Hoewel de tand des tijds er door de jaren heen meerdere afknaagt tot op het bot, toch heeft een mens zekerheden nodig. Houvast. Zeker jongeren. Voor mij waren er indertijd mijn ouders, mijn broers, de wijk, de school, Koning Boudewijn, Armand Pien, Avro's Toppop, de koers en het voetbal. In het voetbal had je Anderlecht versus Club. Anderlecht was academisch, beetje chique, beetje bourgeois, Club verpersoonlijkte het voetbal van het collectief en de opgestroopte mouwen, met spelers die er vanaf het eerste fluitsignaal vol tegenaan gingen. Ludo Coeck, Juan Lozano en Enzo Scifo aardden in het Astridpark, Jan Ceulemans, Franky Vanderelst en Daniël Amokachi in Jan Breydel. Het voorbije decennium leek Blauw-Zwart zijn ziel kwijt te zijn geraakt, verworden tot een horde huurlingen zonder affiniteit met de club. Gelukkig wordt er dit seizoen nu en dan opnieuw gevoetbald conform de "oude waarden" : één voor allen, allen voor één. Met spelers waar de fans zich kunnen en willen mee identificeren.
't Doet deugd dat er af en toe toch een zekerheidje weet stand te houden.
Binnen een kwartier start Zulte/Waregem-Club Brugge. Hopelijk wordt het een schone match.
Tot in den draai.
(Peter).
P.S. Thomas Van der Plaetsen, you make us proud. Goe gedaan.
