Rik De Saedeleer kon vaak gevat uit de hoek komen, maar bij mij is dit de oneliner die voor altijd in mijn geheugen is blijven plakken. We schrijven 20 november 1985. De Rode Duivels waren in hun toenmalige kwalificatiereeks tweede geëindigd en dienden twee barrageduels te spelen tegen Nederland, dit om uit te maken wie er in juni 1986 zou mogen deelnemen aan de WK-eindronde in het verre Mexico. Barragematchen! Tegen "d'Ollanders"! 't Was dus erop of eronder tegen het land dat we zowel verfoeiden als bewonderden. Het land waar we reeds tientallen vurige derby's mee uitgevochten hadden. Op de Heizel wonnen wij de eerste wedstrijd met een krappe 1-0. Deze voorsprong dienden we een maand later, op die bewuste ijskoude novemberavond, te verdedigen in de return in Rotterdam. Aanvankelijk bleven onze jongens in een ondanks die lage temperaturen overvolle en kolkende Kuip goed overeind. De organisatie stond er en keeper Jean-Marie Pfaff diende weinig werk op te knappen. In de tweede helft gingen onze noorderburen opportunistischer voetballen met lange ballen voor de pot en daaruit wisten ze op korte tijd twee keer te scoren. Op dat ogenblik, met nog 20 minuten op de klok, was Nederland virtueel geplaatst. In de tribunes waren de vele duizenden Oranje-supporters massaal begonnen met het verkopen van het vel van de beer en klonk het "We gaan naar Mexico" luid en al polonaise dansend van de tribunes. Dit voorbarig zingende en feestende thuispubliek werkte als een rode lap op een stier en onze Duivels trokken alle registers open. Het trotse Nederland werd met de minuut meer en meer tegen zijn eigen goal gedrukt. Er volgden grote kansen maar die werden gemist. In nagenoeg alle huiskamers van de Lage Landen zat iedereen op het puntje van zijn stoel. Wie zou het halen? Het leek alsof de goden die avond de op het laatst als bange wezels achteruit lopende Hollanders gunstig gezind zouden zijn en het is in die context dat Rik De Saedeleer de bovenaan vermelde zinsnede eruit stiet. De manier waarop hij dit deed zal ik nooit vergeten : de wanhoop nabij, smachtend naar verlossing. En die kwam er door die machtige kopstoot van Georges Grün zes minuten voor tijd. De rest is geschiedenis : wij naar Mexico alwaar we een prachtige campagne speelden met een schitterende vierde plaats als eindresultaat.
Voor mij was Rik De Saedeleer één van die figuren van wie je als kind het gevoel had dat ze er altijd al geweest waren en dat ze er voor altijd zouden zijn. Zoals Koning Boudewijn, weerman Armand Pien of Will Tura. Het stemt mij een beetje droef te moede telkens ik er mee geconfronteerd wordt dat ook die iconen sterfelijk zijn en op een dag voorgoed verdwijnen. Maar, met alle respect : de doden dienen te worden begraven. RDS was een kei in zijn vak, maar dit belet niet dat ik Filip Joos eigenlijk even graag een matchke hoor verslaan. Of Frank Snoeks, die vind ik helemaal top. Let wel : ik heb het over Frank Snoeks, niet over Frank Raes.
Voor wat betreft onze pittoreske Jupiler League wordt het, in het vooruitzicht van de Play-Offs, best interessant. Ik bedoel : Anderlecht lijkt toch niet zo oppermachtig. Ze zijn te pakken en het rommelt in hun huishouden. 't Zal mij benieuwen hoe John van den Brom dit alles gaat managen. Dit is zo een periode waarin een beloftevolle trainer kan bewijzen dat hij daadwerkelijk een grote is. Met name als zijn ploeg, in het aanzicht van "money time", in een dip verzeild geraakt. Dan wordt, qua coaching, het kaf van het koren gescheiden. Zij die, middels het betokkelen van de juiste snaren en het nemen van de juiste beslissingen, de trein op tijd weer op het juiste spoor weten te krijgen : dat zijn de echte toppers.
Tot slot kom ik met graagte nog even terug op de vriendschappelijke wedstrijd die we vorige vrijdag met het personeel van onze geliefde instelling speelden tegen de jongens van het alom gevreesde Metallurg Tweetakt. Steunend op een waakzame keeper, stabiele defensie, bijwijlen vlot combinerend middenveld en een hard werkend aanvalsduo wisten we hen in te blikken met maar liefst vijf tegen twee. Cruciaal was de dubbele goal van midmid Kristof De Meulemeester, twee quasi computergestuurde missiles die bij de tegenstander insloegen als een bom en ons het gevoel gaven dat we wel degelijk over de nodige striking power beschikten. Vermeld weze zeker ook het spelplezier en de inzet en sportiviteit bij alle spelers, alsmede de derde helft die eveneens van een degelijk niveau was.
