Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
16-09-2009
Woensdag 16 september 2009
Hallo lieve Zoë en hallo alle mensen die mijn blogje lezen.. Mijn dagje is nog niet halverwege en alweer heb ik gekke rare dingen tegen gekomen.. Ik had mijn huisje al vroeg in de morgen zijn poetsbeurtje gegeven,en nadien had ik nog wat werk op mijn laptopje om vrijdag terug les te geven,ik had nog enkel voorbereidingen te doen,want sedert mijn bevalling nog van kleine Zoë heb ik alles laten vallen,en had ik geen zin meer in les geven,ondertussen ben ik dan ook nog op reis geweest,en nu sedert september zag ik dat ik alweer met mijn lesgeven moest beginnen,ik denk gewoon dat ze willen dat ik toch nog vooruit ga. Na een paar uur op de laptop te tokkelen ben ik dan maar even in mijn auto gesprongen om naar het nieuwe shoppingcenter te rijden hier in Izegem.Ik was nog niet helemaal onderweg en mijn gsm ging af, wist niet goed wie het was,maar herkende ergens die nummer van..Was mijn meme,ik had ze al maanden niet meer gehoord of gezien. Sinds de geboorte van Zoë heb ik haar geen enkele keer gehoord,al zegt ze dat ze mij verschillende keren heeft gebeld,ik weet het echt niet,en vermoed dat dat niet zo was,soit het doet er niet toe. Ze vroeg mij hoe het nu met mij was,ik kon niet goed zeggen hoe ik me vandaag voelde,want telkens ik zag alles gaat goed met mij,heb ik achteraf heel wat spijt,omdat ik naar kleine Zoë toe dit niet kan zeggen,ik voel me ook rot,en de vraag alleen al is redelijk bot voor mij. Meme begon te vertellen dat zij niet naar mij en onze baby kon komen kijken in het moederhuis,omdat mijn tante moest werken en zij meme niet kon voeren tot daar,ze wou er ook niet naar toe komen omdat zij over zovele jaren twee babytjes heeft verloren,eentje van wiegendood en eentje waarvan de oorzaak bij mij niet bekend is.Ik wist wel dat het in onze genen zat,omdat mijn eigen mama ook een babytje verloren heeft. Meme begon dus te wenen aan de telefoon,en vertelde mij dat zij nu nog na al die lange jaren heel veel verdriet heeft om haar verloren kindjes, en zij er niet over kan dat nu ook ik,als jongste van al haar kleinkinderen dit heb moeten meemaken,ze zei dat ik het mijn ganse leven zal mee dragen,en dat ik er echt alles zal aan moeten doen om mij zelf weer gelukkig te doen voelen. Ze kon opeens niet meer praten,en zei als laatste ik zal je gerust laten,als snikkend. En daar zat ik dan in mijn autotje,met tranen in mijn ogen,ze had neergegooid,en ik begreep niet waarom. Niemand kan de laatste maanden nog recht in mijn ogen kijken,niemand weet wat gezegd tegen mij,en dat voelt zo schuldig aan. Ik begrijp dat mensen niet weten wat gezegd,en dat het moeilijk is tegen mij praten,maar ik ben ook maar ne mens he,en ik ben nog altijd wel Bren dat iedereen kent he,iedereen weet dat ik een makkelijke ben in omgang,en dat ik nooit iemand kwaad zou doen. Nuja,na dat gesprek ben ik dan als de vlucht naar mijn ouders gereden om te vertellen wat ik nu had gehad. En daar ben ik dan een beetje tot mijn positieven proberen te komen. Ben dan maar ineens naar school vertrokken om Toby,en omdat ik nog te vroeg was,stak ik een sigaretje op,en ineens komt daar een meneer naar mij toe met een cowboy hoed op,een oudere man,rond de 6O jaar schat ik,al ben ik slecht in schatten,maar alé, hij kwam over mijn auto geleund,mijn raam stond open en hij zei,meisje dat is niet goed voor u om te roken, ik dacht;wat nu weer,kan er mij nu niemand ne keer met rust laten,ik doe niks en niemand mis.. Ik heb die meneer vriendelijk gezegd dat ik wel weet dat roken niet goed is,maar dat ik dat nodig heb in mijn leven, en toen zei hij;zo jong en dat nu al moeten nodig hebben klinkt onwaarschijnlijk,ik ben mijn vrouw net verloren zei hij, en ik ben nog altijd gestopt,en ik kon het niet laten van zeggen,ik heb gewoon geantwoord,kijk meneer ik ben over twee maanden mijn dochter verloren en ik heb dat wel nodig,zijn gezicht vertrok,en hij gaf mij een schouderklopje en zei;ik begrijp u meisje,en ik kan mij voorstellen dat dit u leven helemaam overhoop heeft gegooid,en ik wens u alle geluk toe, ondertussen moest ik uitstappen want de bel ging,hij liep nog mee naar waar alle mama's staan en pakte mij ns vast en zei;sterkte meisje! Ik had dan weer bekijks voor die ganse school,aan de poort zijn het al allemaal mensen die altijd zo kijken,en dan nog zo een cowboy mens die mij vast neemt,ah...mijn dag zat al vol zenuwen en ie was nog maar begonnen. Ik moest mijn keel alweer dichtsnoeren ,want ik voelde de pijn al weer drukken,en mijn tranen hadden al weer weer willen vloeien, ik heb ze maar goed tegen gehouden,want Toby heeft mij al genoeg zien wenen,straks denkt het kind dat ik niet anders kan dan dat. Ondertussen ben ik alweer thuis,heb nu weliswaar geen zin meer om iets te gaan doen,want mijn dag is grotendeels naar de kl... Blijkbaar werkt dit wreed op mijn gemoed. Ik moest eigenlijk vandaag naar ergens gaan kijken(weet niet eens waar) om een stukje te laten maken voor mijn mama van kleine Zoë, ze zou zo graa iets hebben om op haar kast te zetten,en ik had mij voorgenomen dit vandaag te doen. Ik moet eerlijk zijn;ik geraak er niet en durf niet goed ergens binnen te gaan en dit te gaan uitleggen. Ik kan maar moeilijk in een doopsuikerwinkel binnen gaan om een stukje te laten maken voor een overleden kindje, je moet daar naar toe gaan als je wilt goed bevallen natuurlijk,bovendien zou de confrontatie wel eens heel zwaar kunnen worden in zo een winkel,dus zal ik het mijzelf besparen en het weer nog even uitstellen,zoals altijd. Mama zal moeten wachten tot ik er klaar voor ben,en dat zal ze ook doen. Ik heb de indruk dat ik al weer een flinke pagina heb geschreven,eens ik bezig ben vloeien de woorden altijd eruit,en dan zie ik opeens dat ik alweer zo ver ben gaan schrijven. Maar nu geraak ik eigenlijk wel uitverteld.... Ik ga ook niet schrijven om te kunnen schrijven,het moet spontaan komen en gemeend zijn. Ik wil geen opgezette blog,maar eentje die recht uit mijn hartje komt. Ik heb mezelf voorgenomen om mijn site op 26 juni 2010 niet af te sluiten,maar wel te laten overbrengen in een boek, ik zal mijn verhaal over de inleiding van mijn bevalling helemaal opnieuw gaan uitschrijven,maar dan met een correcte zinsbouw en een iets beter verhaal,zo als het nu hier staat geschreven,is hetgeen wat ik die nacht in mijn hoofdje heb geprint,en in mijn gsm had opgeslagen omdat ik wist dat ik alles zou gaan uitschrijven naar anderen toe.De zinsbouw is zeker niet fantastisch maar is zeker wel de enige echte emotie van toen. Ik heb het deze week opnieuw gelezen,ik moet er telkens bij wenen,en hoe meer ik het lees,hoe dieper het tot mij indringt dat ik dit echt wel heb meegemaakt,dus bij deze zal ik ze als dit een jaar oud is als kado naar mijn dochtertje toe een boek laten publiceren met mijn verhaal. Mijn blog zal blijven bestaan tot hij zo wat vol geschreven is,want veel plaats heb ik niet meer over. Weliswaar zal ik een nieuwe site aanmaken als ik een derde babytje krijg,voor dat kindje,omdat ik persoonlijk vind dat dit haar eigen site is,en zij niet mag in conflict komen met een nieuwe broer of zus,ik heb in mijn gevoel iets dat zegt dat dit niet eerlijk en mooi zou zijn tegenover Zoë, dit is haar dagboekje,en niemand mag in die plaats komen,dit is haar leventje,en niet dat van een 'gezonde baby' Ik wil mijn kleine meid langs geen kanten kwetsen. Ook al is ze nergens,toch is ze ergens volgens mij. Ik ga nu een beetje strijken en ik kom straks wel nog eens piepen, tot later kleine meid,en voor de mensen die het lezen,toedeloe en c you next time xxxxxxxxxxxxxxx
