De volgende halte op onze reis was Xi’an. Om daar te geraken moesten we vanuit Datong een nachttrein van ongeveer 15 uur nemen.

Het was Yannick en Eline’s eerste ervaring met een slaaptrein. Omdat er geen drie bedden in dezelfde wagon meer beschikbaar waren, sliepen zij met twee bij elkaar en ik lag in een andere wagon. Ik had aangeboden om alleen te slapen, als er iets zou gebeuren, kan ik de mensen tenminste verstaan. Achteraf bekeken had ik daarmee nog niet zo’n slechte beslissing genomen, want het rijtuig van Yannick en Eline bleek het enige verouderde rijtuig van de hele trein te zijn. Ik heb nog nooit zo’n oude slaapwagon gezien, een aantal van de bedden hing met een soort kabels aan het plafond. Ik zat er dus niet zo mee in om alleen te liggen in mijn modernere wagon. Het is bovendien de eerste keer dat ik op een trein zat waar niet voortdurend warm water beschikbaar was. Warm water is voor de Chinezen essentieel tijdens een treinrit, om te drinken en om instant noodles te maken. In deze trein moest het water echt opgewarmd worden in een grote ketel, die je op moest stoken met kolen, waardoor het steeds ongeveer een uur duurde voor er nieuw water was (dat water moet echt volledig koken, anders heb je kans dat er nog bacteriën in zitten). Yannick en ik hebben toch drie kwartier staan aanschuiven met ons potje noodles voor we konden eten. Maar goed, comfort is sowieso relatief op zo’n treinen en we zijn heelhuids in Xi’an geraakt.
Aangezien bij mijn vorig bezoekje aan Xi’an mijn portefeuille gestolen was, op het stationsplein dan nog, heb ik daar bijna de hele tijd met mijn rugzak op mijn buik en mijn handen op de rits rondgelopen. Ik spoorde Yannick en Eline er ook toe aan om voorzichtig te zijn. Ze vonden waarschijnlijk dat ik een beetje overdreef, maar geloof me, zoiets wil je geen twee keer meemaken. Gelukkig hebben we dit keer geen problemen gehad. Ik blijf Xi’an wel nog steeds een hectische stad vinden. Bij aankomst zijn we voor de tweede keer op onze reis opgelicht door een taxichauffeur. Hij vond blijkbaar dat ons hostel te dicht bij het station lag en de rit hem dus niet veel zou opleveren, dus heeft hij ons maar naar een heel ander hostel dat verder weg lag gebracht. Wij hadden dat niet direct door, omdat we nu eenmaal niet weten wat waar ligt in Xi’an. Het is eigenlijk belachelijk hoe gemakkelijk je door een taxichauffeur opgelicht kan worden. Dat moesten ze in België nu eens proberen!
Tegen de tijd dat we in het juiste hostel geïnstalleerd waren en klaar om iets te gaan bezichtigen, regende het pijpenstelen. Gelukkig is het terracottaleger, de bekendste bezienswaardigheid in Xi’an, volledig overdekt. Ik had het al eens gezien, maar ik zat er niets mee in om het nog eens te bezoeken, het blijft indrukwekkend. Ik moet er wel bij vertellen dat je niet te veel mag verwachten. Volgens mij waren Yannick en Eline toch een beetje teleurgesteld dat er geen groter deel van het leger te bezichtigen was. Het grootste deel van het graf ligt nog onder de grond en de opgravingen gaan zeer traag. Daardoor is er eigenlijk slechts één put waarin het merendeel van de beelden al opgegraven is. Maar het blijft het bezoeken waard.
Toen we tegen de avond terug in de stad waren, trokken we naar een wijk waar ik zelf nog niet geweest was: de moslimwijk. Ik heb me er dit jaar een paar keer over verbaasd dat er toch een redelijk grote moslimminderheid in China woont. Je ziet af en toe vrouwen met hoofddoeken, maar ik weet niet in welke mate ze verder volgens de islam leven. De buurt was in ieder geval heel erg gezellig. Het was één grote markt met eetstalletjes, kramen met prullaria, kledij en kleine restaurantjes. Een aantal mannen droegen van die kleine hoedjes (ik ken de juiste naam niet) en een aantal vrouwen droegen hoofddoeken, maar aan de meeste mensen was niet meteen te zien of het moslims waren of niet. Er staat een moskee in de wijk en tijdens het eten hoorden we de oproep tot gebed. We hebben op de markt een aantal vondsten gedaan, waaronder een paar super goedkope zonnebrillen. Eline en ik hebben ons goed geamuseerd en Yannick vond het nog voldoende interessant om ons onze gang te laten gaan (zolang we maar niet te lang bij één kraampje bleven hangen).
De volgende dag stond een fietstocht over de stadsmuur op het programma. Ik had tijdens de winter al eens op de muur gefietst, maar had toen uit tijdsgebrek niet de volledige toer kunnen maken. Deze keer hadden we de hele voormiddag, dus huurden we een fiets voor de spotgoedkope prijs van tien yuan per persoon en vertrokken voor een fietstocht van ongeveer anderhalf uur. Onderweg stonden op één zijde van de muur een lange rij grote lantaarns, die vermoedelijk voor één of andere festiviteit gebruikt waren. Overdag brandden ze natuurlijk niet, maar het was toch mooi om te zien, al die figuren. Aan het einde van de tocht stond mij wel een minder aangename verrassing te wachten. Het was een warme dag, maar de lucht zag al vanaf ’s ochtends helemaal grijs, denk aan een sombere herfstdag. Ik dacht dus dat het niet nodig was om me in te smeren, aangezien er geen zon te zien was. Daar kan je in China maar beter mee oppassen, want de grijze smog die in de lucht hangt, laat blijkbaar wel degelijk de UV stralen van de zon door, op mijn rug en schouders was ik zo rood als een kreeft. De rest van de vakantie heb ik die fout niet meer gemaakt.
In de namiddag besloten we dat we na al die sportieve inspanning wel wat ontspanning verdienden, dus namen we de bus naar de hotsprings van Xi’an. Als je naar de warmwaterbronnen in Xi’an vraagt, kan je op twee plaatsen terecht komen. De eerste is een historisch site, waar je enkel naar het water mag kijken en het tweede, onze bestemming, is een resort met dezelfde naam als de site. Als je naar China gaat en je hebt tijd voor een dagje ontspanning, ga dan eens na of de stad waar je je bevindt een hotspring resort heeft. Het zijn luxueuze spa’s waar je naar onze normen heel goedkoop kan ontspannen. Voor ongeveer achttien euro per persoon mag je zo lang je wil gebruik maken van alle baden, en dat zijn er meestal veel. In die van Xi’an waren er van verschillende temperaturen, met kruiden of rozenblaadjes erin en de leukste: met visjes die je dode huis wegeten. Dat laatste bad was echt een belevenis op zich. Het zat vol met kleine visjes die zodra je stilzit aan je voeten, benen en armen komen knabbelen (vooral de voeten zijn populair). Neem dat knabbelen niet te letterlijk: het is eerder een soort zuigen, wat een kriebelig gevoel geeft. Het zou heel goed zijn voor je huid, maar het staat ook garant voor heel wat lachmomenten. Vanaf het moment we binnenkwamen in het resort, werden we begeleid door een vrouwtje dat ons de baden wees en bij ons in de buurt bleef. Ze vroeg ons of we massage wilden en we zeiden dat we wel geïnteresseerd waren, maar eerst een uur van de baden wilden genieten. Daarna week ze echter niet meer van onze zijde en suggereerde om de vijf minuten dat we misschien toch eerst massage wilden? Uiteindelijk heb ik voorgesteld om toch maar ineens die massage te doen, om van dat mens vanaf te zijn. We wilden ons sowieso laten masseren, maar ik vind het vreselijk irritant dat ze je niet rustig zelf laten beslissen of en wanneer je dat wilt. Toen we terug bij de baden kwamen, was het vrouwtje weg en werden we verder met rust gelaten. Soms komt het me de keel uit dat wij daar als wandelende portefeuilles gezien worden.
Nadat we uitgezwommen waren, keerden we terug naar de moslimwijk om ons verblijf in Xi’an af te sluiten met een gerecht dat ik nog niet eerder gezien had. Je moet volgens het principe van een stone grill je vlees en groenten bakken op een hotplate die in de tafel verwerkt zit. Je bakt alles met brokjes echt schapenvet (die géén patatjes waren, zoals ik aan den lijve heb ondervonden).  De volgende dag vertrok onze trein om één uur, waardoor we geen tijd meer hadden om nog iets te gaan doen, we wilden geen risico’s meer nemen met de trein.

En zo ga ik ooit nog wel rond geraken met mijn verhaal. Tegen dit tempo zal het nog even duren, maar we komen er wel. Tot de volgende!

24-08-2010 om 18:02 geschreven door Tessa