Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
01-09-2009
Dinsdag 1 september 2009
Hallo lieve Zoë,
Vandaag Toby zijn eerste schooldag,hij was al wakker van 7uur en riep al heel snel naar mama. Ontbijten stond voor hem niet weer op het programma,zoals altijd heeft Toby geen zin in boterhammetjes. Dus kreeg hij zijn boterhammetjes mee in een zakje naar school! Hij heeft niet geweend,en zijn oogjes fonkelden als hij zag dat de school terug open was. Mama had een raar gevoel,maar was toch blij dat hij alweer wat structuur in zijn jonge leventje krijgt. 2 maanden vakantie is voor onze Toby niet goed,hij heeft dan alles naar zijn zinnetje, en mag dan elke dag naar opa en oma,of naar zijn tantes,en daar doen ze alles wat zijn hartje verlangd. Natuurlijk als hij stout is,dan krijgt hij wel eens tegen zijn voetjes,maar school gaan is anders hé. Hij had zijn nieuwe boekentas mee van Cars,en een kussen voor in de klas van Cars. Hij was dolgelukkig om deze mee te nemen. Mama verliet hem al vrij snel,omdat ook ik terug aan het werk moest. Ik had wel tijd genoeg om Toby af te zetten,maar blijven hangen aan de school is niet voor mij weggelegd. Hij wuifde mama goeiedag,en ging op zijn bankje zitten,tot alle kindjes er waren. Deze avond krijg ik te horen dat hij deze middag niet warm heeft gegeten op school, hij had dus dieboterhammetjes van deze morgen deze middag opgegeten,en zo had de juf gedacht dat hij dus toch niet warm moest eten op school. Ocharme broertje Toby,die heeft daar nu zo moederziel alleen zitten eten. Ook zijn nieuwe trui is niet meegekomen naar huis,waarschijnlijk hangt hij nog in school, alhoewel hij verteld dat hij het gegeven heeft aan een ander kindje,ja hoor hij zou durven. Vorig jaar ruilde hij van alles met zijn vriendjes. Nu zit ik hier te schrijven,voel mij een beetje raar,misschien wel een beetje emotioneel, ik kan het niet uitleggen hoe ik me voel. Het gedacht dat Tobytje daar nu al zijn trui kwijt is en dan nog niks gekregen heeft van warm middagmaal ligt nogal op mijn maag,ik heb de laatste tijd moeite met dingen te verwerken,ook al valt er niks te verwerken hé. Ik weet het niet..misschien een beetje deprie .. Ah ja het zijn moeilijke dagen voor mij,en ik kan het ook niet verklaren waarom. Bij de minste dingen huil ik,en nochtans heb ik behalve op het werk niet echt een probleem. Mijn verwerkingsproces draait wat anders uit dan ik verwacht heb. Ik kan niet makkelijk aanvaarden wat er is gebeurd,en bij de minste dingen denk ik dan ook dat ik een slechte mama ben. Ook met Toby heb ik dat gevoel.En zeker nu hij in de regen zonder trui naar zijn tante is gegaan deze avond. Alsof hij geen kleren aan had vanmorgen. Ah ja ,ik weet het,maak je er niet druk om Bren,maar toch... Alles blijft op mijn maag liggen. Ik verlang toch tegen dat we een paar maanden verder zijn,misschien dat alles dan wel weer beter gaat, en ja sommige zeggen dat mijn gevoel die ik nu heb,zo zal blijven.. Dan kan ik er maar zit op zeggen;ik kan daar niet lang mee lopen,het is echt heel zwaar. Uw kindje verliezen,....het is niet te onderschatten,en vooral ook,omdat je leven dan toch nog verder gaat. Misschien ben ik te vroeg gaan werken,of misschien word ik depressief? ik weet het niet,maar waarom heb ik het nu ineens zo zwaar? Ja natuurlijk kun je het niet vergelijken met in het begin,dan is alles nog vers en zo,en dan huil je ook nog veel meer, en kan je nauwelijks praten,en wil je zo veel mogelijk slapen,maar nu heb ik nog steeds dat leeg gevoel. Dat gevoel van onmenselijk te zijn,ik huil ook zo vaak,en zo veel. Ik mis ook de woordjes van de mensen,alsof zij jouw al vergeten zijn. Ik denk gewoon dat de mensen denken dat wij jou al vergeten zijn,en dat wij al terug een nieuw leven aan het opbouwen zijn,maar dat is niet zo. Wij worden dagelijks met jouw geconfronteerd,wij willen dat ergens ook wel blijven doen. Ik weet alleen niet,of ik het zal blijven volhouden om die pijn te verbijten, waarom blijft dat ook zo verschrikkelijk veel pijn doen? Waarom gaat dat niet een beetje weg?Ik zal je zeker niet vergeten als de pijn iets lichter zou zijn hoor, ik wil alleen een beetje menselijker worden. Ik moet al zo veel verbergen als ik in de winkel sta,ik moet elke dag lachen,en elke dag mensen horen klagen en zeuren. En dan nog moet ik er staan,voor alles en iedereen. Maar eigenlijk zou ik het liefst van al roepen en tieren dat het niet meer gaat,en dan houd mijn verstand mij tegen, want ik weet..dat ik het wel aan kan,en dat ik een sterk karakter heb,maar ik kan gewoon niet alles aan. En ik hoop dat ik mijzelf de kans zal geven,dat als het komt,dat ik het niet meer aan kan,dat ik het dan ook opgeef. Want zoals iedereen wel kan beseffen,het is geen gewone materie wat wij hebben meegemaakt. Het is een hel waar wij doorgaan,en wij weten niet eens of ons leven ooit nog normaal zal worden. Waarom ik? Waarom mijn kleine meid? Hadden ze jou gegeven aan mij,dan hadden ze nu zo geen miserie met mij,en dan heb ik het over Godje hé. Maar ja,klagen heeft geen zin,ze hebben mij nu al alles afgenomen,niks kan mij nu nog gelukkig maken. Ik zal het moeten doen met de kleine dingen in het leven.
