Hoi!!

Gisterenavond zijn we terug thuisgekomen van ons tripje naar 黄山 ‘de Gele Berg’, maar ik was echt te moe om nog iets op mijn blog te schrijven. Vandaag ben ik al een beetje bijgeslapen, dus hier volgt het verslag van een geweldig weekend:

Het begon jammer genoeg een beetje in mineur. Onze bus zou vrijdagochtend om 7u vertrekken, dus om half 6 stonden we op, maar Sara, die zich donderdag ook al niet optimaal voelde, bleek koorts te hebben en kon dus niet mee. Zonde, maar ze was echt te ziek. Katrien en ik voelden ons een beetje schuldig omdat we haar in haar eentje moesten achterlaten, maar er was niks aan te doen. Brooke was ook ziek, dus uiteindelijk waren we nog met 16 man: 3 Belgen, 1 Poolse, 1 Nederlander, 1 Zwitser, 1 Brit, 6 Duitsers en 3 Japanners. Ik heb dit weekend letterlijk elke taal gesproken die ik ken. Ik vind het geweldig om met zoveel verschillende nationaliteiten samen te zijn en toch met iedereen te kunnen praten.

De busrit heen was … hobbelig. Ik had mijn oogmaskertje opgezet en was rustig een dutje aan het doen, toen ik na een uur stevig wakker werd geschud. We hadden de stad verlaten en waren op iets landelijker wegen aanbeland. De chauffeurs hier passen hun snelheid daar absoluut niet aan aan, dus scheurden we met een vliegende rotvaart over wegen met overal putten en hoogteverschillen. Op een bepaald moment was de helft van de weg opengebroken en wij reden natuurlijk net op het opengebroken baanvak. Daar rijdt zo’n buschauffeur dan tegen 90 per uur overheen, terwijl hij onderweg af en toe op het nippertje iemand op een brommertje moet ontwijken. Het hoogteverschil met het geasfalteerde baanvak bedroeg een paar cm en als er even geen tegenligger van de andere kant kwam, wisselde hij vlotjes met een harde ‘doef’ van baanvak om even te spookrijden. Ik heb voor de rest van de reis geen oog meer dichtgedaan. Ook in de bergen rijdt iedereen met de flair van de Italiaanse chauffeurs door de bochten. Ik zat aan het raam, dus ik zag in elke bocht het ravijn passeren… Ik heb serieus schrik gehad. Neem in China nooit een bus naar de bergen als je geen sterke maag hebt.

Uiteindelijk zijn we ’s middags toch veilig en wel aangekomen bij ons eerste hotel, dat zeer goed bleek mee te vallen. Geen luxe, maar toch veel properder dan ik verwacht had. Ik deelde een kamer met Klaudia en Christian. Vrijdag konden we nog niet de berg op, maar we konden wel kiezen uit een aantal uitstapjes in de buurt die onze gids voor ons kon regelen (waar je uiteraard voor moest bijbetalen). Onze reisorganisatie was trouwens super, we hebben op verschillende plaatsen korting gekregen en als ik zie wat we betaald hebben en wat we er voor in de plaats kregen, ben ik zeeer tevreden. We hebben dan samen beslist op naar een plek te gaan die ‘de 9 watervallen’ heet. Een natuurgebied waar (nee echt?) 9 watervallen zijn. We zijn daar ongeveer 4u gebleven en hebben toch wel een stevige wandeling gemaakt. Het was er super mooi en ook leuk: Er waren paadjes naast de rivierbedding, maar je kon ook naar beneden klimmen en over de rotsen bij de rivier wandelen/klimmen. Het deed mij een beetje denken aan vroeger, toen we met de familie nog op wandelvakantie gingen. Onze Yannick en ik (vooral onze Yan dan), klommen toen ook overal op en over rotsen, als die er waren. Het weer was fantastisch (het hele weekend trouwens) en ik heb me echt geamuseerd. Bovendien was het nog heel rustig vrijdag, zodat we het park zowat voor ons alleen hadden.

Terug bij het hotel hebben we samen gegeten (het duurt met zo’n grote groep wel ontzettend lang voor er beslist is wat er gegeten wordt) en daarna hebben we buiten nog iets gedronken. Cafés waren er niet, maar wel een supermarkt en een picknicktafel =) Daarna moest wie wou nog gauw douchen, want er was enkel warm water tussen 19u en 21u. Iedereen was moe, dus om 21u lag ik al in mijn bedje.

Op zaterdag moesten we alweer om half 8 in lobby staan, want we moesten onze bus halen naar de voet van de berg. Wij werden ergens anders afgezet dan de andere passagiers (vraag me niet waarom), waar onze gids, een jong meisje, op ons stond te wachten. We waren blijkbaar nog niet aan de ingang van het gebied en moesten eerst nog een heel stuk trappen klimmen om daar te geraken. Wij allemaal aan het puffen, wisten wij veel wat ons nog te wachten stond! Bij de ingang aangekomen, beslisten 2 Duitse meisjes en één Japanse dat ze toch maar de kabellift tot halverwege gingen nemen. Dat was voor ons wel handig, want zo konden we een deel van onze bagage met hen mee naar boven geven. We moesten namelijk alles wat we nodig hadden om op de berg te slapen en onderweg te eten mee naar boven zeulen. En daarna begon dus de klim. Ik denk niet dat ik in mijn leven al ooit zoiets vermoeiends heb gedaan. We zijn helemaal van de voet tot bijna de hoogste top op 1700m via trappen naar boven geklommen. En geen mooie aangelegde trapjes, maar trappen van verschillende hoogtes met af en toe eens een leuning, maar meestal niets. In de voormiddag hebben we 3u gewandeld tot halverwege, waar de kabellift toekwam en dat was veruit het vermoeiendste stuk. Het was al snel duidelijk dat we niet samen gingen kunnen blijven, want de jongens vlogen naar boven en wij … iets minder snel. Nu moet ik wel zeggen dat ik het in vergelijking met de andere meisjes niet slecht heb gedaan. Ik was toch altijd het 1^e of 2^e meisje boven. Ik heb toegepast wat ons moeke ‘bergwandeling’ noemt (jaja moeke, dat weet ik nog): niet te veel stoppen, maar heel traag, op je eigen tempo wandelen. En zo weinig mogelijk praten, want daar had ik geen adem voor. Nu, het was vermoeiend, maar het uitzicht compenseerde alles, zo mooi! En we waren op het eind van de dag natuurlijk ongelooflijk trots op onszelf dat we het gehaald hadden.

Na de middag ging het jammer genoeg wat minder vlot. Het eerste stuk was vrij rustig, maar de meeste Chinezen nemen de kabellift naar boven, en wandelen enkel het laatste stuk, waardoor alle paden compleet vastzaten en we maar zeer traag vooruit gingen. Het 2^e stuk was ook veel makkelijker, af en toe platte stukken of eventjes naar beneden. Meer Chinezen betekent ook: meer gestaar. De woorden die we op die 2 dagen het meest gehoord hebben zijn: waiguoren, laowai (beiden = buitenlanders), meinü en jinnü (mooi meisje en blond meisje). De eerste 2 uur waarin iedereen ‘helloo’ tegen je zegt, zeg je nog hallo terug, maar daarna negeer je het gewoon ('nukkige buitenlanders' zullen ze gedacht hebben). En normaal gezien ga ik met iedereen op de foto die daarom vraagt, maar dit weekend ben ik het vanaf een bepaald moment beginnen weigeren. Als je volledig rood, bezweet en moe ergens zit uit te rusten en ze komen zeggen dat je ‘zo mooi bent’, denk je ook wel ‘ja zever niet’. Uiteindelijk hebben we na de middag nog zo’n 4 à 5u gewandeld, ergens gegeten en daarna nog eventjes verder gewandeld naar ons hotel.

Het hotel zag er langs buiten heel chique uit. Ik was verbaasd, want we hadden berekend dat we voor ons verblijf op de berg maar ongeveer een euro voor een nacht betaalden. Ik had dus een krakkemikkige bunker verwacht. Er was in de lobby een pijltje met ‘danszaal’ en we zeiden nog: ‘wow, ze hebben hier zelfs een danszaal’. We bleven met onze gids die pijltjes volgen, tot we bij de danszaal waren… die blijkbaar was omgevormd tot een enorme slaapzaal met stapelbedden en zelfs tentjes. Dat bleek de jongensslaapzaal te zijn, waar ze samen met zo’n 50 Chinese mannen op bedden sliepen die weinig meer waren dan houten planken met een deken erop. Precies vluchtelingen die opgevangen worden in de lokale sportzaal of zo. De meisjes hadden meer geluk: Er was een kamer met iets betere stapelbedden voor 8 en Julie en ik, die achteraan liepen, kregen een kamer met 2. Dat bleek een soort dienstengang te zijn waar ze nog net 2 matrassen in hadden kunnen proppen, maar wij lagen uiteindelijk nog het best van allemaal. Er lagen ook overal Chinezen op de grond, op zetels, aan geïmproviseerde tafeltjes, ... Eigenlijk vond ik daar overnachten echt geweldig, het was net of we op kamp waren of zo. Niet super comfortabel, maar hoe dikwijls maak je nu zoiets mee? We hadden nog geen zin om te gaan slapen, dus zijn we nog met een paar in de kamer van Julie en mij gaan zitten, omdat we daar niemand zouden storen. Aangezien we de volgende ochtend alweer om 5u zouden moeten opstaan, wilden we oorspronkelijk zelfs nachtje door doen. Maar op een bepaald moment zei iemand: ‘Ik kan echt niet meer, we zouden beter gaan slapen. Hoe laat is het eigenlijk?’ Bleek het 21u te zijn :D We lagen dus nog vroeg in bed, maar ik heb toch niet veel geslapen, mede omdat er om de zoveel tijd iemand op onze deur kwam kloppen. Volgens mij dachten ze dat er iemand anders op onze kamer sliep, want op een bepaald moment stond er zelfs een Chinees binnen (de deuren konden niet op slot) die gelukkig meteen weer wegging toen hij zag dat hij verkeerd was.

Om 5u moesten we er weer uit om naar de zonsopgang te gaan kijken. Dat is blijkbaar ook een traditie als je Huangshan beklimt, want bijna iedereen in het hotel ging hetzelfde doen. Alle paden stonden dus al vol mensen, maar uiteindelijk zijn we ergens over een ballustrade geklommen en op de rotsen gaan zitten, waardoor we toch nog een goed uitzicht hadden. Op dat moment heb ik toch gedacht: ‘Het is half 6 ’s ochtends en ik zit hier op 1500m hoogte op een berg in China naar de zonsopgang te kijken.’ Dat is toch surreëel? Op zo’n moment besef ik pas hoe gelukkig ik mag zijn dat ik hier ben. Om 7u zijn we terug naar beneden beginnen wandelen en op een dikke 2u stonden we weer aan de voet. Verbazingwekkend hoeveel vlotter dat gaat! We hebben in het heengaan natuurlijk ook een veel langere, veel mooiere weg genomen, want op de terugweg had je lang niet zo’n mooi uitzicht. Het dalen werd wel bemoeilijkt door de mannen die de winkeltjes en hotels op de berg bevoorraden, die via dezelfde weg naar boven liepen. Ze zijn echt ongelooflijk: die gasten lopen op stoffen sloefkes met 100 à 150 kilo op een bamboestok over hun schouders naar boven. En dat 2 keer per dag! Waarschijnlijk tegen een hongerloontje dan nog, ik had er medelijden mee. Ze zijn waarschijnlijk blij dat ze een job hebben, maar toch…

Onze bus vertrok pas rond 1 à 2u in de namiddag, dus moesten we nog wachten. We zijn dan naar een theehuis gegaan, waar we gratis thee mochten proeven en daarna natuurlijk de mogelijkheid kregen om die ook te kopen (waarschijnlijk kreeg onze gids daar commissie op of zo). En de rest van de middag hebben we maar zo’n beetje rondgehangen. Nog een laatste staaltje chinezerigheid om af te sluiten: Wij stonden als eersten op de bus te wachten, die van links moest komen. Na een tijdje kwamen ook de Chinezen die mee op onze bus moesten in beweging en die kwamen natuurlijk allemaal langs links voorgekropen. Toen uiteindelijk de bus aankwam, stopte die toch wel niet 5m rechts van ons! Waardoor wij plots dichterbij stonden. Man, ge had die Chinezen moeten zien lopen om toch nog eerst bij de bus te geraken! En ons opzij duwen met hun ellebogen, niet te doen! Resultaat: ik zag het niet zitten om die mensen terug te duwen, dus ik zat met 4 andere iets zachtaardiger meisjes op de achterste bank, die zeeer oncomfortabel is. De terugrit ging gelukkig langs minder hobbelige wegen.

Voila, dat was mijn langste blog tot nu toe, denk ik. Iedereen die naar China gaat en een goede fysiek heeft: zeker naar Huangshan gaan! Het was een heel fijn weekend, jammer dat we nu terug gewoon naar de les moeten. Wie foto’s wil zien: gewoon op de fotolink klikken en naar de map ‘Huangshan’ gaan, dan zie je waarover ik spreek.

Tot het volgende verslagje!!

26-10-2009 om 12:53 geschreven door Tessa