Hey!

Ik heb een paar zeer rustige dagen achter de rug. De lessen zijn terug begonnen (op een zaterdag, jawel). Vandaag heb ik nog een dagje vrij, maar vanaf morgen vliegen we er weer in.

Om jullie op deze mooie zondag toch iets te lezen te geven, volgt hier een blog met een aantal volkomen losse weetjes over China en de Chinezen:

Om te beginnen: als je ooit gehoord hebt over de gewoonte van Chinezen om op straat te spuwen, dat is helemaal waar. Vooral oudere mannen hoor je regelmatig eens diep rochelen. Maar het zijn niet alleen de oude ventjes hoor, ook jongeren en vrouwen spuwen vrolijk in het rond. Vorige week hoorden we iemand echt afschuwelijk diep rochelen achter onze rug en toen we ons omdraaiden bleek het een fijn, oud vrouwtje te zijn, zeer vreemd. Ze doen het bovendien niet alleen op straat, maar bijvoorbeeld ook in de supermarkt of zo. Ik slaap met al mijn ramen open en ik wordt regelmatig ’s ochtends wakker door onze overbuur die geluiden produceert alsof hij erin gaat stikken, aangenaam.

Chinezen kunnen naar onze normen behoorlijk onbeleefd zijn. Aanschuiven bijvoorbeeld is op veel plaatsen een ongekend concept. Een tijdje geleden heb ik een half uur staan wachten bij een openbaar toilet in een poging via een gewoon aanschuifsysteem bij een toilethokje te geraken. Na dat half uur moest ik zo dringend dat ik al onze normen overboord heb gegooid en bijna letterlijk een meisje dat er pas een minuut of 3 stond opzij heb geduwd toen ze een hokje wou binnengaan. Tja, als het nodig is, moet je je aanpassen he. Bij officiële diensten valt dat aanschuiven wel goed mee, omdat ze op veel plaatsen met een systeem met nummertjes werken. Ik heb opgevangen dat ze dat precies om die reden hebben ingevoerd. Ik probeer me niet druk te maken in die dingen, want dat is nu eenmaal de cultuur he.

Mijn leerkracht en een aantal Aziatische medeleerlingen vinden het raar dat ik tijdens de pauze appels eet. Ik neem bijna elke dag een appel mee naar de les en na een week vroeg mijn leerkracht grammatica of ze in Europa veel appels eten. Ik antwoordde dat wij inderdaad vaak appels eten en dat vond ze nogal raar. Uiteindelijk bleek dat het niet zozeer ging om de appel zelf als wel om het feit dat ik hem met schil en al opeet. Ze schillen hier al hun fruit, wat waarschijnlijk niet zo’n slecht idee is, vanwege de pesticiden die ze erop spuiten. Ze zei dat als ik nog eens een appel met de schil at ik hem wel ‘eerst heel goed moest wassen’. Ik zal eraan denken =)

Eten alle Chinezen met stokjes? Ja, alle Chinezen eten met stokjes. Dat schrijf ik als tip aan iedereen die van plan is mij te bezoeken: als je niet met stokjes kan eten, neem dan je eigen mes en vork mee. Zelfs in de chique restaurants hebben ze geen mes en vork ter beschikking, laat staan in de kleine restaurantjes waar wij meestal eten. Soms krijg je wel zo’n Chinese diepe lepel bij je soep, maar het is niet aan te raden daar noedels mee te eten. Ik moet zeggen dat wij ondertussen behoorlijk handig geworden zijn met stokjes, ik maak elke week minder vlekken op mijn kleren =)

Chinezen lopen regelmatig in hun pyjama over straat. Meestal ’s avonds, maar af en toe zie je ook overdag iemand in iets wat duidelijk een pyjama is over straat lopen. Ik heb het dan niet over losse broeken en hemdjes die nog wel voor gewone kledij kunnen doorgaan, maar echte flanellen pyjama’s met beertjes, hartjes en andere fijne patroontjes. We zijn er ondertussen al min of meer aan gewend, maar in het begin vonden we dat toch maar vreemd. Eén van mijn leerkrachten zei: ‘Buitenlanders denken vaak dat er veel mensen in hun pyjama over straat lopen, maar dat is niet waar, dat zijn gewoon de kleren waarin ze thuis rondlopen en eten maken. Als ze dan maar voor eventjes naar buiten gaan, kleden ze zich niet om.’ Allemaal goed en wel, maar het blijven toch gewoon pyjama’s hoor. Ik heb wel gehoord dat een aantal medesinologen zich ondertussen ook al in pyjama buiten hebben gewaagd. Helemaal aangepast aan de cultuur, lijkt me =) Ik denk dat ik voorlopig nog even pas.

Op restaurant wordt vaak verwacht dat je bij het binnenkomen al meteen weet wat je wil eten, zelfs als je nog nooit in dat bepaalde restaurant binnen bent geweest. We moeten altijd opnieuw zeggen: we zouden graag eerst even op de kaart kijken. Waarna de dienster meestal naast de tafel blijft staan wachten terwijl wij proberen iets op te maken uit de menukaart. Er zijn hier redelijk wat restaurantjes waar je een volledig gerecht naar onze normen kan bestellen, dus: vlees, groentjes, rijst. Maar op evenveel plaatsen maakt rijst absoluut geen deel uit van een schotel. Je moet het er apart bijbestellen en je moet ook heel expliciet duidelijk maken dat je je rijst samen met de rest van de gerechten wil. Als je dat niet doet, staan vaak al alle schotels op tafel, maar moet je nog een kwartier wachten tot iemand rijst brengt. Dat komt omdat rijst hier vaak beschouwd wordt als vulsel, iets dat je eet als je echt niet genoeg hebt met de rest. Verder mag je hier naar onze normen behoorlijk onbeleefd zijn tegen de obers. Je hoeft echt niet beleefd je hand op te steken als je iemand wil roepen, je roept gewoon ‘ober!’. Als het erg lang duurt voor iets op tafel komt, bijvoorbeeld de rijst, zit je dan niet druk te maken tot ze het eindelijk brengen. Roep gewoon iemand en vraag of het niet wat sneller kan. Je hoeft ook niet ‘dankuwel’ te zeggen tegen iemand die je bedient, niet op restaurant of op eender welke andere dienst. Ik doe dat vaak wel, uit gewoonte, en dat mag natuurlijk. Maar of ik nu dankuwel zeg of niet, ze worden er niet koud of warm van, want Chinezen zouden nooit bedanken voor het opdienen van een gerecht. Ik ben zelf ondertussen al wat minder beleefd geworden dan ik in het begin was en ik vind het eigenlijk wel gemakkelijk zo. Iemand roepen is toch veel makkelijker dan met je hand omhoog te zitten wachten tot je de blik van een ober kan vangen? Bovendien geeft niemand hier ooit fooi, dat wordt ook absoluut niet verwacht, wat ons studenten natuurlijk heel goed uitkomt.

Daar ga ik het voorlopig bij houden. Er valt nog veel meer te vertellen over de Chinese gewoontes, maar dat zal in de loop van het jaar dan wel eens passeren op deze blog.

Tot later!

Tessa

11-10-2009 om 10:03 geschreven door Tessa  

07-10-2009 om 14:10 geschreven door Tessa  

Hoi!

Dit weekend zijn we, zoals gezegd, naar Hefei gegaan om Anne-Sophie te bezoeken. We zijn voor de verandering eens met de bus gegaan. Dat is bijna de helft goedkoper dan de trein, maar duurt wel langer. Uiteindelijk was het een rit van een dikke 3 uur, maar het was best wel comfortabel. Het zijn echt van die reisbussen, dus je hebt veel plaats en er wordt altijd een film gespeeld tijdens de rit (op de terugrit Jurassic Park gedubd in het Chinees en ontzettend luid, dat had nu ook weer niet gemoeten). Van alle horrorverhalen over het Chinese openbaar vervoer die ik voor ik naar hier kwam gehoord had, heb ik hier echt nog niets gemerkt.

Hefei is beduidend kleiner dan Nanjing en ook wat minder modern. Onze buschauffeur moest in het heenrijden regelmatig een stukje spookrijden om de putten in de weg te omzeilen. We gaan er altijd van uit dat die mensen weten wat ze doen, maar als je vanuit de tegenovergestelde richting nog een bus op je af ziet rijden, hou je toch wel even je adem in. Anne-Sophie had ons op voorhand verteld dat Hefei een beetje een boerengat is, maar dat viel ook best mee. Haar campus was in ieder geval groter en mooier dan die van ons, vond ik. Niet zo’n mooie gebouwen, maar wel heel gezellige plekjes met bomen en bankjes om te zitten. Zaterdag zijn we naar de zoo van Hefei geweest. Ik vreesde dat we daar misschien schrijnende toestanden gingen zien met dieren die slecht verzorgd worden, maar ook daar bleek dat we toch nog te veel vooroordelen hebben als het over China gaat. Mijn grootste bezwaar was dat er nogal wat dieren alleen in een kooi zaten, maar ze zagen er allemaal prima verzorgd uit. De omgeving was heel aangenaam, met veel bomen en groen en een aantal dieren hadden beduidend betere verblijven dan sommige dieren in de zoo van Antwerpen. Het meest exotische dier dat we gezien hebben is een panda, die hebben ze bij ons niet.

s’ Avonds zijn we gaan eten met een paar vrienden van Anne-Sophie, best toffe mensen. In Hefei zitten veel minder buitenlanders dan bij ons, iedereen kent daar iedereen. Net zoals wij heeft zij nog geen echte Chinese vrienden (of toch één jongen, geloof ik). Ik zou heel graag Chinese vrienden maken, maar dat is niet makkelijk. Elke Chinees die je leert kennen, wil uiteindelijk toch iets van je. En ik heb altijd het gevoel dat het niet om mij of mijn persoonlijkheid gaat, maar gewoon om het feit dat ik buitenlander ben. Je denkt trouwens best 2 keer na voor je je nr. aan een Chinees geeft. Sara wordt al een dikke week gestalkt met telefoontjes en berichtjes door een Chinese jongen die ze heeft leren kennen op straat. 3 keer per dag: Sara, how are you? plus een paar telefoontjes, je wordt het snel beu hoor.

Maar verder met mijn verhaal. Na het eten wilden we eigenlijk ergens iets gaan drinken, maar ze hebben daar geen cafés, dus moesten we iets anders verzinnen. Het was zaterdag maanfestival en uiteindelijk hebben we dat nog op een vrij traditionele manier gevierd: we zijn iets te eten en te drinken gaan halen en hebben ons buiten op een bankje gezet in het donker. Je moet dan nog naar de maan kijken en eigenlijk moet je maankoekjes eten, maar dat vind ik niet lekker. Ze zijn heel zwaar en meestal zitten er bonen of een ei of zoiets in. Als je geluk hebt is het geconfijt fruit, die zijn nog wel te eten. Maar op de koekjes na zaten we er toch vrij dicht bij in de buurt en het was heel gezellig.

Gisterenmiddag zijn we naar een klein restaurantje geweest op de campus van Anhui University en daar hebben we het lekkerst gegeten tot nu toe. Anne-Sophie is er vaste klant en ik snap waarom. Iemand heeft die mensen ooit uitgelegd hoe je frietjes maakt en nu hebben ze daar iets dat op flinterdunne frietjes lijkt, zo goed! Verder nog kip in zoetzure saus en het allerbeste: bananen in een soort deeg en dan gecarameliseerd met suiker. Een caloriebom, maar lekker! Na het eten zijn we naar een meer geweest. Volgens Anne-Sophie hebben we daarmee meteen alle bezienswaardigheden van Hefei gezien. Het is hier nog altijd ongelooflijk warm. Het was zeker 30 graden gisteren en dan overdrijf ik niet. We zijn in de schaduw gaan zitten met onze voeten in het water.  

Zondagavond zouden we alweer vertrekken, maar voor we doorgingen, zijn we nóg eens frietjes en bananen gaan eten. 2 keer op een dag, die mensen zullen gelachen hebben. Maar het zal wel weer even duren voor we terug naar Hefei gaan, dus we moesten ervan profiteren he. Anne-Sophie had nog geen concrete plannen voor de volgende dagen en dus heeft ze maar besloten om met ons mee terug naar Nanjing te komen. Het is vakantie, dus dat kan allemaal. We hadden nog geen tickets gekocht voor de terugreis en de taxichauffeur die ons naar de bushalte bracht, zei dat het ongelooflijk druk ging zijn en dat we al tickets hadden moeten bestellen. Maar daar aangekomen hadden we zonder problemen binnen het uur een bus. Veel handiger dan de trein, want daar moet je zeker op voorhand tickets voor kopen.

Vandaag hadden we eigenlijk een rustig dagje ingepland, maar gisterenavond belde een Thais meisje uit Katrien haar klas of we vandaag nog eens mee wilden naar het regenbloementerras met een paar vrienden van haar. We hadden dat nog niet volledig gezien, dus zijn we toch maar mee gegaan. Zo hebben we ineens wat mensen uit Thailand leren kennen waar we Chinees mee kunnen praten. Het viel op dat we met Aziatische vrienden erbij veel minder worden aangestaard. Er werden ook minder foto’s getrokken, buiten door die Thai zelf natuurlijk (het blijven Aziaten he =)

De rustige dag is dus verplaatst naar morgen en daarmee ben ik weer aan het einde van mijn blog.

Doei!

Tessa

05-10-2009 om 14:46 geschreven door Tessa