Die mannen van Honduras bezorgden mij een déja-vu.
We schrijven 8 juni 1990, de "Mondiale" in Italië, Argentinië tegen Kameroen. De pijlsnelle Claudio Caniggia wordt reeds de hele wedstrijd belaagd door de West-Afrikanen totdat een en ander uitmondt in een alles-of-niets actie van een uit de kluiten gewassen donkere medemens die luistert naar de naam Benjamin Massing. Zet het beeld even stil en stel vast hoe hoog die schoen wel vliegt.
Misschien kent u hem al, zoniet : ziehier Hachim Mastour. Te bewonderen op het WK 2018 in Rusland als speler van La Squadra Azzurra. Zoals u kunt zien heeft deze 15-jarige niet veel nodig om te scoren.
Niels Albert is een atleet naar ons hart. Staat elk jaar garant voor een aantal grootse prestaties. De wijze waarop hij enkele maanden geleden die ene -ik weet niet meer waar- veldrit won was verbluffend. Door een oponthoud in de remmen moeten en met achterstand als allerlaatste de wei in draaien, vervolgens de tegenstanders een na een inhalen en de laatste drie ronden alleen naar de zege razen : wat mij betreft een van de meest beklijvende sportmomenten van het seizoen.
Soigneer u, Niels. En luister vooral niet naar die Brugada.
Besnik Hasi doet het. En, eerlijk gezegd, dat had ik niet van hem verwacht. Toen ik aan het begin van de play-offs de eerste helft van zijn team zag op Sclessin, dan vond ik er niets aan. Pollet als eenzame spits, de rest achter de bal. Fantasieloos betonvoetbal, contraproductief bovendien. Weer zo'n prefab-coach van twaalf in een dozijn, dacht ik. Een die het steeds heeft over "inzet" en "een goeie mentaliteit" en die slag om slinger de "organisatie" benadrukt waarin "iedereen zijn verdedigend werk moet doen". Dingen die natuurlijk essentieel zijn, maar een echt goeie trainer kan meer. Die slijpt er vakkundig een systeem in dat aantrekkelijk spel voortbrengt. Zoals Maes en Dury. Sollied. Van Gaal, op een hoger niveau.
Maar : Hasi verrichtte een geniale tactische zet. Hij schoof Kouyaté door naar het middenveld. In één ruk dè oplossing voor de enorme leemte die Biglia naliet. Plus : hij bracht Bruno precies op het juiste moment weer in. Die stond te trappelen van ongeduld om beslissende dingen te doen. Hetgeen het Italo-Belgje echt wel lijkt te kunnen : ondanks zijn jonge leeftijd loodste hij RSCA reeds voorbij Limassol tot bij de vetpotten van de Champions League en bezorgde hij hen de voorbije weken een 33ste landstitel.
Of de Albanees beginnersgeluk heeft gehad, dan wel of er een kwaliteitsvolle topcoach in hem schuilt, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Ook onze dynamische en vermakelijke Superklasse "De Zande", editie '13-'14, heeft zijn ontknoping gekregen. In de loop van de jaargang staken verschillende deelnemers hun neus aan het venster, maar uiteindelijk werd het toch voornamelijk een strijd tussen ondergetekende en Freds alter ego, Rudy Sylvester. Het feit dat ik nog drie transfers over had aan het begin van de play-offs en één daarvan benutte om Habibou toe te voegen aan mijn Gouden 11, was van doorslaggevend belang. Moraal van het verhaal : uw transfers niet te vlug opsouperen.
Waar ik wel een beetje teleurgesteld in ben, is de vaststelling dat de dames toch wel ver weggezakt zijn in het klassement. Op een bepaald ogenblik stonden ze met drie bij de eerste vijf, maar uiteindelijk moeten we het in de top-tien stellen met een, zij het niet onverdienstelijke, achtste plaats voor Marlies. Alzo wordt het cliché dat mannen competitiever ingesteld zijn dan vrouwen opnieuw in enige mate bevestigd. En ik heb toch zo graag dat er af en toe een clicheetje sneuvelt. Volgend seizoen misschien?
Tot slot aan alle participanten een dikke merci voor het vele spelplezier. Hope to see you back in september. Voor zij die zo lang niet kunnen wachten om de arena andermaal te betreden, is er zeer binnenkort de ronduit spetterende "Ben en Peters Grote WK-prono". Deze week meer nieuws hierrond. 't Concept is alvast supersimpel : formuliertje invullen en inleveren, eurootje inleggen en..."the winner takes it all". Abba-gewijs.
Lokeren kon uit de wedstrijd tegen Anderlecht nog één 'prijsje' in de wacht slepen en 't is verdorie nog gelukt ook. Hamdi Harbaoui is Gouden Stier '13-'14. Katsjing, Katsjing!
Ik hou mijn hart vast. De verwachtingen rond het WK : 't lijkt allemaal wat opgefokt. Nergens wordt er zoveel gezopen, gespoten, gesnoven en geschoten als in Rio de Janeiro. Ondanks het feit dat Onz' Heer vanop zijn heuvel een oogske in 't zeil houdt. Hoe gaat dat aflopen?
Maar : gelukkig halen de positieve gedachten de overhand. Brazilië, da's het land van voetbal, samba en schone vrouwen met weelderige pluimen in hun gat. Dus : hop met de beentjes en fiësta!
De goal doet mij denken aan een zomeravond. Het was heet die dag en de zon werpt haar laatste, tevens mooiste stralen over de huizen en de tuinen van de wijk. Het schuifraam staat open en vanuit de living is sfeervolle bluesmuziek te horen. Op het terrastafeltje staan sierlijke, met delicieuse streekbieren gevulde glazen en de lekkere lappen vlees op de barbecue verspreiden een zalige, door mediterrane kruiden aangescherpte geur. Terwijl de sexy geklede dames lachen en bijkletsen, trappen de mannen op blote voeten een balletje. De alledaagse zorgen en besognes lijken even ver weg.
Dank u, Dimitar, voor de achteloze schoonheid waarmee ge dit lobje uit uw geniale rechter tovert. A thing of beauty is a joy forever.
't Zal duren totdat een of andere zot de scheidsrechter eens opwacht. Zo'n Volkert van der Graaf-type. En dan zal men zich afvragen hoe het toch in godsnaam zover is kunnen komen. In Nederland werd er trouwens al een grensrechter tot de dood toe gemolesteerd.
Moeten trainers de vele arbitrale fouten voor lief nemen? Tuurlijk niet. Tuurlijk mogen ze zeggen wat ze zien of wat ze denken. En dat mag best in duidelijke en kordate bewoordingen. Maar : dat opgefokte gesticuleer, dat naar de arbiter kijken met een blik alsof ze hem ter plekke zouden willen liquideren, dat dreigende neus-aan-neus gaan staan, dat moet eruit. En zomaar paranoïde en kwetsende beschuldigingen uiten, zoals dat complottheorie-gelul, dat ook. Soortgelijke dingen horen thuis op de crisisafdeling van een psychiatrische setting. Of aan de toog van een café waar de supporters in kwestie reeds behoorlijk "geladen" zijn. Trainers worden goed betaald en ze hebben, willens nillens, een voorbeeldfunctie. En scheidsrechters hebben ook meestal kinderen en die zien ook hoe hun vader bejegend wordt.
Voor de goede orde, het is nièt de schuld van de refs. In vergelijking met vroeger zijn er twee belangrijke wijzigingen. Eén : het voetbal is veel sneller en ruwer. Twee : de spelers proberen de spelleider non-stop te "trichen" en onder druk te zetten. Het is voor die mens op vandaag gewoonweg onmogelijk om alles te zien en juist te interpreteren. En het feit of die nu een profstatuut heeft of niet, zal daarin geen verschil maken.
Het is de schuld van Sepp Blatter en consoorten die er zich om allerlei obscure redenen blijven tegen verzetten dat de scheidsrechter ondersteund wordt met broodnodige technische middelen.
Dit gezegd zijnde, N'Zolo had wel moeten opmerken dat Kouyaté die bal met de hand wegsloeg.
Mocht er een trofee "Liefste Speler van het Jaar" worden uitgereikt, hij zou zeker gaan naar Nill De Pauw. In die jongen zit werkelijk geen greintje killersinstinct. Indien slechts één derde van het aantal door hem gemiste loepzuivere doelkansen een goal zou hebben opgeleverd, Lokeren streed op vandaag gewoonweg mee voor de titel.
De Puursenaar bekeerde zich in 2013, mede onder impuls van zijn bloedmooie vriendin Sabah, tot de Islam. In de term "islam" zit naar verluidt het woord "salam" vervat, hetgeen "vrede" zou betekenen in het Arabisch. Veel moslims spreken dan ook van de "godsdienst van de vrede". In de lijn hiervan dient ook hun traditionele begroeting "salam aleikum" te worden geïnterpreteerd, hetgeen "vrede zij met u" wil zeggen. Wat er ook van zij, ik denk dat De Pauw een en ander te ver doortrekt.
Daarom, beste Nill : dat ge een goede gelovige probeert te zijn in het dagdagelijkse leven, het weze geprezen. Maar : eenmaal "on the pitch" gelden andere wetten. Ge zijt een aanvaller. Dus : als ge uw tegenstander het spreekwoordelijke nekschot kunt toedienen, wees dan niet te braaf en doe het. Zoals uw ploeg- en religiegenoot Hamdi.
Het gemekker op de arbitrage is slap en hypocriet. De grote clubs worden alle drie vaak onterecht bevoordeeld door de arbitrage. Het zijn Lokeren en Zulte-Waregem die reden hebben tot klagen. Luzon weet waarschijnlijk niet dat Standard vorig jaar twee buitenspelgoals cadeau kreeg aan de Gaverbeek en dat Essevee daardoor de titel mis liep. En ook die van Sporting werden reeds enkele keren heimelijk langs achter in de p**p genomen, zie de fopduik van Lestienne en het handje van Kouyaté.
Gelukkig bieden de play-offs ook dit seizoen spektakel van meer hartverwarmende aard. Waarbij het mij vorig weekend vooral plezierde dat zich met Gerkens en Schrijvers eens te meer twee verse vaderlandse groeibriljantjes aan het publiek presenteerden.
Ondertussen...
Florian ("Flor" voor de vrienden en vriendinnen) mag dan wel verdwenen zijn uit het unieke decor van theatergezelschap "De Zande", in onze Superklasse is en blijft hij nadrukkelijk aanwezig. Zal hij er vanuit het Schoon Verdiep te Ruiselede in slagen de overige participanten in de luren te leggen? Nu nog een vraag, binnen een goeie maand een weet.
Fuck Wouter Vandenhaute. 't Is binnenkort De Ronde maar ik mis De Muur. Ik mis De Muur heel erg. De rennerskaravaan die Geraardsbergen binnendendert, die uitzinnige massa volk, de Markt, de Vesten, levende lijken die zich naar boven hijsen, pedalen die kraken, café 't Hemelrijk, de legendarische steile bocht, de Kapel. Telkens weer kippenvel, telkens weer de wereld die even ophoudt met draaien en tranen in de ogen.
Het staat, beste lezer, in de sterren geschreven. Ooit keert De Muur weer waar ze thuishoort : in de finale van de Ronde van Vlaanderen. Geld krijgt veel kapot maar niet alles.
Tot in den draai,
(Peter).
P.S. Na de euforie vorige week, gisteren de ontnuchtering. Vijf keiharde lappen om de oren. Aan de Club, een proficiat.
Lucske. Net als ik vaste klant in Zottegems gezelligste café en liefhebber van het edele voetbalspel. Samen hebben we in de betreffende kroeg reeds heel wat wedstrijden zitten aankijken. De man is klein van stuk, praat plat Boekels en houdt van vers getapte pinten met een schone kraag. Een underdog. Maar : wel een die mij regelmatig verrast met zijn inzichten. Na de bekerfinale van vorige zaterdag hadden we het over Peter Maes. Ik zei dat hij nu wel zal vertrekken en dat het zonder hem bij Lokeren heel wat minder zal zijn. Mijn gesprekspartner daarentegen denkt dat hij nog een jaar zal blijven. "In 4 jaar tijd 3 play-offs I en twee gewonnen cups, wat kan Maes met Lokeren nog meer bereiken?", wierp ik op. Waarop Lucske kurkdroog : "De titel."
Tot in den draai,
(Peter)
P.S. Ik weet het, het nummer is al grijs gedraaid, maar het geeft perfect weer hoe ik mij reeds de hele week voel. Clap along!
Rudy Sylvester. Een charmezanger op jaren, maar blijkbaar wel een die nog verdomd scherp uit de hoek kan komen.
Sterk, Fred, heel sterk. Maar : ik geef me nog niet gewonnen. En ook Pieter-Jan lijkt helemaal klaar om de hemel te bestormen. Let the play-offs begin!
Bjorn is weer salonfähig. In Extra Time werd hij amicaal bejegend door zijn tafelgenoten en in haar column schreef Hilde Van Malderen zo ongeveer dat ze een natte pruim krijgt van mannen à la Ruytinx. Blijkbaar krijgt de ene rapper de absolutie dan de andere.
Kijk, ook ik voel, op 't eerste zicht, meer affiniteit met iemand als de immer zijn truitje nat makende OHL-spits dan met een zich als getto-gangster opkledend straatratje als Mehdi Carcela. En ook ik vind dat iemand die een fout maakt een tweede kans verdient. Maar : journalisten dienen toch iet of wat objectief te blijven. In de wedstrijd tegen Standard gedroeg Bjorn Ruytinx zich als een degoutante oorlogszuchtige klootzak die pas rust zou kennen wanneer hij iemand van het plein had geschopt. De straf die hij hiervoor kreeg was van een tegen de borst stuitende lichtheid en in de wedstrijden achteraf bezondigde hij zich opnieuw aan belachelijke edoch gevaarlijke tackles.
Hoewel de tand des tijds er door de jaren heen meerdere afknaagt tot op het bot, toch heeft een mens zekerheden nodig. Houvast. Zeker jongeren. Voor mij waren er indertijd mijn ouders, mijn broers, de wijk, de school, Koning Boudewijn, Armand Pien, Avro's Toppop, de koers en het voetbal. In het voetbal had je Anderlecht versus Club. Anderlecht was academisch, beetje chique, beetje bourgeois, Club verpersoonlijkte het voetbal van het collectief en de opgestroopte mouwen, met spelers die er vanaf het eerste fluitsignaal vol tegenaan gingen. Ludo Coeck, Juan Lozano en Enzo Scifo aardden in het Astridpark, Jan Ceulemans, Franky Vanderelst en Daniël Amokachi in Jan Breydel. Het voorbije decennium leek Blauw-Zwart zijn ziel kwijt te zijn geraakt, verworden tot een horde huurlingen zonder affiniteit met de club. Gelukkig wordt er dit seizoen nu en dan opnieuw gevoetbald conform de "oude waarden" : één voor allen, allen voor één. Met spelers waar de fans zich kunnen en willen mee identificeren.
't Doet deugd dat er af en toe toch een zekerheidje weet stand te houden.
Binnen een kwartier start Zulte/Waregem-Club Brugge. Hopelijk wordt het een schone match.
Tot in den draai.
(Peter).
P.S. Thomas Van der Plaetsen, you make us proud. Goe gedaan.
Wat oogde Kelly Druyts mooi wanneer ze gisteren al zegevierend over de meet reed in het verre Colombia. Een stralende, parelwitte glimlach, een blitse zonnebril, een als gegoten om het afgetrainde lijf zittend lichtblauw wielerpakje...Een succesvolle jonge topsportster van eigen bodem : het stemt ons blij en trots. Dit in tegenstelling tot die bende overbetaalde knoeiers van Racing Genk.
Emilio Ferrera. 't Klinkt Spaans dus 't zal wel goed zijn. Velen lijken er, bewust of onbewust, zo over te peizen. Want Spanje, da's toch het land van Rafael Nadal, Fernando Alonso, Alberto Contador, van de "blaugranas" van CF Barcelona en de "galacticos" van Real? Dus, wat daar vandaan komt, dat moet toch van topkwaliteit zijn? Ik denk er een beetje anders over. Eerst en vooral telt het zonnige schiereiland volgens mij, meer en in hogere mate dan de meeste andere Europese landen, high-tech "geprepareerde" (als ge begrijpt wat ik bedoel) topsporters. Ze hebben ginder gewoonweg sèrro-sèrro-sèrro-sèrro-sèrro percent scrupules op dat vlak. 't Is niet toevallig dat die beruchte dokter annex dealer, Eufemiano Fuentes, van daar afkomstig is en dat Sven Nys zich zo graag op Mallorca terugtrekt om te gaan "trainen".
Goed, ik (lucht)fiets hier inderdaad wat te ver weg in paranoïde klinkende bespiegelingen. Terug terzake. Ik vond Ferrera bij zijn entree in de Cristal Arena hautain overkomen. Zeggen dat hij slechts twee matchen nodig had om te zien wat er bij Racing Genk aan scheelt, plus de manier waarop, het klonk blasé en bovendien weinig respectvol naar Mario Been toe. Want : wat heeft Emilio al bewezen? In het begin van zijn carrière haalde de Brusselaar propere resultaten, onder meer bij Beveren en RWDM. Echter, daarna volgden minstens evenveel mislukkingen, zoals zijn passage bij de Club. Ok, hij heeft dan wel al een titel op zijn palmares staan, maar Saoedi-Arabië is nu niet bepaald een groot voetballand en bovendien gebeurde dit aan het handje van Michel Preud'homme. Dus : shut up and go to work!
Het klinkt vandaag de dag misschien altmodisch en des "losers", maar ik vind : bescheidenheid is en blijft een schone deugd. En hoeft zelfbewustzijn zeker niet in de weg te staan.
