Toen ik deze ochtend mijn gazet las schoot mij de gedachte door het hoofd dat er op deze ondermaanse aardkloot toch heel wat vierkante steenezels rondlopen. Neem nu Ton van Royen en Steven Defour.
Eerstgenoemde is reeds twintig jaar de wettige echtgenoot van de bloedmooie Nederlandse schrijfster-milf Heleen van Royen. Onder hun beidjes vormen ze voor onze noorderburen de vleesgeworden verpersoonlijking van de zogenaamde "open relatie". Dit wil zeggen dat ze in hun huwelijk elkaar de ruimte laten voor slippertjes à volonté, een optie waarvan elk van hen naar verluidt rijkelijk heeft gebruik gemaakt. Echter : ze gaan scheiden. Als hoofdreden wordt vermeld dat Ton op vandaag toe zou zijn aan een monogame verhouding. Anders gesteld : Hollandse Ton wil zijn 100% comfortabele, hem ongetwijfeld door zeer vele mannen benijde "unique selling position" inruilen voor een plaatsje in de gouden kooi. Als ik hem was, 'k zou d'er nog eens goe over napeizen...
Ook Steven Defour lijkt verworden tot een man die in de loop van de voorbije maanden de pedalen even helemaal is kwijtgeraakt. De getalenteerde Belgische middenvelder trad in 2011 met veel tam-tam en grand-chique in het huwelijksbootje met zijn toenmalige verloofde Irene Mbisdikis. Op heden laat hij zich echter wetens en willens kieken terwijl hij in het Luikse nachtleven aan het feesten is aan de zijde van een 19-jarige blonde schone en vermeldt hij op de koop toe de volgende dag op Facebook dat hij "in relatie" is met haar, dit alles terwijl zijn vrouw als een braaf huismoederke op hem zit te wachten in hun woning in Porto. Man, man,...zal die kunnen dokken als het ooit tot een echtscheiding komt.
Soit. Van deze in het licht van de grote wereldproblemen volstrekt verwaarloosbare faits-divers schakel ik nu nog even over op de core-business van deze blog : het vaderlandse voetbal in al zijn kleurrijke facetten. En in die zin, beste lezer, doe ik u kond van mijn grote opluchting, want : die oersaaie, lange en lege winterstop loopt op zijn einde. En hoe! Met enkele "lekkere" affichkes in het kader van de kwartfinales van de Beker van België, alias de Cofidis Cup. Zoals Anderlecht-Gent, vanavond (njam, njam) live op Sporza. De heenwedstrijd eindigde op 1-1. Ondanks deze niet al te beste uitgangspositie maken de Buffalo's volgens mij toch nog een kans. RSCA mist immers zijn drie sterkhouders : Biglia, Mbokani en Kouyaté. Bovendien heeft de Artevelde-club zich aanzienlijk versterkt met spelers als Lepoint, Zukanovic, Neto en Hubert. En met een kersverse trainer die heel wat adelbrieven kan voorleggen : de Spanjaard Victor Fernandez Braulio. Deze laatste houdt zich in de pers weliswaar low-profile, zeggende dat de competitie voor hem absoluut prioritair is, maar ik denk dat hij er in werkelijkheid op gevlast ligt om zich aan het Belgische voetbalpubliek te presenteren met een binnenkomer van heb ik je daar.
