Ik heb eindelijk weer internet en ik heb veel te vertellen =)
Ik zit nu op de kamer van Katrien in ons appartementje te typen. (voorlopig hebben we nog maar op 1 plaats een kabel, onze huisbaas gaat ons volgende week een kastje voor draadloos internet brengen) We hebben echt een geweldig appartement gevonden, we kwamen binnen en we waren er onmiddellijk weg van. Het was nochtans niet zo gemakkelijk om iets te vinden. Tegenover ons hotel was een klein immobiliën bureau (stel je niets voor zoals bij ons, een klein kotje met wat computers). Die mensen waren vriendelijk en konden ons de volgende dag meteen 3 appartementen laten zien. Daarvan vonden we er één wel leuk (er was er ook één bij waar het behangpapier van de muur kwam en een dode kakkerlak op de grond lag). Maar we wilden wat bedenktijd en die man begon ons ineens zo te pushen om iets te beslissen. We hadden eerst gezegd dat we het gingen nemen, maar ik had er toch niet zon goed gevoel bij, dus we hebben het afgebeld. Achteraf bezien al een geluk, want het was veel verder van onze unief en lang niet zo goed als dit.
De volgende dag gingen we ons inschrijven aan de universiteit. Katrien en ik hadden voor de zekerheid ook al maar een kamer genomen op de campus met 2 (koten zijn hier altijd gedeeld). Ze zagen er niet zo fris uit, maar dan hadden we toch al iets achter de hand. De campus ziet er heel Chinezig uit, heel leuk. Er zijn veel traditionele gebouwen en er is ook veel groen. In de buurt van de unief worden we ook niet zo aangestaard, ze zijn hier iets beter gewend aan buitenlanders. Bij het inschrijven van de koten leerden we al ineens een meisje uit Canada en eentje uit Micronesië kennen en dus zijn Julie, Katrien en ik daar s middags mee gaan eten. Er waren ook 3 vrienden van een van hen bij uit Kameroen. Een van die gasten kende een man die bij een immobiliën werkte en hij heeft voor ons direct met hem gebeld (ge ziet, het gaat hier allemaal viaviavia he). Die bleek heel vriendelijk te zijn en hij kon ons meteen 2 appartementen laten zien. Dat van ons was het eerste dat we bezichtigden en we zijn zelfs niet meer naar het andere gaan kijken, zo weg waren we er van (dat andere was trouwens ook nog een pak duurder). Het is vlak bij onze unief, heeft 3 slaapkamers met een dubbel bed, een badkamer, keuken, living en een eetkamer. Het is vrij prijzig voor Chinese normen, maar voor het geld dat we nu per persoon betalen, kunnen we in België geen kot huren. We hebben ook een hele lieve huisbaas die ons goed helpt, we mogen hem voor alles bellen. Het gebouw ziet er langs de buitenkant nogal guur uit, een grijze blok (dat is hier bijna overal zo) en er is duidelijk niemand die ooit de moeite genomen heeft om de trappenhal te kuisen, maar als je binnenkomt, is het compleet anders. Ik heb me de voorbije dagen wel een beetje ontwikkeld tot obsessive cleaner. Elke moment dat we hier even niets te doen hebben, sta ik met een vod in mijn hand. Ik vind dat het hier niet echt van ons is voor ik elke vierkante centimeter heb afgestoft, en wie bv de ijskast had gezien voor ik ze onder handen had genomen zou mij groot gelijk geven (ons bonneke zou een lichte hartaanval krijgen als ze dacht dat we daar eten in wilden bewaren =) Begrijp me niet verkeerd, het was hier niet echt vies hoor, maar gewoon stoffig. En de vorige bewoners hebben het hier duidelijk achtergelaten zonder nog eens even grote kuis te houden (chinezen he). Er zitten hier nu geen beesten, maar we hebben wel al een paar dode insecten gevonden, dus ze waren er ooit wel en ik wil ze geen reden geven om terug te komen. Maar goed, alles begint op zn plooi te vallen. Katrien had eerste keus voor de kamers, dus zij heeft de mooiste en ik heb na lang nadenken dan toch maar de grootste genomen. Sara, sorry, gij hebt dus de kleinste, maar ge hebt wel de beste matras (wij hebben van die mouchen dingen). En het is ook nog mooi ze =)
Julie zit wel in de dorms en zij heeft een hele leuke kamergenote: Claudia, een Poolse. Ze heeft er echt geluk mee vind ik. Haar vader doet vaak zaken in Nanjing, dus ze is hier al een paar keer geweest en ze weet allerlei leuke plekjes. Gisteren heeft ze ons meegenomen om te gaan winkelen in een geweldig shoppingcenter. Onder de grond, met allerlei mini winkeltjes, waar je vanalles kan kopen: kleren, schoenen, juwelen, tassen, prullekes, En alles is super goedkoop. We beginnen de kneepjes van het afdingen te kennen. Het komt erop neer dat je alles kan kopen voor ongeveer de helft van de oorspronkelijke prijs, als je het maar lang genoeg volhoud. Uiteindelijk kan je eender wat kopen voor maximum 10 euro (en dat is zelfs al veel). We hebben eergisteren ook ons beursgeld gekregen en daar hebben we al goed gebruik van gemaakt om allerlei leuke spulletjes voor ons appartement te kopen. We zijn gisteren ook voor het eerst uitgeweest in China. Michelle, het meisje uit Micronesië, kent de manager van een of andere club hier en daar zijn we naartoe geweest. Eigenlijk leek het heel hard op fuifzalen in België. Het was super leuk, heel veel verschillende nationaliteiten en iedereen was door elkaar aan het dansen. Er was een Chinees die een soort matrix-achtige moves aan het maken was (volledig achterover buigen naar de grond toe). Hij wrong zich altijd ergens tussen een groepje en begon dan allerlei gekke breakdance bewegingen te maken, compleet maf. Omdat we de manager viavia kenden, kregen we ook nog eens gratis drankjes. Uitgaan gaat hier dus evengoed als in België =)
We hebben gisteren een placement test moeten doen en vandaag hebben we onze uitslag gekregen: Julie, Katrien en ik zitten allemaal in de 3e groep van het 3e niveau, dat is de op één na hoogste groep. Er is nog een niveau 4, maar daar zitten enkel Koreanen, het is logisch dat die beter Chinees kunnen dan wij. Ze hebben ons in Leuven dus heel goed voorbereid =) we krijgen ook voortdurend complimentjes over ons Chinees (al doen ze dat natuurlijk bij alle buitenlanders die een beetje Chinees praten). Claudia zit jammer genoeg maar in niveau 2. We waren een beetje verbaasd, want ze spreekt echt super goed, maar blijkbaar kan ze niet zo goed schrijven en daar hechten ze hier nogal veel belang aan.
Nog een laatste grappig nieuwtje: eergisteren lag ik al in bed toen ik een smsje kreeg: I am Chinese, do you have boyfriend? Huh???? Ik dacht, daar ga ik niet op in, maar hij bleef sturen, dus uiteindelijk vroeg ik wie hij was en hoe hij aan mijn nummer kwam. Hij beweerde dat hij per ongeluk naar een fout nr had gestuurd, maar dat dat toch een goede gelegenheid was om elkaar te leren kennen? Ja, tuurlijk wel. Het laatste smsje was Do you feel lonely in China, pretty girl? Daarna heb ik de nr maar geblokkeerd. Blijkbaar is het in China volledig acceptabel om onbekende meisjes midden in de nacht te smsen en nrs door te geven. Geen idee hoe hij eraan kwam, want nog maar een paar mensen hebben hem en die zouden mijn nr nooit zomaar aan iemand geven. Maar dus aan alle westerse meisjes die echt wanhopig zijn: kom naar China, ge moet zelfs uw deur niet uit om aanzoeken te krijgen =) Vreemde Chinezen, echt!
Zo, dat was het weeral, waarschijnlijk vergeet ik nu nog dingen te vertellen, maar dat zal dan voor de volgende keer zijn. (ik heb weer internet, dus het zal niet meer zo lang op zich laten wachten) Ik ga me weer aan het kuisen zetten denk ik.
