Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
25-09-2009
Vrijdag 25 september 2009
Heykes kindje,
Ik kom nog eens piepen naar jou:lol: Ik ben blij dat ik weer kan schrijven,ik was gisterenavond laat thuis en ik kon niet meer op de pc,want ik was heel erg moe.-x Maar ik haal direct mijn schade in,en zal meteen beginnen schrijven. Ik heb eigenlijk nog niet veel tijd gehad om stil te staan bij mijn verdriet. Met papa die net terug is uit het ziekenhuis, ik die dan moest gaan werken, en Toby die veel tijd en zorg vraagt.. Maar hoe dan ook ,ik ben blij dat ik hier ben. :lol:
Ik heb deze morgen ons liedje opgezet in de auto:oops: Ik heb gehuild. Ineens komt dat op,en dat gaat dan ook weer vanzelf over. Ik vind het niet erg dat ik huil,want ik weet ook wel waarom. Er denken nu veel mensen dat dit wondertje in mijn buikje alles zal herstellen,en alle pijn zal wegnemen. Maar dat is helemaal niet zo. Die pijn,dat verdriet,dat gemis..is allemaal voor jou, en kan ook niet door een ander worden weggenomen. Dit kan niemand vervangen,en het hoeft ook niet. Het is de bedoeling niet dat iemand dit ook weg neemt van mij. Ik wil niet dat iemand reageert en zegt dat Zoë nu wel zal vergeten zijn! Als iemand onder jullie zou hetzelfde meemaken als ons... Dan zouden jullie ook zo vlug mogelijk een ander babytje willen. Om de leegte in je buikje op te vullen,om het verdriet een beetje te laten verdringen door andere dingen te hebben om naar uit te kijken. Het zou ook nooit de bedoeling zijn dit babytje de spullen te geven die van jouw waren,die blijven allemaal opgeborgen in een doos, en die zullen nooit meer het daglicht zien,tenzij ik er zelf eens naar wil kijken. Maar anders..de spulletjes die van jou zijn mijn kleine meid, zal geen enkel ander kindje bezigen. Daarvoor is mijn verdriet te groot. Ik voel dat mensen niet begrijpen dat ik nu en dan hoogtes en laagtes kan hebben in mijn leven. In de periode van de bevalling tot nu heb ik wel per week zo drie keer en zwak momentje. Voor de mensen die dit niet kunnen begrijpen,kun je misschien eens op een site gaan kijken waar dokters beschrijven hoe je een rouwproces doormaakt. Daar kun je zien dat mensen zoals ik niet beseffen wat we doen,of hoe we soms overkomen, maar dat hoogtes en laagtes wel van toepassing zijn. Ik zelf doe daar niet per se om ,dat te krijgen,maar het is wel degelijk zo. Als je niet kan begrijpen wat ik bedoel is het simpelste uit te leggen dit; ik kan de ene dag heel super vriendelijk zijn en lachen als geen ander, en een volgend moment kan ik huilen van verdriet,en mijn leven helemaal zwart in zien. En dat heb ik nu ook. Ik kan mij nu al beter concentreren op mijn werk,in het begin zijn je gedachen heel ver, en ben je nog constant bezig met jezelf vragen te stellen,en je zelf te beschuldigen. Maar op den duur heb je elke vraag beantwoord,en weet je ook dat het niet allemaal jouw schuld is,en dan kun je daar mee leven. Je begint het te plaatsen,en als je zover bent,ben je al halverwege je proces. Het moet normaal 1 tot 2 jaar duren voor je weer mentaal sterk genoeg bent, en je verdriet kan accepteren,en de goede dingen hiervan te herinneren. en met die herinneringen een toekomst op bouwen. Jouw naam flitst wel drie keer per minuut door mijn hoofd! De anatoom Patholoog(diegene die de autopsie heeft uitgevoerd) heeft mij de laatste keer gezegd,dat als ik op al mijn vragen een antwoord wist; dat ik dan pas klaar zou zijn om een nieuwe zwangerschap aan te gaan. Ik denk dat ik ongeveer een weekje voor mijn reisje Djerba langs ben geweest bij hem dus dat is zo een goede maand geleden,en toen zei hij mij dat ik zeker nog niet sterk genoeg was om er weer halsoverkop in te vliegen een aan een nieuwe baby kon beginnen. Ik moest een halfjaar tot een jaar wachten van hem. Ik heb alles toen weggelachen als hij dat zei,maar eigenlijk heeft hij gelijk. Hij bedoeld gewoon dat ik mijn tijd echt wel moet nemen om over jou Zoëtje dus te geraken,en dat eerst in mijn hartje moet plaatsen,want als ik binnen het jaar al weer een baby moet afgeven,of indien het goed is kan bevallen van een gezonde baby, dat het verdriet mij dan zal weten te pakken,en ik er dan misschien niet meer zo goed van af kom als nu. Want ik moet hem wel gelijk geven,ik geef mezelf geen kansen meer te rouwen om jouw. Ik probeer mijn gedachten te verzetten,en mijn tranen te verbijten. En ik zou veel beter elke avond een klein beetje wenen.... Het zou mij meer deugd doen,dan nu en dan eens te snikken en alles op te kroppen. Hoe dan ook,ik ben er van overtuigd dat ik er sterk genoeg voor ben om alles te doorstaan. Ik hoop dat iedereen wel een beetje respect toont voor mij,want je mag niet vegeten dat ik nog altijd aan mijn kleine kindje denk. Zij is mijn dochtertje,en je mag ze ook niet vegeten. Ze weet zij wel dat wij er voor haar zijn,en dat ze nooit zal vergeten zijn door ons. Ik hoop dat de bloglezertjes ook aan haar blijven denken. Jij bent het engeltjeszusje van onze Toby en de ' verwachtte 'spruit.
Voor altijd in mijn gedachten, liefs mama xxxxxxxxx
