Doet mij wat denken aan een doelman uit de jaren tachtig, genre Bob Hoogenboom, Theo Custers of Bruce Grobbelaar : 

stoppelbaard van enkele dagen, neus ter grootte van een uit de kluiten gewassen kinderschoentje, een behoorlijk stevig 

maar niet overdreven atletisch ogend bouwvakkerslijf en een onorthodoxe manier van ballen pakken en stoppen.

Om de zoveel maanden weet Stijn mij weer helemaal voor zich te winnen. Zoals vorige zaterdagavond, Achter de Kazerne.

't Was nog een keertje "zijn" context : een uitgebreide vijandige, dicht tegen het veld geplakte supportersschare, een pittig

derbysfeertje en een muit die bestookt wordt als was het een schietkraam.  Dan wil onze Hasseltse held nog wel eens 

boven zichzelf uitstijgen.  Drijvend op een stomende inzet, passie en matchmentaliteit wist S.S. zijn netten schoon te houden.

Soms had hij wel wat hulp nodig, maar ook dat, vind ik, dwingt hij zelf af, want zijn vechtlust en overgave werken dermate

aanstekelijk dat ook zijn ploegmaats lijf en leden in de strijd gaan gooien. Zoals Nyoni, die hiervoor door zijn sluitpost op 

Boskampiaanse en door tonnen  adrenaline aangedreven wijze werd "bedankt".   't Zou mij niet verwonderen mocht de 

Zimbabwaan er een hersenschudding aan overgehouden hebben.

Stijn Stijnen, de laatste der keepende Mohikanen.