Lokeren kon uit de wedstrijd tegen Anderlecht nog één 'prijsje' in de wacht slepen en 't is verdorie nog gelukt ook. Hamdi Harbaoui is Gouden Stier '13-'14. Katsjing, Katsjing!
Ik hou mijn hart vast. De verwachtingen rond het WK : 't lijkt allemaal wat opgefokt. Nergens wordt er zoveel gezopen, gespoten, gesnoven en geschoten als in Rio de Janeiro. Ondanks het feit dat Onz' Heer vanop zijn heuvel een oogske in 't zeil houdt. Hoe gaat dat aflopen?
Maar : gelukkig halen de positieve gedachten de overhand. Brazilië, da's het land van voetbal, samba en schone vrouwen met weelderige pluimen in hun gat. Dus : hop met de beentjes en fiësta!
De goal doet mij denken aan een zomeravond. Het was heet die dag en de zon werpt haar laatste, tevens mooiste stralen over de huizen en de tuinen van de wijk. Het schuifraam staat open en vanuit de living is sfeervolle bluesmuziek te horen. Op het terrastafeltje staan sierlijke, met delicieuse streekbieren gevulde glazen en de lekkere lappen vlees op de barbecue verspreiden een zalige, door mediterrane kruiden aangescherpte geur. Terwijl de sexy geklede dames lachen en bijkletsen, trappen de mannen op blote voeten een balletje. De alledaagse zorgen en besognes lijken even ver weg.
Dank u, Dimitar, voor de achteloze schoonheid waarmee ge dit lobje uit uw geniale rechter tovert. A thing of beauty is a joy forever.
't Zal duren totdat een of andere zot de scheidsrechter eens opwacht. Zo'n Volkert van der Graaf-type. En dan zal men zich afvragen hoe het toch in godsnaam zover is kunnen komen. In Nederland werd er trouwens al een grensrechter tot de dood toe gemolesteerd.
Moeten trainers de vele arbitrale fouten voor lief nemen? Tuurlijk niet. Tuurlijk mogen ze zeggen wat ze zien of wat ze denken. En dat mag best in duidelijke en kordate bewoordingen. Maar : dat opgefokte gesticuleer, dat naar de arbiter kijken met een blik alsof ze hem ter plekke zouden willen liquideren, dat dreigende neus-aan-neus gaan staan, dat moet eruit. En zomaar paranoïde en kwetsende beschuldigingen uiten, zoals dat complottheorie-gelul, dat ook. Soortgelijke dingen horen thuis op de crisisafdeling van een psychiatrische setting. Of aan de toog van een café waar de supporters in kwestie reeds behoorlijk "geladen" zijn. Trainers worden goed betaald en ze hebben, willens nillens, een voorbeeldfunctie. En scheidsrechters hebben ook meestal kinderen en die zien ook hoe hun vader bejegend wordt.
Voor de goede orde, het is nièt de schuld van de refs. In vergelijking met vroeger zijn er twee belangrijke wijzigingen. Eén : het voetbal is veel sneller en ruwer. Twee : de spelers proberen de spelleider non-stop te "trichen" en onder druk te zetten. Het is voor die mens op vandaag gewoonweg onmogelijk om alles te zien en juist te interpreteren. En het feit of die nu een profstatuut heeft of niet, zal daarin geen verschil maken.
Het is de schuld van Sepp Blatter en consoorten die er zich om allerlei obscure redenen blijven tegen verzetten dat de scheidsrechter ondersteund wordt met broodnodige technische middelen.
Dit gezegd zijnde, N'Zolo had wel moeten opmerken dat Kouyaté die bal met de hand wegsloeg.
Mocht er een trofee "Liefste Speler van het Jaar" worden uitgereikt, hij zou zeker gaan naar Nill De Pauw. In die jongen zit werkelijk geen greintje killersinstinct. Indien slechts één derde van het aantal door hem gemiste loepzuivere doelkansen een goal zou hebben opgeleverd, Lokeren streed op vandaag gewoonweg mee voor de titel.
De Puursenaar bekeerde zich in 2013, mede onder impuls van zijn bloedmooie vriendin Sabah, tot de Islam. In de term "islam" zit naar verluidt het woord "salam" vervat, hetgeen "vrede" zou betekenen in het Arabisch. Veel moslims spreken dan ook van de "godsdienst van de vrede". In de lijn hiervan dient ook hun traditionele begroeting "salam aleikum" te worden geïnterpreteerd, hetgeen "vrede zij met u" wil zeggen. Wat er ook van zij, ik denk dat De Pauw een en ander te ver doortrekt.
Daarom, beste Nill : dat ge een goede gelovige probeert te zijn in het dagdagelijkse leven, het weze geprezen. Maar : eenmaal "on the pitch" gelden andere wetten. Ge zijt een aanvaller. Dus : als ge uw tegenstander het spreekwoordelijke nekschot kunt toedienen, wees dan niet te braaf en doe het. Zoals uw ploeg- en religiegenoot Hamdi.
Het gemekker op de arbitrage is slap en hypocriet. De grote clubs worden alle drie vaak onterecht bevoordeeld door de arbitrage. Het zijn Lokeren en Zulte-Waregem die reden hebben tot klagen. Luzon weet waarschijnlijk niet dat Standard vorig jaar twee buitenspelgoals cadeau kreeg aan de Gaverbeek en dat Essevee daardoor de titel mis liep. En ook die van Sporting werden reeds enkele keren heimelijk langs achter in de p**p genomen, zie de fopduik van Lestienne en het handje van Kouyaté.
Gelukkig bieden de play-offs ook dit seizoen spektakel van meer hartverwarmende aard. Waarbij het mij vorig weekend vooral plezierde dat zich met Gerkens en Schrijvers eens te meer twee verse vaderlandse groeibriljantjes aan het publiek presenteerden.
Ondertussen...
Florian ("Flor" voor de vrienden en vriendinnen) mag dan wel verdwenen zijn uit het unieke decor van theatergezelschap "De Zande", in onze Superklasse is en blijft hij nadrukkelijk aanwezig. Zal hij er vanuit het Schoon Verdiep te Ruiselede in slagen de overige participanten in de luren te leggen? Nu nog een vraag, binnen een goeie maand een weet.
Fuck Wouter Vandenhaute. 't Is binnenkort De Ronde maar ik mis De Muur. Ik mis De Muur heel erg. De rennerskaravaan die Geraardsbergen binnendendert, die uitzinnige massa volk, de Markt, de Vesten, levende lijken die zich naar boven hijsen, pedalen die kraken, café 't Hemelrijk, de legendarische steile bocht, de Kapel. Telkens weer kippenvel, telkens weer de wereld die even ophoudt met draaien en tranen in de ogen.
Het staat, beste lezer, in de sterren geschreven. Ooit keert De Muur weer waar ze thuishoort : in de finale van de Ronde van Vlaanderen. Geld krijgt veel kapot maar niet alles.
Tot in den draai,
(Peter).
P.S. Na de euforie vorige week, gisteren de ontnuchtering. Vijf keiharde lappen om de oren. Aan de Club, een proficiat.
Lucske. Net als ik vaste klant in Zottegems gezelligste café en liefhebber van het edele voetbalspel. Samen hebben we in de betreffende kroeg reeds heel wat wedstrijden zitten aankijken. De man is klein van stuk, praat plat Boekels en houdt van vers getapte pinten met een schone kraag. Een underdog. Maar : wel een die mij regelmatig verrast met zijn inzichten. Na de bekerfinale van vorige zaterdag hadden we het over Peter Maes. Ik zei dat hij nu wel zal vertrekken en dat het zonder hem bij Lokeren heel wat minder zal zijn. Mijn gesprekspartner daarentegen denkt dat hij nog een jaar zal blijven. "In 4 jaar tijd 3 play-offs I en twee gewonnen cups, wat kan Maes met Lokeren nog meer bereiken?", wierp ik op. Waarop Lucske kurkdroog : "De titel."
Tot in den draai,
(Peter)
P.S. Ik weet het, het nummer is al grijs gedraaid, maar het geeft perfect weer hoe ik mij reeds de hele week voel. Clap along!
Rudy Sylvester. Een charmezanger op jaren, maar blijkbaar wel een die nog verdomd scherp uit de hoek kan komen.
Sterk, Fred, heel sterk. Maar : ik geef me nog niet gewonnen. En ook Pieter-Jan lijkt helemaal klaar om de hemel te bestormen. Let the play-offs begin!
Bjorn is weer salonfähig. In Extra Time werd hij amicaal bejegend door zijn tafelgenoten en in haar column schreef Hilde Van Malderen zo ongeveer dat ze een natte pruim krijgt van mannen à la Ruytinx. Blijkbaar krijgt de ene rapper de absolutie dan de andere.
Kijk, ook ik voel, op 't eerste zicht, meer affiniteit met iemand als de immer zijn truitje nat makende OHL-spits dan met een zich als getto-gangster opkledend straatratje als Mehdi Carcela. En ook ik vind dat iemand die een fout maakt een tweede kans verdient. Maar : journalisten dienen toch iet of wat objectief te blijven. In de wedstrijd tegen Standard gedroeg Bjorn Ruytinx zich als een degoutante oorlogszuchtige klootzak die pas rust zou kennen wanneer hij iemand van het plein had geschopt. De straf die hij hiervoor kreeg was van een tegen de borst stuitende lichtheid en in de wedstrijden achteraf bezondigde hij zich opnieuw aan belachelijke edoch gevaarlijke tackles.
Hoewel de tand des tijds er door de jaren heen meerdere afknaagt tot op het bot, toch heeft een mens zekerheden nodig. Houvast. Zeker jongeren. Voor mij waren er indertijd mijn ouders, mijn broers, de wijk, de school, Koning Boudewijn, Armand Pien, Avro's Toppop, de koers en het voetbal. In het voetbal had je Anderlecht versus Club. Anderlecht was academisch, beetje chique, beetje bourgeois, Club verpersoonlijkte het voetbal van het collectief en de opgestroopte mouwen, met spelers die er vanaf het eerste fluitsignaal vol tegenaan gingen. Ludo Coeck, Juan Lozano en Enzo Scifo aardden in het Astridpark, Jan Ceulemans, Franky Vanderelst en Daniël Amokachi in Jan Breydel. Het voorbije decennium leek Blauw-Zwart zijn ziel kwijt te zijn geraakt, verworden tot een horde huurlingen zonder affiniteit met de club. Gelukkig wordt er dit seizoen nu en dan opnieuw gevoetbald conform de "oude waarden" : één voor allen, allen voor één. Met spelers waar de fans zich kunnen en willen mee identificeren.
't Doet deugd dat er af en toe toch een zekerheidje weet stand te houden.
Binnen een kwartier start Zulte/Waregem-Club Brugge. Hopelijk wordt het een schone match.
Tot in den draai.
(Peter).
P.S. Thomas Van der Plaetsen, you make us proud. Goe gedaan.
Wat oogde Kelly Druyts mooi wanneer ze gisteren al zegevierend over de meet reed in het verre Colombia. Een stralende, parelwitte glimlach, een blitse zonnebril, een als gegoten om het afgetrainde lijf zittend lichtblauw wielerpakje...Een succesvolle jonge topsportster van eigen bodem : het stemt ons blij en trots. Dit in tegenstelling tot die bende overbetaalde knoeiers van Racing Genk.
Emilio Ferrera. 't Klinkt Spaans dus 't zal wel goed zijn. Velen lijken er, bewust of onbewust, zo over te peizen. Want Spanje, da's toch het land van Rafael Nadal, Fernando Alonso, Alberto Contador, van de "blaugranas" van CF Barcelona en de "galacticos" van Real? Dus, wat daar vandaan komt, dat moet toch van topkwaliteit zijn? Ik denk er een beetje anders over. Eerst en vooral telt het zonnige schiereiland volgens mij, meer en in hogere mate dan de meeste andere Europese landen, high-tech "geprepareerde" (als ge begrijpt wat ik bedoel) topsporters. Ze hebben ginder gewoonweg sèrro-sèrro-sèrro-sèrro-sèrro percent scrupules op dat vlak. 't Is niet toevallig dat die beruchte dokter annex dealer, Eufemiano Fuentes, van daar afkomstig is en dat Sven Nys zich zo graag op Mallorca terugtrekt om te gaan "trainen".
Goed, ik (lucht)fiets hier inderdaad wat te ver weg in paranoïde klinkende bespiegelingen. Terug terzake. Ik vond Ferrera bij zijn entree in de Cristal Arena hautain overkomen. Zeggen dat hij slechts twee matchen nodig had om te zien wat er bij Racing Genk aan scheelt, plus de manier waarop, het klonk blasé en bovendien weinig respectvol naar Mario Been toe. Want : wat heeft Emilio al bewezen? In het begin van zijn carrière haalde de Brusselaar propere resultaten, onder meer bij Beveren en RWDM. Echter, daarna volgden minstens evenveel mislukkingen, zoals zijn passage bij de Club. Ok, hij heeft dan wel al een titel op zijn palmares staan, maar Saoedi-Arabië is nu niet bepaald een groot voetballand en bovendien gebeurde dit aan het handje van Michel Preud'homme. Dus : shut up and go to work!
Het klinkt vandaag de dag misschien altmodisch en des "losers", maar ik vind : bescheidenheid is en blijft een schone deugd. En hoeft zelfbewustzijn zeker niet in de weg te staan.
Eindelijk was de Jupiler League nog eens wat ze behoort te zijn : een amusant ligaatje waarin vrank en vrij wordt gevoetbald. Lokeren-Anderlecht : een lekkere pot. Charleroi-Zulte/Waregem : best genietbaar. Cercle-KV Mechelen : onvervalst spektakel met een zinderend slot. OHL-Club : een doelpuntenfestival. Standard-Gent : een thriller vol spanning en strijd.
En, beste lezer, weet je wat ik in deze een zeer leuke vaststelling vind? Dat het Belgen zijn die op veel velden de kar trekken. Vanaken was outstanding. Lepoint acteerde beresterk op Sclessin, De Sutter en Odjidja deden hetzelfde in de stad van de Stella. Biebauw, Sels (alweer) en Verhulst (in vervanging van Copa) keepten uitmuntend. Peter Maes' werk is al meerdere seizoenen na elkaar pico bello en Bobke Peeters coachte Hollandse Mario richting de uitgang. Knap hoe de lange kempenaar langzaam aan uit de put is geklauterd waarin hij na zijn rampzalige passages bij Cercle en Gent was verzeild geraakt. Hij maakt van het Beverse vreemdelingenlegioen een hecht team dat gedisciplineerd speelt en vecht voor elke morzel grond.
Laat maar komen, die play-offs!
In onze supercrimineel plezante Superklasse "De Zande" toonde Niek Cornillie de voorbije speelronde aan dat er ook in Beernem enkele voetbalkenners zitten. Met 23 propere punten geeft hij het hele pak het nakijken. Bij deze, Niek : een dikke proficiat! In de algemene rangschikking knabbelde de jonge Gillian een flink handvol punten af van zijn achterstand op mij en Fred waardoor hij zich opnieuw in ons kielzog heeft gemanoeuvreerd. Blijkbaar een bijterke, da manneke.
Het is dezer dagen heel leuk om supporter van Lokeren te zijn. Het veldspel is mooi om naar te kijken, de resultaten zijn prima en de goals hebben al het ganse seizoen een hoog playstation-gehalte. Met Vanaken hebben we goud in handen. Een voetballer in de pure zin van het woord : links, rechts, met het hoofd, overzicht in de passing, balvastheid, spelen in één tijd, een vrije trap nemen,... Deze Lommelse jongeling kan veel. Ook Dutra komt helemaal los : Braziliaanse swing in de heupen, maar ook een sterk lijf en een goeie, professionele mentaliteit. Hamdi Harbaoui is de king van de kleine carré. Als de krachtige, in duels bijna niet opzij te zetten Tunesiër in of in de buurt van dat rechthoekje de bal kan toucheren, gaat deze nagenoeg steeds richting doelkader. Nill De Pauw : een werker met meer dan behoorlijke techniek. Overmeire : een echte kapitein. Persoons : een lepe prof, vertrouwd met het klappen van de zweep. Odoi : een pittig backske met goeie voetjes. Met het hoofd is hij iets minder, zo konden we gisteren nog eens vaststellen. Patosi : wacht maar als die weer op niveau zal zijn. Peter Maes : de Huub Stevens van België. Slim, hard en bekwaam.
Eindelijk begint een en ander ook mensen van buiten het gezapige Wase stadje aan te spreken. Daknam was tegen RSCA voor het eerst sinds mensenheugenis gevuld met 10000 enthousiaste fans en voor de bekerfinale op 22 maart kochten er reeds 17000 (!) een ticketje.
Hopelijk blijft Roger Lambrecht nog heel lang leven.
Het deed deugd om Club nog een keer schoon te zien voetballen. Het verschil met de voorbije periode was groot. Redenen? Eén : De Sutter. Tommeke weegt op een verdediging waardoor er voor infiltrerende middenvelders, zoals Odjidja, meer ruimte komt in de vijandelijke carré. Twee : Engels-Mechele, ondersteund door vakman Simons. Onder hun drietjes vormen ze een moeilijk te ontwrichten eenheid. Ze verstaan mekaar. Drie : Meunier. De Waal heeft veel stuwing naar voor toe. Hij straalt dynamiek uit. Wel jammer dat Genk de pedalen kwijt is geraakt. Ze waren mijn titelfavoriet. Die zware Europese wedstrijden hebben blijkbaar veel kracht gekost. Het gelijk van Luzon? Ik vind van wel. Standard oogt fysiek en mentaal fris. Door die rotatie, jazeker.
In onze Superklasse heeft chef Pieter-Jan Moortgat ronde 25 met grote voorsprong gewonnen. Zelden iemand met zoveel overwicht een speeldag weten binnenrijven. Een dikke proficiat is hier op zijn plaats. In de top van het algemeen klassement schuiven nonkel en neef Patrick en Gillian steeds dichterbij. Het zou zomaar kunnen dat een twaalfjarige ons allemaal het nakijken geeft. Maar, één ding is zeker : hij zal het niet zomaar cadeau krijgen. Ik, Fred en nog een hele meute anderen zijn vast van plan om alles uit de kast te halen met het oog op die felbegeerde zegepalm.
Tot in den draai,
(Peter).
Enkele P.S.'jes
1. Een quote van KVK-coach Vanhaezebrouck in de krant van vandaag : "Ik viseer niemand, maar het lijkt me duidelijk dat onze keeper bij de eerste goal in de fout gaat."
Hein, zou het kunnen dat je hier toch een heel klein beetje Darren Keet viseert?
2. Stavros Glouftsis, spits bij Eendracht Aalst, werd enkele weken geleden betrapt bij het proberen stelen van een paar schoenen uit een sportwinkel te Ingelmunster. Blijkbaar had hij reeds vijf paar uit diezelfde shop naar buiten gesmokkeld. Bovendien was "sneaky" Stavros in januari door de correctionele rechtbank te Brussel reeds bij verstek veroordeeld tot zeven maanden cel voor het pikken van een laptop, vonnis waartegen hij in beroep was gegaan.
Anderlecht op zijn best : brasserie "Le Pavillon".
Ik beken : ik ben een "Brusselofiel". Mijn liefde voor "le BX" is ontloken in de drie jaar dat ik er, lang geleden, school heb gelopen. Ik voelde mij allerminst in mijn sas temidden al de fils à papa en Chipie-trutten aan de Universitaire Faculteiten Sint-Aloïsius te Koekelberg en broste er dan ook vrolijk op los. Ik beschikte zowel voor de NMBS als voor de MIVB over een jaarabonnement hetgeen mij toeliet om urenlang trein-, tram-, bus- of metrogewijs onze hoofdstad te doorcruisen. Het toeristische centrum interesseerde mij niet. Al die Aziaten en Amerikanen, een dure consommatie nuttigend op de Grote Markt of en masse foto's trekkend van Manneke Pis : het was niet mijn ding. Veel liever ging ik op zoek naar leuke "verborgen" hoekjes, pittige plekjes die niet gekend zijn bij het grote publiek. Alzo heb ik ook Anderlecht leren kennen als een gemeente met vele gezichten. Enerzijds is er de vaak negatief in het nieuws komende wijk Kuregem, een 's nachts inderdaad absoluut te mijden cartier. Toch vallen er zelfs daar, zij het overdag en voor wie er oog voor heeft, best wel een aantal bezienswaardigheden te spotten, zoals de vele mediterrane winkeltjes, theehuizen en kapperszaken, en het onovertroffen "Museum van de Geuze". Echter, Anderlecht is heel wat meer dan dat. Zo is er bijvoorbeeld het groene Neerpede met zijn mooie vijver en enkele smaakvolle restaurantjes (de boomgaard van "De Notelaar" en de tuin van "In den Appelboom" zijn absolute aanraders). Er is het Westland Shopping Center waar het steeds lekker ruikt naar parfum. Er zijn de voetbalcafés naast het Constant Vanden Stock-stadion. Er is de prettige multiculturele bedrijvigheid rondom "den abattoir". En er is, last but not least, het op en top Brusselse "Dapperheidsplein", la "Place de la Vaillance". Het is hier dat, bezijden de fraaie en door weelderige bomen omgeven Sint-Guido-kerk, een van mijn favoriete kroegen is gevestigd, en, geloof me vrij, ik ken er heel wat. Brasserie "Le Pavillon" is schitterend gelegen en heeft een oergezellig houten terras waarop het op zomerdagen heerlijk toeven is. Ook vandaag nog, als ik om een of andere reden in Brussel ben en ik de chance heb dat het zonneke schijnt, kan ik het niet laten om er een fris Brabants bierke naar binnen te sloeberen, onderwijl, zij het op discrete en welvoeglijke wijze, het met de regelmaat van een klok passerend "exotisch schoon" monsterend. Zoals ze ginder zeggen : à la bonne santé!
Anderlecht op zijn slechtst : R.S.C.A. en de zaak-Hazard.
Op enkele tientallen meters van "Le Pavillon" ligt het "Erasmushuis". Disiderius Erasmus was een beroemde Middeleeuwse schrijver-filosoof die enige tijd onder de Anderlechtenaren heeft gewoond en kan beschouwd worden als hun beroemdste resident ooit. In de Voetbalmagazine van vorige week legt journalist Matthias Stockmans een link tussen deze grote denker en de plaatselijke voetbaltrots. Hij schrijft het volgende :
"Erasmus was een man die de wanpraktijken van de heersende machtshebbers durfde aan te klagen, die verder wilde kijken dan de eigen tuin en die, toen al, pleitte voor een scheiding van Kerk en Staat. Toch werd hij niet gezien als een rebel. Integendeel, hij werd alom bejubeld als aangenaam, erudiet gezelschap. Een pragmaticus ook. Naar dat beeld wil Royal Sporting Club Anderlecht zich vijfhonderd jaar later gedragen. Waardig en stijlvol, maar evenzeer ambitieus en met een verruimende blik op de toekomst..."
Van een potsierlijke vergelijking gesproken! Van Holsbeeck en co proberen, midden in het seizoen (!!!), de twee beste spelers van onze competitie, met name Thorgan Hazard en Michy Batshuayi, los te weken, of, beter gezegd, weg te roven bij respectievelijk Zulte-Waregem en Standard, hierbij blijkbaar geen moer gevend om het feit dat beiden zwart op wit contractueel vastliggen. Slinks gelobby, ellebogenwerk, machtsmisbruik en hypocriet gefoefel achter de schermen en onder tafel worden hierbij niet geschuwd. Dus : hoezo waardig? Hoezo stijlvol? "Pacta sunt servanda" als hoeksteen van ons rechtssysteem? Man, man, waar gij nog van spreekt : 't is 't geld da telt. Competitievervalsing? Kom, kom, ge moet zo dramatisch nie doen : voetbal is maar een spel.
Sta mij toe, beste lezer, dat ik een andere, mijns inziens in deze context beter passende vergelijking maak. Het bekendste boek van de reeds vernoemde Erasmus heet "Lof der Zotheid", een werk waarin hij in zijn tijd woekerende mistoestanden op een satirische wijze door de mangel haalt. Zo hekelt de met een scherpe pen begiftigde wijsgeer in het hoofdstuk met als titel "De Inhalige Bisschoppen" het feit dat de toenmalige kerkelijke hoogwaardigheidsbekleders niet zozeer bezig zijn met het geestelijk welzijn van hun kudde, als wel met het vergaren van steeds meer persoonlijke rijkdom en uiterlijke pracht en praal. Wel, mocht er ooit een verfilming komen van "Lof der Zotheid", dan zouden volgens mij Roger, Philippe en Herman perfect kunnen figureren als drie bisschoppen : luxueus getooid in bisschoppelijk paars en op schijnheilige wijze vrome teksten debiterend. Neen, de voorbije weken heeft R.S.C.A. binnen onze vaderlandse Jupiler League de grenzen van de sportiviteit brutaal en schaamteloos in negatieve richting proberen verleggen. Hopelijk halen ze hun slag in deze niet thuis.
Voilà, 'k heb mijn zegske weer eens kunnen doen. Ondertussen zijn in onze Superklasse de esbattementen opnieuw in alle hevigheid losgebarsten. Voor de winterstop heb ik nog even een tikske kunnen uitdelen en vooralsnog weet ik mijn koppositie te bestendigen. 't Zal mij benieuwen wie volgend weekend in staat zal blijken te zijn om terug te vechten. Hartverwarmend is het om week na week vast te stellen dat de grote meerderheid van de deelnemers er echt mee bezig is om te proberen het onderste uit de kan te halen. Het maakt dat ik besef dat de strijd nog lang niet gestreden is en dat ik velen de overwinning gun. Echter : mezelf wel het meest. Ik ben tenslotte Moeder Theresa niet.
