hij op de botsauto's had gezeten,en hij was er na de eesrte rit al volledig weg mee. Hij deed het niet om te spelen,want zo is Toby wel,hij is zo gefascineerd door het rijden van en met auto's, dat hij ook elke detail aan de botsauto's bekeken heeft. Hij heeft op alles wel dubbel zo veel kunnen zitten,en na een uurtje of twee zijn we dan maar terug naar huis gegaan. Bij het aankomen aan mama's autotje zat er natuurlijk een briefje tussen mijn ruitenwissers. Ik dacht eerst oh neen,een boete.Maar toen bleek er iemand tegen mijn wagen gereden te hebben. En ben ik dan maar naar de politie gegaan om het aan te geven. Ik heb ook geen chance hé dit jaar.Je zou beginnen denken dat wij voor het ongeluk zijn geboren. Vorige week reed er iemand tegen papa zijn alfa en nu tegen mijn punto'tje. In ieder geval is het al bij al niet zo heel erg,maar het is nooit niet leuk als er iemand tegen rijd hé. Deze week zullen we hem dan ook herstellen,zo dat hij er weer een beetje beter uit ziet. Vandaag moest mama werken,en zoals vorige week elke dag. Ik was heel moe,met zaterdag zo uit de bol te gaan,moest ik het vandaag natuurlijk wel bekopen. Ik was geen kat waard,maar heb er toch in gevlogen,ik kon ook niet anders. ¨Papa is thuis gebleven,hij was nog steeds heel ziek deze morgen,en kon amper iets eten. Ik vermoed dat hij een beetje ziek is bovenop zijn katertje van gisteren. In ieder geval,we hebben ons wel geamuseerd,voor die ene keer sinds twee maanden. Ik ben blij dat er eens een positieve dag in ons donkere leventje zat. Ik hoop voor jou dat het hierboven wat meevalt,als er al dan niet iets bestaat waar jij naar toe bent gegaan. Ik ben heel blij dat ik jou bij de andere babytjes heb laten liggen,zo ben je niet alleen,en weet ik dat je niet zal treuren. Ik heb vandaag iets raars gedacht,het klinkt heel onvolwassen,maar toch zal ik eerlijk zijn,en misschien zijn er nog mensen die zich dat afvragen,en het niet durven zeggen,maar;als er ooit een tijd komt dat ik ook kom te sterven,dan hoop ik dat ik jou terug zal zien,en dat je nog steeds dat babytje bent,en ik hoop dan,dat jij mij nog kent. En dat je nog weet,dat ik jouw mama ben. Het is natuurlijk iets raars om te zeggen,maar ik ben er van overtuigd dat jonge mama's zoals ik dit wel eens kunnen denken.En ik ben er eentje van die het echt wel durf te zeggen. Ik ga vanavond vroeg slapen,ik ben zo moe,dat ik bijna geen tv zal zien vandaag. We zijn net van tafel,en Toby is net gaan slapen. Zo,ik schrijf je morgen dan terug. Slaapwel klein engeltje,zie je wel dat ik jenooit zal vergeten. Mama zorgt voor jou,elke dag. X mwaah ik hou van je kindje
Mama en papa zijn gisteren een stapje gaan zetten met papa zijn werk. Er waren twee collega's die hun verjaardag samen vierden. Het legde er voor aan dat we heel vroeg thuis zouden zijn,helaas draaide het anders uit en hebben we verlegd van locatie. We zijn naar de ruitere geweest,en het was er heel tof. We konden allebei eens onze gedachten verzetten,en hebben dan ook heel wat gedronken, iets wat mama nooit doet. Je kunt je dan wel voorstellen hoe we thuis gekomen zijn. Mama is al niet gewend van drinken,en ik kreeg dan nog een fles witte wijn voorgeschoteld. Uit beleefdheid heb ik die dan maar helemaal uitgedronken. Vandaag voelt dat ook dan maar minder leuk aan. Papa geraakt zijn bedje niet uit,en mama moest deze morgen al om broertje Toby, van slapen kwam ook al niet veel in huis. Deze middag ook geen rust,want we gaan met Toby naar de kermis. 'Tante 'Kimmie gaat ook mee. En ik vermoed dat papa niet zal mee gaan en kunnen we het hem kwalijk nemen,nee he kindje. Ik ben al blij dat wij ons even geamusseerd hebben,en dat is het voornaamste! Ik moet wel toegeven dat ik heel even een zwak momentje had deze nacht,ze speelden ons liedje, van jij en ik,je weet wel waar je altijd hevig op stampte in mijn buikje. Ik heb er dan ook heel erg op gedanst,en gehoopt dat je mama zag Ik weet anders nog niet veel geschreven vandaag omdat mijn dagje nog maar begonnen is, en mama is heel erg moe. Ik zal mij dan maar gaan klaarmaken voor als Kimmie komt,en dan gaan we naar de kermis. Ik schrijf je vandaag nog wel terug. Mijn kleine meid,ik mis je nog altijd heel erg,de gedachte dat ik jou nu echt wel kwijt ben, doet mij elke dag heel veel pijn en leed aan. Mijn leven zal toch ooit wel weer rozegeur en maneschijn zijn zeker? Het enige wat ik je op dit moment kan zeggen is;ik vond je zo een prachtige baby, met je mooie oogjes zoals papa en Toby had je een mooie meid geworden. Je bent en blijft mama's mooie prinsesje,of je nu bij ons bent of bij de sterretjes. De hemel heeft er vast en zeker een prachtige ster bij
Ik had al weer een lastige dag vandaag.. Huilen,hartje luchten,huilen mensen zien die nog van niks wisten,meningen horen.. huilen en huilen.. Eens thuis gekomen direct de douche in en dan ..relaxen onder dat warme water en boem..huilen als een klein kindje. Zie ik dat nu zo verkeerd is,of is iedereen nu plots zwanger? Ik heb er zo veel moeite me dat ze allemaal zo zijn hé,zij kunnen er natuurlijk niks aan doen he, dat weet ik ook wel,maar ik wou ook dat ik je in mijn buikje had,of in mijn armen. Ik wil gewoon dat vreugde vol moment nog eens meemaken,ik wil je zo graag nog eens voelen. Ik mis je zo vershrikkelijk erg,ik kan me niet anders uitdrukken vandaag; ik wil gewoon mijn baby terug!! Ze mogen mij alles afnemen,maar aub geef me mijn kindje terug.. Het doet mij zo veel verdriet aan en ik kan het niet plaatsen. Ik kan het niet verwerken,en ik kan het niet aanvaarden. Maar toch zal ik een manier moeten vinden om een 'normaal ' leven op te bouwen. Ik ben wel onder de indruk van al de mensen die om mij geven. Die mij op hun manier willen steunen,en mij raad willen geven,en mij dan ook een hart onder de riem willen steken. Ik trek mij recht aan die mensen. Maar hoe warm hun handjes ook zijn,ze kunnen mij nooit dat kleine mensje terug geven, en ze kunnen dat leeg gevoel die bij achterblijft niet herstellen,en dat is dan iets wat mama helemaal alleen moet doen. Ik heb natuurlijk papa en broertje Toby,maar dan nog..elk verdriet verwerk je alleen op je eigen manier. ik ga nu een beetje eten, tot later kleine meid kusje van je papa en broertje dada
mama heeft gisteren niet geschreven,ik was heel moe en heb het zeer druk voor t moment. Maar dat laat niet weg dat ik aan u denk. Iedere minuut dwarrel je door mijn hoofdje,en denk ik er aan ..dat jij nu bijna zou geboren worden in 'normale ' toestand. Ik heb moeite met al die nieuwe winterkleertjes voor de babytjes die ik zie passeren,en vooral nu de bevallingsdatum nadert ook met de zwangere mensen rondom mij. Maar die mensen kunnen er ook niks aan doen he?! Het blijft wel knagen,dat wel.. Mama zou nu heel dik zijn,en ik zou als eerste bevallen ook tussen de zwangere meisjes die ik ken. Maar ah..gun hen alle geluk toe! Het doet gewoon een beetje pijn,das al! Er zullen geloof ik nog meerder momenten komen waarin ik het moeilijk zal krijgen. Nu moet ik anderen zien genieten van hun buikje,maar straks ook van hun babytje. En ik..ik blijf over met een gebroken hartje,en een leeg gevoel,die eigenlijk altijd maar meer en meer doorkomt. Het overspoelt mij met tranen en machteloosheid.. Niemand kan eigenlijk mij een beetje begrijpen,en dat is wel jammer,want zo kan ik mij ook moeilijk uiten ook. Hoe kan ik uitleggen wat ik voel,als niemand het kan begrijpen. Alleen jij en ik Zoë kunnen weten wat wij hebben doorstaan,en welke band wij toen al hadden. Alleen jij en ik weten wat we die nacht hebben gevoeld. Goh meisje toch..herinner jij je die nacht nog? Je was toen heel evig in mijn buikje,je schopte erop los hoor,dat kun je wel zeggen. En eigenlijk ben ik hen daar allemaal dankbaar dat mijn verdoving niet werkte,zo had ik tijd om je te voelen en op ene bepaald moment je los te laten,ieder moment dat ik je voelde kon ook het laatste moment zijn van je bestaan. Ik kan het mar niet geloven,het is echt wel een nachtmerrie voor mij. Er alleen maar over schrijven,doet me zoveel pijn. Ik hou van jou meisje en voor altijd
Vandaag Toby zijn eerste schooldag,hij was al wakker van 7uur en riep al heel snel naar mama. Ontbijten stond voor hem niet weer op het programma,zoals altijd heeft Toby geen zin in boterhammetjes. Dus kreeg hij zijn boterhammetjes mee in een zakje naar school! Hij heeft niet geweend,en zijn oogjes fonkelden als hij zag dat de school terug open was. Mama had een raar gevoel,maar was toch blij dat hij alweer wat structuur in zijn jonge leventje krijgt. 2 maanden vakantie is voor onze Toby niet goed,hij heeft dan alles naar zijn zinnetje, en mag dan elke dag naar opa en oma,of naar zijn tantes,en daar doen ze alles wat zijn hartje verlangd. Natuurlijk als hij stout is,dan krijgt hij wel eens tegen zijn voetjes,maar school gaan is anders hé. Hij had zijn nieuwe boekentas mee van Cars,en een kussen voor in de klas van Cars. Hij was dolgelukkig om deze mee te nemen. Mama verliet hem al vrij snel,omdat ook ik terug aan het werk moest. Ik had wel tijd genoeg om Toby af te zetten,maar blijven hangen aan de school is niet voor mij weggelegd. Hij wuifde mama goeiedag,en ging op zijn bankje zitten,tot alle kindjes er waren. Deze avond krijg ik te horen dat hij deze middag niet warm heeft gegeten op school, hij had dus dieboterhammetjes van deze morgen deze middag opgegeten,en zo had de juf gedacht dat hij dus toch niet warm moest eten op school. Ocharme broertje Toby,die heeft daar nu zo moederziel alleen zitten eten. Ook zijn nieuwe trui is niet meegekomen naar huis,waarschijnlijk hangt hij nog in school, alhoewel hij verteld dat hij het gegeven heeft aan een ander kindje,ja hoor hij zou durven. Vorig jaar ruilde hij van alles met zijn vriendjes. Nu zit ik hier te schrijven,voel mij een beetje raar,misschien wel een beetje emotioneel, ik kan het niet uitleggen hoe ik me voel. Het gedacht dat Tobytje daar nu al zijn trui kwijt is en dan nog niks gekregen heeft van warm middagmaal ligt nogal op mijn maag,ik heb de laatste tijd moeite met dingen te verwerken,ook al valt er niks te verwerken hé. Ik weet het niet..misschien een beetje deprie .. Ah ja het zijn moeilijke dagen voor mij,en ik kan het ook niet verklaren waarom. Bij de minste dingen huil ik,en nochtans heb ik behalve op het werk niet echt een probleem. Mijn verwerkingsproces draait wat anders uit dan ik verwacht heb. Ik kan niet makkelijk aanvaarden wat er is gebeurd,en bij de minste dingen denk ik dan ook dat ik een slechte mama ben. Ook met Toby heb ik dat gevoel.En zeker nu hij in de regen zonder trui naar zijn tante is gegaan deze avond. Alsof hij geen kleren aan had vanmorgen. Ah ja ,ik weet het,maak je er niet druk om Bren,maar toch... Alles blijft op mijn maag liggen. Ik verlang toch tegen dat we een paar maanden verder zijn,misschien dat alles dan wel weer beter gaat, en ja sommige zeggen dat mijn gevoel die ik nu heb,zo zal blijven.. Dan kan ik er maar zit op zeggen;ik kan daar niet lang mee lopen,het is echt heel zwaar. Uw kindje verliezen,....het is niet te onderschatten,en vooral ook,omdat je leven dan toch nog verder gaat. Misschien ben ik te vroeg gaan werken,of misschien word ik depressief? ik weet het niet,maar waarom heb ik het nu ineens zo zwaar? Ja natuurlijk kun je het niet vergelijken met in het begin,dan is alles nog vers en zo,en dan huil je ook nog veel meer, en kan je nauwelijks praten,en wil je zo veel mogelijk slapen,maar nu heb ik nog steeds dat leeg gevoel. Dat gevoel van onmenselijk te zijn,ik huil ook zo vaak,en zo veel. Ik mis ook de woordjes van de mensen,alsof zij jouw al vergeten zijn. Ik denk gewoon dat de mensen denken dat wij jou al vergeten zijn,en dat wij al terug een nieuw leven aan het opbouwen zijn,maar dat is niet zo. Wij worden dagelijks met jouw geconfronteerd,wij willen dat ergens ook wel blijven doen. Ik weet alleen niet,of ik het zal blijven volhouden om die pijn te verbijten, waarom blijft dat ook zo verschrikkelijk veel pijn doen? Waarom gaat dat niet een beetje weg?Ik zal je zeker niet vergeten als de pijn iets lichter zou zijn hoor, ik wil alleen een beetje menselijker worden. Ik moet al zo veel verbergen als ik in de winkel sta,ik moet elke dag lachen,en elke dag mensen horen klagen en zeuren. En dan nog moet ik er staan,voor alles en iedereen. Maar eigenlijk zou ik het liefst van al roepen en tieren dat het niet meer gaat,en dan houd mijn verstand mij tegen, want ik weet..dat ik het wel aan kan,en dat ik een sterk karakter heb,maar ik kan gewoon niet alles aan. En ik hoop dat ik mijzelf de kans zal geven,dat als het komt,dat ik het niet meer aan kan,dat ik het dan ook opgeef. Want zoals iedereen wel kan beseffen,het is geen gewone materie wat wij hebben meegemaakt. Het is een hel waar wij doorgaan,en wij weten niet eens of ons leven ooit nog normaal zal worden. Waarom ik? Waarom mijn kleine meid? Hadden ze jou gegeven aan mij,dan hadden ze nu zo geen miserie met mij,en dan heb ik het over Godje hé. Maar ja,klagen heeft geen zin,ze hebben mij nu al alles afgenomen,niks kan mij nu nog gelukkig maken. Ik zal het moeten doen met de kleine dingen in het leven.
Vandaag een druk dagske achter de rug.. Nieuwe verkoopstertjes die niks kunnen,en alles is voor mama hé.. Voor de rest ging alles goed hoor,ik heb geen slechte reacties gekregen,was er eigenlijk wel een beetje bang voor na vorige week,maar het is allemaal goed verlopen vandaag. Ik ben wel héél moe en ga vroeg slapen,want het is een drukke week. Morgen terug school voor broertje Toby,hij zit net in zijn bedje. Hij weende omdat het terug wat vroeger is dat hij er in moet,maar anders is hij s'morgens niet uitgeslapen. Ik hoop dat hij dan morgen niet weent,als hij ziet dat hij niet meer naar juf Corine moet,maar naar juf Carine.. Ik zal hem weer met een klein hartje af zetten. Ik moet nu wel even slikken als ik er aan denk dat er alweer een schooljaar start ,en eigenlijk in dit schooljaar ging jij geboren worden. Ik heb het daar dan ook héél moeilijk mee,en denk morgen nog veel erger.. We kunnen niks anders doen dan onze gedachten verzetten en doorgaan hé meisje. Had jij maar.. Kon ik maar.. Maar dat gaat niet kleintje.. Jij zal er nooit meer zijn en ik zal je nooit naar school kunnen brengen mijn traantjes rollen hoor
tot later lieve schat en weet en vergeet nooit;dat mama en papa van jouw houden en jou heel erg missen. Er gaat geen dag voorbij tot morgen
Hallo, we zijn net terug van kimmie haar mama's café,we gaan papa zijn 30 ste verjaardag daar vieren. papa krijgt een nieuwe voordeur he,weliswaar nog een twee maandjes papa verjaart op 26 oktober he en op 24 oktober vieren we dat allen samen met een hapje en een drankje. Vandaag is er anders niet zoveel gebeurd,we hebben wel een nieuwe salon gekocht. een home cinema relax ,drie zetels aan elkaar en dan nog een relax apart. Het zal mooi zijn hoor! Nu terug beetje sparen he voor weer nieuwe goestjes... zo,ik zal je laten,ik schrijf je morgen dan wel weer
Denk niet dat wij dit niet verkeerd vinden. je was het schattigste deeltje van mijn leven tot zo ver, maar jij en ik wisten dat er een storm van kwam.. Dat het serieus kwam Moest ik nu denken aan jou of aan onszelf? had ik nu moeten nadenken voor je mijn leven verliet? voor ik de bevalling liet inleiden? Ik moest zeker weten voor ik die deur dicht deed. Ik heb nagedacht voor mijn liefde voor jou,voor de herrinneringen voor alles wat jij en ik samen hebben gedeeld want eens ik de beslissing nam,was ik al halverwege en kon ik niet meer terug
er was waarschijnlijk een plaatsje in de wereld war je liever had geweest dan hier boven.. Ik had je graag gekend lieve meid.. Je lag zo vredig in mijn armen,ik denk ook dat je opgelucht bent heengegaan. Hier was je dan,dat was jij,in een wereld zo groot en vrij Hier lag je dan in mijn armen,een plaatsje waar je hoorde. Waar wij allen op gewacht hebben. Maar er was geen bonkje van je hartje Het was een nieuwe wereld,een nieuwe start vol nieuwe mensen die je hadden willen kennen. Ze hielden allemaal van je ,ook al was je er maar even.
maar alsjeblieft Zoë,vergeef mij van alles wat ik deed,we konden niet anders het voelt voor mij nog steeds aan alsof we die dag waren. Het kan nu alleen maar vervagen. Maar voor mij ben je nog steeds mijn eeuwige dochtertje je bent de enige die ik altijd zal willen,en ik zal altijd meer van jou houden dan ik ooit van een ander zal kunnen doen. Ik kan niet stoppen met denken aan jou,en geloof mij maar ieder woord die ik neerschrijf is de waarheid.
Mama kon je gisteren niet schrijven,ik ben vroeg beginnen met werken, en gisteren avond moest ik nog om broertje Toby en daarna ben ik gaan slapen. Ik heb een zeer lastige en moeilijke week achter de rug.. De reacties van de mensen maken het mij niet erg makkelijk. Sommige mensen reageren heel cru op ons verlies,en begrijpen nu en dan ook niet dat hun reactie overbodig is of zelfs heel kwetsend. Ik probeer het achter mij te gooien,en er niet te veel over na te denken, maar toch heb ik een traantje gelaten . Ik kan er niet mee om dat mensen soms zo harteloos zijn. Ik heb heel veel verdriet,en dat moeten zij toch verstaan? Ze denken zij allemaal dat ik een miskraam heb gehad,en dat zou het vor hen allemaal moeten goed praten,maar dat is het niet.. En zo ja..heb ik dan nog mijn winkel met allemaal nieuw personeel die niet mee werkt,ik moet dan ook alles zelf gaan doen,zij kunnen het niet, willen het waarschijnlijk niet kunnen ,en als ik ze dan allemaal even apart bij mij roep, dan begrijpen ze nog niet waarover ik het heb. Dus je ziet,leiding geven terwijl je in een soort van depressie zit,is niet zo simpel, het is enorm hard om alles aan te kunnen en dan nog thuis je leven te kunnen leiden. Nu en dan van je dan in een soort dipje,en het is dan aan mij om me zo snel mogelijk te herpakken. Ik heb over twee weken aan afspraak met mijn bazinneke,ik vermoed dat ze mij wil spreken over hoe het nu met mij gaat en of ik de winkel nu al terug kan leiden al voorheen. Ik doe mijn uiterste best alleszins om dezelfde Brenda te zijn als voorheen,maar ja ik ben wel anders of voordien. Ik kan minder snel tevreden zijn,ben ook harder geworden in bepaalde opzichten. En kan ook niet meer tegen mensen die alsmaar klagen bij de minste akkefietjes. Ik ben ook ongeduldiger geworden,maar maakt dat dan een minder goed mens van mij?ik dnek het niet. In feite kan ik alleen maar zeggen dat het mijn emotionele kant een stuk doorzichtiger heeft gemaakt,en dat ik bij de minste dingen die mij te veel worden een traan laat,en zo snel mogelijk die traantjes laat verdwijnen om dan zo snel mogelijk terug te kunnen doorwerken. En voor de rest ben ik nog steeds de 'oude'. Ik hoop gewoon,en daar voor heb ik heel veel schrik,dat ik niet in een zware depressie terecht zal komen. Want hoe geraak je daar dan uit. Maar in feite,als ik het al op voorhand zeg;zal er wel niks gebeuren he? Verdriet is denk ik heel normaal na deze ganse gebeurtenis en ons grote verlies. Ik moet gewoon leren aanvaarden dat ik een rouwproces doormaak,en ik moet die ook de kans geven om te rouwen,zoals de dokter ons zegt,dit mag je niet over slaan,en volgens mij ,sla ik het zeker niet over. Want als ik het verdriet even over sla,weet het mij altijd op een of andere manier te treffen. Het pakt mij terug op momenten dat ik het niet verwacht. En nu deze week..had het mij beet,ik was een ganse week depressief,en heb heel veel gehuild! En enkel en alleen meisje,omdat ik jouw toch zo mis,en altijd maar schuldgevoelens krijg door reacties van mensen. Ik weet wel beter,maar toch... Ik hoop dat sommige weten wat het voor mij is om om jouw niet meer te voelen en te kennen.
Gisterenavond ben ik er niet meer aan toe geraakt je te schrijven. Tante Heidy is langsgekomen samen met je nichtjes Lynn,Lisa marie en Marie julie... Ik kreeg te horen dat opa heel verdrietig is de laatste tijd..dat hij waarschijnlijk nu pas beseft.. als hij met de kleinkinderen ravot dat ook jij daar kon bij zijn. Dat hij jou niet zal zien opgroeien,dat hij geen opa kan voor je zijn. Ik begrijp dat opa hier héél erg verdrietig over is,ook wij denken daar veel aan als we ergens zijn,of thuis..onze kleine meid kon hier nu geweest zijn. En op dat punt,moeten wij ons dan sterk houden en zeggen;het had niet mogen zijn! Ik hoop dat ook opa ergens een manier vind om zich daar over te zetten, ook al is het niet simpel,en ook al denk je er veel aan.. We kunnen niet anders dan doorgaan met ons leven en natuurlijk ben ik er het hart van in dat ik zo iets moet schrijven, maar wat moet ik ?Ik heb het ook héél erg moeilijk,en .. ik zou ook de klok willen terug draaien maar helaas ligt dat niet in mijn macht,en moet ik met de rest die overschiet verder leven. Het klein beetje geluk die misschien nog op onze weg ligt oprapen en er mee door doen. Niemand zal jouw plaats innemen,jij bent onze tweede telg,jij bent onze dochter! Jij had het moeten zijn die hier nu in mijn armen lag,niet een ander babytje..
Ook nichtje Lynn had gisteren een moeilijk moment..ze begon heel hard te wenen.. Lynn beseft héél goed wat wij kwijt zijn..Ook wat zij niet heeft mogen kennen. Ik hoop dat Lynn ergens wel haar verdriet weet te plaatsen,niemand heeft gezegd dat het makkelijk ging zijn,maar je moet er leren mee omgaan. Ik begrijp dat als kind het helemaal anders ligt,en zij natuurlijk alle steun zal nodig hebben. Zij stelt zichzelf vele vragen;waarom verliest tante Bren haar kindje,als een ander er niet kan voor zorgen en zij juist wel hun kinderen krijgen.. Ah Lynn..we weten allebei wel hoe de wereld in elkaar zit he meisje.. Zo gaat het nu eenmaal,wij kunnen in ons leven heel veel beslissingen nemen, en dat bepaalt dan onze weg in het leven,maar héél veel dingen gebeuren om dat 'God' dat beslist. En alles heeft zo wel zijn redenen hoor!
Ik hoop Lynn,dit is dan naar jou gericht,dat je u zelf noch je mama niet kwalijk neemt dat je ons engeltje Zoë niet hebt kunnen zien. Je zou er waarschijnlijk niet goed kunnen mee omgaan,en het zou voor jou misschien gevolgen hebben. Zoë zag er in het echt een heel mooie baby uit,ze zag iets donkerder omdat de huid nog moest dikken (zoals wij het zeggen.) Ze had tien vingertjes en tien teentjes..ze was volmaakt! Ja ik weet het Lynn,zoals jij het zegt;ze was een wezen ,ja inderdaad. Maar ze mocht niet leven,het werd haar niet gegund. Probeer je erover te zetten,wij moeten dat ook doen ,huil als je wil huilen, het kan deugd doen, het zal je opgelucht doen voelen,krop niks op..dat is niet goed voor je. En als je vragen hebt,of iets wil zeggen,weet dan dat tante er ook voor je is. Je hoeft niet bang te zijn dat je tante zal pijn doen..ik huil ook elke dag voor mijn meisje en of jij nu er bij zit of niet,jij hebt alle recht van huilen meid! Ze was ook jouw nichtje. Ik wil je enigzins bedanken,dat ik na twee maanden toch nog kan zien dat er nog velen zijn die rouwen om mijn meisje..het is een rare dankuwel,maar oprecht! Ik denk gewoon dat jij veel steun en moed zal nodig hebben,als ik zo zie hoe je er mee omgaat. Vergeet niet meisje,dat dit een grote tegenslag is in ons leven die we moeten proberen te overwinnen. En in de eerste instantie is het ook wij die de hele slag moeten zelf slaan,je hoeft niet als er bij oma Rita een baby is,er niet om te kijken,dat babytje weet niet wat er met ons gebeurd is,en is ook een andere baby dan die van ons. Maar ik begrijp je reactie,dat je het sommige mensen niet kan gunnen,en dat is enkel en alleen Lynntje,omdat jij nog in een rouwproces zit,voel je zeker niet schuldig,want ik weet zeker,dat Zoë in de wolkjes aan jou denkt, en zij ergens op een manier zou willen duidelijk maken dat zij ook van jou houd,zoals jij van haar doet. Zij zal je in de toekomst wel helpen met een of ander teken. Zij zal hopelijk er voor zorgen dat wij allemaal toch ergens een beetje geluk kunnen vinden in ons ongeluk. En ook wij kunnen nu en dan eens naar boven kijken en haar herinneren. Welkom Lynn in de volwassen wereld.. Hou je sterk,en als er iets is..je weet mij wonen ,kent mijn website en mijn gsm nummer just do it!
Je bent vandaag 2 maandjes oud!! een dikke proficiat lieve meid! Ik heb gans de dag aan je gedacht. (zoals elke dag natuurlijk),maar vandaag nog iets meer. De gedachte dat je vandaag om 11.50uur zojuist 2 maanden geleden in mij armen lag,doet veel... Het maakt mij nog een beetje meer verdrietiger,dan ik al was. De laatste dagen heb ik het emotioneel zwaar te verduren. Is dat nu omdat ik iets meer naar de bevallingsdatum nader.. ik weet het niet..
ik zal straks verder schrijven,papa is net thuis.. dada
Hallo lieve engel ik ben net wakker,ik heb de laatste tijd zo van die enge dromen,en dan denk ik bij mezelf..hoort dit nu bij mijn verwerkingsproces want dat hoor je vaak van mensen die rouwen. Gisteren kon ik wel gillen!Het uitschreeuwen dat ik er even genoeg van heb om in deze donkere wereld te leven. Er zijn zoveel mensen die hun kinderen verliezen op later leeftijd,er zijn mensen die zelfmoord plegen, er zijn mensen die een ongeluk tegen komen,en er zijn mensen die ziek worden..en ik .. Ik vraag me dan af hoe lang hun verdriet dan aansleept. Ik weet ook wel dat het niet van vandaag op morgen zal verdwenen zijn,maar die ups en downs maken het mij zo moeilijk. Ik voel me dan zo anders dan anders.Alsof ik ontwaak in een droom. Nu en dan sta ik op en voel ik me rotslecht,en dan loop ik naar de keuken,kijk naar de kalender en zie dat we augustus 2009 zijn, en dan zeg ik bijmezelf;shit,ik heb het niet gedroomd,het is echt.Ik ben echt wel mijn kleine meid kwijt. Gisteren avond ging ik wel met een goed gevoel gaan slapen,het deed deugd in mijn bedje te kunnen kruipen zonder angstgevoel. Zonder verdriet,zonder schuldgevoelens,het was anders dan anders,ik kon in slaap geraken zonder te huilen. Zonder stil te staan bij de feiten. Maar dan deze morgen dan weer dat opstaan,was weer zo eenzaam,zo ellendig,en dan moet ik weer de dag gaan starten met een lage moed. Ik moet gaan werken,ik moet zoveel doen vandaag,maar ah ..er komen wel dagen aan dat ik me weer beter zal voelen. Misschien een klein beetje plezier zal maken en even zal vergeten in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Het is alsof ik me nu heel even terug slechter voel dan enkele weken geleden. Het is morgen op de kop 2 maand geleden,en eigenlijk kan mijn verdriet nu maar beter worden dan toen,want toen kon ik amper lachen en spreken,nu kan ik al onder de mensen hun ogen komen,maar toch.. Het valt mij aan wanneer ik het niet denk dat het er aan komt,en het gaat weg,wanneer ik het niet besef Het zal mij eeuwig weten te treffen,op tijden dat ik het juist niet verwacht,en het zal helen wanneer ik het ook niet zie. En heel misschien,kan ik dan terug genieten van een mooi leven,die nu nog voor me ligt. Ik hoop dat ik jou nooit zal vergeten,maar dat ik kan rouwen op een andere manier. En dat ik zonder schuldgevoelens kan aan je denken,en tegen mijzelf zeggen;bren,dit was de beste oplossing! Want meisje,jij weet niet hoe zeer dit mij aangrijpt,hoe erg het me pijn doet,en niemand kan dat ook weten, dat weten alleen wij als mama en papa hoe wreed deze wereld wel kan zijn,en hoe totaal onverwachts het lot kan uit de hoek komen. Hoe de wereld de mensen kan pijn aanrichten,en waarom? Waarom is de eeuwige vraag hé,waarom nu juist jij? Ik had je zo lief gehad,en had zo graag met jou in mijn armen iedereen verwacht.. En straks komt de tijd eraan,de bevallingsdatum ...ik had moeten hard werken om jou op de wereld zetten, ik had veel moeten zuchten en kuchten,maar helaas,heb ik dat al mogen doen,maar om een andere reden. Ik hoop alleen,dat het mij alleen maar sterker kan maken naar de toekomst toe, en dat het mij niet kan schaden..Dat ik er wel door kom,hoe dan ook. Ik mis je mijn kleine engel,ik hoop dat jij jouw wegje hebt gevonden daar ergens, en als je daar ergens bent,geef mij dan ooit eens een teken,dat jij ook aan mij denkt! hou van je XXX
hallo lieve Zoë, zoals je hoort staat er nu ook een muziekje op de site (voor de bloglezers zet jullie speekers aan aub) Ik heb geen al te goeie eerste werkdag achter de rug,ik ben net uit verlof en moest er vandaag voor de eerste keer terug aan de slag. Ik had deze morgen bezoek van een vriendin Vanessa ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje ik was verrast haar te zien,en zij had mij ook nog niet gezien sinds de bevalling. Ze hebben allemaal schrik om mij de eerste keer te zien omdat ze niet weten hoe ik of zij zelf zullen reageren. En dat is heel logisch,wie weet huil ik,wie weet loop ik weg, en wie weet..wat moeten ze zelf zeggen als ze mij zien. Geen probleem,ik had geen moeite met haar bezoekje. Het enige wat ik had was;ik had het verschrikkelijk lastig om niet te huilen,en in een opwelling van emoties heb ik toch mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde opeens dat intens verdreit terug opkomen,en kon amper een woord nog zeggen. Toch was ik blij dat ik toch iets kon vertellen over jouw,en heb ik ook op die manier nog eens mijn hartje kunnen luchten. Deze middag had ik dan toevallig een klant in de winkel,waarvan haar zoontje,ik schat een jaar of 6 misschien wel minder, een ziekte heeft,waarvan niemand weet wat het eigenlijk is,en wat ze er kunnen aan doen. Nu ja waar het eigenlijk op neer komt,was dat die mevrouw ten einde raad is met haar zoontje,en zij mogelijk haar kindje kan verliezen. De emoties kwamen uiteindelijk alweer op,en ik had het zeer moeilijk,maar toch heel veel respect voor die dame. Ik kan uiteindelijk ook erg medeleven in haar situatie,ook al is haar zoon een levend mens,en kent zij hem al veel langer dan ik jouw Zoë heb gekend,en heeft ook zij een verleden met haar kind. Toch voelde ik alsof ik in haar schoenen stond,of zij in de mijne,enkel de leeftijd is een verschil. Zij moet ook elke week aanhoren dat ze niks vinden,en zij niks kunnn doen voor haar kindje. Ik kon enkel zeggen dat er nog hoop is,en dat ze moet blijven vechten ,voor zichzelf,het kind en haar huwelijk. Met dat feit alleen al zat ik een beetje dieper in de put. Deze middag kwam er dan een oud collega van mij binnen in de winkel.(Annelies) Ze is zwanger,wist van mijn zwangerschap,vroeg mij of ik al vele kilo's bij was gekomen. Ze kon het niet weten,en nam het haar zeker niet kwalijk,maar al snel kwam het zweet bij me op en voelde ik de grond een beetje meer wegzakken onder mijn voeten. Al heel snel heb ik in het kort mijn verhaal gedaan,ik kreeg steun en zag verdriet in haar blik, waarvoor dank,maar begreep heel goed dat zij er niks kon aan doen,dat ook zij niet wist dat ik bevallen was, en zij dus ook niet haar steun toen kon betuigen.Je kon het niet weten he Annelies.Heb aub geen schuldgevoelens. Ik gaf haar de naam van onze website,en ze heeft dan ook een sms geschreven met haar steun. Die staat nu bij ons gastenboekje geschreven. Na deze dag vol herinneringen,en bezoekjes had ik uiteindelijk amper kunnen werken,maar toch was ik blij met ze te zien. Helaas tegen de avond zat ik erdoor,ik huilde en was depressief. En nu ik thuis ben,ben ik blij dat ik eindelijk eens alleen ben,en kan schrijven,en dan tot rust komen. Ik ga nu wat tv kijken,tot morgen lieve meid En zoals je weet,ik hou van jou en ik mis je elke dag
en kunnen we het hem kwalijk nemen,nee he kindje.
