Het is hier de laatste drie dagen brandend heet. Vorige week werd het weer geleidelijk aan beter. Het was aangenaam en ik dacht: Waarom beweren ze toch altijd dat er in Nanjing geen lente is, en wat is dit dan? Te vroeg gedacht blijkbaar: er is hier inderdaad geen lente, we zijn van regenweer via een paar milde dagen naar hoogzomer gegaan (ik spreek over 28 à 30°). Wij buitenlanders lopen hier dus te puffen in onze meest luchtige kleren, maar niet de Chinezen. Die lopen nog steeds rond met jeansbroeken, truien, jassen, compleet gestoord dus. We hebben nu nog meer bijkijk dan in de winter, alsof iedereen denkt: Zie ze daar eens halfnaakt lopen met hun blote armen en benen. Volgens King is het logisch dat iedereen nog steeds dik is aangekleed, het wordt hier immers nog meer dan tien graden warmer. Nanjing heeft zijn bijnaam de oven van China niet gestolen. Als jullie nu al zo rondlopen, wat ga je dan doen als het 45° wordt? Misschien heeft hij een punt, maar toch.
De dag waarop we de Chinese muur beklommen hebben, was één van de mooiste van onze reis. Dat konden we s ochtends natuurlijk niet weten, want om 6uur moesten we al klaarstaan in de lobby van ons hotel, het was namelijk een dikke drie uur rijden naar onze bestemming. Er zijn gewone bussen die naar de muur rijden, maar wij hadden gekozen voor een georganiseerde daguitstap. Dat is duurder, maar ik vond het achteraf toch een goede keuze, want alles was mooi geregeld. Grootste punt van kritiek: het inbegrepen ontbijt bestond uit een soort hamburger van McDonalds. Als je geen sterke maag hebt, neem je misschien toch best een eigen picknick mee.
Ik heb het even voor jullie gegoogled en de Chinese muur zou 6.259 kilometer lang zijn (dat soort trivia weet ik ook niet vanbuiten). Oorspronkelijk waren er op verschillende plaatsen in China kleinere verdedigingsmuren gebouwd. De eerste keizer van de Qin dynastie, Qin Shi Huangdi, heeft die muren laten verbinden en nog een groot stuk laten bijbouwen. De muur was bedoeld om zich te beschermen tegen invallen van de noordelijke barbaren. Onze gids vertelde op de bus dat de Chinezen hem ook wel eens de grootste begraafplaats van China noemen. Er zijn tijdens de bouw heel veel mensen gestorven, wiens stoffelijk overschot mee verwerkt is in de muur (lekker luguber). Als je ziet in wat voor onherbergzaam landschap die muur gebouwd is, kan ik het mij goed inbeelden. Vandaag staat natuurlijk niet de hele muur open voor publiek. In Peking zijn er drie plaatsen waar je de muur op kan: Mutianyu ligt het dichtst bij de stad en is het best gerestaureerd. Tijdens de vakanties wordt het dan ook overspoeld door Chinese toeristen, dus wie het liever wat rustiger heeft, kiest beter voor één van de andere twee delen. Simatai ligt verder buiten de stad, maar is ook daar is de muur gerestaureerd. Het derde deel, Jinshanling is het verst en niet gerestaureerd. Als je nog goed te been bent en niet vies van een beetje inspanning kan je van Jinshanling naar Simatai wandelen en dat is wat moeke en ik gedaan hebben. Het is een ongelooflijke tocht, die ik iedereen kan aanraden, maar echt alléén als je bereid bent ervoor te werken. Ik zeg niet voor niets de muur beklimmen, het gaat zeer stijl van boven naar beneden. Bovendien is vooral het deel van Jinshangling niet gemakkelijk begaanbaar, de trappen zijn er afgebrokkeld en er liggen veel losse stenen op het pad. Maar het uitzicht! Je kan de muur door het landschap zien kronkelen met aan weerszijden niets dan dorre bergen met wat schaarse begroeiing. De barbaren zijn uiteindelijk China binnengevallen, maar ik kan me moeilijk inbeelden dat ze gewoon de muur bestormd hebben, dat lijkt me onbegonnen werk. De hele tocht heeft ongeveer drie uur geduurd. Ik beschouw mezelf als redelijk jong en vitaal, maar ik heb regelmatig moeten pauzeren om even te bekomen (ik moet eerlijk bekennen dat moeke er wat minder moeite mee had). Buiten de mensen die met onze bus mee heengekomen waren, was er niet veel volk op de muur. We liepen ongeveer gelijk op met een Engels gezin met wie we zonnecreme en koekjes hebben uitgewisseld. Verder zijn we nog een hele bende van groep-T uit Leuven tegengekomen. Op de Chinese muur een groep Belgen tegenkomen, de wereld is toch klein. Papa is met de bus verder gereden naar Simatai en heeft enkel dat deel bekeken, de paden zijn er een stuk beter onderhouden. Het is één van de indrukwekkendste dingen die ik dit jaar al gezien heb. Als ik ergens een inspanning voor moet leveren, voel ik me achteraf dubbel zo tevreden dat ik het gedaan heb. Dat had ik ook toen we de Gele Berg beklommen. We hadden s ochtends berekend dat we rond drie uur in de namiddag terug zouden zijn, maar uiteindelijk was het acht uur s avonds. We moesten wachten tot iedereen van onze bus aangekomen was bij het eindpunt en gegeten had, voor we konden vertrekken. Trek dus zeker een dag uit als je die delen van de muur gaat bezoeken.
Het staat voor mij al vast dat ik dit in de zomer nog eens gaan doen als Yannick en Eline (mij broer en nicht) komen. Pak jullie stapschoenen maar in!
Het is zomer in Nanjing! Eindelijk weer om buiten in het gras te gaan liggen, wat we gisteren dan ook meteen gedaan hebben.
Julie en ik zaten met onze picknick en wat tijdschriften op het sportveld (dat niet vaak effectief voor sport gebruikt wordt) toen een Amerikaanse jongen ons vroeg of we niet mee wilden frisbeeën. Hij was aan het wachten op zijn teamgenoten en wij moesten even invallen tot de groep compleet was (ik heb het dus wel degelijk over de sport, niet zomaar een beetje heen en weer gooien). We waren aan het frisbeeën met de Amerikaan en twee Chinezen toen één van die Chinezen de frisbee liet vallen en daarbij oeioeioei zegt. Julie en ik tegen elkaar: Haha, die kan precies Nederlands!. En die jongen: Ah, van waar komen jullie misschien? met een Gents accent! We hebben hierbij dus de zesde Belgische student in Nanjing gevonden, wij waren de eerste Belgen die hij op een heel jaar tegenkwam. Misschien zijn we hem al tien keer op straat voorbijgelopen zonder te weten dat het een Belg was. We hebben hem dan maar meteen uitgenodigd om vrijdag met de rest te komen kennismaken. We hebben uiteindelijk een dik uur meegespeeld met hun ploeg en we gaan vanaf nu af en toe meedoen als we tijd hebben, want dat frisbeeën was nog leuk.
Maar ik ging het eigenlijk over Peking hebben, de tweede halte op de reis met mijn ouders. Ons vliegtuig had twee uur vertraging, waardoor er van onze eerste dag in de hoofdstad van China niet veel meer overschoot. Het viel mij meteen op dat Peking veel breder en uitgestrekter is dan Shanghai. Shanghai is hoog, druk en supercommercieel. In Peking zijn de lanen breder, de gebouwen lager en ouder en alles ligt zeer ver uit elkaar. Het is overduidelijk een overheidsstad, zeker de buurt rond het befaamde Tiananmen-plein. Op cultuurhistorisch vlak heeft Peking heel wat te bieden, maar ik vond dat het toch iets van de kleur en de flair van Shanghai miste. Wat niet wegneemt dat ik enorm onder de indruk was natuurlijk.
De eerste grote bezienswaardigheid die op het programma stond, was het Tiananmen-plein. Het plein op zich is eigenlijk niet echt mooi, wel groot en indrukwekkend. Het was niet heel moeilijk om je de bekende beelden van de tanks en protestanten voor de geest te halen. De gebouwen rond het plein, de hal van het volk, het museum van China en het mausoleum van Mao Zedong, zijn stuk voor stuk enorm en grijs, met een minimum aan versieringen. De partij wou duidelijk indruk maken, maar mocht misschien niet pronken met al te veel rijkdom. Dat is wel anders zodra je binnengaat. De hal van het volk, het parlement van China zeg maar, is prachtig vanbinnen. Alles is van marmer, er hangen enorme kroonluchters en er komt geen einde aan de kamers die bedoeld zijn om regeringsleiders en staatshoofden in te ontvangen. Ik kan me inbeelden dat je als bezoekend minister nogal onder de indruk moet zijn van de gigantische inkomsthal. Het museum was jammer genoeg gesloten wegens renovaties, dus besloten we toch maar een bezoekje aan Mao te brengen. Voor wie hier niet van op de hoogt is: dé enige echte Mao Zedong ligt nog steeds opgebaard in een mausoleum op het Tiananmen-plein. Ze hebben de man vlak na zijn dood gemummificeerd op geplastificeerd of zoiets, zodat nog hele generaties Chinezen het genoegen zullen hebben de Grote Roerganger in eigen persoon te kunnen gaan groeten. We vonden het eigenlijk een beetje luguber, maar als je daar toch bent kan je evengoed een kijkje gaan nemen. Je kan daar natuurlijk niet zomaar binnenwandelen, het gebouw is streng beveiligd. Je moet al je bezittingen achterlaten in een locker en vooral cameras zijn ten strengste verboden. Er staat meestal een zeer lange rij aan te schuiven, maar het gaat goed vooruit, want je mag niet stilstaan. De rij schuifelt aan een gestaag tempo door een security gebouw, waar je nog eens door een metaaldetector moet, waarna je bij het mausoleum aankomt. Het kamertje waarin Mao opgebaard ligt is klein, een paar meter lang en ook daar mag je niet stilstaan. Je bent verplicht om voorbij de kist te wandelen, waardoor je maar een paar seconden hebt om een blik op de communistische leider te werpen. Die paar seconden waren voldoende om mij te doen twijfelen aan de echtheid van het lichaam dat daar ligt. Tenzij ze de man met haar en al Körperwelten-gewijs geplastificeerd hebben, is hij wel héél goed (en glimmend) bewaard gebleven. Misschien is de reden dat je zo snel moet wandelen en zeker geen fotos mag nemen wel dat het gewoon een wassen beeld is? Dat van die fotos kan ook uit respect zijn natuurlijk. Moeke en papa twijfelden ook, maar volgens moeke was het wel de echte. Haar redenering was dat zelfs een wassen beeld er echter uit had gezien dan de man die daar lag, dus moest het wel de echte zijn. We laten het in het midden.
Volgende stap op het programma: de Verboden Stad. Deze ligt vlak tegenover het Tiananmen-plein en is de vroegere residentie van de Chinese keizers, vanaf de Ming dynastie. Ze werd gebouwd tussen 1406 en 1420. Voor je het complex betreedt, moet je door de grote poort waar nu het portret van Mao bovenhangt, dat beeld kent iedereen zeker van televisie. De Verboden Stad is opnieuw enorm. Ze dateert uit een tijd waarin keizers en koningen nog eender wat konden laten bouwen door een hoop arme boeren. Er komt geen eind aan de kamers, paviljoenen, tronen en beelden. Wie heeft er nu zoveel plaats nodig? Ik vraag me wel altijd af als ik zon Chinees paleis zie of het daar niet koud was in de winter. Het paleis werd dan natuulijk wel verwarmd, maar er zijn veel alleenstaande gebouwen, je moet dus buitenwandelen om erbij te geraken. En alles is afgeschermd met sierluiken en kamerschermen, qua isolatie niet geweldig. We hebben minstens twee uur door het complex gewandeld en dan hebben we nog niet alles gezien. Je kan best naar de fotos van de Verboden Stad gaan kijken, want ik kan ze nooit beschrijven zoals ze er werkelijk uitziet.
Volgende keer meer over het wereldwonder net buiten de stad: de Chinese muur.
