Zoals gezegd, vertrok onze trein op maandagochtend om 8.30u naar Luoyang.

Na een hectische ochtend waarbij iedereen nog snelsnel ontbijt moest halen en wat snacks voor onderweg, waren we net op tijd om de trein te halen. Ik zat iets verder dan de rest, maar nog wel in dezelfde wagon. Sara was een nieuw ticket voor mij gaan kopen, zo dicht mogelijk bij hun plaatsen. Mijn oorspronkelijke plaats was bezet, ik neem aan door iemand die het ticket op straat gekocht heeft van de dief die mijn portefeuille gestolen had. Ik was er wat slechtgezind op, maar je kan dat die mens natuurlijk ook niet kwalijk nemen.

Na een vrij saaie treinrit van 5uur kwamen we aan in Luoyang, waar we onmiddellijk naar het loket gingen om tickets voor de terugreis te kopen (we hebben geleerd uit ons uitstapje naar Suzhou). Sara had vrij vlot treintickets voor ons kunnen kopen om terug naar Nanjing te gaan. Daarna was het aan Anne-Sophie, maar dat duurde nogal lang. Uiteindelijk kwam die in tranen terug tot bij ons: de vrouw achter het loket had haar foute tickets verkocht, niet voor de volgende dag, maar de dag dáárna. Die mensen praten door zo’n metaalachtig microfoontje, waardoor ze soms moeilijk verstaanbaar zijn, zeker als je een onvriendelijke verkoper voor je hebt. Er zat niets anders op dan die tickets te gaan wisselen, waar je natuurlijk wel een toeslag op betaalt. Het is me uiteindelijk wel gelukt om goede tickets voor hen te kopen voor de volgende avond.

Op het plein voor het station werden we overvallen door mensen die ons allemaal een ander hotel aanprezen (en elk hotel was natuurlijk beter en goedkoper dan de andere), gelukkig hadden we op voorhand al een adres opgezocht. Ik word altijd onnozel bij van die toestanden, zelfs als je echt geïnteresseerd zou zijn, kan je nog niet rustig naar die folders kijken, want ze duwen je meteen iets anders in je handen of trekken je mee, bah. In het hotel namen we een slaapzaal die bestond uit 2 kamers en waar al een Koreaans meisje lag, dat in haar eentje rondtrok (ze sprak niet eens Chinees, respect als je dat ziet zitten). Ondertussen was het 3u in de namiddag en we hadden nog niet gegeten, dus besloten we gauw nog iets te gaan eten in een klein restaurantje en daarna naar de bekende Longmen grotten te gaan, waar grote boeddha beelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We namen een gewone stadsbus, die was wel een uur onderweg, maar je spaart er behoorlijk wat geld mee uit (15 cent voor een ritje). In de reisgids stond dat de grotten tot 7u open waren en in het hotel hadden ze ons dat bevestigd (we hadden het voor de zekerheid nog eens nagevraagd omdat we de dag ervoor op de stadsmuur ook te laat waren). Vanaf de bushalte was het nog een vrij lang stuk wandelen, waarbij je natuurlijk voorbij allerlei toeristische winkeltjes geleid wordt. Katrien kocht daar nog ergens een kleedje, waarna we nog een stukje verkeerd wandelden, om uiteindelijk om 17.10u aan te komen bij de inkom… waar bleek dat de ticketverkoop om 17u gestopt was! We hebben alles geprobeerd om die mensen ervan te overtuigen ons toch nog een ticket te verkopen, maar het haalde niets uit: de deuren waren gesloten en er mochten enkel nog mensen buiten. Er zat dus niets anders op dan opnieuw een uur lang de bus terug naar het centrum te nemen. Super stom, zeker omdat we ons helemaal niet gehaast hadden. Als we van de bushalte rechtstreeks naar de ingang gerend waren, hadden we nog wel binnen gemogen.

Een verspilde dag dus, iedereen had het koud en we waren Luoyang eventjes helemaal beu. Het enige warme restaurant in de buurt van ons hotel (de meeste kleine restaurantjes hebben zelfs geen deur) was de Kentucky Fried Chicken, dus zijn we daar lekker westerse hamburgers en frietjes gaan eten.

We hadden er op gerekend de Longmen grotten op maandag al gezien te hebben, zodat we op dinsdag de bus naar het Shaolin klooster zouden kunnen nemen om daar op ons gemak rond te wandelen. We wilden sowieso de twee dingen zien, maar als we gewoon de bus zouden nemen, zouden we ’s avonds nooit op tijd terug zijn om onze trein te halen. We hebben dan maar aan de balie van het hotel een privé busje besteld met een chauffeur die ons de volgende dag snel van de ene naar de andere bestemming zou rijden. We zouden dan wel al om 7u beneden in de lobby moeten staan, auch.

Iedereen wou ’s avonds nog douchen voor we gingen slapen. Katrien stond haar haar te drogen in het deel van de kamer waar ook Sara en ik sliepen toen we plots een luid gezoem hoorden, waarna het licht uitviel! Blijkbaar niet alleen in onze kamer, maar ook in de badkamer. Ik ging naar beneden naar de balie om te vragen of ze iemand konden sturen om het te repareren, maar de technieker kon pas de volgende dag om 10u komen. Het was niet mogelijk een andere kamer te krijgen (hoewel het hotel er nu niet zo drukbezocht uitzag), maar we mochten ons wel in een andere kamer gaan douchen. We moesten wel onze schoenen uitdoen, want we mochten die andere kamer niet vuilmaken (heb ik dus niet gedaan, wij betalen voor licht en een badkamer verdorie!). Gelukkig werkte de elektriciteit in het 2^e deel van de kamer nog wel, dus als we de deur openzetten konden we toch nog min of meer zien wat we deden.

Er zit dan niets anders op dan te lachen met de situatie, zodus, om Paulina te citeren: ‘Thank you Luoyang!’

20-12-2009 om 15:48 geschreven door Tessa  

We zijn bij de 3^e dag van ons uitstapje beland, de 2^e dag in Xi’an.

Omdat iedereen graag wou uitslapen, hadden we pas ’s middags weer met Kirsten afgesproken. We zijn dan eerst naar een restaurantje gegaan, in Xi’an is het eten ook lang niet slecht (het eten verschilt lichtjes van streek tot streek). Aangezien we met ongeveer tien waren, heeft dat behoorlijk wat tijd in beslag genomen, waardoor we pas een eind in de namiddag naar onze eerste bezienswaardigheid van de dag vertrokken: de Big Wild Goose pagode. Deze pagode was op zich niet zo bijzonder (na een paar maanden in China beginnen die dingen allemaal een beetje op elkaar te lijken), maar van bovenaf had je wel een mooi zicht op Xi’an. Helaas was het vrij mistig, waardoor we niet zo ver konden zien. Het temperatuurverschil tussen Nanjing en het noorden was toch voelbaar. In Nanjing is het niet al te warm, maar in Xi’an en Luoyang was het echt heel koud. Ik was blij dat ik mijn warme ski-jas bijhad.

Toen we weer afgedaald waren, namen we een taxi naar de zuidpoort van de stadsmuur. Er loopt nog steeds een oude stadsmuur rond de binnenstad van Xi’an, die de stad een heel pittoresk karakter geeft. De muur is volledig afgezet met lichtjes die ’s avonds aangaan, wat er heel gezellig uitziet. Xi’an is overduidelijk een cultuurstad, je voelt er echt dat je in China bent. Dat klinkt raar om te zeggen, aangezien we nu eenmaal in China zijn, maar in Nanjing bijvoorbeeld zijn er in het straatbeeld niet meer zoveel typisch Chinese elementen aanwezig. We hadden een heel leuke tip gekregen van een vriendin van Kirsten: op de muur kan je fietsen huren waarmee je rond de volledige binnenstad kan fietsen. Volgens die vriendin kon dit tot en met 19u, dus waren we rond 17u daar, zodat we nog twee uur hadden om een tochtje te maken. Bij de verhuurstand aangekomen bleek echter dat ze die dag al om 17.30u sloten. Het was dan ook erg koud en die mensen stonden daar al een hele dag dood te vriezen. Uiteindelijk besloten we toch maar voor een half uur een fiets te huren en een kwartiertje heen te fietsen, om daarna dezelfde weg terug te nemen. Het is echt zonde dat we niet de volledige toer konden doen, want het was een heel leuke manier om iets van de stad te zien. Van het fietsen kregen we het warm en de stadsmuur was redelijk vlak, dus aangenaam om op te fietsen. Maar niets aan te doen, een half uur later moesten de fietsen alweer binnen en zat er niets anders op dan nog een stukje te wandelen. Tijdens die wandeling hebben we naast de muur weer iets grappigs gezien: een rolschaatsbaan! Je weet wel, zoals een ijspiste, maar dan met rolschaatsen (en boenk-muziek, zoals ze zeggen =). We hebben even staan kijken en tot onze verbazing waren het grootste deel van de rolschaatsers jongens van onze leeftijd. Die waren daar hand in hand aan het rondschaatsen en deden allerlei trucjes (achteruit schaatsen, pirouettes, been in de lucht,…), en ze leken het nog cool te vinden ook. Ik zie het Belgische jongens niet zo snel doen =)

’s Avonds zijn we nog iets gaan eten in een westers restaurantje. Voor jullie is het de gewoonste zaak van de wereld, maar hier kan een simpel bord spaghetti enorm smaken. Toen we hier pas aankwamen, gingen we bijna altijd Chinees eten, maar de laatste tijd hebben we meer en meer behoefte aan westers eten. Dat is niet voor elke dag, want het is duurder dan Chinees (toch wel 3 euro voor een maaltijd!), maar af en toe kan dat er wel eens af. Ik denk dat het met de tijd van het jaar te maken heeft, we amuseren ons hier nog steeds goed, maar iedereen begint toch wat meer aan thuis te denken. Op weg naar het restaurant hebben we de chaos van het verkeer in Xi’an mogen ervaren. Verkeerslichten zijn in de stad zéér schaars. Het komt er dus op neer dat je je in het verkeer moet smijten, stoppen op de witten strepen en wachten op een nieuwe opening. Kirsten en Kristof waren verbaasd dat we daar nog niet aan gewend waren, maar bij ons staan er wél lichten (die toch ongeveer de helft van de auto’s doen stoppen).

Om af te sluiten zijn we nog iets gaan drinken in de bar onder onze jeugdherberg en toen was het weeral tijd om afscheid te nemen. Ik was blij dat we Kirsten nog gezien hebben. Zij blijft maar in China voor een half jaar en vertrekt in januari dus alweer naar huis. Ik vond Xi’an uiteindelijk toch nog een hele leuke stad, gezellig vooral. We zijn vroeg in ons bed gekropen, want de volgende ochtend vroeg moesten we alweer onze trein naar Luoyang halen… en daarover morgen meer.

x

17-12-2009 om 09:55 geschreven door Tessa  

Vervolgverhaal, deel 2: eerste dag in Xi’an. Vorige week donderdagavond namen Sara, Katrien en ik vanuit Nanjing het vliegtuig naar de stad van het terracottaleger.

Voor wie het zich afvraagt: die binnenlandse vlucht was zeer oké. Het was een klein vliegtuigje, maar voor de rest heel deftig. Wel vreemd: de stewards en stewardessen waren gekleed in een joggingpak met sportschoenen, waardoor het nogal moeilijk was hen van de gewone passagiers te onderscheiden. Het zal voor hen wel comfortabeler zijn dan van die mantelpakjes zeker?

Aangekomen in Xi’an trokken we recht naar het hotel, waar Anne-Sophie (die vriendin die in Hefei studeert) en twee van haar vriendinnen op ons wachtten. Dat waren een Koreaans meisje: Tikyo (ik hoop dat ik haar naam juist schrijf) en een Indonesische: Paulina. Twee leuke meisjes, een beetje stil, maar wel lief. Aangekomen in de jeugherberg probeerden we Anne-Sophie te bellen, die voor ons allemaal gereserveerd had, maar ze nam haar telefoon niet op. We vroegen dan maar aan de balie of ze wisten in welke kamer onze vrienden verbleven, maar daar wisten ze van niets. Ze hdden geen reservering onder die naam en konden zich ook geen Belgisch meisje met bruin haar herinneren. We wisten niet goed wat we moesten doen en besloten dan nog maar iets te eten in het restaurant van het hostel en even te wachten. Een half uur later kregen we telefoon van Anne-Sophie: ze stond aan de balie op ons te wachten. Ik naar de balie... waar geen Anne-Sophie te zien was. Bleek dat we in een ander hostel stonden! Er waren 2 hostels van dezelfde keten vlak bij elkaar. Uiteindelijk zijn ze ons komen ophalen en zijn we allemaal samen naar het juiste hotel gewandeld. Onze jeugdherberg was weer ongelooflijk gezellig. We hadden geboekt bij dezelfde keten als die van Suzhou en het was opnieuw een oud gebouw dat gerenoveerd was. En ze hadden overal kerstversiering gehangen! Een beetje kitcherig, maar in die omgeving paste dat wel. Ik had voor het eerst hier in China een kerstgevoel, zeker toen er bij het ontbijt ook nog eens kerstmuziek opstond. (Klein tussendoortje: we hebben hier net in ons appartement de kerstboom gezet en ook al is hij klein en van plastiek, het ziet er lang niet slecht uit! Ik ben er heel blij mee, we móesten echt een kerstboom hebben)

De volgende ochtend was onze eerste bestemming het terracottaleger, dat op een uurtje buiten Xi’an ligt. Ik heb er jullie nog nooit mee willen vervelen, maar ik denk dat hier voor het eerst een stukje geschiedenis op zijn plaats is (over te slaan voor wie niet geïnteresseerd is):

Het terracottaleger is de benaming voor de 9099 grafgiften die meegegeven werden aan Qin Shi Huangdi, de eerste keizer van de Qin dynastie (221-206 v.Chr.) die de verschillende staten binnen China verenigde tot één groot land. Men begon reeds in het eerste jaar van zijn regering met de bouw van zijn mausoleum (Qin Shi Huangdi was een vooruitziend man). Bij die bouw werden zo’n 700.000 arbeiders ingezet, in die tijd konden de koningen nog eens zot doen. Het terracottaleger bestaat grotendeels uit soldaten, waaronder voetvolk, boogschutters, ruiters, … die allemaal anders zijn, geen één beeld is hetzelfde. De beelden zijn gewapend met echte wapens. Verder zijn er ook veel paarden aanwezig onder de beelden en een beperkt aantal andere dieren. Het mausoleum werd bedekt door een grafheuvel, die oorspronkelijk 115 meter hoog was. In 1974 vonden boeren die een put aan het graven waren per toeval een terracottakrijger. Er werd verder gegraven en het mausoleum werd ontdekt (je zal maar eens een put in je rijstveld graven). Op dit moment zijn er 3 grote putten te bezichtigen voor het publiek, in een daarvan zijn de meeste beelden blootgelegd, in 2 ervan is men nog aan het graven. Met de huidige technieken is het nog niet verantwoord om het graf van de keizer bloot te leggen, de kans op beschadiging is te groot.

Ik kan daar alleen maar aan toevoegen dat ik geweldig onder de indruk was. Het is vreemd om iets te zien waar je zoveel over gehoord en gelezen hebt. Sommigen zeggen een beetje teleurgesteld te zijn, omdat ze het leger groter verwachtten, maar ik vond het meer dan de moeite waard. (neem een kijkje bij de foto’s)

Wat er daarna gebeurd is, hebben jullie gisteren uitgebreid kunnen lezen, daar komen we niet meer op terug. Het is ons uiteindelijk nog gelukt om ’s avonds met Kirsten af te spreken. We zijn eerst iets gaan eten en daarna zijn we met nog een aantal vrienden van haar naar een café gegaan dat zich blijkbaar onder onze jeugdherberg bevond. Een café? Ja, een echt café, in China! Super gezellig en met betaalbare prijzen, dat was echt nog eens leuk. Kirsten lijkt ook een hele leuke vriendengroep te hebben (waaronder veel Belgen, alle Belgen die een beurs van de provincie Antwerpen krijgen, worden naar Xi’an gestuurd). Daarna zijn we nog naar een club gegaan. De clubs in Xi’an zijn blijkbaar een pak chiquer dan in Nanjing, groter ook (wat niet wil zeggen dat ze ook beter zijn natuurlijk). Het was heel tof, maar we zijn toch niet te laat naar het hotel terug gegaan, we hadden nog 3 dagen reizen voor de boeg.

Over die volgende dagen vanaf morgen meer, stay tuned!

16-12-2009 om 16:34 geschreven door Tessa  

Sara, Katrien en ik zijn nog niet zo lang geleden na een 11 uur durende treinrit weer thuisgekomen van een uitstapje naar Xi’an en Luoyang.

Er valt zoveel te vertellen over dit verlengd weekend (goede en slechte dingen) dat ik besloten heb het dit keer in stukjes te schrijven. Jullie krijgen dus de komende dagen een vervolgverhaaltje voorgeschoteld.

Logisch lijkt het mijn verhaal chronologisch te doen, vanaf ons vertrek uit Nanjing. Ik ga de volgorde echter lichtjes aanpassen en begin op vrijdagmiddag, 3 uur, we stapten net uit de bus die ons van het bekende terracottaleger (meer daarover morgen) weer naar het stationsplein van de stad Xi’an gebracht had. We hadden verder nog niets gezien in Xi’an, dus besloten Katrien, Sara en ik ons bezoek aan de binnenstad te beginnen in het moslimkwartier. Om daar te geraken moesten we wel eerst de juiste bus zien te vinden in de chaos rond het plein. Ik liep een beetje achterop een sms’je te sturen naar Kirsten (vriendin van ons die in Xi’an studeert) om af te spreken. Berichtjes sturen en wandelen tegelijkertijd vraagt veel van mijn concentratie en daarbovenop vroeg iemand me ook nog even naar het adres van ons hotel te kijken, dat op de kamerkaart stond die in mijn portefeuille zat. Ik liep dus te knoeien met gsm, fototoestel en rugzak, terwijl ik mijn best deed om de 2 anderen niet uit het oog te verliezen in de massa. Terwijl we bij de bushaltes het juiste busnummer zochten, ritste Sara plots langs achter mijn rugzak toe, lichtjes verwijtend ‘wie laat er nu in zo’n drukte zijn rugzak openstaan?’ Ik bedankte, wandelde 5 meter en dacht ineens: ‘Ik had toch 100 procent zeker mijn rugzak toegedaan?’ Ik stopte, opende mijn rugzak, zocht en wat ik vreesde was ook gebeurd: mijn portefeuille zat er niet meer in!! Ik weet het, het is niet verstandig om een portefeuille in een rugzak te steken. Ik steek hem dan meestal ook goed onderaan, waarna ik de 2 ritsen van de rugzak aan elkaar vastknoop, wat een potentiële dief heel wat geknoei zou bezorgen voor hij bij de eigenlijke buit is. In de haast had ik dat dus niet gedaan, met alle gevolgen van dien. Mijn eerste impuls was om terug te lopen en overal op de grond te gaan zoeken, om al snel tot de conclusie te komen dat dat natuurlijk helemaal geen zin had, alles was echt weg.

Toen ik dat doorhad, raakte ik in paniek: niet alleen zat er behoorlijk wat cash in de portefeuille (het toeval wil dat dit het eerste uitstapje was waarvoor ik op voorhand heel wat geld had afgehaald, zodat ik niet zoals gewoonlijk om de dag naar een automaat moest lopen, én dat de jeugdherberg geen kluisjes aanbood, waardoor ik niets in het hotel had durven achterlaten), maar ook mijn visakaart en Chinese bankkaart. Ik heb dus naar huis gebeld (in tijden van nood zijn de eersten die je belt toch je ouders) om te vragen mijn visa en Belgische bankkaart onmiddellijk te laten blokkeren. Toen ik zelf iets rustiger was, zijn we naar de Bank of China gegaan om ook mijn Chinese kaart te laten blokkeren. Gelukkig waren Sara en Katrien er om mee te gaan en mij wat gerust te stellen. Een bankkaart laten blokkeren in China is iets lastiger dan in België. Je kan gewoon card stop bellen, met het verschil dat alles in het Chinees is en je een computer niet kan vragen wat langzamer te praten. In de bank was een jonge assistente bereid mij te helpen, wat haar uiteindelijk toch een dik half uur gekost heeft. Een bank in een andere provincie dan je eigen filiaal (ook al gaat het om dezelfde ‘keten’) kan namelijk niet zomaar je kaart blokkeren, dat moet in je eigen provincie gebeuren, handig!

Vanuit de bank keerden we terug naar het station. We hadden daar namelijk net voor mijn portefeuille gepikt werd, treintickets gekocht en het mijne was nu natuurlijk verloren. Het plan was daarna naar het dichtstbijzijnde politiebureau te gaan om aangifte te doen. Op het stationsplein zagen we dat een deel was afgespannen met linten en dat er verschillende politieauto’s stonden. Ik klopte op de ruit bij een van de auto’s en legde aan de agente die erin zat uit dat mijn portefeuille gestolen is, waarop ze wees naar een agent buiten die van een aantal mensen een verklaring aan het afnemen was. Bleek dat die mensen ook allemaal aangifte aan het doen waren van gestolen portefeuilles en gsm’s, er was een bende aan het werk geweest. Vreemd genoeg voelde ik me hierdoor iets beter. Ik was niet de enige sukkel die zich had laten bestelen en hoe meer klachten, hoe meer druk er op de politie staat om de dief te vinden, niet? Toen een van de agenten ons zag staan, nam hij ons mee naar een gammel politiebusje om naar het kantoor te gaan, buitenlanders krijgen blijkbaar een privébehandeling. We konden hem nog overtuigen ook Sara en Katrien mee te nemen, dus zaten we met ons drieën op de achterbank van dat karretje gepropt. Vaak staan mensen te springen om met ons te praten, maar vreemd genoeg waren de agenten op het bureau niet zo happig om een verklaring af te nemen van een westers meisje. Ze stonden eerst wat onderling te gniffelen en naar ons te kijken, voor er eentje bereid was met mij te praten. Naar het bureau, allemaal goed en wel, maar na die aangifte zaten we daar ook wel vast. Er was beloofd dat iemand ons met de auto terug zou brengen, maar dat heeft toch nog een dik half uur geduurd. Ondertussen waren we onze hele namiddag al kwijt en we zouden te laat bij Kirsten zijn. De agent wou ons niet, zoals gehoopt, naar ons hotel brengen, maar enkel terug naar het station waar we in de spits nog een taxi moesten zoeken.

Aangekomen in de jeugdherberg wachtte ons echter een aangename verrassing: het meisje aan de balie zei dat er een man voor mij gebeld had. Hij had mijn portefeuille op straat gevonden en had het nummer van het hotel gevonden op de kaart van onze kamer! Ik kon hem meteen gaan ophalen op een adres dat hij had opgegeven. Ik kwam aan bij een groot, schijnbaar leegstaand hotel in een zijstraat van het stationsplein en terwijl ik daar op straat wat stond rond te draaien, kwam er een bewaker naar mij: ‘Ben jij 柯莎莎?’ Ke Shasha (mijn Chinese naam) Ik bevestigde, waarna hij me meenam op het terrein achter het hotel naar een klein kotje, waar nog meer bewakers zaten, die natuurlijk allemaal meteen kwamen kijken. Uiteindelijk kwam ook de man die mijn portefeuille had gevonden, hij lag op straat vlak voor het hotel. Al het geld was eruit, alsook mijn treinticket naar Luoyang, maar voor de rest zat alles er nog in (o.a. mijn Belgische identiteitskaart, cis kaart, bankkaarten,…). De bewakers hadden mijn portefeuille doorzocht en waren zo te weten gekomen dat ik een Belgische studente was die in Nanjing studeerde (mijn Chinese naam staat ook op mijn studentenkaart) en dat ik in het International Youth Hostel in Xi’an logeerde. Gelukkig hebben die mensen de moeite gedaan om mijn hotel te bellen.

Uiteindelijk heb ik dus best geluk gehad, het had veel erger kunnen zijn. Ik heb de voorbije maanden een paar keer getwijfeld om een nieuwe portefeuille te kopen, omdat mijn huidige te klein is voor mijn paspoort. Ik moet dat dus altijd ergens apart steken, waardoor ik het soms vergeet mee te nemen. Ik ben echter nogal gehecht aan mijn oude portefeuille (ik heb hem van mijn grootouders gekregen in het 1^e middelbaar), waardoor ik toch nooit een andere gekocht heb. Ik weet nu wel zeker: ik koop noooit een portefeuille die groot genoeg is voor mijn paspoort. Dat zat nu namelijk los in mijn rugzak en was dus niet gestolen, wat mij heel wat miserie bespaart heeft. Ik kan hier in China zonder paspoort bijvoorbeeld geen bankverrichtingen doen, zoals een kaart blokkeren. Nog een gelukje: bij de Bank of China kan je een geblokkeerde kaart binnen de 7 dagen weer laten deblokkeren, dat ga ik dus zo meteen laten doen.

Zodus een waarschuwing (al komt ze niet van de beste): let in China op je spullen! Het is blijkbaar niet overal zo veilig als in Nanjing. Nu ik dit van me af heb kunnen schrijven, beloof ik jullie morgen een iets vrolijker verslag van de rest van ons verblijf in Xi’an,

Tot dan!

15-12-2009 om 00:00 geschreven door Tessa