Het was me het bewogen weekend wel hier in Nanjing.
Vrijdag was het stralend weer, waar ik helaas niet van heb kunnen genieten wegens ziek in bed. Daarmee heb ik ook meteen de eerste picknick van het jaar gemist, maar niet getreurd, er zullen er hopelijk nog veel volgen.
De echte pechvogel dit weekend is Sara. Zij was vrijdagavond uit met nog een paar vrienden en heeft een stom ongeluk gehad. Ik was er niet bij, maar blijkbaar is ze van een laag trapje gesprongen en verkeerd neergekomen. Resultaat: een bezoekje aan de spoedafdeling van het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Julie was gelukkig bij haar om mee te gaan. Ze hadden de taxichauffeur gevraagd hen naar het internationale ziekenhuis van Nanjing te brengen, maar die vond dat veel te ver, dus heeft hij hen bij een ander ziekenhuis afgezet. Het personeel van Chinese hospitaals staat niet bekend om zijn professionaliteit: Sara en Julie werden zon beetje uitgelachen door de bewakers die kwamen kijken hoe ze behandeld werd (haha, die buitenlander in haar rolstoel, grappig!). De voet is niet gebroken, maar wel zwaar verstuikt en het moet heel veel pijn doen, ze mag er tien dagen niet op wandelen. Om drie uur s nachts werd ik wakker van luid gebons op de deur, ik wist niet wat er gebeurde. Daar stonden dus Julie en Sara, die met haar gezwollen voet de trap naar de vierde verdieping had moeten opklimmen. Op zo'n momenten zou het wel handig zijn om een lift te hebben.
Die dokter op de spoed had niets met haar voet gedaan. Er waren röntgenfotos genomen en hij had twee soorten pillen voorgeschreven en dat was het dan. Waar die pillen voor waren of wat er nu net aan mankeerde, was helemaal niet duidelijk. We wilden eigenlijk nog naar het internationale ziekenhuis voor een tweede mening, maar Sara kan echt niet wandelen, dus ben ik maar met de fotos en alles wat die dokter had opgeschreven naar een klein ziekenhuis vlakbij onze universiteit gegaan om wat uitleg te vragen. Ik moest in kamer drie zijn, waarvan de deur openstond. Toen ik mijn hoofd binnenstak, zag ik dat daar al drie mensen zaten, dus wachtte ik op de gang. Even later kwam er een oud vrouwtje langsgewandeld, dat gewoon de kamer binnenliep en zich op een stoel zette. Bleek dat die drie mensen die al binnen waren helemaal niet bij elkaar hoorden! Ik ben dan ook maar binnengegaan, voor er nog mensen mij zouden voorsteken en heb me bij de rest gezet waar ik alles kon horen wat de mensen voor mij mankeerden (verkoudheid soort van keelontsteking zware diarree). Je zit letterlijk in een klein kringetje rond het bureau van de arts, alsof het een soort van praatgroep is voor zieke mensen. Die dokter deed niets dan wat vragen stellen, pillen voorschrijven en hup, de volgende was al aan de beurt. Je kan dan ook moeilijk iemand vragen zich even uit te kleden als daar vier anderen op staan te kijken. Bij de man met de keelontsteking heeft hij wel eventjes in de keel gekeken met een klein plastieken zaklampje. De eerste goede raad bij alle mensen die voor mij waren (en bovenvermelde ziektes hadden) was: je moet wat meer water drinken! Water lost echt alles op. Die dokter heeft mij uiteindelijk wel wat uitleg kunnen geven, gezegd dat we de voet omhoog moesten leggen met ijs erop (echt?) en dat er geen verband om moest. En daarmee begon de zoektocht naar de voorgeschreven pillen. Ik ben uiteindelijk terug naar het ziekenhuis moeten gaan waar ze onderzocht was, op geen enkele andere plaats in Nanjing hadden ze die pillen. Nog iets dat ze in heel China simpelweg niet hebben: ijspacks. Ik heb er in twee ziekenhuizen en twee apothekers achter gevraagd en iedereen bekeek mij alsof ik van mars kwam. De laatste apotheker raadde mij aan naar een winkel te gaan waar ze ingevroren eetwaren verkochten. We zijn hier dus al twee dagen aan het sukkelen met pakken diepvriesbroodjes en flesjes en plastic zakjes met ijs erin. Het laatste item op mijn boodschappenlijstje waren krukken, die ik gelukkig wel gevonden heb. Dat resulteerde in wat geknoei met mijn tas, de grote envelop met röntgenfotos en de krukken die ik bijhad. Wat ook weer een attractie was natuurlijk: haha, kijk die buitenlander met haar krukken! Maar mij eventjes helpen, niks hoor.
Sara zal dus minstens de komende week volledig immobiel zijn, ocharme. Ik hoop maar dat die pillen een beetje gaan helpen tegen de zwelling en zo, want het ziet er niet goed uit voor de moment. Ze heeft hier natuurlijk wel twee verpleegsters rondlopen om te helpen, nu maar hopen dat wij ook geen accidenten doen.
De lente is begonnen, het zonnetje schijnt, we hebben een driedaags weekend tijd voor uitstapjes!
Kien kon dit weekend in zijn nieuwe appartement intrekken en we hadden Karo al een tijdje beloofd dat we haar eens zouden komen bezoeken, dus zijn we nog eens naar Shanghai getrokken. Katrien, Romain en ik gingen mee om de bagage te helpen versleuren en om er gewoon een leuk weekend van te maken.
Vrijdagavond zijn we naar het Hyatt gegaan voor een cocktail. Ik was de enige die dat al gedaan had en de rest wou het ook wel eens meemaken. Pudong s nachts is ook altijd een belevenis. Het doet een beetje futuristisch aan, met alle moderne gebouwen en lichtjes. Het landschap zou zo in een oude science-fictionfilm passen. De bar zat vol, maar gelukkig voor ons kwam er snel een raamtafeltje vrij, want we waren daar toch voor het uitzicht. De service was deze keer wel minder. Christine had een cocktail besteld die aan tafel werd ingeschonken. Die ober was eerst met de shaker aan het schudden om daarna haar drankje in te schenken. We zagen dat haar glas wat minder vol was dan dat van ons en al snel bleek waarom. Romain voelde dat zijn jasje helemaal plakkerig was, bleek dat die ober daar een deel van de cocktail overheen had gekieperd! Hij kwaad natuurlijk en ze maakten al snel hun excuses. We kregen vochtige handdoekjes en Christine een nieuwe cocktail, maar Romain kreeg zijn drankje toch niet gratis, zoals hij gehoopt had. Dat had nu eens één van de chique hotelgasten moeten zijn! Maar goed, voor de rest was het een leuke avond. Ik had weer zon moment waarop ik dacht: Hier zit ik dan, 400m boven de grond in Shanghai, geweldig toch. We waren ons al heel de avond aan het afvragen hoe de hotelkamers eruit zouden zien, dus besloten we te gaan vragen of we er één mochten bekijken. Nee heb je en ja kan je krijgen he. Ik zei dat ik met mijn vriendje daar wou verblijven, maar dat ik eerst graag een kamer zou zien. Normaal gezien mocht dat niet na zes uur, maar als we stil waren, kon het nog wel. Man man, zo mooi! Het uitzicht is onbetaalbaar en de kamer zelf was prachtig: luxueus, maar niet overdadig, modern, maar toch warm, echt klasse. We zijn voor de vorm nog even gaan informeren hoeveel een nachtje daar kost. Als we die avond nog een kamer wilden, was het 'maar' 2600 kuai, begin maart zou het op zon 3000 kuai komen. Ik heb gezegd dat ik er nog even over ging nadenken.
Zaterdag hebben we Shanghai op een drafje gedaan. Ik had alles al eens gezien, maar Katrien en Romain nog niet, dus zijn we door Nanshi (de oude wijk) gewandeld en van daar via Nanjingdonglu (winkelstraat) naar de Bund. De expo start binnen iets minder dan 50 dagen, maar de stad is nog op veel plaatsen een bouwwerf. Het asfalt is overal nieuw en de Bund (promenade naast de rivier) is nog steeds niet open. Ik heb er het volste vertrouwen in dat alles op tijd af gaat zijn, maar het zal nachtwerk worden, denk ik. s Avonds hadden we afgesproken met Karo om eerst te gaan eten en daarna met vrienden van haar naar KTV (karaoke) te gaan. Karaoke met twintig Duitsers, het is ook eens een ervaring. Het mooie aan Chinese karaoke is dat je enkel onder vrienden bent en dus absoluut niet moet kunnen zingen. Ik heb een aantal filmpjes gemaakt die uit respect voor de personen die erin voorkomen niet gepubliceerd zullen worden.
Zondag zijn we na een late brunch naar het Shanghai planningscentrum gegaan. Dat is echt een aanrader voor wie de stad bezoekt. Er staan schaalmodellen van Shanghai die je een goed beeld geven van hoe enorm de stad eigenlijk is. Daarnaast hangt er een reeks fotos die de veranderingen laten zien de ze de voorbije eeuw heeft ondergaan. Er hangt telkens een foto van vroeger, met een hedendaagse foto die op exact dezelfde plaats getrokken is ernaast. Veruit het interessantst waren de schaalmodellen van de expo. Er was ook een 3D voorstelling van alle paviljoenen en ik kan jullie zeggen: het wordt ongelooflijk de moeite. Die paviljoenen zijn stuk voor stuk knappe staaltjes architectuur. Het expogebied is gigantisch en dan heb je nog de promenades en metrolijnen die speciaal worden aangelegd. Ik heb momenteel tickets voor twee dagen en ik vrees dat het lang niet voldoende zal zijn. Als je voor mei naar China komt en dus niet de kans hebt om de expo te bezoeken, neem dan zeker eens een kijkje in het planningscentrum, dan heb je toch een idee van wat je mist.
Shanghai is groot, druk en zeer commercieel, maar ik begin deze stad, die mij eerst zo afschrok, toch meer en meer te appreciëren.
