Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
31-08-2009
Maandag 31 augustus 2009
Hallo mijn lieve engeltje,
Vandaag een druk dagske achter de rug.. Nieuwe verkoopstertjes die niks kunnen,en alles is voor mama hé.. Voor de rest ging alles goed hoor,ik heb geen slechte reacties gekregen,was er eigenlijk wel een beetje bang voor na vorige week,maar het is allemaal goed verlopen vandaag. Ik ben wel héél moe en ga vroeg slapen,want het is een drukke week. Morgen terug school voor broertje Toby,hij zit net in zijn bedje. Hij weende omdat het terug wat vroeger is dat hij er in moet,maar anders is hij s'morgens niet uitgeslapen. Ik hoop dat hij dan morgen niet weent,als hij ziet dat hij niet meer naar juf Corine moet,maar naar juf Carine.. Ik zal hem weer met een klein hartje af zetten. Ik moet nu wel even slikken als ik er aan denk dat er alweer een schooljaar start ,en eigenlijk in dit schooljaar ging jij geboren worden. Ik heb het daar dan ook héél moeilijk mee,en denk morgen nog veel erger.. We kunnen niks anders doen dan onze gedachten verzetten en doorgaan hé meisje. Had jij maar.. Kon ik maar.. Maar dat gaat niet kleintje.. Jij zal er nooit meer zijn en ik zal je nooit naar school kunnen brengen mijn traantjes rollen hoor
tot later lieve schat en weet en vergeet nooit;dat mama en papa van jouw houden en jou heel erg missen. Er gaat geen dag voorbij tot morgen
Hallo, we zijn net terug van kimmie haar mama's café,we gaan papa zijn 30 ste verjaardag daar vieren. papa krijgt een nieuwe voordeur he,weliswaar nog een twee maandjes papa verjaart op 26 oktober he en op 24 oktober vieren we dat allen samen met een hapje en een drankje. Vandaag is er anders niet zoveel gebeurd,we hebben wel een nieuwe salon gekocht. een home cinema relax ,drie zetels aan elkaar en dan nog een relax apart. Het zal mooi zijn hoor! Nu terug beetje sparen he voor weer nieuwe goestjes... zo,ik zal je laten,ik schrijf je morgen dan wel weer
Denk niet dat wij dit niet verkeerd vinden. je was het schattigste deeltje van mijn leven tot zo ver, maar jij en ik wisten dat er een storm van kwam.. Dat het serieus kwam Moest ik nu denken aan jou of aan onszelf? had ik nu moeten nadenken voor je mijn leven verliet? voor ik de bevalling liet inleiden? Ik moest zeker weten voor ik die deur dicht deed. Ik heb nagedacht voor mijn liefde voor jou,voor de herrinneringen voor alles wat jij en ik samen hebben gedeeld want eens ik de beslissing nam,was ik al halverwege en kon ik niet meer terug
er was waarschijnlijk een plaatsje in de wereld war je liever had geweest dan hier boven.. Ik had je graag gekend lieve meid.. Je lag zo vredig in mijn armen,ik denk ook dat je opgelucht bent heengegaan. Hier was je dan,dat was jij,in een wereld zo groot en vrij Hier lag je dan in mijn armen,een plaatsje waar je hoorde. Waar wij allen op gewacht hebben. Maar er was geen bonkje van je hartje Het was een nieuwe wereld,een nieuwe start vol nieuwe mensen die je hadden willen kennen. Ze hielden allemaal van je ,ook al was je er maar even.
maar alsjeblieft Zoë,vergeef mij van alles wat ik deed,we konden niet anders het voelt voor mij nog steeds aan alsof we die dag waren. Het kan nu alleen maar vervagen. Maar voor mij ben je nog steeds mijn eeuwige dochtertje je bent de enige die ik altijd zal willen,en ik zal altijd meer van jou houden dan ik ooit van een ander zal kunnen doen. Ik kan niet stoppen met denken aan jou,en geloof mij maar ieder woord die ik neerschrijf is de waarheid.
Mama kon je gisteren niet schrijven,ik ben vroeg beginnen met werken, en gisteren avond moest ik nog om broertje Toby en daarna ben ik gaan slapen. Ik heb een zeer lastige en moeilijke week achter de rug.. De reacties van de mensen maken het mij niet erg makkelijk. Sommige mensen reageren heel cru op ons verlies,en begrijpen nu en dan ook niet dat hun reactie overbodig is of zelfs heel kwetsend. Ik probeer het achter mij te gooien,en er niet te veel over na te denken, maar toch heb ik een traantje gelaten . Ik kan er niet mee om dat mensen soms zo harteloos zijn. Ik heb heel veel verdriet,en dat moeten zij toch verstaan? Ze denken zij allemaal dat ik een miskraam heb gehad,en dat zou het vor hen allemaal moeten goed praten,maar dat is het niet.. En zo ja..heb ik dan nog mijn winkel met allemaal nieuw personeel die niet mee werkt,ik moet dan ook alles zelf gaan doen,zij kunnen het niet, willen het waarschijnlijk niet kunnen ,en als ik ze dan allemaal even apart bij mij roep, dan begrijpen ze nog niet waarover ik het heb. Dus je ziet,leiding geven terwijl je in een soort van depressie zit,is niet zo simpel, het is enorm hard om alles aan te kunnen en dan nog thuis je leven te kunnen leiden. Nu en dan van je dan in een soort dipje,en het is dan aan mij om me zo snel mogelijk te herpakken. Ik heb over twee weken aan afspraak met mijn bazinneke,ik vermoed dat ze mij wil spreken over hoe het nu met mij gaat en of ik de winkel nu al terug kan leiden al voorheen. Ik doe mijn uiterste best alleszins om dezelfde Brenda te zijn als voorheen,maar ja ik ben wel anders of voordien. Ik kan minder snel tevreden zijn,ben ook harder geworden in bepaalde opzichten. En kan ook niet meer tegen mensen die alsmaar klagen bij de minste akkefietjes. Ik ben ook ongeduldiger geworden,maar maakt dat dan een minder goed mens van mij?ik dnek het niet. In feite kan ik alleen maar zeggen dat het mijn emotionele kant een stuk doorzichtiger heeft gemaakt,en dat ik bij de minste dingen die mij te veel worden een traan laat,en zo snel mogelijk die traantjes laat verdwijnen om dan zo snel mogelijk terug te kunnen doorwerken. En voor de rest ben ik nog steeds de 'oude'. Ik hoop gewoon,en daar voor heb ik heel veel schrik,dat ik niet in een zware depressie terecht zal komen. Want hoe geraak je daar dan uit. Maar in feite,als ik het al op voorhand zeg;zal er wel niks gebeuren he? Verdriet is denk ik heel normaal na deze ganse gebeurtenis en ons grote verlies. Ik moet gewoon leren aanvaarden dat ik een rouwproces doormaak,en ik moet die ook de kans geven om te rouwen,zoals de dokter ons zegt,dit mag je niet over slaan,en volgens mij ,sla ik het zeker niet over. Want als ik het verdriet even over sla,weet het mij altijd op een of andere manier te treffen. Het pakt mij terug op momenten dat ik het niet verwacht. En nu deze week..had het mij beet,ik was een ganse week depressief,en heb heel veel gehuild! En enkel en alleen meisje,omdat ik jouw toch zo mis,en altijd maar schuldgevoelens krijg door reacties van mensen. Ik weet wel beter,maar toch... Ik hoop dat sommige weten wat het voor mij is om om jouw niet meer te voelen en te kennen.
Gisterenavond ben ik er niet meer aan toe geraakt je te schrijven. Tante Heidy is langsgekomen samen met je nichtjes Lynn,Lisa marie en Marie julie... Ik kreeg te horen dat opa heel verdrietig is de laatste tijd..dat hij waarschijnlijk nu pas beseft.. als hij met de kleinkinderen ravot dat ook jij daar kon bij zijn. Dat hij jou niet zal zien opgroeien,dat hij geen opa kan voor je zijn. Ik begrijp dat opa hier héél erg verdrietig over is,ook wij denken daar veel aan als we ergens zijn,of thuis..onze kleine meid kon hier nu geweest zijn. En op dat punt,moeten wij ons dan sterk houden en zeggen;het had niet mogen zijn! Ik hoop dat ook opa ergens een manier vind om zich daar over te zetten, ook al is het niet simpel,en ook al denk je er veel aan.. We kunnen niet anders dan doorgaan met ons leven en natuurlijk ben ik er het hart van in dat ik zo iets moet schrijven, maar wat moet ik ?Ik heb het ook héél erg moeilijk,en .. ik zou ook de klok willen terug draaien maar helaas ligt dat niet in mijn macht,en moet ik met de rest die overschiet verder leven. Het klein beetje geluk die misschien nog op onze weg ligt oprapen en er mee door doen. Niemand zal jouw plaats innemen,jij bent onze tweede telg,jij bent onze dochter! Jij had het moeten zijn die hier nu in mijn armen lag,niet een ander babytje..
Ook nichtje Lynn had gisteren een moeilijk moment..ze begon heel hard te wenen.. Lynn beseft héél goed wat wij kwijt zijn..Ook wat zij niet heeft mogen kennen. Ik hoop dat Lynn ergens wel haar verdriet weet te plaatsen,niemand heeft gezegd dat het makkelijk ging zijn,maar je moet er leren mee omgaan. Ik begrijp dat als kind het helemaal anders ligt,en zij natuurlijk alle steun zal nodig hebben. Zij stelt zichzelf vele vragen;waarom verliest tante Bren haar kindje,als een ander er niet kan voor zorgen en zij juist wel hun kinderen krijgen.. Ah Lynn..we weten allebei wel hoe de wereld in elkaar zit he meisje.. Zo gaat het nu eenmaal,wij kunnen in ons leven heel veel beslissingen nemen, en dat bepaalt dan onze weg in het leven,maar héél veel dingen gebeuren om dat 'God' dat beslist. En alles heeft zo wel zijn redenen hoor!
Ik hoop Lynn,dit is dan naar jou gericht,dat je u zelf noch je mama niet kwalijk neemt dat je ons engeltje Zoë niet hebt kunnen zien. Je zou er waarschijnlijk niet goed kunnen mee omgaan,en het zou voor jou misschien gevolgen hebben. Zoë zag er in het echt een heel mooie baby uit,ze zag iets donkerder omdat de huid nog moest dikken (zoals wij het zeggen.) Ze had tien vingertjes en tien teentjes..ze was volmaakt! Ja ik weet het Lynn,zoals jij het zegt;ze was een wezen ,ja inderdaad. Maar ze mocht niet leven,het werd haar niet gegund. Probeer je erover te zetten,wij moeten dat ook doen ,huil als je wil huilen, het kan deugd doen, het zal je opgelucht doen voelen,krop niks op..dat is niet goed voor je. En als je vragen hebt,of iets wil zeggen,weet dan dat tante er ook voor je is. Je hoeft niet bang te zijn dat je tante zal pijn doen..ik huil ook elke dag voor mijn meisje en of jij nu er bij zit of niet,jij hebt alle recht van huilen meid! Ze was ook jouw nichtje. Ik wil je enigzins bedanken,dat ik na twee maanden toch nog kan zien dat er nog velen zijn die rouwen om mijn meisje..het is een rare dankuwel,maar oprecht! Ik denk gewoon dat jij veel steun en moed zal nodig hebben,als ik zo zie hoe je er mee omgaat. Vergeet niet meisje,dat dit een grote tegenslag is in ons leven die we moeten proberen te overwinnen. En in de eerste instantie is het ook wij die de hele slag moeten zelf slaan,je hoeft niet als er bij oma Rita een baby is,er niet om te kijken,dat babytje weet niet wat er met ons gebeurd is,en is ook een andere baby dan die van ons. Maar ik begrijp je reactie,dat je het sommige mensen niet kan gunnen,en dat is enkel en alleen Lynntje,omdat jij nog in een rouwproces zit,voel je zeker niet schuldig,want ik weet zeker,dat Zoë in de wolkjes aan jou denkt, en zij ergens op een manier zou willen duidelijk maken dat zij ook van jou houd,zoals jij van haar doet. Zij zal je in de toekomst wel helpen met een of ander teken. Zij zal hopelijk er voor zorgen dat wij allemaal toch ergens een beetje geluk kunnen vinden in ons ongeluk. En ook wij kunnen nu en dan eens naar boven kijken en haar herinneren. Welkom Lynn in de volwassen wereld.. Hou je sterk,en als er iets is..je weet mij wonen ,kent mijn website en mijn gsm nummer just do it!
Je bent vandaag 2 maandjes oud!! een dikke proficiat lieve meid! Ik heb gans de dag aan je gedacht. (zoals elke dag natuurlijk),maar vandaag nog iets meer. De gedachte dat je vandaag om 11.50uur zojuist 2 maanden geleden in mij armen lag,doet veel... Het maakt mij nog een beetje meer verdrietiger,dan ik al was. De laatste dagen heb ik het emotioneel zwaar te verduren. Is dat nu omdat ik iets meer naar de bevallingsdatum nader.. ik weet het niet..
ik zal straks verder schrijven,papa is net thuis.. dada
Hallo lieve engel ik ben net wakker,ik heb de laatste tijd zo van die enge dromen,en dan denk ik bij mezelf..hoort dit nu bij mijn verwerkingsproces want dat hoor je vaak van mensen die rouwen. Gisteren kon ik wel gillen!Het uitschreeuwen dat ik er even genoeg van heb om in deze donkere wereld te leven. Er zijn zoveel mensen die hun kinderen verliezen op later leeftijd,er zijn mensen die zelfmoord plegen, er zijn mensen die een ongeluk tegen komen,en er zijn mensen die ziek worden..en ik .. Ik vraag me dan af hoe lang hun verdriet dan aansleept. Ik weet ook wel dat het niet van vandaag op morgen zal verdwenen zijn,maar die ups en downs maken het mij zo moeilijk. Ik voel me dan zo anders dan anders.Alsof ik ontwaak in een droom. Nu en dan sta ik op en voel ik me rotslecht,en dan loop ik naar de keuken,kijk naar de kalender en zie dat we augustus 2009 zijn, en dan zeg ik bijmezelf;shit,ik heb het niet gedroomd,het is echt.Ik ben echt wel mijn kleine meid kwijt. Gisteren avond ging ik wel met een goed gevoel gaan slapen,het deed deugd in mijn bedje te kunnen kruipen zonder angstgevoel. Zonder verdriet,zonder schuldgevoelens,het was anders dan anders,ik kon in slaap geraken zonder te huilen. Zonder stil te staan bij de feiten. Maar dan deze morgen dan weer dat opstaan,was weer zo eenzaam,zo ellendig,en dan moet ik weer de dag gaan starten met een lage moed. Ik moet gaan werken,ik moet zoveel doen vandaag,maar ah ..er komen wel dagen aan dat ik me weer beter zal voelen. Misschien een klein beetje plezier zal maken en even zal vergeten in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Het is alsof ik me nu heel even terug slechter voel dan enkele weken geleden. Het is morgen op de kop 2 maand geleden,en eigenlijk kan mijn verdriet nu maar beter worden dan toen,want toen kon ik amper lachen en spreken,nu kan ik al onder de mensen hun ogen komen,maar toch.. Het valt mij aan wanneer ik het niet denk dat het er aan komt,en het gaat weg,wanneer ik het niet besef Het zal mij eeuwig weten te treffen,op tijden dat ik het juist niet verwacht,en het zal helen wanneer ik het ook niet zie. En heel misschien,kan ik dan terug genieten van een mooi leven,die nu nog voor me ligt. Ik hoop dat ik jou nooit zal vergeten,maar dat ik kan rouwen op een andere manier. En dat ik zonder schuldgevoelens kan aan je denken,en tegen mijzelf zeggen;bren,dit was de beste oplossing! Want meisje,jij weet niet hoe zeer dit mij aangrijpt,hoe erg het me pijn doet,en niemand kan dat ook weten, dat weten alleen wij als mama en papa hoe wreed deze wereld wel kan zijn,en hoe totaal onverwachts het lot kan uit de hoek komen. Hoe de wereld de mensen kan pijn aanrichten,en waarom? Waarom is de eeuwige vraag hé,waarom nu juist jij? Ik had je zo lief gehad,en had zo graag met jou in mijn armen iedereen verwacht.. En straks komt de tijd eraan,de bevallingsdatum ...ik had moeten hard werken om jou op de wereld zetten, ik had veel moeten zuchten en kuchten,maar helaas,heb ik dat al mogen doen,maar om een andere reden. Ik hoop alleen,dat het mij alleen maar sterker kan maken naar de toekomst toe, en dat het mij niet kan schaden..Dat ik er wel door kom,hoe dan ook. Ik mis je mijn kleine engel,ik hoop dat jij jouw wegje hebt gevonden daar ergens, en als je daar ergens bent,geef mij dan ooit eens een teken,dat jij ook aan mij denkt! hou van je XXX
hallo lieve Zoë, zoals je hoort staat er nu ook een muziekje op de site (voor de bloglezers zet jullie speekers aan aub) Ik heb geen al te goeie eerste werkdag achter de rug,ik ben net uit verlof en moest er vandaag voor de eerste keer terug aan de slag. Ik had deze morgen bezoek van een vriendin Vanessa ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje ik was verrast haar te zien,en zij had mij ook nog niet gezien sinds de bevalling. Ze hebben allemaal schrik om mij de eerste keer te zien omdat ze niet weten hoe ik of zij zelf zullen reageren. En dat is heel logisch,wie weet huil ik,wie weet loop ik weg, en wie weet..wat moeten ze zelf zeggen als ze mij zien. Geen probleem,ik had geen moeite met haar bezoekje. Het enige wat ik had was;ik had het verschrikkelijk lastig om niet te huilen,en in een opwelling van emoties heb ik toch mijn tranen niet kunnen bedwingen. Ik voelde opeens dat intens verdreit terug opkomen,en kon amper een woord nog zeggen. Toch was ik blij dat ik toch iets kon vertellen over jouw,en heb ik ook op die manier nog eens mijn hartje kunnen luchten. Deze middag had ik dan toevallig een klant in de winkel,waarvan haar zoontje,ik schat een jaar of 6 misschien wel minder, een ziekte heeft,waarvan niemand weet wat het eigenlijk is,en wat ze er kunnen aan doen. Nu ja waar het eigenlijk op neer komt,was dat die mevrouw ten einde raad is met haar zoontje,en zij mogelijk haar kindje kan verliezen. De emoties kwamen uiteindelijk alweer op,en ik had het zeer moeilijk,maar toch heel veel respect voor die dame. Ik kan uiteindelijk ook erg medeleven in haar situatie,ook al is haar zoon een levend mens,en kent zij hem al veel langer dan ik jouw Zoë heb gekend,en heeft ook zij een verleden met haar kind. Toch voelde ik alsof ik in haar schoenen stond,of zij in de mijne,enkel de leeftijd is een verschil. Zij moet ook elke week aanhoren dat ze niks vinden,en zij niks kunnn doen voor haar kindje. Ik kon enkel zeggen dat er nog hoop is,en dat ze moet blijven vechten ,voor zichzelf,het kind en haar huwelijk. Met dat feit alleen al zat ik een beetje dieper in de put. Deze middag kwam er dan een oud collega van mij binnen in de winkel.(Annelies) Ze is zwanger,wist van mijn zwangerschap,vroeg mij of ik al vele kilo's bij was gekomen. Ze kon het niet weten,en nam het haar zeker niet kwalijk,maar al snel kwam het zweet bij me op en voelde ik de grond een beetje meer wegzakken onder mijn voeten. Al heel snel heb ik in het kort mijn verhaal gedaan,ik kreeg steun en zag verdriet in haar blik, waarvoor dank,maar begreep heel goed dat zij er niks kon aan doen,dat ook zij niet wist dat ik bevallen was, en zij dus ook niet haar steun toen kon betuigen.Je kon het niet weten he Annelies.Heb aub geen schuldgevoelens. Ik gaf haar de naam van onze website,en ze heeft dan ook een sms geschreven met haar steun. Die staat nu bij ons gastenboekje geschreven. Na deze dag vol herinneringen,en bezoekjes had ik uiteindelijk amper kunnen werken,maar toch was ik blij met ze te zien. Helaas tegen de avond zat ik erdoor,ik huilde en was depressief. En nu ik thuis ben,ben ik blij dat ik eindelijk eens alleen ben,en kan schrijven,en dan tot rust komen. Ik ga nu wat tv kijken,tot morgen lieve meid En zoals je weet,ik hou van jou en ik mis je elke dag
Net naar tante Heidy geweest,het was het verjaardagsfeestje van nichtje Marie Julie, we zijn er niet lang gebleven omdat mamazich niet wel voelde. Marie Julie is nu 2 jaar geworden. Tante Wendy was er ook met nonkel Dominiek en neefjes Baptiste en Nathan. Met de baby in haar buikje gaat het redelijk goed,volgens tante. Morgen moet ze naar de gynaecoloog en weten we meer. Ik ga nu een beetje op mijn bedje gaan liggen,want ik heb heel veel pijn. Ik schrijf ja later dan wel terug, dikke kus ,mama
Vind het jammer dat ik mijn gesprekje nooit kan beginnen met de vraag hoe het met je gaat.Ik kan er nooit een antwoord op krijgen..
Ik heb mijn maandstonden van zaterdag 22 augustus..Het zijn heel pijnlijke,ik kan amper iets doen en voel scheuten in mijn onderbuik en benen.
Ik ben niet teleurgesteld om dat ik wist dat het nu nog een beetje vroeg was om zwanger te raken,En ik blijf nog altijd stiekem schrik hebben voor de gevolgen.
Ik heb een zware dag achter de rug gehad gisteren,ik was emotioneel heel erg van streek.Ik had moeite met het leven,en moeite met het aanvaarden van ons verlies.
Ik kon even niet geloven dat ik terug op deze planeet was terecht gekomen,na een weekje In een andere wereld te zijn,kwam alles weer recht op mij af.
Ik had gedacht dat Djerba mij kon helpen,en dat die reis mij zou verlossen van mijn lijden,maar helaas deed dat het niet.Het verzachte alleen de pijn voor heel even,en bracht me naar een hemels paradijs,om even tot rust te komen,en nu..heb ik zo veel pijn en verdriet.
Het is zelfs even intens aanwezig vandaag als op de dag dat je geboren werd.Ik huil en ik snik en ik kan het niet geloven,ik dacht dat ik een lange droom had,die een nachtmerrie was,maar eigenlijk heb ik het echt meegemaakt,en besef nu pas dat jij er echt nooit meer zal zijn,jij komt niet terug.
Vandaag onverwachts mijn maandstonden beetje vroeger dan voorzien. Mijn cyclus is nu wat overhoop gehaald, dus de volgende eisprong zal nu voor de 4 de september zijn. Als het al dan niet de juiste berekening is want nu mijn cyclus geen 28 dagen is, zal ik moeten gokken. Als het dan lukt om zwanger te zijn dan is de bevalling voor 29 mei 2010 En zou het sterrebeeld van mijn kindje een tweeling zijn. Het zou volgens de chinese horoscoop een jongen. Meer nieuws vertel ik jullie als het zover is. En nu gaan we terug hopen dat het lukt
Dag lieve engeltje Zoë we hebben jou maar even gehad maar nu zien wij elkaar nooit weer
het heeft niet zo mogen zijn het kind dat jij zou worden bleef voor altijd klein ik heb je mogen wiegen en in mijn armen gehad ik heb je gedag mogen kussen
maar ondertussen zijn de tranen nog steeds niet gedroogd van het onverwachte vertrek waarin ik nooit had geloofd
wat was je mooi en nog zo klein straks als ik bij je ben zul jij dan nog weten dat wij nog steeds je ouders zijn? het was fijn dat ik jou toch zes maanden in mij had
ik voel me verscheurd, uiteengerukt, gebruikt het was toch Mijn kindje en Mijn buik en ik, ik was erbij, geen trots dat ik het zeg ik zei ;met wat er haar te wachten staat, dit babyje moet weg
mijn vriend, hij kon niet beslissen ik hield me tijden voor hem in, gewoon vergeten en genoot van zijn genieten en zijn levenszin maar kapot was het wel, daar binnenin
bevallen ben ik, als menselijk alternatief en waarom, waarom heb ik nu juist dit kind zo lief en huil ik om haar, kus ik nooit geverfde muren wat heb ik gedaan, die nonchalante uren
o, ik wil sterk zijn, ook als diep medelijden welt om mezelf, terwijl het voor hem zo heel heel anders geldt ik wil niet kwetsen maar wil ook niet lijden O God, kunt u mij uit deze boze droom bevrijden?
mijn kind, wat heb ik je toch aangedaan toe, wat nu als we even samen verder gaan een lichte droom van jij en ik, ach mag ik even om je daarna voor altijd aan God terug te geven
Gevoelens, angst. Is het echt nu het einde of komt er nog wat aan.? Wie zal het weten, zal jij mij uiteindelijk weer zien? M,n hart zeg dit is nog niet over, dit is nog zeker niet het einde. M,n gevoel die nu meer over je weet het verfijnde. Dingen die ik toen nog niet wist en nu wel.
Dat ik het ontzettend moeilijk heb zonder jou en dat is iets wat me erg kwelt. Mensen die onze foto,s zien op internet en hun gedachte,s daarover geven. Ik mag het hopen dat ik het niet moet herbeleven en dat jij je het mij kan veregeven Toch ben ik erg bang in de hoop en de gedachte dat het opnieuw gebeuren kan Laat het a.u.b geen zoethoudertje zijn dat je misschien ooit nog zal komen, want nu is mijn leven niet meer fijn, Ik zie geen licht meer door de bomen! Het verdriet, de pijn ik kan niet meer genieten is dat fijn? Ik heb meerdere contacten nu en leid m,n eigen leven weer, kan niet geloven dat jij misschien nooit meer terugkeert.
Ik kan niet zonder jou, mijn hart voelt en schreeuwt alleen nog maar om jou. Wat kan ik doen, wat moet ik doen? Ik ben machteloos, en kan alleen maar afwachten en toe kijken in de hoop dat het weer goed komt bij een volgende baby en beter gaat als toen! Toch zal niemand jouw kunnen vervange...
Omstreeks 18uur landen we op Belgische grond! Joepie ,we zijn thuis,we zien opa Ludo en Lynn We zijn blij even tegen iemand te kunnen praten die ons begrijpt! In de auto vertellen we onze ganse reis,we stoppen niet met tetteren! We rijden mee naar oma,zij maakt verse frietjes voor ons met zelf gemaakte mayonaise!mmmm Daarna gaan we naar huisje toe Mama vliegt direct naar haar laptop,en bekijkt haar blogje Ik krijg een kropje als ik iedereen zijn reactie lees.. Vind het leuk dat er nog steeds mensen zijn die aan mij denken. Dank u wel daarvoor! En nu zit ik hier,te schrijven,tot waar we vandaag zijn...
Hallo lieverdje van mij, Ik ben terug van Djerba... Ik heb je gemist... Ik wou even kort zeggen dat ik nu eerst alle berichten zal lezen en je dan alles vertel ,oke? tot straks
Morgen vertrekken we naar huis ik ben blij,we zijn allen blij, we gaan terug cola kunnen drinken die koud heeft we zullen terug frietjes kunnen eten zoals ze horen te smaken en eten die ons niet verrast We zorgen dat alles piekfijn in onze valiesjes zit en we gaan terug wat zonnen. Mijn huiduitslag is nog niet weg,het verergert met de dag en het doet pijn,het jeukt,en het zit helemaal rood. We hebben een goed gesprek papa en ik, we praten over een volgende baby,over onze zoon Toby en over de toekomst. Voor de eerste keer komen we op krachten,en proberen we ons verdriet een plaatsje te geven in ons hart en in ons gezin. Ik mag volledig kiezen welke ricting we uit gaan in onze toekomst wat de baby betreft,en daar ben ik blij om. Papa wil trouwen met mama,maar aangezien we nu financieel terug een beetje moeten sparen,kunnen we geen datum vastleggen, maar het komt er zeker van,en iedereen zal welkom zijn !
Zwak momentje voor mama, ik heb het vandaag wat moeilijk,ik mis mijn huisje,en verlang naar eten van België, Ik mis mijn foto kader van mijn kleine meisje waar ik normaal elke avond naar kijk. Ik had geen foto meegdaan naar hier,en bewust ook,omdat ik wist dat ik er anders een deprie reis had van gemaakt,en dat wil ik zeker niet doen. Ik lees een boek,maar kan me niet concentreren. Ik denk aan mijn werk,mijn collega's,die nu hard mogen knokken om er te geraken, en zeker nu ze met al dat nieuw personeel staan. Ik had voor ik vertrok op reis een meeting gehouden met hen, en gezegd waar het op stond,dat ze allen hun best moeten doen,en dat ik er zeker geen 1 zou voortrekken in dien het verkeerd loopt in mijn winkel. Ik zal het hard op hard spelen en met niemand medelijden hebben. Wie niet mee wil werken vliegt eruit! Kimmie zou mijn blogje nu en dan komen bekijken,waarvoor ik haar dankbaar ben, ik mis het schrijven op mijn site,en kan hier enkel op een papiertje mijn notities bijhouden,om ze dan te typen op mijn pc als ik thuis kom. Toch is het niet hetzelfde,en denk ik dat er nu velen niet meer naar mijn site zullen komen loeren omdat ik er vooral niet ben,en omdat er ook geen nieuw verhaal meer uit de bus komt. Helaas kan ik enkel maar blijven schrijven dat ik er nog steeds om treur, en dat ik er nog altijd blijf aan denken alsof het gisteren is gebeurd. Het doet voor de mensen raar als ik praat over een derde zwangerschap, maar het is niet zo,wij praten ook niet over een poging tot, wij zien gewoon wat het lot ons brengt,ik ga er niet per se voor als nu bij Zoë geweest. Ik hoef niet per se betrekking te hebben op de dag zelf van mijn eisprong, maar zou wel gelukkig zijn als de test positief blijkt te zijn op het eind van deze maand. Ik sta ook nu en dan even stil bij wat ik terug kan meemaken, en ben er van overtuigd dat het misschien opnieuw zal gebeuren, maar wat komt,dat komt,en zal ik dan ervaren als een ander.. Ik hoop gewoon op geluk
Vandaag is het een dag zoals de rest van de week al, opstaan,bedjes reserveren,zonnen en in het water ploeteren. Papa rust nu en dan op de kamer omdat hij moe is en het te warm heeft, en mama gaat dan terwijl wat zonnen. Ik heb een beetje tegenslag vandaag,ik ben namelijk opgestaan en had allemaal bubbeltjes uitslag over mijn ganse lichaam. Ik vermoed een zonneslag ,of een allergie aan de zonneproducten. Ik probeer een beetje de zon te vermijden,maar helaas is er hier geen schaduw zoals thuis,ook in het water verbrand je je heel erg. Zo is papa ook al als een kreeftje,hij heeft een mooie rode huid nu en een witte kop haar. Vreemd genoeg is Toby nog niet verbrand maar wel mooi bruin aan het worden. Wij smeren hem wel goed in en meerdere keren per dag zelfs. Hij jeunt hem hier heel erg,hij gaat opm drankjes voor mama en zorgt dat ik niks te kort kom,alhoewel ik het niet vraag hé Hij word wel een beetje stout hier,hij antwoord alles verkeerd en wat neen moet zijn is ja bij hem! hij word nu en dan eens flink gestraft en dat hebben die gasten hier niet graag hoor! vrouwen en kinderen zijn hier blijkbaar als toerist héél graag gezien, en kunnen niks verkeerd doen. Althans straffen wij hem wel,weliswaar als we op de kamer zijn hoor! Hij heeft zo vandaag een halfuur op het balkon gevlogen,en hij bleef nog stout, dus heeft papa hem een flinke klets op zijn poep gegeven. Vanavond vliegt hij dan ook stante pede in zijn bed na het avondeten. Hij moet flink zijn en daarmee uit,of hij mag nooit meer mee op reis.
6U15 we staan op,papa gaat opnieuw bedjes gaan reserveren aan het zwembad. Bijna geen plaats meer,best dat papa vroeg was. We zullen morgen nog een beetje vroeger moeten zijn,watn het word druk langs het water.
Tja,het ontbijt is weerla hetzelfde,maar mama eet nu pannenkoeken als ontbijt met plat water. Er is geen beetje wind vandaag,het is dus snikheet! Ze zijn bezig de trapleuningen buiten aan het schilderen,ze schilderen een laagje per laagje en tegn volgende week zijn ze nog niet klaar,zo traag zijn ze! Toby kan sinds vandaag zwemmen met bandjes in het diepe! Hij aarzelt nu en dan eens,maar doet het toch héél alleen,wat word hij flink groot!
11U15 aperitief time! hehe veel alcohol kennen ze hier niet,ze zijn zelfs in de stad zelf,tegen alcohol het word als drugs aanzien,natuurlijk in de hotels kun je er verkrijgen,maar veel niet. Papa besteld een coctail menzel,das er ene van het huis. Mama drinkt nooit alcohol en drinkt twee cola's net als Toby
Toby speelt daar op een playstation,natuurlijk zonder centje,want hij is te klein om dat te kunnen. En blij dat ik ben,want dit soort spelletjes haal ik liever niet in huis. We hebben in het cafe'tje terug trage bediening,1 persoon serveert daar een ganse rij, en nu en dan neemt hij waarschijnlijk pauze van achter in zijn kotje
12U30 we gaan naar boven naar het restaurant, het is zeer druk,alsof er weer een bus of drie mensen is toegekomen. Het probleem van dit hotel is dat het veel te groot is,en dat ze niet echt meekunnen met hun opdienen,alhoewel de restaurants zelfbediening zijn hé! Ik zie wel dat iedereen hier watermeloenen eet a volonté ze eten bijne niks anders. Wij steken ons elke dag vol met het dessert,want dat ie hier overheerlijk. Het lijkt wl alsof ze de suikerpot hebben laten vallen in de taarten,maar dat maakt het voor mama natuurlijk beter,ik ben een suikermondje
13U30 papa rust met Toby uit op bedje,mama gaat naar het zwembad wat gaan schrijven. Ik lees een boek over de kriegelzusjes en hun zwarte magie Ik ga telkens in en uit het water om af te koelen,anders kan ik het niet dragen.
17U15 apero time! Papa niet tevreden,vraagt een aperitief,en is er dan nog ene zonder alcohol! We praten voor het eerst sinds de reis over jouw Zoë,papa vertelt ook dat hij het al een keertje heel erg te pakken kreeg toen we hier waren, dat hij aan jouw moest denken,en heel veel pijn had. Mama zegt dat ze jou ook nog niet vergeten is,en dat het heel erg pijn doet in mijn keel als ik nog maar denk aan jou,het huilen komt direct om, maar ik verslik het een beetje,ik wil het niet laten blijken. S'avonds eten bij kaarslicht,heel leuk en gezellig.
6u30 opgestaan! Papa gaat bedjes reserveren aan het zwembad terwijl mama en Toby zich wassen. Daarna gaan ontbijten,het was weer slecht,niks trekt op iets bij dat ontbijt hier.. 7u30 Naar het strand gaan wandelen,het is er gezellig,heel veel wind in tegenstelling tot aan het zwembad,is het een droom om er te staan. Zonder de wind is het bakken hoor! Terug naar het zwembad,Toby vliegt er al meteen in en speelt met zijn bandje.. Mama ligt wat in de zon,tot zover ik het kan uithouden. Het is nu ongeveer 35 graden al,de ochtend is hier bijne het warmst van al, smiddags gaan de temperaturen naar zo een 38 graden,maar tegen rond 15uur is dit al weer bijna aan het minderen,want om 19u30 valt zowat een doek over Djerba en is het op slag donker. In België gaat dat allemaal langzaam,maar hier niet hoor,je ziet opeens niks meer. Het is vandaag nu en dan bewolkt,maar toch kun je verbranden,en is het zeer heet
12U30 middageten! eindelijk eens frietjes,ze smaken niet als thuis,zijn als chips,maar mama en papa en broertje genieten van iets wat ze eindelijk eens herkennen. Mayonaise smaakt niet als thuis,maar we nemen er toch veel hoor
15UUR ze maken pannekoeken en pizza aan het zwembad, elke dag van drie tot vijf kun je die hier verkrijgen. Er staan lange wachtrijen van een halfuur opm die te krijgen. De mensen die hier werken zijn verschrikkelijk traag,en ze zijn nog trager als ze vrouwen in bikini zien aanschuiven in de rijen. Ze bekijken jou alsof ze nog nooit een vrouw hebben gezien. Het is zeer warm aanschuiven,papa neemt de rij van de pannenkoeken en mama de rij van de pizza,Toby sluit zich aan bij mama. Na een halfuur kunnen we al pizza eten,en even later komt papa met de pannenkoeken. We smullen ze op,drinken iets en gaan terug het water in om af te koelen.
18U30 We wachten aan het restaurant,die weer eens te laat open gaat,ze houden ons bezig ze doen een dansje voor de deur en trommelen op een soort trommel. Ze zingen in hun taal allerlei liedjes,en iemand van daar neemt mama bij de hand. Mama moet meedansen,hehe ik vind het raar en wil niet,maar doe het toch. Na het avondeten gaan we wandelen rond het hotel en langs het strand. Het is al heel donker,en nog zeer warm,we wandelen knus bij elkaar, het is gezellig ... 20U30 we gaan slapen,we zijn moe,het is hier anders dan vorig jaar in Mallorca, er is hier ook wel veel animatie s'avonds,maar aangezien wij s'morgens vroeg opstaan willen wij s'avonds goed vroeg gaan slapen.
Opgestaan om 7uur,in België is dat dan een uurtje later Slecht geslapen,mama had het blijkbaar koud,papa veel te warm nochtans airco on de kamer,maar ja het koelt daar niet zo als thuis Toby had tussen mama en papa geslapen als een roosje, hij locht voor ene keer bij ons,omdat het de eerste keer was in Tunesië We keken alle twee direct naar ons balkon,of het een mooi uitzicht was, en ja hoor,we keken op de zee uit,en die was prachtig! weliswaar als die van ons,nu en dan een plekje dat mooi blauw was, maar voor de rest ook wat vuilder van zicht als die van thuis. De eerste dag is het altijd wel wat wennen,wat eten ze,wat trekken de mensen aan in het hotel en wat kunnen we doen,en zo van die dingen. Het is een zeer groot Hotel,er waren 6 zwembaden,waarvan 2 voor de kinderen allemaal met zoutwater,niet leuk om erin te duiken hoor! Het ontbijt is niet echt een topper!Ik ben al misschien geen grote eter in de morgen, maar ik had toch niet verwacht dat chocoloadekoeken zonder chocolade zouden zijn, en pistolets zonder bewaarmiddel!! Sprite tappen is als water,en limonade smaakt als lollies Na het eten gingen we terug naar onze kamer,die ellenlang verre lag van het restaurant, in dt warme weer is het ondraaglijk ver te wandelen,en dan nog door gangen die aanvoelen als bij het binnen komen van een overdekt zwembad. We trekken ons badgerief aan,en nemen onze grote band mee,en de kleine eend voor Toby om mee te kunnen zwemmen. Het is nu denk ik ongeveer 30 graden,en we zijn nog maar 8uur. Het is snikheet,en nu al kunnen we verbranden. We spelen in en uit het water,Toby vind het leuk,eindelijk in het water te kunnen. Het water voelt heel lekker en warm aan,zalig maar toch verfrissend.
12 UUR we kleden ons om ,om naar het restaurant te gaan eten. Middagmaal is veel te druk hier,ze lopen al door elkaar en we moeten in rijen aanschuiven alsof we in de school zijn. Toby en mama eten kip met warme patatjes Papa rijst met koude aardappeltjes Als we zo verder gaan verliezen we al kilo's. Heh
14UUR we gaan terug zonnen,allemaal insmeren en ploeteren. We gooien met een bal naar elkaar in het water. Ondanks de felle hitte,zij we allen lief voor elkaar! Mama gaat nu en dan zonnen resultaat;verbrand!!! mijn billen en buikje doen pijn,he gloeit en ziet erg rood maar we kunnen er tegen hoor...
Nu en dan flitst door mijn hoofd dat ik je mis dat ik toch nog aan je denk,hoe ver ik ook zit.. dat ik nu hier niet zou ztiiten als ik nog zwanger van je had geweest.. Ik heb heimwee naar huis,naar mijn blogje, naar mijn verdriet.. Maar ik mag het niet opzoeken,ik moet doorgaan, en verder mijn leven opbouwen, anders blijf ik in de tijd stil staan, van pijn en haat
17UUR hebben een meeting met jet air,zij legt ons uit wat we kunnen doen hier in Djerba.. Luxe is hier niet van toepassing,ze kennen hier niks van Europees eten zijn ook traag in werken,en kennen zeker niks van luxe Ik mis mijn luxe,mijn haardroger,mijn bedje,mayonaise hehe We zijn naar een winkeltje recht over het hotel gegaan, het was warm wandelen,maar nog aangenaam, die mensen hier spreken je zomaar aan op straat, ze zouden je zo meenemen met hun paarden alsof ze ons zouden ontvoeren,het was bangelijk
18U30 avondeten,hmmm twas lekker,het begint te beteren héél romantisch,met kaarslicht!! 19U30 naar de kamer,we zijn versleten,nemen een douche en gaan naar ons bedje,we kijken even tv en gaan slapen... Toby is moe,heel moe...
Ik denk aan jou,nog steeds aan jou, oceanen lijken wel apart ,tranen in mijn hart Het vliegtuig haalt de grond, mijn lichaam is nu hier,en mijn hart daar bij jouw het is in België gebleven, daar bij jou Al mijn dromen worden verduidelijkt vrienden begrijpen waarom we op reis zijn gegaan want ze weten wat we hebben doorstaan
Ik zit rond te kijken op het vliegtuig al die mensen zijn gelukkig,we zijn op weg naar een mooie bestemming,iedereen ziet dat zitten Ik denk bij mezelf;ah mensen jullie beseffen nog half niet wat ik heb meegemaakt! En dat is ook zo,niemand hier ziet wat wij hebben doorstaan Welke pijn wij hebben gehad De ene kijkt je boos aan,neerbuigend eerder,de ander is vriendelijk en eigenlijk denk ik dan,weten jullie niet beter? Ik zie een koppeltje zitten,trouwens al in de luchthaven van luik gezien die mensen hebben een meisje geadopteerd,een bruintje Het meisje is van Tunesië afkomstig,ze lijken zooo gelukkig Ik denk na,lach eens lief naar hen, Wij hebben dit ook overwogen,om er eentje te adopteren...
Hallo lieve Zoë, Het is vandaag de laatste keer deze week dat ik je kan schrijven,morgen vertrekken we op reis Maar Tante Kimmie zal je nu en dan eens komen bezoeken,zodat je niet alleen bent. Zij zal vast en zeker voor je zorgen. Ik zal elke dag aan je denken,waar ik ook ben,ik vergeet je niet hoor, hoe tof en mooi het daar ook mag zijn,jij bent in mijn hartje. Ik beloof je,van als we terug zijn,ik je direct zal schrijven. Ik zal zelfs een dagboek bijhouden op reis,zodat ik hem kan over schrijven als ik thuis ben,zodat je ook weet wat we daar hebben gedaan. Mama gaat nu een beetje rusten,het word morgen een lange dag. En ik ben héél moe,en word een beetje ziekjes,krijg waarschijnlijk een keelontsteking,en een beetje hoofdpijn.. Misschien van de stress een beetje,of van moeheid,heb nog steeds slapeloze nachten,en rare nare dromen. Het gaat ook telkens over baby's ... Ik hoop dat ik je niet teleurstel om dat we op reis gaan,maar ik denk dat jij overal mee reist met mama,waar we ook zouden gaan.
Voor de mensen die mijn blog bezoeken, dank u wel voor de steun,de herinneringen die jullie hebben vastgelegd op deze blog naar mij toe,naar de papa,en ook naar onze Zoë, ik ben heel blij dat jullie nu en dan mijn dagboek lezen,ook al sta ik er niet bij stil dat gans de wereld mijn verdriet kan lezen,en ik schrijf dit allemaal niet met de bedoeling dat jullie het kunnen lezen,maar in de eerste plaats voor mijn kleine meid, met deze site is het alsof zij in een ander land zit,en zij daar kan lezen wat ik denk en voel. Zo blijft ze ook verder bestaan,voor ons voor mijn familie en voor jullie. Voor de meesten onder jullie zal Zoë snel vergeten zijn,maar voor ons niet. Elk kaartje die vanaf nu mijn deur uitgaat,zal haar naam staan, elke gelegenheid die zich voordoet,zal zij in mee herinnerd worden,dat is het minste wat wij kunnen doen om haar nog een plaats te geven in ons gezin. Ik ben wel blij dat ik het kan delen met jullie,en dat het jullie ook interresseert. Het is als het ware een slechte film die ik hier vertolk,en jullie kijken mee. Ik zal ook altijd blijven schrijven,en misschien zal het niet meer elke dag zijn, maar zolang ik schrijf,is ze er voor mij.. Ik kan nu al niet meer elke dag komen,maar ik kijk elke dag naar de reacties, en elke dag kijk ik thuis in mijn kamer naar haar foto, jullie vragen je waarschijnlijk af,of ik nog huil??? Ja hoor,in mindere mate,maar zolang ik gewoon nadenk over de feiten, dan kan ik er mee omgaan,maar zodra ik alles begin te bedenken, en stil sta bij de feiten,dan is het onmogelijk te houden,en huil je alles eruit. Dat doe ik trouwens elke avond,in mijn bedje De pijn heelt ,maar het verlies niet. Bedankt lieve mensen om tijdens mijn reisje naar Tunesië voor mij kleine meid te zorgen, en tot volgende week. En Zoë,het klinkt alsof ik afscheid neem,maar ik kom volgende week terug, en zal zeker direct mijn laptop aansteken als ik thuis kom, dat is trouwens mijn eerste en laatste werk op een dag! Tot volgende week schatke,ik zal echt wel aan je denken, en hopelijk kan die reis me tot rust brengen,en voor papa ook. Dada lieveke, xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Deze week mijn eisprong week Nu en dan toch schrik;waar ben ik mee bezig? nog niet genoeg moeten lijden Brenda?! Maar dan overtreft mijn hart... Ga ervoor Bren,want misschien krijg je toch een mooie gezonde baby... Kijk nu en dan naar gezonde Toby, dan denk ik..ahja wij hebben hem, hebben we nu niet genoeg aan hem? Maar dan verveelt hij hem,en denk ik, ah ja waarom nie een broertje voor hem Je ziet,in de fase dat wij nu zitten,is het belangrijk dat wij weten wat we voelen,en op ons gevoel afgaan,wij willen het,maar twijfelen zeer zeker ook! De drang overheerst mijn angst
Hallo mijn meisje, Met mama gaat alles vandaag redelijk goed,het is lang geleden dat ik dat nog kon zeggen. Ik heb een goede dag gehad,en kon niet veel nadenken,dat blijkt positieve resultaten te hebben. Ik heb mijn valiesje klaar gemaakt daarstraks om op reis te gaan,het was leuk, weer eens iets om naar uit te kijken. Het is daar nu 37 graden,dus we zullen geen koud hebben Ik zal je wel missen,maar ik zal mijn tijd daar gebruiken om na te denken. Wat mijn keuze betreft,mijn verlies betekend,wat mijn toekomst is.. Ik wil echt genieten van de rust in mijn binnenste,en ik weet..daar zal dat lukken, we zullen daar met niks geconfronteerd worden,en kunnen daar rustig praten ook.
Wat mijn keuze betreft voor een volgende vierde zwangerschap... Ik hoop dat ik mijn zwangerschap niet nauw aan mijn hartje zal laten komen, ik wil er vanaf dag 1 niet aan gaan hechten,zodat als er problemen komen ik niet te hard schrik.Ik weet natuurlijk wel dat ik er pijn van zal hebben als het zover komt,en alles terug verkeerd loopt,maar de duur van de zwangerschap zal er dan ook vanaf hangen. We weten allebei wel het verschil tussen 10 weken en 24 weken he? Ik wil je ook zeggen mijn kleine meid,dat ik het niet doe om jou te vervangen, ik besef heel goed,dat dit niet dezelfde baby zal zijn,maar toch wil ik dat kleine babytje in mijn armen voelen. Genieten zal ik sowieso niet meer kunnen doen van zwanger zijn,maar dat hoeft nu ook niet meer voor mij,nu mijn derde zwangerschap alweer begonnen is met overgeven, ben ik niet graag zo. Ik weet dus wat mij te wachten staat op alle vlakken. Ik hoop gewoon op een klein beetje geluk,en dan stop ik er mee voor de rest van mijn leven. Zeg natuurlijk nooit,nooit!! Papa ziet het ook zitten,maar is heel bang voor mama,wat normaal is,wie zou dat niet ambetant vinden als mama zo lang moet leven van week tot week?! Het is iets wat we niet in de hand hebben ook hé Maar oh..ik mag natuurlijk niet te veel hopen en boffen,maar mijn hartje zegt dat het dit keer goed zal lopen,en dat ik een gezonde baby zal krijgen. Het blijft natuurlijk in mijn achterhoofd hangen dat in het begin toen ik zwanger was van jou een kennis gependeld heeft voor mij met een ring van mama,ze zei toen dat ik een zoon zou hebben en een dochter en daar stopte het dan,nu is mijn schrik wel,dat het daar bij zal blijven. Maar we hebben het dan toch maar nog eens geprobeerd he. Ik denk dat de mensen mij enigzins daarin kunnen begrijpen dat wij nu nog voor die ene keer zullen proberen,dan kunnen we het onszelf later niet kwalijk nemen. Want er komen altijd tijden waarin we zeggen,wat als en wat dan.. En hadden we maar,of hadden we niet.. Ik ben eerlijk,ik ga ervoor en ik wil het heel zeker,wat de gevolgen ook zijn, een mens is gemaakt om verlies te krijgen,en verlies kun je altijd op eender welke manier verwerken,hoe hard het leven ook kan zijn,je moet het te boven komen. Wij hebben dit ook tegen gekomen,en wij proberen elke dag te vechten tegen dat inmense verdriet,en het lukt ons hé,maar dan wel met zijn ups en downs en de nodige ruzie's tussen man en vrouw,zoiets moet je er bij nemen. Ik kan nu wel zeggen dat jij een plaats hebt gekregen in mijn hart. En dat ik natuurlijk nog ween om jou,maar ik heb het leren accepteren. En ondanks de pijn en de verhalen er rond,weet ik ..dat ik de juiste beslissing heb genomen. Ook al zag je er voor mij perfect uit,het mocht niet zijn,maar je bent beter een engeltje dan een verloren bengeltje!
Ik ben bang dat dit verdriet mij nooit zal loslaten, ik ben bang dat ik nooit meer diezelfde persoon zal zijn dat ik toen was. Ik heb pijn,pijn die ondraaglijk is,en pijn die niet weggaat. Ik ben bang dat die pijn mij tot een ander mens zal maken. Ik ben bang voor de vrouw die ik zal worden,zal ik anders reageren op dingen,zal ik harder worden? Of zal ik dezelfde terug worden en terug kunnen leven als een ander? Kan een mama dat wel aan,haar kindje verliezen,en daarna terug in het water springen als je niet weet hoe diep het zwembad is? Zal ik ooit die liefde terug vinden dat ik nu heb gekend? Zal ik later nog huilen om jouw?of zal ik je gewoon praten over jou en zeggen dat het beter zo is ik kan het niet aanvaarden dat je er niet meer bent,en ik begrijp het ook niet. Ik begrijp niet wat er is gebeurd,en ergens weet ik wel wat er was, maar ik kan er niet bij... Begrijp je mij? Ik wil huilen,veel huilen en in mijn bedje liggen,en naar de muur staren. Das al wat mij nu nog interresseert.
En ik weet dat ik nu graag zwanger zou zijn,maar ik ben ook heel bang, ik weet niet hoe ik op alles zal reageren,en ik weet ook niet hoe mijn lichaam het zal doen als het zover is,maar ik reken erop dat ik sterk genoeg zal zijn om het te verwerken als het terug fataal word. Ik reken op mijn lichaam dat het mij niet opnieuw zal teleurstellen en mij een ongezonde baby zal geven. Ik mag en zal niet nog eens falen als mama,ik kan een gezond kind op de wereld zetten, en wil het kost wat kost bewijzen,en ik hou er echt rekening mee dat ik misschien voor een tweede keer mijn eigen baby moet afgeven. Maar aub pak me dat niet nog eens af,ik wil elke dag bidden,en zal nooit meer vloeken maar aub,geef mij een tweede kans,en ik zal nooit nog iets vragen aan Godje de Heer. Tenslotte is het maar dat wat ik vraag,,voor hem kost het geen moeite, en je hebt al een engeltje van mij ... Hopelijk zorg je voor haar
Hallo lieve meid van mij, Ik ben er eindelijk nog eens geraakt om je te schrijven. Mama moest gisteren weg naar nonkel Dany en tante Monique,en zo kon ik je gisteren niet schrijven. Vandaag moest ik werken,en deze avond zijn we nog eens tot bij tante Anja en nonkel Nico geweest. Gisteren was een moeilijke dag voor mama,ik had zo veel twijfels ,zo veel dingen om over na te denken.. Het was gewoon een dagje met zijn ups en downs. Het was ook de eerste keer dat ik tante Monique zag sinds je geboorte,en ik heb haar ook jou album getoond. Het maakte me blij dat ik jou toch nog eens kon tonen aan iemand,en er ook kon over spreken. En Monique begreep mij ook,alsof zij ooit datzelfde verdriet heeft meegemaakt. Het deed me deugd dat niet alleen ik met sommige gedachten door het leven ga,maar ook anderen. Weten dat niet alleen ik heel veel verdriet moet lijden,maar ook anderen verdriet hebben om hun verlies. Hoe je het ook draait of keert,verdriet is verdriet,of het nu om overlijden gaat,of over uit elkaar gaan, het doet pijn,en je moet het ooit een plaats geven in je hart. Voor ons is het nog heel vers om jouw al een plaatsje te geven in ons hartje,maar ik weet dat ik dat ooit zal doen.
Soms begrijp ik niet wat mij nu het meest aan het wenen brengt,is het nu om dat ik erover praat, of is het nu door bepaalde reacties,ik weet het niet,maar het komt zo spontaan .. Ik heb gisteren ook gehuild,het kwam op;voelde de pijn in mijn keel,probeerde mij te bedwingen, maar het lukte niet,ik moest gewoon huilen,en het liefst van al had ik luidop gehuild, maar ik hield me in..Ik dacht,Bren,we zitten hier bij familie,je kunt hier niet zomaar de sfeer verpesten. We zaten gezellig buiten op terras,met een glaasje en een hapje ,muziekje erbij.. Het warme weertje hield het gezellig,en voor mij was het echt...een moeilijk moment. Maar ah,mama heeft het niet verpest hoor,ik heb samen met tante Anja en Monique een beetje gepraat over het gebeurde,en over mama's relatie met papa,die nu een beetje moeilijk gaat,maar al bij al nu heel wat aan het beteren is. Hoe dan ook,het blijft niet makkelijk,en het doet verdomd veel pijn hoor! Ik had nooit gedacht dat het mij zo zwaar ging pakken,je kunt je enigzins wel inbeelden dat het zwaar zal zijn,maar je beseft het pas als het zover is,en als je al niet meer terug kan. Voor de meeste mensen ben jij geen echt mensje,was je nog geen baby je had nog geen karakter,en ze kenden jou niet,dus kunnen ze je ook snel vergeten. Maar voor ons was je ons kleine meisje,dat wij niet konden helpen. Je werd zo vroeg van ons afgenomen,en we hebben je niet eens mogen leren kennen. Het gemis is voor mij het allerzwaarste , het feit dat ik nu al kon aftellen naar je geboorte. De kleertjes die ik jou zou aan doen,ah ...ik zal dit nooit meer meemaken met jou. Ik heb zo spijt dat ik jou geen kleertjes heb aangedaan,ik had ook geen tijd om er aan te denken. Ik heb zo veel pijn in lmijn hartje dat ik dat allemaal niet heb gedaan voor jou, ik voel me werkelijk schuldig,en een slechte mama! Maar ik hoop dat je mij kan vergeven. Ik heb alles gedaan om jou niet te laten lijden,en met die gedachte kan ik leven, maar de gedachte dat ik zelf die keuze heb gemaakt,is verschrikkelijk lastig, ik heb beslist of je mocht leven of niet,en ik heb gezegd dat je uit mijn buik moest, is dat niet erg voor een mama,is dat niet egoïstisch? ja toch? En ja hoor ,de mensen redeneren zo van;je hebt nog wel de kans om een gezond kindje ter wereld te zetten.ja inderdaad dat heb ik misschien,maar zal dat mijn pijn dan verlichten? Zal dat dan dat lege gevoel doen verdwijnen,of zal ik denken dat jij daar in mijn armen ligt? En zal ik dan alles doen voor die baby en jou vergeten? Ik wil jou helemaal niet vergeten,dat zal ik nooit doen!! Je bent een stukje van mijn leven,dat enigzins nu kapot is. Ik overdrijf niet hoor,dat deeltje dat jou verwachtte,wil nu even niet meer mee doen met de normale gang van zaken,dat deeltje wil blijven stil staan bij de geboorte,en het daar bij houden. Ik ben de reacties van de mensen zo beu,zij begrijpen mij niet,en zij hoeven het dan ook niet te proberen. Want zolang je niet in mijn schoenen staat,kun je ook niet zeggen wat ik moet doen,of mij moet voelen. Ik heb begrip voor diegene die denken dat er ooit nog iets goeds komt in ons leven, maar voorlopig is de tijd blijven stilstaan,en als ik ooit nog eens zwanger ben, dan pas zal de klok misschien terug verder tikken. Ik wou voor één keer dat ik de tijd kon terug draaien,en je nog een keer kon voelen. Ik heb je veel te kort mogen vasthouden,en genieten van je kleine fragile lichaampje, ik zou dolgraag nog een keer aan je handje komen,en je geurtje ruiken. Nog één keertje.. Het ging allemaal veel te snel,ik was nog zo flauw,besefte niet goed wat er gebeurde.. Ik ben ook nog zo jong,wist helemaal niet wat echt verdriet was.. Het lijkt helemaal niet op een relatie die stuk is gegaan,het lijkt ook niet op iemand als je pepe verliezen,want dat zie je aan komen,en dat is ook normaal dat je ooit u pepe verliest. Het doet zo pijn,je voelt dat in je ganse lichaam,en je keel die zit vast,en duwt.. Zou moeten durven,ik zou roepen en tieren van wenen. Ik kan de pijn niet beschrijven,het intense verdriet is weg,maar die langdurige pijn die blijft haperen...Die blijft me maar achtervolgen.. En ik wou dat ik dat niet had moeten meemaken,want het zal mij tekenen voor de rest van mijn leven. Ik mis je mijn arm schaapje,echt waar. Zielig vind ik het,vooral voor jou,dat jij daar nu alleen zit zonder mama en papa en broertje. Ik vraag me dan af,ik geloof helemaal niet,en toch ben ik bang dat je ergens alleen zit, dat je het niet red alleen,en dan besef ik dat er niets is na de dood,dat je nergens bent. En dat hoop ik ergens wel dat je toch ergens bent;zie je ik spreek mezelf nu en dan tegen,en weet echt geen raad met mezelf. Ik moet dan nog elke dag gaan werken en om het cru te zeggen,ik moet dan nog toten trekken. Ik moet vriendelijk zijn,en ik heb eigenlijk vreselijke koppijn. Ik kom mensen tegen die denken dat ik er al over ben,omdat ik al aan het werk ben. Ik moet dan nog zeggen dat alles goed met mij gaat,want anders begrijpen ze mij niet. En eigenlijk he,neen het gaat niet goed,ik ben dat beu van te zeggen,ja hoor alles prima! neen mensen,het gaat niet goed,maar om mij kopke boven water te kunnen houden heb ik een verzetje nodig,en mijn werk past daar perfect in,ik kan mij uitleven,ik kan werken als een zotje ik sleur het ene naar het andere ,ik leer mijn personeel perfect op,en lach een ganse dag met een collega! Maar als ik naar huis rijd met de auto krijg ik een inmense klop,want ik rij terug naar de realiteit, naar mijn huis,daar waar alle herrinneringen zijn aan mijn kleine meisje. Daar waar ik alle verdriet heb gehad. Ik kan niet thuis blijven omdat mensen dan zouden denken dat ik dan pas verdriet heb, ik heb er nog even veel als toen,alleen is het minder intens. Het weegt minder zwaar,maar ik heb het nu op andere manieren te pakken. Zo heb ik elke dag hoofdpijn,ik val pas in slaap als ik alles nog eens overwogen heb en alles nog eens heb herbeleefd. Ik val pas in slaap als ik mezelf geruststel. Ik sta s'morgens op met de gedachte waar ik mee ben gaan slapen,probeer het maar eens he mensen. Ik ben trots op mezelf dat ik na drie weken al weer op mijn werk slag om slinger werk, en dat ik mijn winkel en team terug kan leiden. Ik kon even goed depressief geweest zijn,en wat zouden ze dan allemaal zeggen. neen ik heb het tot hier toe allemaal al redelijk goed gedaan,behalve dat ik thuis al mijn emoties loslaat en dat het dan in mijn relatie een stuk moeilijker gaat omdat ik gefrustreerd ben. Ah ja,ik kan maar zeggen dat het niet simpel is,en dat ik niet wil dat je denkt dat ik geen verdriet heb, ik heb er meer dan je denkt. Dikke kus lieveke, tot later Zoë, x knuf
Ben jij het? Die ster die zo fel schijnt? die elke avond voor mijn raam de wacht houd, die altijd naar me luistert? Kom toch terug, Of neem me mee, Beloof dat je daarboven op me wacht! Alles kwam te snel, Die afschuwelijke ziekte, De pijn in je lichaampje, De kracht die je kleine lichaam verliet, je oogjes die niet open konden De tijd om te zeggen dat ik van je hou, Dat je mijn droom was Dat jij ontzettend veel voor me betekent.
Hallo lieve Zoë, Ik heb jou gisteren avond niet meer geschreven omdat ik heel moe was, en het was snikheet buiten.Ik had trouwens ook moeten werken dus kon ik niet overdag eventjes komen kijken,maar nu ben ik er! Met mama gaat het redelijk de laatste week,ik heb weer iets om naar uit te kijken, ons reisje,en dat maakt het voor eventjes iets aangenamer. Ik kan weer op kijken naar iets waar ik naar verlang. Met mijn zwangerschap was dat ook zo,maar naar die kan ik niet meer op kijken, want die is er niet meer! Ik praat elke dag over je,en als ik dan de babyafdeling afwerk,dan zeg ik steeds, oh ik had dit ook wel gekocht voor kleine Zoë. En ja ,nu brengen ze ook heel toffe kledij binnen,en kan ik er niet eens van profiteren. Mama en tante Heidy en broertje Toby zijn jou woensdag gaan bezoeken op het kerkhof in Roeselare,ik moet wel zeggen,ik kon amper mijn tranen bedwingen. Ik heb er een beertje voor je neergelegd,ik heb niet tegen je gesproken,omdat ik niet geloof dat je ziel daar aanwezig is. Het enige wat ik wel weet,is dat je as daar gestrooid is,daar ergens op de strooiweide, en dat vind ik verschrikkelijk erg! Ik mag. er niet bij stil staan hoe je werd verbrand,dat kleine mensje,... mijn kleine meisje,ik vind dit zo jammer dat jij dit moet doorstaan, en dat wij dit allemaal al moeten meemaken in ons jonge leventje. Maar arme Zoë,ik weet dat je daar niet alleen ligt,er liggen zovele baby meisjes en baby jongetjes naast jou,je bent zeker niet alleen. En mama is er ook nog steeds voor jou,als het even niet gaat. Ik kom je zeker nu en dan eens bezoeken. Alleen schrijf ik liever naar jou,want de strooiweide bezorgd me verwarde gevoelens. Ik krijg nu en dan bezoek op het werk van mensen die mij eens willen zien, en mij een hart onder de riem willen steken. Ik wil hier dan ook die mensen bedanken. En ik wil hen ook zeggen dat..het is niet omdat ik aan het werk ben,dat ik al over mijn verdriet ben maar ik wou gewoon terug aan het werk. Ik ga je laten,dada dikke kus... mis je xxxxxxxx
Normaal gesproken vertellen mensen niet als ze proberen zwanger te geraken. Aangezien ik mijn blog in alle eerlijkheid heb gemaakt,en alles eerlijk vertel aan jullie, wil ik ook alles delen met jullie. cyclusduur van mijzelf is31 dagen *Mijn maandstonden zijn begonnen op 31 juli 2009 *Ze zijn voorbij sinds dinsdag 4 augustus 2009 *Mijn vruchtbare periode is; -meest vruchtbare dag 13 augustus 2009 -eisprong dag 14 augustus 2009
-innesteldag 19 augustus 2009 -positieve bloedtest mogelijk 24 augustus 2009 -positieve thuistest mogelijk 28 augustus 2009
volgens de chinese hroscoop ,word de leeftijd van de mama en de maand van de conceptie berekend en word het dan een jongen. We zullen zien of het dit keer lukt, as ik nu direct zwanger geraak,dan is de bevalling voor 7 mei 2010! Wens mij succes voor zowel een goede test,en een gezonde baby! ik hou jullie op de hoogte
Hallo allemaal, Omdat wij héél graag een broertje of zusje hadden gehad voor onze bengel Toby, zijn wij in december 2008 aan een tweede zwangerschap begonnen. Zoals jullie nu alemaal wel al weten hebben wij die zwangerschap doorstaan als een hel, en hebben wij onze baby Zoë verloren. Het verdriet kunnen wij amper plaatsen zolang de kamer leeg blijft,en de ongebruikte spullen van Zoë daar onaangeraakt staan. Ik zelf (Brenda) als moeder heb een enorm leeg en eenzaam gevoel in mijn lichaam, ik wist dat ik voor de tweede keer mama zou worden,en had al helemaal voor mij hoe het zou worden. Trouwens een meisje krijgen is voor iedere mama een wens,en dus ook voor mij. Wij zouden van elk eentje hebben,en daar waren wij trots op! Ik verkies er voor om voor de derde keer zwanger te zijn,en het kan niet vlug genoeg gaan! Ik begrijp heel goed wat de gevolgen kunnen worden van een nieuwe poging, en door de beslissing die ik nu maak,zal ik ook sterk genoeg door de zwangerschap moeten gaan. Ik weet dat ik kleine Zoë niet kan vervangen door een nieuwe baby,maar ik kan mijn verdriet daardoor beter plaatsen,en kan mezelf opnieuw een kans geven om een gezonde baby op de wereld te zetten. Als ik beslis om het niet meer te doen,dan zal ik mijn ganse leven afvragen of ik wel degelijk nog ene goede baby had kunnen krijgen. Ik mag niet denken aan een slechte uitslag,ik moet gewoon logisch denken. Ik zal de gevolgen dragen en aankunnen als ze negatief uitdraaien. En zal mezelf enigzins dankbaar zijn voor de poging die ik dan heb gewaagd. Andere mensen kunnen mij zot verklaren na alles wat ik heb meegemaakt, en zeker met een herhalingskans als deze,maar ik ben er van overtuigd,dat...ik misschien niet bij de volgende baby ,maar toch ooit nog een gezonde baby zal in mijn armen houden. Mijn hartje vraagt om een poging te doen,mijn gevoel zegt stop het! Ik heb ooit geleerd dat ik mijn hart moet volgen! Het geen ik beslis komt recht uit mij hart,en wat ik ook beslis,de weg die ik zal nemen en wat ik tegemoet ga,is alles wat ik nu zelf in de hand heb, de rest van de gezondheid van de baby zal afhangen van het lot. Ik hoop op goede resultaten,maar eerst en vooral hoop ik dat het terug vlug lukt, en ook..dat ik eens niet ziek ben tijdens mijn dracht,zodat ik voor een keer kan genieten als een ander,en die 'negen' maanden kan uitdragen .. We gaan stap voor stap,week per week.. en controle per controle,test per test! We zien wel,hopelijk krijgen wij jullie zegen mee,want voor ons worden dit ongemakkelijke tijden. Eerst zwanger worden hé!
Hallo mijn kleine lieve Zoë, Wat heb jij toch een prachtige naam hé?Ik spreek hem graag uit,het past helemaal bij jouw! Met mama gaat het vandaag al weer wat beter,nu ik medicijnen heb,zal ik vlugger herstellen. Ik hoop dan dat ik eindelijk terug normaal kan zijn,want dit jaar is echt een rot jaar geweest voor mama,en er komen zo nog een maand of vijf... Opa en oma zitten deze week in Spanje,het is daar nu dertig graden. Tante Heidy komt vandaag een beetje zonnen in de tuin van mama en papa, omdat zij thuis ook alleen zit,en mama en broertje Toby ook. Papa is gaan werken,komt na de middag terug thuis. Ik heb deze morgen al mijn zwangerschapskledij en die van tante Wendy in een zak gestopt, nu tante Wendy zwanger is,kan zij die gebruiken,en ze heeft ze terug gevraagd om dat zij niet meer in haar gewone kledij kan. Je ziet..je zal niet meer de kleinste meid blijven van de familie. Tante is nu 8 weken zwanger,ze heeft ook al heel wat problemen gehad nu, veel bloed verlies,als gevolg van een bloedhematoom. Ze had kans op een miskraam,en moet nu platte rust nemen. Ook voor haar is het nu leven op hoop van week tot week. Maar de baby stelt het goed,en het is een sterke baby! Trouwens jij was ook een sterke baby hoor! Mama zal je nu een beetje laten,ik heb net mijn strijk gedaan,maar moet nog stofzuigen en een dweiletje slaan! tot later kleine meid,en hopelijk breng je vandaag wat zon voor ons. dada dikke kus,mama ..
Mama heeft deze morgen naar de dokter mogen gaan, sinds de bevalling heeft mama enorm veel last van scheurtjes ik kan dan helemaal niet naar het toilet gaan,of zelfs nog maar niet op een normale manier zitten en liggen,of stappen. Ik heb ook veel bloedverlies daar,en het doet heel veel pijn. Ik had nu al genoeg slapeloze nachten,dat ik dus vandaag naar de dokter ben gegaan. Ik heb nu pillen en zalf gekregen,en dan gaan ze het toch open snijden. Maar gelukkig kan ik me al verhelpen met zalf. Vanaf volgende week ga ik je een weekje lang niet kunnen schrijven, mama en papa en broertje gaan op reis naar Tunesië van woensdag tot woensdag,het is eigenlijk nog maar geboekt van maandag. Mama wou er echt even tussen uit,en nu papa ook in verlof is,lukt dat!
Ik zal wel veel aan je denken ,en me nu en dan schuldig voelen omdat ik je niet kan schrijven,maar ik zal elke dag een briefje schrijven,en het dan hier op de site over schrijven,moest ik daar een computer zien staan,zal ik me zeker inloggen op onze site en van daaruit een stukje dagboek typen. Zolang je maar weet dat ik je daar niet zal vergeten! Mama heeft vandaag al weer een werkdagje erop zitten, het was zeer warm in de winkel,en heel kalm ook. Nochtans had mama haar werk,veel vracht toegekomen,en nu de wintercollectie er is,moeten we plaats maken . Eigenlijk is er maar 1 iets positiefs uit de bus gekomen nu mama geen baby meer verwacht,en dat is voor mijn collega's op het werk, die nu kunnen doorgroeien naar een hogere functies, nu mama er terug is kunnen ze diegene die mama heeft (Kathy dus en Kim) een andere winkel geven,zij verdienen het,na deze test! Zij hebben mama haar winkel heel goed geleid,en zeer goed voor mij verzorgd, waarvoor mijn oprechte dank. Mijn winkel is als een kindje voor mij,en ik heb er mijn hart en ziel in gestoken, en zij hebben het met hart en ziel voor mij overgenomen,bedankt,echt waar! Tot de dag van vandaag steunen mijn collega's mij heel erg, ik kan met hen over alles praten,en kan ook mijn verdriet met hen delen. Zij begrijpen mijn angsten en zij delen ook hun mening met mij. Ik ben blij dat ik daar terecht kan als het even niet gaat. Voor hen ben jij ook nog niet vergeten en dat vind ik lief. Zij hebben dat ook de ganse periode intens met mij meegeleefd, en elke week gehoopt dat alles in orde zou komen. Ze toonden zelfs tranen van verdriet toen het allemaal fout liep, en dan nog hoopten zij op beter resultaten,zo een collega's vind je niet vaak! Ja hoor Zoë,ook zij houden van jou ,nu je een engeltje bent, en ik hoop dat je over hen waakt zoals je over mij waakt, het zou mij een groot plezier doen. En ik weet ,jij zal dat wel doen voor ons,omdat je weet hoe zeer zij mama uit de put trekken,en een steunende schouder voor mij zijn. Ik ga je nu laten,ik moet nu een beetje eten en mijn medicijnen in nemen, zodat mama beter word! ik hou van je klein meisje,als je dat maar weet. Tot morgen dan, slaap zacht smak,nog een dikke kus van papa en broertje Toby ps,papa houd nog steeds van jou,en denkt elke dag aan je, broertje Toby zwaait nu en dan naar de sterretjes,en voor hem slaap je op een wolkje hij praat heel veel over je,en hoopt op een speelkameraadje! Je ziet,je bent niet uit ons leven! dada
Zoë, Het gaat niet zo goed met mama,nu en dan herken ik mezelf niet meer.. Ik voel me niet zo wel de laatste dagen,en het is alsof het verdriet mij nu toe slaat! Ik voel me ook minder en minder goed in ons gezinnetje. Ik mis de nodige steun en aandacht,die een mama zou nodig hebben. Ik weet ook niet of het nu aan mezelf ligt of aan een ander. Ik huil voor de minste dingen,en ben ook heel prikkelbaar. Heb ook geen zin om dingen te doen,want ik heb er ook geen interesse in. Alsof niks me nog kan boeien,en alles zo saai lijkt te zijn. Nog een weekje werken en dan hebben mama en papa verlof, zelfs dat zie ik niet zitten,omdat ik weet hoe het zal zijn, en ik zal er ook niet ver naast zitten. Het zal opstaan zijn,kijken van waar dat de wind komt, en dan een film bekijken of naar zee gaan,die ik elke dag kan zien en al heel veel gezien heb. Ik heb geen zin in dat soort dingen,verlof zonder op reis te gaan is verlof waarin je te veel kan nadenken en kan stil staan bij de dingen die gebeurd zijn. Ik zou graag op reis gaan,maar papa ziet dat niet zitten. Maar wat zal dat jaarlijks verlof ons dit jaar dan brengen? We zullen dan op elkaars lippen zitten tot en met! Ik heb gewoon dat voorgevoel,en zou dan veel liever werken, want echt waar,met werken kun je veel verdringen hoor! Je vergeet van na te denken,want je bent veel te veel bezig met je werk. Al weet ik wel dat ik nu misschien ook op dit moment niet zo ideaal ben om mee samen te leven,mijn emoties lopen nu en dan uit de hand, ik maak geen ruzie of zo,maar ben denk ik moeilijk om mee samen te leven, en dat vind ik volkomen normaal,ik mis een deeltje dat van mij is, ik mis jou Zoë,en dat gevoel dat ik heb kan enkel een mama verklaren die dit zelfde als mij is tegen gekomen,een vader die dit verdriet moet verwerken,heeft ook nooit die echte band gehad met de baby. Ik heb veel moeten doorstaan om dit te verwezenlijken. Ik heb jou op de wereld gezet met de bedoeling jou af te geven aan God, ik wist dat al weken toen je nog groeide in mijn buik.. En de band werd elke week ook alsmaar sterker, zodanig dat ik je leerde kennen,dat ik begon te voelen dat ik jou mama was.. Niemand kan dit begrijpen,niemand kan mij daardoor ook helpen, ik kan het alleen maar zelf doorstaan,en zelf zien op te lossen, en dat gevoel van alleen staan,is inmens eenzaam. Want ik kan wel vertellen tegen iemand wat ik voel,maar wat kunnen ze antwoorden?Dat het de beste oplossing was?en dat ik er wel doorheen geraak? Ja dat wel hoor,maar hoe? Hoe geraak ik van dat gevoel af?dat gevoel die mij zegt dat ik alleen ben,dat ik eenzaam ben? ik kan er soms niet meer tegen,want dan ben ik humeurig, en niet alleen mijn relatie lijd eronder,maar ook mijn gezinnetje. Het is allemaal wel met de beste bedoelingen gedaan,maar het draait altijd verkeerd uit. Het eenzame gevoel zal moeten slijten,en ik zal het nu eigenlijk moeten aanvaarden dat ik geen baby meer heb,dat je ergens naar toe bent gegaan, om de reden dat je ziek was,de reden dat je ziek was,was omdat mama geen stom nummertje 7 chromosoom meer over had om jou te helpen. En de kers op de taart is dan nog,dat ik een herhalingskans heb van 25% en dat het hoogste percentage risico 50% is,in wat voor een wereld leef ik eigenlijk? Heb kik dan niks van geluk meer op mijn weg liggen,gaan ze er eigenlijk echt mee lachen? Ik bedoel maar...de volgende baby is toch niet dezelfde als jij,Zoë? Dat kan toch niet dat ze me dit dan nog eens zullen aan doen? Ik kan en wil dat niet begrijpen,maar wees gerust,ik leef op dit moment zeer onrustig,en kan ook niet logisch nadenken. Ik wil alleen de volgende 9maanden slapen,en wakker worden als alles voorbij is,en als alles goed is afgelopen,ik denk zelfs dat je me dan pas voor het eerst in je leven zal gelukkig zien. Want nu zie je mama op een ander manier,mama kan nog tans heel enthousiast door het leven gaan,en mama houd van zot doen en zo veel meer, maar zo ken jij mij niet he,de laatste weken heb jij in mijn buik niet anders dan stress gevoeld bij mama,ik was verdrietig en helemaal van streek en zo ken jij mij maar
Hallo Zoë, mama heeft vandaag heel veel pijn,sinds ik bevallen ben van jou heb ik een scheurtje in mijn slijmprop, de reden dat die er gekomen is,is van te persen. Ik ben toen na twaalf dagen naar de gyneacoloog gegaan,die dit bevestigde,ik kreeg zalfjes en een laxeermiddel. Aangezien we nu al 5 weken en twee dagen verder zijn,zou dit probleem al lang van de baan moeten zijn, maar helaas verergert dit met de dag. Ik heb elke dag meer en meer pijn bij ontlasting,en zou het dan wel kunnen uitschreeuwen van de pijn. Bij elke stoelgang moet ik heel hard persen,en krul ik mijn tenen op van de pijn. Nadien moet ik dan een halfuur tot een uur op de grond leggen met een koud washandje er tegen om de pijn te kunnen verdragen. Ik stel een bezoek bij de dokter zo lang mogelijk uit om dat dit nogal delicaat is, maar na vandaag denk ik dat ik morgen maar eens bij de huisdokter langs ga, ik voel me ook heel misselijk van de pijn,en mijn handen beven. Op een stoel zitten is vandaag onmogelijk,ik kan amper recht zitten. Dus hang ik half en half op mijn stoel,en probeer ik zoveel mogelijk te liggen op mijn zijde. Ik zit dan nog eens te meer in de vervelende situatie dat ik mijn maandstonden heb, en niet altijd direct kan thuis wijzen of het nu bloed is uit mijn anus,of bloed uit mijn vagina, het lijkt allemaal zo dicht bij elkaar te liggen,maar het doet heel veel pijn. Ik heb daarstraks een beetje zalf ingebracht,maar de pijn schreeuwde ik uit, en het huilen stond mij nader dan het lachen. Dus je ziet...na zovele weken bevalling,ben ik nog steeds aan het herstellen van de fysieke krachten die ik heb moeten geven. Het emotionele sleept dan natuurlijker langer aan als je sukkelt met klachten als deze. Gelijk hoe ben ik er nog steeds niet over dat ik jou heb moeten verliezen,en zoals de anatoom patholoog ons verteld heeft,dit zal jaren tijd vergen om dit een plaats te geven in ons leven. Maar hoe dan ook moeten we verder en kunnen we nu of binnen een jaar,of meer of minder gaan denken aan een nieuwe zwangerschap met al de risico's die er aan vasthangen. Toch ben ik er van overtuigd dat het lot mij nog een kans zal geven om een gezonde baby op de wereld te zetten,maar of hij het mij nu zal geven,of bij dan nog een ander kindje, dat weten wij helaas niet,maar toch zal ik het riskeren. Ik zal het dan ook enkel op mijn blog schrijven naar jou toe,wat er zal gebeuren dan.. Ik hoop dat alles nu zal goed komen,en dat ik niet al te lang moet proberen om zwange te raken, zo kan ik het misschien beter verwerken. Het is niet de beste manier volgens de dokters,maar als dit voor mij de enige weg is, dan zal ik dat ook doen,en de klop die ik dan nadien zal krijgen zoals ze mij vertellen, dan zal ik daar ook wel te boven komen. Ik verwacht niet van mezelf dat ik ook nog een keertje sterk zal zijn, maar ik ben ervan overtuigd,dat een mens gemaakt is om een verlies aan te kunnen, als je zelf sterk staat,en gelooft in de natuur en zijn manier van doen, dan kun je niet anders dan het accepteren. Dat is nu eenmaal het leven.
Zoë,er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk, ik praat elke dag over jou,en ik hou ook elke dag meer en meer van jou, ik kamp nog steeds met schuldgevoelens omdat ik nu al weer wat kan lachen, en omdat ik alweer ga werken,maar ik vraag jou 1 ding, vergeef het mij als ik nu en dan de draad terug opppik, ik moet gewoon verder zonder jou... Het is niet om dat je mama niet verdrietig ziet,dat ik het ook niet meer ben, ik wil gewoon niet dat vreemde mensen het zien, mama houd zich sterk voor jou! Maar ik mis je heel erg,en hou van jou,dat weet je wel!! En ik weet ook...dat je over mij waakt hier boven, je bent niet voor niks de mooiste ster in het heelal je bent daar om over mama te waken, slaap lekker mijn kindje xxx
Hallo lieve Zoë, Hier ben ik dan weer,mama moest vandaag werken,het was heel kalm in de winkel, maar mama had veel werken Ik heb mijn eerste maandstonden sinds Donderdag en ze zijn heel hevig ik heb ze nog nooit zo veel gehad Tante Heidy heeft deze avond komen BBQ komen eten,het was heel gezellig we hebben over alles en nog wat tot deze nacht zitten praten. Mama had een slechte dag vandaag en had zin om over jou haar hartje te luchten tegen alles en iedereen,en het deed deugd! Ik mis jou nog elke dag heel veel,en wil soms terug keren naar die vrijdag om je nog eens in mijn armen te houden,en nog eens te genieten van het moederschap. Maar helaas kan dat niet.. Ik twijfel al elke dag wat ik nu zal doen,nog eens een poging riskeren. Maar dan heb ik zo bang dat het opnieuw zo zal aflopen, en ik er helemaal niet meer te boven kom.. En toch zal ik het doen hoor,vanaf augustus begin ik eraan. Ik zal je morgen nog eens schrijven,want heb nu niet veel tijd meer, straks als ik terug ben,zal ik je alles vertellen wat op mijn lever ligt. Tot later lieve meid kusje mama
ja vanessa ook jij komt aan bod in mijn blogje
