Eindelijk. De lente is in 't land. Nog niet voluit, maar toch...
Hoewel er dit jaar geen WK of EK op het programma staat, kondigt mei zich voor de voetballiefhebber aan als een maand vol met lekkers. Morgen is er de bekerfinale op de Heizel, er liggen nog drie ongetwijfeld schitterende afleveringen in het verschiet in de PO I-saga, op 15/05 wacht ons een aantrekkelijke Europa League-finale (Benfica-Chelsea, starring Eden Hazard), op 25/05 de ultieme Champions-League-clash tussen twee bloedmooie Duitse "FuBballvereins", dit in het stadion der stadions (Bayern-Borussia Dortmund op Wembley) en als afsluiter ontvangen onze Rode Duivels op 6 juni het flamboyante Servië.
Of voetbal een feest wordt, wordt in belangrijke mate bepaald door de supporters. Een mooie affiche wordt pas helemaal top wanneer ze haar verwezenlijking krijgt in een stadion gevuld met supporters die vol vuur en passie en op een positieve manier hun team vooruit stuwen. Zij maken of kraken de sfeer. Nog steeds krijg ik kippenvel wanneer ik denk aan de Ierse fans die op het EK van vorig jaar, toen "The Boys in Green" met 4-0 door Spanje werden ingeblikt, minutenlang massaal het ontroerende "The Fields of Athenry" zongen en een hele wedstrijd lang als één man achter hun ploeg bleven staan ondanks de stevige pandoering. In ons Belgenlandje, het moet gezegd, geven de supporters van Club Brugge het goede voorbeeld. Reeds jaren lang wachten ze vol verwachting op een prijs, maar toch blijven ze hun team steunen door dik en dun, dit op een opbouwende en voorbeeldige wijze. Jan Breydel is steeds goedgevuld en profileert zich als een gezellig en familievriendelijk oord. Er worden op parkings langs de autostrade geen bussen van de tegenpartij opgewacht en bekogeld, de spelers worden op het trainingsveld niet plots belaagd door er dreigend uitziende mensapen die op intimiderende wijze op hen toestappen en er worden geen gevaarlijke vuurpijlen of bommetjes het veld opgekeild wanneer het even niet loopt zoals verhoopt. Neen, de blauwzwarte fans houden op een stijlvolle manier de herinnering aan François Sterchele in ere, applaudiseren met z'n allen om de ongelukkig met de doelpaal in aanraking gekomen zijnde doelman Copa een hart onder de riem te steken en zorgen voor een hartstochtelijke maar evenzeer prettige sfeer wanneer aartsrivaal Anderlecht in het kader van PO I op bezoek komt.
Voilà, tot zover mijn wekelijks "betoog van op 't verhoog".
Ik neem nog even onze vermakelijke Superklasse "De Zande" onder de loupe. Daarin handhaaft Ben Dewyn zich als leider en bouwt hij zijn voorsprong uit tot een mijns inziens beslissende 16 punten. Ook Pim Houwen bewijst nogmaals wat voor een taaie, nooit aflatende Gouden 11-er hij wel is door van de vierde naar de tweede plaats te wippen. Ik herinner er iedereen nog even aan dat Pim pas later in onze SK is ingestapt en dus ten opzichte van de overige deelnemers met een behoorlijke achterstand van start ging. Een ander iemand op wie ik vandaag een keer de spots wil richten is Didier Van Kerrebroeck, "menner" van het lichtelijk criminele "El Capone". Didier is gewoonweg een zeer fijne collega-opvoeder, altijd goedgemutst als hij is en altijd bereid om "eentje te sjotten". Dankzij hem en, in alle bescheidenheid, ook een beetje dankzij mij is leefgroep 3 versus leefgroep 6 door de jaren heen uitgegroeid tot dè derby van De Zande. Deze matchkes verlopen nagenoeg altijd op het scherp van de snee, maar evenzeer in een sfeer van leute en vriendschap. Bij deze, Didier, druk ik de hoop uit dat we in de toekomst nog menig pittig potje zouden mogen uitvechten, dit Tot Heil Onzer Ribbenkast en à la bonne santé.
Tot slot : de P.O.-prono. Na een weifelende start begint het prono-niveau te stijgen. Drie deelnemers scoorden dit weekend drie op drie, met name Kristof van Fc Lost, de reeds vermelde Pim Houwen en de onvermijdelijke Ben Dewyn. Dit geeft volgende tussenstand :
1. Fc Lost 12 op 19
2. Ben en Florian 11 op 19
4. Brecht 9 op 19
5. Fred 8 op 19
6. Dieter, Andy, Joost, Patrick, Pim en Ik 7 op 19
Lang geleden doceerde een professor van wie ik de naam ben vergeten ons de grondbeginselen van Het Recht. Eén daarvan luidde : Recht is niet altijd rechtvaardig. Dura lex sed lex. Ik begrijp best dat De Wet inderdaad geen vodje papier is dat je nu eens zus interpreteert en dan weer zo. Rechtszekerheid is zeer belangrijk in een geciviliseerde samenleving, rechtspraak "à la carte" een te mijden en verfoeilijk iets. Echter, wanneer de letterlijke toepassing van een bepaalde regel leidt tot een fundamenteel oneerlijke situatie, dan dient daar een mouw aan gepast te worden. In die zin vind ik de uitspraak van de Geschillencommissie van de KBVB in het beroep dat RAEC Bergen aantekende een geniaal arrangement op z'n Belgisch. Even recapituleren. Op 13 april verloren de Henegouwers kansloos met 3-0 in en tegen Kortrijk. Achteraf bleek dat bij Guldensporenjongens een speler, met name Brecht Dejaeghere, was ingevallen die niet op het scheidsrechtersblad stond. Een of ander westvlaams warhoofd had per ongeluk de naam van Mulemo opgeschreven in plaats van die van Dejaeghere. De stricte toepassing van het in deze kwestie van toepassing zijnde artikel 1026.212 van het Bondsreglement zou tot gevolg hebben gehad dat Bergen de betreffende wedstrijd met een 0-5 forfaitscore zou hebben gewonnen en alzo, door die 3 totaal ten onrechte in de schoot geworpen gekregen punten, een goeie kans zou hebben behouden om toch nog de finale van PO II te mogen spelen. Kop van Jut in deze zou AA Gent zijn geweest. Dus : een idiote amateuristische fout van een Kortrijkse bobo zou zomaar tot gevolg kunnen hebben gehad dat de Buffalo's Europees voetbal zouden mislopen. Zulks zou er helemaal over zijn geweest. Gelukkig hield naar verluidt een jonge, scherp van geest zijnde jurist het hoofd koel en kwam deze wiseguy met artikel 1917 op de proppen als billijke uitweg uit deze impasse. Deze regel zegt dat in een geval zoals hierboven beschreven de bevoegde bondsinstantie kan beslissen om geen wedstrijdpunten toe te kennen. Aldus werd uitgesproken dat Kortrijk, ondanks zijn overwinning, geen drie punten kreeg, maar Bergen kreeg er ook geen. Immers : Dejaeghere was pas in minuut 88 ingevallen en toen stond het al 3-0. François Colin, de éminence grise van de Vlaamse voetbaljournalistiek, wierp dit weekend in zijn column in Het Nieuwsblad op dat dit artikel 1917 in feite een kunstgreep is die de rest van het reglement overbodig maakt en die alles mogelijk maakt. Dus : in zijn visie zet deze bepaling de deur open voor willekeur en creëert ze rechtsonzekerheid. In alle bescheidenheid stel ik daar tegenover dat ik blij ben dat dit artikel 1917 in het bondsreglement vermeld staat want het vormt een prima middel om gebeurlijke manifeste mistoestanden te neutraliseren.
Conclusie : Het Recht kan inderdaad niet altijd rechtvaardig zijn, maar soms moeten we de ballen hebben om er een draai aan te geven.
