Ziehier mijn eerste post-Nanjing blog, geschreven op een terras in Kunming, de tweede stop op onze rondreis. In Guiyang, waar we net vandaan komen, was geen internet beschikbaar, dus zijn we aan het genieten van een surfvoormiddag. Drie dagen zonder internet, dat veroorzaakt afkickverschijnselen hoor!
Het heeft ons natuurlijk flink wat tijd gekost om hier te geraken en we hebben de voorbije dagen heel wat kilometers afgelegd. Op 29 juli, rond drie uur, werden we verwacht ons appartement in Nanjing te verlaten. De huisbaas kwam langs om de waarborg terug te geven en de sleutels in ontvangst te nemen en dat was het dan. Aangezien het appartement niet bepaald proper was toen we erin trokken, hadden we niet al te veel moeite gedaan om te kuisen voor we vertrokken. Onze kleine wraak voor de volledige week die we tussen de emmers en sponzen hebben doorgebracht in het begin van het jaar. Ik weet het, we zijn slechte huurders.
Aangezien de prijs van de vliegtickets rond deze tijd van het jaar nogal tegenvalt, hadden Sara en ik besloten zoveel mogelijk de trein te nemen. Dat hield in dat we om in Guiyang te geraken zesendertig uur op een slaaptrein moesten doorbrengen. We hadden ons goed voorzien met proviand en volledig opgeladen I-pods, want zesendertig uur is làng. Als je een slaaptrein neemt en je kiest voor tweede klas bedden (zoals wij), kan je je best haasten met opstappen. In tweede klas staan er telkens twee stapelbedden met drie bedden naast elkaar. Het onderste bed lijkt het beste, maar het nadeel is dat alle Chinezen op je bed komen zitten, dus het is niet echt rustig. Bovendien zit je daar het dichtst bij het ongedierte, mocht je de pech hebben op een hele vuile trein terecht te komen (wat ons gelukkig nog niet overkomen is). Wij kiezen dus voor het middelste of bovenste bed, wat jammer genoeg wel betekent dat je overdag niet rechtop kunt zitten, aangezien de ruimte tussen twee bedden heel klein is. Per reeks van twee stapelbedden zijn er twee stoeltjes in het gangpad, dus moet je snel zijn om die stoeltjes te bemachtigen, zodat je tenminste kan zitten. Uiteindelijk moet ik zeggen dat de rit enorm is meegevallen, ik had het veel erger verwacht. Om tien uur gaan de lichten in de trein uit, dus heb je niet veel andere opties dan te gaan slapen en zo gaan er meteen tien uur voorbij. Als je het geluk hebt te kunnen slapen natuurlijk. Het Chinese spoorwegpersoneel lijkt altijd moeite te doen een snurkende man of huilende baby in mijn buurt te leggen. Ik was deze keer zo slim geweest een oogmaskertje en oorstopjes mee te nemen, waar ik de tweede nacht echter niet veel aan gehad heb. Ik vond in het donker mijn oorstopjes niet meer, tot ik na een half uur zoeken tot de conclusie kwam dat ze naar beneden gevallen waren en vlak naast het hoofd van de snurkende man lagen. Om erbij te komen zou ik me volledig over die man moeten buigen, wat niet zon goed idee leek, dus bye bye nachtrust! Overdag bood het landschap van de provincie Guizhou wat afleiding. Volgens onze reisgids is Guizhou het armenhuis van China. Voor zover ik kan oordelen klopt dat wel, het is er beduidend armer dan in Jiangsu, waar ik gewoond heb. Ironisch genoeg: hoe armer de streek, hoe mooier het uitzicht. Wanneer je in rijker gebied de trein neemt, passeer je bijna enkel bouwwerven, fabriekenof autosnelwegen. In Guizhou is geen geld om te bouwen, dus zie je vooral groen, rijstvelden en heuvels. Ik heb nog nooit eerder zon landschap gezien. Het lijkt alsof het landschap oorspronkelijk licht glooiend was, waarna er grote brokken rots uit de hemel gevallen zijn die heuvels gevormd hebben. De heuvels zijn onherbergzaam, met begroeiing die ertegenaan geplakt lijkt, heel mooi. Ik voel me ondertussen een ervaren treinreiziger, aangezien we vannacht opnieuw een slaaptrein van tien uur genomen hebben om in Kunming te geraken. Het klinkt echt erger dan het is, met een muziekje en een boek vliegt de tijd zo voorbij.
Guiyang dan, de eerste bestemming op ons traject. We bezochten Guiyang voornamelijk omdat het een goede uitvalbasis is om de grootste waterval van China te bezoeken, waarover morgen meer. De stad zelf stelt niet zoveel voor, hoewel ze toch haar charmes heeft. Guiyang is een typisch geval van vergane glorie. Er loopt een rivier door de stad, waarlangs een mooie promenade gemaakt is, met daarlangs gebouwen waarvan je kan zien dat ze eens heel mooi waren. We hebben een stadswandeling gemaakt die ons langs de schaarse bezienswaardigheden in de stad bracht. Ik vond Guiyang het perfect decor voor zon artistieke Aziatische film waarin weinig gesproken wordt. De brandende zon op die oude gebouwen, maar dat zal wel weer aan mij liggen. Ons hotel was ook zon geval van in betere tijden . De dorm waar we sliepen was ooit een suite, je kon nog zien waar het grote bed gestaan had. Ik stel me voor dat ze die bij gebrek aan gasten dan maar hebben omgevormd tot goedkope dorm voor jonge toeristen. Bovendien was er zoals gezegd geen internet, hypermodern! Ik moet opletten dat ik hier niet te veel als een verwende westerling klink.
Morgen mag je zeker een verslagje verwachten van onze uitstapjes vanuit Guiyang. Er staan ook al twee nieuwe fotoalbums op de site, neem maar eens een kijkje. Ik ga nog een beetje genieten van het goede weer en de rust hier in Kunming.
