Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
26-02-2010
Vrijdag 26 februari 2010
Hallo lieve Zoë en Amy... Alweer een dagje voorbij... Vandaag om 10 voor 12 werd jij exact 8 maanden geleden geboren.. Wat gaat de tijd inmens snel voorbij,want voor mij is het alsof het gisteren was. 8 maanden geleden dat ik jou nog gezien heb,dat ik je gevoeld heb... Dat wij van jouw hebben afscheid genomen. Maar anderzijds is het al 8 maanden dat wij er een flinke engelendochter bij hebben en waar wij hoe dan ook nog elke dag weer trots op zijn, je was sprekend broertje Toby,je bent een inmense mooie baby als ik naar je foto's kijk,dan moet ik dat steeds weer herhalen ,dat je zo mooi was.
Vandaag voel ik mij weer niet zo goed,maar het valt redelijk mee als ik een beetje meer eet dan gewoonlijk. Ik ben wel misselijk,maar het blijft binnen als ik snel genoeg mijn maagje vul als ik op sta. Deze middag moet ik naar Kortrijk en daar krijg ik dan mijn jaarlijkse beoordeling, ik ben benieuwd wat dat zal geven,nu ben ik eigenlijk nog niet nerveus,en ik denk ook niet dat dat zal komen,ik heb al voor hetere vuren gestaan,en ik weet van mijzelf dat ik de laatste maanden heel hard mijn best heb gedaan om mijn winkel te runnen en die op een positieve manier naar de klant toe heb doen uitstralen. Al wat ik kan te horen krijgen is dat mijn verdriet mij nog elke dag parten speelt en dat misschien iets meedraait in het spel.. We zullen zien!
Tante Wendy is nog steeds niet bevallen,ze heeft al in het ziekenhuis gelegen met hoge contracties,maar de baby heeft nog geen zin om te komen. Ze is wel zeer misselijk en ziet er ook niet zo goed uit,maar het zal afwachten worden. Veel meer kan ik er niet over vertellen,want het is iets gecompliceerd en ik kan het ook niet goed uitleggen,ze heeft wel al opening ,maar de baby ligt nog niet in stuit en zo... Ze hebben haar en de baby een slaapmiddel gegeven omdat de baby te actief was en het te veel pieken van contracties gaf. Meer kan ik niet evrtellen,maar ik weet wel dat het niet zo denderend gaat... Ook haar vriendin heeft een miskraam gehad,2 de keer in drie manden tijd.. Je hoort niet anders de laatste tijd,dan dat het fout loopt in de zwangerschappen. Ik vind het heel erg voor iedereen,het is net alsof het bij ons begonnen is en zo de omgeving rond trekt. Ik hoop maar dat alles nu eens beter word.
Hallo lieve meiden, Ik heb net ons huisje een flinke poetsbeurt gegeven,want had het al een tijdje een vlug vlug lapbeurtje gegeven en vandaag moest ik echt al mijn moed samen rapen om er alweer eens stevig aan te beginnen,inmiddels zit ik alweer neer, want mijn boven en beneden zijn gepoetst en nu moet ik even naar adem snakken. Het was op en af naar het toilet rennen om te moeten overgeven,en dat maakt het nu allemaal zoveel moeilijker om dingen te doen. Maar het zijn zo van die dingen die moeten gebeuren en we moeten ons daar dan ook weer doorslaan. Ik heb ook weer en nog steeds last van mijn bekken en het zal dus nog een tijdje duren. Ik moet volgende week vrijdag terug naar de fysiotherapie om het weer eens op zijn plaats te kraken,of het zal helpen is voor iedereen een raadsel,maar het kan,en die kans moeten we het geven. Mijn buikje is alweer wat dikker geworden,mijn broekjes beginnen te spannen, en ik probeer het nog steeds wat voor de buitenwereld te verbergen, zo moet ik nadien niet aan iedereen de ganse litanie weer gaan uitleggen als het niet goed afloopt. Ik heb ondertussen het boek,leven met Sarah uit.. Ik heb het ook zoals jij,Cindy helemaal uitgelezen in een keer. Raar hé,normaal ben ik helemaal geen lezer,maar dit boek boeide mij zodanig dat ik op het werk ik mijn pauze elk stukje ben blijven verder lezen. Het boek beschrijft inderdaad zo correct je gevoelens als je het zelf meemaakt. Je zou haast denken dat je het zelf hebt geschreven. Ik heb het dus ook een plaatsje in mijn kast gegeven waar alle spulletjes van jullie liggen,zodat dit alles samen mee in de herinneringendoos kan als de tijd daar rijp voor is. Ik heb ondertussen al een doos aangeschaft voor als ik mogelijk een bevalling heb in maart,dat ik alles ook weer een fijne plaats kan geven als dat nodig is. Ik hoop natuurlijk van niet,maar niets mag er dit keer aan ontbreken. Alle andere keren denk je niet dat het fout kan lopen en moet je holder de bolder je zak klaar komen maken voor de bevalling,en dan vergeet je altijd wel iets. Zo heb ik tot twee keer toe mijn fototoestel vergeten,en een pyama te kort in gestopt, en dit keer zal ik dat allemaal niet meer tegen komen,dit keer zal ik niemand moeten schoon spreken,want ik zal aan alles zelf denken. Ik zeg altijd,beter voorkomen dan genezen. Het begint eraan te komen;de testen,en ik ben al bij al heel blij. Gedaan met piekeren,gedaan met slecht slapen,want nu beginnen de dromen weer. Die vreselijke dromen waarin ik te horen krijg dat het weeral van dat is. Dat ik weer die tegenslag moet gaan verwerken,en hoe kan je er in Godsnaam mee verder blijven leven,en die tegenslagen altijd gaan blijven verwerken. Het is nu al zo verschrikkelijk moeilijk,laat staan dat er nog een derde telg in de hemel bij komt... Op den duur word zelfs mijn site te klein.... Ik hoop dat ik jullie goed nieuws kan sturen,en dat alles dan in orde zal komen.
Met broertje Toby gaat alles goed,hij word volgende week 5 jaar. Wat gaat de tijd snel.. Hij praat nog heel veel over jullie,en dat vind ik nog altijd schattig dat hij aan zijn juf blijft vertellen dat hij twee zusjes heeft. Ben blij dat jullie verder blijven leven in zijn wereldje,ook al praten wij weinig over jullie in zijn bijzijn,ergens moet hij het toch heel goed hebben beseft dat er iets gebeurd is,waarvan hij weet dat het belangrijk was en zijn papa en mama pijn heeft gedaan,en nog steeds pijn doet. Anderzijds vraagt hij zich waarschijnlijk af hoe lang een baby wel in de buik moet blijven,want ik ben al zwanger van 2008,en voor Toby is dat een gans eind geleden. Het is voor ons al een hele lange periode.
Alsof het jaar voorbij is gegaan en wij geen stap verder zijn gegaan in ons leven. Wij zijn als het ware blijven hangen in Juni...En daar moet echt wel verandering in komen. We blijven het uitstellen van de kinderkamer boven een kleurtje te geven,want wie weet.. Komt er geen,of word het een jongen... De kamer die er voor jou werd klaargemaakt Zoë'tje is in gebruik van mama en papa, wij willen daar geen afstand van nemen,dus boven staat nog een hele kamer leeg. Maar we wachten...we wachten op goed nieuws,en op het geslacht... En dan pas zullen we met een vaart erachter beginnen aan de werken... En zal de kamer niet langer meer een lege plaats zijn,maar gevuld met een kleine telg, eentje die de kamer zal vullen met liefde,geween en geknutter... Wat kan een mama toch verlangen naar dat kleine wondertje;;en wetende dat je er later dan nog zo kwaad kan op zijn,nu kunnen wij ons dat niet voorstellen,want het is alles wat we verlangen,maar ooit komt de dag dat je zegt,had ik maar bij eentje gebleven. Maar dan nog is en blijft het verlangen te groot,en de liefde die je er van krijgt als het in mama's of papa's schoot nog ligt is zo onverklaarbaar zalig... En ik kan enkel en alleen maar dromen van dat moment.. Tot de dag komt.... En dan... Dan pas... Zal ik rusten en gelukkig zijn,
Hallo mijn kleine lieve meisjes, Mama haar moed zakt elke dag meer en meer in haar schoentjes. Ik heb zo verschrikkelijk veel pijn in mijn bekken en het gaat maar niet over. Als ik nu zit,lig of sta,alles blijft maar pijn doen. Het is dus ook niet gemakkelijk om zo te blijven werken en elke dag zie ik er meer en meer tegenop. Ik moet dan volhouden want de testen komen eraan,en pas dan begint mijn zwangerschap pas. Ik voel mij ook elke dag van smorgens tot s'avonds misselijk. Ik ben het kotsbeu,al zegt het woord natuurlijk veel. Ik geraak de zetel amper nog uit,en doe niet anders dan slapen. Ik verlang naar de testen,naar de uitslag,en of ik dan misschien wat meer energie zal hebben... Het zou ons toch zoveel deugd eens goed nieuws te moegen ontvangen. Op gebied van werk is alles nog altijd datzelfde liedje,maar ik probeer er zo weinig mogelijk bij stil te staan. Vrijdag moet ik naar Kortrijk en krijg ik mijn jaarlijkse beoordeling en ben benieuwd wat dat zal geven,of ik nerveus ben voor dan?neen hoor,ik heb wel wat beters te doen dan wakker liggen van mijn werk,die tijd is passé. Ik zal niet zeggen dat ik er niet om geef,maar deze keer is mijn gezondheid en de baby belangrijker dan al de rest. Ik heb dus vandaag weer een werkdagje achter de rug,en het was echt lastig. Een ganse dag op mijn benen staan is echt lastig,en zeker nu mijn pijn van mijn bekken uitstraalt naar mijn benen ,buik en rug. Rusten is en blijft de boodschap! Ik heb het boek van Esther Hoff,leven met Sarah gekocht.. ik wou het al zolang eens lezen,en ik heb het eindelijk kunnen bestellen, en ik heb het sinds vorige week kunnen ophalen in een krantenwinkeltje in Roeselare. Het boek gaat over de bekende schrijfster Esther die een ongeplande maar welkomende zwangerschap heeft,en rond haar 23 ste week ongeveer denk ik komen ze te weten dat de baby,sarah dus een afwijking heeft en helemaal geen levenskansen heeft. Het boek beschrijft mijn gevoelens en emoties correct na.. En dat was mijn bedoeling bij het lezen,dat ik zou zien of niet alleen ik met deze gevoelens zit. Het is dus een echte aanrader!!
Hallo Zoë en Amy... Mijn kleine engeltjes,hier ben ik dan maar weer.. En ondertussen al wel een beetje uitgerust,al geraak ik dat niet meer de laastste dagen. Ik kan amper wakker blijven,en als ik tv wil kijken dan lukt het zelfs niet meer om mijn oogjes open te houden. De kilotjes gaan ook heel snel naar boven,en ben er hoe dan ook nog wel gelukkig om, het is een teken dat het groeit hier in mijn buik. Vroeger zou ik kwaad zijn als ik iets verdikte,maar nu...Het is voor een goed doel he. Ondertussen vraag ik mij wel al af hoe het nu zou gaan met het babytje in mijn buikje. Of het nu al veel zou gegroeid zijn,en of het eigenlijk wel een gezond babytje zou zijn. Maar die vraag zullen we ons wel nog een tijdje gaan stellen he. Nog een paar dagen en dan weten we ook al weer hoe ver we staan met dat.
Ik vroeg me vandaag weer voor de zoveelste keer af hoe het komt dat ik niet over jullie heen geraak,is dat omdat ik zwanger ben,is dat omdat ik zo ingesteld ben,of hoe komt dat? Ik heb wel een boekje waar in staat dat rouwverwerkingen bij doodgeboortes tot twee jaar kunnen duren voor die intense pijn en verdriet weg is... Weet je kindjes...ik dacht eigenlijk dat dat allemaal wel veel sneller zou gaan. Dat ik dat wel goed zou doorstaan,en dat het allemaal wel niet zo erg zou zijn dan je kunt lezen op internet en zo.. Helaas,net voor de bevalling had ik het meteen door;dit zou ik nooit kunnen verwerken. Dit zal ik nooit kunnen vergeten En waarom niet?het antwoord is simpel hoor,omdat ieder van jullie een kind van ons is. Omdat jullie in mama's buik hebben geleefd,en hoe klein jullie ook mochten zijn, ik had al een band met jullie. En ik hoef niet eens altijd over mijzelf te praten,want papa heeft die band niet gekend met jullie en ook hij is er nog steeds kapot van. Wij zijn s'avonds blij als wij samen zijn,als wij het even niet meer zien zitten, dan kruipen wij dicht tegen elkaar,en weten wij dat wij elkaar nodig hebben, omdat enkel en alleen wij tweetjes jullie kennen,en om jullie verdrietig zijn,wij waren jullie mama en papa.
Ik was vandaag naar muziek aan het luisteren,en toen hoorde ik het liedje van Clouseau,ik denk aan jou.. Hoe toepasselijk dat wel niet kon zijn.. Morgen schijnt de zon weer..er is leven na de dood.. Alleen al de herinnering vervult mijn hart met hoop... Dat ik al genoeg tranen heb gelaten is natuurlijk wel een feit,maar het gaat gewoon niet over. Ik blijf van je houden,je bent al mijn tranen waard. Het liedje beschrijft al mijn gevoelens,alles wat ik denk... En het doet mij deugd mijn woorden en gevoelens terug te vinden in een liedje want dan weet ik dat er woorden bestaan voor iemand als ik... Voor de pijn die wij voelen,de angsten..de stress..De paniek.
Hallo kleine meisjes, Hier ben ik dan weer.. Gisteren een dagje Kimmie gaan vervangen op het werk. Ik had er eigenlijk niet zo veel zin in,maar eens ik er was,ging het wel. In de namiddag kwam de regiomanager langs. Ik was heel zenuwachtig,en ze zag het ook,ik weet zelfs helemaal niet waarom, maar toch was het zo. Ik heb helemaal niet verteld dat ik zwanger was,heb wel verteld over de probleempjes die er zich voordoen in het filiaal,maar heb er helaas geen antwoord op terug gekregen. Ik ben dus geen stap verder dan voordien. Over de babbelingen die er zich op dit moment voordoen in andere filialen moet ik mij niks van aantrekken,maar is natuurlijk gemakkelijker gezegd dan gedaan als men op je hartje trapt. Ik heb ook voor de zoveelste keer de laatste maanden een domper op mijn gezicht gekregen. Ik heb in Juni 2009 een aanvullend examen moeten afleggen voor mijn functie als gerante. Helaas was ik daarvoor gezakt,en kreeg ik de daarop volgende drie weken tijd om het examen mondeling opnieuw te doen. In die tijd werd jij,kleine Zoë geboren en was ik in die tijd afwezig op het werk. Diegene die mijn examen af ging liggen was daar heel kwaad en onbegripvol over dat ik er toen niet was, en heeft wel drie keren naar mijn filiaal gebeld om te zeggen dat ik er nu nog niet was en het examen wel degelijk zou moeten doen. Op dat moment was dat examen voor mij het laatste waar ik nog kon aan denken,mijn hoofd zat vol met vedriet,teleurstelling en boosheid. Ik was emotioneel te zwak om te leren,en om het examen dan ook af te leggen. Mijn regiomanager heeft toen ook een mail gestuurd naar de desbetreffende heer dat ik het nu helemaal niet kon doen. Nu...een paar maanden later sta ik weer voor datzelfde feit...Alleen is er ondertussen al weer heel wat gebeurd,en zal er weel veel komen te gebeuren en staat mijn hoofd alweer niet naar een examen,en vooral dat mijn functie er nu voor op het spel staat. Als ik het examen niet haal,dan kan ik de rest ook maar vergeten. Het examen zal zich dan ook weer voordoen op een moment dat het voor hen past, en wanneer denk je dan,dat het zal zijn,waarschijnlijk in maart hé?! En dan is het voor mij helemaal geen periode om te leren. Straks lig ik in het moederhuis een kindje te baren en moet ik de daarop volgende dag een examen afleggen. Het zeggen dat ik zwanger was,zou een domme beslissing zijn voor mij,want voor hen is dit geen uitzondering. Ik ben slechts een nummertje in de rij,en dat pionnetje kunnen ze verplaatsen wanneer zij dat willen. Ik weet ook wel dat het niet altijd zo een vaart zal lopen,maar als ik heel eerlijk moet zijn, ik ken niks noppes nada van dat examen,begrijp er ook niks van. Het gaat niet over de winkel zelf,gedeeltelijk natuurlijk wel,maar het gaat ook over risico inventarisatie en arbo... Ik ken daar helemaal niks van,en heb dat trouwens ook nooit nodig om mijn werk te doen. Iets waar ik dagelijks mee bezig ben kan ik natuurlijk mooi mondeling gaan herhalen en examens over doen,maar dit....??? Als ik goed was in studeren dan was ik advocate geworden,en helemaal niet in een kledingwinkel gestaan. Ah ja.... Aan het eind van de dag was ik helemaal kapot.. Ik twijfel al een tijdje om mijn functie op te zeggen,om mezelf de eer aan te doen dat zij het niet hoeven te doen,en nu dit.. En het beste van al is,ik doe mijn job heel graag,en doe het nu ook al zeven jaar,waaronder een dikke vijf jaar dat ik gerante ben,en eigenlijk...Sinds het verlies van jullie heb ik gewoon geen zin meer. Ik ben ook niet meer zo sterk in problemen tussen collega's op lossen. Vroeger kon iedereen voor mij zitten,en lostte ik het wel op.. Maar nu is er zodanig veel gebeurd dat ik er geen raad meer mee weet. Dat ik ook voor het minste gekwest ben,en dat ik ook over banale dingen waarover zij op het werk zich druk maken,allemaal onnozel vind.. Maar hier zit ik dan,met een pak boeken voor mijn neus,in de hoop dat ik iets van leerstof vind zodat ik het kan proberen uit mijn hoofd te leren,en hopen dat ik er ook iets van snap,en dan hopen dat er tussen nu en eind deze week een mail mee is dat ik nog voo de testen van mijn zwangerschap het examen kan doen en er dan ook voor geslaagd ben. In ieder geval bereid ik mij voor op het ergste.. En thuis zijn ze er ook op voorbereid.
Zo zie je maar...dat het leven niet altijd rozegeur en maneschijn is,dat het niet altijd loopt zoals je wilt. En dat waar je denkt ook goed in te zijn,je soms lelijk aan kan mispakken. Ik zie op dit moment geen mooie toekomst voor ogen. Ik zie alles zwart in,ben een zwartkijker geworden.. En waar ik het opeens vandaan haal dat ik zo depressief ben geworden,ik weet het zelf niet. Blijkbaar treft het je ,wanneer je het minst verwacht. En de spanning om deze zwangerschap te kunnen behouden ligt er natuurlijk ook wel aan. En na dit alles,zal ik rust nemen,want mijn hoofdje schreeuwt stooooooooooooooooooooop!!!!! En mijn lichaam zegt,rusten Bren... Als alles voorbij is,zal ik op mijn gemak alles los proberen te laten,en te leven op de manier waarop het leven voor mij beslist heeft om te leven. Het leven met verdriet,met angst,met schuldgevoelens en vooral het gemis,die zo ondraaglijk is,en elke dag slechter en slechter word. Het verdriet die mij naar het diepe sleurt,mij een totaal ander karakter heeft gegeven, die mij bozer lijkt dan vroeger,die niks meer kan verdragen en vooral niet meer ben wie ik was. En met dit alles moet je ook maar weer eens vrede nemen. En als je dat allemaal kan aanvaarden,ben je begonnen aan een nieuwe fase in je leven. Ik ben nog altijd verdrietig om jullie tweetjes,ik zie jullie nog allebei voor mij, en soms wil ik jullie o zo graag nog eens aanraken. Ik wil niet dat jullie vergeten worden,en ik wil niet dat alles zoals voorheen word. Want dan zijn jullie uit de gedachtes van andere mensen,zijn jullie niet echt voor hen. En dan begrijpen zij ook niet dat het voor ons het einde van ons leven betekent. Dat het voor ons ,ons ganse leven moeilijk zal zijn om door te gaan met dat wat we hebben. En wat wij hebben voor ons niet 'goed genoeg is'. Wat bij ons weg is,nooit meer kan opgevuld worden,en dat wij iets missen wat een ander niet mist. Het kost ons,mama en papa elke dag zeer veel moeite om op te staan,en door te gaan met ons leven. Geen enkele dag gaat voorbij of wij praten over jullie,ver hoe moeilijk wij het hebben te aanvaarden wat er is gebeurd,en waarom nu net met ons? En ook al horen en zien wij in de omgeving net zoveel mensen met net zoveel verdriet als ons maar dan misschien om andere dingen,dan nog kan ons dat niet vooruit helpen,want wij.. Wij missen jullie,en de pijn die het met zich meebracht,was verschrikkelijk;intens en ondraagelijk. Hoe het verder moet,zien wij wel van dag tot dag... Maar wij zijn er voor elkaar,en dat is voorlopig het allesbelangrijkste in ons leven. Dat wij beseffen dat wij er voor elkaar zijn,en wij tweetjes de enige zijn die naar jullie kijken als onze kinderen,als een inmens groot verdriet,hoe klein jullie ook zijn,en waren.. Het zijn jullie die ons leven voor altijd veranderd hebben. Kusje, mama
Hallo lieve meisjes.. Onlangs vertelde mij iemand dat ik misschien beter terug wat meer zou schrijven naar jullie. Dat mijn hartje weer vol zit van verdriet,en ik het nog veel te weinig schrijf als ik met iets zit. En dat is waar ook...Ik heb lang kunnen schrijven wat er op mijn lever ligt,lang heb ik mijn emoties de vrije loop gegeven als ik aan het schrijven was,maar nu ...nu kropt het ergens in mij. Ik heb heel wat te verduren gehad de laatste weken en dagen. Niet alleen op vlak van verdriet en pijn rondom jullie,maar ook op het werk. Ik voel me niet alleen lichamelijk uitgeput,maar ook emotioneel. Ik weet niet waar ik kan beginnen,en waar het zal eindigen,maar zal proberen nu mijn gedachten neer te schrjven en hopen dat ik eens goed kan uithuilen bij jullie,en morgen weer verder kan. Vorige week maandag gingen we naar de gynaecoloog,alles ging goed tot hier toe met de baby. Veel meer dan dat kunnen ze ons daar ook niet zeggen,wij kunnen er alleen maar het beste op hopen. Ik werd direct van de gynaecologe doorverwezen naar dokter Linden van het stedelijk ziekenhuis, omdat mijn heupen en bekken zoveel pijn doen en het haast ondraaglijk is om zo te gaan werken, thuis te zitten,te strijken,te kuisen enzoverder..Niks lukt nog op een goede en gezonde manier. Op het werk heb ik enkel en alleen nog personeel die van langs alle kanten werd overgeplaatst gedegradeerd geweest is,en bij mij terecht zijn gekomen,omdat ze er ergens anders geen plaats voor hebben. Conclusie,dat het voor spanningen zorgt in ons team. Ik zou heel graag mijn regiomanager spreken over ons team,en ook omdat er zich wel probelemen voordoen in ons team,maar heb de indruk dat zij mij wat aan mijn lot overlaat. Ze komt niet,en als ze mailt,dan is het telkens heel kort en bondig,en daar voel ik mij dan niet zo goed bij. Ik kamp de laatste tijd nogal wat met mijn verdriet om jullie,de gedachte dat ik jullie nog altijd kwijt ben ,en voor eeuwig jullie beeld voor ogen zie,maakt mij gek. Ik kan ook niks meer verwerken,elke druppel is teveel voor mijn emmertje. Ik ben mezelf niet meer,heb ook geen krachten meer... Wil gewoon wat rust in mijn hoofdje.. En dat vind ik niet,vind ik nergens...En zal ik het ooit vinden? Het enige wat ik kan zeggen is;het heeft mijn leven kapot gemaakt! Het heeft een enorme last op ons gezin gelegd,het heeft ons leven een andere kijk gegeven, en de vraag is,hoe gaan we er mee verder,en gaan wij hier wel goed mee om? Ik huil meer dan ik goedgezind ben de laatste dagen. Ik krijg zo ook telkens van die dompers op mijn hoofd,die ik helemaal niet meer kan verwerken, zoals;zaterdag ben ik in pauze,klopt iemand op de deur,ah het zijn de ouders van mijn ex, waar ik nog zeer goed contact mee heb,en die innig meeleven met mijn verdriet. Ze wilden mij komen waarschuwen dat de mensen die in het filiaal Izegem staan ,waaronder mijn vriendin en ex collega,dat zij tijdens het werken over mij aan het praten waren, dat Brenda het goed op heeft,dat zij telkens zwanger is,geen klop doet,en altijd maar ziek is. Bijna altijd thuis is,en dat ik mijn funvtie als gerante,en mijn job zal kwijt geraken. Ik stond te beven op mijn benen toen ik het hoorde,ik werd helemaal rood,en kon wel wenen. Ik?Ik die telkens na een bevalling terug aan het werk ga,die na het verlies van jouw Zoë na 15 dagen terug aan de slag ging,terwijl ik recht had op mijn bevallingsverlof, ik die telkens ik ziek ben,toch ga werken,die zo veel heb meegemaakt, is dat mijn stank voor dank? En willen zij na dit alles ook nog eens mijn verdriet er bij nemen,waar ik verdorie elke dag mee kamp?Waar ik niet kan mee leven? En dat ze dan nog mijn job zullen afnemen,is dat dan waar? Ik had meteen zin om de sleutels van de winkel daar te gooien en te stoppen,ik zou geen minuut energie meer in die winkel steken als ik dan toch buiten word gegooid. Ik heb ze opgeteld,en ik werk al zeven jaar daar,en ik heb in die eerste zes jaar geen enkele ziektedag genomen,niks noppes nada! Ik heb dat ook op papier staan,ik heb in 2009 19 dagen ziekte genomen, waaronder 15 voor jou Zoë en 4 voor u ,Amy...Is dat wat het is,gan ze dat zo vuil spelen? Ik heb zelfs de week van de testen niet eens een briefje binnen gegooid,ik heb zelfs recup opgenomen. Ah...Mijn wereld stortte in.. Heb dan ook direct gebeld naar Izegem,om te vragen of dat waar is.. Natuurlijk wist niemand van iets,en bleek het allemaal niet waar te zijn. Toch vraag ik me af,waarom de mensen het mij dan komen vertellen,en er moet toch iets gezegd zijn geweest? Het kan niet zomaar in hun gedachten zijn geschoten dat ze mij eens dat wilden vertellen, mij nog meer verdriet aan doen,mij nog meer in de put steken,er moet iets zijn geweest. Lig er trouwens inmens over wakker,kan er niet aan doen,maar het houd me bezig. Ook het feit dat mijn regiomanager niet komt naar de winkel,en mij zowat negeert zijn allemaal redens die mij doen denken dat het echt waar zal zijn. En als ik dan moet kiezen tussen een zwangerschap en mijn werk,tja dan is zwanger zijn het allerbelangrijkste in mijn leven,en vooral na alles wat er is gebeurd. Niks en niemand kan mij daarin tegen houden,want het is niet dat het mijn werk ooit heeft beïnvloed,het heeft mij natuurlijk lastige dagen gegeven,en ik heb heel veelgeweend in de winkel en dat mocht van de regiomanager en ze begreep altijd ten volste toen ze zag dat het soms niet ging, maar ze zei altijd dat ik een sterke persoon was,dat ik het goed deed,en dat ze blij was dat het altijd maar beter en beter met mij ging,dat de winkel er niet onder geleden heeft,dat hij altjd prachtig is en dat het een plezier binnen komen is in mijn winkel,wat is er dan waarheid? Wat is er dan toch,dat ze opeens mij zo zullen behandelen? Ik verdien natuurlijk niet levenslang respect omdat ik wat heb tegengekomen,en ze hoeven mij ook niet voor te trekken,maar het moet toch wel juist worden gedaan he? In ieder geval,heb ik dan maar een rotweek achter de rug.. Gesproken met papa over de mogelijke problemen die er aan ziten te komen,en wat mijn opties zijn. Hij zegt,dat als het zo zit,het tijd word dat ik verander van werk.. Maar ik doe mijn werk graag,en heb graag mijn collega's,zou ze ondanks alle miserie zelfs echt missen. Ik kan nu even niet werken zoals gewoonlijk omdat ik bekkeninstabiliteti heb,en omdat ik moet overgeven, maar ik kan wel weer worden zoals voorheen. en de dag dat ik niet meer zwanger ben,zal ik het ook niet meer worden,mijn lichaam is moe.. Ik wil rust,en ik wil dat gepieker en al dat verdriet niet meer meemaken,ik stop er echt mee. Dat is honderd procent beloofd. Maar nu ben ik wel zwanger,moet ik afwachten,en zal ik ook doen;en dan zien we wel, als het niet goed is,stop ik,is het goed,dan verwacht ik mijn kindje in september, en dan is het de laatste keer,i promise Donderdagavond was ook zo een lastige avond,papa zat er ook helemaal door,wij hebben dan ook helemaal geen chance in ons leven,papa zijn nieuwe moto is gevallen vorige week dinsdag. Was een mooie winterdag,was helemaal niet gladdig en hij wou zijn moto eens doen rijden, helaas waren zijn banden nog niet opgewarmd,en heeft hij zijn achterste gesmeten en is die nu kapot. Er is nu1000 euro schade aan de moto. De dag erop start zijn auto niet meer van papa. Wilt hij dan naar oma's komen met de auto is er dan nog omleiding.. En zo ja..was papa ook weer kwaad. Alles steekt hem tegen en niks isnog positief. De salon die we hebben gekocht vorig jaar in augustus,moeten we nu nog steeds op wachten. Facturen die nu nog binnen komen van Leuven,van de testen en de onderzoeken voor jou kleine Zoë. Ah het stopt gewoon niet,en waar moet je het op den duur nog van halen om verder te doen met je leven. Het is zoals papa het zegt,er moet een klein iets positiefs in ons leven gebeuren,geen tegenslagen meer.. Gewoon iets goeds,iets gelukkigs... Zaterdagavond kom ik dan thuis na een lange emotionele dag,en wel een slechte dag met al dat gedoe van ontslag op het werk..En ...Er brandde kaarslicht.. Stond gourmet op de tafel..Lag muziek op...Van die muziek voor liefhebbende mensen,van die diepzinnige muziek waar je van moet huilen,waar je bij nadenkt.. Waar je even bij het leven blijft stil staan... En het zat er helemaal op..Broertje Toby zat op mijn schootje,ik gaf hem een kusje, en de traantjes rolden over mijn wangen.. Ik kon niet meer...Ik was het beu van vechten,wou rust in mijn gedachten,wil nergens meer naartoe, wil enkel en alleen thuis zijn waar niemand mij kwetst en iedereen mij begrijpt. Want hier is alleen papa,alleen papa die hetzelfde verdriet als mij meedraagt.. En alleen hij kan weten hoe ik en hoe hij zichzelf aan voelt. En dat gaat gewoon heel moeilijk. En waar zal het stoppen.,,?Gaat het verdriet dan ooit eens over? En vind ik de weg terug om gelukkig te zijn.?
Mijn eerste echotje van mijn nieuwe zwangerschap. Het babytje zijn hartje klopt! Ongelooflijk dat gevoel telkens weer van nieuw leven in mijn buikje. Het is al 11.6 mm groot,nog heel kleintjes,maar groeit zeer snel, en is zijn ruggegraatje al aan het aanmaken. Het eitje komt van mijn linkse eierstok,tja..niets speciaals,maar leuk om weten. Het hartje klopt ook heel normaal,en weer lijkt het alsof het een 'normale 'baby is. Mijn rug die pijn doet is niet mijn rug,maar mijn bekken en heupen. Omdat ik telkens weer nieuwe hormonen aanmaak,en vele bevallingen achter de rug heb,is er wat slijtage op mijn bekken. Vrijdag moet ik naar dokter Linden die mijn heupen en bekken wat zal manipuleren. Maandag 8 maart gebeuren de testen al weer in Brugge,op hoop van... De uitslag is dan voor 16 maart en een mogelijke bevalling is ook voor die datum gepland. ..... Nu maar duimen,want het is de allerlaatste keer,ik meen het ik ben moe,uitgeput en heb te veel pijn,mijn energie is op! Ik houd jullie op de hoogte meisjes van wat er gebeurd, maar nu moet ik even rusten,heb veel te veel pijn, tot later, kusje je mama xxxx ps,ik mis jullie nog elke dag
Hallo mijn lieve kleine meisjes, Ik heb een tijdje niet geschreven,was nogal hectisch op het werk, heb ook heel wat last aan mijn rug,en slaap tegenwoordig in mijn vrije tijd. Ik heb al heel wat emotionele dagen achter de rug,en schrijf dan bewust iets minder. Ook omdat ik niemand wil kwetsen die ons blogje leest,en ook ter bescherming voor mezelf. Ik heb ondertussen al vrede genomen met de mensen die niet kunnen begrijpen welke pijn en emoties dit alles met zich meegebracht heeft, en dat ik ook niet met iedereen nog kan omgaan,waarmee ik voorheen kon mee omgaan. Het hoort nu eenmaal bij deze rouwprocessen. Ik weet dat wij alleen staan om het feit dat niemand nog huilt en of rouwt om jullie. Wij zijn jullie mama en papa,en tot op de dag van vandaag hebben wij het nog zeer moeilijk. Velen willen dat wij een nieuwe pagina omslaan in ons leven,maar dat kunnen wij niet . En dat vinden wij dan ook nog veel te vroeg. Ht jaar 2009 is alweer voorbij,en voor velen is dat al lang vergeten,maar voor ons..??? Voor ons is alles alsof het gisteren is gebeurd,en wij willen dat ook nog even zo houden. Niettemin gaan ook wij verder met ons leven,wij lopen niet rond als mensen die verdoemd zijn om verder te leven,en als wij lachen,dan lachen wij. We steken ons niet weg in ons huisje,kortom wij doen nog zoals wij altijd deden, maar steeds weer op een andere manier,of met andere gedachten. En ik ben er zeker van ,dat niemand ons dat kan kwalijk nemen. Ik wil ook nog geen definitief afscheid van jullie nemen,julli zijn mijn kinderen, alle twee even veel..En de gedachte,dat ik jullie ooit zou kunnen vergeten,lijkt mij heel ver weg. Ik wil pas een nieuwe start maken,als ik weet dat mijn geweten gerust gesteld is, en dat de poging om een babytje in ons gezin te krijgen,gelukt is. Dan pas zal ik alles zijn rust gunnen,en mezelf en papa en broertje Toby ook...
Wel vandaag een positief ietsje.. Mag vandaag voor de eerste keer naar de gynaecoloog,en ben eigenlijk heel nerveus. Moet er om Kwart na vier zijn,en het lijkt wel nog eeuwen te duren. Ik kan niet wachten,wil dat hartje horen kloppen,en hopen dat alles voor even nog oke is. Ik heb al weken schrik dat er iets niet goed zal zijn,niet van hetgeen we altijd mee sukkelen, maar bij het begin misschien al iets niet pluis.. Heb zoveel pijn in rug en buikje,dat ik eigenlijk heel wat bang ben dat er iets is... Ik panikeer nu meer dan de keer ervoor,en misschien is dat wel beter,of slechter, wie zal het zeggen,je hoort ook zoveel van mensen waar het fout loopt, en misschien is dat ook omdat ik er zoveel aandacht aan schenk omdat mensen het mij vertellen dat het ook bij hen mis liep.. Maar toch...er gebeurd veel hoor in de omgeving dat het slecht loopt.. En voor die ene keer nu,zou ik bijna smeken,dat alles nu eens goed zou mogen gaan. Maar is smeken wel voldoende...,? Ik hoop van wel; ik laat jullie straks nog wel eens weten hoe het bij de gynaecologe is gegaan. Tot later meisjes, ik hou van jullie,en ik mis jullie Mijn twee mega kleine engeltjes,waar ik altijd zo verdrietig voor ben, jullie zijn de enige voor mij; xx
Hallo vrienden,collega's,familie enz... Jullie hebben al wel onderstaand bericht van mij kunnen lezen, heb hier nooit iemand willen kwetsen,maar mijn verdriet is voor mij het ergste.. Door negatieve reacties voel ik mij elke dag slechter en slechter.. Ik slaap slecht,huil er door,en maak dan ruzie thuis... Heb nooit van iemand dicht bij in de buurt een negatieve reactie gehad, en iedereen begrijpt mij. Na overleg met papa Yves ging ik normaal mijn blogje afsluiten. Omdat ik ,als ik de blog afsluit het gevoel heb dat ik dan ook mijn kindjes verlaat kan ik dat niet. Maar wat nu...ik wil deze blog niet langer meer toegangkelijk maken voor iedereen; Daarom vraag ik jullie,dat als jullie willen verder lezen af en toe,jullie mij zullen moeten mailen via het vakje mail mij hier rechts op mijn blogje,en ik vanaf volgende week woensdag mijn site zal blokkeren voor iedereen die geen paswoord heeft. Je zal er niet zomaar meer op kunnen,enkel als je via mij het paswoord hebt gekregen. Alvast bedankt voor de maandenlange steun,en hopelijk gaat het bij elk van jullie goed. Groetjes, Bren
Ps Zoë en Amy.... Het kwetst mama te veel om te moeten vechten tegen woorden en daden van anderen. Als mensen weten wat je zwakke plek is,dan raken ze je het diepst!
Hallo Anita, Langs deze weg kan ik enkel maar naar jou toe reageren, ik begrijp heel goed wat een miskraam inhoud,wat een mens moet meemaken als ze plots bij de gyneacoloog toe komen en moeten horen dat hun babytje dood in de buik zit. Ook als je onverwachts wakker word of naar het toilet moet en ziet dat het 'eruit 'is gekomen. Helaas kan ik niet akkoord gaan met jou mening over mijn 'geval ' en een miskraam. Ik heb voor de anatoom patholoog gezeten die de autopsie gedaan heeft van onze kleine meisjes, ik heb voor gyneacologen,professoren enzoverder gezeten,en die prenten het zowat in je dat een miskraam en doodgeboorte een heel iets anders is . Zijn woorden van die patholoog waren,mensen ,meisje jullie hebben hier iets ergs meegemaakt he, zowat het ergste wat een mens in zijn leven kan meemaken. Een verdriet is een verdriet,en dat weten wij allebei heel goed, ik zal niet ontkennen dat het voor beide situaties ondraagbaar is qua pijn. Ik kan zelf persoonlijk ook mensen die hun baby in een miskraam hebben verloren, en ik leef daarin mee,en versta hun pijn. Niettemin weet ik wat ik gedragen heb de eerste maal,van onze Zoë, ik heb ze gevoeld,gezien,aangeraakt... Onze Amy kan je vergelijken met een miskraam,en ik moet je hier op mij eigen site dan eerlijk zeggen,en mensen die mij kennen,familie zijn,of eender wat kunnen dat bevestigen dat; ook al wil ik het niet toegeven,maar het was een inmens verschil tussen Zoë en Amy.. Het doet verdomd veel pijn mijn kindjes te verliezen,maar had ik die eerste keer aan drie maand een miskraam gehad,dan had ik verdomme vrede genomen met de wereld en mijn lot. Het is omdat het dan niet moet zijn als het erop aan komt dat God je dat kind afneemt. Maar ik had een perfecte zwangerschap,en opeens valt mijn wereld in duigen,en er was niet eens iets mis met Zoë. Ik heb een bevalling gehad van 18 uren inmense pijn,om dan nog maar te zwijgen van de emotionele pijn. Ik heb nooit eerder beweerd op mijn blog dat mensen die een miskraam hebben gehad niet mogen of kunnen treuren,juist wel..! Maar ik kan en zal nooit zeggen dat het dezelfde gevolgen heeft als dit van mij. En ik zeg ook niet dat mijn pijn en verdriet het ergste is,als je niet weet waarover je spreekt, dan denk ik...dat je er best niet op reageert,je doet er mij enkel en alleen maar pijn mee. Ik hoef geen medelijden,en ik hoef geen sympathie,ik krijg er wel zonder al dat gedoe van meemaken. Maar mijn leven is voor altijd naar de kloten,ik heb elke dag problemen om mij te concentreren, iedere druppel die de emmer doet overlopen brengt mij een tikkeltje meer naar een depressie toe, iedere ruzie,ieder conflict zelfs over pietluttigheden brengt mijn hoofd op hol en sleurt mij mee naar de dieperik. En weet je,ja hoor ik maak me er druk over als mensen het vergelijken met een miskraam, en Anita weet je waarom,omdat ik niet wil dat mensen denken over mijn meisjes alsof ze niks waren,alsof ze nog geen volmaakte baby was. Want ja hoor op en top een baby! De dag van de geboorte van Amy zei de gynaecologe dat ik binnen moest in het moederhuis, ik dacht,waarom ,kan het niet gecurreteerd worden? Neen klonk het,bij een miskraam is de baby gestorven,van jou Brenda leeft de baby nog en beeïndig je zelf het leven van je baby. Draag dat maar eens mee ihn je hartje. Het spijt mij voor de intense reactie,maar ben het beu dat ik geen recht van spreken heb en een miskraam..ja hoor heel jammer,en heel pijnlijk..maar beslissingen moeten er niet worden genomen in zo een situatie. In onze gevallen,worden er drastische beslissingen genomen die ons hele leven hebben veranderd, en voor een groots deel hebben stuk gemaakt. Ik minimaliseer de pijn van een ander niet,of iemand nu zijn opa verliest,of zijn oma verliest of iemand sterft in een ongeluk,of van ziekte,miskraam,doodgeboorte,het is allemaal dezelfde pijn maar voor mij is mijn pijn het ergste,en voor u ,is u pijn het ergste.. Ik heb eventjes de site bekeken die je opgaf,en als het de juiste is dan is het over dat kindje die gestorven is aan kanker.... EN ja hoor vind het verschrikkelijk,maar ik heb hier niet geschreven op mijn blogje dat anderen niks meemaken en geen pijn lijden he??of wel? Vooraleer je reageert en mij en mijn gezin beschuldigd,lees dan goed wat we schrijven, want ik had het niet over de pijnen,maar het soort gebeurde,en al zeker had ik het er niet over dat een kindje van x aantal maanden of jaren oud sterft door kanker minder erg is dan wat ik heb meegemaakt,ik besef dat het voor mij erger kon. Helaas is mijn pijn de enige die ik ken,met alle respect voor mensen die mijn site lezen,want dat zeg je in je email dus ook dat anderen mijn site lezen,en gekwetst zijn door mijn geschrijf. Bij deze blokker ik alle mensen die niet in mijn contactenlijst staan,zodat ik niet onnodig kwets. Sorry voor diegene die ik mogelijk heb gekwetst. En Anita,mercie voor de uitbrander,je hebt mij in ieder geval een goede nacht bezorgd voor vandaag. Salukes
Hallo lieve meisjes, Mama moest vandaag alweer gaan werken,aleja moeten is een groot woord, maar het is altijd beter je vlug te herpakken dan bij de pakken blijven neer zitten he. Ik zag het zeker niet zitten,ik had gisteren een ganse dag liggen slapen, en ik was nog niet uitgerust. Ik had enorm veel pijn in mijn rug,en ik kon weer niks eten,want dan moet ik het overgeven. Deze morgen ben ik opgestaan en het eerste wat ik heb gedaan is over het toilet gehangen, en alles wat ik binnen had uitgekotst! Ah ik zag er al helemaal tegenop om te gaan werken. Die verdomde winkel dan!!! Ah ja eens ik op het werk was heb ik met veel gezucht er toch maar aan begonnen. Mijn energie ligt zo laag he tegenwoordig,en mijn moed zit me in mijn schoenen. En ik kan niet anders he,echt niet.. Alhoewel ik heel graag volgende week zou vragen aan mijn gynaecologe of ik toch enkele weekjes ,misschien tot na de testen een beetje zou thuis mogen blijven. Al is dat tegen de principes van papa,pfft ik heb echt geen zin,en nog meer.. Ik voel mij echt niet goed. Nu ben ik thuis,en blij dat ik ben,mijn rug is weer overbelast en ik voel dat ik weer niks zal kunnen doen als ik morgen opsta. Ik probeer vol te houden,morgen nog een dagje,en woensdag weer eentje vrij.. Hopelijk gaan ze snel voorbij.. Wachten duurt lang,en vooral het is nog vijf weken voor ik de testen kan doen.
Deze nacht een droom gehad,ik had de testen gedaan,ze waren echt goed verlopen, en even later ging mijn gsm af,het was de gynaecologe om te zeggen dat de testen positief zijn en dat ik de baby mocht houden.. Je kan je niet voorstellen hoe echt die droom leek,en hoe blij ik was met deze uitslag. Ik hoop nu maar dat die dromen een positieve invloed hebben op mijn leven en op de testen die er komen,want ik wil niks liever en dat weten jullie nu al he.
Ik heb vandaag ook weer heel wat over jullie gepraat,het was niet zo bedoeld, en ikzelf ging er niet over beginnen,maar het was in mijn pauze,en een verkoopster die zopas bij ons in diens is begon over haar vriendin,ze zei dat ze mij begreep omdat haar vriendin ook een miskraam heeft gehad aan zes weken.. Ah ik heb er mij niet druk in gemaakt,maar miskramen en doodgeboortes.. In mijn ogen,een inmens groot verschil.. Nu..hoe dan ook we kwamen bij jullie uit,en raad eens.. Ja mama huilde... En mama dacht.tiens,ik voel nog steeds diezelfde pijn,die verschrikkelijk langdurige pijn,dat gevoel gaat nooit weg hoor meisjes.. Als ik er nog maar aan denk,dan huil ik .....
