Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
15-09-2009
Dinsdag 15 september 2009
Hallo kleine lieve Zoë,
Hier zijn we dan weer,alweer een dagje voorbij.. Met mama alles redelijk,ik heb nog steeds een verkoudheid,en die word alsmaar eger.. Ik heb dan toch maar iets ingenomen,en ga dan eens vroeg slapen vanavond,en misschien dat het dan wel wat beter gaat. Vandaag alweer over jou verteld tegen een ex collega van mama,ze wist niet eens dat ik zwanger was geweest,en was natuurlijk verschoten toen ik het nieuws meededeelde. Iedereen schrikt zich rot als ze dit horen. Het is natuurlijk niet iets wat je dagelijks te horen krijgt in je omgeving,maar hoe meer je er over praat,hoe meer je te horen krijgt dat er nog mensen zijn die zoiets hebben meegemaakt. Weliswaar altijd om een andere reden,maar het gevolg is hetzelfde. Ik kon het nieuws eigenlijk vlot over mijn lippen krijgen,al voelde het ineens heel raar dat ik het zo spontaan kon vertellen. Ik weet wel dat ik een mondige mied ben,en redelijk vlot iets kan vertellen,maar dit is niet iets wat je zomaar rondbazuint. Gelijk hoe heb ik er deugd van gehad het nog eens aan iemand te kunnen vertellen die een goede aardige persoon is,en die mij lief heeft, deze dame is een echte moederfiguur en ze is zeer goed van hart,het zal wel door dat komen dat alles zo van zelf ter sprake kwam. En het feit is ook dat ik trots ben dat ik een dochtertje heb,en dat mag gezegd worden,ook al is de situatie raar. Ik voel me de laatste dagen ook wel beter,ondanks mijn verkoudheid en andere akkefietjes, ik kan nu al eens gaan slapen met andere gedachten,ik hoef niet telkens in slaap meer te vallen met de gedachte dat ik mijn baby kwijt ben, ik kan nu eindelijk mijn gedachten nu en dan eens verzetten,en dat komt omdat meedere mensen voor verstrooing zorgen, en daar ben ik blij om.Ik geloof dat mijn verwerkingsproces een goede kant op gaat,en zoals ik moest doen van de dokter heb ik ook gedaan,namelijk,het rouwproces blijven volgen en niks overslaan,wat komt,dat komt en moet je laten vloeien. Ik kan ook al veel beter mijn gedachten focussen op mijn werk,en dat is voor mij nu het allerbelangrijkste. Ik weet dat ik altijd bij mijn collega's terecht kan als het even niet meer gaat,en chapeau voor hen dat zij met mij nog kunnen werken, want ook voor hem is het lastig met zo iemand als mij nu te moeten werken,ik kan weleens heel verdrietig zijn,maar ook heel boos en kort op de bal spelen.Zo ben ik nu eenmaalingesteld de laatste weken. Voordien was alles altijd goed,en zou ik nooit streng zijn,nu ligt dat natuurlijk anders.. Als een gevoelige snaar geraakt word,dan bezorgd het je een andere persoonlijkheid. Ik weet ook dat mensen die iemand dierbaars verliezen als hun zoon of dochter dat zij en zeker op jonge leeftijd zich meer en meer gaan afsluiten van hun vriendenkring en familie,en ook ik ben zo een gevalletje. Ik sluit mij niet af omdat ik het wil,maar omdat mijn gevoel zegt dat het nu niet hoeft,ik hoef geen medelijden te hebben en ik hoef niet elke dag iemand rondom mij te hebben die vraagt of alles oke is,want ik kan er toch geen positief antwoord op geven. Ik word gewoon graag met rust gelaten,en als ik iets wil zeggen of doen,zal ik van zelf wel komen. Ik ben graag op mijn vrije dag in mijn eentje thuis zodat ik de was en de plas kan doen,en dan nadien tot mijzelf kan komen, om dan met Toby rustig iets te doen. Hij zal misschien mijn enige kindje zijn,en wil er zeker voor hem zijn. Ik wil langs deze weg niemand afschrikken of kwetsen,ik wil alleen maar bedoelen dat mensen die rouwen nemen onbewust afstand, en reageren dus ook anders op reacties die ze krijgen. De ene keer kunnen wij dit goed opvatten,en de andere keer zou het in het verkeerde keelgat schieten. Hoe dan ook ben ik blij met de vele reacties,zelfs nu nog op mijn site,ik krijg zo nu en dan het gevoel dat het blijft boeien voor de meesten. En hopelijk kan ik er toch iemand mee helpen die misschien in dezelfde situatie als mij zit. Ik zou zeggen;laat je niet op je kop zitten,we moeten er nu eenmaal door,en het geluk zal op ieders zijn weg nog liggen. Ik hoop dat het nooit tegen mijn zal keren dat ik mijn gevoelige kant open bloot gooi,want dit zijn mijn intense emoties die ik de vrije loop geef,ik heb mijn hart en ziel op deze site gegooid,en ik hoop ten zeerste dat mijn kleine meisje dit kan lezen,of op een of andere manier naar haar toe gaat. Ik blijf piekeren over het hiernamaalse,zou er iets bestaan,of is er helemaal niks.. Ik heb ooit eens met iemand samen gewerkt die voor dood werd verklaard,en zij wist mij toen te vertellen dat er iets is waar je heengaat, wel,als dit zo is...hoop ik dat er daar veel mensen zijn die voor mijn babytje zorgt,de gedachte alleen dat zij daar zo alleen zou zitten,zou een mes door mijn kleine hartje steken.
