Laat ik beginnen iedereen een gelukkig Kerstfeest te wensen! Eén dag na datum, dat moet nog kunnen.
Kerst vieren in China. We hadden er een beetje schrik voor, want de kerstfeestjes thuis evenaren is natuurlijk niet gemakkelijk. Niet vieren is ook geen optie, dan zouden we voorbijgaan aan onze belangrijkste traditionele feestdag. We hebben dan maar ons best gedaan het zo gezellig mogelijk te maken. 2 weken op voorhand stond hier al een kerstboom. Een plastieken weliswaar, maar toch mooi versierd met dank aan de kerstversiering die Saras familie had opgestuurd en een selectie uit de plastieken brol die hier in de supermarkt aan de man wordt gebracht. We hebben ook wat kerstmuziek gedownload, die op loop werd afgespeeld (hopelijk niet tot al te grote ergernis van de buren). Ik had eerst een kerst-cd gekocht, maar die werd al snel aan de kant gesmeten toen bleek dat hij van voor tot achter ingezongen was door een kinderkoortje (te veel is te veel).
Omdat wij een appartement hebben met redelijk veel plaats, hadden we voorgesteld om Kerstmis bij ons te vieren. Veel plaats is wel relatief, dus hadden we enkel onze beste vrienden uitgenodigd. Iedereen zou geld bijleggen, waar wij dan eten en drinken van konden kopen. En iedereen moest een pakje kopen voor ongeveer 20 kuai (2 euro, je zou ervan versteld staan wat je daar allemaal voor kan kopen hier), dat zowel voor jongens als meisjes geschikt was. We hebben hier hardop zitten dromen van een kerstmenu zoals die eruit hoort te zien: kreeft, wild, gestoofde groentjes, kroketjes, dessertenbuffet, om het uiteindelijk toch maar wat simpeler te houden (rekening houdend met het budget, ons eigen kooktalent en de faciliteiten die we tot onze beschikking hebben). Het menu dus: hapjes, penne met 2 sauzen (vlees en vegetarisch) en chocomousse en koekjestaart. Katrien en ik hebben de dag op voorhand de desserts gemaakt. Chocomousse maken als je letterlijk maar 1 grote pot hebt om ingrediënten in op te kloppen, te smelten, te mengen, het kan! Zolang je maar veel kleine kommetjes hebt om tussendoor alles in over te gieten. En hij had succes ook (er waren 2 potjes over en daar is voor gevochten). Sara was verantwoordelijk voor de spaghettisauzen en die vielen ook in de smaak (zelfs King, die zijn best deed om niet te laten merken dat hij onze chocomousse maar niks vond, vond de penne lekker). Basic dus, maar iedereen was tevreden =) Brooke had op het laatste moment afgezegd, waardoor er eigenlijk net voldoende plaats was aan tafel, zolang er iemand op het salontafeltje ging zitten i.p.v. op een stoel. Ga maar eens kijken naar de fotos van ons appartement en bedenk dat we met 11 man rond die tafel gezeten hebben!
Voor de pakjes hebben we een spelletje gespeeld dat Sara altijd doet met haar familie. Als je 6 gooit met een dobbelsteen mag je een pakje van tafel kiezen. Als iedereen een pakje heeft, moet je zeggen welk pakje jij gekocht hebt. Daarna mag iedereen nog eens gooien en als je 6 of 1 hebt, mag je je pak wisselen met dat van iemand anders. Daarna mag iedereen zijn cadeautje opendoen, waarna weer een ronde volgt waarbij je opnieuw kan wisselen, smerig! We hadden gezegd dat de pakjes best grappig mochten zijn en er zaten er goeikes tussen! Super Mario oorverwarmers, zon mechanisch hondjes dat blaft en rondloopt, een plastieken eend die eieren legt, dolle pret =) Kien had naast zijn pakje ook 2 dozen met van die fluo plastic armbandjes meegebracht, die licht geven als je ze kraakt. Ik moet niet zeggen dat ons appartement daar op het eind van de avond vol mee lag, op een bepaald moment was het hier precies een goa-feestje =) Iemand had ook het lumineuze idee gehad een spuitbus cadeau te geven waar roze plastic lint uitspoot. Die was natuurlijk na een half uur al leeg en onze muren hingen vol roos spul (ik heb daarnet nog een beetje teruggevonden onder de zetel).
Uiteindelijk was het dus niet direct een kerstfeest zoals thuis, maar het was wel leuk en gezellig. En dat is toch al iets he =)
Een week later kunnen we eindelijk het hoofdstuk Xian-Luoyang afsluiten: 2e dag in Luoyang.
Om 6uur ging de wekker, veel te vroeg natuurlijk en sneu voor het Koreaanse meisje in onze kamer, dat mee wakker gemaakt werd. We moesten ons nog steeds in het donker omkleden en onze spullen bij elkaar zoeken, het is een wonder dat niemand iets vergeten is. Beneden stond onze 司机siji chauffeur ons op te wachten met een klein busje. Het zag er een beetje gammel uit, maar de stoelen waren comfortabel en het was zeer praktisch: we werden de hele dag voor de deur afgezet en voor de deur weer opgehaald.
De eerste stop was het Shaolin klooster, op anderhalf uur buiten Luoyang. Er zijn in China meerdere Shaolin tempels en scholen, maar die in Luoyang is de bekendste. De Shaolin tempels zijn boeddhistische tempels, vooral bekend omdat de monniken zeer bedreven zijn in de 武术wushu zelfverdedigingskunsten, zoals kungfu. Oorspronkelijk bestudeerden de monniken de gevechtskunsten om zichzelf te kunnen verdedigen tegen overvallen, maar ook om mentale en fysieke discipline te krijgen. Vandaag de dag gaat het natuurlijk vooral om het tweede aspect, vermengd met een flinke dosis toeristische aantrekkingskracht. De Shaolin monniken runnen scholen waar kinderen van jongs af aan wushu kunnen gaan studeren. Het was mij niet zo duidelijk of die kinderen dan ook allemaal monnik worden, of nadat ze zijn afgestudeerd het klooster weer verlaten. Het domein van de school was best groot, met verschillende tempels. De Shaolin tempel was toch de mooiste die ik hier in China al gezien heb. Heel leuk was De hal van de 100 boeddhas. Dat was een tempelruimte die vol boeddhabeelden stond, die allemaal een ander aspect van boeddha moesten verbeelden. Het waren volgens mij niet zon oude beelden, maar we hebben ons enorm geamuseerd met het nadoen van al die beelden (bekijk zeker de fotos). Helemaal aan het einde van het domein zou nog een bos moeten liggen met een aantal tempels, maar omdat we rekening moesten houden met de tijd, zijn we daar niet meer geraakt, het was nog ongeveer 2km wandelen. We hebben trouwens achteraf gehoord dat een deel van het domein afgesloten was door de sneeuw en de koude. Om af te sluiten zijn we nog naar een korte voorstelling gaan kijken van leerlingen van de school. Dat wordt natuurlijk georganiseerd voor de toeristen, maar ik was toch serieus onder de indruk. Er waren een aantal heel jonge jongetjes die al ongelooflijke dingen konden. Een aantal oudere jongens brak ijzer met hun hoofd, boog speren om met de punt op hun keel gericht, stak een speld door een glazen plaat, toch wel knap.
Tijd om te middageten was er niet, maar het was een uur rijden naar onze volgende bestemming, dus konden we iets eten in de auto. Deze keer waren we netjes op tijd bij de Longmen grotten. Aan de inkom stond dat universiteitsstudenten korting kregen, maar de vrouw aan de kassa wou ons geen korting geven. Wij lieten onze Chinese (!) studentenkaart zien in de overtuiging dat we recht hadden op korting, maar ze wees op de kleine lettertjes onderaan: enkel geldig voor inwoners van de Volksrepubliek China, discriminatie of niet? Maar de grotten dus: Luoyang was lange tijd het boeddhistische centrum van China. De Longmen (drakenpoort) grotten zijn ontstaan tussen 494 en 907 n.Chr. Er zouden 2345 grotten en nissen aanwezig zijn (mooi getal niet?) met meer dan 100.000 boeddhistische beelden, van hele kleintjes tot gigantisch grote. Ik vond het een van de mooiste dingen die ik hier in China al gezien heb. Je in te beelden dat er mensen hun leven gespendeerd hebben aan het uithouwen van al die beeldjes in de rotsen! Het was erg jammer dat het regende en mistig was, in volle zon moeten die beelden nog mooier zijn. Langs de andere kant waren we wel bijna de enige gasten, waardoor we op ons gemak konden rondlopen en een paar mooie fotos hebben kunnen nemen. Het was het zeker waard om tot daar te gaan.
We waren uiteindelijk toch nog vrij vroeg terug bij ons hotel, dus moesten we nog even wachten voor de trein vertrok. Terug naar KFC dus, de enige warme plaats in heel Luoyang. Terwijl we daar iets zaten te drinken zegt Sara plots Ik moet nog iets vertellen. Ze haalt een onbestemd klein voorwerp uit haar zak en legt het op tafel. Bij nader onderzoek bleek het de vinger van één van de boeddhas uit de Hal van 100 boeddhas te zijn! Ze had één van de beelden een hand gegeven en een van zijn vingers was er gewoon afgevallen. In plaats van dat tegen ons te zeggen of die vinger naast het beeld te leggen, had ze in paniek die vinger in haar jaszak gestoken, in de hoop dat niemand het gezien had, slim =) Gelukkig ging het niet om zon eeuwenoud beeld, maar gewoon een gipsen beeld uit recentere tijden. Het heeft nog veel grapjes uitgelokt over de wraak van boeddha die nu over ons zal komen. De vinger ligt nog altijd in ons appartement, misschien komt boeddha hem wel halen =)
Onze trein vertrok om 21u, het was de eerste keer dat we een slaaptrein namen. Ik had er een beetje schrik voor, maar de bedden waren eigenlijk best deftig. Er was een smalle gang langs de zijkant van de trein. Door tussenschotten werden er kamertjes van elkaar gescheiden met telkens 6 bedden: tweemaal 3 boven elkaar. Er waren wel nergens afsluitingen of gordijntjes of zo. Het was lekker warm in de trein en ik was moe, dus ik had best goed kunnen slapen, ware het niet dat er schuin boven mij een man lag die enorm snurkte! Ik heb er rond 4u s nachts uit frustratie zelfs een propje papier naar gesmeten in de hoop dat hij daar wakker van zou worden, maar die slapen natuurlijk overal door. Ik was dus uiteindelijk toch blij toen we weer in Nanjing aankwamen en ik nog een paar uur in mijn eigen warme bedje kon kruipen.
Zoals ik al zei: een reisje van ups en downs, maar de plaatsen die we gezien hebben maakten het toch allemaal de moeite waard.
