Greetings from Belgium! Dinsdag zijn Yannick, Eline en ik eindelijk veilig thuis aangekomen. De opluchting was groot toen we in Beijing het vliegtuig op mochten.
Achter de balie van Egypt Air stonden een paar Egyptische streng uitziende mannen. Een grote met een grijs kostuum en zijn haar strak naar achter gegeld, type maffiabaas, bleek de manager te zijn. Hij riep ons bij zich om te zeggen: I will give you the first row on the airplane. Voor al dat geld dat we hebben moeten bijbetalen en na vijf dagen wachten in Beijing? Goh, dank u! Ze wisten dus duidelijk heel goed wie we waren. Maar bon, eind goed al goed. Moeke en papa gaan proberen een deel van het geld terug te krijgen, of liefst alles natuurlijk. Misschien vragen jullie je af: Ze is toch terug thuis nu? Waarom dan nog verder bloggen? Wel, ik wil mijn verhaal graag afmaken. Ik weet niet wie mijn blog allemaal las en al helemaal niet of die personen hem nu allemaal nog gaan verder lezen, maar ik doe het vooral voor mezelf. Zodra ik alles beschreven heb dat ik heb meegemaakt, kan ik er een punt achter zetten. Waar ik jullie de vorige keer heb achtergelaten: onze treinrit van Beijing naar Datong. We waren twee dagen op voorhand treintickets gaan kopen, waar al bleek dat we pas s avonds rond vijf uur zouden kunnen vertrekken, in plaats van s ochtends, zoals we van plan waren. We waren ruim op voorhand in het station, omdat ik weet dat je best op tijd bent, en daar aangekomen hadden we op ons gemak nog iets gegeten. Na het eten hadden we nog ongeveer drie kwartier de tijd, waarop ik op het bord ging kijken ik welke wachtzaal we moesten wachten. Je kan het al raden: onze trein stond er niet tussen. Ik ging aan de balie informatie vragen, waar bleek dat we in een ander station moesten zijn. Ik had de tickets gekocht in Beijing Zuid en was er vanuit gegaan dat onze trein ook daar zou vertrekken, terwijl hij vanuit Beijing West vertrok. De meeste steden hebben maar één treinstation, maar een metropool als Beijing heeft er natuurlijk meerdere. Wij liepen in allerijl naar de taxistand, waar ik onze chauffeur duidelijk maakte dat we snel moesten zijn omdat onze trein bijna vertrok. Het moet gezegd dat die man erg zijn best gedaan heeft. Hij heeft op zijn Chinees snel gereden en kroop tussen de autos waar hij maar kon, maar het heeft niet mogen zijn, voor het station stond een gigantische file en toen we aankwamen, was onze trein al vertrokken. In China geldt gelukkig het systeem dat je altijd je ticket kan omwisselen, zelfs als je je trein gemist hebt. We moesten natuurlijk wel nieuwe tickets vinden die, tegen de tijd dat ik bij het juiste loket geraakt was, pas voor de trein van negen uur beschikbaar waren. Bovendien waren het staanplaatsen. We hebben natuurlijk enorm gevloekt, maar er zat niets anders op, dus maakten we ons op voor een zes uur durende treinrit zonder zitplaatsen. Als je het zo zegt, lijkt dat best mee te vallen, maar je moet weten dat je geen breed, leeg gangpad hebt om in te zitten. Zodra alle stoelen uitverkocht zijn, begint men het gangpad vol te stouwen met iedereen die bereid is recht te staan. Je kan je bagage nergens kwijt en je staat flink opeen gepakt. Gelukkig voor ons stonden we naast een heel vriendelijke familie. Vooral de moeder vond het geweldig dat er buitenlanders naast haar op de trein stonden, en ze stond er regelmatig op om ons even te laten zitten. Telkens wanneer er iemand even naar het toilet ging, of gewoon de benen even wou strekken, mochten wij een paar minuten zitten en dat deed toch deugd. Na een tijdje was er ook voldoende volk afgestapt, zodat er in het gangpad plaats was om op de grond te zitten. We hebben ons bezig gehouden door een beetje te kaarten en er zoveel mogelijk mee te lachen, zodat het uiteindelijk nog wel meeviel. Al hebben we de rest van het verlof wel driedubbel onze treintickets gecheckt om te zorgen dat we in het juiste station stonden. Om drie uur s nachts kwam onze trein toe in Datong, we waren enorm opgelucht en zochten meteen een taxi om naar ons hotel te gaan. Ik was verbaasd dat we een chauffeur vonden die zijn teller wou aanzetten (Datong is een zeer kleine stad, dan moet je goed opletten voor oplichters). Ik had op voorhand het adres van een hotel gekregen van Sara, dat ik hem doorgaf. Ik had al door dat ze met een paar chauffeurs onder elkaar stonden te smoezen, dus ik ging er van uit dat hij ging omrijden om wat extra geld te verdienen, maar op dat uur van de nacht kon het me niet meer schelen. Zoals ik al gedacht had, stopte hij op een plaats en vroeg: Is het hier? Ik vroeg: Is dit de straat van het adres? Blijkbaar niet, hoe zou het dan daar kunnen zijn? We reden verder tot we aan de juiste straat kwamen, waar we begonnen uit te kijken naar ons hotel. Uiteindelijk bleek die straat uit te komen op het stationsplein, waar het hotel stond dat gesloten was wegens renovaties! Die man wist dat natuurlijk vanaf het begin, maar was toch maar een beetje rond gereden om wat geld uit ons te persen. Daar kan ik dus echt kwaad van worden, zeker om drie uur s nachts! We moesten dus uitstappen en op eigen houtje een hotel zien te vinden. Er kwamen meteen twee oude vrouwtjes op ons toegerend die zeiden dat ze vlakbij een hotel hadden. Dat zijn natuurlijk vrouwen die rondhangen bij de stations om toeristen te strikken. Ze krijgen een vergoeding van de hotels telkens als ze klanten aanbrengen. Omdat het zo laat was, besloten we toch maar even mee te wandelen om te kijken of het iets was. Bij het hotel aangekomen bleek dat ze enkel nog kamers in de kelder hadden. Ja hallo, we gingen ons niet in een kelder laten steken! Yannick en Eline hadden zoiets natuurlijk nog nooit meegemaakt en begonnen het al stevig op hun heupen te krijgen. De vrouwtjes wilden ons naar ergens anders brengen, maar we beslisten dat we zelf wel iets zouden zoeken en vertrokken. We stapten behoorlijk door, zodat de oude vrouwtjes ons niet zouden kunnen bijhouden, want die kwamen achter ons aangerend. Toen we het station passeerden, werden ze vervoegd door nog een aantal andere dametjes, waardoor we dus wegliepen met een heel groepje Chinezen achter ons aan. Langs de weg werden we ook nog eens gevolgd door een taxichauffeur die riep dat hij ons naar een hotel zou brengen. Je moet er bij zijn om zon situatie volledig te kunnen vatten, maar het was om gek van te worden. Uiteindelijk heb ik geroepen: Laat ons allemaal met rust! Wij willen niks van jullie! Toen zijn ze na een tijdje toch allemaal afgedropen, natuurlijk niet zonder eerst eens goed om ons te lachen, die drie buitenlanders die om half vier s nachts met hun koffers door Datong zwierven. Na lang wandelen vonden we eindelijk een hotel waar nog licht brandde. Het was een chique hotel, dat ook een of andere club behuisde. Ze hadden nog kamers vrij voor een heel schappelijke prijs, dus we waren enorm opgelucht. Terwijl ik aan het inchecken was, moest mijn nicht naar het toilet en ze werd naar de eerste verdieping verwezen. Toen ze terugkwam zei ze: Er zitten hier op de eerste verdieping een paar schaars geklede meisjes in de gang. Aangezien ik zag dat je ook kamers voor een paar uur kon krijgen, hadden we meteen een vermoeden om wat voor club het hier ging. Omdat het zo laat was, besloten we toch te blijven en daar hebben we geen spijt van gehad. We zaten op de hoogste verdieping in hele mooie kamers, waar geen meisjes op de gang te bespeuren waren. Wat er op de eerste verdieping gaande was, kon mij eerlijk gezegd niet zoveel schelen.
Tot zover het relaas van een bewogen aankomst in Datong. Gelukkig waren de bezienswaardigheden in de stad meer dan de moeite waard en hebben we er uiteindelijk nog een goed verblijf gehad.
