De titel betekent zeer letterlijk vertaald: 'Naar de ziekte gaan kijken'. Met andere woorden: Ik heb maandag mijn eerste Chinese ziekenhuisbezoekje gemaakt.
Maak jullie
geen zorgen, het was niet voor mij. Julie had een soort van allergische reactie
aan haar lippen, waardoor deze heel droog werden. Niets ernstigs dus, maar wel
lastig genoeg om even langs de dokter te gaan. Naar de dokter betekent hier:
naar het ziekenhuis, want privépraktijken zijn in China enorm schaars, ik zou
niet weten waar er één te zoeken. Waar wij huisartsen hebben, hebben ze hier in
het ziekenhuis gewoon een afdeling met algemene dokters.
Wij dus
naar het dichtstbijzijnde hospitaal, dat zich gelukkig op wandelafstand van de
unief bevond. De eerste indruk bij het binnenkomen was: druk. Voor je naar de
dokter kan, moet je je registreren en daarvoor moet je aanschuiven. Er waren
naar schatting 10 loketten waar telkens een zeer lange rij mensen stond te
wachten. Nu moet ik zeggen dat ze hier waarschijnlijk efficiënter zijn dan in
België, want op relatief korte tijd was ons briefje afgestempeld en werden we
naar de 6e verdieping gestuurd, naar de afdeling dermatologie. Naast
dermatologie bevonden zich op die etage ook nog de afdelingen gynaecologie en
acupunctuur, wat hier blijkbaar een volwaardige geneeskundige tak is.
Over het
algemeen vond ik het ziekenhuis best deftig, ik had erger verwacht. Het ziet er
allemaal minder clean uit dan in België, maar stel jullie alstublieft geen 3e
wereld kliniek voor, het was best goed georganiseerd. Het zijn de details die
het hem doen: Terwijl Julie binnen was bij de dokter, liepen er vrolijk
allerlei andere dokters en verpleegsters binnen en buiten en een wachtende
patiënte deed even de deur open om te kijken hoe lang het nog zou duren. In de
gang liep een vrouw rond met een verroest karretje die in elke kamer de
vuilnisbakken ging leegmaken en het medisch afval ging weghalen, om daarna met
haar afvalwagentje tussen de wachtende patiënten door te laveren. Wat ik wel
handig vond, is dat het ziekenhuis een eigen apotheker heeft, waar je na je
consult meteen je medicatie kan gaan afhalen. Weet wel dat je je daarvoor eerst
een weg moet banen tussen de drummende Chinezen die allemaal eerst bediend
willen worden. Respect voor die apothekers.
Nu spreken
wij ondertussen een aardig mondje Chinees, maar als dat niet het geval zou
zijn, hadden we een groot probleem gehad: in dat hele ziekenhuis vol (mag ik
hopen) hoogopgeleide dokters, was er geen mens die een woord Engels sprak. En
je mag dan Chinees begrijpen, wanneer ze etenswaren beginnen op te noemen waar
je eventueel allergisch aan kan zijn, zit daar allicht iets bij waarvan je niet
meteen weet wat het is. De dokter deed geen moeite om trager te praten (of zijn
mondmaskertje af te doen), dus uiteindelijk vroeg Julie om het voor de
duidelijkheid even op te schrijven geen rekening houdend met het
doktersgeschrift, dat blijkbaar universeel onleesbaar hoort te zijn. Wie de
taal niet spreekt, zoekt maar beter een internationaal hospitaal.
Uiteindelijk
geen spectaculaire horrorverhalen dus, misschien stel ik jullie hier teleur. Voor
de sensatie: een vriend van ons die in hetzelfde ziekenhuis een ontstoken
wenkbrauwpiercing moest laten verwijderen, had minder geluk. Niemand had ooit
zon ding gezien, laat staan dat ze wisten hoe het verwijderd moest worden. Hij
werd na lang wachten naar de afdeling plastische chirurgie gestuurd, waar ze
niet de juiste instrumenten voor zon ingreep bleken te hebben. Via een omweg
kwam hij terecht op de spoedafdeling waar ze hem uiteindelijk in een klein
kamertje, met de opgerdroogde bloedvlekken van vorige patiënten nog op de grond, van zijn
piercing verlost hebben. Hierna kreeg hij niet minder dan 4 injecties om
ontsteking tegen te gaan (ik wil hier nooooit ook maar iets mankeren).
Tot slot
nog een kleine anekdote van ons uitstapje naar Wuzhen om dit hoofdstuk over medische
zaken af te sluiten. We gingen s middags in een klein steegje iets eten en
besloten vanwege het goede weer aan één van de tafeltjes buiten op straat te
gaan zitten. De deur en het raam van de kamer naast het restaurantje stonden
open en door de positie van onze tafel konden sommigen daar recht binnen
kijken: het was een tandartspraktijk. Al snel kwam er een patiënte toe, die
plaatsnam in de stoel, waarna de tandarts - zonder de deur te sluiten - aan de
behandeling begon. Op een bepaald moment zat hij op zijn gemak te boren in iets
dat leek op een valse tand die hij net uit de mond van zijn patiënt gehaald
had. Aaah, een lekker middagmaal met het rustgevende geluid van tandartsboren
op de achtergrond,
Dit weekend hebben we voor het eerst het Chinese groepsreis-gevoel mogen ervaren.
Onder het motto we zijn hier maar een jaar, dus daar moeten we gebruik van maken om zoveel mogelijk te zien, zijn we vorige week weer naar het reisbureau getrokken om te informeren welke interessante uitstapjes ze in de aanbieding hadden. Onze keuze viel uiteindelijk op een weekenduitstap naar 2 oude waterdorpen, Xitang en Wuzhen, die werden aangeprijsd als authentiek en pittoresk.
Toen we naar Huangshan gingen, waren we met voldoende om onze eigen groep te vormen. Dit keer waren maar met zn zevenen, waardoor we geen andere keus hadden dan ons aan te sluiten bij een Chinees reisgezelschap, compleet met gids met vlaggetje en microfoontje. Zaterdagochtend om 6.30u vertrok onze bus en na een rit van 4 uur kwamen we aan bij Xitang. Anders dan ik verwacht had, lag dit niet op het platteland, maar wel aan de rand van een klein maar modern stadje. Om toch het authentieke, pittoreske karakter te bewaren, had men een muur opgetrokken rond de volledige oude kern, om deze af te sluiten van de moderne wereld (wat zeer toevallig ook de mogelijkheid met zich meebrengt inkomgeld te vragen om het stadje te betreden). De entreepoort met metalen hekjes gaf je het gevoel een pretpark te betreden. Eenmaal voorbij deze poort werd onze groep naar één van de houten bootjes gebracht, waarmee we over de rivier het stadje binnenvaarden. Tijdens dit boottochtje kreeg ik toch meer het gevoel een oud dorp te betreden. Het mocht dan gecommercialiseerd zijn, alles zag er toch wel echt authentiek uit en mooi bewaard bovendien. Bekijk de fotos om een beter beeld te krijgen (klik links op de fotolink).
We volgden braafjes onze gids naar de eerste bezienswaardigheid die inbegrepen was in ons ticket: een oude tempel in een zijstraatje. Mooi, daar niet van, maar al snel bleek dat het volgen van een groep en uitleg krijgen bij elk klein detail niets voor ons was. We hebben dus beleefd aan onze gids gevraagd om hoe laat we waar verwacht werden en hebben daarna op eigen houtje de rest van het dorp verkend. Hoewel het duidelijk was dat alles was toegespitst op de toeristen, heb ik toch een heel aangename dag beleefd. We hebben een beetje rondgeshopt in de leuke winkeltjes, zijn lekker gaan eten, hebben op straat een aantal lokale specialiteiten geproefd (de slakken bleken toch niet zon heel goed idee te zijn) en zijn gezellig thee gaan drinken in een theehuis naast het water. Bovendien heb ik voor het eerst mensen zien vissen met aalscholvers. Misschien heb je dat al eens op tv gezien, in een van de vele programmas over China die de laatste jaren worden uitgezonden. Men bindt de keel van de aalscholvers (een grote, zwarte vogelsoort) toe met een touwtje. Aalscholvers vissen met hun bek vissen op uit het water en slikken ze in een keer door, maar door het touwtje is dit niet mogelijk. In de plaats worden de vogels getraind om de vis in hun bek braaf naar de boot van hun baasje te brengen, waarvoor ze beloond worden met kleine visjes, die nog net door hun keel kunnen. Zeer apart.
Na het avondeten dachten we nog ruim de tijd te hebben om ons terug naar de parking te begeven, tot we telefoon kregen van onze gids: iedereen zat al op de bus te wachten, een half uur vroeger dan afgesproken. Wij ons dus snel teruggehaast. Jammer, want ondertussen was het donker geworden en waren de rode lantaarns aangestoken, die de steegjes en kanalen weer een heel ander uitzicht gaven. Bij het hotel aangekomen hadden we nog lang geen zin om te gaan slapen, dus verzamelden we op de kamer van Romain en Wing met 2 lekkernijen uit Xitang: een zoete, nougat-achtige koek en wijn gemaakt van kleine appel-achtige vruchtjes.
De volgende ochtend werden we om 9 uur op de bus verwacht om de reis verder te zetten naar Wuzhen. Maar wat bleek? De gids had eerst nog een uurtje shopping in een nabijgelegen shoppingcenter ingepland (daar zal hij wel commissie voor gekregen hebben). Op een zondagochtend laten we zulke activiteiten liever aan ons voorbijgaan en dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om op ons gemak te gaan ontbijten.
Wuzhen leek in veel opzichten op Xitang, maar was zo mogelijk nog toeristischer. Je moest echt moeite doen om niet tussen 2 groepen-met-gids terecht te komen. Jammer, want ik was eigenlijk wel gecharmeerd door de oude houten huizen in dit dorpje. Wuzhen gaf mij een uitgesproken bokrijk-gevoel. Op verschillende plaatsen kon je mensen aan het werk zien die, ten behoeve van de toeristen, oude ambachten beoefenden of een martial arts voorstelling gaven. Wat mij trouwens bij beide dorpen trof, was dat alle huizen toch echt bewoond waren. Je zag wasgoed hangen, achter de ramen zaten mensen tv te kijken, te koken, Deze mensen moeten dus elke dag hordes toeristen verdragen, die door hun deuren naar binnen kijken, hun koertjes oplopen en overal fotos van trekken. Ik mag hopen dat ze daarvoor voldoende gecompenseerd worden (maar ik betwijfel het).
Hoewel de uitstap niet was wat ik ervan verwacht had, heb ik toch een heel leuk weekend achter de rug. Het was weer een ervaring op zich en de sfeer zat het hele weekend meer dan goed =)
