Ik heb deze maandag de handbalmatch China-Korea mogen bijwonen in het wereldkampioenschap voor vrouwen. Gratis.
Dat zit zo: 2 weken geleden vroeg een Koreaans meisje uit mijn klas (van wie ik de naam nooit kan onthouden) wie er zin had om naar een handbalmatch tussen de Chinese en Koreaanse landsploegen te gaan kijken. Aangezien het kampioenschap in China plaatsvond, werd verwacht dat de Chinese supporters zwaar in de meerderheid zouden zijn, wat natuurlijk nadelig zou zijn voor de Koreanen. Daarom kreeg iedereen die bereid was voor Korea te supporteren gratis vervoer en inkom. Dat leek me wel leuk (ik heb zelf nog een half jaartje handbaltrainingen gevolgd in Leuven, om tot de ontdekking te komen dat ik toch liever een net tussen de 2 ploegen in heb), dus gaf ik mijn naam op.
Maandagochtend zat ik tijdens de pauze rustig mijn koekje op te eten, toen die Koreaanse mij kwam vragen of ik nog altijd meekwam naar de wedstrijd. Ik was het ondertussen rats vergeten, dus moest ik na de les nog snelsnel naar huis lopen om rode kleren aan te trekken (kleur van de Koreaanse ploeg). Doe iets roods aan, dat moeten ze mij geen 2 keer zeggen, dus in mijn roodste rode kleedje en roodste rode trui trok ik een uurtje later naar de plaats van afspraak, waar bleek dat ik lang niet de enige was die meeging. Zowat de volledige Koreaanse delegatie van onze school was aanwezig en ze hadden blijkbaar veel reclame gemaakt, want er stonden ook heel wat studenten van andere nationaliteiten te wachten, in totaal goed voor 3 volle bussen.
Wat een uurtje rijden had moeten zijn, bleek uiteindelijk tweeënhalf uur te worden, dus we waren wel een beetje suf toen we in Changzhou (locatie van het kampioenschap) weer uit de bus stapten. Terwijl we voor het gebouw stonden te wachten om binnen te mogen, werd mij ineens een camera in mijn gezicht geduwd. Vanwaar ik was? En voor wie ik supporterde? Toen ik zei dat ik voor Korea was, was de reporter snel weer weg, als ik China had gezegd, had ik misschien het sportnieuws wel gehaald =)
Er was ons op voorhand gratis eten beloofd en het moet gezegd: die Koreanen zijn hun belofte mooi nagekomen. Toen we net op de bus zaten, werden er al broodjes uitgedeeld voor de middag, waarna je per 2 een sjaal kreeg van de Koreaanse ploeg. Bij het uitstappen kreeg iedereen een flesje water en op de parking werden er gratis KFC burgers uitgedeeld. Op ons inkomticket stond de prijs: 80 RMB, toch niet niks. Toen we eenmaal onze zitjes gevonden hadden, kreeg iedereen ook 2 van die plastieken dingen die je tegen elkaar moet slaan om lawaai te maken (en de tegenstanders zoveel mogelijk af te leiden). De scholieren die voor ons zaten, waren eerst blij dat er buitenlanders achter hen kwamen zitten, tot bleek dat we niet voor China waren. De mannen die alles schijnbaar georganiseerd hadden, stonden vooraan met een vlag en een gong en riepen dingen voor die iedereen moest nazingen om onze ploeg aan te moedigen. De enige die ik kon meezingen was: 'De-han mìngù!' Wat blijkbaar gewoon: Korea! betekent. Ik was blij dat we voor de Koreanen supporterden, want hoewel de Chinese ploeg niet slecht was, hebben we ze toch maar lekker in de pan gehakt! Handbal bleek bovendien best een interessante sport om naar te kijken te zijn, ik heb me in ieder geval goed geamuseerd tijdens de wedstrijd.
De sfeer achteraf was natuurlijk opperbest en alsof we nog niet genoeg gekregen hadden, begonnen ze ook nog I-pods (shuffle) en vliegtickets te verloten. Julie, die juist een nummertje lager had dan ik, won een I-pod! Daarna hebben we op de bus terug ook nog allebei een etentje ter waarden van 100 RMB gewonnen in een Koreaans restaurant. Altijd mooi meegenomen he. Toen we uiteindelijk om half 9 terug in Nanjing aankwamen, kreeg iedereen nog een bereide maaltijd mee om thuis op te eten.
Als de Koreanen nog eens iets organiseren, ga ik zeker mee! =)
