Het is zondagnamiddag, mijn wekelijkse poetsbeurt zit erop, tijd om weer eens op mijn blog te schrijven, dacht ik zo.

Ik wil beginnen met mijn bompa een hele gelukkige verjaardag te wensen! Dat is een nadeel aan een jaar in het buitenland zitten: je mist alle verjaardagen en feestdagen. En jawel, bompa verjaart op dezelfde dag als Sinterklaas! Blijkbaar zijn België en Nederland de enige landen waar ze Sinterklaas vieren zoals wij dat doen. Zelfs heel wat van onze Europese vrienden kennen het concept niet. In Duitsland kennen ze de Sint wel, maar hij bezorgt zijn pakjes helemaal alleen, zonder Pieten om hem te helpen, ocharme. Dat is toch nog beter dan in Oostenrijk, want daar wordt de goedheilig man bijgestaan door een groep gehoornde demonen. Wie als kind schrik had van zwarte Piet, mag dus blij zijn dat hij niet in Oostenrijk geboren is. Ik heb ook al geprobeerd deze feestdag uit te leggen aan Aziaten, maar als je over zwarte Piet begint, wordt het allemaal een beetje te ingewikkeld vrees ik. De meesten vormen zich een beeld van een soort Kerstman die samen met een groep Afrikanen pakjes rondbrengt (en om één of andere vreemde reden in Spanje woont). We mogen dan niet in België zijn, we hebben het toch een beetje gevierd onder ons. Sara, Katrien en ik hadden afgesproken om om 11u samen te ontbijten (of te brunchen, zo je wil). Toen ik opstond, bleek dat de Sint toch tijd gevonden had om ons in het verre China iets te brengen (misschien heeft hij Chinese Piet ingeschakeld, wie weet), want de tafel was mooi gedekt, met koekjes en snoepjes erop gestrooid. Bovendien was er voor iedereen een pakketje met speculaas, chocolade, marsepein,… kortom: alles wat een mens zich op 6 december wensen kan. We hebben dus de hele Sinterklaasgekte die België al een paar weken in de ban houdt gemist, maar we maken er hier toch het beste van he.

Kerstmis vieren zal ook geen probleem zijn, want we zijn eergisteren gaan shoppen en de winkelcentra hingen vol met ‘Merry Christmas’ slingers en kerstballen. Een tikje te vroeg naar mijn gevoel, maar in België zal het niet anders zijn, neem ik aan. Een kerstboom vinden zou geen probleem mogen zijn, volgens onze Chinese bronnen en Wallmart heeft een hele afdeling aan Kerstversiering gewijd. We waren volgens de traditie van plan volgend weekend de boom op te stellen (we vinden vast wel een paar sterke mannen bereid dat ding naar de 4^e verdieping te sleuren =) maar deze donderdagavond vertrekken we naar Xi’an, het zal dus een paar dagen worden uitgesteld. Een vriendin van ons uit Leuven, Kirsten, studeert in Xi’an, dat vooral bekend is om zijn terracottaleger. Daarna trekken we nog een paar dagen naar Luoyang, waar enorme Boeddhabeelden zijn uitgehouwen in de rotsen. We zullen dus een paar daagjes les missen, maar als we het aanbrengen als ‘culturele activiteiten om onze kennis van China uit te bereiden’ zullen onze leerkrachten wel een oogje toeknijpen =)

En daar ga ik het voor vandaag bij houden. Een kort blogje, ik geef het toe, maar na volgend weekend zal ik weer veel te vertellen hebben.

Bedankt Sinterklaas voor de pakjes! Maak er thuis allemaal een fijne zondag van!

06-12-2009 om 15:26 geschreven door Tessa  

Waarschuwing voor de gevoelige zieltjes en dierenliefhebbers: Hier stoppen met lezen! (deze blog kan schokkende informatie bevatten)

Gisterenmiddag kwam Katrien zeer enthousiast de gang ingelopen: “We gaan hond eten!” Ik: “Euh, ok dan.” Ik moet bekennen dat ik al lang eens hond wilde proeven. Het klinkt niet meteen smakelijk in de oren, maar daar kan je pas over oordelen als je het zelf geprobeerd hebt.  Toegegeven: hond eten is nog net iets anders dan koe of varken, maar ik heb niets met honden (zal wel iets met mijn familiale achtergrond te maken hebben), waardoor ik er vermoedelijk minder moeite mee heb dan iemand die er thuis eentje heeft als huisdier. Vraag me ook geen kat te eten, ik zou mijn eigen kat niet uit mij gedachten kunnen bannen. Ik zal eerlijk zijn: ik doe hier wel eens dingen, gewoon om te kunnen zeggen dat ik ze gedaan heb. Als je iemand verteld dat je een jaar in China hebt gewoond, komt gegarandeerd ooit de vraag: “En heb je hond gegeten?” Ik zie er nu al naar uit om daar ‘ja’ op te kunnen antwoorden en hun gezicht te zien vertrekken. We vonden uiteindelijk nog 2 mensen bereid een bordje hond met ons te delen en 2 anderen die het niet zo zagen zitten, maar geïnteresseerd genoeg waren om ons toch te vergezellen.

Plaats van het delict: het Koreaanse eetstraatje vlakbij onze campus. Koreanen staan bekend als notoire hondenkwekers en –eters. Dat is natuurlijk een cliché, een groot deel van de Koreanen heeft zelf nog nooit hond gegeten. Feit blijft dat daar het enige restaurant in de buurt is waar je deze specialiteit kan bestellen, met name in de vorm van hotpot. Hotpot houdt in dat je vlees, noedels en groenten samen in een soep gekookt worden.

Over naar het antwoord op jullie vraag: “En, was dat nu lekker?” Hm, nee, het was niet echt lekker. Maar ook niet slecht, eigenlijk. Ondanks mijn geringe affiniteit wat honden betreft, vond ik het eten ervan toch een vreemde ervaring. Het is iets wat je in het westen gewoon niet doet, onder geen omstandigheden. Ik heb dus 3 stukjes gegeten en heb het daarna maar voor bekeken gehouden. Hoe smaakt het dan? … nogal vreemd, ik vrees dat ik het echt nergens mee kan vergelijken. Een beetje naar wild misschien. Het is heel rood vlees, vrij mals en doet qua structuur nog het meeste aan lam denken, maar dan met veel kleine vetrandjes eraan. Er staan foto’s van onze maaltijd op mijn fotosite.

Dat was het dus. Ik heb het één keer geprobeerd en ik denk dat ik het daarbij ga houden. Het is niet uitzonderlijk lekker en toch redelijk duur in vergelijking met ‘traditioneel’ vlees.

Voor wie naar hier komt en het ook eens wil proeven, ik weet nu waar we moeten zijn he ;-)

03-12-2009 om 07:46 geschreven door Tessa  

Gisteren besloten we eens een kijkje te nemen in de 红山动物园 oftewel de zoo van Nanjing.

Het was nog eens een uitzonderlijk mooie en voor dit jaargetijde vrij warme dag. Dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan, dus trokken Katrien, Julie, Romain en ik naar de dierentuin. Ik had op voorhand even gepolst of het een beetje meeviel (dierentuinen in China kunnen behoorlijk schrijnend zijn), maar niemand was er al geweest, dus het was op goed geluk. Zoals jullie in een artikel een aantal weken terug hebben kunnen lezen, ben ik ook al in de dierentuin van Hefei geweest, waar ik toch aangenaam verrast was door de goede verzorging die de meeste dieren schenen te krijgen.

Een maandagnamiddag in november is niet bepaald een hoogdag voor een dierentuin, dus hadden we het park bijna voor ons alleen. Een verademing, aangezien je meestal moeite moet doen om ergens een foto te kunnen trekken waar niet minstens 3 onbekenden op staan. In de zoo van Hefei kregen wij vaak evenveel aandacht als de dieren, in Nanjing konden we op ons gemak rondwandelen. Het begon dus goed, en werd nog beter toen vlak achter de ingang een klein attractiepark bleek te zijn. Het grootste deel van de attracties was gesloten, enkel het reuzenrad en een kleine rollercoaster waren in gebruik. In een opwelling besloten we een ritje te maken in de rollercoaster, die sneller ging dan verwacht. Toen het karretje op het laatste rechte stuk naar het einde terecht kwam, bleven we plots stilstaan. Ik dacht eerst dat dat de bedoeling was, tot de man die de attractie bediende iets naar zijn collega riep en vervolgens naar ons toeliep. Hij moest aan een paar hendels trekken en aan iets onderaan ons karretje sleutelen om ons weer in beweging te krijgen. We zijn niet in gevaar geweest en het probleem was snel verholpen, maar ik zal wel 2 keer nadenken voor ik in China nog eens in een rollercoaster stap.

Terug op de begane grond begonnen we aan onze wandeling door het park, waarbij we eerst de apen en de leeuwen en tijgers tegenkwamen. Die hadden allemaal een groot verblijf met voldoende bewegingsruimte. De leeuwen en tijgers zaten in dezelfde kooi, wat me niet zo verstandig leek. Maar ik ben geen expert, dus hier onthoud ik me nog van commentaar. Daarna kwamen we lange tijd geen dier tegen. Een deel van de dierentuin was een gewoon park en de kooien van de beren en de kleine panda (symbool van Planckendael) waren leeg. Daarnaast lag een oud attractiepark dat eveneens verlaten was. Ondertussen was de hemel grijs geworden, waardoor de lege dierenverblijven en de roestige attracties een sombere aanblik kregen. We hadden bijna de hoop opgegeven nog iets te zien, toen we uiteindelijk bij de olifanten en giraffen aankwamen. Die zagen er ook best goed verzorgd uit, maar om één of andere reden waren de 2 olifanten en 2 giraffen telkens uit elkaar in een ander hok gezet, zodat ze niet bij elkaar konden. Een eerste wrang gevoel kreeg ik bij de panters. Die zaten één per één in veel te kleine, troosteloze grijze hokken. Ze hadden ook de typische symptomen van dieren die al veel te lang in dezelfde saaie ruimte zitten en dus steeds hetzelfde rondje afleggen van de muur naar de tralies en terug.

Mijn hart brak bij de pinguïns. Voor het pinguïnverblijf en de aansluitende kinderboerderij moest je nog eens 6 kuai bijbetalen op de inkomprijs. De pinguïnkolonie bestond uit 5 vogels die in een vuil hok tegen elkaar aanstonden, naast een zwembassin zonder water. Voor het raam stonden kleurrijke kinderstoeltjes, waarin op drukke dagen waarschijnlijk een hoop kindjes naar die 5 zielige pinguïns zitten te staren. Als elke bezoeker 6 kuai inkom moet betalen, zou je toch op zijn minst verwachten dat ze die beesten een beetje zwemwater kunnen geven. De uitgang van het pinguïnverblijf leidde naar de kinderboerderij, waar je oog meteen viel op een tiental papegaaien die met hun poot aan de stok waar ze op zaten waren vastgeketend. Het waren nog altijd mooie vogels, maar sommigen hadden een aanzienlijk uitgedunde pluimage en de meesten probeerden met hun bek hun ketting los te bijten. Een miezerig klein geitje kwam meteen op mij afgelopen toen ik me bukte, waarschijnlijk in de hoop eten te krijgen. Op de achtergrond dreunde trouwens voortdurend een soort dancemuziek, het best te vergelijken met iets van 2-fabiola en aanverwanten. Naast de kinderboerderij lagen de vogelkooien, waar ik een exotische vogel zag met een enorm gezwel op zijn borst. Het lag er vol uitwerpselen en het stonk er.

De laatste bezienswaardigheid waren de panda’s, waarschijnlijk de trots van de dierentuin. Deze hadden een groot binnen- en buitenverblijf en zagen er best goed uit. Dat was echter niet voldoende om de dierentuin voor mij nog te redden. De dag was heel goed begonnen en een deel van de dieren werd goed verzorgd denk ik, maar het opgewekte gevoel dat ik associeer met een bezoekje aan de zoo (nostalgie), ontbrak toch.

Alweer een nieuw stukje Nanjing verkend … ik denk niet dat ik nog terug ga.

(klik op de fotolink voor de foto's)

02-12-2009 om 09:45 geschreven door Tessa