Mocht je van plan zijn deze vakantie naar China te komen: doe vooral geen moeite truien of lange broeken mee te slepen. Ik verlaat elke ochtend fris gewassen mijn hotelkamer en na ongeveer tien minuten zou ik liefst terugkeren om opnieuw te gaan douchen. Ik heb een meisje horen zeggen dat het overdag veertig graden is in Peking. Ik geloof haar.
Ik ben momenteel in Peking. Ik had me misrekend, om een of andere reden dacht ik dat Yannick en Eline vandaag al zouden toekomen. Ze komen pas morgen aan, dus zit ik hier een dagje alleen. Eerst vond ik het stom, maar uiteindelijk komt het niet zo slecht uit. Ik heb besloten om lekker luxueus een kamer voor mij alleen te nemen en een dagje te relaxen. Ik ben gaan brunchen, heb een lange wandeling door de buurt gemaakt en ben naar de kapper geweest. Het moet niet altijd cultureel verantwoord zijn he. Ik heb gisteren vanuit Kunming een vlucht naar Peking genomen. Ik heb nog even overwogen om het met de trein te doen, maar dan zou ik meer dan twee dagen onderweg zijn en dat vond ik toch overdreven. Ik zat op het vliegtuig met twee Israëlieten die in een hotel in de buurt van dat van mij zaten en een snellere manier wisten om daar te geraken dan met de bus, zoals ik vorige keer gedaan heb. Bovendien stonden ze erop minstens een van mijn koffers te dragen, waar ik geen nee op heb gezegd (ook al had ik dat als sterke vrouw natuurlijk best zelf gekund J).
Kunming vond ik een hele leuke stad. Ze deed mij een beetje aan Nanjing denken in die zin dat er niet heel veel bezienswaardigheden zijn, maar er wel een leuke sfeer hangt. Nanjing zal altijd mijn favoriet blijven, maar in Kunming studeren zou ik ook nog zien zitten. De eerste dag zijn we op goed geluk de stad in getrokken en via het centrum kwamen we als vanzelf uit bij het Cuihai park. Dat is een park rond een groot meer, met veel bruggetjes en gezellige plekjes. Het is bovendien een van de drukst bevolkte parken die ik al gezien heb in China. Misschien kwam het omdat het zondag was, maar de paadjes zagen zwart van het volk. Het Cuihai park blijkt een podium te bieden aan iedereen die vindt dat zijn kunsten het waard zijn om gezien te worden en op verschillende plaatsen verzamelen zich groepjes mensen rond performers die hun zang- of danstalent tentoon spreiden. Er waren muziekgroepen die leuke muziek brachten, maar evengoed heel wat vrouwen van middelbare leeftijd die wild in het rond walsten en blijkbaar dachten dat ze geweldig konden dansen. Ik heb er een paar in volle actie proberen te trekken, maar op foto komt het natuurlijk niet helemaal over. Gelukkig voor hen zijn Chinezen een geweldig dankbaar publiek, dat altijd enthousiast applaudisseert. Enige kleine minpuntje aan het park waren de openbare wcs. Er was in de verste verte geen ander toilet te bekennen, dus ik had geen andere keus, anders zou ik het wel gelaten hebben. De toiletten werden van elkaar gescheiden door tussenschotjes op schouderhoogte en hadden geen deur. Dat betekent dat je bij het zoeken naar een leeg hokje niet opzij mag kijken als je niemand wil zien zitten. Ik vermoed dat China mij een beetje gehard heeft, want tien maanden geleden had ik nog liever tien kilometer gewandeld op zoek naar een ander toilet dan daar te gaan. Excuses voor de details, maar het hoort nu eenmaal bij de Chinese cultuur, die vrouwen generen zich absoluut niet. Verder niets dan lof over het park. Je kon kleine bootjes en waterfietsen huren bij het meer en in een goede bui dankzij het mooie weer hebben we ons laten verleiden tot een tochtje over het water. Ons motorbootje ging niet bepaald snel, maar ik heb er toch van genoten. Mooi weer, overal muziek en in een bootje op het water zitten, meer heeft een mens niet nodig om een leuke dag te beleven.
De tweede dag hebben we een uitstap gemaakt naar het 石林shilin letterlijk stenen woud. Dat is een van de bekendste natuurgebieden in de buurt van Kunming, dat tot het werelderfgoed van de Unesco behoort. Op de plaats van het stenen woud was vroeger een zee die sedimenten heeft achtergelaten, waardoor er heel aparte rotsformaties zijn ontstaan. Het zijn zuilen en wanden van rotsen die grillig uit het landschap omhoog steken. Ik vond het best straf, zeker omdat ik wel besef dat de plaats uniek is, maar ik moet toegeven dat het nieuwe er snel af was. Stenen blijven uiteindelijk maar stenen. Bovendien bleek het een populaire bestemming te zijn voor Chinese reisgroepen, wat betekent dat je vaak moet aanschuiven om door de smalle doorgangen te geraken. We hebben ons best gedaan om een minder drukke route te volgen, zodat we toch een beetje konden doorwandelen. Uiteindelijk hebben we het bij een relatief korte tocht gehouden, waarna we ons in een van de grasvelden aan de rand van de rotsformaties gezet hebben. Het was niet helemaal duidelijk of dat mocht, maar we hebben ons strategisch tussen wat rotsen en bomen gezet, uit het zicht van de wandelpaden. Gras is toch bedoelt om in te liggen?
Op onze laatste volledige dag in Kunming wilden we een kunstenaarscommune bezoeken. In ons hostel hing een lijst met bezienswaardigheden en daar stond een terrein tussen waar allerlei moderne kunst te bezichtigen zou zijn. Dat is eens iets anders dan tempels en we hadden er allebei zin in. Toen we echter met het openbaar vervoer bij de plaats aankwamen die beschreven werd, bleek daar in de verste verte geen moderne kunst te bespeuren. Bovendien had niemand ooit over een kunstenaarsgemeenschap in de buurt gehoord. We zijn toch dapper beginnen zoeken, maar moesten na anderhalf uur toegeven dat ofwel wij, ofwel de lijst in het hostel verkeerd was. Een andere mogelijkheid is dat die kunstenaars zo excentriek zijn dat ze zich verstoppen en niet gevonden willen worden, maar dat lijkt me te ver gezocht. Een beetje teleurgesteld begaven we ons dan maar naar een winkelbuurt die we in het heengaan gepasseerd waren, waar we ons hebben overgegeven aan een kunstvorm die zo ongeveer het tegenovergestelde was van het oorspronkelijke plan: een simpele actiefilm met Tom Cruise en Cameron Diaz. En ik moet toegeven: ik heb me nog geamuseerd ook.
En nu kijk ik dus volop uit naar de aankomst van mij broer en nichtje morgen. Mochten jullie dit nog lezen: ik wens jullie een goede vlucht toe en tot morgen in Peking he!
Zoals gezegd deed Guiyang vooral dienst als uitvalsbasis voor een uitstap naar de 黄果树瀑布 De waterval van de gele vruchten bomen.
Deze waterval is volgens onze reisgids de grootste van China en zou 79 meter hoog zijn, meteen de grootste waterval die ik in mijn leven gezien heb.
Aangezien we niet de typische toerist willen uithangen en vooral de kosten willen beperken, besloten we alles zelf te zoeken en niet met een groep mee te gaan. We hebben gelukkig een hele goede reisgids mee, waarin beschreven staat welke bussen je moet nemen. En het helpt natuurlijk als je een mondje Chinees praat. Zo kwam het dat we de drie uur durende reis hebben afgelegd in verschillende formaten van gammele bussen. Volgens mij moeten Chinese buschauffeurs niet aan veel eisen voldoen. Als je met je handen bij het stuur kan en met je voeten bij de pedalen ben je gekwalificeerd. Ze razen allemaal over de slechte wegen met hun handen permanent aan de claxon, een dutje onderweg zit er niet in. Ik ben nog altijd een beetje trots op mezelf als we erin geslaagd zijn om uiteindelijk op de goede plaats terecht te komen.
Bij de waterval aangekomen bleek dat je niet een enkel ticketje kon kopen om naar de waterval te gaan kijken, maar dat je een combiticket moest nemen dat ook twee andere scenic spots omvatte. Dat is zo typisch Chinees, als er ergens iets te zien is, zullen ze alle moeite doen om dat zoveel mogelijk uit te buiten. Al kan ik het ze niet helemaal kwalijk nemen als je de leefomstandigheden op het platteland ziet. De eerste stop was een parkje met pauwen dat uitgaf op een kleinere waterval, niet veel bijzonders. Het tweede stuk was leuker, een aangelegde wandeling door een stukje natuur dat veel weghad van een scene uit Jungle Book. Maar het enige dat echt de moeite van de reis waard was, was natuurlijk de waterval. Om erbij te geraken, moest je eerst een hele serie trappen afdalen, terwijl het rommelende geluid van neerstortend water je tegemoet kwam. Zodra je dicht genoeg kwam, hing er overal een fijne, vochtige mist en vlak naast de waterval was het alsof je in een zachte bui terecht gekomen was. Er stonden overal mensen die paraplus of regenjassen verkochten om vooral niet nat te worden, maar na een hele dag in de hitte te hebben rondgehost, was het voor ons een welkome verfrissing. Je kon de waterval niet alleen van de voorkant bekijken, je kon er ook achter komen. Dat was nog het leukst van al, je moest wel bereid zijn nat te worden. Zo dicht bij de waterval kreeg je een volledige douche over je heen. Ik vond de hele uitstap zeker de moeite waard, ik ben altijd meer onder de indruk van natuurlijke dingen dan van steden of gebouwen. We waren met een paar verschillende bussen heengekomen en bij het teruggaan zagen we dat er een bus was die rechtstreeks naar Guiyang reed. We dachten het ons gemakkelijk te maken en die bus terug te nemen. Natuurlijk reed die niet helemaal naar Guiyang, maar werden we afgezet bij een busstation een heel eind buiten de stad, vanwaar we onze plan maar moesten trekken. Er waren lijnbussen die naar de stad reden, maar geen enkele had een bestemming die ons bekend voorkwam. We zijn dan maar op goed geluk op een bus gestapt die gelukkig wel de stad inreed. Een mens moet zich behelpen he.
De volgende dag hebben we het oude stadje Qingyan bezocht. Het was op zich een leuk uitstapje, maar ik zou het niet perse aanraden. Het was weer veel te toeristisch uitgebuit, je kan beter een wandeling door de omgeving maken of zo.
Ik vind onszelf soms al behoorlijk avontuurlijk, maar ik heb toch moeten slikken bij het verhaal van de twee Belgen die we in ons hostel ontmoet hebben. Toen ik na het uitchecken in de lobby kwam, zat Sara te praten met een soort Robinson Croesoë type. Een jongen en een meisje, allebei gebruind door de zon, die eruit zagen als marathonlopers: zuiver spieren zonder vet. De jongen had bovendien een baard die duidelijk in geen maanden geknipt was. Het bleken twee Belgen te zijn die helemaal van Europa naar China gefietst waren! Ze waren al elf maanden onderweg en waren onder andere Iran, Pakistan, Nepal en India gepasseerd. Eender welke verhalen ik te vertellen heb, vallen in het niets bij wat zij allemaal al meegemaakt hadden. Als je zo reist, zie je overal het echte leven. Guiyang was voor hen de eerste grote stad in lange tijd. Ze hadden een tent bij en overnachtten soms bij mensen thuis, als ze iemand vonden die gastvrij genoeg was. Na twee dagen fietsen doet mijn kont al zon pijn dat ik amper kan zitten, laat staan na elf maanden! Hun eindbestemming was Shanghai en vandaar zouden ze naar huis vliegen. We zijn s avonds nog samen gaan eten en het leken echt toffe mensen. Daarmee vergeleken voel ik me dan weer een verwend luxe poppetje.
Zodus moeke en papa: Volgend jaar kom ik nog een jaar in België studeren en dan denk ik dat ik maar eens de wereld rond ga fietsen, wat denk je, goed plan?
