Niels Albert is een atleet naar ons hart. Staat elk jaar garant voor een aantal grootse prestaties. De wijze waarop hij enkele maanden geleden die ene -ik weet niet meer waar- veldrit won was verbluffend. Door een oponthoud in de remmen moeten en met achterstand als allerlaatste de wei in draaien, vervolgens de tegenstanders een na een inhalen en de laatste drie ronden alleen naar de zege razen : wat mij betreft een van de meest beklijvende sportmomenten van het seizoen.
Soigneer u, Niels. En luister vooral niet naar die Brugada.
Besnik Hasi doet het. En, eerlijk gezegd, dat had ik niet van hem verwacht. Toen ik aan het begin van de play-offs de eerste helft van zijn team zag op Sclessin, dan vond ik er niets aan. Pollet als eenzame spits, de rest achter de bal. Fantasieloos betonvoetbal, contraproductief bovendien. Weer zo'n prefab-coach van twaalf in een dozijn, dacht ik. Een die het steeds heeft over "inzet" en "een goeie mentaliteit" en die slag om slinger de "organisatie" benadrukt waarin "iedereen zijn verdedigend werk moet doen". Dingen die natuurlijk essentieel zijn, maar een echt goeie trainer kan meer. Die slijpt er vakkundig een systeem in dat aantrekkelijk spel voortbrengt. Zoals Maes en Dury. Sollied. Van Gaal, op een hoger niveau.
Maar : Hasi verrichtte een geniale tactische zet. Hij schoof Kouyaté door naar het middenveld. In één ruk dè oplossing voor de enorme leemte die Biglia naliet. Plus : hij bracht Bruno precies op het juiste moment weer in. Die stond te trappelen van ongeduld om beslissende dingen te doen. Hetgeen het Italo-Belgje echt wel lijkt te kunnen : ondanks zijn jonge leeftijd loodste hij RSCA reeds voorbij Limassol tot bij de vetpotten van de Champions League en bezorgde hij hen de voorbije weken een 33ste landstitel.
Of de Albanees beginnersgeluk heeft gehad, dan wel of er een kwaliteitsvolle topcoach in hem schuilt, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Ook onze dynamische en vermakelijke Superklasse "De Zande", editie '13-'14, heeft zijn ontknoping gekregen. In de loop van de jaargang staken verschillende deelnemers hun neus aan het venster, maar uiteindelijk werd het toch voornamelijk een strijd tussen ondergetekende en Freds alter ego, Rudy Sylvester. Het feit dat ik nog drie transfers over had aan het begin van de play-offs en één daarvan benutte om Habibou toe te voegen aan mijn Gouden 11, was van doorslaggevend belang. Moraal van het verhaal : uw transfers niet te vlug opsouperen.
Waar ik wel een beetje teleurgesteld in ben, is de vaststelling dat de dames toch wel ver weggezakt zijn in het klassement. Op een bepaald ogenblik stonden ze met drie bij de eerste vijf, maar uiteindelijk moeten we het in de top-tien stellen met een, zij het niet onverdienstelijke, achtste plaats voor Marlies. Alzo wordt het cliché dat mannen competitiever ingesteld zijn dan vrouwen opnieuw in enige mate bevestigd. En ik heb toch zo graag dat er af en toe een clicheetje sneuvelt. Volgend seizoen misschien?
Tot slot aan alle participanten een dikke merci voor het vele spelplezier. Hope to see you back in september. Voor zij die zo lang niet kunnen wachten om de arena andermaal te betreden, is er zeer binnenkort de ronduit spetterende "Ben en Peters Grote WK-prono". Deze week meer nieuws hierrond. 't Concept is alvast supersimpel : formuliertje invullen en inleveren, eurootje inleggen en..."the winner takes it all". Abba-gewijs.
