Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
03-09-2009
Donderdag 03 september 2009
hallo kleine meid,
mama heeft gisteren niet geschreven,ik was heel moe en heb het zeer druk voor t moment. Maar dat laat niet weg dat ik aan u denk. Iedere minuut dwarrel je door mijn hoofdje,en denk ik er aan ..dat jij nu bijna zou geboren worden in 'normale ' toestand. Ik heb moeite met al die nieuwe winterkleertjes voor de babytjes die ik zie passeren,en vooral nu de bevallingsdatum nadert ook met de zwangere mensen rondom mij. Maar die mensen kunnen er ook niks aan doen he?! Het blijft wel knagen,dat wel.. Mama zou nu heel dik zijn,en ik zou als eerste bevallen ook tussen de zwangere meisjes die ik ken. Maar ah..gun hen alle geluk toe! Het doet gewoon een beetje pijn,das al! Er zullen geloof ik nog meerder momenten komen waarin ik het moeilijk zal krijgen. Nu moet ik anderen zien genieten van hun buikje,maar straks ook van hun babytje. En ik..ik blijf over met een gebroken hartje,en een leeg gevoel,die eigenlijk altijd maar meer en meer doorkomt. Het overspoelt mij met tranen en machteloosheid.. Niemand kan eigenlijk mij een beetje begrijpen,en dat is wel jammer,want zo kan ik mij ook moeilijk uiten ook. Hoe kan ik uitleggen wat ik voel,als niemand het kan begrijpen. Alleen jij en ik Zoë kunnen weten wat wij hebben doorstaan,en welke band wij toen al hadden. Alleen jij en ik weten wat we die nacht hebben gevoeld. Goh meisje toch..herinner jij je die nacht nog? Je was toen heel evig in mijn buikje,je schopte erop los hoor,dat kun je wel zeggen. En eigenlijk ben ik hen daar allemaal dankbaar dat mijn verdoving niet werkte,zo had ik tijd om je te voelen en op ene bepaald moment je los te laten,ieder moment dat ik je voelde kon ook het laatste moment zijn van je bestaan. Ik kan het mar niet geloven,het is echt wel een nachtmerrie voor mij. Er alleen maar over schrijven,doet me zoveel pijn. Ik hou van jou meisje en voor altijd
