24 november 1991. Zwarte Zondag. Quasi vanuit het niets haalt het toenmalige Vlaams Blok bij lokale verkiezingen in België een enorme doorbraakoverwinning. Vooral het resultaat in Antwerpen slaat in als een bom : 29% van de stemmen gaat er die druilerige novemberdag naar de xenofobe formatie van Filip Dewinter en co. Het politieke establishment voelt een huivering door zich heen trekken. De reacties van de grote machtspartijen zijn onsamenhangend en verward. In het jaar volgend op deze spectaculaire electorale uitslag krijgen in de Sinjorenstad heel wat vzw'tjes en andere kleinschalige organisaties uit de welzijnssector verhoogde subsidies toegewezen. Hierdoor werd het voor vele van hen mogelijk één of enkele personen tijdelijk voor zich in dienst te nemen. Door dit ongeregelde "legioentje" hulpverleners op de zogenaamde kansarme wijken los te laten hoopten de traditionele partijen de aldaar heersende samenlevingsproblemen te kunnen counteren en alzo op termijn het extreemrechtse gevaar te kunnen indammen.
Zo werd ook ik, als prille twintiger op zoek naar een job, in die periode aangeworven als jongerenbegeleider in een jeugdhuis in de volkse Seefhoek. In de praktijk functioneerde ik er als een soortement straathoekwerker die je vaak kon terugvinden al voetballend met jong volk op de pleintjes van Antwerpen-Noord. Het was voor een pas afgestudeerde, van motivatie en goesting overlopende opvoeder en bovendien gepassioneerde liefhebber van het voetbalspelletje als ik een zorgeloze super-tijd : boeiend, leuk en leerrijk. Enkel de verloning was geen vetpot. Dit laatste was ook de reden waarom ik na anderhalf jaar met deze job gestopt ben en ergens anders aan de slag ben gegaan waar ik omzeggens het dubbele verdiende.
Nu vraagt u zich misschien af, beste lezer, waarom ik dit allemaal vertel. Wel, ik maak mijn punt : wat ik toentertijd in die populaire Antwerpse stadsdelen aan verzameld jeugdig voetbaltalent bij elkaar heb gezien was gewoonweg niet te geloven. Op elke hoek trof je bij wijze van spreken een Zinédine Zidanetje in de dop aan. Het wemelde er van de gastjes voor wie de bal als het ware een deel van hun lichaam was. Door van kindsbeen af dag in dag uit op kleine ruimtes te spelen konden ze werkelijk alles met dat ronde ding. En het gekke was : slechts een kleine minderheid was effectief aangesloten bij een club. Wanneer ik nu en dan aan één van hen vroeg waarom dit niet het geval was kreeg ik doorgaans te horen dat ze het wel ooit eens bij den Antwerp, den Beerschot, bij Berchem, Tubantia Borgerhout, Rochus Deurne of Sint-Anneke Linkeroever geprobeerd hadden maar dat ze er om een of andere reden mee gestopt waren : ze hadden dik tegen hun zin enkele keren op de bank moeten zitten of ze speelden liever met hun vrienden op straat in plaats van rondjes te lopen op de training of de trainer was een racist, enz... Naar mijn aanvoelen kwam het er op neer dat de clubs onvoldoende kunde, interesse en wilskracht hadden om dergelijke soms heel begaafde maar qua karakter niet altijd even makkelijke "stratiers" in hun ploegen te kunnen en te willen integreren, op die manier een immense, vlak onder hun neus liggende goudader aan voetbaltalent onaangeroerd latend.
Bij onze noorderburen was het een heel ander verhaal. Daar hadden uit de Amsterdamse "barrio's" afkomstige knapen als Ruud Gullit en Frank Rijkaard reeds in 1988 in aanzienlijke mate bijgedragen aan het winnen van het Europees Kampioenschap door hun geboorteland. Ook het inspirerende spel en de tot de verbeelding sprekende successen van Ajax worden van oudsher voor een groot deel bewerkstelligd door eigen, zelf opgeleide Mokumse jongens.
In ons in belangrijke (r)evoluties steeds wat achterop hinkend Belgenlandje hebben de clubs gedurende twintig jaar uit onwil en onwetendheid een bepaalde klasse jongeren systematisch links laten liggen, met name de veelal allochtone kinderen en tieners uit de volkswijken van onze grote steden. Een belangrijk keerpunt vormde 9 augustus 2003 : het debuut van ene Vincent Kompany in het eerste elftal van RSC Anderlecht, dit in een thuiswedstrijd tegen Antwerp FC. Plots zag de goegemeente een intelligente, zelfbewuste, multiculturele, welopgevoede 17-jarige reus van een voetballer met een schitterende techniek waarvan hij blijkbaar de basis gelegd had in een ontelbaar aantal "matchkes" met de "homies" op de bescheiden pleintjes in het Brusselse Noordkwartier. "Vince the Prince" beukte de poort open en op vandaag vormen jongens als Moussa Dembele (uit Antwerpen), Axel Witsel (uit Luik), Marouane Fellaïni (uit Brussel), Nacer Chadli (uit Luik), Christian Benteke (uit Luik) en andere Romelu Lukaku's (uit Brussel) heuse steunpilaren voor onze "équipe nationale".
Anno 2013 ben ik een veertiger à la Homer Simpson met een drukke, energie opslorpende baan en twee charmante kleine koters die heel wat aandacht vragen van hun mama en papa. Er ontbreekt mij de tijd en vaak ook de fut om, zoals back in the ol' days, nog een keer een wandeling te maken doorheen de volkse buik van de stad van Bart De Wever en de Strangers, dit met de bedoeling om mij ervan te vergewissen hoe het tegenwoordig gesteld is met het kleurrijke streetsoccer. Toch ben ik er gevoelsmatig van overtuigd dat er out there nog steeds een formidabele voorraad aan beloftevolle voetballertjes wacht om ontdekt en tot ontplooiing gebracht te worden.
Kijk, we moeten af van die verstikkende financiële ratrace die ons Europees voetbal in zijn greep houdt. We moeten weigeren om er tot in het absurde aan mee te doen. De uitweg ligt in het zelf kweken en opleiden. Daarvoor heb je wat geld vandoen, de nodige know how en ervaring en vooral heel veel goeie wil en doorzettingsvermogen. Maar het uiteindelijke resultaat zal winstgevend zijn op alle vlak.
Ziehier de pikante tweet van een gefrustreerde student tijdens de match tussen Blauwzwart en de Buffalo's : "Afgrijselijk zwak Brugge. De volgende blokpauze staar ik wat naar de smeltende sneeuw, daar zit tenminste nog enige beweging in."
Maar, beste lezer : ik ga van deze keer niet meedoen aan het kappen op de Club zoals dat op dit ogenblik in de pers en de sociale media weer volop aan de gang is. Ik zal me beperken tot enkele zakelijke vaststellingen.
1. De veldbezetting van Garrido klopte niet. Gudjohnsen moet je volgens mij gebruiken in een tweespitsensysteem met daarachter een viermansmiddenveld in de vorm van en ruit. Een klassieke 4-4-2 dus.
2. Zimling wordt verkocht en brengt 3 miljoen in het laatje. Adu wordt gehaald voor 1,4 miljoen. Waarom, zo vraag ik mij af. Donk ging toch op die positie spelen? Is Birger Verstraete nu ineens te min? Heeft Blondel niet bijgetekend? Investeer dat geld in de aanwerving van goeie jeugdtrainers.
3. Groot lichtpunt : De Bock. Een verdediger moet in de eerste plaats kunnen verdedigen. Da's primordiaal. Hopelijk raakt Jim Larsen fit tegen de play-offs.
4. Sollied wees er vorig seizoen reeds op dat Gent nood had aan een "gollenmaker". Die "striker" is er nu nog altijd niet. Zo ene zoals die Pedersen van KV Mechelen.
Anderlecht wint vrij eenvoudig van Lokeren. Ook hier enkele objectieve constateringen.
1. Proto pakt twee cruciale ballen. Vroeger was de Waal een irritante zenuwpees maar hij heeft zich ontwikkeld tot de beste keeper in onze competitie. Op en top prof, op en top geconcentreerd.
2. Nuytinck is een schot in de roos.
3. "Sutterke staat er!", the sequel.
4. Jova's tank is na 70 minuten leeg maar Iakovenko vervangt hem telkens opnieuw meer dan behoorlijk. Jova+Iako=één dijk van een aanvaller.
5. Ik had gedacht dat paarswit het ontbreken van Biglia zuurder zou opbreken maar tot nu toe weet met name Kljestan door zijn intelligentie mogelijke schade op dit vlak beperkt te houden. De Amerikaan is belangrijk omdat door hem de tactische manco's van oermens Kanu opgevangen worden, al heeft hij er regelmatig "professionele" foutjes voor nodig.
6. Lokeren speelde gedegen. Maar : als het tegen een dergelijke tegenstander iets wil oogsten moet het zorgvuldiger omspringen met de karige kansen die het krijgt. Nietwaar Leko en Mokulu?
Bij Beerschot hopen wij dat de terugkeer van Jacky Mathijssen de nodige zoden zal aan de dijk zetten. Tegen Bergen zat er alleszins al een pak meer inzet en beleving in de ploeg. "Jacky is een rat, olé, olé."
Den Essevee blijft zijn wedstrijdjes winnen. De vraag in deze is echter of Malanda vertrekt en, zo ja, hoe dit verlies dan zal worden opgevangen. Boeiend om volgen. In hoeverre zou Dury aan dit mogelijk probleem een goeie oplossing kunnen geven? Ik denk : een kolfje naar zijn hand.
OHL is de pedalen kwijt. Na een zeer goeie periode in de eerste seizoenshelft nu een 5 op 33. Wijnliefhebber Ronny Van Geneugden staat voor de moeilijkste opgave waar een trainer kan komen voor te staan : een onmiskenbare neerwaartse spiraal stoppen en ombuigen. Ook dit interessante feuilletonnetje wordt vervolgd.
Bij Waasland-Beveren blijft De Boeck zijn zaakjes aardig op orde hebben. Mondaine Glenn lijkt enige levenslessen wijzer en komt op vandaag weer in het nieuws met datgene wat hij het best kan : coachen.
Standard komt sterker voor de dag dan verwacht. De rouches hadden nog niet zo lang geleden al eens een Roemeen aan het roer en vaarden er wel bij : kampioen met Laszlo Bölöni in 2009. Ook Mircea Rednic lijkt uit het geschikte trainershout gesneden en bouwt met strenge oostblokhand aan een opwindende en competitieve squad.
Racing Genk speelt bij momenten het mooiste voetbal in België maar blijft met de punten morsen. Zien we daar het verschil in kwaliteit tussen Mario Been en John Van den Brom? Beiden exponenten van de zogenaamde Hollandse School maar bij de teams van JVDB lijkt er toch iets meer maturiteit en zin voor realiteit ingeslepen te zijn. Been verloor als trainer van Feyenoord ooit eens een thuiswedstrijd tegen PSV met 10-0...
In Charleroi diende de wedstrijd tegen Cercle te worden afgelast omdat de Carolo's anno 2013 nog niet over veldverwarming beschikken en het door hen tegen sneeuw, regen en vrieskou gebruikte afdekzeil te kort bleek waardoor een kwart (!) van het veld "bloot" bleef. Voorwaar een sterk stukje Waalse gründlichkeit.
Van meer scherpte en zin voor detail getuigt alleszins onze door eenieder op handen gedragen Superklasse "De Zande". Leider Benny heb ik al voldoende bewierookt. Ook anderen verdienen het om eens in het zonnetje te worden gezet. Zoals Patrick Sinnaeve, de stabiele tweede wiens Gouden 11-team werd samengesteld en wordt beheerd door zijn jonge neefje. Of zoals Marieke Moreels die de eer van de vrouwen hoog houdt en bewijst dat ook leden van het zogezegde zwakke (?) geslacht verstand kunnen hebben van voetbal. Of zoals Ben Dewyn en Frederik Vangheluwe, vechtjassen pur sang die zich beiden na een vrije val in het klassement terug "onder de mensen" wisten te knokken. En wat dan te zeggen van Pim Houwen? Later ingestapt in onze SK diende onze jonge collega tegenover de anderen een achterstand van 50 à 80 punten in te halen. Op vandaag bekleedt hij een gedeelde vierde plaats.
Pim, als je zulks hebt kunnen verwezelijken zonder een bezoekje aan dokter Fuentes, dan is dit een prestatie om "u" tegen te zeggen.
