Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
27-09-2009
Zondag 27 september 2009
Hallo kleine meid,
Het spijt mij dat ik gisteren niet heb geschreven,ik moest werken, en ben om 15 u30 naar huis gekomen om wat te slapen. Ik had koorts,en ik kon amper op mijn benen staan. Ik wou het volhouden om te blijven werken,maar ik had geen energie over. Ik voelde mij zo slecht dat ik alleen maar aan mijn bedje kon denken. Eens thuis was het natuurlijk lastig om in slaap te vallen. Toby komt dan altijd roepen en kijken of ik wel wakker ben, of papa komt iets zeggen. Het enige wat ik kon doen was slapen. Ik ben uiteindelijk in slaap gevallen. Na vele rillingen en warmte buien,ben ik tot rust gekomen. Om 18u30 heeft papa mij wakker gemaakt,we moesten gourmet gaan eten bij tante Heidy. We hadden dit deze morgen gepland,en toen voelde ik mij nog redelijk. En het is nu niet dat ik mijn huisje niet uit mag,want ik heb mij niet op ziekte verlof gezet,ik had nog genoeg compensatie staan. Ik voelde me natuurlijk wel heel wat beter door te slapen. Maar niet opperbest. Het is een beetje ambetant dat ik niks van medicijnen kan nemen en dan duurt het ziek zijn ook wat langer. Vandaag ben ik opgestaan om 10 uur,ik voelde mij redelijk. Na een douche nemen voelde ik mij alweer wat flauwer worden. En nu lig ik in de zetel te schrijven naar jou,tot mijn beentjes er weer door zijn. Ik heb ook nog steeds die hatelijke droge hoest. Ambetant voor papa om naast mij te slapen,want zo is hij altijd wakker door zij. Ik heb gisteren het juwelenkistje aan opa en oma overhandigd. Ze waren heel blij. De schoentjes die erin zaten deden oma haar keel ook wat kroppen. Maar het is en blijft een mooi aandenken aan hun kleindochtertje. Als ik het kistje open zie staan,en kijk naar die schoentjes,dan moet ik wel heel even een traantje laten. Het zal nu een plaatsje krijgen in hun huisje,en daar zal je altijd blijven staan. Ik vroeg oma gisteren dat als zij de vraag krijgt hoeveel kleinkinderen zij heeft wat zij dan antwoord. En ja zij antwoord altijd dat ze er zeven heeft,waarvan eentje overleden is. Ik weet ook niet waarom ik mij dit afvraag,maar denk gewoon om te weten of je meegerekend word bij ons nestje. Ik ben heel blij dat jouw nichtjes Lynn en Lisa Marie zo veel schrijven naar jou. Het moet toch zijn dat zij aan jouw blijven denken, en dat jij ook in hun hartje zal blijven zitten,net zoals bij vele anderen. Bij tante Heidy staat je overlijdenskaartje op een tafeltje met kaarsen. En telkens ik er toe kom,is de kaars altijd aangestoken. Zo ben je daar ook altijd aanwezig,en zie ik dat ook zij aan jou denkt. Ik had het gisteren even moeilijk toen ik bij tante Heidy aan tafel zat. Ik was uitgebreid aan het vertellen tegen oma over jouw, en plots kwam die hevige bui weer boven mij hangen. Je kunt je traantjes dan niet bedwingen en moet dan toegeven aan je verdriet. Het gebeurd heel weinig nog in het openbaar,maar blijkbaar was het gisteren nodig.
Vandaag zal het geen bijzondere dag zijn. Vooral genieten van de zondagsrust,en van mijn zetel of bedje. Zodat ik er morgen weer fris en gezond kan gaan werken. Ik hoop het alleszins,anders zal ik naar de gyneacoloog gaan om te vragen of zij echt niks kan voorschrijven van medicijnen. Ik kan er geen week langer mee lopen.
Met papa gaat het nu al wat beter. Hij kan alleszins al goed spreken,en heeft enkel nog snachts pijn in zijn keel. Tijdens de dag gaat het enkel moeilijk nog bij het eten. Maar volgens mij geneest het nu goed. Met broertje Toby gaat alles goed. Hij heeft nog altijd zijn stoute trekjes,maar kan nu en dan zo heel lief zijn. Hij denkt ook nog veel aan jouw,want hij gaat soms slapen en wuift je foto toe. Ik ben daar trots op,want hij moet groot worden met de gedachte dat hij een zusje heeft. Wij vertellen hem ook altijd dat jij er niet meer bent omdat je ziekjes was. Als hij het woordje dood noemt,bezorgd mij dat wel rillingen maar het is een kind, en hij kent het begrip van dit woord nog niet. Hij kan alleen maar denken dat dit geen goed ding is. Ik zie het ook aan zijn ogen dat hij beseft dat dood zijn ,er niet meer kunnen zijn betekend. Maar toch is hij nog zo klein om te beseffen waar onze Zoë naar toe is.
Ik heb deze week je foto getoond aan pepe Jacky. Hij had je doek nog niet gezien in onze nieuwe kamer. Hij heeft gekeken naar jouw,en zei ooo zooo klein... Maar verder zag ik wel dat hij niet kan begrijpen wat wij hebben meegemaakt. En ik denk dat hij het gewoon niet kan beseffen omdat hij jouw niet in het ziekenhuis heeft gezien. De meeste die er niet zijn geweest reageren vrij koel,en dat vind ik jammer. Want jij was echt een mooie baby,je was er echt. En je was volmaakt. Spijtig dat pepe Jacky niet kent wat wij kennen. Zo kan hij zijn zoon ook niet beter bij staan in de voor hem moeilijke tiijden. De naam Zoë komt daar ook nooit aan bod.Terwijl jij wel onze dochter bent. En hij wel jou dooppeter had geweest. Spijtig...Dat is het enige wat ik kan zeggen. :roll: Ik zal je dan straks nog een beetje schrijven,maar ga nu eerst een beetje rusten. Tot straks kleine meid. XXX
