Ik heb eindelijk weer internet en ik heb veel te vertellen =)
Ik zit nu op de kamer van Katrien in ons appartementje te typen. (voorlopig hebben we nog maar op 1 plaats een kabel, onze huisbaas gaat ons volgende week een kastje voor draadloos internet brengen) We hebben echt een geweldig appartement gevonden, we kwamen binnen en we waren er onmiddellijk weg van. Het was nochtans niet zo gemakkelijk om iets te vinden. Tegenover ons hotel was een klein immobiliën bureau (stel je niets voor zoals bij ons, een klein kotje met wat computers). Die mensen waren vriendelijk en konden ons de volgende dag meteen 3 appartementen laten zien. Daarvan vonden we er één wel leuk (er was er ook één bij waar het behangpapier van de muur kwam en een dode kakkerlak op de grond lag). Maar we wilden wat bedenktijd en die man begon ons ineens zo te pushen om iets te beslissen. We hadden eerst gezegd dat we het gingen nemen, maar ik had er toch niet zon goed gevoel bij, dus we hebben het afgebeld. Achteraf bezien al een geluk, want het was veel verder van onze unief en lang niet zo goed als dit.
De volgende dag gingen we ons inschrijven aan de universiteit. Katrien en ik hadden voor de zekerheid ook al maar een kamer genomen op de campus met 2 (koten zijn hier altijd gedeeld). Ze zagen er niet zo fris uit, maar dan hadden we toch al iets achter de hand. De campus ziet er heel Chinezig uit, heel leuk. Er zijn veel traditionele gebouwen en er is ook veel groen. In de buurt van de unief worden we ook niet zo aangestaard, ze zijn hier iets beter gewend aan buitenlanders. Bij het inschrijven van de koten leerden we al ineens een meisje uit Canada en eentje uit Micronesië kennen en dus zijn Julie, Katrien en ik daar s middags mee gaan eten. Er waren ook 3 vrienden van een van hen bij uit Kameroen. Een van die gasten kende een man die bij een immobiliën werkte en hij heeft voor ons direct met hem gebeld (ge ziet, het gaat hier allemaal viaviavia he). Die bleek heel vriendelijk te zijn en hij kon ons meteen 2 appartementen laten zien. Dat van ons was het eerste dat we bezichtigden en we zijn zelfs niet meer naar het andere gaan kijken, zo weg waren we er van (dat andere was trouwens ook nog een pak duurder). Het is vlak bij onze unief, heeft 3 slaapkamers met een dubbel bed, een badkamer, keuken, living en een eetkamer. Het is vrij prijzig voor Chinese normen, maar voor het geld dat we nu per persoon betalen, kunnen we in België geen kot huren. We hebben ook een hele lieve huisbaas die ons goed helpt, we mogen hem voor alles bellen. Het gebouw ziet er langs de buitenkant nogal guur uit, een grijze blok (dat is hier bijna overal zo) en er is duidelijk niemand die ooit de moeite genomen heeft om de trappenhal te kuisen, maar als je binnenkomt, is het compleet anders. Ik heb me de voorbije dagen wel een beetje ontwikkeld tot obsessive cleaner. Elke moment dat we hier even niets te doen hebben, sta ik met een vod in mijn hand. Ik vind dat het hier niet echt van ons is voor ik elke vierkante centimeter heb afgestoft, en wie bv de ijskast had gezien voor ik ze onder handen had genomen zou mij groot gelijk geven (ons bonneke zou een lichte hartaanval krijgen als ze dacht dat we daar eten in wilden bewaren =) Begrijp me niet verkeerd, het was hier niet echt vies hoor, maar gewoon stoffig. En de vorige bewoners hebben het hier duidelijk achtergelaten zonder nog eens even grote kuis te houden (chinezen he). Er zitten hier nu geen beesten, maar we hebben wel al een paar dode insecten gevonden, dus ze waren er ooit wel en ik wil ze geen reden geven om terug te komen. Maar goed, alles begint op zn plooi te vallen. Katrien had eerste keus voor de kamers, dus zij heeft de mooiste en ik heb na lang nadenken dan toch maar de grootste genomen. Sara, sorry, gij hebt dus de kleinste, maar ge hebt wel de beste matras (wij hebben van die mouchen dingen). En het is ook nog mooi ze =)
Julie zit wel in de dorms en zij heeft een hele leuke kamergenote: Claudia, een Poolse. Ze heeft er echt geluk mee vind ik. Haar vader doet vaak zaken in Nanjing, dus ze is hier al een paar keer geweest en ze weet allerlei leuke plekjes. Gisteren heeft ze ons meegenomen om te gaan winkelen in een geweldig shoppingcenter. Onder de grond, met allerlei mini winkeltjes, waar je vanalles kan kopen: kleren, schoenen, juwelen, tassen, prullekes, En alles is super goedkoop. We beginnen de kneepjes van het afdingen te kennen. Het komt erop neer dat je alles kan kopen voor ongeveer de helft van de oorspronkelijke prijs, als je het maar lang genoeg volhoud. Uiteindelijk kan je eender wat kopen voor maximum 10 euro (en dat is zelfs al veel). We hebben eergisteren ook ons beursgeld gekregen en daar hebben we al goed gebruik van gemaakt om allerlei leuke spulletjes voor ons appartement te kopen. We zijn gisteren ook voor het eerst uitgeweest in China. Michelle, het meisje uit Micronesië, kent de manager van een of andere club hier en daar zijn we naartoe geweest. Eigenlijk leek het heel hard op fuifzalen in België. Het was super leuk, heel veel verschillende nationaliteiten en iedereen was door elkaar aan het dansen. Er was een Chinees die een soort matrix-achtige moves aan het maken was (volledig achterover buigen naar de grond toe). Hij wrong zich altijd ergens tussen een groepje en begon dan allerlei gekke breakdance bewegingen te maken, compleet maf. Omdat we de manager viavia kenden, kregen we ook nog eens gratis drankjes. Uitgaan gaat hier dus evengoed als in België =)
We hebben gisteren een placement test moeten doen en vandaag hebben we onze uitslag gekregen: Julie, Katrien en ik zitten allemaal in de 3e groep van het 3e niveau, dat is de op één na hoogste groep. Er is nog een niveau 4, maar daar zitten enkel Koreanen, het is logisch dat die beter Chinees kunnen dan wij. Ze hebben ons in Leuven dus heel goed voorbereid =) we krijgen ook voortdurend complimentjes over ons Chinees (al doen ze dat natuurlijk bij alle buitenlanders die een beetje Chinees praten). Claudia zit jammer genoeg maar in niveau 2. We waren een beetje verbaasd, want ze spreekt echt super goed, maar blijkbaar kan ze niet zo goed schrijven en daar hechten ze hier nogal veel belang aan.
Nog een laatste grappig nieuwtje: eergisteren lag ik al in bed toen ik een smsje kreeg: I am Chinese, do you have boyfriend? Huh???? Ik dacht, daar ga ik niet op in, maar hij bleef sturen, dus uiteindelijk vroeg ik wie hij was en hoe hij aan mijn nummer kwam. Hij beweerde dat hij per ongeluk naar een fout nr had gestuurd, maar dat dat toch een goede gelegenheid was om elkaar te leren kennen? Ja, tuurlijk wel. Het laatste smsje was Do you feel lonely in China, pretty girl? Daarna heb ik de nr maar geblokkeerd. Blijkbaar is het in China volledig acceptabel om onbekende meisjes midden in de nacht te smsen en nrs door te geven. Geen idee hoe hij eraan kwam, want nog maar een paar mensen hebben hem en die zouden mijn nr nooit zomaar aan iemand geven. Maar dus aan alle westerse meisjes die echt wanhopig zijn: kom naar China, ge moet zelfs uw deur niet uit om aanzoeken te krijgen =) Vreemde Chinezen, echt!
Zo, dat was het weeral, waarschijnlijk vergeet ik nu nog dingen te vertellen, maar dat zal dan voor de volgende keer zijn. (ik heb weer internet, dus het zal niet meer zo lang op zich laten wachten) Ik ga me weer aan het kuisen zetten denk ik.
Ik zit momenteel op een hotelkamer in Nanjing. Gisteren was onze laatste dag in Shanghai en ik vond het niet zo erg om te vertrekken. Shanghai is op dit moment echt een bouwwerf. Ze zijn nog snel vanalles aan het bijbouwen en vernieuwen voor de wereldexpo. Ik zou niemand aanraden om voor mei naar Shanghai te trekken. Daarna kan het wel leuk zijn, want het ziet ernaar uit dat het knap gaat worden. We hadden voor de laatste dag afgesproken met een aantal sinologen, voor we allemaal naar een ander gebied trokken. We zijn naar het business district van Shanghai gegaan, het Chinese Wall Street zeg maar. We moesten naar de andere kant van de rivier en daarvoor hebben we een soort shuttle onder het water genomen. Die ging door een tunnel met allerlei lichtjes, lasers en geluiden, heel toeristisch allemaal. Aan de overkant zijn we dan naar de Jimao toren gegaan, dat is een hoog kantoorgebouw waar je ook op kan om de omgeving te bekijken. Shanghai van bovenaf gezien is wel indrukwekkend, het strekt zich uit zover je kan zien. Bij die toren geraken was nog wel een hele opgave. De wegen waren overal opengebroken en uiteindelijk hebben we zelfs een stukje over een bouwwerf tussen de werkmannen moeten lopen. Gelukkig zijn we buitenlanders: als wij dat doen, vinden de Chinezen het nog amusant ook. Er waren ook heel wat Chinese toeristen die óns een attractie vonden. In totaal zijn we toch zo'n 7 keer met iemand op de foto gemoeten. Grappig: een Chinees ging met Niels en Kirsten op de foto en we hoorden zijn vrienden zeggen dat hij moest vragen om met 2 meisjes op de foto te mogen maar dat durfde hij blijkbaar niet =). s'Avonds zijn we nog naar de film gegaan: 'Up' een tekenfilm in 3D (echt een aanrader trouwens). We hadden gehoopt dat hij in het Chinees ging zijn, maar het was Engels met ondertitels. Vanochtend hebben we dan eindelijk de trein naar Nanjing genomen. We hadden afgesproken met Julie, want wij hadden voor haar een ticket gekocht, maar ze moest van een ander hotel komen. Het was nog een hele toestand om elkaar te vinden, dat station was toch groter dan verwacht. Uiteindelijk hebben we elkaar pas een kwartier voor vertrek gevonden. De trein nemen viel veel beter mee dan verwacht. Ik vreesde dat het vreselijk druk en niet zo proper zou zijn, want we hadden tickets voor 2e klasse. Het was een beetje drummen op erop te geraken, maar eigenlijk verschilt het niet veel van onze treinen. Comfortabele stoelen en best netjes. Er zat een gezin met kleine kinderen in ons compartiment en we hebben voor het eerst de typische klederdracht voor kleine Chinese jongetjes gezien: De naad van hun broek is gewoon niet toegestikt, van voor tot achter is alles open. Meisjes hebben gewoon een rokje, we hebben er gisteren eentje vrolijk op de stoep zien hurken om eventjes een plasje te doen. We hebben ook voorlopig afscheid genomen van Anne-Sophie, die verder trok naar Hefei. De aankomst in Nanjing was wel even schrikken. Zodra we van de trein stapten, kwamen er al Chinezen op ons af die onze bagage wilden dragen. Ze waren vreselijk opdringerig en trokken de bagage bijna uit onze handen. Je moet echt heel voorzichtig zijn, gelukkig waren we met 3. Wij dachten: wow, als dit Nanjing is... Gelukkig viel het daarna beter mee, de stad is veel aangenamer dan Shanghai, wat rustiger. We hebben daarnet al wat rondgelopen en er is bijvoorbeeld een hele leuke winkelstraat :D en een buurt met erg veel restaurantjes. Het is wel duidelijk dat ze hier niet gewend zijn aan buitenlanders. Wie ons ziet, blijft ook kijken. Sommigen doen dat onopvallend, maar er zijn ook mensen die echt stoppen en ons blijven nakijken. Ik vrees dat het zo gaat blijven, want hoe lang we hier ook zijn, we gaan er nooit minder westers uitzien (mijn haar zwart verven is misschien nog een optie). Gewoon negeren he, in de buurt van de universiteit zal het wel iets beter zijn. Morgen gaan we eens naar de universiteit kijken en het centrum van Nanjing verder verkennen. Mijn eerste indruk was positief, ik hoop dat het zo gaat blijven!
De berichtjes volgen elkaar hier snel op, ik heb nu nog tijd en zin om veel te schrijven =) De eerste volledige dag in Shanghai is net achter de rug en ik begin er al een beetje aan te wennen. We hebben vandaag zowaar de zon gezien! We zijn gisteren ook al eventjes de stad ingetrokken. Het station ligt op loopafstand van het hotel, dus zijn we maar ineens treintickets gaan kopen. We hadden op voorhand gehoord dat het heel moeilijk kan zijn om goede tickets te bemachtigen, maar het ging verbazingwekkend vlot. We snapten helemaal niets van de tabellen die in de hal hingen, maar een vriendelijk Chinees mannetje heeft ons geholpen de juiste trein te zoeken. Aan het loket konden we direct terecht en ook die bediende was heel behulpzaam. Ik denk dat ze het wel appreciëren dat we moeite doen om alles in het Chinees te vragen. Toen we vanochtend richting taxi's liepen, kwamen we 2 Franse meisjes tegen die de weg vroegen naar het station. We moesten daar toch langs, dus we zijn even meegegaan om hen te helpen. Ze spraken wel heel goed Engels, maar geen Chinees en achteraf bezien al een geluk dat ze ons zijn tegengekomen, want die loketbediende sprak geen woord Engels. Ik vind het echt leuk om te merken dat we hier goed onze plan kunnen trekken en iedereen vrij goed kunnen verstaan, want daar had ik toch een beetje schrik voor. We waren van plan vandaag uit te pluizen hoe we de bus moesten nemen, maar de verbinding naar ons hotel is niet zo goed, dus doen we voorlopig alles per taxi. Dat kost hier maar ongeveer 2 euro. We hebben ons gisteren wel al laten afzetten door een onofficiële taxi te nemen, die les hebben we ook weeral geleerd. Verder de grootste belevenis van vandaag: we zijn naar een theehuis geweest met 3 Chinezen die we op straat zijn tegengekomen. We zaten in een park op een bankje toen een jongen en 2 meisjes ons aanspraken en vroegen van waar we kwamen. (Het waren jonge twintigers, moeke, maak je geen zorgen, we zijn niet met verdachte types meegegaan ;-) We zaten daar al een tijdje mee te praten toen de jongen zei dat hij die meisjes Shanghai liet zien, dat ze op weg waren naar een theehuis en of we niet mee wilden. Katrien zei meteen ja (ze is heel spontaan in dat soort dingen), dus wij mee naar een of ander klein shopingcenter in een straatje achteraf. Daar boven was een theehuis van één of andere etnische minoriteit, waar we in een klein kamertje werden binnengelaten met een tafel met verschillende theesoorten. Er kwam een vrouw die ons uitleg gaf bij elke soort (we hebben er 6 geproefd in totaal) en hoe we die moesten drinken. Je moet het kopje op een bepaalde manier vasthouden en dan in 3 slokken leegdrinken. Al die soorten thee hebben natuurlijk ook een of andere heilzame werking voor het lichaam, of brengen de drinker toch op z'n minst geluk en rijkdom (als dat allemaal zou werken, dronk iedereen sloten Chinese thee). Het was erg lekker en interessant. We verstonden geen woord van de dienster, die een of ander dialect sprak, maar de anderen vertaalden voor ons naar het mandarijn. Ze vonden het nogal grappig dat we haar niet begrepen. Het was best gezellig en we hebben e-mails uitgewisseld (zo zijn Chinezen wel). Nu moet ik wel eerlijk zeggen dat we nogal schrokken van de rekening. Wij dachten: 'oh, we gaan thee drinken, dat zal wel meevallen' en onze metgezellen waren ook studenten, dus hadden we niet op voorhand naar de prijs gevraagd. Bleek heel dat gedoe ons 900 yuan te kosten (reken maar om: ongeveer 30 euro per persoon) :s We hebben uiteraard gewoon betaald, maar dat leert ons dat we in het vervolg toch wat voorzichtiger zullen moeten zijn. Tja, weer een ervaring rijker en we hebben ons geamuseerd he (we hebben achteraf nog een Chinese geluksknoop gekregen). We hebben dan maar besloten om de dure thee te compenseren met goedkoop eten. We zijn een zijstraatje ingelopen en zijn daar het eerste het beste onooglijke restaurantje binnengegaan. We begrepen de kaart niet, dus hebben we aan de dienster gevraagd wat er lekker was. Die kwam ons meteen 2 soorten dumplings laten zien, die we dan maar besteld hebben. De eerste waren gestoomd, met vlees erin en de tweede waren gevuld met groenten en vlees en gekookt in een soort soep. Die Chinezen vonden het heel vermakelijk dat wij daar zomaar iets bestelden en we hadden toch wel wat bijkijks toen we aan het knoeien waren met die soep en onze stokjes. Het bleek heel lekker te zijn en uiteindelijk hebben we voor iets minder dan een euro per persoon prima gegeten (qua compensatie kan dat tellen, denk ik). En nu zitten we terug in het hotel. Katrien wou daarnet een blikje fanta uit een automaat kopen in de lobby en er kwam direct een dienstertje bij staan om ons te helpen. Net daarna kwam er een Amerikaan uit de lift die ons zag staan en kwam vragen of hij ons (3 hulpeloze meisjes) kon helpen (met een blikje uit een automaat halen, jawel). Waarop wij in het Chinees begonnen tegen de dienster om duidelijk te maken dat we absoluut geen hulp nodig hadden, hij was snel weg =) Dat was het alweer. Morgen hebben we afgesproken met een aantal andere sinologen die hier zitten en morgenavond willen we eens naar de film of Shanghai by night verkennen.
Dit is het eerste officiële bericht uit China!! Zoals beloofd vanuit een hotelkamer in Shanghai. Ik schrijf dit met een milde jetlag, maar het plan is om nu nog eventjes wakker te blijven en vanavond gewoon heel vroeg te gaan slapen. In totaal ben ik ongeveer 13 uur onderweg geweest naar dit hotel. Gisterenochtend heb ik afscheid genomen van mijn familie op Zaventem (bedankt aan iedereen die mij heeft uitgewuifd!). (en een speciale vermelding voor de vlag die in onze straat over de boompjes hing =). We moesten overstappen in Londen en daar hebben we ongeveer een uurtje gewacht, maar we waren zelfs iets vroeger daar dan gepland. Daarna zijn we in 11 uur naar Shanghai gevlogen. Zo'n lange vluchten zijn nooit leuk, maar het viel al met al wel mee. De aankomst in de luchthaven van Shanghai was toch anders dan verwacht. Ik had me een enorm drukke hal vol Chinezen voorgesteld, met reclameborden en winkeltjes en zo. Maar het was een heel droge aankomsthal, even druk als het op Zaventem is om 8u s'ochtends. Pas in de taxi kwam het besef dat we wel degelijk in China zitten. Het verkeer is hier, zachtjes uitgedrukt, nogal hectisch. Onze verkeersregels gelden hier blijkbaar niet, of anders worden ze toch héél losjes geïnterpreteerd. Volle strepen hebben bijvoorbeeld geen enkele betekenis en je kiest naar believe of je graag links dan wel rechts wilt inhalen. Ik heb toch minstens 4 keer mijn adem even ingehouden. We gingen er maar vanuit dat die taxichauffeur wel aan dat verkeer gewend was. Toen we bijna aan ons hotel waren, werd de taxi plots midden op een kruispunt tegengehouden door een agent. Hij moest zijn raampje opendoen en ze begonnen tegen elkaar te praten in het Chinese equivalent van West-Vlaams, dus we begrepen het niet, maar het was wel duidelijk dat er een probleem was. Hij zette zich iets meer aan de kant, stapte uit en liet ons zo'n 10 min alleen in de taxi zitten (we dachten bijna dat hij werd opgepakt of zo). Uiteindelijk bleek dat aan die straat gewerkt werd en dat hij daar helemaal niet in mocht rijden, maar omdat hij dat wel van plan was geweest, moest hij een boete betalen. Hij kon ons dan ook niet tot vlak bij ons hotel brengen, dus moesten we de laatste 500m wandelen (onderweg de 20 Chinezen ontwijkend die met een karretje onze bagage wilden vervoeren). Toen viel het pas echt op hoe warm het hier is. Het is hier minstens dubbel zo warm als in België, heel vochtig en drukkend. Maar je kan de zon niet zien door de mistige smog die in de lucht hangt. We zitten in een heel leuk hotel, maar we zijn wel al eens van kamer moeten veranderen. Bij het inchecken vroegen ze ons of we een dubbel bed wilden of enkele bedden. Ik zei dat we geboekt hadden voor 3 personen, dus dat we voor 3 slaapplaats moesten hebben. Jaja, dat was geregeld, maar we moesten tochkiezen. Dus kozen we voor aparte bedden. Toen we op de kamer kwamen, bleek echter dat daar maar 2 enkele bedden stonden. Ik en Katrien terug naar beneden: 'Er staan maar 2 bedden op onze kamer.' 'Yes?' 'Maar we moeten daar met 3 slapen.' 'Yes.'(meisje achter de balie lijkt niet te snappen wat het probleem is) Ze vonden het blijkbaar echt niet vreemd dat wij met 3 in een kamer voor 2 gingen slapen. We hebben het uiteindelijk wel uitgelegd gekregen en het was helemaal geen probleem om te wisselen van kamer (we hebben nu een kamer met een dubbel bed en een slaapzetel). Ze zijn hier ook heel vriendelijk en het hotel is prima in orde, dus je hoort mij niet klagen. Maar goed, veel interessants valt er eigenlijk nog niet te vertellen. Katrien en Anne-Sophie zitten hier ook hun mails na te kijken en hun blog bij te werken, lang leve de wonderen van het internet.
Ziehier mijn gloednieuwe blog, bedoeld om jullie volledig up to date te houden over mijn avonturen in het verre China.
Voor wie niet helemaal mee is, zal ik even kort de situatie schetsen: Ik ben met een beurs van de Chinese overheid toegelaten op Nanjing Normal University, of in het Chinees: 南京师范大学. Nanjing is voor China niet zo'n heel grote stad, maar heeft toch ongeveer 5,6 miljoen inwoners (zowat de helft van België dus). De stad ligt ter hoogte van Shanghai, maar iets meer het binnenland in. Met de trein is het bijna 2 uur rijden vanuit Shanghai. Nanjing Normal University heeft een programma voor internationale studenten die Chinees willen leren en dat ga ik volgen. Vraag me nog niet wat dat juist inhoud of hoeveel uur les ik in de week zal hebben, want dat is ook voor mij een grote verrassing (ik ga eerlijk zijn: stiekem hoop ik op niet te veel uren les). Ik zal niet alleen zijn in Nanjing: 3 medesinologen zitten in dezelfde stad als ik. Katrien en Julie gaan mee naar Nanjing Normal University, Sara gaat naar South-East University, ook in Nanjing. Katrien, Sara en ik hebben trouwens erg ons best gedaan om in dezelfde stad terecht te komen, dus we zijn super blij dat dat gelukt is :D. We lopen ook al een heel jaar te roepen dat we samen een mega appartement met jacuzzi, balkon en flatscreen gaan huren, dus het zou een behoorlijke domper geweest zijn als we naar andere steden gestuurd waren (dat chique appartement valt nog te bezien, we zijn eventueel bereid met minder genoegen te nemen ;-) Op 26 augustus (binnen exact 7 dagen) vertrekt mijn vlucht vanuit Zaventem richting Shanghai. Ik moet zeggen: met het korten van de dagen beginnen ook de zenuwen te komen. Gelukkig moet ik niet alleen vertrekken, we zullen in totaal met 7 sinologen hetzelfde vliegtuig nemen. Als iemand op de vlucht zich afvraagt wie die 7 lastige snotterende mensen zijn: wij dus (al hebben we ons voorgenomen ons sterk te houden =) Ik blijf dan nog 3 dagen op hotel in Shanghai, samen met Katrien en Anne-Sophie. Daarna reizen we met de trein verder naar Nanjing. Het is naar het schijnt nogal een gedoe om in China een treinticket te bemachtigen, dus ik ben benieuwd. Anne-Sophie trekt dan verder naar haar universiteit in Hefei, op een uurtje van bij ons. Katrien en ik verblijven nog 4 dagen in een hostel in Nanjing, terwijl we op zoek gaan naar dat fantastische appartement. Als Sara dan eind september toekomt, zijn wij daar hopelijk al volledig geïnstalleerd. Als het langer duurt om iets te vinden, kunnen we eventueel nog een tijdje op mijn kot verblijven. Ik krijg een kot van de unief, maar dat zou ik moeten delen met iemand anders, dus het hangt er een beetje vanaf hoe soepel ze daarin zijn. Voila, dat is het zowat. Ik heb vorige week mijn laatste 2 spuitjes gehad (hepatitis en tyfus) en ben sinds gisteren in het bezit van een visum voor de Volksrepubliek China, dus niets belet mij nog om volgende week te vertrekken.
Ik zal proberen mijn blog regelmatig bij te werken, het volgende berichtje mogen jullie verwachten vanuit een hotelkamer in Shanghai.
){kind=link}