Eentje voor de koks onder jullie: mijn eerste culinaire blog. Chinees koken voor beginners!
Gisteren heb ik met Julie een zeer traditioneel Chinees gerecht gemaakt: 饺子jiaozi, oftewel dumplings. Dumplings kan bij ons veel betekenen. De meeste mensen denken waarschijnlijk aan kleine deegballetjes met garnalen in, die in een mandje gestoomd worden. Die hebben ze hier ook, maar de echte jiaozi worden gekookt in water.
Laat ik eerst even de bereidingswijze beschrijven. De geïnteresseerden kunnen het dan thuis ook eens proberen. Ik kan geen juiste verhoudingen geven, wij maken ze ook maar op het gevoel. Bij gewone bloem voeg je beetje bij beetje gezout water toe. Dit doe je tot je een mooi deeg hebt. Het mag niet te vochtig zijn, eerder vast en nog een beetje bloemig. De vulling varieert, je kan er eigenlijk indoen wat je wil. Meestal zit er gehakt in, maar je kan ook vegetarische dumplings maken en het gehakt vervangen door ei. Naast gehakt kies je best twee soorten groentjes, bijvoorbeeld champignons en een groene bladgroente zoals prei. Je kan ook garnaaltjes of een andere vis bij je gehakt doen, dan krijg je een vissmaakje. Wat je ook kiest, zorg dat je ingrediënten zeer fijn gesneden zijn. Snij tot je denkt dat alles klein genoeg is en snij het dan nog eens in twee. Als je vulling klaar is, snij je kleine stukjes van je deeg, die je met een deegroller tot (min of meer) ronde lapjes rolt. Dit doe je best op een snijplank die met bloem bestrooid is, zodat het zeker niet gaat plakken. De lapjes vul je telkens met een beetje vulling, waarna je ze aan de randjes goed toeduwt. Als ze klaar zijn, doe je ze in een grote pot met water en laat ze koken. Doe er nooit te veel samen in een pot en roer niet te hevig, zodat ze niet breken. De kooktijd moet je zelf een beetje gokken. Gewoon af en toe eventjes proeven tot ze gaar zijn. Je moet ze serveren met 醋 cu, een soort zurige olie. Het lijkt wat op sojasaus, dus dat is een goed Belgisch alternatief. Ik kwam gisteren tot de conclusie dat het een beetje op ravioli lijkt, misschien kunnen we ze binnenkort eens serveren met een tomatensausje.
Nu had ik gisteren wel geluk, want Julie had met een Chinese vriendin al alle voorbereidingen gemaakt. Er was nog veel vulling en deeg over, we moesten ze alleen nog even vullen en koken. Ik had al een beetje ervaring, want ik ben tijdens de vakantie ook eens dumplings gaan maken in een Chinees schooltje. Hun leerkracht had mij gevraagd of ik niet wou komen helpen. Het kwam erop neer dat ik de domme buitenlander moest spelen die van niets weet, zodat de kindjes mij stap voor stap konden uitleggen hoe je dumplings moet maken, met woordjes die ze die dag in de les geleerd hadden. Ik vond het wel leuk, want ik wist ook écht van niets. Ik verschoot wel van het materiaal waarmee ze die kinderen lieten werken. Alle groentjes werden gesneden met een groot kapmes. Zon hakmes waarmee de slager zijn vlees in stukken kapt. Voor kinderen van acht tot dertien! Als ik ga koken met kinderen, kies ik wel gerechten waar zo weinig mogelijk scherpe messen aan te pas komen. Het was wel een hele leuke namiddag, die leerlingen zijn altijd zo enthousiast als ik langskom. En ik moest de rest van de dag niets meer eten. Er waren veel te veel dumplings en Chinezen snappen niet wat nee, ik kan écht niets meer eten betekent. De leraressen bleven mijn kom maar volscheppen tot ik ze stiekem ergens in een hoekje heb neergezet.
De educatieve namiddag werd afgesloten met het verhaaltje over het ontstaan van dumplings, dat ik jullie nog even zal meegeven: Er was eens een keizer die alle 365 dagen van het jaar een ander gerecht wou eten. Zijn kok mocht geen ene dag hetzelfde maken of hij zou onthoofd worden. Gelukkig was het een zeer goede kok, die ook nog eens inventief was. Hij slaagde erin om 364 dagen lang elke dag een ander gerecht te verzinnen. De 365e dag was zijn inspiratie echter op en wist hij echt niet meer wat hij nog kon maken. Toen het al laat in de namiddag was en hij nog altijd niets bedacht had, werd hij een beetje wanhopig en liep hij lukraak door zijn keuken op zoek naar ingrediënten. Hij vond nog wat vlees en wat groentjes en ook nog een restje deeg van een ander gerecht. Hij maakte toen maar op goed geluk de vulling, deed die in het deeg en kookte alles. En wat bleek? De koning vond zijn dumplings zo lekker dat hij het daaropvolgende jaar elke dag alleen maar dumplings wou eten.
Elke dag jiaozi is misschien wat eentoning, maar af en toe smaakt het wel. Probeer het eens een keertje: Smakelijk!
