Een blog geschreven in absolute rust. Het appartement is weer even verlaten.
Het is hier de voorbije dagen nochtans levendig genoeg geweest. Saras zus Steffi is uiteindelijk toch in China geraakt. Ze zou oorspronkelijk tijdens de paasvakantie naar hier gekomen zijn, maar vanwege de vulkaanuitbarsting was dat niet doorgegaan. Gelukkig heeft ze haar ticket kunnen omboeken. Ze is nu bijna twee weken in China en vorig weekend heeft ze eventjes bij ons gelogeerd. Er zijn ook drie vrienden van Katrien aangekomen: Bart, Dennis en Steve. Die zijn hier bijna een hele week geweest en dat was ook weer eens plezant. Als er volk op bezoek is, hebben wij ook weer een excuus om een beetje te gaan sightseeën he. Ze zijn allemaal meegekomen naar Julies verjaardagsfeestje en dat was een succes. We zijn eerst taart gaan eten op haar kot en daarna met een groep van vijftien man uitgegaan naar een club. Daar aangekomen gaven ze ons een tafel en de drankkaart. Drank is altijd heel erg duur in de clubs, dus wij zeiden dat we niets wilden en dat we dan wel geen tafel zouden nemen. Daarop kwam een managerstype tegen mij zeggen dat we iets gratis kregen en dat ik al mijn vrienden moest verzamelen aan twee tafels naast de dansvloer. Er kwam een ober vragen wat we wilden drinken en of we daarvoor gingen betalen. Wij antwoordden dat iemand gezegd had dat het gratis zou zijn en dat was geen probleem. Daarna hebben we de hele avond voor vijftien personen gratis drankjes gekregen. Als er iets op was, brachten ze gewoon nieuwe! Waarschijnlijk hadden ze ons strategisch geplaatst waar de rest van de club ons kon zien er waren een paar Aziaten bij, maar het merendeel van onze groep waren westerlingen. Vreemd toch? Blijkbaar loont het om een groep westerlingen de hele avond gratis drankjes te geven en ons zo daar te houden. Anders zouden ze dat toch niet doen? Wij klagen niet natuurlijk. Ondertussen is iedereen hier weer uitgevlogen. Sara en haar zus zijn zondag al vertrokken en Katrien en haar vrienden donderdag. Ze gaan allemaal naar Guilin, dat naar verluid heel mooi is. Ik ben best jaloers moet ik zeggen, maar ik heb op het einde van het jaar nog een maand om mijn achterstand goed te maken.
Verder ben ik nog altijd niet aan het einde van mijn verhaal over de reis met mijn ouders. Het gaat een beetje traag deze keer, maar ik heb tijdens de week niet zoveel tijd om te bloggen. Op onze laatste dag in Peking hebben we het zomerpaleis bezocht. Tijdens de zomermaanden werd het de keizer wat te warm in de stad, dus verhuisde hij met zijn hele gevolg naar zijn buitenverblijfje bij een meer. De vertrekken die we gezien hebben zijn minder groot dan die in de verboden stad, maar het hele domein is gigantisch. Het meer, het park, de tempels, het geheel beslaat een paar hectare. Vooral de grote tempel vond ik indrukwekkend, één van de mooiste die ik al gezien heb. Ik kan me wel moeilijk inbeelden dat de keizer persoonlijk alle trappen naar de top beklom. Waarschijnlijk had hij een paar bedienden die hem naar boven droegen. Na het bezoek aan de tempel zijn we een beetje verdwaald in het park, waar we de onderhoudsploegen aan het werk gezien hebben. Een paar oude vrouwtjes die met een tuinschaar de bomen langs de weg aan het snoeien waren. Op die manier zijn ze na een jaar doorwerken misschien halverwege. Er waren ook mannen op de hellingen tussen de bomen nieuwe grasmatten aan het leggen en aan de dorre hellingen te zien, hadden ook zij nog wat werk voor de boeg.
Toen we eindelijk de uitgang hadden teruggevonden, besloten we nog een kijkje te gaan nemen in één van de hutong van Peking: oude volksbuurten waar nog oorspronkelijke huisjes staan. Bijna elke stad heeft nog wel zon wijk en meestal wonen er wat minderbedeelde burgers. De hutong van Peking zijn heel bekend en er is nog heel wat rond te doen geweest toen de regering er een groot deel van heeft laten platgooien om plaats te maken voor faciliteiten voor de Olympische spelen. Ik was er eerlijk gezegd niet zo van onder de indruk. Ik heb in China al authentiekere buurten gezien, er werd in Peking toch ingespeeld op de toeristen. Zo kon je een riksja tochtje door de buurt maken. Moeke en papa vonden het ook iets te voyeuristisch om bij die mensen te gaan binnenkijken, dus zijn we er uiteindelijk niet lang gebleven.
Na vier dagen zat ons verblijf in de hoofdstad er weeral op en moesten we ons klaarmaken om naar mijn uitvalsbasis, Nanjing te vertrekken. In Nanjing hebben we niet veel spectaculaire dingen gedaan, ook al omdat het weer vreselijk slecht was. We zijn naar de elektronicastraat Zhujianglu gegaan, iets wat papa heel leuk vond. In China zijn winkels vaak samen geconcentreerd aan de hand van wat ze verkopen. Zo is er in Nanjing dus een hele straat met kleine elektronicawinkeltjes, plus een paar grote shoppingcentra waar je alles kan kopen, van laptops en gsms tot fototoestellen of geluidsinstallaties. Ik vind het nog niet zon slecht systeem. Als je prijzen en modellen wil vergelijken, moet je tenminste niet van de Van den Borre naar de Fnac en terug rijden. Je kan alle merken en modellen in hetzelfde gebouw terugvinden en je kan nog eens afdingen ook! We zijn natuurlijk ook naar Fuzimiao en Zijinshan (de paars-gouden berg) gegaan, maar het leukst vond ik dat ik mijn ouders eens kon laten zien waar ik al een heel jaar leef. Ze waren het erover eens dat ons appartement er in het echt veel beter uitziet dan op foto en dat onze campus heel gezellig is. Als ik nu iets vertel over Nanjing kunnen ze zich tenminste een beeld vormen van waar ik het over heb.
Gelukkig kan iedereen via mijn blog een beetje volgen hoe het mij hier vergaat, dat gaat het een stuk makkelijker maken om na dit jaar iets over China te vertellen. Als iemand vraagt: Hoe was het in China?, kan ik toch onmogelijk uitleggen hoe het hier een heel jaar geweest is? Ik heb me voorgenomen om vanaf nu ook binnen Nanjing vaker mijn fototoestel mee te nemen, want net de plaatsen waar ik elke dag kom, wil ik zeker niet vergeten.
