Op onze derde dag in Peking stonden er twee grote bezienswaardigheden op het programma: het Olympisch dorp en de tempel van de hemel.
In de voormiddag was het druilerig weer, dus besloten we maar eerst naar het Olympisch dorp te gaan, in de regen een tempelpark bezoeken klonk niet zo aanlokkelijk. Omdat de Olympische site een flink stuk buiten het centrum ligt, zijn we er met de metro naartoe gegaan. Peking heeft een heel goed metrosysteem dat ook nog een super goedkoop is: voor twee kuai kan je overal naartoe. Hoe verder we van het centrum wegreden, hoe minder volk er op de metro zat. Toen we moesten overstappen naar de lijn die speciaal voor de spelen was aangelegd, in veruit het mooiste station van het hele metrostelstel, waren we bijna de enigen daar. In 2008 werd dat station waarschijnlijk elke dag overspoeld door mensen die richting de stadia gingen, maar vandaag is het er een uitgestorven boel. Hetzelfde geldt eigenlijk voor het dorp zelf. Er waren nog behoorlijk wat toeristen die de site bezochten, maar de hallen en gebouwen die vroeger waarschijnlijk dienst deden als restaurants, winkels of faciliteiten voor de sportlui, staan bijna allemaal leeg. Het is toch zonde dat gebouwen waar zoveel geld in gestoken is, nu geen enkele functie meer hebben, terwijl ze waarschijnlijk nog wel onderhouden moeten worden. We hebben niet gezien waar de atleten verbleven, dat deel lag waarschijnlijk nog wel een eindje bij de stadia vandaan. We hebben een grote sportzaal gezien, het bekende zwembad en uiteraard het indrukwekkende vogelneststadion. In het vogelnest zijn we ook binnen geweest. De inkomprijs viel nogal duur uit om gewoon een stadion te bezichtigen, 75 kuai voor volwassenen, geloof ik. Daarom heb ik even iets geprobeerd. Moeke en papa hadden allebei hun lerarenkaart bij, waar we het hele verlof nog niets aan gehad hadden, er is meestal enkel korting voor studenten. Ik dus naar het loket met hun kaarten om drie studentenkaartjes te vragen. Geen probleem, er werd amper naar de kaarten gekeken. De man bij de inkom keek wel een beetje vreemd toen zij hun inkomkaarten voor studenten afgaven (mijn ouders zijn geen twintig meer) en vroeg of hij hun studentenkaarten mocht zien. Zij gaven allebei hun lerarenkaarten waar zeer duidelijk teacher op staat. Die man heeft die kaarten bekeken, omgedraaid en in orde bevonden, waarschijnlijk omdat hij niet durfde bekennen dat hij, net zoals de vrouw achter het loket, geen woord begreep van wat erop stond. Het is valsspelen, foei, ik weet het, maar zo maken ze het wel gemakkelijk he. Het stadion is nog even indrukwekkend als het er twee jaar geleden op televisie uitzag, echt een knap staaltje architectuur. Al moet het volgepakt met mensen nog imposanter geweest zijn. Ze waren net het middenveld aan het heraanleggen, dat op dat moment een grote modderpoel was, wat wel jammer was. Ik vond dat het veld heel klein leek, het sportveld met renbaan op onze campus lijkt veel groter. Ik dacht: Daar smijt ik met gemak een speertje of een discus overheen. Dat komt waarschijnlijk door de verhoudingen, het stadion er rond is zo groot dat het veld klein uitvalt. De Olympische spelen hebben China veel reclame opgeleverd en zijn waarschijnlijk de economie ten goede gekomen, maar die leegstaande stadia lijken nu toch een grote verspilling. Het zou toch logisch zijn om daar nog nationale en internationale wedstrijden te houden? Misschien gebeurt dat wel, daar ben ik niet zeker van, maar alles in onbruik laten is eigenlijk gewoon crimineel. Het is afwachten hoe de expopaviljoenen in Shanghai er binnen twee jaar aan toe zijn.
Na de middag bezochten we de tempel van de hemel, een belangrijke tempel waar de keizer vroeger met zijn gevolg offers ging brengen. De verschillende delen van de tempel liggen in een park dat op zich ook leuk was om te bezoeken. Sommige Chinese parken zijn het bezoeken waard, enkel omwille van alle activiteiten die daar plaats vinden. Het park van de tempel van de hemel is blijkbaar geweid aan de muziek. Er waren op verschillende plaatsen koren aan het oefenen, met één heel groot dat zelfs muzikanten bij had. Er werden vooral communistisch aandoende liederen gezongen, van die troste composities van laat ons allemaal samen het land bezingen. Het klonk wel heel mooi, al die mensen die samen zongen. Er waren ook voorbijgangers die de liederen herkenden en zich bij de groep aansloten om mee te zingen, qua gemeenschapsgevoel kan dat tellen. Naast de zangers waren er ook muzikanten aan het oefenen en werd de grote gang gebruikt door groepjes kaarters. In België kunnen verenigingen gebruik maken van faciliteiten van de gemeente, of fondsen krijgen om zelf een zaaltje te bouwen waar ze kunnen samenkomen. In China zijn de parochiezalen nu eenmaal niet zo dik gezaaid en dus trekken de mensen gewoon naar het park om hun sport of kunst te beoefenen. Fuxing park in Shanghai is ook zon plek waar je vooral dansers en mensen met diabolos en dergelijke aan het werk kan zien. Ik vind het altijd opnieuw een hele mooie gewoonte. Zou het niet geweldig zijn als de gepensioneerden in België met hun cd-speler naar het park konden gaan om te gaan stijldansen, zonder dat er ook maar iemand van opkijkt? De tempel zelf was natuurlijk ook de moeite waard, al was hij soberder dan het gros van de tempels die ik hier al gezien heb. Het was dan ook geen boeddhistische tempel, die meestal rijkelijk geschilderd en bedekt met bladgoud zijn. Er waren beschrijvingen van de rituelen te lezen en het leek mij toch een heel gedoe, zo'n offer aan de goden. Zo moest de keizen bijvoorbeeld met zijn hele gevolg naar de tempel trekken, zonder dat ze door iemand gezien mochten worden. Iedereen langs de weg moest zich dus waarschijnlijk omdraaien en zijn ogen en oren dichthouden, tot er een of ander signaal kwam dat de stoet voorbij was. Hou jezelf daar mee bezig.
Mocht het in België even stralend weer zijn als hier en heb je niets te doen: trommel wat vrienden op en ga in het dichtstbijzijnde park volksliederen zingen. Misschien dat die gewoonte dan tegen de tijd dat ik gepensioneerd ben volledig ingeburgerd is.
