Ik beken : ik ben een "Brusselofiel". Mijn liefde voor "le BX" is ontloken in de drie jaar dat ik er, lang geleden, school heb gelopen. Ik voelde mij allerminst in mijn sas temidden al de fils à papa en Chipie-trutten aan de Universitaire Faculteiten Sint-Aloïsius te Koekelberg en broste er dan ook vrolijk op los. Ik beschikte zowel voor de NMBS als voor de MIVB over een jaarabonnement hetgeen mij toeliet om urenlang trein-, tram-, bus- of metrogewijs onze hoofdstad te doorcruisen. Het toeristische centrum interesseerde mij niet. Al die Aziaten en Amerikanen, een dure consommatie nuttigend op de Grote Markt of en masse foto's trekkend van Manneke Pis : het was niet mijn ding. Veel liever ging ik op zoek naar leuke "verborgen" hoekjes, pittige plekjes die niet gekend zijn bij het grote publiek. Alzo heb ik ook Anderlecht leren kennen als een gemeente met vele gezichten. Enerzijds is er de vaak negatief in het nieuws komende wijk Kuregem, een 's nachts inderdaad absoluut te mijden cartier. Toch vallen er zelfs daar, zij het overdag en voor wie er oog voor heeft, best wel een aantal bezienswaardigheden te spotten, zoals de vele mediterrane winkeltjes, theehuizen en kapperszaken, en het onovertroffen "Museum van de Geuze". Echter, Anderlecht is heel wat meer dan dat. Zo is er bijvoorbeeld het groene Neerpede met zijn mooie vijver en enkele smaakvolle restaurantjes (de boomgaard van "De Notelaar" en de tuin van "In den Appelboom" zijn absolute aanraders). Er is het Westland Shopping Center waar het steeds lekker ruikt naar parfum. Er zijn de voetbalcafés naast het Constant Vanden Stock-stadion. Er is de prettige multiculturele bedrijvigheid rondom "den abattoir". En er is, last but not least, het op en top Brusselse "Dapperheidsplein", la "Place de la Vaillance". Het is hier dat, bezijden de fraaie en door weelderige bomen omgeven Sint-Guido-kerk, een van mijn favoriete kroegen is gevestigd, en, geloof me vrij, ik ken er heel wat. Brasserie "Le Pavillon" is schitterend gelegen en heeft een oergezellig houten terras waarop het op zomerdagen heerlijk toeven is. Ook vandaag nog, als ik om een of andere reden in Brussel ben en ik de chance heb dat het zonneke schijnt, kan ik het niet laten om er een fris Brabants bierke naar binnen te sloeberen, onderwijl, zij het op discrete en welvoeglijke wijze, het met de regelmaat van een klok passerend "exotisch schoon" monsterend. Zoals ze ginder zeggen : à la bonne santé!     

Op enkele tientallen meters van "Le Pavillon" ligt het "Erasmushuis". Disiderius Erasmus was een beroemde Middeleeuwse schrijver-filosoof die enige tijd onder de Anderlechtenaren heeft gewoond en kan beschouwd worden als hun beroemdste resident ooit. In de Voetbalmagazine van vorige week legt journalist Matthias Stockmans een link tussen deze grote denker en de plaatselijke voetbaltrots. Hij schrijft het volgende : "Erasmus was een man die de wanpraktijken van de heersende machtshebbers durfde aan te klagen, die verder wilde kijken dan de eigen tuin en die, toen al, pleitte voor een scheiding van Kerk en Staat. Toch werd hij niet gezien als een rebel. Integendeel, hij werd alom bejubeld als aangenaam, erudiet gezelschap. Een pragmaticus ook. Naar dat beeld wil Royal Sporting Club Anderlecht zich vijfhonderd jaar later gedragen. Waardig en stijlvol, maar evenzeer ambitieus en met een verruimende blik op de toekomst..." Van een potsierlijke vergelijking gesproken! Van Holsbeeck en co proberen, midden in het seizoen (!!!), de twee beste spelers van onze competitie, met name Thorgan Hazard en Michy Batshuayi, los te weken, of, beter gezegd, weg te roven bij respectievelijk Zulte-Waregem en Standard, hierbij blijkbaar geen moer gevend om het feit dat beiden zwart op wit contractueel vastliggen. Slinks gelobby, ellebogenwerk, machtsmisbruik en hypocriet gefoefel achter de schermen en onder tafel worden hierbij niet geschuwd. Dus : hoezo waardig? Hoezo stijlvol? "Pacta sunt servanda" als hoeksteen van ons rechtssysteem? Man, man, waar gij nog van spreekt : 't is 't geld da telt. Competitievervalsing? Kom, kom, ge moet zo dramatisch nie doen : voetbal is maar een spel. Sta mij toe, beste lezer, dat ik een andere, mijns inziens in deze context beter passende vergelijking maak. Het bekendste boek van de reeds vernoemde Erasmus heet "Lof der Zotheid", een werk waarin hij in zijn tijd woekerende mistoestanden op een satirische wijze door de mangel haalt. Zo hekelt de met een scherpe pen begiftigde wijsgeer in het hoofdstuk met als titel "De Inhalige Bisschoppen" het feit dat de toenmalige kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders niet zozeer bezig zijn met het geestelijk welzijn van hun kudde, als wel met het vergaren van steeds meer persoonlijke rijkdom en uiterlijke pracht en praal. Wel, mocht er ooit een verfilming komen van "Lof der Zotheid", dan zouden volgens mij Roger, Philippe en Herman perfect kunnen figureren als drie bisschoppen : luxueus getooid in bisschoppelijk paars en op schijnheilige wijze vrome teksten debiterend. Neen, de voorbije weken heeft R.S.C.A. binnen onze vaderlandse Jupiler League de grenzen van de sportiviteit brutaal en schaamteloos in negatieve richting proberen verleggen. Hopelijk halen ze hun slag in deze niet thuis. 

Voilà, 'k heb mijn zegske weer eens kunnen doen. Ondertussen zijn in onze Superklasse de esbattementen opnieuw in alle hevigheid losgebarsten. Voor de winterstop heb ik nog even een tikske kunnen uitdelen en vooralsnog weet ik mijn koppositie te bestendigen. 't Zal mij benieuwen wie volgend weekend in staat zal blijken te zijn om terug te vechten. Hartverwarmend is het om week na week vast te stellen dat de grote meerderheid van de deelnemers er echt mee bezig is om te proberen het onderste uit de kan te halen. Het maakt dat ik besef dat de strijd nog lang niet gestreden is en dat ik velen de overwinning gun. Echter : mezelf wel het meest. Ik ben tenslotte Moeder Theresa niet. 

 Tot in den draai, 

 (Peter).