In die zin heb ik te doen met de Club en haar supporters. Als ik zie hoe iedere thuiswedstrijd opnieuw de tribunes van Jan Breydel bevolkt worden door die duizenden hondstrouwe abonnees, dan word ik lichtelijk ontroerd en realiseer ik mij dat die mensen beter verdienen dan het slappe zootje ongeregeld dat ze het voorbije decennium met de regelmaat van een klok voorgeschoteld krijgen. 

Ooit was het anders. 

Zo denk ik nog steeds met weemoed terug aan die prachtige Europese avonden onder het trainersschap van Henkie Houwaart. Toentertijd (met name in de jaren '80) werd er niet in poules gespeeld. Je lootte een tegenstander, speelde er een uit- en een thuiswedstrijd tegen (dit met 14 dagen ertussen) en op basis van die dubbele confrontatie was de verliezer uitgeschakeld en ging de winnaar een ronde verder, alwaar hij, andermaal bij loting, een tegenstander voor de kiezen kreeg die eveneens de vorige ronde had overleefd. Het was dus erop of eronder. Op die manier elimineerde Blauw-Zwart in het seizoen '87-'88 achtereenvolgens Zenith Leningrad (dit is het huidige Zenith Sint-Petersburg), Rode Ster Belgrado en Borussia Dortmund. Telkens moest Club eerst uit spelen, verloor het met aanzienlijke cijfers, maar alle drie de keren werd de scheve situatie miraculeus rechtgezet in een ronduit zinderend Olympia. 5-0 tegen Zenith, 4-0 tegen Rode Ster en wederom 5-0 tegen Borussia. Onvergetelijke televisiemomenten. De rushes van Ronny Rosenthal, de aan spelinzicht en leiderschap gekoppelde werkkracht van Jan Ceulemans, de fijnbesnaardheid van Marc Degryse, het torinstinct van Kenneth Brylle, het stofzuigen van Franky Van der Elst, de schoten van Leo Van der Elst, het ongepolijst maar met volle overgave verdedigen van Tew Mamadou... Reeds bij leven zijn dit iconische figuren. Mannen die de mouwen opstroopten en die er elke match met tonnen goesting tegenaan gingen. En die succes boekten : naast de vermelde internationale triomfen een Belgische beker in '86 en landskampioen in '88. Da's wat anders dan zo'n Lestienne met zijn idiote Gucci-petje of zo'n Figueiras met zijn zogezegd nonchalant maar in werkelijkheid op 10 centimeter van de spiegel minitieus getrimd stoppelbaardje. 

Waar is de tijd?

Nu besef ik beter dan wie ook : kenmerkend voor het verleden is dat het voorbij is. Het heeft geen zin , werkt zelfs contra-productief, om naar dat verleden te willen terugkeren. Wat geweest is is geweest. Hoe je het ook draait of keert : de wijzers van de klok gaan alleen maar vooruit.

Het Club van vroeger is weg. De spelersgroep die en bloc op oer-Vlaamse, kameraadschappelijke wijze elke maandagavond potten ging pakken in een of ander supporterslokaal : ze bestaat niet meer. 

Maar verdomme. Wie geeft de Club een nieuwe ziel? Wie zorgt er voor dat al die loyale fans opnieuw een ploeg krijgen die hen met trots en blijheid vervult? Zal het de zonnebankbruine, projecten ontwikkelende en in een kasteel residerende Bart Verhaeghe zijn? 

Ik hoop het. Van ganser harte.

Bij deze geef ik hem gratis en voor niks twee tips.

Eén : de jeugd is de toekomst. Kweek ze. Leid ze op. Met harde en deskundige maar evenzeer betrokken en rechtvaardige hand.

Twee : Peter Maes.

Zoals gewoonlijk sluit ik af met een blik op onze Superklasse.

Benny en Fred blijven er een ongemeen boeiend duel van maken. Wederom slechts één puntje verschil. 

Andy Van Houtte haakt aan en denkt : als twee honden vechten om een been,... 

(Peter). 

 

Op een dag, ergens in het najaar van 2008, wandelt de man moe maar tevreden door zijn riante zaak.

Plots merkt hij iets op. Stonden in deze hal tussen zaal A en zaal B geen vier dure flessen decoratief op een rij

te pronken? Ja toch? Maar nu zijn het er nog maar drie. Hoe is dit mogelijk?

Toni haalt er de beelden van de beveiligingscamera's bij, checkt ze zorgvuldig en dan...dan zakt zijn broek af

van het verschieten. Een manspersoon wandelt door de ruimte, merkt de flessen op, kijkt schichtig om zich heen

en steekt er vlug één onder zijn vest. Met haastige tred maakt hij zich uit de voeten. 

Signore Etneo knijpt zijn ogen tot spleetjes, houdt met de rechterhand zijn leesbril goed vast en bekijkt het hele

tafereel nog eens goed om zeker te zijn. Jawel...dat is...dat is de trainer van Racing. Genk. Ronny, de trainer van

Racing Genk. De datum op de monitor toont aan dat dit alles blijkbaar plaats moet hebben gevonden op die 

avond, enkele weken geleden, toen de hele selectie en staf van Racing was uitgenodigd voor een etentje.

Onze Italiaanse vriend is ontzet maar besluit het verhaal niet in de openbaarheid te brengen. Toch vertelt hij het 

een drietal maanden later door aan een prominente klant en vriend des huizes. Met name aan René. 

René Vandereycken. Deze jazz- en wijnliefhebber annex rancuneuze intrigant, op dat ogenblik onze weinig 

succesvolle nationale bondscoach, had om een of andere reden nog een rekeningetje te vereffenen met 

Vangeneugden (de familienaam van de Ronny in kwestie). Hij ziet zijn kans schoon, licht het bestuur van Genk in 

en lekt het verhaal aan een bevriende journalist, Hans Vandeweghe van De Morgen. Deze laatste schrijft er een 

column over, dit zonder namen te noemen. Genk en Vangeneugden raken echter wat in paniek, vrezen dat er later 

alsnog namen zullen vallen in de gazetten en nemen een besluit waarmee ze hopen sneller op de bal te zijn. 

Ze beleggen inderhaast een persconferentie waarin ze meedelen dat het allemaal op een misverstand berust. 

Vangeneugden had die bewuste avond zogezegd verstaan dat bepaalde aanwezigen, waaronder hij, bij wijze van 

geschenk een "bottel" mochten uitkiezen en hij had dan maar zichzelf geholpen. Ze deden de hele kwestie 

al grappend af als een "scheet in een fles". Niettemin kon deze leuk gevonden oneliner niet verhinderen dat 

het kwaad was geschied. Er was de moeilijk te ontkrachten perceptie ontstaan dat de trainer van een van 's lands 

grootste voetbalclubs een pikkedief was.

Twee maanden later wordt Vangeneugden ontslagen. Hoewel dit door sommige betrokkenen in de pers ontkend

werd, kon ik mij toentertijd bijna niet voorstellen dat het hierboven vermelde voorval zijn gezagspositie tegen-

over de spelersgroep niet zou hebben aangetast. Op dat ogenblik volgde ik de carrière van deze ex-middenvelder

van Sporting Lokeren reeds enige tijd en was ik de mening toegedaan dat hij een toptrainer in de dop was.  

Toen echter deze ietwat tragikomische historie aan het licht kwam, dacht ik dat Ronny er voorgoed gelegen had.

Welke speler neemt immers een coach au sérieux waarvan hij weet of denkt dat hij lange vingers heeft?

Maar zie, de tijd leerde mij dat ik blijkbaar ongelijk had. De geboren Hasselaar houdt zich na zijn ontslag een jaar 

lang low-profile. Hij schuilt in zijn huis, leest de krant, werkt wat in zijnen hof, zet de vuilzakken buiten en 

ontkurkt bij gelegenheid een appetijtelijk, eerlijk aangekocht Bordeaux-ke. Om dan in de zomer van 2010 in

alle stilte en bescheidenheid een contract te tekenen bij de toenmalige tweedeklasser Oud-Heverlee Leuven.

Prompt verovert hij met de ploeg uit de stad van Louis Tobback de titel, zodat ze promoveren naar Eerste. 

Aanvankelijk hebben ze het in de Jupiler League niet onder de markt , maar er zit duidelijk een stijgende lijn in en 

uiteindelijk parkeert Ronny zijn team op een tweede plaats in Play-Off II.  Opvallend is dat hij dit presteert met 

jonge spelers en/of afdankertjes van andere, grotere clubs. En dat zijn basiself dat seizoen nagenoeg altijd 

bestaat uit minimum 9 Belgen. 

Dit jaar vormt  "Oo-asj-èl" een aantrekkelijk voetballend geheel . Ze spelen enerszijds georganiseerd, maar durven 

anderszijds vrank en vrij ten aanval te trekken, ook tegen de toppers. Tijdens thuiswedstrijden heerst in hun pittoreske 

stadionnetje "Aan den Dreef"  steevast een leuke, wat studentikoze sfeer en vallen de goals als rijpe appelen uit een boom. 

Voorlopig resultaat : een zesde plaats in de rangschikking en 28 doelpunten gescoord, samen met Club het meest in onze

vaderlandse ereklasse.

Samengevat :

Ronny wachtte geduldig op een herkansing, kreeg ze en is tot op heden bezig ze met beide handen aan te grijpen.

Aldus in uitgesteld relais bewijzend wat velen in hem zagen en zien, met name een stugge, zwijgzame maar zeer

vakkundige trainer-coach.   

Een forum waar iemand anders kalm maar gefocust op een kans heeft zitten loeren, is onze onvolprezen 

Superklasse "De Zande". Ik heb het over Frederik Vangheluwe die aan Benny Vanderschaeghe, en in extenso 

aan alle andere deelnemers, een stevige tik uitdeelt.  Dit wordt voor onze sympathieke collega-nachtwaker even 

rechtkrabbelen, het stof van zich afkloppen en de achtervolging inzetten.

Onderaan de lijst ligt iemand anders op vinkenslag. Het is Pim Houwen die Lut François en haar Dobbies 

meer en meer in het vizier krijgt. Run, Lut, run!

SK "De Zande". Een thriller zonder weerga.

(Peter).