Even een
kort berichtje, want nu hebben we vandaag toch iets meegemaakt!
Deze
voormiddag had Pierre, een Franse jongen uit mijn klas, mij verteld dat zijn vriend
een Chinese kende die een fototentoonstelling organiseerde. Het was de opening
en ze wilden graag dat er een paar buitenlanders aanwezig zouden zijn. Hij
vroeg of ik geen zin had om mee te gaan en ik mocht gerust nog wat vrienden
meebrengen. We zouden worden opgehaald aan de universiteit en we mochten gratis
binnen. Een fototentoonstelling leek mij wel leuk, dus ik zei direct dat ik wel
mee wou en Katrien en Julie wilden ook wel mee. Victor, die andere Franse
jongen had aan Kasja, een van de Poolse meisjes gevraagd of ze mee wou en wij
kwamen s middags Kein en Caroline, 2 Duitsers, tegen en die wilden ook wel
mee. Uiteindelijk stonden we met zon 10 man te wachten. Om 1u kwam er een
Chinees meisje naar ons die vroeg of wij aan het wachten waren voor de
tentoonstelling. Er stonden 3 autos klaar om ons daar naartoe te brengen. We
vroegen of ze een idee had hoe lang het ging duren en ze zei ongeveer een half
uur. Wij dus met zijn allen in die autos op weg naar de fototentoonstelling.
We kwamen
aan bij een gigantisch gebouw genre bouwpaleis, waar allerlei spandoeken met autos
erop buiten hingen. Het was meteen duidelijk dat daar in ieder geval géén
fototentoonstelling liep. Bleek dat die Franse jongens het fout begrepen hadden
(of die Chinezen hebben hen maar wat wijsgemaakt, daar zijn we natuurlijk niet
zeker van). Het was de opening van een autosalon en ze wilden binnen van óns fotos
trekken op die tentoonstelling. We werden als echte vips naar binnen geloodst,
waar we naar een stand gebracht werden waar een groep Chinezen stond te
wachten. Ze wilden dat wij met die Chinezen (die volgens mij de organisatoren
of zo waren) op de foto gingen. De Poolse meisjes waren absoluut not amused en
eisten dat ze hen eerst geld zouden geven voor ze met iemand op de foto gingen.
Die Chinezen begonnen zich te verontschuldigen dat dat niet ging en dat het om
een misverstand ging. Uiteindelijk zijn ze er toch bij komen staan en hebben ze
fotos van ons met die Chinezen genomen. Ik vraag me af hoe ze die fotos gaan verkopen:
Organisatoren autosalon en willekeurige westerse studenten? Ik vond de hele
situatie eerlijk gezegd behoorlijk amusant, hoe dikwijls maak je nu zoiets mee?
Daarna
bleek dat ze wilden dat wij een hele namiddag op die tentoonstelling zouden
rondlopen, dan kregen we s avonds gratis eten. Dat vonden we er toch iets
over, dus zeiden we dat we vroeger terug wilden. Dat ging niet met de autos
waarmee we gekomen waren, maar uiteindelijk hebben we hen zover gekregen dat ze
ons geld gaven om een taxi terug te nemen. De Poolse meisjes zijn meteen weer
vertrokken, maar de Fransen, Duitsers en wij zijn nog wat gebleven om de
tentoonstelling te bekijken. In zon situatie kan je 2 dingen doen: kwaad
worden en je dag laten verpesten, of de humor ervan inzien en je nog een beetje
amuseren. We waren daar uiteindelijk gratis binnen geraakt en we waren er toch,
dus waarom niet eens een kijkje nemen? Uiteindelijk voelde ik me daar binnen
bijna een filmster: zodra wij bij een standje aankwamen, stopten alle
fotografen met fotos te nemen van de autos en begonnen ze fotos van ons te
nemen. Beeld het je in: 8 fotografen met telelenzen die van alle mogelijke
hoeken fotos van jou trekken, enkel en alleen omdat je blank bent en blond
haar hebt te gek voor woorden. En als je dan eens lachte, waren ze helemaal
gelukkig.
Het is ook
puur omdat we westers zijn. Aan de stand van Honda deelden ze promotiemateriaal
uit en Kein wou een soort plastic hamer gaan halen. Hij is Duitser, maar heeft
Chinese ouders, dus hij ziet er Aziatisch uit. Ze hadden hem gezegd dat alles
op was en dat ze niets meer konden geven. Maar toen hij terug ging met Caroline
en mij erbij, werden er plots van ergens achterin nog 4 van die dingen
opgediept, geen enkel probleem!
Uiteindelijk
hebben we na een uurtje een taxi terug genomen (op kosten van de organistatie
dus). Zoiets maak je in België toch nooit mee? Ik kan me inbeelden dat als je
hier al lang woont, je zon toestanden vervelend vind, maar ik vond het
toch vooral een grappige ervaring, ik kijk er al naar uit onze foto in een of
andere krant te zien =)
We zijn aan
het sporten geslagen. De fitness van de universiteit is op 5min van onze deur,
zeer handig. Als je lid bent, mag je een heel jaar lang alle lessen volgen die
je wil. Ik ben dinsdag met Julie pilates gaan volgen. Ik wist op voorhand niet
wat dat juist inhield en het bleek een combinatie van yoga en spieroefeningen
te zijn. Heel leuk, ontspannend en toch ook wel vermoeiend. We hadden soms
moeite om de leerkracht te verstaan, maar dan konden we gewoon kijken wat de
rest deed, dus dat ging wel. We zijn duidelijk niet zo lenig als het gemiddelde
Chineesje, maar tegenover mij zat een meisje dat ook niet zo goed meekon,
waardoor ik me toch nog op mijn plaats voelde =) Vanavond gaan we ook nog zumba
volgen en ik vermoed dat wij daar in ons voordeel gaan zijn (aangezien de
gemiddelde Chinese geen kont heeft om mee te shaken :p) De les was goed, maar
die mensen van de gym! Vanaf het moment dat we daar binnen kwamen werden we als
vips behandeld. We werden direct verwelkomd, mochten gaan zitten (ze schoven
onze stoel naar achter) en moesten samen met een jongen en een meisje het
schema van de lessen overlopen. Daarna kregen we een rondleiding. We zeiden dat
we s avonds een les gingen komen volgen en ze hadden gevraagd om daar 20min
voor de les te zijn. 17min voor de les was ik er bijna toen ik telefoon kreeg
van die jongen om te vragen of we toch zeker naar de les kwamen, want we waren
er nog niet? Een meisje bracht ons naar de kleedkamer, waar ze naast ons bleef
staan terwijl we ons omkleedden. Toen ze mij hielp om alle plukjes haar uit
mijn nek in mijn staartje te krijgen, kreeg ik het al een beetje op mijn
heupen. Daarna heeft ze ons de 4m van de kleedkamer naar het lokaal begeleid.
Na de les stond die jongen ons weer voor de deur op te wachten om ons mee terug
te nemen naar de inkom waar we weer moesten gaan zitten om opniéuw het schema
te overlopen (of we die les ook niet wilden volgen? En die dan? Of 2 lessen na elkaar?)
Toen kwamen Brooke, Katrien en Claudia binnen, die ook een les kwamen volgen en
was het helemaal in orde (5 westerse meisjes!). Ik ben er uiteindelijk
weggeraakt en een uur later kreeg ik een smsje van de gym dat ze zo blij waren
dat we geïnteresseerd waren in hun lessen en dat het een eer was dat we wilden
komen en dat ze hoopten dat we veel lessen zouden volgen. Ondertekend: je
vriend, (ben zijn naam al vergeten). Ik denk niet dat als Chinezen zich komen
inschrijven, er zoveel eieren onder gelegd worden.
Gisteren
zijn we iets typisch Chinees gaan doen: We zijn naar kunju gaan kijken. Voor
wie er iets van kent: dat is de Nanjing variant op Peking opera. Een Chinese
vriendin van Julie gaat daar vaak naar kijken en ze had ons al lang
uitgenodigd, maar gisteren was de eerste keer dat het ging voor ons. We hadden
al filmpjes van Peking opera gezien en dat is niet direct onze smaak, maar we
wilden dat toch eens gezien hebben. Het was in een heel mooi oud gebouw, zon
houten huis met een grote binnenplaats. Kunju lijkt helemaal niet op onze
opera. Het wordt begeleid met trommels, een soort Chinese violen en een fluit,
heel schelle instrumenten. De acteurs praten erg traag en vaak in een soort
dialect. Er wordt ook veel gezongen, maar allemaal heel hoog en heel schel, ook
de mannen (zo hoog dat die kunnen zingen!). Gelukkig voor ons waren er aan de
zijkant van het podium schermen waarop zowel Chinese als Engelse ondertitels
kwamen, anders hadden we er geen woord van verstaan. De acteurs dragen
prachtige kleren, met allerlei patronen erop geborduurd en de kleuren van de
kledij betekenen vanalles. Op een bepaald moment was er een vrouwelijk
personage met een witte sluier en Feng zei dat je daaraan kon zien dat ze een
geest was. Nu, of kunju echt mooi is, daar valt over te discussiëren. Het was
wel eens leuk om te zien en het ziet er heel mooi uit. Maar het gaat allemaal
vreselijk traag en de verhaaltjes op zich hebben niet echt veel inhoud. Er
worden 3 relatief korte stukken op een avond gespeeld (in totaal ongeveer 2u)
en het laatste had er voor mij toch niet meer bij moeten zijn (en voor Sara en
Katrien helemaal niet denk ik, die vonden het maar niets =) In ieder geval: wie
naar hier komt om mij te bezoeken en iets typisch Chinees wil zien (en niet
gemakkelijk hoofdpijn krijgt), ik weet waar ik jullie mee naartoe kan nemen!
Katrien en Sara zijn na de kunju nog uit geweest met een paar Duitsers die we hier hebben leren kennen. Niels is ook in Nanjing voor het weekend met een paar vrienden en die zijn ook mee geweest. Ze zijn eerst karaoke gaan zingen en daarna nog naar een club. Ik ben hier jammer genoeg een beetje ziek aan het worden, dus ik heb moeten passen en ben maar eens op tijd in bed gekropen. Zeer spijtig, maar het heeft wel geloond, want vandaag voel ik me gelukkig al wat beter.
Het zal een
kort weekend zijn voor ons, want morgen moeten we naar de les! (op een zondag,
jawel!) We hebben vanaf volgende week donderdag vakantie tot de donderdag
daarop, maar omdat we dan te veel lessen zouden missen, hebben we deze week zondag
en binnen 2 weken zaterdag gewoon les om alles in te halen. Ik weet niet wat
het Chinese idee van vakantie is, maar het verschilt toch lichtjes van het
mijne. Wel een aangename leswissel voor ons: de les van vrijdag wordt verzet
naar maandag namiddag, waardoor we vanaf nu altijd een weekend van 3 dagen
hebben =)
En nu ga ik
een mooie spreekbeurt in elkaar steken over de grote markt van Antwerpen. Eerst
3 min in het Nederlands (!) en dan 3 min in het Chinees. De leerkracht wil de
schoonheden in onze moedertaal ontdekken.
Het is
alweer een paar dagen geleden dat ik nog iets gepost heb, maar het zijn dan ook
drukke dagen geweest. En met mijn gemiddelde van 2 posts per week ben ik toch
een vrij ijverige blogger, niet? Er is nu ook weer niet zo veel
vertellenswaardigs gebeurd, het kunnen niet elke keer straffe verhalen zijn he.
We hebben
deze week donderdag een voorproefje gehad van de herfst in Nanjing. Naar het
schijnt regent het hier dan heel veel en geloof me: geregend heeft het. Geen
buitje a la België, maar stortregens van moessonformaat. (ok, ik overdrijf
misschien een klein beetje, maar toch niet zo heel veel) In de kleine straatjes
die naar ons appartement leiden, stond toch een paar cm water. Zodra ik de kans
heb, ga ik mij een stevig paar rubber botten aanschaffen, kwestie van
voorbereid te zijn.
Qua eten
heb ik vrijdag het meest exotische (lees: wansmakelijke) tot nu toe gehad. Ik
bestel hier op restaurant vaak iets waarvan ik totaal niet weet wat het is. Dan
neem ik sowieso ook iets veiligs, zodat ik zeker eten heb, maar ik vind dat ge
af en toe gewoon iets moet proberen. We hebben hier een zalig restaurantje,
waar ze vanalles op spiesjes barbequen. Vlees, vis, groenten, aardappelen, echt
alles. Ik had dus iets onbekends besteld en ik kreeg 2 mini vogeltjes
geroosterd op een stokje. Met alles nog zeer herkenbaar eraan. Ik ben geen
vieze eter, maar ik had echt het gevoel dat ik 2 vogeltjes vermoord had. Omdat
ik me voor ik naar hier kwam had voorgenomen om van alles wat me wordt voorgeschoteld
te proeven, heb ik er 2 vleugeltjes van opgegeten. Het was niet zo slecht, maar
meer heb ik toch niet gegeten. Ik zal hier maar niet te flauw doen, want het is
waarschijnlijk nog niks vergeleken met wat ik dit jaar nog te eten ga krijgen.
Grootste
nieuws natuurlijk: Sara is gisteren toegekomen!!! Het was echt een fijn
weerzien, want we hadden elkaar toch een dikke 2 maanden niet meer gezien. Ze
moest werken in juli en had herexamens in augustus, dus hadden we in België
niet meer afgesproken voor Katrien en ik naar hier vertrokken. We zijn gisteren
om half 6 opgestaan om zeker op tijd in het station te zijn voor onze trein,
die om 7.20u vertrok (ja, ik heb zo veel tijd nodig om mij klaar te maken =)
Het is een treinrit van 2 en een half uur, dus ik had verwacht dat Sara
misschien al aan het station zou zijn toen wij daar toekwamen, maar haar vlucht
had een uur vertraging en het was file van het vliegveld naar het station
(uiteraard). Gelukkig hadden we pas een trein terug om 12.10u. Ik was echt blij
toen ze uit de taxi stapte =) We waren s morgens aan een stalletje hier een
Chinese lunch gaan halen voor s middags die Katrien en ik heel lekker vinden,
maar Sara vond het te pikant. Wij vinden het helemaal niet pikant, dus het zou
kunnen dat we al een beetje aan de Chinese smaken gewend zijn, maak dat mee.
Toen we terug hier kwamen, zijn we allemaal gewoon terug in bed gekropen en
vandaag hebben we ook lekker lang uitgeslapen. Zo meteen gaan we naar de
Carrefour, zodat Sara wat spullen kan kopen om zich hier te installeren. Ze
zegt zelf dat ze nog niet goed beseft dat ze hier is en eigenlijk geldt voor
mij hetzelfde: we kunnen nog altijd niet goed vatten dat we werkelijk voor een
jaar in China zitten. Voor we het weten, gaat het hier al voorbij zijn =)
Tot slot
nog een volslagen los weetje over China, dat ik nog niet vermeld had: Het is
hier de gewoonte om overal een theebeker mee naartoe te nemen. Je doet er
gewoon losse theeblaadjes in en je kan hier overal warm water krijgen om je
thee bij te vullen. Na 2 prullen die lekten heb ik eindelijk een degelijke
theebeker gekocht, dus nu heb ik overal een theetje bij. Dus moeke en papa: als
ik mijn thee s ochtends niet opdrink, is dat geen probleem, ik giet hem gewoon
over en neem hem mee naar school =) Echt een uitvinding voor mij, dat neem ik
gewoon mee terug naar België denk ik.
Ah, en had
ik al vermeld dat we binnen een week al een week vakantie hebben? De Chinezen
vieren dan het maanfestival, dat is hier een vrij belangrijke feestdag, waarop
iedereen naar huis gaat om met zijn familie te vieren. Heel wat mede-sinologen
hebben al tripjes gepland naar andere steden, maar wij hebben besloten in
Nanjing te blijven. We hebben nog geen tijd gehad om de mooie plekjes in eigen
stad te verkennen, nu krijgen we daar eindelijk de kans toe. Er zouden hier
heel wat interessante dingen te zien moeten zijn, ik ben eens benieuwd.
Goed, ik
moet vertrekken. Tot volgende keer, met hopelijk wat spannender nieuws!
Ik heb weer
even een vrij momentje, dus hier komt een verslagje van de voorbije dagen.
Iets wat ik
de vorige keer vergeten te vertellen was: Ik ben naar de kapper geweest. Sommigen
onder jullie zullen wel weten dat ik geweldig graag naar de kapper ga, maar
omdat ik niet wist of dat hier wel te betrouwen was, had ik besloten een jaar
lang mijn haar te laten groeien. Niet dus. Er is hier bij wijze van spreke op
elke straathoek een kapper, de verleiding was te groot. Omdat ik niet wist
welke ik moest kiezen, had ik op voorhand aan het meisje van het sapjeskraam
(waar we onze vruchtensapjes en naicha (thee met melk) gaan halen) gevraagd
welke de beste was. Ze heeft mij naar een vrij chique salon gestuurd, waar
iedereen natuurlijk onmiddellijk geïnteresseerd was in de blonde westerse die
daar binnenkwam. Ik mocht naar de wastafels gaan en daar wachtte al een
verrassing: ze wassen je haar terwijl je op een soort van bed ligt! Je ligt
comfortabel achterover met je hoofd op een kussentje boven de wastafel. Echt
waar, aan alle Belgische kappers: smijt die rotdingen waar je een stijve nek
van krijgt buiten en schaf u zoiets aan, zalig! Je kon kiezen tussen 3
verschillende tarieven, afhankelijk van hoen ervaren kapper je wil. Ik heb de
middelste gekozen voor de prijs van 30 yuan = 3 euro! En ik moet zeggen, die
gast heeft dat heel goed gedaan. Hij had geen rust voor elk lokje haar volledig
platgestyled langs mijn hoofd lag, maar ondertussen is het al een paar keer
gewassen en golvend zoals gewoonlijk. En ik zie er niet uit als een Chineesje. Het
viel mij op dat er daar alleen maar mannelijk kappers waren. De meisjes mochten
enkel het haar opkeren en de deur openhouden. Ik vroeg mijn kapper of er geen
vrouwen knipten en hij zei dat de meeste kappers in China mannen waren. Dat
vond ik vreemd, want ik had altijd gehoord dat heel wat kapperszaken na de uren
veranderen in hoerenkotjes en de kapstertjes er dus een dubbel beroep op
nahouden. (we hebben dat ondertussen ook al met eigen ogen gezien, een
kapperszaak waar om 11u s avonds meisjes volledig opgedirkt zaten te wachten).
Maar dat kon ik hem natuurlijk moeilijk vragen =)
Maandag
zijn we naar het visumbureau gegaan om ons visum te verlengen. Ik had er
natuurlijk al een gehaald in België, maar dat was maar 3 maanden geldig en
moest hier omgewisseld worden in een verblijfsvergunning van een jaar. Toen we
daar toekwamen, stond er buiten al een rij aan te schuiven, gelukkig vooral
Chinezen, die aan een ander loket moesten zijn dan wij. Uiteindelijk hebben we
toch zon 2u aangeschoven en gewacht in totaal. Typisch hier: je schuift ergens
aan, waar ze dan eens gauw kijken naar je papieren en een stempeltje zetten,
waarna je opnieuw moet aanschuiven aan een volgend loket enz. Toen het
eindelijk aan mij was, bleek dat ik een formulier miste! Bij het inschrijven
aan de unief, hebben ze de dossieren van Julie en mij omgewisseld (Tessa Krols,
Julie Parmentier, het lijkt ook zo op elkaar he). Bleek dat ik nog een
formulier van Julie had, en dat datzelfde formulier van mij ontbrak. Dus na 2u
aanschuiven kon ik enkel terug naar de unief gaan, waar dat papier gewoon nog
in mijn dossier zat. Ik ben dus deze namiddag nog eens kunnen teruggaan.
Gelukkig mocht ik de 1e rij overslaan, waardoor ik er op een kleine
40 minuutjes vanaf was =) Ik had trouwens nog geluk, ik ben daar een Duitse
jongen van onze unief tegengekomen, die al voor de 3e keer terug
moest komen.
We zijn ons
appartement ook gaan registreren op het politiebureau. Eigenlijk moet je dat
binnen de 24u doen nadat je ergens bent ingetrokken, maar dat zijn we pas een
week nadat we hier woonden te weten gekomen. Tot gisteren hadden we nog niet
echt tijd gehad om dat te gaan doen, maar we dachten: als we toch al een week
te laat zijn, gaan die paar dagen het verschil niet maken. We hebben dan maar
gezegd dat we pas eergisteren wisten dat dat moest, en het meisje achter de
balie heeft er zelfs niks van gezegd dat we te laat waren. Ze heeft gewoon de
verhuisdatum aangepast naar gisteren. Het heeft zeker zijn voordelen om een
arm, onwetend buitenlands meisje te zijn ;-)
Mijn
lessenrooster is eindelijk min of meer compleet. Ons probleem is dat we zon
beetje tussen 2 jaren in vallen. Sommige lessen van het 2e zijn
juist goed voor ons, terwijl anderen dan weer veel te makkelijk zijn. Daarom
zijn we nu een aantal vakken aan het vervangen door keuzevakken van het 3e
jaar. Ik ga jullie hier niet vervelen met mijn volledig lessenrooster. Wie echt
geïnteresseerd is, kan het eens aan moeke en papa vragen, die hebben de juiste.
Verder
weinig interessants te melden vrees ik. Gisteren heb ik weer een smsje
gekregen van een Chinees die met mij wou praten. De eerste dagen kregen we ook
vrij vaak telefoontjes van onbekende Chinezen. We konden die meestal niet
verstaan, dus hingen we gewoon op als er weer een belde. Dat is ondertussen wel
gestopt. Ik heb me al afgevraagd of iemand hier een handeltje heeft in de nrs
van buitenlandse meisjes, want die gasten moeten toch op een of andere manier
weten dat je buitenlands én een meisje bent?
We hebben
net voor de 2e keer sinds we hier zijn gekookt: croque monsieurs
in de wok. Hesp hebben ze hier niet, dus dat heb ik vervangen door vlees uit
een pakje dat qua uitzicht vrij dicht bij hesp in de buurt kwam. Ik moet
zeggen: lang niet slecht =) We gaan hier echt heel vaak uit eten. Dat is gewoon
goedkoper dan zelf iets maken. Voor minder dan 2euro kan je zo uitgebreid eten
als je maar wil. Maar af en toe wordt al dat Chinees eten toch een beetje te
veel en wil je wel eens iets anders. Ze hebben al gevraagd: als je 2 keer per
dag buiten eet, verdik je daar niet enorm van? Wel, voorlopig schijnt dat nog
mee te vallen =) Rijst is heel licht verteerbaar he. En de meeste gerechten
zijn hier ook best gezond, denk ik toch. We zullen zien op het einde van dit
jaar =)
En daarmee
ga ik jullie weer laten, want er wacht nog een beetje huiswerk op mij. Helaas,
helaas, de lessen zijn nu echt wel begonnen, met alles wat daarbij hoort.
Klaar voor
alweer een nieuwe update vanuit Nanjing!
Ik ben zeer
blij dat ik dit gewoon vanuit mijn kamer kan schrijven, want gisteren zag het
er eventjes naar uit dat we met een groot electriciteitsprobleem zaten. Toen we
gisterenochtend opstonden, kon ik het licht niet aandoen. We hebben dan
geprobeerd de plon (of hoe ge dat ook schrijft) terug aan te zetten, maar die
schakelaar sprong constant terug af. We hebben dan maar naar de huisbaas gebeld
en die stond na een half uurtje hier met zijn vrouw en zijn kindje. Zon
schattig manneke! Dat moet ik hem wel nageven, als er iets is, staat hij hier
direct, want ze waren juist op bezoek bij de grootouders, maar zijn daar direct
vertrokken om naar ons te komen. Hij heeft dan iemand laten komen en die man
kon na een dikke 2 uur werken alleen maar zeggen dat de bedrading kapot was en
dat we helaas nooit meer electriciteit zouden hebben bij alle stopcontacten
onder 1,5m, zo goed als alles dus. Ik zag het al eventjes niet meer zitten en
we hebben dan terug met de huisbaas gebeld en gezegd dat er zeker een oplossing
moest komen, of verlaging van de huur. Maar vanochtend om 9u stond hij hier
voor de deur met een andere werkman en die heeft dat hier in een half uurtje gefikst
(die van gisteren moet toch een beetje een prutser geweest zijn, denk ik dan). Alles
terug in orde dus =)
Nog
belangrijk nieuws: we zijn van jaar verandert. We zijn van het 3e jaar
naar de hoogste groep van het 2e jaar gegaan. Ik was wel gevleid dat
we zo hoog zaten, maar de grammatica lessen waren echt te moeilijk voor ons. De
spreeklessen waren heel goed, dus ik vind het jammer dat we die niet meer
hebben, maar die grammatica! We moesten zo goed als alle woorden in die teksten
opzoeken en we leerden enkel dingen als: 6 manieren om te zeggen hoe mooi groen
de blaadjes van de bomen in de lente zijn. Of een bijwoord om het fladderen van
de vlinders te beschrijven en meer van dat. In het 2e jaar krijgen
we veel praktischer gericht Chinees, zoals business Chinese en travel Chinese. En
we zullen wat minder moeten studeren, wat ik toch wel een opluchting vind, we
zullen zo ook wel Chinees leren. Het was een beetje moeilijk om hier aan die
leerkrachten uit te leggen dat we een jaar naar benéden wilden. Chinezen vatten
het niet zo goed dat je er geen plezier in hebt om elke avond 2uur nutteloze
woorden op te zoeken in een woordenboek.
Anne-Sophie is dit weekend op bezoek geweest. Hefei is een uur van hier met
de trein, dus het is gemakkelijk om eens over en weer te gaan. Wij gaan een van
de volgende weekends ook eens naar daar. Maar naar wat ik van haar gehoord heb,
is Hefei nu niet direct een boeiende stad, er valt niet zoveel te beleven. Dan
besef ik toch hoeveel geluk wij hebben met Nanjing. Vrijdagavond zijn we gaan
eten op een marktje met allemaal eetkraampjes. Daar kan je vlees op stokjes en
dat soort dingen eten, heel lekker. Als je je eten hebt, zijn er picknicktafels
waar je kan gaan zitten, maar wij hadden de pech naast een tafel vreselijk
irritante Chinese gasten te zitten. Ze waren ons heel de tijd openlijk aan het
aanstaren, en niet op een aangename manier. Daarna begonnen ze ook nog vanalles
te roepen, dus deden we alsof we geen Chinees verstonden. Uiteindelijk waren we
het zo beu dat we ergens anders zijn gaan zitten. Maar voor we vertrokken heb
ik in het Chinees gevraagd of hun moeder hen niet geleerd had dat het niet
beleefd is om zo met meisjes om te gaan. Daar verschoten ze toch wel eventjes
van, haha. Als zij ons zo behandelen, mogen wij ook even een pretje hebben he
=) Gisteren zijn we gaan winkelen, want in Hefei zijn blijkbaar bijna geen
winkels en Anne-Sophie wou schoenen kopen. We zijn terug naar Xinjiekou gegaan,
daar hebben ze zo veel leuke spullen! Nu ga ik vanaf maandag lekker decadent
met mijn boeken in een fake gucci tas naar de les :p Normaal gezien ben ik daar
niet zo voor, maar het is een mooie en spotgoedkoop. Als ik terug in België
ben, ga ik alles afschuwelijk duur vinden vrees ik. We zijn ook uit geweest, om
het nachtleven van Nanjing eens te tonen. Die discos zijn hier echt leuk en we
kennen ondertussen al redelijk wat mensen van onze universiteit die mee
weggaan. Hoe meer volk hoe beter he =)
Ik heb eindelijk een Chinese gsm gekocht. Er kunnen 2 sim-kaarten in, wat super handig is. Zo kan ik op mijn Chinese en Belgische nr tegelijk berichten ontvangen. Ik heb hem gekocht in een grote hal onder de grond waar ze enkel gsm's verkopen aan allemaal verschillende kleine stalletjes. Heel illegaal denk ik, maar een pak goedkoper dan de officiële winkels. Als iemand een echte Nukia wil kopen, weet ik waar je moet zijn :D
En dan
hebben we eergisteren nog het goede nieuws gekregen dat Sara geslaagd is voor
haar examens en op 19 september toekomt in Shanghai!! Dan wordt die 3e
kamer hier eindelijk in gebruik genomen. We gaan ze ophalen in Shanghai, dus
morgen gaan we eens uitzoeken hoe moeilijk het is om hier aan treintickets te
geraken. Als het zo vlotjes gaat als in Shanghai zou er geen probleem mogen
zijn. Het zou kunnen dat we een nachtje in Shanghai gaan moeten blijven, omdat we niet zeker zijn of we hier een retour ticket kunnen kopen. Gelukkig komt ze aan op een zaterdag. Ik ga in ieder geval blij zijn als ze hier is =)
Volgens mij
vergeet ik elke keer vanalles te vertellen, maar iedereen kan Katriens blog lezen
voor extra weetjes he.
Op verzoek zet ik even ons adres online: Tessa Krols 6-3-502 HuQiu Road 虎丘路, Nanjing, 210097 People's Republic of China
De karakters moet je er niet bij schrijven hoor, normaal gezien komt dat wel aan. En in de Chinese volgorde schrijf je het nr altijd eerst, dat is dus geen fout of zo. Als iemand mij eens een briefje wil schrijven of een pakketje Belgische chocolade wil opsturen (ik doe maar suggesties he =) dan kan dat vanaf nu!
Verder zijn jullie misschien benieuwd hoe het kakkerlak-debacle is afgelopen. Wel, gisteren besloot ik om half 12 om toch maar met de schrik te gaan slapen, maar toen ik in de living kwam, zag ik die kakkerlak bij de voordeur zitten! Katrien is er dan meteen op af gegaan met deo (we hadden gehoord dat dat effectief kon zijn). Ik heb dan mijn anti-insecten spray erbij genomen en ben ook beginnen spuiten. Dat beest liep natuurlijk weg en kroop ergens in de spleet van een schuifdeur waar we er niet meer bij konden. We zaten dan te wachten tot hij eruit zou komen, toen ik in de living bij de spiegel nog een kakkerlak zag zitten! Wij daar direct op af en uiteindelijk heeft het ons toch 2 bussen deo gekost om hem een beetje murw te krijgen. Ik heb hem dan met een vuilblik uit het raam gesmeten Toen Katrien daarna haar tanden wou gaan poetsen, zag ze ook het eerste exemplaar half verlamd bij de schuifdeur liggen. Die heb ik ook buitengesmeten en ik al mijn enthousiasme heb ik het vuilblik per ongeluk mee buiten gekieperd =) Vanochtend was het verdwenen, dus daar hebben we weer een van de buren gelukkig mee gemaakt. Het feit dat het er al 2 waren, verontrust mij toch wel een beetje. Ik heb geen oog dichtgedaan gisterennacht. Maar vandaag is het anti-kakkerlakken-plan in werking getreden. We hebben door het hele appartement 12 doosjes verspreid met gif waar ze van eten en dan dood vallen. We hebben 4 wierook-achtige branders gekocht die je 2 uur in een afgesloten kamer moet laten branden. Daar hebben we voorlopig al 2 kamers mee uitgerookt: die van Sara en de eetkamer. Morgen doen we de living terwijl we naar de les zijn. En dan hebben we ook nog eens 2 grote bussen gekocht die je erop kan spuiten als je ze ziet. Verder zijn we de keukenkastjes die we niet gebruiken en andere kieren aan het afplakken met ducktape, zodat ze daar al niet meer uit kunnen kruipen. Ik heb er nog altijd schrik van, maar ik zeg u, de kakkerlak die het nog waagt ons appartement te betreden, het zal zijn beste dag niet zijn! We hebben vandaag nog 2 Italiaans meisjes leren kennen die ook in onze klas zitten. Nicoletta woont ook op een appartement en zij heeft ook al kakkerlakken gehad. Op een of andere manier stelt mij dat een beetje gerust, het feit dat we niet de enigen zijn. Morgen hebben we voor het eerst om 8u les, auch! Ah, en Anne-Sophie komt waarschijnlijk dit weekend langs als ze nog treintickets kan boeken. Voor meer interessante weetjes over China, tot de volgende keer!!
Sinds mijn
vorige bericht hebben we onze eerste les al gehad: grammatica. We hebben dus ook
meteen onze klas ontmoet. Sinds we hier zijn, hebben we al wat mensen leren
kennen of toch al wat gezichten zien terugkomen bij het aanschuiven voor boeken
en zo, dus ik had verwacht dat er wel bekenden zouden tussenzitten, maar
dat was toch niet het geval. De enige die we al eens gezien hadden, was een
Zweedse jongen. Een speciaal geval, zon beetje een seutje, maar wel een sympathieke
gast. Voor de rest kenden we niemand en ik heb er ook nog niet zon goed oog op
gekregen. Iedereen was nogal stil, we hebben niet echt een praatje kunnen
maken. Maar morgen hebben we onze eerste spreekles, dan zal daar wel de kans
toe zijn =) Er zit ook een oudere Aziatische man tussen, toch een eind in de 60
schat ik, die met een bamboestok wandelt. We hadden wel een hele leuke leraar
vond ik, die alles goed uitlegt. Het ziet ernaar uit dat de lessen best
moeilijk gaan worden en we wat meer huiswerk gaan moeten maken dan verwacht. Slaagt
een beetje tegen, maar we zijn hier uiteindelijk om te studeren, dus dat hoort
erbij he. We zijn achteraf wel met een aantal 2e jaars die we al
kenden iets gaan eten. Een Amerikaan, een Koreaan en 4 Poolse meisjes, heel
leuk. Vandaag hadden we nog geen les, omdat die vakken pas vanaf volgende week
gegeven worden. Vanaf dan hebben we op dinsdag, donderdag en vrijdag van 8u tot
half 4 les (met pauzes uiteraard) wat ik toch wel veel vind.
Zondagavond
zijn Julie, Claudia, Katrien en ik naar een heel gezellig buurtje geweest. We
hadden al gehoord dat Fuzimiao de moeite waard was, en we dachten dat dat een
confuciaanse tempel zou zijn (dat betekent het in het Chinees). Maar toen we
eraan kwamen, bleek het een oude buurt te zijn, waar nu een mengeling was van
moderne winkels en straatjes met heel kleine chinese winkeltjes. Er waren
prachtige bogen over de straten en beelden en oude gebouwen die volledig
versierd waren met lichtjes. En een plein vol met eetstalletjes waar je typische
Chinese snacks kon kopen. We hebben echt gevloekt dat we al gegeten hadden,
want alles zag er heerlijk uit en heel goedkoop. We hebben dan maar wat door de
buurt gekuierd en we hebben nog koopjes gedaan ook, want we vonden een
winkeltje met (hoogst waarschijnlijk) valse dvds. Ik heb voor minder dan 4
euro 2 seizoenen van Gossip Girl en 2 seizoenen van The Tudors gekocht. De rest
heeft andere series, dus kunnen we wisselen. Dat is echt geen geld he! Als ik
voor iemand iets moet zoeken en opsturen, let me know.
Trouwens,
voor wie fotos wil zien: be.fotoalbum.eu/katrienchina. Dat is een fotosite die
Katrien heeft aangemaakt. Ik wou dat eerst ook doen, maar we geven toch alle
fotos aan elkaar door, dus op mijn site zouden dan exact dezelfde fotos
staan. Ga zeker eens een kijkje nemen als je benieuwd bent hoe Nanjing eruit
ziet.
Gisteren
zijn we uit eten geweest met Chinezen. Julie kent via haar vader een
handelspartner van diens vriend, een Chinees dus, en die heeft ons de eerste
dagen hier super goed geholpen. Hij was eerst al een hele dag met Julie de stad
rondgetrokken en daarna heeft hij ons op 1 september overal rondgereden om ons
te helpen registreren. We vonden dat we iets terug moesten doen, dus hadden we
hem en zijn vriendin te eten gevraagd. Het zijn echt super toffe mensen, nog
jong, 27 en 28. We hebben een hele avond gepraat en we hebben al afgesproken om
dit weekend of volgend weekend met Feng (het meisje) naar jingju te gaan
kijken, dat is Peking opera (in dit geval eigenlijk Nanjing opera). Jingju is heel folkloristisch Chinees, er wordt heel speciaal in gezongen. Feng gaat daar blijkbaar vaak naartoe en ik wou dat
sowieso ooit eens gaan zien, dus dit is een buitenkansje.
Toen we
weer bij de unief waren, wilden we samen nog wat tv gaan kijken, maar we
moesten even wachten op Claudia. Die kwam toe in het gezelschap van een vreemde
Chinese man, die beweerde dat hij kunstleraar was aan de universiteit. Hij was
heel enthousiast aan het vertellen dat hij woensdag een kunstfilm ging vertonen
en dat we moesten komen, dan zou hij ons s avonds mee uit eten nemen. Ik ben
altijd een beetje wantrouwig tegen dat soort voorstellen, want ze verzinnen
hier denk ik vanalles om westerlingen mee te krijgen. Toen zei hij dat hij een
vriend had die voor de televisie werkte, die graag westerse meisjes had voor
reclamespotjes of films en dat hij ons zeker een jobje kon bezorgen. Claudia
heeft hem haar nr. gegeven en hij ging haar bellen als hij iets had. Ik ben nog
niet meteen overtuigd, want die man kan beweren wat hij wil. Maar je hoort toch
regelmatig van die verhalen over westerlingen die op straat worden aangesproken
en dan in films mogen figureren en zo, dus ik ben toch een beetje benieuwd =)
Dan hebben
we vandaag nog een fiets gekocht voor 80 yuan, dat is ongeveer 8 euro. Ik blijf
me verbazen over hoe goedkoop je hier alles kan krijgen =) Ze zijn 2e
hands, maar ze rijden nog prima. We hebben hem gekocht aan een stalletje op
straat vlak bij ons appartement, bij een oude man die fietsen repareert. Als er
iets aan is, kunnen we hem dus ineens daar weer laten maken.
En dan nog
een zeer onaangenaam nieuwtje: ik heb daarstraks een kakkerlak gezien in onze
keuken! :s Echt afschuwelijk vies, ik was er helemaal niet goed van. Ik ben
direct in paniek Katrien gaan roepen. Onze huisbaas had wat kuisproducten voor
ons achtergelaten en daar stond een spuitbus tegen beesten bij. Katrien wou dat
daar op gaan spuiten, maar toen we terug in de keuken kwamen, vonden we hem
niet meer. Ze heeft dan maar wat van dat spul bij de ramen gespoten waar ik hem
gezien had, maar ik geloof niet dat dat voldoende is. We hebben al zo ons
best gedaan om alles hier zo proper mogelijk te maken. Onze kamer zijn echt
schoon en zien er heel leuk uit nu (met allerlei nieuwe spulletjes erin). De
living is proper. Ik heb de hele namiddag aan de badkamer geschrobd, maar daar
moet ik morgen nog mee verder doen. En de keuken is ook proper, dachten we dus.
Er zijn daar een paar kastjes waarvan we besloten hadden dat we ze gewoon een
heel jaar toe gingen houden, omdat er geen beginnen aan was (ge kent dat, zon
kot onder het aanrecht met enkel beton dat nog nooit een druppel water gezien
heeft, en kastjes die zo hoog zitten dat die Chinezen er zonder ladder
waarschijnlijk niet aan konden). Ik ben bang dat er daar misschien in zitten,
want ze zeggen toch altijd dat als er één kakkerlak zit, er meerdere zijn? Volgens
Katrien kunnen ze in principe niet echt kwaad doen, maar ik weet het zo niet. Als
er iemand goede tips heeft, zijn ze zeker welkom. Ik ga voor het slapengaan in
ieder geval al heel ons appartement bewerken met spray (buiten de slaapkamers).
Ik zit dus nu een beetje bibberig in mijn kamer te schuilen terwijl ik verwacht
dat er direct een hele horde insecten vanonder de deur naar binnen gaat kruipen.
En met die
dramatische bedenking zit het er weeral op voor vandaag. Zoals gezegd, tips
zijn welkom, en ik hou jullie op de hoogte.
Ah, toch
nog een vrolijkere noot om af te sluiten: Een hele gelukkige verjaardag gewenst
aan mijn vava, jammer dat ik niet bij het feestje kon zijn!!
Ik heb eindelijk weer internet en ik heb veel te vertellen =)
Ik zit nu op de kamer van Katrien in ons appartementje te typen. (voorlopig hebben we nog maar op 1 plaats een kabel, onze huisbaas gaat ons volgende week een kastje voor draadloos internet brengen) We hebben echt een geweldig appartement gevonden, we kwamen binnen en we waren er onmiddellijk weg van. Het was nochtans niet zo gemakkelijk om iets te vinden. Tegenover ons hotel was een klein immobiliën bureau (stel je niets voor zoals bij ons, een klein kotje met wat computers). Die mensen waren vriendelijk en konden ons de volgende dag meteen 3 appartementen laten zien. Daarvan vonden we er één wel leuk (er was er ook één bij waar het behangpapier van de muur kwam en een dode kakkerlak op de grond lag). Maar we wilden wat bedenktijd en die man begon ons ineens zo te pushen om iets te beslissen. We hadden eerst gezegd dat we het gingen nemen, maar ik had er toch niet zon goed gevoel bij, dus we hebben het afgebeld. Achteraf bezien al een geluk, want het was veel verder van onze unief en lang niet zo goed als dit.
De volgende dag gingen we ons inschrijven aan de universiteit. Katrien en ik hadden voor de zekerheid ook al maar een kamer genomen op de campus met 2 (koten zijn hier altijd gedeeld). Ze zagen er niet zo fris uit, maar dan hadden we toch al iets achter de hand. De campus ziet er heel Chinezig uit, heel leuk. Er zijn veel traditionele gebouwen en er is ook veel groen. In de buurt van de unief worden we ook niet zo aangestaard, ze zijn hier iets beter gewend aan buitenlanders. Bij het inschrijven van de koten leerden we al ineens een meisje uit Canada en eentje uit Micronesië kennen en dus zijn Julie, Katrien en ik daar s middags mee gaan eten. Er waren ook 3 vrienden van een van hen bij uit Kameroen. Een van die gasten kende een man die bij een immobiliën werkte en hij heeft voor ons direct met hem gebeld (ge ziet, het gaat hier allemaal viaviavia he). Die bleek heel vriendelijk te zijn en hij kon ons meteen 2 appartementen laten zien. Dat van ons was het eerste dat we bezichtigden en we zijn zelfs niet meer naar het andere gaan kijken, zo weg waren we er van (dat andere was trouwens ook nog een pak duurder). Het is vlak bij onze unief, heeft 3 slaapkamers met een dubbel bed, een badkamer, keuken, living en een eetkamer. Het is vrij prijzig voor Chinese normen, maar voor het geld dat we nu per persoon betalen, kunnen we in België geen kot huren. We hebben ook een hele lieve huisbaas die ons goed helpt, we mogen hem voor alles bellen. Het gebouw ziet er langs de buitenkant nogal guur uit, een grijze blok (dat is hier bijna overal zo) en er is duidelijk niemand die ooit de moeite genomen heeft om de trappenhal te kuisen, maar als je binnenkomt, is het compleet anders. Ik heb me de voorbije dagen wel een beetje ontwikkeld tot obsessive cleaner. Elke moment dat we hier even niets te doen hebben, sta ik met een vod in mijn hand. Ik vind dat het hier niet echt van ons is voor ik elke vierkante centimeter heb afgestoft, en wie bv de ijskast had gezien voor ik ze onder handen had genomen zou mij groot gelijk geven (ons bonneke zou een lichte hartaanval krijgen als ze dacht dat we daar eten in wilden bewaren =) Begrijp me niet verkeerd, het was hier niet echt vies hoor, maar gewoon stoffig. En de vorige bewoners hebben het hier duidelijk achtergelaten zonder nog eens even grote kuis te houden (chinezen he). Er zitten hier nu geen beesten, maar we hebben wel al een paar dode insecten gevonden, dus ze waren er ooit wel en ik wil ze geen reden geven om terug te komen. Maar goed, alles begint op zn plooi te vallen. Katrien had eerste keus voor de kamers, dus zij heeft de mooiste en ik heb na lang nadenken dan toch maar de grootste genomen. Sara, sorry, gij hebt dus de kleinste, maar ge hebt wel de beste matras (wij hebben van die mouchen dingen). En het is ook nog mooi ze =)
Julie zit wel in de dorms en zij heeft een hele leuke kamergenote: Claudia, een Poolse. Ze heeft er echt geluk mee vind ik. Haar vader doet vaak zaken in Nanjing, dus ze is hier al een paar keer geweest en ze weet allerlei leuke plekjes. Gisteren heeft ze ons meegenomen om te gaan winkelen in een geweldig shoppingcenter. Onder de grond, met allerlei mini winkeltjes, waar je vanalles kan kopen: kleren, schoenen, juwelen, tassen, prullekes, En alles is super goedkoop. We beginnen de kneepjes van het afdingen te kennen. Het komt erop neer dat je alles kan kopen voor ongeveer de helft van de oorspronkelijke prijs, als je het maar lang genoeg volhoud. Uiteindelijk kan je eender wat kopen voor maximum 10 euro (en dat is zelfs al veel). We hebben eergisteren ook ons beursgeld gekregen en daar hebben we al goed gebruik van gemaakt om allerlei leuke spulletjes voor ons appartement te kopen. We zijn gisteren ook voor het eerst uitgeweest in China. Michelle, het meisje uit Micronesië, kent de manager van een of andere club hier en daar zijn we naartoe geweest. Eigenlijk leek het heel hard op fuifzalen in België. Het was super leuk, heel veel verschillende nationaliteiten en iedereen was door elkaar aan het dansen. Er was een Chinees die een soort matrix-achtige moves aan het maken was (volledig achterover buigen naar de grond toe). Hij wrong zich altijd ergens tussen een groepje en begon dan allerlei gekke breakdance bewegingen te maken, compleet maf. Omdat we de manager viavia kenden, kregen we ook nog eens gratis drankjes. Uitgaan gaat hier dus evengoed als in België =)
We hebben gisteren een placement test moeten doen en vandaag hebben we onze uitslag gekregen: Julie, Katrien en ik zitten allemaal in de 3e groep van het 3e niveau, dat is de op één na hoogste groep. Er is nog een niveau 4, maar daar zitten enkel Koreanen, het is logisch dat die beter Chinees kunnen dan wij. Ze hebben ons in Leuven dus heel goed voorbereid =) we krijgen ook voortdurend complimentjes over ons Chinees (al doen ze dat natuurlijk bij alle buitenlanders die een beetje Chinees praten). Claudia zit jammer genoeg maar in niveau 2. We waren een beetje verbaasd, want ze spreekt echt super goed, maar blijkbaar kan ze niet zo goed schrijven en daar hechten ze hier nogal veel belang aan.
Nog een laatste grappig nieuwtje: eergisteren lag ik al in bed toen ik een smsje kreeg: I am Chinese, do you have boyfriend? Huh???? Ik dacht, daar ga ik niet op in, maar hij bleef sturen, dus uiteindelijk vroeg ik wie hij was en hoe hij aan mijn nummer kwam. Hij beweerde dat hij per ongeluk naar een fout nr had gestuurd, maar dat dat toch een goede gelegenheid was om elkaar te leren kennen? Ja, tuurlijk wel. Het laatste smsje was Do you feel lonely in China, pretty girl? Daarna heb ik de nr maar geblokkeerd. Blijkbaar is het in China volledig acceptabel om onbekende meisjes midden in de nacht te smsen en nrs door te geven. Geen idee hoe hij eraan kwam, want nog maar een paar mensen hebben hem en die zouden mijn nr nooit zomaar aan iemand geven. Maar dus aan alle westerse meisjes die echt wanhopig zijn: kom naar China, ge moet zelfs uw deur niet uit om aanzoeken te krijgen =) Vreemde Chinezen, echt!
Zo, dat was het weeral, waarschijnlijk vergeet ik nu nog dingen te vertellen, maar dat zal dan voor de volgende keer zijn. (ik heb weer internet, dus het zal niet meer zo lang op zich laten wachten) Ik ga me weer aan het kuisen zetten denk ik.
Ik zit momenteel op een hotelkamer in Nanjing. Gisteren was onze laatste dag in Shanghai en ik vond het niet zo erg om te vertrekken. Shanghai is op dit moment echt een bouwwerf. Ze zijn nog snel vanalles aan het bijbouwen en vernieuwen voor de wereldexpo. Ik zou niemand aanraden om voor mei naar Shanghai te trekken. Daarna kan het wel leuk zijn, want het ziet ernaar uit dat het knap gaat worden. We hadden voor de laatste dag afgesproken met een aantal sinologen, voor we allemaal naar een ander gebied trokken. We zijn naar het business district van Shanghai gegaan, het Chinese Wall Street zeg maar. We moesten naar de andere kant van de rivier en daarvoor hebben we een soort shuttle onder het water genomen. Die ging door een tunnel met allerlei lichtjes, lasers en geluiden, heel toeristisch allemaal. Aan de overkant zijn we dan naar de Jimao toren gegaan, dat is een hoog kantoorgebouw waar je ook op kan om de omgeving te bekijken. Shanghai van bovenaf gezien is wel indrukwekkend, het strekt zich uit zover je kan zien. Bij die toren geraken was nog wel een hele opgave. De wegen waren overal opengebroken en uiteindelijk hebben we zelfs een stukje over een bouwwerf tussen de werkmannen moeten lopen. Gelukkig zijn we buitenlanders: als wij dat doen, vinden de Chinezen het nog amusant ook. Er waren ook heel wat Chinese toeristen die óns een attractie vonden. In totaal zijn we toch zo'n 7 keer met iemand op de foto gemoeten. Grappig: een Chinees ging met Niels en Kirsten op de foto en we hoorden zijn vrienden zeggen dat hij moest vragen om met 2 meisjes op de foto te mogen maar dat durfde hij blijkbaar niet =). s'Avonds zijn we nog naar de film gegaan: 'Up' een tekenfilm in 3D (echt een aanrader trouwens). We hadden gehoopt dat hij in het Chinees ging zijn, maar het was Engels met ondertitels. Vanochtend hebben we dan eindelijk de trein naar Nanjing genomen. We hadden afgesproken met Julie, want wij hadden voor haar een ticket gekocht, maar ze moest van een ander hotel komen. Het was nog een hele toestand om elkaar te vinden, dat station was toch groter dan verwacht. Uiteindelijk hebben we elkaar pas een kwartier voor vertrek gevonden. De trein nemen viel veel beter mee dan verwacht. Ik vreesde dat het vreselijk druk en niet zo proper zou zijn, want we hadden tickets voor 2e klasse. Het was een beetje drummen op erop te geraken, maar eigenlijk verschilt het niet veel van onze treinen. Comfortabele stoelen en best netjes. Er zat een gezin met kleine kinderen in ons compartiment en we hebben voor het eerst de typische klederdracht voor kleine Chinese jongetjes gezien: De naad van hun broek is gewoon niet toegestikt, van voor tot achter is alles open. Meisjes hebben gewoon een rokje, we hebben er gisteren eentje vrolijk op de stoep zien hurken om eventjes een plasje te doen. We hebben ook voorlopig afscheid genomen van Anne-Sophie, die verder trok naar Hefei. De aankomst in Nanjing was wel even schrikken. Zodra we van de trein stapten, kwamen er al Chinezen op ons af die onze bagage wilden dragen. Ze waren vreselijk opdringerig en trokken de bagage bijna uit onze handen. Je moet echt heel voorzichtig zijn, gelukkig waren we met 3. Wij dachten: wow, als dit Nanjing is... Gelukkig viel het daarna beter mee, de stad is veel aangenamer dan Shanghai, wat rustiger. We hebben daarnet al wat rondgelopen en er is bijvoorbeeld een hele leuke winkelstraat :D en een buurt met erg veel restaurantjes. Het is wel duidelijk dat ze hier niet gewend zijn aan buitenlanders. Wie ons ziet, blijft ook kijken. Sommigen doen dat onopvallend, maar er zijn ook mensen die echt stoppen en ons blijven nakijken. Ik vrees dat het zo gaat blijven, want hoe lang we hier ook zijn, we gaan er nooit minder westers uitzien (mijn haar zwart verven is misschien nog een optie). Gewoon negeren he, in de buurt van de universiteit zal het wel iets beter zijn. Morgen gaan we eens naar de universiteit kijken en het centrum van Nanjing verder verkennen. Mijn eerste indruk was positief, ik hoop dat het zo gaat blijven!
De berichtjes volgen elkaar hier snel op, ik heb nu nog tijd en zin om veel te schrijven =) De eerste volledige dag in Shanghai is net achter de rug en ik begin er al een beetje aan te wennen. We hebben vandaag zowaar de zon gezien! We zijn gisteren ook al eventjes de stad ingetrokken. Het station ligt op loopafstand van het hotel, dus zijn we maar ineens treintickets gaan kopen. We hadden op voorhand gehoord dat het heel moeilijk kan zijn om goede tickets te bemachtigen, maar het ging verbazingwekkend vlot. We snapten helemaal niets van de tabellen die in de hal hingen, maar een vriendelijk Chinees mannetje heeft ons geholpen de juiste trein te zoeken. Aan het loket konden we direct terecht en ook die bediende was heel behulpzaam. Ik denk dat ze het wel appreciëren dat we moeite doen om alles in het Chinees te vragen. Toen we vanochtend richting taxi's liepen, kwamen we 2 Franse meisjes tegen die de weg vroegen naar het station. We moesten daar toch langs, dus we zijn even meegegaan om hen te helpen. Ze spraken wel heel goed Engels, maar geen Chinees en achteraf bezien al een geluk dat ze ons zijn tegengekomen, want die loketbediende sprak geen woord Engels. Ik vind het echt leuk om te merken dat we hier goed onze plan kunnen trekken en iedereen vrij goed kunnen verstaan, want daar had ik toch een beetje schrik voor. We waren van plan vandaag uit te pluizen hoe we de bus moesten nemen, maar de verbinding naar ons hotel is niet zo goed, dus doen we voorlopig alles per taxi. Dat kost hier maar ongeveer 2 euro. We hebben ons gisteren wel al laten afzetten door een onofficiële taxi te nemen, die les hebben we ook weeral geleerd. Verder de grootste belevenis van vandaag: we zijn naar een theehuis geweest met 3 Chinezen die we op straat zijn tegengekomen. We zaten in een park op een bankje toen een jongen en 2 meisjes ons aanspraken en vroegen van waar we kwamen. (Het waren jonge twintigers, moeke, maak je geen zorgen, we zijn niet met verdachte types meegegaan ;-) We zaten daar al een tijdje mee te praten toen de jongen zei dat hij die meisjes Shanghai liet zien, dat ze op weg waren naar een theehuis en of we niet mee wilden. Katrien zei meteen ja (ze is heel spontaan in dat soort dingen), dus wij mee naar een of ander klein shopingcenter in een straatje achteraf. Daar boven was een theehuis van één of andere etnische minoriteit, waar we in een klein kamertje werden binnengelaten met een tafel met verschillende theesoorten. Er kwam een vrouw die ons uitleg gaf bij elke soort (we hebben er 6 geproefd in totaal) en hoe we die moesten drinken. Je moet het kopje op een bepaalde manier vasthouden en dan in 3 slokken leegdrinken. Al die soorten thee hebben natuurlijk ook een of andere heilzame werking voor het lichaam, of brengen de drinker toch op z'n minst geluk en rijkdom (als dat allemaal zou werken, dronk iedereen sloten Chinese thee). Het was erg lekker en interessant. We verstonden geen woord van de dienster, die een of ander dialect sprak, maar de anderen vertaalden voor ons naar het mandarijn. Ze vonden het nogal grappig dat we haar niet begrepen. Het was best gezellig en we hebben e-mails uitgewisseld (zo zijn Chinezen wel). Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat we nogal schrokken van de rekening. Wij dachten: 'oh, we gaan thee drinken, dat zal wel meevallen' en onze metgezellen waren ook studenten, dus hadden we niet op voorhand naar de prijs gevraagd. Bleek heel dat gedoe ons 900 yuan te kosten (reken maar om: ongeveer 30 euro per persoon) :s We hebben uiteraard gewoon betaald, maar dat leert ons dat we in het vervolg toch wat voorzichtiger zullen moeten zijn. Tja, weer een ervaring rijker en we hebben ons geamuseerd he (we hebben achteraf nog een Chinese geluksknoop gekregen). We hebben dan maar besloten om de dure thee te compenseren met goedkoop eten. We zijn een zijstraatje ingelopen en zijn daar het eerste het beste onooglijke restaurantje binnengegaan. We begrepen de kaart niet, dus hebben we aan de dienster gevraagd wat er lekker was. Die kwam ons meteen 2 soorten dumplings laten zien, die we dan maar besteld hebben. De eerste waren gestoomd, met vlees erin en de tweede waren gevuld met groenten en vlees en gekookt in een soort soep. Die Chinezen vonden het heel vermakelijk dat wij daar zomaar iets bestelden en we hadden toch wel wat bijkijks toen we aan het knoeien waren met die soep en onze stokjes. Het bleek heel lekker te zijn en uiteindelijk hebben we voor iets minder dan een euro per persoon prima gegeten (qua compensatie kan dat tellen, denk ik). En nu zitten we terug in het hotel. Katrien wou daarnet een blikje fanta uit een automaat kopen in de lobby en er kwam direct een dienstertje bij staan om ons te helpen. Net daarna kwam er een Amerikaan uit de lift die ons zag staan en kwam vragen of hij ons (3 hulpeloze meisjes) kon helpen (met een blikje uit een automaat halen, jawel). Waarop wij in het Chinees begonnen tegen de dienster om duidelijk te maken dat we absoluut geen hulp nodig hadden, hij was snel weg =) Dat was het alweer. Morgen hebben we afgesproken met een aantal andere sinologen die hier zitten en morgenavond willen we eens naar de film of Shanghai by night verkennen.
Dit is het eerste officiële bericht uit China!! Zoals beloofd vanuit een hotelkamer in Shanghai. Ik schrijf dit met een milde jetlag, maar het plan is om nu nog eventjes wakker te blijven en vanavond gewoon heel vroeg te gaan slapen. In totaal ben ik ongeveer 13 uur onderweg geweest naar dit hotel. Gisterenochtend heb ik afscheid genomen van mijn familie op Zaventem (bedankt aan iedereen die mij heeft uitgewuifd!). (en een speciale vermelding voor de vlag die in onze straat over de boompjes hing =). We moesten overstappen in Londen en daar hebben we ongeveer een uurtje gewacht, maar we waren zelfs iets vroeger daar dan gepland. Daarna zijn we in 11 uur naar Shanghai gevlogen. Zo'n lange vluchten zijn nooit leuk, maar het viel al met al wel mee. De aankomst in de luchthaven van Shanghai was toch anders dan verwacht. Ik had me een enorm drukke hal vol Chinezen voorgesteld, met reclameborden en winkeltjes en zo. Maar het was een heel droge aankomsthal, even druk als het op Zaventem is om 8u s'ochtends. Pas in de taxi kwam het besef dat we wel degelijk in China zitten. Het verkeer is hier, zachtjes uitgedrukt, nogal hectisch. Onze verkeersregels gelden hier blijkbaar niet, of anders worden ze toch héél losjes geïnterpreteerd. Volle strepen hebben bijvoorbeeld geen enkele betekenis en je kiest naar believe of je graag links dan wel rechts wilt inhalen. Ik heb toch minstens 4 keer mijn adem even ingehouden. We gingen er maar vanuit dat die taxichauffeur wel aan dat verkeer gewend was. Toen we bijna aan ons hotel waren, werd de taxi plots midden op een kruispunt tegengehouden door een agent. Hij moest zijn raampje opendoen en ze begonnen tegen elkaar te praten in het Chinese equivalent van West-Vlaams, dus we begrepen het niet, maar het was wel duidelijk dat er een probleem was. Hij zette zich iets meer aan de kant, stapte uit en liet ons zo'n 10 min alleen in de taxi zitten (we dachten bijna dat hij werd opgepakt of zo). Uiteindelijk bleek dat aan die straat gewerkt werd en dat hij daar helemaal niet in mocht rijden, maar omdat hij dat wel van plan was geweest, moest hij een boete betalen. Hij kon ons dan ook niet tot vlak bij ons hotel brengen, dus moesten we de laatste 500m wandelen (onderweg de 20 Chinezen ontwijkend die met een karretje onze bagage wilden vervoeren). Toen viel het pas echt op hoe warm het hier is. Het is hier minstens dubbel zo warm als in België, heel vochtig en drukkend. Maar je kan de zon niet zien door de mistige smog die in de lucht hangt. We zitten in een heel leuk hotel, maar we zijn wel al eens van kamer moeten veranderen. Bij het inchecken vroegen ze ons of we een dubbel bed wilden of enkele bedden. Ik zei dat we geboekt hadden voor 3 personen, dus dat we voor 3 slaapplaats moesten hebben. Jaja, dat was geregeld, maar we moesten tochkiezen. Dus kozen we voor aparte bedden. Toen we op de kamer kwamen, bleek echter dat daar maar 2 enkele bedden stonden. Ik en Katrien terug naar beneden: 'Er staan maar 2 bedden op onze kamer.' 'Yes?' 'Maar we moeten daar met 3 slapen.' 'Yes.'(meisje achter de balie lijkt niet te snappen wat het probleem is) Ze vonden het blijkbaar echt niet vreemd dat wij met 3 in een kamer voor 2 gingen slapen. We hebben het uiteindelijk wel uitgelegd gekregen en het was helemaal geen probleem om te wisselen van kamer (we hebben nu een kamer met een dubbel bed en een slaapzetel). Ze zijn hier ook heel vriendelijk en het hotel is prima in orde, dus je hoort mij niet klagen. Maar goed, veel interessants valt er eigenlijk nog niet te vertellen. Katrien en Anne-Sophie zitten hier ook hun mails na te kijken en hun blog bij te werken, lang leve de wonderen van het internet.
Ziehier mijn gloednieuwe blog, bedoeld om jullie volledig up to date te houden over mijn avonturen in het verre China.
Voor wie niet helemaal mee is, zal ik even kort de situatie schetsen: Ik ben met een beurs van de Chinese overheid toegelaten op Nanjing Normal University, of in het Chinees: 南京师范大学. Nanjing is voor China niet zo'n heel grote stad, maar heeft toch ongeveer 5,6 miljoen inwoners (zowat de helft van België dus). De stad ligt ter hoogte van Shanghai, maar iets meer het binnenland in. Met de trein is het bijna 2 uur rijden vanuit Shanghai. Nanjing Normal University heeft een programma voor internationale studenten die Chinees willen leren en dat ga ik volgen. Vraag me nog niet wat dat juist inhoud of hoeveel uur les ik in de week zal hebben, want dat is ook voor mij een grote verrassing (ik ga eerlijk zijn: stiekem hoop ik op niet te veel uren les). Ik zal niet alleen zijn in Nanjing: 3 medesinologen zitten in dezelfde stad als ik. Katrien en Julie gaan mee naar Nanjing Normal University, Sara gaat naar South-East University, ook in Nanjing. Katrien, Sara en ik hebben trouwens erg ons best gedaan om in dezelfde stad terecht te komen, dus we zijn super blij dat dat gelukt is :D. We lopen ook al een heel jaar te roepen dat we samen een mega appartement met jacuzzi, balkon en flatscreen gaan huren, dus het zou een behoorlijke domper geweest zijn als we naar andere steden gestuurd waren (dat chique appartement valt nog te bezien, we zijn eventueel bereid met minder genoegen te nemen ;-) Op 26 augustus (binnen exact 7 dagen) vertrekt mijn vlucht vanuit Zaventem richting Shanghai. Ik moet zeggen: met het korten van de dagen beginnen ook de zenuwen te komen. Gelukkig moet ik niet alleen vertrekken, we zullen in totaal met 7 sinologen hetzelfde vliegtuig nemen. Als iemand op de vlucht zich afvraagt wie die 7 lastige snotterende mensen zijn: wij dus (al hebben we ons voorgenomen ons sterk te houden =) Ik blijf dan nog 3 dagen op hotel in Shanghai, samen met Katrien en Anne-Sophie. Daarna reizen we met de trein verder naar Nanjing. Het is naar het schijnt nogal een gedoe om in China een treinticket te bemachtigen, dus ik ben benieuwd. Anne-Sophie trekt dan verder naar haar universiteit in Hefei, op een uurtje van bij ons. Katrien en ik verblijven nog 4 dagen in een hostel in Nanjing, terwijl we op zoek gaan naar dat fantastische appartement. Als Sara dan eind september toekomt, zijn wij daar hopelijk al volledig geïnstalleerd. Als het langer duurt om iets te vinden, kunnen we eventueel nog een tijdje op mijn kot verblijven. Ik krijg een kot van de unief, maar dat zou ik moeten delen met iemand anders, dus het hangt er een beetje vanaf hoe soepel ze daarin zijn. Voila, dat is het zowat. Ik heb vorige week mijn laatste 2 spuitjes gehad (hepatitis en tyfus) en ben sinds gisteren in het bezit van een visum voor de Volksrepubliek China, dus niets belet mij nog om volgende week te vertrekken.
Ik zal proberen mijn blog regelmatig bij te werken, het volgende berichtje mogen jullie verwachten vanuit een hotelkamer in Shanghai.
){kind=link}