Er is een tijd van komen en van gaan en de tijd van gaan is nu gekomen.
Een beetje zwaarmoedig, ik weet het, maar het begint meer en meer duidelijk te worden dat het onze laatste dagen zijn. We zijn gisteren eindelijk begonnen met inpakken, dus het appartement wordt stilaan leger en leger en tegelijk toch wanordelijker. Overal staan koffers met spullen om op te sturen en zakken met spullen om weg te smijten. Het is ongelooflijk hoeveel gerief een mens verzamelt op een jaar tijd! Onze buren zijn er in ieder geval blij mee, want er zijn gisteren met regelmatige tussenpozen mensen door onze vuilbak op straat komen snuffelen. Je zou denken dat iedereen voor de nog draagbare kledij of schoenen zou gaan, maar blijkbaar wekken kapotte plastic prullen en boeken het meeste interesse. Het is natuurlijk een beetje zielig dat die mensen in de vuilnisbakken moeten zitten, maar ik vind het wel leuk dat onze spullen toch nog iemand gelukkig maken.
Ik heb een heel dubbel gevoel over ons vertrek. Langs de ene kant mis ik iedereen in België, familie en vrienden, ik wil jullie allemaal heel graag terugzien. Ik kijk ook uit naar het Belgische eten. Bij de gedachte aan videe met frietjes of zelfs ordinairder, knolselder met worst, loopt het water mij in de mond. Na een maand in België ga ik waarschijnlijk het Chinese eten missen, maar de eerste weken wil ik niet te veel rijst op het menu alstublieft. En verder gaat het gewoon wel goed doen om thuis te zijn denk ik. Langs de andere kant is het leven hier in China zo heerlijk relaxed. Zeker nu de lessen gedaan zijn heerst er zon niets moet alles mag gevoel. Sara, Katrien en ik gaan een beetje van elkaar moeten afkicken na negen maanden op één appartement gewoond te hebben. Ik ben trots op ons dat we nooit zware ruzie gemaakt hebben. Er zijn natuurlijk wel eens kleine ergernissen geweest, maar uiteindelijk komen we nog even goed overeen als een jaar geleden. Waar ik het meest mee inzit zijn alle vrienden die we achterlaten. Van sommigen hebben we al afscheid genomen, anderen zullen we in de komende twee dagen voor de laatste keer zien. Met de Europeanen gaan we nog afspreken (dat is toch het plan), maar voor anderen zal het hoogst waarschijnlijk tot nooit meer zijn. We zullen allemaal wel vrienden worden op facebook, maar na een paar maanden vermindert het contact tot we elkaar niet meer spreken. Het is jammer, maar zo gaat dat nu eenmaal.
Daar komt bij dat er zelfs in Nanjing blijkbaar nog plekjes zijn die we nog niet gezien hebben. Ik ben eergisteren met Romain naar een meer geweest om te zwemmen. We hadden ervan gehoord via vrienden en ik was verbaasd, want het is niets voor Chinezen om te zwemmen. Het merendeel van de bevolking kan niet eens zwemmen. Bovendien ging ik ervan uit dat de meren in China sowieso te vervuild zijn om in te zwemmen. We waren dus verbaasd toen we aankwamen bij wat vroeger een waterreservoir was, heel proper, rustig en midden in een bos met een berg op de achtergrond, perfecte fengshui dus. Zon plek zou bij ons overspoeld worden door toeristen, maar hoewel er redelijk wat volk was, waren het bijna uitsluitend oudere mensen die baantjes aan het trekken waren. De meesten hadden een volledige uitrusting met badmuts en zwembril en vreemd genoeg een tonnetje of vat dat ze met een koord aan hun middel of been hadden vastgemaakt. Ik vermoed dat die dingen dienst moesten doen als zwemband voor het geval ze midden in het meer plots te moe werden. Aan de rand zat ergens een man oude Chinese liederen te zingen, heel pittoresk allemaal. We hebben ongeveer twee uur gezwommen en ondanks het feit dat we de enige twee buitenlanders daar waren, werden we toch met rust gelaten. Ik kan niet geloven dat we die plek niet eerder ontdekt hebben. Zo zie je maar weer, zelfs na een jaar hebben we nog niet alles gezien.
Overmorgen vertrekken we op reis. Ik maak me op voor een zesendertig uur durende treinrit naar Guiyang. Niet echt een aangenaam vooruitzicht, maar het is gewoon even doorbijten en het zal het waard zijn. De fotos die ik al gezien heb van Guiyang en Kunming zijn zeer de moeite. Ik ga er nog een maand van genieten en daarna ga ik ervan genieten terug in België te zijn. Ik heb het besluit genomen toch maar mijn laptop mee te sleuren op reis, dus ik hoop nog af en toe een update te kunnen posten op mijn blog, al kan ik niets beloven. Als het internet in de hostels het toelaat, ga ik ook nog fotos uploaden, dus hou de site maar in de gaten.
En nu zeg ik Nanjing vaarwel, ik heb er nooit spijt van gehad dat ik gekomen ben.
De tien laatste dagen in Nanjing zijn ingegaan. De tien allerlaatste dagen in de stad waar ik bijna een jaar gewoond heb.
Laat ik eerst beginnen iedereen te bedanken die mij een verjaardagskaartje gestuurd heeft. Mijn ouders hebben blijkbaar een actie op touw gezet en iedereen gevraagd mij een kaartje te sturen en ik heb er veeel aangekregen. Een maand na datum dus een bedankje, aangezien ik in tussentijd geen blog meer geschreven heb.
Het schooljaar zit er al op, we hebben vorige week onze laatste lessen gehad. Morgen en overmorgen nog een examen afleggen en dan krijgen we een mooi attest dat bevestigt dat we een jaar aan Nanjing Normal University gestudeerd hebben. Ik heb dus de voorbije dagen wat geleerd, maar absoluut niet hard in vergelijking met wat de Belgische studenten net doorstaan hebben. Ik wens iedereen succes met zijn uitslag! Voor ons maakt het niet zo veel meer uit. Ons attest krijgen we sowieso en we zijn misschien zelfs te vroeg weg om onze uitslag nog te weten te komen. Dat moet we morgen allemaal gaan regelen. Gisteren hebben Katrien, Julie en ik het HSK afgelegd, een algemeen examen om je Chinese niveau te testen. Iedereen mag zich daarvoor inschrijven en hét streefdoel voor studenten van ons jaar is acht halen op het examen. Het bezorgt de Koreanen onder de buitenlandse studenten slapeloze nachten. Lekker vroeg op zondagochtend trokken we met ons potlood in de aanslag naar het examengebouw, waar blijkbaar net een buslading Indiërs gedropt was. Ik heb nog nooit zoveel kleurrijke saris bij elkaar gezien. De test werd afgenomen in lokalen met kleine tafeltjes met tussenschotjes, waardoor de kamer onderverdeeld was in verschillende hokjes. Voor we binnenmochten, moesten we om een of andere reden blauwe plastic zakjes over onze schoenen doen. In de huidige hitte van Nanjing (35 graden en meer) staat dat garant voor een drie uur durende voeten-sauna. Er was een vrouw die iedereen plaatsen toekende. Het viel ons al op dat er telkens een Indiër tussen twee personen van een andere nationaliteit gezet werd. Zodra die leerkracht haar rug gedraaid had, begonnen die Indiërs van plaats te veranderen, wat tot scheldpartijen van de vrouw leidde, die hen telkens met veel geroep naar hun oorspronkelijke plaats terugbracht. Voor de test begon kwam ze discreet tegen een aantal mensen die naar Indiërs zaten (waaronder ikzelf) zeggen dat we moesten opletten, want dat het beruchte afkijkers zijn. Ik vond het een beetje grof van haar, tot de test begon. De jongen die naast mij zat, ging letterlijk een meter achteruit hangen om langs het tussenschot te kunnen kijken om mijn antwoorden te kopiëren. Als ik schreef, schreef hij en anders niet. Julie zat voor mij tussen twee Indische meisjes die achter haar rug aan het overleggen waren en elkaars papieren doorgaven. Dat is behoorlijk irritant als je je probeert te concentreren op een examen. Tijdens de leesproef heb ik mij zo gezet met de opgaven over mijn antwoordenblad dat het onmogelijk was om nog af te kijken. De jongen naast mij heeft dan ook een half uur met zijn armen over elkaar zitten wachten. Wie komt er nu naar een examen als je echt niets weet? Het is dan ook nog eens behoorlijk duur om aan het HSK deel te nemen, ik snap er niets van. Mij is het in ieder geval al iets beter afgegaan dan vorig jaar, het is wachten op de resultaten.
Verder was het dit weekend Saras verjaardag. Ze verjaarde op zaterdag, dus vrijdag hebben we een feestje gegeven op ons appartement. Anne-Sophie was nog een keer uit Hefei gekomen om mee te vieren. Het is de laatste keer dat we elkaar gezien hebben in China, de volgende keer zal weer gewoon in België zijn. We hebben eerst iets gedronken op ons appartement en daarna zijn we uitgegaan naar onze favoriete club. Sara kent via haar vriend de manager en ze kreeg geregeld dat we een tafel en gratis drank kregen. Het zijn de laatste dagen dat we kunnen profiteren van de voordelen van het buitenlander-zijn. Binnenkort verbaasd niemand zich meer over onze prachtige witte huid. Het was in ieder geval nog super leuk, een van de laatste Nanjing feestjes!
Van zaterdag op zondag is Karo ook nog eens naar Nanjing gekomen, het appartement zat vol dit weekend. Dit was de laatste keer in lange tijd dat ik haar gezien heb, ze gaat binnenkort terug naar Duitsland. Gelukkig hebben we al afgesproken om allemaal eind augustus naar Amsterdam te gaan. We zijn geen speciale dingen gaan doen. Anne-Sophie en Julie wilden een nieuwe gsm en Karo is een pruik gaan kopen (ze verkopen hier overal goedkope pruiken). Het is gewoonweg te warm om grote activiteiten te houden. Buiten wandelen voelt alsof je langs de rand van een subtropisch zwembad loopt: je bent niet in het water, maar wordt wel nat van de damp. De airco in mijn kamer werkt af en toe wanneer hij goesting heeft en gecombineerd met de grote ramen zorgt dat voor een klimaat waar je bananenplanten in kan kweken. Maar ik wil niet klagen over ons appartementje. Het zijn tenslotte de laatste dagen die we erin doorbrengen, dus we kunnen er maar beter van genieten. Vanaf woensdag moet ik beginnen gerief naar huis op te sturen. Het is niet normaal hoeveel spullen je verzamelt op een jaar tijd! De plannen voor onze reis in juli zijn rond: ik ga eerst een week met Sara naar Kunming en Guiyang en daarna vlieg ik helemaal naar Peking, vanwaar ik met Yannick en Eline (broer en nicht) een rondreis maak naar respectievelijk Datong, Xian, Chengdu, Jiuzhaigou, Emeishan en uiteindelijk weer terug naar Peking. Grote plannen dus en ik zie er echt naar uit om te vertrekken.
Maar eerst toch even die examens afleggen. Tot binnenkort voor mogelijk mijn laatste blog van het jaar (of toch tenminste de laatste vanuit Nanjing).
