Goede nacht mijn kleine meid..
Mama komt nog eens piepen voor ze gaat slapen.
Broertje Toby ligt al enkele uren in dromenland,hij mocht in het grote bed van mama slapen.
Ik heb ondertussen ons nestje gepoetst .
Het is nu net middernacht,het is heel donker buiten,en ik zie geen maan.
Hier binnen is er weinig licht,maar op de muren zie je het schemeren van de kaarsjes die branden
voor jou fotokader en je 3 d echo die ingekadreert is..
Je tere lichaampje weerkaatst als ik achter mij kijk,en je ligt daar zo vredig te slapen.
Ik steek nu en dan een kaarsje aan,ik heb er geen verklaring voor waarom,
maar ergens denk ik dan dat je ziet dat wij nog altijd hopen dat je daar ergens een goed bestaan hebt.
Hoe je het ook mag en kan noemen,er zal wel altijd iets zijn hierboven.
Ze leren het ons in de school,dat er ergens een God bestaat,of bestaan heeft.
Ik vraag mij dan wel af waarvoor hij al die engeltjes nodig heeft,en waarom hij net die bepaald persoon
uit zijn leven verlost om naar boven te gaan.
Hebben bepaalde personen aan bepaalde leeftijd iets wat hij kan mee doen?
Of is dit gewoon de bedoeling,hun bestemming?
Ik voel me heel jong als ik probeer te begrijpen hoe het leven in elkaar zit.
Ik ben ook nog zeer jong,en ik denk nog altijd anders dan bepaalde maam's op oudere leeftijden.
Ik relativeer minder,ik denk ook anders,ik handel ook anders..
En ik begrijp ook veel minder.
Ik zou mezelf dingen afvragen die je alleen maar in films kan zien.
Ik stel mezelf de vraag dan altijd,als engelltjes in films goede dingen doen voor hun mensen,
zou jij dan ook iets positiefs kunnen doen voor mij?
Het zijn dingen die de mens niet kan op antwoorden,dingen die wij niet kunnen weten,
maar ergens moet er toch iemand zijn,of een teken zijn ..dat er wel degelijk iets is?
Want waarvoor staan engeltjes dan ?
Wat betekenen die voor God?
Soms dnek ik nog heel kinds als het over de godsdienst gaat,en nu en dan zou ik durven geloven.
Al heeft God mij hier en nu veel pijn aangericht,en hoop ik dat hij zijn redenen daarvoor heeft.

Als ik mijn verhaal herlees,en dat doe ik niet veel..maar nu en dan wel..
dan zie ik hoogtes en laagtes in mijn rouwproces..
Het wil zeker en vast zeggen dat ik een proces doormaak,en dat ik het ook bewust doe.
Ik denk dat ik in de herkenningsfase zit;die mij namelijk doet inzien dat ik verdriet heb,
en verdriet aankan.
Dat ik een stapje verder zet in de positieve zin,om jou mijn kindje een plaats te geven in een andere kamer van mijn lichaam.
Ik heb je al in mijn hartje,nu moet ik je nog uit de verdrietzone krijgen,en naar de mooie kant van mijn
lichaam sturen,waar je voor eeuwig zal zijn,en waar ik je los kan laten zodat je met je vleugeltjes
overal zal zijn waar ik ben.
Ik zal je zeker ooit loslaten,en ik wil je ook nooit vergeten.
Ik moet nu door een harde periode in mijn leven,die periodes zullen gevuld zijn met angst en verdriet.
Ze zullen ook gevuld worden met liefde en geborgenheid.
Ik heb een babymensje in mijn buik,dat nu nog heel klein en tenger is..
Het zal mijn dromen niet vervullen,maar wel mijn gedachten aan jou koesteren.
Het zal mij jouw niet terug geven,maar het zal mijn hartje bewonderen,en mij de liefde geven die ik
van jou zou hebben gekregen als jij hier en nu bij mama was.
Eens wij samen die gruwelijke bangelijke testen hebben doorstaan ,zal het bang afwachten zijn naar de resultaten,
die hopelijk niet dezelfde zijn als bij jouw mijn engel.
Het kleine foetusje zal pas zijn naam krijgen als hij /zij sterk genoeg is om de gynaetica te verslaan,en aan te tonen
dat het een baby kan worden,die tot een gezond mensje kan worden.
Ik heb mij vandaag de vraag gesteld of ik jou nu zal vergeten als ik te veel aan het nieuwe babytje moet denken.
En mijn antwoord daarop is heel duidelijk;neen!
Ik vergeet jou helemaal niet,en hopelijk de mensen rondom ons ook niet.
De bedoeling van mijn zwangerschap is om mijn leeg gevoel een vullign te geven,iets wat mij opnieuw
kan doen herleven,iets waar ik nog misschien voor 1 keer kan naar uitkijken.
En ook,om misschien later niet te moeten zeggen,had ik het maar nog eens geprobeerd.
Het is natuurlijk heel sterk van ons om het nog eens aan te durven,het bewijst van lef,en karakter.
Velen waar ik de vraag aan heb gesteld of zij het zouden doen,zeiden altijd resoluut neen!
Maar ik wil mezelf later nooit afvragen of het ooit wel ging kunnen.
Ik zal het nu gedaan hebben,e kan nooit geen spijt meer krijgen.
Het risico dat ik pas zal zien aan een 24tal zwangerschapsweken of de baby een kans maakt is groot,
heel groot,de kans dat het gezond is,is minimum..
Ik besef zeer zeker dat ik misschien in februari...maart ik weet niet wanneer  daar in het moederhuis beland
met dezelfde diagnose ,en dat ik dan daar alweer de hel zal kunnen doormaken.
Ik ben er van overtuigd dat een mens gemaakt is om tegenslagen te doorstaan,en ze vroeg of laat
ook weet te accepteren.
Ik wil voor geen geld ter wereld dat allemaal opnieuw meemaken,maar zoals ik al zei,het lot beslist daarover.
Ik zal het dan allemaal moeten aankunnen,en hopen dat ik dan sterk genoeg ben om een engeltjesbroer of engeltjeszus
aan jou door te geven,en ik kan dan maar mezelf troosten met de gedachte..dat jij het gedaan hebt,omdat je jou alleen zou voelen.
Ik heb in elke situatie begrip voor de natuur.
Al had je me dit twee maanden terug niet mogen vragen,want dan was gans de wereld een duivel voor mij.
Intussen heb ik alles al een beetje laten bezinken,en dankzij iedereen hun goede raad,is er aan elke daad
wel een mooi verhaal gekoppeld.
Niks gebeurd voor niks,en alles heeft zijn redenen.
Ik kan wel uren naar jou schrijven,en dagen naar jou kijken..
De ene dag huil ik tranen met tuiten,de andere dag kijk ik zo naar je op.
Vind ik je zo lief slapen,en vind ik je de mooiste baby die ik ooit ter wereld heb gezet.
Ondanks je kleurtje..was je zo volmaakt.
Ik had het beter begrepen als jij er anders uitzag..onvolmaakt..
Maar ik zie niks aan jou,ik zie geen afwijkingen,want er waren er ook geen..
Ik zie alleen dat je de ogen van papa hebt,de omrandingen van je broertje..
En helemaal niks van je mama:oops:
Maar ik ben al heel blij dat jij uit mama's buikje komt..
Dat je mijn meisje bent..dat ik een dochtertje heb.
En dat jij een schitterende engel bent,die over ons waakt,en mij zal helpen als ik er nood aan heb.
Ik weet zeker dat jij over mij waakt,en als er iets dreigt te gebeuren met mij,dat jij mijn bewaarengeltje bent.
En als ik voel dat jij er niet bent,dan zal ik eens luid roepen,want dan weet ik dat je even rust neemt.
Ik wil je zeker geen pijn doen kleine meid met mijn pogingen naar een andere baby toe..
Het kindje weet niet dat jij er niet meer bent...
Ik hoop dat er een klein deeltje van jouw herboren word..al was het maar de gelijkenis..
de oogjes of zo...Maar ik zal jou niet vervangen.
Ik voel me zo tweestrijdig,blij..maar verdrietig

Geef mij een teken...dat je het oke vind:roll: