En loopt daar nu een onvervalste mol rond op dat Blauw-Zwarte middenveld, of is 't van niet beter kunnen?
Maar kijk : we gaan er geen negatief bericht van maken. Liever zingen we de lof van onze vrolijke Jupiler League.
De festiviteiten begonnen al op vrijdagavond met Lokeren-Standard. De goal van Harbaoui was mooi, maar dan moest die van Patosi nog komen... Weergaloos, zowel in de voorbereiding als in de afwerking. Er zit stevig wat buskruit in die nochtans niet overdreven grote Zuid-Afrikaanse slof. Voordien was er reeds de katachtige redding waarmee Barry Boubacar Copa de kopbal van Jelle Van Damme uit zijn doelvlak ranselde. Het deed mij denken aan Jean-Marie Pfaff in zijn jonge jaren, die kon dat ook.
En dan is er de wijze waarop de jongens van Peter Maes een voorsprong verdedigen. Zowel tegen de rouches als vorige week tegen Club.
Zo "en bloc", zo hardnekkig en wilskrachtig. Vechten met een over-mijn-lijk-mentaliteit. Schoon en spannend tegelijk.
Tijdens onze traditionele vaderlandse topper heb ik vooral genoten van de Paars-Witte jonkies Dennis en Massimo. Die jeugdige onbevangenheid, die goesting, die scherpte, die honger, dat talent. Ik volg het met nieuwsgierigheid en met graagte.
Er zijn echter ook andere, meer ervaren spelers die mijn voetbalhart weten te bekoren. Zoals de heer T. Buffel. De drive waarmee dit "oudje" de laatste tijd over het veld dendert steekt zijn ploegmaats aan en levert resultaat op. Enkele weken geleden, tegen Kortrijk, verzendt de
ex-cerclespeler een gemillimeterde pass richting Vossen die het op zijn beurt enig fraai afwerkt. Vorige week donderdag, tegen Lissabon, levert hij opnieuw een panklare voorzet af, ditmaal op de knikker van Plet. En eergisteren, tegen het Mons van coach Enzo Scifo, is Brugse Thomas de spil in een ronduit schitterende combinatie : nadat Genk de bal enkele keren vlot en in één tijd van voet naar voet heeft laten gaan, zet hij een een-tweetje op met Hyland om daarna even evenvoudig als verfijnd diezelfde Plet de treffer op een schoteltje aan te bieden.
Ja, 't was een weekend om, als onversneden liefhebber van het spelletje, duimen en vingers bij af te likken.
Ik weet niet of u het ook zo ziet, maar ik heb de indruk dat deze (r)evolutie naar een ander, meer opwindend, aanvallend en gedurfd voetbal ook internationaal stilaan zijn vruchten begint af te werpen. De Rode Duivels spelen fris van de lever, RSCA sprokkelt punten in de Champions League en Racing Genk staat aan de kop in zijn poule. 't Is allemaal nog wat pril en broos, maar ik denk dat we op de ingeslagen weg moeten verdergaan.
Ondertussen woedt de -weliswaar vriendschappelijke- strijd in onze Superklasse in alle hevigheid voort.
Met niemand minder dan de onvolprezen Didier Van Kerrebroeck begroeten wij een nieuwe deelnemer. Bij deze : veel succes, Didier.
Pim Houwen zet zijn niet te stuiten opmars voort, heeft De Dobbies te pakken en krijgt de Duracels in 't zicht.
Voor het overige valt op dat waar anderen, zoals Patrick, Andy en Amar zich in de subtop van het klassement weten te handhaven, het team van Kristof Tyvaert wat wegzakt. Kom op, Kristof : recht de rug en knok terug. Zoals ook Marieke met haar Indiaantjes lijkt te doen.
