Met verbazing hoorde ik vandaag dat 'men' ... u weet wel de deskundigen ... heeft gerekend met een gemiddelde verblijfsduur van 10 dagen op een intensive care en dat dat 21 dagen blijkt te zijn. Binnenkort komen er dus wel de eerste bedden vrij dankzij opgeknapte mensen. En dat zet dan door in het tempo waarmee ze eerder gevuld werden. Wie weet worden er ook nog wel een 'snellere' methodes bedacht mensen te laten opknappen. Ik zou wel benieuwd zijn naar wat een infuus met Vitamine C voor effecten zou hebben.
De eerste geluiden beginnen te komen dat we niet voor alle oplossingen naar de overheid moeten kijken. Dat we moeten gaan leren dat het leven niet maakbaar is en niet altijd eerlijk. Dat dood onlosmakelijk verbonden is met leven en dat we daar af en toe over na moeten denken.
Via Whatsapp kreeg ik een video uit Tsjecho-Slowakije. Daar draagt men massaal zelfgemaakte mondkapjes en daar is de besmettingscurve anders, bemoedigender, dan in de omringende landen. Binnen 3 dagen werden er 10 miljoen mondkapjes gemaakt in inderhaast ingerichte naaiateliers.
Ik blijf nog een dagje binnen.
Pas op jezelf ... houd afstand ... was je handen ... leer mediteren ... slaap als het kan ... geef en deel aandacht en menselijke warmte. Alles gaat voorbij.
Net als Martine Bijl was Liesbeth List er mijn hele leven. Tijdens het optreden vanwege haar 70ste verjaardag herkende ik de meeste nummers die ze zong, zonder dat ik mezelf ooit een groot fan heb genoemd. In een ander programma werd zij een fantastische actrice genoemd die zong. Vandaag herkende ik dat. Elke song geloofwaardig.
In de laatste DWDD was een compilatie van kunstenaars die overleden zijn. Ik herkende ze allemaal, maar wist niet van allemaal dat ze dood zijn.
Dezer dagen denk ik vaker dan anders na over dood gaan, dood zijn. Het verbaast me vaak dat zoveel mensen daar nooit over na willen denken. Want wat je ook gelooft dat er op je wacht aan de andere kant ... we komen allemaal een keer aan de beurt. Denk er eens over na in deze tijd. Is er nog iemand die je wil spreken, heb je nog iets goed te maken, weten de mensen die er toe doen hoeveel je van ze houdt? Schrijf die brief, doe dat telefoontje. Vandaag. Nu het kan.
Ben zorgzaam, liefdevol, zorg voor jezelf en iemand anders en waardeer als iemand anders voor jou zorgt.
Natuurlijk weet Saar dat dingen anders zijn. Zo goed als kan leggen haar ouders uit wat er aan de hand is. Daarom gaat ze niet naar het dagverblijf, daarom sprak ze op facetime met haar schoolvriendinnetjes en oma's, daarom krijgt ze thuis via het beeldscherm balletles, daarom komt oma Noma niet mee-eten of samen dicht bij elkaar puzzelen. Maar als haar vader een run op oma onderbreekt met de woorden: "doe vandaag oma maar niet zo knuffelen, want we willen niet dat oma ziek zou kunnen worden" ... dan deinst ze terug met een trillip en verbijt haar tranen. Mijn hart breekt. Ik houd de 1,5 meter aan als ik mijn dagelijkse maaltijd kom halen, omdat ik de anderen niet zou willen besmetten. Mijn dochter vertelde dat ze nieuwe kleren, nodig omdat ze binnenkort in een nieuwe baan begint en passend bij het figuur dat na zwangerschap en ontzwangeren beter is dat ooit, via een half uur facetime heeft mogen uitzoeken bij de winkel in Wolvega waar ze normaal gesproken nog steeds 2 maal per jaar koopt. Druppels maken de plaat minder gloeiend en ook deze ondernemer merkt dat de meeste mensen iets anders aan hun hoofd hebben dan de nieuwe collectie of bestellen via internet.
Ik kreeg net een apje met de uitnodiging mee te wandelen met mijn kind en de kinderen. Blijer kan de dag niet beginnen. Ik wens iedereen liefde, kracht, moed en gezond verstand.
In de krant van gisteren las ik dat in India iedereen ... en dat zijn 1,3 miljard mensen ... geacht wordt 21 dagen binnen te blijven. Als ik denk aan de drukte daar, aan de vele mensen die met veel in relatief kleine huizen wonen, aan de vele mensen die de kost per dag moeten verdienen dan kan ik me niet voorstellen dat dat kan lukken. Mijn zus vertelde dat in de ashram een apart quarantaine gebouw is ingericht, dat de inderhaast gemaakte mondmaskers door iedereen gedragen moeten worden, dat de onderlinge afstand 2 meter is en dat zij zich verliest in 6 delen van de boeken van Jean Auel, de boekenserie die zich afspeelt in de ijstijd en die verhaalt van het leven op aarde toen er nog mammoeten leefden.
Dagelijks luister ik 1,5 uur naar een audio-lezing, gratis toegezonden door de Saswitha-Yoga-opleiding. Inmiddels weet ik meer over de ideeën van Carl Jung dan ik eerder wist. Ook luister ik naar klassieke muziek. Goed, troostend, voor mijn ziel. Op Netflix keek ik series. Pandemie, een docu over hoe wereldwijd specialisten zich inzetten om de ontwikkeling van virussen in kaart te brengen. Wat ons nu overkomt is niet eenmalig. Het is zelfs bijzonder dat het niet eerder is gebeurd.
Een serie over de eerste zwarte vrouwelijke miljonair in Amerika rond 1900 en een serie over de ontwikkeling van voetbal van een 'herensport' naar sport van en voor het volk eind 19e eeuw. In die verhalen zie je óók dat het leven vroeger niet gemakkelijker, noch beter was.
In mijn kleine wereld is iedereen nog gezond en we steunen elkaar met aandacht en menselijke warmte op afstand. Mijn schoonzoon bakte extra pannenkoeken ... ook een paar voor een voor mij dierbare vriendin.
Nu schijnt de zon. Met de deur open zit ik als een vorst volop een paar uur in de zon.
Ik wens iedereen moed. Houd je aan de regels, blijf zoveel mogelijk binnen, houd afstand. Maar deel waar mogelijk wél aandacht en menselijke warmte.
Hoe het komt komt het, ik ben autoriteitsgevoelig. Dus ik houd mij nu 8 dagen aan zelfisolatie, hoewel ik geen klachten heb. Misschien door opvoeding door een vader die beroepsmilitair was. Als hij in uniform was mochten wij zelfs geen ijsje likkend naast hem lopen. Zeker gestimuleerd door mijn zeer verstandige dochter blijf ik voornamelijk en bezoekloos thuis. Zij compenseert met lieve whatsapp videogesprekken en zorgt al dagen voor verse warme maaltijden. Ik haal op in hun tuin, zwaai naar Saar en strek zo even de benen. Ik word zeker geraakt door oproepen door de ministers en de vloggers. Ik ben ook rationeel verstandig. Alleen thuis loop ik het minste risico. In de buurtwinkels ook minder dan in de supermarkt. Een mens heeft af en toe nieuwe vuilniszakken en afwasmiddel nodig. Ik ben blij dat ik alleen woon en geen kinderen hoef bezig te houden.
Mijn vriendin zat vanmorgen op de tuinstoel, buiten, op ruime afstand. We genoten samen van cake, zon en menselijke warmte op afstand. Nog steeds zijn er mensen met behoefte aan mijn warme handen die hopen dat ik nog werk. Als de crisis voorbij is krijg ik het vast druk.
De geluiden uit China laten zien dat na 2 maanden strenge maatregelen het ergste leed geleden kan zijn. Dat is pas zeker als er in de komende maanden niet een nieuwe golf van het virus daar de kop op steekt. In België krabt men zich vast achter de oren. Daar vernietigde men vorig jaar ruim 6 miljoen mondkapjes omdat ze over datum waren en men bestelde geen nieuwe uit bezuinigingsoverwegingen. Dit laatste bericht komt van MSN, misschien is het niet waar.
Wat volgens mij wél waar is: koester je gezondheid en die van andere mensen. Ga niet naar buiten, anders dan met goede reden. Houd in ieder geval die 1,5 m afstand aan. Dat is méér dan je denkt. Houd moed. Alles gaat voorbij. Ook dit.
Meestal doe ik niet aan bang. In de afgelopen dagen merkte ik bang te zijn en ik denk daar een beetje over na. Ik probeer mijzelf te sussen, te troosten, verstandig te laten zijn. Ik ben al ruim 60 jaar gezegend met een gezond blijvend lijf. Griepgolven hebben mij nooit geraakt. Ik ben al een week overwegend alleen thuis. Ik denk dat ik meer bang ben om het benauwd te krijgen dan om dood te gaan. Ik ben bang voor wat er kan gebeuren met de mensen die mij lief zijn. Het is niet hyperventilerend bang, niet verlammend. Maar ik weet dat er 'iets' is als ik wakker word en dat 'iets' bepaalt de keuzes die ik maak. Ik ga minimaal naar buiten. Heb ontmoetingen per video. Ben dankbaar voor apjes en foto's. Ik bid mijn avondgebed en val makkelijk in slaap, met dankbaarheid dat de voorbije dag in kleine kring ook gezond voorbij is gegaan.
De dag van vandaag kan ik boodschappen doen. Er is genoeg opwekkend vermaak. Ik hoef niet bang te zijn mijn huis uitgezet te worden. Ik ga geen honger lijden. Ik ben zo gewend het leven zoveel mogelijk per dag te doen dat dat meestal spontaan gaat. Ik heb mijzelf op informatiedieet gezet. Na 21.00 uur doe ik de ogen dicht en de televisie uit. Vanavond maak ik een uitzondering. Ik ben benieuwd naar Pauw. Sterker nog, ik verheug me er op.
Na het schrijven van mijn blog gisteren zocht ik contact met de Gemeente. Met mijn sobere, hand-in-de-tand leefstijl is er weinig reserve als het werk stopt. Het blijkt dat een reeds bestaande voorziening, www.155.nl, gebruikt kan worden voor het aanvragen van ondersteuning. De telefonische helpdesk was goed bereikbaar en zeer klantvriendelijk. Als het goed is neemt de gemeente binnen een week contact op en gaat, na acceptatie, ook voor mij de bijstandswet open. Ze zullen daarvoor het 24 uur per week werken criterium moeten laten vallen. Dat zou een zegen zijn en een boel buikpijn, die er anders gaat komen, schelen.
Diverse vrienden vragen of ik geld nodig heb om eten te halen. Zo ver is het nog niet. Ik doe meestal mijn boodschappen bij de kleinere winkels om de hoek en vermijd nu zeker de drukke super. Ik haalde w.c.papier. Omdat het nodig was. Zelfs ik overwoog wat extra in te slaan, maar drukte die neiging snel de kop in. Als ik aan de telefoon ben rebbel ik voor de hele dag. Want ondanks het feit dat ik vaak grote delen van de dagen alleen thuis ben, is helemaal alleen ook voor mij wel helemaal alleen.
Wie zin heeft in een babbel of een beetje aandacht per app weet je welkom.
Aan het begin van de week dacht ik nog wel een keertje per dag te kunnen werken ... maar omdat mijn armen geen 1,5 meter lang zijn is ook mijn praktijkje sinds zondagavond dicht. De advertentie's zijn uit en dan wordt het gelijk stil aan de telefoon. Afspraken zijn afgezegd en de paar mensen die nog een afspraak zouden willen maken vonden mijn standpunt bij nader inzien verstandig en komen wellicht een andere keer.
Volgende week ga ik onderzoeken of ik als freelancer óók in aanmerking kan komen voor een of andere vorm van bijstand. Ik zal de gemeente even tijd geven om de regelingen die MP Rutte aankondigde nader uit te werken. Als ik bewindspersoon zou zijn zou ik tijdelijke invoering van het basisinkomen idee eens uitproberen.
Er komen op de app mooie, te delen, overdenkingen langs. In mijn omgeving lijkt iedereen nog gezond en ook ik voel me prima. Toch zal ik pas komende woensdag er helemaal gerust op zijn dat ik niet iets onder de leden meebracht uit India of uit het vliegtuig.
Gisteren wandelden mijn dochter, kleindochters en ik wel 2,5 uur in het lente-achtige weer. Zij kwam met 2 gezonde, verse maaltijden voor mij aan de deur. Na een half uurtje belandden we in een buurtspeeltuintje met wipkip en klimrek. Daar gaf Saar aan te moeten plassen. Anders dan haar moeder destijds wil ze niet met blote billen bij een boom dus we spoedden ons naar mijn huiswaarts. Opgelucht begonnen we aan deel 2 van de wandeling. We zagen de meerkoeten nog steeds druk met opgedoken takken een nest bouwen, een heleboel narcissen, uitbottende bomen. We zongen liedjes en babbelden. Af en toe voelde ik een kusje op mijn hand en hoorde: "Oma Noma ik vind jou lief".
Na verloop van tijd streken we neer op een bankje in de zon en prikten de wereld aan door de groenteboer gesneden fruitjes. Saar weet precies wat ze lekker vindt. Meloen en watermeloen wel en framboos niet. Aardbei en bessen wel en kiwi en sinaasappel niet. Bij de bakker bracht de pinpas van mijn dochter uitkomst. De al uit het rek gepakte kaasstengels konden alleen met de contactloze pin betaald worden. Onderweg kreeg mijn dochter telefoon en ik nam het stuur van de kinderwagen over. Inmiddels liet Saar zich vervoeren op het plankje. Daardoor duwt de kinderwagen zeker 12 kilo zwaarder dan in de tijd dat ik alleen baby Saar voortduwde. Mijn armen voelden duidelijk het verschil. Daar kan de sportschool niet tegenop. Kleindochter Joy sliep de hele tocht tot 2 minuten voor thuiskomst. Op de hoek gingen we ieder ons weegs. Joy naar haar fles en ik naar huis. Moe maar voldaan at ik de heerlijke goulashsoep. Om half 10 besloot ik niet naar Jinek te kijken maar me over te geven aan Klaas Vaak. Een goede dag achter de rug en uitgerust en uitgeslapen nieuwe dag in het verschiet Nu nog schijnt de zon en voelt mijn lijf gezond. Tel je zegeningen.
Het leven doet zich voor met 1 dag tegelijk... 'Geef ons HEDEN ons dagelijks brood" . Al jaren werk ik op die manier. Maximaal 2 afspraken per dag maakten tot nu toe dat er brood op de plank is en dat de vaste lasten gedekt zijn. Met 1 afspraak per dag 'overleef'' ik. Deze dag denk ik dat ik die afspraak graag zal maken. Mits iemand niet hoest of snottert en een bekende is. Vandaag hoef ik de straat niet op, anders dan voor een gezonde wandeling in de frisse buitenlucht. Misschien dat ook ik op een andere dag, onder invloed van voortschrijdend inzicht, anders moet besluiten. Dat is dan het op te lossen probleem voor die andere dag.
De up-site van deze crisis zou wel eens een mentaliteitsverandering kunnen zijn. Bedrijven en werknemers kunnen ontdekken dat je niet persé dagelijks in de file hoeft om productief te zijn. Dat we niet de halve wereld over hoeven te vliegen om te vergaderen, maar dat een videovergadering ook kan. Het onderwijs gaat misschien zo anders georganiseerd worden dat het lerarentekort op termijn minder nijpend wordt. Digitaal onderwijs moet nu versneld georganiseerd worden.
Ik hoor niemand meer over het stikstofprobleem. Misschien blijkt dat probleem over een paar weken of maanden wel een heleboel minder. Er wordt tenslotte minder gevlogen, minder autogereden. Maanden geleden las ik een artikel dat stewardessen uitstekende verzorgenden blijken te zijn. Vandaag las ik dat een flexwerker ook wel vakken zou willen vullen.
Ik wil niemands problemen bagatelliseren. Ik wil nooit in iemand anders schoenen staan. Het leven is 'opeens' anders en zal voor een heleboel mensen misschien wel nooit meer hetzelfde worden. De hobbels en bobbels op mijn levensweg leerden mij dat wat vandaag rampzalig lijkt, na een poos zelfs een zegen in vermomming bleek.
Leef de dag van vandaag zo blijmoedig en hulpvaardig en verstandig als kan.
Zo heerlijk als het was om even weg te zijn, zo fijn is het weer om terug thuis te zijn. De stoeptuin vertoont lente De bollen die ik plantte zijn opgekomen en de klimmers die vorig jaar nog moesten wennen zijn begonnen met klimmen. Een uurtje vegen en aandacht geven doet wondertjes. De familie om de hoek onthaalde mij warm met koffie en met ons allen genoten we van de door mij meegenomen croissantjes. De bakker verkoopt lemoncurdcake, het taartje waar ik in India dol op ben geworden. En de eerste cliënten melden zich voor een rondje aandacht van mijn handen. Zolang ik de televisie niet aandoe gaat het virusgedoe aan me voorbij.
Want impact heeft het wel de straten en winkels zijn leger ...Vitanime C was bij een drogist helemaal uitverkocht. Ik merk dat ik vaker mijn handen was en meer water drink maar me niet gek wil laten maken door angst. Gelukkig heb ik geen aandelen die nu massaal kelderen. Gelukkig ben ik geen minister. Gelukkig denk ik dat ik niet dood zal gaan voor mijn tijd. Gelukkig heb ik geen oud geworden ouders meer waar ik bezorgd over hoef te zijn en gelukkig zijn mijn kleinkinderen gewend aan het bestrijden van virussen. Op een kinderdagverblijf waart altijd wel 'iets' rond.
Pas op jezelf en de mensen die je lief zijn. Doe verstandig en neem de dag zoals hij komt.
Ik heb net via internet mijn komst morgen aangekondigd bij de luchtvaartmaatschappij. Oman air zegt nog steeds gewoon te vliegen van India via Muscat naar Amsterdam. In Amsterdam mag ik als Nederlandse vast naar binnen. Op naar de Nederlandse variant van het virus. Ik begin een rustig aan dagje op woensdag met een bezoek aan de opticien en daarna aan de kapper. En daarna hoop ik dat mijn werktelefoon gewoon zal gaan ... In mijn jeugd organiseerde mijn moeder "kinderziekte-partijtjes" bij de mazelen en de bof. Mijn zusje en ik en 2 neefjes ... allemaal tegelijk ziek en te verplegen ... Misschien is het wel een idee ... hoewel ik er niet in een verpleeghuis mee zou beginnen . Mijn internettijd is op.
Point of no return heet het in vliegtermen ... als de weg terug langer duurt dan doorvliegen... Ik ben al dik over de helft. Een paar heerlijke Amma-knuffels verder. Een paar meditaties die zij begeleidt verder. Een heleboel heerlijke lange nachten slapen verder. Omdat ik na de lunch niet nog een avondmaal wil nuttigen spoed ik mij rond 20.00 uur naar mijn kamer en meestal slaap ik een uurtje later.En ja... de weegschaal wees van de week een kleine 2 kilo minder aan. De trap omlaag gaat makkelijk ... de weg omhoog kan ik tot de 5e verdieping met relatief weinig moeite. Ik ben veel stil en probeer het rusitg te laten worden in mijn hoofd ... En als ik babbel heb ik het vaak over de kracht en heilzame werking van leren vergeven... Een vaardigheid die de meeste van ons goed kunnen gebruiken te leren.
Mijn internettijd is op. Veel liefs vanuit zonnig India.
Ook hier snellen de dagen voorbij. Ik ben al weer bezig in de 2e week. De routines zijn al lang gemaakt. Opstaan rond een uur of half 7, kijken naar de zonsopgang, heerlijke koffie, uurtje kijken naar de golven, ik zag al tot 2 maal toe een dolfijn, ontbijtje met yoghurt en granola ... uurtje zwemmen, 2 uurtjes groenten snijden, lunchen. Omdat ik een grote snee dwars door de nagel van mijn middelvinger maakte was ik een paar dagen met ziekte-seva-verlof. Inmiddels is de nagel uit zich zelf afgevallen en is het grootste 'leed' geleden.
Sinds 2 dagen ruimen mijn zus en ik samen een uurtje per dag in haar kamer ... en over 30 dagen is alles wat daar te veel is opgeruimd en weg en de rest schoon en georganiseerd. Gelukkig heeft de ashram een 2e hands winkel die blij wordt van gedoneerde spulletjes en bezoekers blij worden van het vinden van 2e hands spulletjes. Het opruim motto is LESS is MORE.
20% van onze spullen gebruiken we 80% van de tijd. Waarom houden we de 80%?
Mijn appartement is op de 11 verdieping. De weg naar beneden loop ik de trappen, de weg naar boven ga ik nog steeds grotendeels met de lift. Langzaam voel ik de conditie beter worden. EN ..... ik ben al alle dagen die ik niet thuis ben ROOKVRIJ. Deze keer met bijzonder weinig moeite. De eerste dagen miste ik mijn telefoon, die thuis is gebleven bij mijn vervangende collega, meer dan de nicotine. Inmiddels ben ik meer dan happy zonder telefoon. Eens per 10 dagen Whatsappel ik met mijn familie om de hoek, met een geleend toestel.
Morgen komt Amma aan in de ashram en begint er een nieuwe routine. Met meer spiritualiteit, met meer mensen, met andere rituelen.
Voor nu: be happy, be healthy, be helpful ... Wie zin en tijd heeft voor een rondje massage kan bellen met het bekende telefoonnummer 06-29489984 ... Mijn collega werkt beperkt ... met liefde en plezier.
Ik vind het ongezellig koud in Holland én de buren krijgen een extra verdieping op hun huis. Dat zorgt voor bouwgeluiden. Niet erg voor een uurtje wel voor hele dagen voor een week of 8. Ik kocht een gunstig geprijsd ticket, mijn visum is in behandeling, mijn zus wordt blij van het idee dat ik kom en regelt een kamer, mijn gewaardeerde, aardige, vaardige, vrouwelijke collega neemt tijdens mijn afwezigheid wie wil met plezier 'onder handen'.
Dus ik ga dinsdag 28 januari voor 6 weken naar India. Zon, veel zon, relatieve rust, zussentijd, wat anders eten en bewegen. Genoeg om me alvast op te verheugen.
Wie denkt "ik maak nog snel een afspraak" is meer dan welkom!
Trouwe lezers weten dat ik stukjes uit dit blog eens per jaar verzamel om een boekje voor Saar te worden. Dat betekent dat ik geregeld stukjes moet zaaien, anders valt er niets te oogsten.
Updates: Saar is zindelijk Ik weet niet of dit volgens schema is maar ik zie met trots hoe ze zelf de weg naar de pot vindt en met opgetrokken majo zich weer komt melden. Een handje hulp bij het instoppen van haar hemd in de broek is nog wel welkom. Ook 's nachts is ze zindelijk, hoewel ze soms de dag erg vroeg wil laten beginnen, nadat ze geplast heeft. Nog te leren: gebruik maken van een toilet. Handig als je ergens op visite bent.
We spellen woorden met de letters van een alfabet-puzzel. Omdat er van elke letter maar 1 is, is de te maken woordenschat beperkt. Maar ze snapt het idee dat letters woorden maken en zag van de week zelf het verschil tussen de A van de puzzel en de a in Saar op haar stoeltje.Wat is er een boel te ontdekken en te snappen voor een jeugdig hoofd.
Steppen houdt ze steeds langere afstanden vol. Ze kreeg een lichtgewicht step voor haar verjaardag omdat haar ouders voorzagen dat zij die een deel van de tijd zouden moeten dragen maar dat is steeds minder aan de orde.
Groenten eet Saar het makkelijkst als die verwerkt zijn in maaltijdsoep of geblenderd tot saus. Fruit eet ze graag en veel.
Van de week vroeg ze :"Oma waarom heb jij vlekken in je gezicht?" Ik antwoordde: 'Omdat ik oud ben" "Jij bent nog jong" "Nee hoor oma, ik ben een meisje".
Saar maakt me altijd blij. Ze laat me lachen, schaterlachen en regelmatig genieten van spontaan aangeboden knuffels.
Ik wens ons een jaar met Licht, Liefde en Vrolijkheid.
We hebben allemaal onze lasten. Soms voelen ze zwaarder dan anders. Bij ziekte, verlies, verdriet, boosheid, onzekerheid voelen we ons zwaar, bezwaard.
Daarom wens ik u Licht lichte lasten een licht hart een lichtje om je hart ben een lichtje!
We zoeken allemaal Liefde. Heb lief. Heb jezelf lief. Als JIJ al niet van jou houdt waarom zou iemand anders dat dan wel doen? Verlicht je eigen donkere plekken. Vergeef jezelf waar nodig. Als je met jezelf OK bent ben je altijd in goed gezelschap.
Koester Vrolijkheid lachen, glimlachen, schaterlachen. De kortste weg naar gezondheid. De kortste weg bij stresshormonen vandaan. Neem een voorbeeld aan kinderen. Zij lachen voor de vreugde van het lachen. Zing, dans, wandel jezelf vrolijk, vredig, tevreden.
Dit was weer een gezond jaar. Elke dag realiseer ik me dat dat reden is om dankbaar te zijn. Elke dag slik ik minstens 5 gram C omdat ik denk dat dat helpt.
Dit was het jaar van Joy, mijn 2e kleindochter. Ik leefde mee met mijn zwangere dochter en zag Saar wennen aan haar rol van zus. Van delen wordt liefde meer.
Dit was het jaar van talloze mislukte stop-met-roken-pogingen. Ondanks pillen en naalden blijf ik terugvallen.
Dit was het jaar waarin ik wekelijks mijn huis schoon poets met een poetsengel. Soms komt er een engel op je pad. Koester die.
Dit was een jaar met genoeg gewaardeerd werk. Ik leef nog makkelijker met genoeg is genoeg en hoef van mezelf nauwelijks nog 's avonds te werken.
Dit was het jaar waarin ik voor het eerst gebruik maakte van seniorenkortingen. Ritjes met de trein zijn nog leuker op vrij-reizen dagen.
Dit was het jaar van vele uren fascinatie middels de series Star Trek. Denken over ruimte en tijd. Parallelle universums. Grote culturele verschillen.
Dit was het eerste jaar zonder hondje Woezel. Zonder verplichtte ommetjes zoek ik naar voldoende beweging. Met vallen en opstaan.
Dit was het laatste jaar zonder AOW. Vanaf 10-10-2020, bij leven en welzijn, word ik gezegend met een zeker inkomen. Ik hoef er alleen maar oud voor te worden.
Je krijgt het leven met 24 uur per dag ... slaap genoeg ... eet niet te veel ... drink meer water ... adem bewust ... heb lief ... (ver)geef ... deel ... (glim)lach ... beweeg.
Maak er een mooie dag van. Gun jezelf tijd voor af en toe ontspanning. Misschien wel bij mij op de massagetafel.
Met kleinkind Joy, slapend groeiend in de kinderwagen, maakte mijn dochter en ik een wandeling. Na verloop van tijd meldde een app dat we al 9 kilometer gekeuveld hadden. Mijn uithoudingsvermogen viel me mee. Sinds ik hondloos ben wandel ik minder. Mijn dochter overtuigde me van het feit dat Saar nog te jong is om van 2,5 uur Kerstcircus in Carré te kunnen genieten. In plaats daarvan gaan we binnenkort naar Mickey Mouse en vriendjes die optreden in Holiday on Ice. Ik weet dat Saar houdt van reizen met de trein, van muziek en wie weet binnenkort ook van het idee te leren schaatsen. Dat ze dol is op dansen weten we al. Binnenkort gaan de dagen al weer lengen. De bolletjes buiten hebben de kopjes al boven de grond. Vroeger waren de winters échter wij gaan voor ijspret naar de Jaarbeurs.
Vanmorgen werd ik wakker met een mailtje van mijn zus: " Ik mis je kun je een reisje naar India plannen binnenkort?" In mijn hoofd stond een trip haar kant op pas gepland voor Kerst 2020. Dus even schakelen.
En daar ga ik weer. Prijsalarmen maken op Skyscanner. Het zou zo maar kunnen. Er zijn zeer betaalbare tickets als ik een langere reistijd voor lief neem. Een onderbreking van de Hollandse winter is een prettig vooruitzicht. Verblijven bij mijn zus in de schone, goed georganiseerde ashram eveneens. Een maand India scheelt zomaar de paar kilo die ik best wil missen. Geeft prachtige zon op- en ondergangen aan de oceaan.
Het betekent wél een tandje bij met werken. Voor een goed doel doe ik dat met liefde en plezier.
. Mijn internettijd is op.
