Moeke en papa zitten weer veilig in België en met de examens achter de rug, heb ik weeral een week vakantie. Yep, het leven kan zwaar zijn.
Ook Julies ouders en broertje zijn gisteren gerepatrieerd, zoals dat heet. Zij hadden geluk dat ze de plaatsen konden innemen van reizigers die geannuleerd hadden. Heel die vulkaanwolk-toestand zet toch aan het denken. We kunnen zonder problemen naar de andere kant van de wereld vliegen, maar er barst een vulkaantje uit en hop, heel Europa ligt plat. We hebben hier wel al dikwijls gezegd: In China zou het gene waar geweest zijn! De Chinezen zouden wel een manier gevonden hebben om die wolk uit de lucht te schieten of op te vangen met een grote filter of zo, zeker als het de opening van de wereldexpo in het gedrang zou brengen. Maar goed, eind goed al goed. Met wat geluk wacht die vulkaan weer een jaartje of tweehonderd om nog eens uit te barsten en daartegen heb je vast geen vliegtuig meer nodig om ergens naartoe te reizen (maar wordt je gewoon upgebeamed of zo).
Ik vind het natuurlijk goed dat mijn ouders thuis geraakt zijn, maar ik vind het ook wel jammer dat ze nu echt weg zijn. Zeven maanden zonder je familie is niet niks, dus ik was heel blij dat ze mij zijn komen bezoeken. Ik heb ondertussen nog maar drie maanden voor mij, maar toch Het weerzien op de luchthaven was super. Ik stond daar zoals altijd veel te vroeg, wat eigenlijk niet goed is, want je zit jezelf dan toch maar op te boeien. Er staan panelen voor de uitgang van de bagagehal, zodat je niet kan zien wie er aankomt, maar na de vorige twee keer (ik was al eens Annelies en Shauna en Sofie, de zus van Katrien gaan ophalen) had ik door dat je een vage weerspiegeling van wie er aankomt kan zien in de gladde vloer van de luchthaven. Daar sta je dan meer dan een half uur naar de vloer te staren tot eindelijk degene op wie je wacht naar buiten komt.
Het programma voor de twee weken bestond uit drie steden: Shanghai, Peking en Nanjing. Shanghai omdat ze daar toekwamen, Peking omdat je dat nu eenmaal gezien moet hebben en Nanjing omdat ik graag wou laten zien waar ik het grootste deel van de voorbije zeven maanden heb doorgebracht. Over Shanghai ga ik niet te veel meer uitweiden. We hebben gewoon nog eens alles gedaan dat ik de vorige keren ook gedaan heb. Met als enige verschil dat de Bund dit keer heropend was. We waren over Peoples Square aan het wandelen toen mijn ouders de opmerking maakten dat ze het betrekkelijk rustig vonden in Shanghai. Ze hadden erger verwacht en dachten dat ik in mijn blog misschien wel wat overdreven had. Tot we Nanjing East Street opwandelden. De reden waarom er niemand op Peoples Square was, bleek te zijn dat zo ongeveer de hele bevolking van Shanghai door de winkelstraat liep, op weg naar de Bund die volgens mij die dag heropend werd. Zon massa volk had zelfs ik hier nog niet vaak gezien. Neem maar een kijkje bij de fotos. Hoogtepunt in Shanghai vonden mijn ouders het moderne Pudong (mét cocktail in het Hyatt).
Op onze laatste dag voor we naar Peking vertrokken, had ik een uitstapje naar het waterdorpje Tongli gepland. Moeke had herhaaldelijk gezegd dat ze graag bootjes wou zien en beter dan een waterdorp kon ik in de buurt van Shanghai niets vinden. Er zijn een aantal van die dorpjes, die voornamelijk dateren uit de Ming dynastie en in hun oorspronkelijke staat bewaard zijn, met als enige verschil dat de overgrote meerderheid van de huizen nu dienst doet als winkel met toeristische prullen. Ik had in ons hostel gevraagd hoe we daar best naartoe gingen en de jongen achter de balie had me een adres gegeven van een busterminal vanwaar elke dag bussen naar Tongli reden. Ik kon daar gewoon een kaartje kopen en opstappen. Dat bleek niet helemaal correct te zijn, want daar aangekomen bleek dat daar helemaal geen bussen naar Tongli waren. Ze verwezen ons door naar een reisbureau, waar we het adres van een andere busterminal kregen. Toen we daar eindelijk aankwamen, was de laatste bus van die dag al vertrokken en zag het er dus naar uit dat we helemaal nergens zouden geraken. Terwijl we in de hal zaten te bespreken wat we dan in de plaats gingen doen, was er zon louche taxichauffeur die mij toeriep dat hij ons wel naar een ander waterdorp wou brengen. Die mannen rijden met een busje en hangen rond bij toeristische plaatsen om klanten te strikken, ze vragen ook consequent veel te veel geld. Na een dik half uur afdingen (ongeïnteresseerd lijken, doen alsof we weggaan, dat soort dingen), was er een man die nog twee andere meisjes gevonden had die ook naar daar wilden en ons voor een redelijke prijs wou brengen. Met zijn allen in een gammel, maar best comfortabel busje op weg naar Zhouzhuang dus. Onze reisgezellen bleken heel goed mee te vallen. Het waren twee jonge meisjes met wie ik tijdens de heenreis een leuke babbel gehad heb. Ook de vrouw van de chauffeur was heel sociaal en zo werd ons ritje nog interessant. Zhouzhuang op zich was zoals de twee vorige waterdorpen die ik al gezien had (Wuzhen en Xitang): oude huisjes, kanaaltjes en souvenirwinkels, maar het weer was super en we hebben ondanks de trage start een hele leuke dag gehad.
Aangezien ik nu weer veel tijd heb, mag je overmorgen een verslag van ons verblijf in Peking verwachten. Voor wie niet kan wachten, staan de fotos al op de site.
Er zijn mogelijk mensen die het nog niet weten: er is een vulkaan uitgebarsten in Ijsland. Jawel: een.vulkaan.uitgebarsten. Niet iets waar je in je reisplannen doorgaans rekening mee houdt.
Als gevolg daarvan zitten mijn ouders, die hier twee weken waren om mij te bezoeken, nu vast in Shanghai. Over die twee weken later meer, eerst een verslagje van de voorbije dagen.
Je kent dat wel: je bent op reis en de stand van zaken in de rest van de wereld kan je even niet veel schelen. Je kijkt geen televisie, luistert niet naar de radio en leest geen krant. Gevolg: als je plots een smsje krijgt van een vriendin met de mededeling dat de vlucht van haar moeder en zus niet doorgaat, val je compleet uit de lucht. Pas een dag voor het vertrek van mijn ouders hadden wij door dat er IETS GEBEURD was. Na een telefoontje naar huis was het meteen duidelijk dat de kans dat hun vliegtuig zou opstijgen vrij laag was. Gelukkig zijn mijn moeke en papa nuchtere mensen, die niet in paniek slaan en rustig afwachten wat er gaat gebeuren. We moesten de volgende dag sowieso naar de luchthaven om te gaan polsen en in al ons optimisme hadden we meteen maar de hele bagage meegesleurd in de hoop dat ze toch nog zouden kunnen vertrekken. Niet dus. We waren niet de eersten die toekwamen bij de incheckbalie van Finnair, hun luchtvaartmaatschappij. Er stonden al een aantal mensen van hun oren te maken en terecht: de enige vorm van hulp die ons geboden werd, was een brief met verontschuldigingen en twee telefoonnummers waartoe men zich kon richten. Geen grote hulp, aangezien de lijnen voortdurend overbezet waren. Op de vraag of er niemand anders was die voor ons kon bellen en of ze ons niet konden helpen met het zoeken van een nieuwe vlucht, was het antwoord: Onze excuses, wij kunnen niets meer doen. Op een lege maag denken gaat ons niet zo goed af, dus besloten we eerst te gaan ontbijten om alles even te laten bezinken. Toen we na het ontbijt terug naar de balie van Finnair gingen, was daar geen mens meer te bespeuren en niemand op de luchthaven kon ons vertellen waar we iemand van Finnair zouden kunnen vinden. Het was duidelijk dat we op onszelf waren aangewezen, dus hebben we in het businesscentrum een computer gehuurd om een nieuwe vlucht te zoeken en voor een paar dagen een hotel te boeken. Gelukkig hebben mijn ouders een goede reisverzekering, die de hotelonkosten terug betaalt. Ik vond na een tijdje zoeken een vlucht op donderdag 22 april. Ze vliegen via Qatar naar Frankfurt en gaan dan met de trein naar huis. Ze zullen lang, laaang onderweg zijn, maar ze geraken tenminste thuis. Omdat ik morgen en overmorgen examens heb, moest ik terugkeren naar Nanjing. Niet leuk en toen ik hun chique hotel gezien had, wou ik helemaal blijven. Normaal gezien neem je na een leuke reis afscheid en weet je dat ze op het vliegtuig naar huis zitten. Nu zit ik hier op ons appartement te studeren in de wetenschap dat ze op slechts tweeënhalf uur met de trein hier vandaan zitten. Maar niets aan te doen. Ze hebben besloten er het beste van te maken en nog vier dagen te ontspannen. Nu allemaal fingers crossed dat het luchtruim donderdag weer open is.
Wij zijn niet de enige die in de miserie zaten, volgens mij kent elke Europeaan wel iemand die op dit moment ergens ter wereld gestrand is. Onze buren, mijn nonkel en tante, collegas van mijn ouders Ook de ouders en het broertje van Julie en de mama en zus van Katrien zitten vast. Zondag hebben wij ons alledrie met onze laptop in de eetkamer geïnstalleerd om nieuwe vluchten voor hen te zoeken. Reisbureau Huqiulu tot uw dienst! Julies ouders werden in het begin vrij goed opgevangen door Britisch airways, die een hotel geregeld hebben. Ze kregen eergisteren het bericht dat ze daar zouden moeten vertrekken en op eigen kracht iets moesten zoeken, maar gelukkig zaten ze daar met een hele groep mensen die met dezelfde maatschappij vlogen en hebben ze nog een paar extra nachten kunnen afdwingen. Wat hun vlucht betreft hebben ze minders geluk: ze vertrekken pas op 4mei (!) terug naar België. De mama en zus van Katrien verblijven voorlopig bij ons op het appartement, zij kunnen pas 27 april weer naar huis. Die hebben eerst twee dagen op hun eentje door Shanghai rondgesukkeld, want er werd hen ook geen enkele hulp geboden.
Ondertussen is iedereen min of meer gesetteld. Je kan klagen en zagen of er gewoon het beste van maken en dat is wat we nu aan het doen zijn. Het huis zit hier vol, maar dat is ook wel gezellig. Wat er van onze examens terecht gaat komen, kan ik niet voorspellen natuurlijk. Laten we zeggen dat niet iedereen optimaal geconcentreerd aan het studeren is (ik wel hoor, zeker terwijl ik mijn blog aan het schrijven ben!).
Mijn reisverslag zal moeten wachten tot na de examens. Voorlopig zou ik nog willen voorstellen: aan iedereen die zich momenteel in Europa bevindt, zouden jullie allemaal eens heel hard willen blazen zodat die stomme vulkaanwolk terug richting Ijsland waait? Bedankt!
